ซุปเปอร์สตาร์ที่รัก

“บัวจ๋า พิชญ์มาแล้ว” เขาก้มไปกระซิบใกล้ๆหู หลังจากเดินผ่านด่านผู้เป็นแม่เข้ามาอย่างจับพิรุธไม่ได้ ชายหนุ่มยิ้มเผล่ ก่อนจะฉวยหอมแก้มขาวๆโดยที่หญิงสาวไม่ได้ทันได้ตั้งตัว

          “พิชญ์! แม่อยู่นะ” เธอหยิกแขนเขาเข้าให้ ก่อนจะยัดจานแตงโมใส่ในมือ ให้คนโดนหยิกเป็นคนถือตามออกมา

          “ทานกันเลยนะคะแม่”

          “จ้ะ”

          “บัว อาทิตย์หน้าแม่จะไปปฏิบัติธรรมนะ ไปกับคณะที่วัดอาทิตย์นึง บัวอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก” หญิงสาวหันมองผู้เป็นแม่ทันที เพราะเป็นครั้งแรกที่ผู้ปกครองของเธอเกริ่นว่าจะให้อยู่ที่บ้านคนเดียว หลังจากไม่เคยไปค้างที่ไหนเลย นับตั้งแต่พ่อเสีย

          “ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ บัวอยู่ได้”

          “เดี๋ยวพิชญ์แวะมาเองครับ น้าทิพย์ไม่ต้องเป็นห่วง” คนบางคนรีบเสนอตัว ... ถ้ามองไม่ผิดบัวบุษกรเหมือนเห็นแว้บนึงเขาแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยล่ะ

          “จ้ะ ถ้างั้นก็ดี น้าฝากบัวด้วยนะลูก”

          “ครับ”

          หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเป็นที่เรียบร้อย หญิงสาวก็เดินมาส่งเขาที่หน้าบ้าน คนอิดออดท่ามากไม่ยอมกลับอยู่เป็นนาน ก่อนจะแสร้งคร่ำครวญให้ตัวเองดูน่าสงสารที่สุดด้วยพรสวรรค์ทางการแสดงที่มี

          “พิชญ์เหนื่อยมากเลยบัว วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ ไม่มีแรงทำอะไรเท่าไหร่ ตอนถ่ายเมื่อกลางวันก็รู้สึกเบลอๆ”

          “บัวก็บอกให้พิชญ์รีบกลับไปพัก กลับไปอาบน้ำให้สดชื่น จะได้หลับสบาย”

          “แต่มันไม่ค่อยสดชื่นเลยอ่ะ คิดถึงบัวแล้วห่อเหี่ยวเป็นบ้า อยากเห็นหน้าก็ไม่ได้เห็น อยากกอดก็ไม่ได้กอด” เขาทำเป็นยืนก้มหน้า ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างงอนๆ

          “เป็นอะไรล่ะหืม งอแงอะไรอีก” มือบางจับสองแก้มนั้นให้เงยขึ้นสบตากัน มองโครงหน้าหล่อเหลานั้นอย่างพินิจ ... รักที่สุดเลยพิชญ์ ...

มือของหญิงสาวเย็นนิดๆ จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกได้

          “ก็คิดถึงไง บัวคิดถึงพิชญ์บ้างรึเปล่า”

          “คิดถึงสิ ยิ่งกว่าที่พิชญ์คิดอีก จะบอกให้”

          “งั้นเราไปเที่ยวกันไหม พิชญ์อยากใช้เวลากับบัวบ้าง”

          “ได้ยังไงล่ะพิชญ์ งานพิชญ์เยอะออกขนาดนั้น”

          “ได้สิ อาทิตย์หน้าไง น้าทิพย์ก็ไม่อยู่ พิชญ์มีวันหยุด ถ่ายปฏิทินก็เสร็จแล้ว เหลือเรียนแอคติ้งกับฟิตติ้งเสื้อผ้าอีกไม่กี่วัน อาทิตย์หน้าพิชญ์ก็จะว่าง เราไปเที่ยวกันนะ”

          “ที่ไหนเหรอ”

          “ยังไม่รู้ล่ะ แต่บัวเคลียร์งานไว้เลย ห้ามรับนะช่วงนี้ เข้าใจรึเปล่า”

          “อื้ม ก็ได้”

          “ดีมาก น่ารักจัง แฟนใครเนี่ย”

          “ห้ามชม บัวเขิน”

          “จะเขินก็ไม่เห็นเป็นไร ก็มีพิชญ์มองอยู่คนเดียว เขินให้ตายยังไงพิชญ์ก็ไม่ให้ใครมามองหรอก เพราะฉะนั้นเขินได้ ตามสบาย”

          “บ้าเหรอ ก็เพราะเขินพิชญ์นี่แหละ ไม่พูดแล้ว รีบกลับเลย เดี๋ยวรถติดอีก ถึงแล้วทักมาบอกบัวด้วย” เธอดันไหล่หนาไปที่ประตูรถ ก่อนที่อีกคนจะหันมาสวมกอดเอาไว้แน่น

          “พิชญ์! เดี๋ยวแม่เห็น”

          “พิชญ์ว่าน้าทิพย์ควรจะรู้ได้แล้วนะ พิชญ์คิดว่าเราควรจะบอกท่านได้แล้ว”

          “จะดีเหรอพิชญ์”

          “แล้วอะไรคือไม่ดีล่ะ เรารักกันชอบกัน เข้าตามตรอก ออกตามประตู ไม่มีใครไม่ยินดีกับสิ่งที่เราทำหรอกน่า” เขาถูหน้าผากให้ชนกันกับเธอ มองเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างให้ความมั่นใจ

          “งั้นเอาไว้แม่กลับมาจากปฏิบัติธรรมก่อนนะ เราค่อยไปบอกด้วยกัน”

          “ครับ อย่างนั้นก็ได้”

          “ขอบใจนะพิชญ์”

          “แต่ตอนนี้มัดจำก่อนได้ไหม ... ไม่มีแรงขับรถเลย”

          “อะไร”

          นิ้วชี้ของคนเจ้าเล่ห์เคาะไปที่แก้มพองลมของตัวเอง ก่อนจะเอียงเข้าใกล้เธอและพยายามหรี่ตามอง

          “คนบ้า ทำให้อายนี่สนุกนักนะ”

          แล้วหญิงสาวก็แนบริมฝีปากลงไปจุ๊บแก้มเขา หัวใจดวงน้อยพองโตและมีความสุขอย่างที่สุด

          ‘พิชญ์ที่เป็นพิชญ์แบบนี้ มีบัวคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เห็นและรู้จัก’ เขาบอกเธอในวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว

          ‘ทำไม่เหรอพิชญ์’

          ‘เพราะบัวคือคนสำคัญของพิชญ์ยังไงล่ะ’

          “พิชญ์ไปนะ เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรหา”

          บัวบุษกรพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ไม่เคยจางหายไป รอยยิ้มที่มีเขามาเป็นส่วนเติมเต็มทุกๆวันในใจเธอ