คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 17 เปิดศึก
แผ่นดินไหวยังคงไม่หยุดสั่นไหวง่ายๆ ทุกสิ่งทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด พื้นดินที่เคยปูลาดด้วยอิฐหินเนื้อดีไร้รอยเวลานี้เริ่มแตกร้าว อาคาร บ้านเรือน ปราสาท สิ่งก่อสร้างต่างๆ เริ่มต้านแรงแรงสั่นไม่ไหวเริ่มผลัดชิ้นส่วนร่วงลงตามแรงโน้นถ่วง ซึงยูนพยายามพาร่างของเทพตัวเล็กไปหาที่หลบภัยอย่างทุลักทุเล ลำบากแม้กระทั่งเวลาเดินย่ำแต่ละก้าวเท้าเดิน อีกทั้งกระโปรงเจ้าปัญหาของคนในอ้อมกอดที่มักจะทำให้เขาสะดุดเสมอ
แต่แค่ไม่กี่เท้าเดินก็ต้องชะงักเพราะชิ้นส่วนของยอดปราสาทสีมุกหล่นหล่นลงมาขวาง ท้องฟ้าที่เคยมืดสนิทก็แลบวาบชวนให้ตกอกตกใจ หลับตาปี๋เพราะกลัวสายตาจะมืดบอดไปเสียก่อน
“ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะดุดันและน่ากลัวดังก้องปฐพีพร้อมๆ กับร่างของสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยักษ์แทบค้ำฟ้าปรากฏตัวขึ้น ซึงยูนเหลือบมองสัตว์ประหลาดตัวนั้นแล้วแทบเบิกตากว้างจนถลนเพราะมันเป็นตัวอะไรซึงยูนก็ไม่แน่ใจและไม่เคยเห็น ดวงตาสีแดงกร่ำน่ากลัว และคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนหัวของมันก็กำลังหัวเราะอย่างสะใจ
นั้นสินะ คนที่หัวเราะได้อย่างน่าเกลียดดังก้อง ...
“ชเวซึงฮยอน”
ใบหน้าหวานที่ยังซบอยู่กับแผ่นอกของซึงยูนหันไปมองร่างของผู้เป็นพญามารบนหัวสัตว์ประหลาดแล้วลอบกัดฟันตัวเองแน่น จินอูเกลียดคนที่หัวเราะสะใจในเวลานี้เหลือเกิน ...
เพราะคนคนนั้น ทำให้จินอูต้องตกอยู่ภายใต้คำสาปบ้าๆ นี่ !
“เจ้านั้นน่ะหรอ ? พญามารซึงฮยอน”
“อะไรนะ ? เจ้านั้นหรือ ? เด็กหนุ่มมนุษย์ผู้นี้ช่างโง่เขลานักที่บังอาจกล้าเรียกข้าต่ำๆ แบบนั้น !”
ความโกรธเกรี้ยวเรียกให้สัตว์ประหลาดเพื่อนยากกวาดมือใหญ่และหยาบกร้านแย่งชิงคว้าตัวของจินอูเหวี่ยงขึ้นกลางอากาศ จินอูกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์นั้นจะโยนร่างเล็กๆ ของจินอูฝ่าอากาศไปนั่งแหมะข้างๆ กับซึงฮยอน
อยากจะกระโดดลงไปเหลือเกิน แต่ความสูงระดับนี้ถ้ากระโดดลงไปมีแต่ตายกับตาย !
“จินอู !”
“ซึงยูน ช่วยด้วย !”
มือหนาบีบสันกรามสวยของจินอูที่กำลังเพ่งมองร่างของอัศวินคนเก่งให้หันมามองตน ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางนั้นเหยเกด้วยความเจ็บราวกับใบหน้าของตัวเองจะแหลกคามือของมารตัวใหญ่
เจ็บจนน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว
“เสียดายนะที่ข้ามีชายาคนสวยข้างกายแล้ว ไม่งั้นข้านี่แหละจะรวบหัวรวบหางเอาเจ้ามาเป็นชายาของข้าเมื่อยามเสร็จศึก !”
ขยะแขยง !
“ ปล่อยจินอูเดี๋ยวนี้นะ ซึงฮยอน !”
“ถ้าปล่อยไปง่ายๆ แล้วจะสนุกตามคำทำนายได้อย่างไรกันล่ะ ? เด็กน้อย ...” ซึงฮยอนยิ้มเย้ยมองเด็กหนุ่มที่อยู่บนพื้น สองมือเปล่าแบบนั้นจะไปช่วยอะไรใครได้ ? “เป็นอัศวินไม่ใช่หรือ ? เข้ามาช่วยจินอูสิ”
“แก !”
เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้เขามีเพียงแค่สองมือเปล่าจริงๆ
และในเวลานี้ เหล่าบริวารครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์เดียรัจฉานก็อ้อมล้อมพื้นที่ปราสาทแห่งนี้เอาไว้ด้วย แบบนี้ ซึงยูนจะไปสู้อะไรกับใครได้ ?
เหล่าเซนทอร์น่าเกลียดน่ากลัวพวกนี้ ...
“ฮี่ ...”
เสียงม้าตัวที่คุ้นเคยดังขึ้นทางด้านหลัง ซึงยูนหันไปตามสัญชาตญาณก็พบกับม้าหนุ่มตัวสีขาวที่มาพร้อมกับเจ้านายของมัน
พี่ซึงรี ...
“เอาล่ะ เด็กน้อย ... ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องโชว์ฝีไม้ลายมือแล้วนะ”
“กำลังคันไม้คันมืออยู่พอดีเลย”
ซึงรีกระโดดลงจากหลังม้าแล้วตบปุบๆ ให้ผู้เป็นอัศวินขึ้นไป เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจดีถอดเสื้อสูทสีเขียวเข้มของตัวเองออกโยนให้ซึงรีถือไว้เป็นเชิงฝาก ก่อนเหยียบโกลนแล้วเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปหนังบนอานหลังม้าได้สำเร็จ มือที่จับบังเหียนได้เตรียมสะบัดให้เจ้าม้าหนุ่มแข็งแรงวิ่งไปข้างหน้า
“ซึงยูน ดาบของเจ้า !”
“ซึงยูน รับนี่ไปด้วย”
ซึงฮุนโยนดาบที่ยังคงอยู่ในฝักให้เด็กหนุ่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นักบวชคนเก่งมาหยุดอยู่ข้างๆ ซึงฮุนด้วยอาการเหนื่อยหอบพร้อมทั้งโยนย่ามที่สะพายมาให้กับซึงยูน
ดาบ ซึงยูนพอจะเข้าใจ แต่ย่ามที่ท่านนักบวชให้มา เอามาทำอะไรในศึกสงครามแบบนี้ ?
“นี่คืออะไร ท่านนักบวช ?”
“อาวุธลับแห่งความดีทั้งเจ็ด” ท่านนักบวชคนเก่งตอบเสียงเหนื่อยหอบ “มันจะช่วยเจ้าได้ เพราะการต่อสู้กับมาร คมดาบอย่างเดียวใช่ไม่ได้ผลแน่ๆ”
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ซึงยูนก็ก้มหัวลงขอบคุณท่านนักบวชผู้แสนดี หันหน้ามองไปยังพญามารที่ยังคงยิ้มเยาะอย่างมีชัย มือของเด็กหนุ่มสะบัดบังเหียนให้เจ้าม้าสีขาววิ่งผ่าสายลมไปอย่างแข็งแรง
“จะเป็นพระเอกคนเดียวหรือไง ? พ่อหนุ่มอัศวิน”
แม้ม้าจะวิ่งผ่าสายลมโหมอยู่แต่เสียงที่ดังข้างตัวก็เรียกความสนใจของซึงยูนให้หันไปมอง พบเจ้าชายผู้สง่างามขี่ม้าตัวสีน้ำตาล มือข้างขวาถือดาบอันยาวและผ้าคลุมไหล่พัดสะบัดไปตามแรงลม
“เจ้าชาย !” ดวงตาเรียวเบิกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าชายที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ เขา “เจ้าชาย ท่านจะทำอะไร ?”
“ข้าก็จะช่วยชาวเมืองของข้ายังไงล่ะ” เจ้าชายตอบยิ้มๆ ดวงหน้าออกหวานของเจ้าชายฉายแววเข้มแข็ง “เจ้าไม่ต้องห่วงนะ ไปช่วยเทพจินอูเถอะ ส่วนเหล่าบริวารงี่เง่าที่อ้อมล้อมพวกเราเอาไว้อยู่ตอนนี้ ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”
“ขอบพระทัยเจ้าชาย” ซึงยูนยิ้มให้ก่อนวาดดาบในมือจัดการกับบริวารหน้าตาน่าเกลียดตัวหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าชายก็ไม่ต่างกัน คมดาบในมือของผู้กล้าทั้งสองตวัดสู้กับอาวุธในมือของเซนทอร์ที่เริ่มวาดลวดลายปกป้องตัวเองและเจ้านายของมัน “ระวังตัวเองด้วยนะ เจ้าชาย”
ฟาดปลายดาบลงกรีดบนร่างของครึ่งม้าครึ่งมนุษย์จนเลือดสีดำสาดกระจายเปรอะเปื้อนไปทั่วพื้น กลิ่นสาบเลือดของสัตว์เดียรัจฉานคละคลุ้งจนแทบอยากจะอาเจียน
แต่ถึงอย่างนั้น ซึงยูนก็เลือกที่จะมองข้าม บังคับม้าสีขาวให้วิ่งไปใกล้สัตว์ประหลาดตาสีแดงน่าเกลียดน่ากลัวนั้น ...
แต่ยิ่งใกล้ก็เหมือนจะเจออุปสรรค ม้าหนุ่มแข็งแรงหยุดวิ่งทันทีที่เห็นร่างของมารในชุดดำหกคนยืนเรียงหน้ากระดาน แต่ที่น่าแปลกใจคือหนึ่งในหกคนนั้นมีผู้หญิงด้วย !
ซึงยูนเบิกตาจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า ...
“ขอต้อนรับเข้าสู่การสงครามอย่างเต็มรูปแบบ คังซึงยูน”
“นาย !” ยิ่งเห็นใบหน้าของคนที่พูดเสียงทุ้มต่ำแล้วซึงยูนก็ต้องหน้าชาวาบอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือที่ถือดาบและบังเหียนอยู่นั้นกำเข้าหากันแน่นจนปวด หัวใจเต้นโครมขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ “ซงมินโฮ ที่แท้นายก็คือมารสินะ นายมันเลว เลวที่สุด !”
XXXXX
มาเอาใจช่วยซึงยูนให้ช่วยจินอูให้ได้ด้วยกันเถอะค่ะ ^^
ตอนนี้เจ๊ตีบแต่งด้วยความมึนขั้นที่สุดของที่สุด เลยออกมาแบบมึนๆ เอ๋อๆ 55555555
ในที่สุดซึงยูนก็รู้แล้วว่ามินโฮของเราเป็นหนึ่งในมาร
ต้องลุ้นกันค่ะว่าซึงยูนจะทำอย่างไรต่อไป ...
ต้องขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะที่หลงเข้ามาอ่าน แม้ฟิคเรื่องนี้จะยิ่งไม่รู้เรื่องขึ้นทุกวัน
ตอนแรกเจ๊ก็ตั้งใจจะแต่งฟิคเรื่องนี้ให้สนุกๆ แต่ไปๆ มาๆ เวลาเร่งรัดเหลือเกินเลยออกมาแบบมึนๆ
แต่ทุกคนก็ยังให้กำลังใจเจ๊ตลอดเลย TT
ยิ่งใกล้ถึงวันที่ 15 เข้าไปทุกทีแล้ว ความมึนก็ยิ่งมากขึ้น
ช่วงนี้ต้องเริ่มพึ่งยาหอมยาลมยาอมยาหม่องเป็นคนแก่ทุกวัน 55555555
แต่ยังไง เจ๊ตีบจะอัพให้จบ 20 ตอน + สเปเชี่ยล 1 ตอน แน่นอนค่ะ ^^
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น