คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 19 ปิดตำนานศึก
“ซึงฮยอน เจ้าทำร้ายแทฮยอน !”
กำปั้นเล็กชูขึ้นกลางอากาศหวังจะซัดหน้าของมารตัวโตกว่าสักทีที่กล้าทำร้ายน้องชายสุดที่รัก แต่ดูเหมือนซึงฮยอนจะว่องไวกว่า คว้าข้อมือบอบบางของจินอูแล้วจับร่างอรชรโยนฝ่าอากาศก่อนที่ร่างทั้งร่างของจินอูจะปลิวไปหล่นตุบอยู่ในอ้อมแขนของมารหน้าหวานนามจียงที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในอาณาบริเวณนี้ตั้งแต่เมื่อไร ?
ผู้เป็นเทพกรีดร้องด้วยความตกใจราวกับจะช็อกไป
“จินอู !”
ความโมโหแล่นไปทั่วทั้งร่างของเด็กหนุ่มมนุษย์ฉุดให้เจ้าตัวจมดิ่งสู้ความไร้สติหยั่งคิด ควานมือหยิบมีดสั้นในย่ามออกมาห้าเล่ม แต่ละเล่มที่สลักชื่อของตราบาปแต่ละตัวเอาไว้แล้วพุ่งตัวใช้มีดแต่ละเล่มทิ่มแทงไปที่หัวใจของมารแต่ละตัวโดยไม่ต้องออกแรงต่อสู้อะไรให้เหนื่อยหนัก
ทันทีที่สัมผัสกับของมีคม เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดก็ดังก้องพร้อมๆ กับเลือดสีดำสนิทที่กระเซ็นออกมาส่งกลิ่นคาวคะคลุ้งไปทั่ว
มารแต่ละตัวล้มตัวลงนอนกองกับพื้น
จัดการไปห้า เหลือสอง ...
แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะเวลานี้ซึงยูนห่วงจินอูมากกว่า
สองขาที่รู้งานดีวิ่งลุ่นๆ ตามคำสั่งของสมองตามจียงที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ปากเหว ที่ด้านล่างเป็นเพียงป่ารกร้างที่มองจากด้านบนก็จะรู้เลยว่ารกอยู่พอสมควร
จียงผลักดันร่างของจินอูให้เข้าใกล้ความตายมากยิ่งขึ้น
จินอูที่อยู่ในเงื้อมือของมัจจุราชทำได้แค่ร้องท้วงและขัดขืน แต่ขัดขืนไปก็เท่านั้น เพราะดูเหมือนมารจะอยู่เหนือกว่าหลายขุม
หัวใจของซึงยูนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ซึงฮยอนที่ขี้ขลาดอยู่บนหัวสัตว์ประหลาดอยู่นานกระโดดลงมาขวางทางซึงยูนเอาไว้ เด็กหนุ่มอัศวินไม่รอช้าความมือลงในย่ามหยิบมีดที่เหลืออยู่หนึ่งในสองเล่มขึ้นมาจ่อหน้าของผู้เป็นพญามาร
แต่ซึงฮยอนกลับยกยิ้มมุมปาก สองสายตาเหล่มองปลายมีดแหลมที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เดือดร้อนอะไร ...
“มาจบศึกตามคำทำนายด้วยกันเถอะ อัศวินเที่ยงคืน”
ว่าจบพญามารตัวโตก็เอื้อมมือมาบีบเข้าที่คอของอัศวินจนใบหน้าของซึงยูนบูดเบี้ยวเหยเกด้วยความเจ็บปวด ลำคอขาวแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
เล่นลอบกัดแบบนี้ใครมันจะไปรับมือทัน ?
แต่ถึงอย่างนั้นซึงยูนก็ยังกัดฟันสู้วาดมีดในมือไปมาหวังจะให้ส่วนปลายกรีดลงบนใบหน้าหล่อคมคายของพญามารสักที
แต่ดูเหมือนความพยายามจะไร้ผล ...
มืออีกข้างที่ว่างอยู่ข้างซึงฮยอนคว้าข้อมือของซึงยูนแล้วออกแรงหักเบาๆ พอให้มือที่กำมีดสั้นไว้แน่นนั้นปล่อยออก ทันทีที่เด็กหนุ่มอัศวินไร้อาวุธและร่างทั้งร่างที่อยู่ในกำมือของพญามาร ซึงฮยอนก็จัดการกรีดกรงเล็บยาวๆ ของตัวเองลงบนเนื้อของเด็กหนุ่มจนเลือดสีแดงไหลย้อมเสื้อสีเทา
ปากหนาร้องระบายความเจ็บปวด ...
แต่เมื่อสองสายตาเรียวจับจ้องไปที่จินอูที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ในเวลานี้แล้วความเข้มแข็งก็ก่อตัวขึ้นมาอย่างประหลาด
จินอูเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกว่าเท้าข้างหนึ่งกำลังถอยเข้าสู่ความตาย ร้องเสียงหลงออกมาทันที
“จินอู !”
ซึงยูนรวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิดที่พอมีผลักร่างของซึงฮยอนออกแม้จะผลักได้ไม่แรงมากนัก แต่ก็สามารถทำให้ตัวเองรอดจากมือใหญ่ที่เคยเกาะกุมตัวเอง ก้มลงเก็บมีดสั้นปลายแหลมที่เคยนอนแอ้งแม้งขึ้นมาทิ่มแทงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของซึงฮยอนก่อนที่ผู้เป็นพญามารจะเข้ามาทำร้ายตนได้อีกครั้ง
เลือดสีดำกระเซ็นออกมาออกมาเปื้อนใบหน้าของซึงยูนจนแทบหลับตากลั้นไม่ทัน
เสียงร้องบ่งบอกความเจ็บปวดดังขึ้นทันทีที่มีดสั้นอันเล็กปักเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของพญามาร ริมฝีปากอ้าขึ้นคำรามระบายความเจ็บปวดของซึงฮยอนดังประสานกับกับเสียงของจียงที่ดิ้นทุรนทุราย สองมือกอบกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองและเลือดสีดำสนิทสนิทที่ไหลออกมาไม่ขาดจากบริเวณที่กุมไว้แม้ซึงยูนจะไม่ได้ทำอะไรจียง
หมายความว่ายังไง ?
ซึงฮยอนฝากหัวใจไว้ที่จียงอย่างนั้นหรอ ?
“ซึงยูน !”
เท้าอีกข้างที่พยุงกายตัวเองเอาไว้กำลังจะเสียสมดุลจนเทพตัวเล็กกำลังจะร่วงไปต่อหน้าต่อตา ดูเหมือนจินอูจะตกใจที่จียงกำลังดิ้นรนรานจึงไม่ทันที่จะตั้งสติอะไรได้
ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าร่างของคนที่ตัวเองรักกำลังจะดิ่งลงเหว รีบกระโดดข้ามมารร้ายทั้งสองก่อนกระโจนจนร่างทั้งร่างไถไปกับพื้นดิน คว้าข้อมือของจินอูที่กำลังร่วงลงเหวลึกอย่างทันท้วงที ...
ร่างของจินอูในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องห้อยต่องแต่งอยู่กับหน้าผาก โดยมีอัศวินคนเก่งคอยดึงตัวเอาไว้มั่น
“จินอู อย่าปล่อยมือผม จับเอาไว้นะ !”
จินอูพยักหน้าถี่ๆ เป็นคำตอบ ซึงยูนต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ซึงฮยอนฝากเอาไว้เป็นรอยแผลเหวะวะตามแขนของตัวเอง งัดเรี่ยวแรงที่มีดึงร่างของจินอูขึ้นอย่างยากลำบาก
แม้แต่มารยังฝากหัวใจไว้กับคนที่ตัวเองรัก แล้วนับประสาอะไรกับมนุษย์ที่มีความรักอยู่เต็มหัวใจจะช่วยเหลือคนที่เป็นเหมือนหัวใจของตัวเองไว้ไม่ได้ ...
ร่างเล็กโผเข้ากอดอัศวินคนเก่งของตัวเองแล้วปล่อยโฮออกมา เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นี้มันทำให้เทพตัวเล็กที่แสนอ่อนโยนต้องกังวลและกลัวไปหมด
กลัวว่าตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดอยู่กับคนที่รัก ...
ความกลัวที่เคยกัดกินหัวใจเวลานี้ถูกความอบอุ่นและความห่วงใยจากอ้อมกอดของคนรักเข้าแทนที่ จินอูรู้สึกปลอดภัยเสมอเมื่ออยู่อ้อมกอดนี้ ...
อ้อมกอดของซึงยูน อ้อมกอดของอัศวิน ...
“มันจบแล้วครับ มันจบลงแล้วจริงๆ ตอนนี้จินอูปลอดภัยแล้วนะครับ”
“ฮึก ฮือ ... ขอบใจเจ้ามากนะซึงยูน ฮึก ... เจ้ารู้ไหมว่าข้ากลัวมากแค่ไหน ? ฮือ”
แขนเล็กเกี่ยวโอบร่างของคนที่ตนหวังพึ่งพามากที่สุดในเวลานี้ ใบหน้าเล็กฝังลงแผ่นอกของซึงยูนปล่อยน้ำตาที่ไหลรินให้เสื้อสีเทาเนื้อนิ่มที่เปื้อนดินหญ้าดูดซับน้ำตาของตนให้แห้งเหือดและจางไป
ซึงยูนยกมือขึ้นลูบกลุ่มเรือนผมปลอมสีน้ำตาลแดงก่อนจูบเบาๆ ลงกลุ่มผมนุ่ม แม้จะรู้ว่านั้นคือผมปลอม ก่อนไล่ลงมาจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากเนียนสวยที่มีผมหน้าม้าหนาปกปิดเอาไว้ เปลือกตาสวยที่หลับพริ้มชื้นไปด้วยน้ำตาเรื่อ ปลายจมูกโด่งรั้นแดงจัดเป็นลูกมะเขือเทศ ก่อนจบลงด้วยริมฝีปากสีสวย
แต่คงลืมไปว่ายังมีอีกหนึ่งมารที่ยังไม่ถูกกำจัด
มินโฮเดินเข้ามาใกล้สองร่างที่ยังคงมอบความอบอุ่นให้แก่กัน ซึงยูนที่พอรู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ด้านหลังก็ต้องผละจินอูออกก่อนหันมามองอีกหนึ่งมารที่อยู่ดีๆ ก็คุกเข่าลงอย่างปลงตก ก้มหน้างุดเพื่อซ่อนความรู้สึก
“ฆ่าข้าเถอะ ...” คำพูดสั้นๆ ดังขึ้นก่อนที่ร่างกายของมารจะสั่นเทา คำพูดที่เจ้าตัวกล่าวนั้นยิ่งบีบรัดความเจ็บปวดและความจริงให้มารหนุ่มต้องเผชิญหน้ากับมันเร็วขึ้น “ฆ่าข้าเถอะ ... ด้วยมีดสั้นเล่มสุดท้ายนั้น !”
มินโฮเงยหน้าขึ้นสบตาเรียวของซึงยูนด้วยดวงตาที่ไร้แววความรู้สึก ดวงตาที่ไร้พิษสงร้ายแรงอะไรนั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาของความเสียใจ
มารก็ร้องไห้เป็น ...
อย่างนั้นหรอ ?
ซึงยูนล้วงมือเข้าไปในย่ามแล้วหยิบมีดเล่มสุดท้ายออกมาถือไว้มั่น เท้าของเด็กหนุ่มก้าวช้าๆ ระยะประชิดกับมินโฮ ก่อนจะเงื้อมีดสั้นนั้นขึ้นกลางอากาศ แววตาของซึงยูนน่ากลัวไม่ต่างอะไรกับเวลาที่ฆ่าซึงฮยอน
มินโฮเตรียมใจไว้แล้ว หลับตาก่อนก้มหน้าลงพร้อมรับชะตากรรมและนับถอยหลังก้าวเข้าสู่ความตาย ...
ตุบ ...
เสียงของวัตถุแหลมคมตกลงพื้นดิน ซึงยูนทิ้งมีดนั้นก่อนตีมือเข้าที่ไหล่กว้างของมารหนุ่ม มินโฮแทบช็อกไปเมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกพิเศษที่ซึงยูนมอบให้ ลืมตาพร้อมเงยหน้ามองเด็กมนุษย์ด้วยสีหน้าแววตาที่ไม่เข้าใจ
ทั้งๆ ที่ตนคิดจะทำลายเทพและมนุษย์ผู้นี้ตามคำทำนาย แต่ทำไม ...
เด็กหนุ่มมนุษย์คนนี้ถึงกลับมอบความรู้สึกดีๆ ให้ ?
“ผมฆ่าคุณไม่ลง ซงมินโฮ” แววตาของซึงยูนที่มองมินโฮเวลานี้แทบหลอมหัวใจที่แข็งกระด้างของมารหนุ่มจนสิ้น น้ำตาอุ่นของมินโฮที่เคยเอ่ออยู่ขอบตารับน้ำหนักของตัวเองไม่ไหวต้องไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง “ผมฆ่าคนที่รักแทฮยอนไม่ลงจริงๆ ถ้าผมฆ่าคุณก็เท่ากับว่าผมฆ่าแทฮยอนไปด้วย ผมรู้ว่าแทฮยอนก็รักคุณไม่น้อยไปกว่ากัน ...”
“แต่ว่าข้า ...”
“มนุษย์ถ้าทำผิดหนึ่งครั้งยังมีโอกาสให้แก้ตัว ...” ซึงยูนว่าพลางยืดตัวยืนเต็มความสูง พร้อมๆ กับส่งมือไปหน้ามินโฮ มารหนุ่มรู้งานดีจึงยกมือขึ้นวางก่อนจะถูกดึงตัวให้ลุกขึ้นบ้าง “สำหรับมาร ถ้าทำผิดคงจะถูกฆ่าแกงกันอย่างเดียวสินะ แต่ผมเป็นเพียงแค่มนุษย์เดินดินธรรมดา ฆ่าคนแบบไร้เหตุผลมันเป็นสิ่งที่ผมทำไม่ได้จริงๆ”
“...”
“ไปดูแลแทฮยอนเถอะ ดูแลหัวใจของคุณให้ดีๆ และอย่าคิดทำลายแทฮยอนอีก ...” ซึงยูนก้มตัวลงเก็บมีดสั้นหน้าตาประหลาดขึ้นมาเก็บใส่ย่าม แล้วถอดออกจากบ่าโยนย่ามสีขาวนั้นให้จินอู “เพราะถ้าเมื่อไรก็ตามที่คุณคิดทำลายแทฮยอน มีดในมือของจินอูจะปักคาหัวใจของคุณทันที !”
สิ้นคำของอัศวิน แสงสีทองก็ประกายเรืองขึ้นที่ปากเหว เรียกความสนใจของสามชีวิตที่ยังทำข้อตกลงกันไม่เสร็จสิ้นให้หันไปมอง แต่ดูเหมือนว่าแสงนั้นจะร้ายแรงจนอาจทำให้สายตาเสียได้ ทั้งสามจึงยกมือขึ้นเพื่อบดบังแสงประหลาดเพราะเกรงว่าจะทำลายสายตาไปเสียก่อน
แสงสว่างสีทองที่มาพร้อมกับเสียงของเข็มนาฬิกา
มันคุ้นจนซึงยูนต้องเริ่มประมวลความคิด ...
“แสงนั้น เสียงนาฬิกานั้น ...” จินอูเป็นฝ่ายพูดออกมาทั้งๆ ที่ตนต้องเลิกกระโปรงขึ้นแล้วก้าวฉับสู้แสงสว่างเข้ามาหาซึงยูน “มิติแห่งกาลเวลาเที่ยงคืน ...”
“...”
“ซึงยูน ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องกลับไปในที่ที่เจ้าจากมาแล้วนะ ...”
XXXXX
อะไรคือซึงยูนจัดการมารได้รวดเร็วขนาดนั้น ? 5555555555
และอะไรคือซึงยูนคนดีทำลายมินโฮไม่ลง ?
รีดเดอร์ค่ะ คังคิมเขาจะจากกันจริงๆ แล้วหรอคะ ? งือ ... ทำไงดี ?
ลุ้นกันต่อไปกับตอนจบของฟิคอัศวินเที่ยงคืนนะคะว่าซึงยูนของเราจะตัดสินใจอย่างไร ?
ตอนหน้าก็จบแล้วนะคะสำหรับฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ที่เจ๊ตีบตั้งใจบรรจงแต่งแต้มจินตนาการส่วนตัวลงไป
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากๆ นะคะที่อยู่เคียงข้างเจ๊ตีบและฟิคอัศวินเที่ยงคืนจนใกล้ถึงตอนจบแล้ว
รักทุกคนมากๆ นะคะ รักจากหัวใจของเจ๊ตีบเลย
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น