คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : - Ankylose - Chapter.30
TALK ::
สวัสดีวันตรุษจีนทุกท่านค่ะ^^ ขอให้ได้อั่งเปาเยอะกันถ้วนหน้านะคะ~ ฮ่าๆ
วันนี้เอามาลงเร็วผิดปกติเพราะว่าเดี๋ยวไรท์เตอร์ต้องไปหาอาม่าแล้วล่ะค่ะ~
เอามาลงเร็วไม่ว่ากันเนอะ^^
พรุ่งนี้ก็วาเลนไทน์แล้ว...คิดว่าจะแต่ง SF อยู่เหมือนกัน หุหุหุ ถ้าเกิดหัวแล่นพอล่ะก็นะคะ(ฮา)
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่สนใจรวมเล่มนะคะ^^ แฮ่ๆ
ถ้าลงบทส่งท้ายจบเมื่อไหร่ อีกสัก 2-3 วันก็จะเปิดจองแล้วล่ะค่ะ~
ยังไงก็ขอบคุณทุกๆการติดตาม การสนับสนุนและกำลังใจ รวมถึงคอมเมนท์ทุกๆคอมเมนท์ด้วยนะคะ^^
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วยค่า!
Chapter.30
“อืมม…อื๊อ…”
ในบรรยากาศห้องสีสลัวเพราะแสงแดดรำไรที่ลอดผ่านม่านในยามเช้า มีเพียงเสียงเล็กๆที่ครางแผ่วในลำคอดังอื้ออึงเท่านั้นภายในความเงียบงัน มือเล็กเคลื่อนขึ้นจากการโอบรอบลำคอแกร่งเพื่อสัมผัสกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทของคนร่างสูงกว่าที่กำลังทาบทับตนเองอยู่ด้านบนอย่างเผลอตัว ดวงหน้าหวานร้อนผ่าวเป็นสีก่ำทว่าก็ยังคงยินยอมรับรสสัมผัสอันร้อนเร่าหากแต่อ่อนโยนนักจากคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะยังคงเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากคนตัวเล็กอย่างไม่รู้เบื่อ
“ย…ยูชอน…พอก่อน…อื๊อ~ ห…หายใจไม่ออก…แล้ว…”
เสียงเล็กเอ่ยประท้วงพร้อมกับมือบางที่ผลักแผ่นอกกว้างของคนด้านบนให้ออกห่าง ร่างสูงจำต้องผละออกมาก่อนที่จะทำปากยู่ ก่อนที่จะโน้มใบหน้าคมคายลงไปคลอเคลียซุกไซร้ลำคอขาวของคนตัวเล็กใต้ร่างอย่างออดอ้อนในที
“…จุนซูอ่า~”
“แฮ่ก…จะ…จูบ…ให้ฉันขาดอากาศหายใจตายรึยังไงกัน—อ๊ะ!”
เจ้าของเสียงเล็กที่กำลังต่อว่าร่างสูงปนหอบหายใจแฮ่กก็ต้องร้องขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกขบเม้มหนักๆที่ลำคอก่อนที่จุนซูจะขดตัวงอ ใบหน้าแดงก่ำเพราะความขัดเขินและความไม่คุ้นชิน หลังจากที่บอกรักกันไปแล้ว…ก็ดูเหมือนว่ายูชอนจะไม่ยอมหยุดคลอเคลียกับใบหน้าของเขาเสียที มิหนำซ้ำยัง…จูบเขาทุกๆห้านาทีด้วยอีกต่างหาก
“ยูชอน…ลุกออกไปซะทีสิ ฉัน…แฮ่ก…หายใจไม่ทันจริงๆนะ…”
ริมฝีปากบางที่เป็นสีแดงก่ำและบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะรสจุมพิตที่ถูกป้อนมอบให้อยู่นับครั้งไม่ถ้วนเอ่ยเสียงแผ่ว มือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามดันร่างโปร่งให้ลุกออกไปจากตัวของเขาเสียที
“ก็เพราะจุนซูจูบไม่เก่งน่ะสิ~ฉันเลยจะสอนให้ไง”
คนเอาแต่ใจยิ้มพรายก่อนที่จะกดจุมพิตหนักๆที่ขมับทั้งสองข้างของคนตัวเล็กที่ได้แต่บิดม้วนกายอย่างขัดเขิน ริมฝีปากบางเม้มแน่น แม้ว่าจุนซูจะอายจนไม่รู้จะแทรกมุดที่ไหนดี แต่ความสุขล้นปรี่ที่ได้รับจากยูชอนนั้นมากมายเสียจนอยากจะอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆนี้ตลอดไป…
“…ม…ไม่ได้อยากให้สอนให้ซะหน่อย…”
“แต่ฉันอยากสอนไงล่ะ^^”
“เอาแต่ใ---อื๊อออ~”
เสียงแหบหวานถูกดูดกลืนเพราะริมฝีปากอิ่มที่โน้มลงมาทาบทับอีกครั้งหนึ่งจนจุนซูหลับตาปี๋ ถึงจะรู้สึกดีมากเพียงใด แต่ความเขินอายของเขาก็มีมากพอที่จะทำให้ไม่กล้าปรือตาขึ้นมามองหน้าของยูชอนเวลาจุมพิตเลยสักนิด
…และดูเหมือนยูชอนจะรู้สึกได้ถึงเรื่องนั้นเสียด้วย…
“ลืมตาสิจุนซู…”
เสียงทุ้มพร่าของคนที่ละริมฝีปากออกมาจากกลีบกุหลาบสีหวานกระซิบแผ่วๆอยู่ข้างใบหูเล็กสีก่ำของคนร่างบางที่ปิดตาแน่น ท่าทีราวกับเด็กตัวเล็กๆที่ไม่ประสีประสาในเรื่องเหล่านี้ช่างน่ารักเสียจนร่างโปร่งอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มกว้างและหอมแก้มสีจัดนั่นแรงๆอย่างมันเขี้ยว
“ลืม…ลืมตา…? ลืมตาทำไมอ่ะ…?”
เสียงแหบหวานเอ่ยอย่างงุนงงทั้งๆที่ยังหลับตาปี๋ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเสียที จนยูชอนต้องหัวเราะออกมาเสียงดังกับท่าทางนั้นของคนตัวเล็กตรงหน้าที่ช่างน่ารักน่าชังเกินพิกัดที่หัวใจของเขาจะรับไหวจริงๆ
“ฮ่าๆๆๆ!! จุนซู…นายนี่มัน…ฮ่าๆๆ!!!”
พอถูกหัวเราะเยาะเข้าให้เสียลั่นห้อง นัยน์ตาใสแป๋วก็รีบลืมตาพรึ่บขึ้นแทบจะในทันที เสียงแหลมเล็กเอ่ยขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่พึงใจเท่าใดนักพร้อมๆกับจุนซูที่กระเด้งตัวขึ้นมาจ้องคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ ริมฝีปากบางสีก่ำยู่อย่างแง่งอนพร้อมๆกับแก้มสีแดงเข้มเพราะความอับอายที่เผลอพองลมจนป่องโดยไม่รู้ตัว
“ยูชอนหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“ฮึๆๆ โอเค…ฉัน…ฮะๆ…ไม่หัวเราะแล้ว…ฮ่าๆๆ!!”
“ยูชอน!!!”
หน้าแดงๆของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเพิ่มดีกรีความเข้มมากขึ้นไปทุกทีๆกำลังบ่งบอกว่าตนเองนั้นทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งงอนมากขนาดไหน จนยูชอนที่หัวเราะเสียจนท้องคัดท้องแข็งต้องรีบหยุดหัวเราะแทบจะในทันที มือหนาจับข้อมือเล็กของคนตรงหน้าก่อนที่จะดันให้ร่างบางๆของจุนซูเอนลงไปนอนราบบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง
“ขอโทษนะ~ไม่หัวเราะแล้วล่ะ”
เสียงทุ้มพร่าเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาที่ทอดมองลงมาด้วยความรักที่สัมผัสได้อย่างชัดเจนจนคนร่างเล็กต้องหลบสายตาคมหวานนั้นมองไปทางอื่นเพราะความขัดเขิน ก่อนที่จะเปล่งเสียงที่ตอนนี้ช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกินของตนเองออกไป
“ง…งั้นก็ปล่อยสิ…!”
“ไม่ปล่อยได้มั้ยล่ะ~”
“อื๊ออ~ ยูชอนเอาแต่ใจ…!”
กายบางขดตัวงอเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับ เมื่อริมฝีปากอุ่นๆเข้ามาคลอเคลียไปทั่วใบหน้ากลมและลำคอขาวอย่างหยอกล้ออยู่ในที ยูชอนคลี่ยิ้มทะเล้นก่อนที่จะเอ่ยเสียงนุ่มที่ทำให้หน้าหวานๆยังคงเป็นสีแดงจัดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจางลง
“เฉพาะกับจุนซูคนเดียวไง^^”
“อะ…ค…คนบ้า…”
“ลืมตาไว้นะจุนซู…”
“เอ๋? อื้อ--!”
จู่ๆกลีบปากอิ่มก็ลงมาทาบทับประกบกับริมฝีปากเล็กอีกครั้งหนึ่งโดยที่ไม่บอกให้รู้ล่วงหน้า จุนซูหลับตาปี๋ตามสัญชาตญาณจนยูชอนที่ลืมตาอยู่ต้องค่อยๆผละออกมาก่อนที่จะเอ่ยเสียงกระซิบแผ่วๆอีกครั้งหนึ่ง
“อย่าหลับตาสิจุนซู…”
“จ…จะบ้าเหรอ!” เสียงเล็กโต้สวนกลับทันที “จ…จะจ…จุ๊บ…ก็ต้องหลับตาสิ!”
ไม่พูดเปล่า…คนตัวเล็กยังมีการหลับตาปี๋ไม่ยอมมองหน้าคนข้างบนราวกับจะสาธิตให้เห็นภาพ ยูชอนหัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกได้ถึงหัวใจของตนเองที่เต้นถี่รัว พองโตเสียจนคับอก ความสุขและความอบอุ่นที่เขาค้นหามานานแสนนานมันเป็นแบบนี้นี่เอง…
“ไม่จริงหรอกจุนซู…รู้รึเปล่า…?”
“…ร…รู้อะไร?”
“เวลาจูบกัน…ถ้ามองตากันไปด้วย…จะรู้สึกมากกว่าปกตินะ”
“เอ๊ะ---!”
ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกับประโยคนั้น กลีบบางนุ่มที่บวมเป่งก็ถูกทาบทับอีกครั้ง ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างก่อนที่จะค่อยๆปรือลงเพื่อที่จะหลับตาซึมซาบรสสัมผัสนั้น ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆเมื่อเรียวลิ้นหนาค่อยๆไล้เลียริมฝีปากล่างอย่างอ้อยอิ่งก่อนที่ร่างโปร่งจะผละออกมาทว่าระยะห่างระหว่างสองริมฝีปากก็ยังคงห่างเพียงลมหายใจกั้น
“ลืมตานะคนดี…”
“ยูชะ---อื้มมม”
ริมฝีปากอิ่มค่อยๆแตะสัมผัสกลีบปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ค่อยๆบดคลึงริมฝีปากเล็กอย่างเชื่องช้าทว่าวาบหวามและอ่อนหวานนัก นัยน์ตาคมยังคงจดจ้องไปที่ดวงตาเรียวหวานของคนใต้ร่างซึ่งค่อยๆจะปิดลงเพื่อที่จะหลับตารับสัมผัสอ่อนละมุน ทว่าไม่นานนัก…เปลือกตาสีมุกที่มีท่าทีว่าจะปิดลงก็ค่อยๆปรือขึ้นมาทีละน้อย…
“ย…ยูชอ…น…อื๊อ…~”
ยิ่งได้สบสายตาคมหวานเชื่อมของคนที่กำลังประกบจุมพิตตนเองอยู่ จุนซูก็รู้สึกอายจนแทบจะทนไม่ไหว ดวงหน้าหวานเผลอบ่ายหนีรสจุมพิตหวานๆนั้นเพราะความขัดเขิน ทว่าเรียวลิ้นหยุ่นที่ค่อยๆแทรกผ่านเข้ามาในโพรงปากก็ทำให้ต้องเผลอสะดุ้ง นัยน์ตาของยูชอนยังไม่ละไปจากดวงตาของเขาเลยสักนิด…
สัมผัสอ่อนนุ่มและหยุ่นลิ้นที่ตอนนี้ลิ้นหนากำลังเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อและโอบรัดเรียวลิ้นเล็กที่ไม่ประสาอย่างเนิบนาบ นุ่มนวล…อ่อนหวานแต่ก็แฝงถึงความเร่าร้อนอยู่ในทีทั้งๆที่ดวงตาของคนทั้งสองยังสบมองกันอยู่เช่นนี้แทบจะทำให้หัวใจทั้งสองดวงเต้นรัวเร็วจนแทบจะระเบิดออก
หัวใจเต้นแรง…แรงจนแทบจะกระเด็นหลุดออกมาจากอก
ถึงจะอายจนไม่รู้จะทำยังไงดี…แต่ยูชอนก็พูดถูก…
เพราะมัน…‘รู้สึก’ มากกว่า…จริงๆ…
“แฮ่ก…พ…พอก่อนนะ…ยูชะ…อื้มมม…เค้า…ไม่ไหว…แล้ว…”
เสียงงุ้งงิ้งระล่ำระลักเอ่ยออกมา ภายในหัวสมองเป็นสีขาวโพลนจนเผลอเรียกสรรพนามแทนตัวเองผิดไปจากเดิมอย่างน่ารัก อาการขาดอากาศหายใจเกิดขึ้นเร็วกว่าปกติเพราะความขัดเขินที่แล่นปราดเข้าสู่หัวใจดวงเล็กนั้นมีมากเกินกว่าที่จะรับไหว มือเล็กพยายามดันแผ่นอกกว้างของคนด้านบนให้ผละออกห่าง ยูชอนที่เห็นดังนั้นจึงจำต้องละริมฝีปากของตนเองออกมาจากความหอมหวานนั้นอย่างเสียดาย เสียงแหบหวานที่ครางในลำคอและเรียกแทนตนเองได้น่ารักน่าชังนั้นยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงเพราะความปรารถนาที่อยากจะครอบครองกายขาวนวลตรงหน้าเสียเหลือเกิน
“จุนซู…รักจุนซู…ฉันรักจุนซูนะ…”
“แฮ่ก…ยูชอน…ขี้…โกง…”
“แต่ก็รู้สึกใช่ไหม…?”
“….”
“รู้สึกถึง ‘เราสองคน’ แล้วใช่มั้ยล่ะ…?”
“บ…บ้า!!!”
เสียงเล็กร้องดังก่อนที่จะผลักคนตรงหน้าแรงๆจนยูชอนเกือบเซก่อนที่จุนซูจะใช้มือเล็กของตนเองปิดใบหน้าหวานที่แดงก่ำ ความรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขจนล้นเอ่อที่ไม่คุ้นชินนั้นแทบทำให้เขาอ่อนระทวย
“ตอนนี้ยังไม่ชินก็ไม่เป็นไรหรอก…”
“….”
“แล้วฉันจะฝึกทุกวันให้นายชินเอง~”
“อ๊ะ…!”
“เป็นของฉันนะจุนซู…”
จุมพิตเล็กๆพรมคลอเคลียไปทั่วใบหน้าหวานที่ร้อนผ่าว แผ่นหลังเล็กยังคงแนบกับพื้นเตียงนุ่มโดยที่มีร่างสูงคร่อมทับเอาไว้ ผิวกายขาวนวลนุ่มนิ่มที่ได้สัมผัสแทบทำให้ไม่อยากปล่อยไปไหน ยิ่งได้ลิ้มรสหอมหวานนั้นก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะถลำลึก ต้องการครอบครองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่รู้จักพอ…และเกินที่จะยั้งสติ มือหนาก็ค่อยๆไล้ไปทั่วกายบางก่อนที่จะสอดไล้เข้าไปใต้ชายเสื้อสีอ่อนจนร่างเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มสะดุ้งเฮือก
“อยะ…อย่านะ…!”
จุนซูร้องปรามดังก่อนที่จะกระเด้งกายลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความตกใจ ร่างเล็กกำเสื้อของตนเองไว้แน่นในขณะที่หอบหายใจแฮ่ก แม้จะรู้สึกดีกับสัมผัสของร่างโปร่งตรงหน้ามากเพียงใด ทว่าความทรงจำในค่ำคืนนั้นที่ยังคงคอยตามมาหลอกหลอนก็ยังวนเวียนคอยสร้างความหวาดหวั่นให้ไม่หายไปไหน…
“ข…ขอโทษ…ขอโทษนะยูชอน…ฉ…ฉัน…ฉัน…”
ท่าทีหวาดกลัวของคนตัวเล็กตรงหน้าทำให้ยูชอนปวดแปลบอยู่ในใจ หยาดน้ำสีใสที่คลอนัยน์ตาเรียวรีคู่สวยนั้น ยิ่งทำให้เขาได้รับรู้ว่าเขาเคยทำร้ายร่างเล็กๆนี้มามากมายเพียงใด ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างช้าๆก่อนที่จะยื่นมือไปสัมผัสพวงแก้มใสของคนตรงหน้าแผ่วเบา
“…ถ้าจุนซูยังไม่พร้อม…ฉันก็จะไม่ทำอะไรเด็ดขาด…”
“…”
“ฉันรักจุนซูนะ…จนถึงตอนนี้…ถึงทีที่ฉันจะเป็นฝ่ายรอนายบ้างแล้ว ฉันจะไม่ฝืนใจจุนซูอีกเป็นครั้งที่สอง…”
“ยูชอน…”
จุนซูโผเข้ากอดร่างโปร่งไว้แนบแน่น ซุกใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตากับแผ่นอกอบอุ่นที่พร้อมจะเป็นที่พักพิงให้เสมอมาและตลอดไป…ยูชอนโอบกอดคนในอ้อมแขนไว้อย่างทะนุถนอมอย่างเท่ากับที่คนๆหนึ่งจะสามารถมอบให้ได้…
“ไม่ร้องนะคนดี…เห็นนายร้องไห้แล้วฉันเจ็บชะมัดเลย…”
“ฮึก…เค้า…เค้ารักยูชอนนะ…”
คำบอกรักที่เอ่ยออกมาอย่างขัดเขินเบาเสียยิ่งกว่าเสียงกระซิบของลมซะอีก แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ชัดเจนในโสตประสาทของเขานัก
“ฉันก็รักจุนซู….”
อ้อมกอดแข็งแกร่งและอบอุ่นกระชับให้แนบแน่นขึ้นโดยที่คนตัวเล็กในอ้อมแขนนั้นค่อยๆพริ้มตาหลับลงซึมซาบความรักและความอ่อนโยนที่ร่างโปร่งมอบให้อย่างสุขใจ วงแขนเล็กโอบกอดยูชอนให้แน่นขึ้นเท่าที่จะทำได้ อยากบอกให้รู้มากกว่านี้ว่าเขารักยูชอนมากแค่ไหน…แต่ความเขินอายที่มีอยู่ในตอนนี้มันมากมายเสียจนไม่อาจที่จะพูดอะไรออกไปได้ นอกเสียจากใช้ภาษากายอันอบอุ่นนี้ถ่ายทอดให้แก่กันและกันเท่านั้น…
“ยูชอน…”
เสียงเล็กที่เอ่ยชื่อของตนเองทำให้ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆทั้งๆที่ยังไม่คลายอ้อมกอด ปลายคางของเจ้าของใบหน้าคมคายวางเกยบนไหล่เล็ก ถูไถไปมาเบาๆก่อนที่จะครางตอบรับในลำคอ
“…หือ…?”
“จ…จริงๆแล้วฉัน….”
“….”
“แบบว่า…ฉัน…” คนตัวเล็กอ้ำอึ้ง
“….”
“…คือจริงๆ…ก…ก็…ม…ไม่ใช่…ม…ไม่พร้อ..ม…หรอก…”
“….!”
จุนซูก้มหน้างุดๆกับคำพูดน่าอายของตนเองที่กล่าวออกไปด้วยเสียงผะแผ่ว ผิดกับยูชอนที่ตอนนี้นั่งนิ่งอึ้งอ้าปากค้างไปแล้ว หัวใจเต้นดังตึกตักจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน
“…แต่…แต่ว่า...ก…ก็กลัว…”
“จุนซู…”
“…รอ…ว…วันหยุดยาวสามวัน…อ…อาทิตย์หน้า…ได้…รึเปล่า?”
เสียงแหบหวานของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะติดอ่างไปแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา ใบหน้ากลมหวานแดงก่ำเสียยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก มือเล็กกำเสื้อของร่างสูงที่ยังคงโอบแขนไว้รอบๆเอวของเขาหลวมๆซะแน่นจนยับยู่
ถึงจะยังรู้สึกกลัวอยู่ก็จริง…
แต่เขาก็เชื่อใจยูชอนมากกว่าอะไรทั้งหมด…
ยูชอนจะไม่ทำให้เขากลัวอีกแล้ว…ใช่มั้ย…?
“จุนซู…”
“ฉ…ฉันอยาก…ป…เป็น..เป็นข…ของ…ย…ยูชอน…นะ”
เสียงหวานสั่นเทาเพราะความเขินอายที่เกินขีดจำกัดของตนเองไปแล้ว ประโยคน่าอายที่ถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงของตัวเองแทบทำให้จุนซูอยากจะมุดแทรกแผ่นดินหนี แต่ในความเขินอายนั้นกลับมีความสุขมากมายอยู่เต็มไปหมด ดวงหน้าหวานแดงก่ำซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างไม่ยอมผละออกเพราะเขินเกินกว่าจะสบสายตาคมของคนร่างโปร่งในเวลานี้ที่ดูเหมือนจะอึ้งนิ่งค้างไปเพราะความสุขที่โอเวอร์โหลดเสียแล้ว
“จุนซู…รู้รึเปล่าว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะอดใจไม่ไหว…?”
“อ๊ะ…!”
อ้อมแขนแกร่งที่โอบไว้หลวมๆจู่ๆก็รัดแน่นขึ้นจนร่างเล็กแนบชิดสนิทกับคนตัวสูงกว่าอย่างไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอบอุ่นแต้มจุมพิตหนักๆไปที่หน้าผากมน ขมับทั้งสองข้าง ก่อนที่จะไล้เรื่อยพรมไปทั่วใบหน้ากลมสีจัดของคนตัวเล็กที่บิดตัวงอ
“…อยากจะให้ฉันคลั่งตายเพราะนายเลยรึยังไงกัน…จุนซู…”
เสียงกระซิบทุ้มพร่าข้างใบหูเล็กสีก่ำทำให้จุนซูเม้มริมฝีปากแน่นเพราะความขัดเขิน มือเล็กเลื่อนขึ้นมากอดร่างสูงตอบ เบียดผิวกายนุ่มนิ่มกับเจ้าของวงแขนแกร่งอย่างราวกับเด็กตัวเล็กๆที่ต้องการหาความอบอุ่น
…หารู้ไม่เลยว่าสัมผัสไร้เดียงสาจากผิวกายนุ่มของตนเองนั้นจะทำให้ปาร์ค ยูชอนแทบจะระงับอารมณ์ปรารถนาไม่อยู่…
นายกำลังจะทำให้ฉันคลั่งตายจริงๆแล้วนะจุนซู!
แล้วเมื่อไหร่จะถึงอาทิตย์หน้าวะเนี่ย!!?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued...
ความคิดเห็น