เล่ห์วิวาห์เจ้าชายมาเฟีย (พริม สกาย)

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

                          บทที่1 จุดเริ่มต้น

            บ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่า ดูเงียบไปถนัดตาเมื่อเจ้าของอันเป็นที่รัก ด่วนจากไปด้วยอุบัติทางรถยนต์เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ทิ้งไว้ก็แต่บุตรสาวสองคน ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่พี่น้องกันจริงๆ เมื่อเสาหลักของบ้านมาด่วนจากไป ภาระหน้าที่ทั้งหมดจึงเกิดแก่ “พริริสา” เด็กในอุปการะของคุณอำนวยและคุณสมรศรี ที่ท่านด่วนลาลับโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับมาได้อีก

ทุกอย่างคงจะไม่ดูโหดร้ายกับผู้หญิงอย่างเธอมากหนัก ถ้าท่านไม่ทิ้งหนี้สินกองโต เป็นจำนวนเกือบ5ล้านบาทให้เธอไว้ดูต่างหน้า  ลำพังตัวเองก็ยังพอหาทางดิ้นรนเอาชีวิตรอดได้อยู่หรอก แต่นี่บุตรสาวคนเดียวของผู้มีพระคุณของเธอกลับโยนภาระทั้งหมดไว้ให้ และอ้างว่าเพื่อทดแทนข้างแดงแกงร้อน ที่ท่านทั้งสองอุตส่าห์ชุบเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ หญิงสาวเลยได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่เธอไม่ได้ก่อ อีกส่วนหนึ่งก็คงจะหนีไม่พ้นคำว่า รักและห่วงใยในตัวพี่สาวนอกไส้ของเธอคนนี้ ด้วยความที่เติบโตมาด้วยกัน จะให้เธอทิ้งพี่สาวให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป สำหรับผู้หญิงขี้สงสารอย่างพริริสา

“โอ๊ย!! นี่มันจดหมายทวงหนี้อะไรเยอะแยะเนี้ย ส่งมากันจัง ไม่รู้จะทวงอะไรกันหนักหนา ทวงเช้าทวงเย็น คนสมัยนี่ เขาทำงานเป็นพนักงานทวงหนี้หรือ ยังไง?” เสียงหงุดหงิดของลินลณีพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อมองเห็นกองจดหมายที่วางพะเนินเทินทึกอยู่ตรงโต๊ะรับแขกของบ้าน

  พริริสาได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา กับคำพูดของลินลณีพี่สาวนอกไส้ของตัวเอง นับตั้งแต่บิดาและมารดาจากไป ดูหล่อนจะเสียใจและช็อคมากเมื่อได้รับรู้ แต่เวลาแค่ไม่ถึงอาทิตย์หล่อนก็กลับมาสดใสได้อย่างไม่น่าเชื่อ ต่างกับเธออย่างลิบลับ ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าท่านทั้งสองทิ้งหนี้สินไว้ให้เป็นภาระ เธอยิ่งรู้สึกเครียด ลำพังเงินเดือนอันน้อยนิดที่ได้รับจากการเป็นครูสอนพิเศษให้กับเด็กๆยังไม่พอค่าใช้จ่ายในบ้านเลย แล้วไหนจะต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองอีก เรียนก็ยังไม่จบ แล้วเธอจะเอาปัญญาที่ไหนหาเงินมาใช้หนี้ตั้งหลายล้าน

 “นี่นังพริมแกไม่ต้องมาทำดัดจริตส่ายหน้าเลยนะ เงินที่ฉันใช้ให้แกไปหามาเพื่อใช้หนี้ไปถึงไหนแล้วย่ะ ฉันไม่มีทางให้ธนาคารมายึดบ้านหลังนี้หรอกนะจะบอกให้” ลินลณีไม่วายหันมาพูดจาคอนแขวะหญิงสาว

“เงินตั้งหลายล้านพริมจะเอาปัญญาที่ไหนหามาให้พี่ได้แค่วันสองวันคะ” พริริสาพูดอย่างอ่อนใจ ในความเอาแต่ใจของลินลณี กลับบ้านมาแทนที่จะได้พักผ่อน แต่กลับต้องมาทนรับฟังคำพูดถากถางจากผู้เป็นพี่สาวที่วันๆเอาแต่กดขี่ข่มเหงเธอ

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องหาเงินมาไถ่บ้านหลังนี้ให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นแก่และฉันจะไม่มีที่ซุกหัวนอน หรือแกอยากได้ชื่อว่าเป็นเด็กอกตัญญู เสียแรงที่คุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์ขุดแกขึ้นมาจากตม ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะลืมข้าวแดงแกงร้อนที่ท่านเคยเลี้ยงดูแกมา” สุดท้ายลินลณีก็พูดเหมือนเดิม และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเวลาที่หล่อนต้องการในสิ่งที่ตัวเองเรียกร้องแล้วไม่ได้

 “พริมทราบค่ะพริมก็พยายามอยู่นี่ไงคะ พี่ลินอย่าห่วงเลยค่ะพริมจะทำทุกอย่างเพื่อทดแทนบุญคุณ คุณพ่อคุณแม่และพี่ให้ได้มากที่สุด” 

 “นี่นังพริมแกอย่ามาประชดประชันฉันนะ”  ลินลณีตวาดแว้ว พร้อมถลึงตาใส่พริริสา

 “พี่ลิน มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีพริมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ พรุ่งนี้พริมมีเรียนแต่เช้า”เมื่อรู้ว่าต่อความยาวสาวความยึดกับพี่สาวไปก็แค่นั้น เธอจึงเลี่ยงที่จะขึ้นไปพักผ่อนเก็บแรงเอาไว้สู้กับปัญหาในวันพรุ่งนี้ดีกว่า

“เดี๋ยว! ฉันยังพูดไม่จบ แกจะมาเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ” ลินลณีชักสีหน้าตะคอกเสียงใส่อย่างแรงจนพริริสาที่กำลังจะก้าวเท้าออกไปต้องชะงักทันที แล้วหันหน้ากลับมามองพี่สาวตัวเองอย่างเหนื่อยใจ

“แกมีเงินเท่าไหร่ ฉันยืมหน่อย”  ลินลณีพูดขึ้นแบบไม่กระดากปาก ช่วงนี้หล่อนออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ่อยๆ เลยทำให้เงินเธอขาดมือ  จะให้ใครคนอื่นรู้ได้ยังไงว่าหล่อนกำลังถังแตก บิดามารดาไม่ได้ทิ้งทรัพย์สมบัติอะไรเอาไว้ให้เลย นอกจากหนี้สินกองโต ซึ้งแน่นอนหล่อนไม่มีปัญญาหาเงินจำนวนมหาศาลแบบนี้ได้ ดังนั้นภาระทุกอย่างคนที่จะต้องรับผิดชอบคือ  พริริสา เด็กที่บิดากับมารดาหล่อนชุบเลี้ยงเอาไว้นั้นเอง

“เงิน!พริมไม่มีหรอกค่ะ เดือนนี้พี่ลินขอยืมพริมไปตั้งหลายพันแล้วนะคะ นี่ก็ใกล้สิ้นเดือนค่าน้ำค่าไฟยังไม่ได้จ่ายเลย” พริริสาส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน คำว่ายืมของลินนณี ไม่ต่างจากคำว่าขอ เลยสักนิด เพราะหล่อนไม่เคยคืนเงินที่ขอยืมไปสักสตางค์แดงเดียว เวลาพริริสาพูดขึ้นหล่อนก็จะยกแม่น้ำทั้งห้าอ้างบุญคุณตลอดมา

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกไม่มี ฉันเห็นแกทำงานกลับบ้านดึกดื่นทุกวัน แกอย่ามาโกหกฉัน” ลินลณีลุกขึ้นชี้หน้าด่าพริริสาอย่างเอาเรื่อง

 “พริมไม่มีจริงๆค่ะพี่ลิน พี่ลินก็อย่าใช้จ่ายให้มันสิ้นเปลื้องมากสิคะ เงินเดือนพี่ลินก็ไม่ใช่น้อยๆ” 

 “หุบปากแกไปเลยนังพริม อย่ามาสู่รู้เรื่องของฉันให้มันมากนัก” 

 “พี่ลินมีเรื่องจะคุยกับพริมแค่นี้ใช่มั้ยคะ ถ้าอย่างนั้นพริมขอตัว”  พริรสาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีครั้งไหนที่ลินลณีจะพูดดีๆกับเธอเลยด้วยซ้ำ  ทุกครั้งถ้าไม่ด่าทอก็พูดจาถากถางให้เธอรู้สึกอับอายตลอด ไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้ หญิงสาวเองก็ไม่รู้จะทนความเอาแต่ใจของลินลณีได้ถึงเท่าไหร่ ยิ่งนานวันลินลณียิ่งกดขี่ข่มเหง ไม่ด้วยคำพูดก็ด้วยการกระทำ

            เมื่อเลี่ยงที่จะทะเลาะกับลินลณีได้ พริริสาก็ทิ้งตัวลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยน้ำตาที่เก็บกลั้นมันอยู่ในอกให้ไหลออกมาอย่างไม่อาย  นี่เธอทำกรรมอะไรเอาไว้เธอทั้งต้องมารับผิดชอบเรื่องบ้าๆพวกนี้ ความรู้สึกอัดอั้นตันใจตั้งแต่ผู้มีพระคุณลาลับไป ก็เหมือนจะทวีคุณมากขึ้น เธอจะไปหาเงินที่ไหนมาตั้งมากมายเพื่อไถ่บ้านคืน

บ้านมรดกชิ้นสุดท้ายที่ท่านทั้งสองทิ้งไว้ให้ กับหนี้นอกระบบอีกเกือบล้าน เพราะการพนันเพียงตัวเดียวทำให้ชีวิตของผู้มีพระคุณของเธอล้มไม่เป็นท่า ต้องเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารเพื่อใช้เงินไปหมุนในบ่อน จนหมดเนื้อหมดตัว ไม่พอยังเป็นหนี้นอกระบบ ให้เขาตามมาทวงเช้าเย็น แต่เวรกรรมก็ไม่จบอยู่เพียงเท่านั้น เมื่อท่านทั้งสองหนีการตามล่าจากเจ้าของบ่อนที่สั่งให้ลูกน้องมาทวงเงินคืน จนเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ ในที่สุดท่านทั้งสองก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวด่วนลาลับไป จนลำบากเธอต้องทำงานข้ามรุ่งข้ามค่ำ ทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ โชคดีที่หญิงสาวยังเรียนเก่ง เลยพอจะเอาเวลาไปสอนพิเศษให้กับเด็กๆแถวบ้านได้ แต่ด้วยเงินจำนวนมหาศาล ลำพังเธอคนเดียวจะมีปัญญาหามันมาได้จากที่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มอย่าหวังจะไปพึ่งพาคนอย่างลินลณี ขนาดหน้าที่การงานหล่อนก็มี หล่อนยังไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเลย มีแต่โยนภาระมาให้เธอ

เมื่อความน้อยเนื้อต่ำใจ เข้ามาทิ่มแทงหัวใจให้เจ็บปวด และภาระที่ต้องแบกรับเอาไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้ พริริสาจึงหลับไปพร้อมกับน้ำตาแทบทุกคืน นับตั้งแต่ผู้ที่ได้ชื่อว่ามีพระคุณกับเธอลาจากไป


ฝากพริมกับสกายอีกคู่นะ ใครที่เป็นแฟนคลับพี่วิน กับยัยปราย ตอนนี้ แจนเอาสกายกับพริมมารีรันให้อ่านกันค่ะ สาวนนายหัว รอไปก่อนนะคะ หลังจากรีเรื่องนี้จบแจนจะเอามาอพให้ค่ะ