Devils Purge [คิดจะกำจัดผม] ผ่านด่านหัวใจไปก่อน

บทนำ

เงาความมืดแห่งรัตติกาลโอบล้อมโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง แรงลมพัดหน้าต่างห้องเรียนที่เปิดแง้มไว้เพียงน้อยนิดให้เปิดออกกอย่างแรงทำให้แสงจันทร์สาดส่องเข้ามายังห้องเรียนได้มากขึ้นจนสามารถมองเห็นโต๊ะเรียนไม้และกระดานขาวที่อยู่ภายในห้อง แสงจากเทียนไขสองแท่งได้จุดขึ้นพร้อมคำสวดเชิญชวนบางสิ่งบางอย่างให้ออกมายังผู้พูด

“ขอท่าน จอมมาร ผู้ยิ่งใหญ่

ปรากฏกาย ท่านนั้น ให้ข้าเห็น

ด้วยลม ที่พัด อย่างเยือกเย็น

หรือเป็นดั่ง พายุ มัจจุราช”

                ทันทีที่เด็กหนุ่มผู้ใส่เสื้อคลุมสีดำสวมฮู้ดปกปิดศีรษะเผยเพียงแค่ปลายสีแดงอมชมพูกล่าวสวดบทเชิญชวนจอมมารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมาปรากฏตัว ลมได้พัดโหมกระหน่ำราวกับพายุของมัจจุราช แต่แปลกตรงที่กระแสลมได้พัดอยู่แค่ในห้องเรียนสีเหลี่ยมเท่านั้นและเทียนที่จุดไว้ก็ไม่ได้ดับไปเลย สิ่งต่างในห้องได้พัดกระจายอยู่คนละทิศคนละทาง เด็กหนุ่มและเพื่อนอีกสามคนยืนนิ่งท่ามกลางกระแสลมที่รอคอยให้ปรากฏจนกระทั่งลมค่อยๆเบาลงและจางหายไป แต่เสียงที่ดังกังวานราวกับสะท้อนออกมาจากปากถ้ำอย่างไร้ที่มาดังขึ้นแทน
“เจ้ากล้ามากที่เรียกข้าออกมา”
“ข้าและเพื่อนเป็นเพียงวิญญาณชั้นต่ำมาเพื่อขอบางสิ่งจากท่านจอมมาร” เด็กหนุ่มใช้คำพูดโน้มน้าวออกมาจากซีดเซียวพร้อมเอามือขวาขึ้นทาบอกซ้ายภายใต้เสื้อคลุมสีดำที่สวมอยู่
“ขอ ? หึ อะไรล่ะ...” เสียงปริศนาทวนคำแล้วหัวเราะอย่างน่าหวาดกลัว
“ถึงแม้พวกข้าจะเป็นเพียงวิญญาณที่สมควรอยู่ในนรกหรือบนสวรรค์มากกว่าโลกมนุษย์ แต่หากยังมีบางสิ่งที่ข้ายังอยากทำในโลกมนุษย์ ข้าจึงไปจากที่นี่ไม่ได้”
“แล้วเจ้าต้องการอะไร”
“พวกข้าต้องการค้นหาความจริงบางอย่างที่อยู่ภายในโรงเรียนแห่งนี้” เด็กหนุ่มใช้สายตาจริงจังมองความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
“เจ้าคงรู้สินะ ว่าวิญญาณที่สร้างความวุ่นวายให้แก่มนุษย์มีโทษอย่างไร”
“ข้ารู้ และพร้อมสัญญาว่าพวกข้าจะไม่ยุ่งกับพวกมนุษย์ให้วุ่นวาย” เด็กหนุ่มรู้ดีว่าหากวิญญาณตนใดทำให้โลกมนุษย์วุ่นวายจะต้องถูกกำจัดทันทีโดย ‘จอมมารแห่งการกวาดล้าง’
“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะที่สยดสยองดังขึ้นในความว่างเปล่า “พวกเจ้าชั่งใจกล้าจริงๆ ได้... ข้าจะให้โอกาสแก่พวกเจ้าได้อยู่รวมกับมนุษย์ และข้าขอย้ำ...หากเจ้าผิดคำสัญญาเมื่อไหร่ จะเป็นหน้าที่ของบุตรข้าที่ต้องกำจัดพวกเจ้า ไม่ใช่ข้า ดังนั้นพวกเจ้าจะไม่มีสิทธิมาอ้อนวอนใดๆทั้งสิ้น ฮ่าๆๆๆ” สิ้นเสียงปริศนาลมพายุได้พัดกระหน่ำอีกครั้งเหมือนอย่างก่อนหน้า
                “เริ่มต้นกันพรุ่งนี้สินะ กลับไปเตรียมตัวกันดีกว่า แฟรงค์” หนึ่งในเพื่อนอีกสามคนที่ตามมาด้วยนั้นสวมเสื้อคลุมสีดำเช่นกันเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนสนิท แต่ใบหน้าของเขานั้นกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก
“อืม” เด็กหนุ่มตอบรับด้วยคำสั้นๆ

                                ณ โรงเรียนมัธยม

“หล่ออ่ะ ! พวกแก คนนั้นฉันจอง >/////<”
“ไม่ ฉันเจอก่อน !” หญิงสาวส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดให้กับบางสิ่งที่อยู่หน้าห้อง
“เงียบค่ะเงียบ” ครูประจำชั้นสาวในห้องพูดขึ้นเพื่อหยุดความวุ่นวายในห้องเรียน “แนะนำตัวเลยค่ะ” ครูสาวเปิดทางให้เด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีแดงอมชมพูดตัดกับใบหน้าขาวซีดราวกับสำลีพร้อมรอยแผลที่ถูกเย็บอย่างประณีตด้วยด้ายสีดำบางพาดตั้งแต่หน้าผากข้างขวาผ่านแก้มเนียนลงมาปลายคางพูดแนะนำตัวด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับรูปปั้น แฟรงค์แต่งกายด้วยชุดยูนิฟอร์มสีเทาชายเสื้อและปลายแขนเสื้อจั๊มสีชาเขียวสด สวมกางเกงสีดำพับขึ้นระดับใต้เข่า

“แฟรงค์ เดม่อน”