ทาวเอามาลงให้คนที่ยังไม่ได้อ่านนะคะ(รู้ตัวกันดีอยู่แล้วนะ ทาวจะไม่สาธยายชื่อล่ะ - -) เพราะไม่อยากจะให้มันไปรกในเรื่อง ให้ในหน้านิยายมันมีแต่ภาคปกติเพียวๆเลยดีกว่า พวกภาคพิเศษทาวเลยแยกเอามาไว้ในได้แทน(ดีมั้ยนี่? - -)
ภาคพิเศษ : The Promising Valentine…(เอามาลงในวันวาเลนไทน์)
สงสัยล่ะสิ ว่าทำไมตั้งชื่อนี้ ถึงไม่สงสัยทาวก็จะบอกล่ะ! คือที่ตั้งชื่อว่า"คำสัญญา"เนี่ย เพราะเรื่องนี้เกิดจากคำสัญญาของทาว และในเรื่องก็ยังมีคำสัญญาที่คนมากมายมอบให้แก่กัน ถึงภาษามันจะลวกๆไปนิดเพราะรีบทำให้ทัน แต่ก็หวังว่าจะถูกใจนะ - -
เอ้า....สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ ความจริงวันวันนี้ก็เป็นเพียงหนึ่งใน365วันในปีปีหนึ่งที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับคนอย่างทาว แต่ถ้ามันมีความหมายกับพวกท่าน ทาวก็ขอให้ทุกท่านในที่นี้มีความรักอันสดใสเหมือนน้ำทะเลที่ทอประกายยามต้องแสงแดด มีความรักที่ยืนยาวเหมือนหาดทรายขาวซึ่งทอดยาวไม่รู้จักจบจักสิ้น มีความรักที่ฝ่าฟันได้ทุกอุปสรรคเหมือนมหาสมุทรที่ยืนหยัดอยู่คู่กับโลกใบนี้ และมีความรักที่เต็มไปด้วย..."รัก"
...และอย่าลืม...คุณจะไม่อาจรักใครได้ ถ้าไม่รักตัวเอง...
ขอบคุณที่ให้กำลังใจทาวเสมอมาค่ะ^^
เดอะ ทาวเวอร์.
.................................................................
........................................
............
....
.
ดวงตะวันคล้อยจะจมดิ่งลงสู่ผืนทะเลเข้าไปทุกทีๆ ความงามของมันราวผลไม้สุกอันหอมหวานที่มีสีสันสวยงามยิ่งยามตัดกับผืนน้ำสีคราม บนหาดทรายกว้างสีขาวสะอาด ชายหนุ่มผิวแทนคนหนึ่งนั่งจับเจ่าอยู่บนก้อนหิน ท่านั่งหันหลังให้กับทะเลของเขาแข็งทื่อราวรูปปั้น รูเมอร์นั่งเฝ้ารอจนคอตก เสียงหัวเราะอย่างเริงร่าที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้เขานึกอยากจะเอามืออุดหูแล้วเดินหนีซะให้รู้แล้วรู้รอด หากเพราะความจำเป็นบางอย่างทำให้ชายหนุ่มต้องทนนั่งต่อไป
ฉับพลันเสียงหัวเราะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ แสงจากกองไฟที่จุดริมหาดฉายให้เห็นเงาของหญิงสาวหุ่นสวย เรียวขางามก้าวเข้ามาใกล้ด้านหลังของเขาทุกทีๆ รูเมอร์รีบยื่นเสื้อคลุมอาบน้ำไปด้านหลังก่อนจะก้มหน้าลงซ่อนความแดงที่ผุดขึ้นบนใบหน้า มิสเทียขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรับผ้าเช็ดตัวมาห่อหุ้มร่างเอาไว้
"รูเมอร์ จริงๆแล้วต่อให้เจ้าหันมาก็ไม่มีใครว่าเจ้าหรอก" หญิงสาวกระเซ้าก่อนหันไปมองทะเลด้านหลังของตนที่ยังมีสาวงามมากมายเปลือยกายอาบน้ำกับอยู่
"ก...กัปตัน...ท่านล้อเล่นแล้ว" ชายหนุ่มผิวแทนเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
...แค่เห็นเงา เขาก็ยัง...แล้วถ้าหันไปเห็นจะๆ....
"ความจริงเจ้ารออยู่ที่คฤหาสน์ก็ได้หนิ ข้าไม่ทำอะไรเรมิอาร์หรอกน่า"
"ถึงไว้ใจท่านได้แต่ข้าจะไปไว้ใจพวก'นางสนม'ของท่านได้ยังไงกันเล่า" รูเมอร์แหย่กลับ
"เจ้าก็พูดเกินไป..." มิสเทียเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "แล้วเจ้าจะนั่งหันหลังคุยกับข้าอีกนานมั้ย?"
"ก็...."
"ท่านมิสท์คะ" เสียงเรียกที่อ่อนหวานดังขึ้น มิสเทียหันมาหาหญิงสาวผมสั้นสีฟ้าที่มายืนด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ขณะที่รูเมอร์รั้งความสงสัยเอาไว้ได้ทัน
"เกิดอะไรขึ้น?"
คริสตัลชี้ไปยังผืนน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากฝั่งมากนัก ความเงียบปกคลุมหญิงสาวทุกนางที่เห็นมัน
...โลงศพสีดำกำลังเคลื่อนที่ผลุบๆโผล่ๆขึ้นลงตามระลอกคลื่นเข้ามาใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที...ทุกที
มิสเทียสั่งให้ทุกคนขึ้นจากน้ำ ขณะที่โลงศพนั้นค่อยๆเข้ามาเกยหาด ทุกสายตาจดจ้องไปที่มัน (เว้นแต่รูเมอร์ที่กำลังตัดสินใจหนักว่าจะหันมาดูสถานการณ์ดีหรือไม่ดี) กัปตันสาวสั่งให้ทุกคนถอยออกไปก่อนจะขยับกายเข้าไปสำรวจมันอย่างระแวดระวัง เธอท่องเรียกปืนสีทองอร่ามที่ใช้ในการกำจัดปีศาจมานักต่อนักแล้วมาไว้ในมือซ้ายก่อนจะขยับเท้ากระแทกเปิดฝาโลงออก!
มือที่จับปืนเล็งไปยังของในโลงกลับชะงักงันเช่นเดียวกับทุกคนที่อยู่ในที่นี้เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นชัดๆ
ร่างของเด็กคนหนึ่งอยู่ในโลงนั้น ชุดเสื้อคลุมของพ่อมดตัวยาวพันร่างของเขาเอาไว้ ใบหน้าที่แสนจะน่ารักและบริสุทธิ์ทำให้เขาดูราวกับเทวดาตัวน้อยๆ ผมสีบลอนด์ที่ตัดสั้นบ่งบอกที่มาของเด็กชายวัยประมาณห้าหกขวบได้เป็นอย่างดี...มิสเทียใช้กระบอกปืนเขี่ยร่างน้อยๆนั้นเบาๆ(โหด - -)แล้วเพ่งอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นว่าร่างนั้นกระเพื่อมน้อยๆ
"เขายังมีชีวิตอยู่...พาเขาไปที่คฤหาสน์"
ไม่นานหลังจากที่เข้าไปในคฤหาสน์ของกัปตันสาวแล้ว เด็กชายก็ตื่นขึ้น...นัยน์ตาสีฟ้าสดใสจ้องมองหญิงสาวผมแดงผู้ทรงอำนาจตรงหน้า ก่อนจะกวาดตามองไปรอบด้านอย่างงุนงง
"เจ้าชื่ออะไร?" มิสเทียที่นั่งอยู่บนเก้าอี้(บัลลังค์)ตัวโปรดเอ่ยถาม ทำเอารูเมอร์อดนึกถึงท่าทางข่มขวัญยามซาตานถามวิญญาณดวงน้อยว่า'เจ้าเป็นอะไรตาย?'ไม่ได้
"ล...ล่อนครับ"
"ร่อน? อ๋อ ล่อนน่ะนะ? เจ้ามาจากที่ไหนจำได้หรือไม่?"
"ผม...ผม...." เด็กน้อยพยายามนึกให้ออก หากไม่นานก็ร้องไห้จ้า ทำเอาหญิงสาวผมแดงถึงกับอึ้ง
"ก็ได้ๆ ข้าไม่ถามแล้ว เจ้าอยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะนึกออกละกัน"
ล่อนนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ขอบคุณครับ" รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเรียกคะแนนเสียงจากบรรดาสาวๆได้ท่วมท้น เว้นแต่กัปตันสาวที่ยังหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ
"เอาเถอะ จบเรื่องแล้ว พวกเจ้าแยกย้ายกันไปนอนเถอะ" มิสเทียเอ่ยพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยมีเด็กชายมองตาม "อะไร?"
"ผม...หิว" เสียงท้องที่ร้องโครกครากดังขึ้นสนับสนุนพร้อมกับดวงตาแป๋วๆ ไม่นาน ขนมนมเนยก็ถูกแจกจ่ายมาจากบรรดาพี่สาวผู้ใจดี เด็กน้อยกินจนเต็มคราบ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณโดยไม่ยืมแจกรอยยิ้มพิมพ์ใจ
"ทีนี้หมดเรื่องแล้วนะ ไปๆๆๆนอน ข้าง่วงล่ะ" มิสเทียเอ่ยในที่สุด
"เดี๋ยวคับ"
"อะไรอีก!?" หญิงสาวหันไปถามอย่างรำคาญจนเกือบเผลอแยกเขี้ยวใส่ คนทั้งห้องต่างแอบส่งความสงสารผ่านทางสายตาไปให้กับเด็กน้อย...เป็นที่รู้กันว่าอย่าไปขัดจังหวะเวลาที่มิสเทียอยากนอน
"ผม...นอน..." ล่อนต่อเอ่ยอย่างลังเลราวกับว่าไม่เห็นแววตาของหญิงสาวผมแดง...(นับว่าเป็นเด็กที่ใจแข็งมาก!)
"เออใช่ เกือบลืมไป รูเมอร์ เอาเจ้าเด็กนี่ไปนอนด้วยได้มั้ย?"
"ได้ครับกัปตัน" รูเมอร์ตอบอย่างว่าง่ายแม้จะไม่ค่อยยินดีกับการที่ต้องรับบทพี่เลี้ยงเด็กจำเป็น ทว่า...
"ไม่เอา! ข้าจะนอนกับพี่สาวคนนี้" เจ้าเด็กล่อนยื่นคำขาด ขณะที่ทุกคนในห้องพากันช๊อคค้าง เมื่อปลายนิ้วอวบๆชี้ไปยังร่างของหญิงสาวผมแดงเจ้าของแววตาอำมหิต
"อย่าดีกว่าน้องชาย ไปนอนกับข้าก็ได้นะ ท่านมิสท์น่ะ...กินเด็ก"
"เรม...เจ้าพูดอะไรกัน ข้าไม่ใช่ปอบนะ" มิสเทียเอ่ยพลางทำท่างอน…หากไม่ใช่เรมิอาร์ คอของคนช่างแหย่อาจหักไปแล้ว
"งั้นท่านมิสท์จะให้เด็กคนนี้ไปนอนด้วยเหรอคะ?" หญิงสาวผมสีทรายเอ่ยถาม ขณะที่มิสเทียนิ่งไปราวกับกำลังตัดสินใ
"เฮ้อ..ตามใจเถอะ"
ทีแรกคิดจะยกเตียงให้กับเด็กน้อย...แต่มันดันยืนยันว่านอนคนเดียวบนเตียงกว้างๆไม่ได้อีก...กว้างบ้าอะไร เตียงเดี่ยวนี่นอนคนเดียวก็กางแข้งกางขาไม่ค่อยจะได้แล้ว สุดท้ายมิสเทียที่ไม่อยากจะทะเลาะกับเด็กให้มีปัญหาขุ่นเคืองกับสาวๆของตนก็ต้องยอมล้มลงนอนข้างๆเด็กน้อยแต่โดยดี เธอเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรารมย์อย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับเด็กน้อย
ในฝันของมิสเทียนั้น เธอสู้กับมังกรตัวมหึมาน่าเกลียดน่ากลัว เป็นฝันร้ายสำหรับเด็กๆ หากหญิงสาวมักจะตัดคอของมังกรได้อย่างสบายๆเสมอ คราวนี้เธอกระโจนเข้าใส่พร้อมกับดาบในมือ เจ้ามังกรหันมาที่เธอ...มันอ้าปากออก
...มันจะพ่นไฟแน่...แต่ดาบข้าต้องไปถึงก่อน
...อีกนิดเดียว...
"ม่ายยยย!!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะ ภาพของมังกรยักษ์และทรัพย์สมบัติกองมหึมาด้านหลังที่มลายหายไปทำเอามิสเทียหงุดหงิดและเสียดายไม่น้อย หญิงสาวอาศัยแสงจันทร์มองดูร่างที่นอนอยู่ข้างๆ
"ล่อน...เจ้าเป็นอะไร?" หญิงสาวแตะมือลงที่ไหล่ของเด็กชาย
"อย่าไป อย่าทิ้งผม...ท่านแม่!" มือที่แตะพลันถูกฉกฉวยไป ร่างเล็กยังคงละเมอไม่หยุด มิสเทียหรี่ตามองเด็กน้อยอย่างไม่วางใจเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตานั้นจะพลันอ่อนโยนลง
หากแม่ข้าอยู่กับข้า...จะเป็นยังไงนะ? ชะตาเราไม่ต่างกันเลยเจ้าหนู
หญิงสาวโอบร่างเล็กๆเข้าหาตัวก่อนจะกอดเอาไว้แน่น ความอบอุ่นส่งไปถึงร่างที่ยังหลับให้ผ่อนคลายลง ไม่นานเด็กน้อยก็หยุดละเมอไป เขาซุกตัวเข้าหาเธอก่อนจะซบเข้ากับอกแล้วผล๊อยหลับไปเฉยๆ มิสเทียแอบอมยิ้มในความมืด
...เด็กหนอเด็ก เจ้าบริสุทธิ์นัก จะเป็นอย่างไรหากเจ้าจะต้องเผชิญกับภัยร้ายยามที่เจ้าเติบใหญ่เล่า?
หญิงสาวก้มลงจรดริมฝีปากบนเรือนผมบลอนด์...ข้าอยากเป็นเช่นเจ้านัก...อย่างน้อยก็ซักครั้งหนึ่ง ในชีวิตนี้
...................................
...............
.
ราตรีผ่านพ้นไปเฉกเช่นเดียวกับยามเช้าของชาวเรือที่เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเสมอๆ หญิงสาวผมแดงเริ่มรู้สึกตัวยามแสงตะวันส่องผ่านทางหน้าต่างเข้ามาแยงตา เธอค่อยๆลืมตาขึ้นหมายจะมองร่างที่ยังอยู่ในอ้อมกอด หากความรู้สึกที่แปลกไปทำให้เธอต้องเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ!...และพบว่าเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างกายกลับกลายเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง!
มิสเทียถีบยันโครมชายหนุ่มแปลกหน้าที่อยู่ในสภาพเกือบล่อนจ้อนตกจากเตียง มือเรียวสอดเข้าไปใต้หมอน แล้วกระโจนเข้าใส่ร่างที่ยังไม่ตื่นดี ฝ่าเท้าของขวาของเธอเหยียบอกของเด็กหนุ่มเอาไว้ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา...มีดเล่มหนึ่งก็จ่ออยู่เหนือลูกตาเพียงไม่กี่เซนต์เสียแล้ว
"แกเป็นใคร!!!"
"เหวอ!!! พี่สาว?" ชายหนุ่มวัยสิบแปดเบิกตากว้างอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าแม้จะขยับตัว ขณะที่มิสเทียตกตะลึงกับน้ำเสียงและวิธีเรียกนั้นจนเผลอลดมีดและแรงกดของฝ่าเท้าลง
...ผมบลอนด์นั่น
...ตาสีฟ้านั่น
...มันคงไม่ใช่...
"อ่าว เป็นอะไรไปล่ะครับ?…อ๊ะ!" เขาหันมาถามก่อนจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนไปของตัวเอง เขาลูบคลำร่างของตัวเองก่อนจะร้องดีใจราวกับเด็กๆ
"ไชโย้!!...ข้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!!"
"เจ้าเป็นใคร?"
"ข้า...ล่อนยังไงเล่าพี่สาว…เอ๊ะ รึเรียกน้องสาวดี ท่านอายุเท่าไรหน่ะ?"
"สิบเก้า..." มิสเทียก้มหน้าเอ่ยราวกับกำลังสะกดกั้นอารมณ์ ขณะที่ล่อนมีสีหน้าตกตะลึง
"จริงดิ...นึกว่าท่านราวๆ16-17ซะอีกดูจากหน้าแล้วไม่รู้เลยว่าเจ้าแก่กว่าข้าอีกน่ะ งั้นข้าเรียกชื่อเฉยๆละกัน..ชื่อไรง่ะ?"
"มิสเทีย" เส้นเลือดเริ่มปุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวเรื่อยๆ
"มิสเทียเหรอ...แปลกดีแฮะ ข้าชื่อล่อนนะ ย่อมาจากอโพล่อน เจ้าจะเรียกชื่อไหนก็ได้..."
"ไอ้-เด็ก-ผี!!...แกเป็นใครกันฟะ!!! -*- -*- บังอาจปลอมเป็นเด็กมาหลอกข้า!! ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย!!??"
…………………………………
ขณะเดียวกัน ณ ชายหาดฝั่งตะวันออกบนเกาะของมิสเทีย...
"เฟร...รบกวนท่านมิสท์แบบนั้นจะดีเหรอ?" หญิงสาวผมทองเอ่ยถามชายหนุ่มผมแดงที่เดินอยู่ข้างๆ เฟรหันมายิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจ
"ดีสิ คริสต์กับโครว์เองก็จะได้เก่งขึ้น แล้วพี่ก็ไม่มีลูกศิษย์มานานแล้วด้วย"
"..." โรไรร่านิ่งไปอีกครั้งก่อนจะเอยคำ "เฟรว่าเราทำผิดต่อวินเซนต์มั้ย?"
คราวนี้เฟรหุบยิ้มทันที
...รู้สึกผิดหรือ? มันคือสิ่งที่เขารู้สึกมาตลอด... เพราะมันเป็นเพื่อนรักของเขา...และเธอก็คือคนที่เขารัก
"โจรสลัดทำทุกสิ่งตามใจยึดถือจุดหมาย แลกได้แม้ชีวา...ท่านเป็นโจรสลัดแน่หรือ?" เสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ทั้งสองหันขวับก่อนจะพบร่างๆหนึ่งที่เดินออกมาจากบริเวณร่มเงาของต้นมะพร้าวใกล้ๆ ชายชราผมหงอกขาวในชุดเก่าๆที่ดูปุ๊บก็รู้ทันทีว่าถูกใช้งานมาจนโชกโชน หมวกทรงแหลมที่เขาสวมคล้ายกับพวกพ่อมด แต่เขากลับไปแสดงท่าทีว่าเป็นผู้ใช้เวทย์แต่อย่างใด
"ท่านเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่บนเกาะนี้ได้?" โรไรร่าเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ ขณะที่ชายชรายิ้มให้
"ผู้คนเรียกข้าว่าก๊อทลอสต์(Gotlost)...นักเล่านิทานผู้หลงทาง ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเล่าบางสิ่งบางอย่างกับเจ้า…เฟร"
"ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด" เฟรขมวดคิ้วถาม แม้จะแปลกใจที่ก๊อทลอสต์รู้ชื่อของเขา
"ข้าบอกเจ้าว่า โจรสลัดย่อมมุ่งมั่นในทุกสิ่ง...ทีนี้เข้าใจรึยัง?…"
ชายหนุ่มขยับปากจะตอบคำ หากจู่ๆร่างของก๊อทลอสต์ก็หายไปจากสายตาของเขา เฟรมองซ้ายมองขวาหาวี่แววของก๊อทลอสต์พร้อมกับเครื่องหมายคำถามเกี่ยวกับการปรากฏตัวของชายผู้นี้ที่ผุดขึ้นมาเต็มหัว สายลมยังคงโบกพัดนำเอาคำพูดของเฒ่านักเล่านิทานให้วนเวียนอยู่ในห้วงความคิด
...โจรสลัดทำทุกสิ่งตามใจยึดถือจุดหมาย แลกได้แม้ชีวา
....................................................................
..............................
...........
..
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
ความคิดเห็น
มันคือปราสาทนอร์ทเทน(มั่วชื่อเอาจำไม่ได้- -'')รึเปล่าครับ?
^^''
PS. Game Master Kids~-Za ประกาศให้โลกรูว่า ข้านี่ล่ะบอสแห่ง The Writer เปรี้ยง เปรี้ยง ซ่า ซ่า ข้านี่ล่ะบอสสสสสสสสสสสส~~~~~ (ใครหน้าไหนก็เอามิสเทียไป ไม่ได้ทั้งนั้น5555)
PS. จงโปรยปราย เซ็นบ้งซากุระ (ช่วงนี้เอาเบีนคุยะไปก่อน ฮิสึกายะ รอก่อนนะลูก)