เล่ห์วิวาห์เจ้าชายมาเฟีย (พริม สกาย)

ลำดับตอนที่ #32 : ปฐมบทแห่งรัก บทที่6

บทที่31 ปฐมบทแห่งรัก6

พริริสา!!! เสียงร้องเรียกชื่อของหญิงสาว พร้อมหัวใจดวงโตที่เหมือนโดนกระแสไฟฟ้าหลายหมื่นโวลต์ฟาดเข้ามาเต็มๆ สกายหน้าซีด ปากสั่นกับสิ่งที่ได้เห็น สาบานได้ว่าเขาไม่เคยกลัวอะไรเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้เขากลัว จนขาสั่น แทบควบคุมสติตนเองไม่ได้

ภาพที่เขาได้เห็นคือ พริริสานอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่หน้ารถคันหรู สีดำทะมึน กว่าจะรวบรวมสติตนเองกลับมาได้ แล้ววิ่งลงไปหาหญิงสาวก็ นานหลายนาที

“เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลที” ทันที ที่วิ่งมาถึงร่างที่ไร้สติของพริริสา สกายก็ร้องขอปานคนคลุ้มคลั่ง นาทีนี้เขาไม่สนอะไรใครอีกแล้ว ขออย่างเดียวขอให้เธอกลับลูกปลอดภัย เท่านั้นก็พอ

“พระเจ้าคุ้มครองเธอด้วย อย่าให้เธอเป็นอะไรไปเลย”  เขาร้องอ้อนวอนต่อพระเจ้าเหมือนคนเสียสติ ก่อนจะยกร่างที่แน่นิ่งขึ้นมาไว้แนบอก พร่ำบอกขอโทษเธอและร้องบอกให้คนแถวนั้นเรียกรถพยาบาล  ไรอันที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นขับรถของออกมา ก่อนจะเรียกให้เจ้าพ่อเหมืองอุ้มร่างไร้สติของเธอขึ้นรถ

ไรอันเห็นตั้งแต่เธอเดินใจลอยลงมาจากบันไดหนีไฟ แต่ไม่คิดว่า หญิงสาวจะเดินเหม่อลอยถึงขั้นไม่เห็นรถยุโรบคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง เขาพยายามร้องบอกแล้วก็รีบวิ่งมาหา แต่คงจะไม่ทัน เพราะคนตัวเล็กที่ไม่ได้ยิน แถมเธอยังเดินก้าวต่อไปอย่างไม่คิดจะสนใจเสียงร้องเรียกหรือคนรอบข้าง ก่อนที่ร่างเธอจะถูกกระแทกอย่างแรงจากกระโปรงหน้ารถ และแน่นิ่งลงไปกับพื้น

“ไรอัน แกขับรถให้มันเร็วกว่านี้ได้มั้ยวะ”คนอยู่ที่ในอาการตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตวาดเสียงดัง เมือนั่งรถออกมาแล้ว ยังไม่ถึงโรงพยาบาลซักที แม้ความเร็วของรถจะพุงทะยานไปแค่ไหน ก็ไม่อาจเร็วเท่าความรู้สึกของคนที่กอดร่างที่โชกด้วยเลือดอยู่

สกายอุ้มร่างที่โชกไปด้วยเลือดลงจากรถ ปากก็ร้องเรียกหาหมอไม่หยุด เขาเหมือนคนเสียสติเพราะไม่มีพยาบาลหรือบุรุษพยาบาลคนไหนเข้าหน้าเขาติดเลยสักคน ยิ่งรู้ว่าบุรุษตรงหน้าตนเองเป็นใครก็แทบจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

“หมอละ หมออยู่ไหน  ไปเรียกหมอมาเซ่ ยืนเซ่อมองอะไรห่ะ ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไปฉันจะให้คนมาทุบโรงพยาบาลนี้ทิ้งซะ” เขาคาดโทษทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความโมโห

“คุณคะ คุณต้องวางคนไข้ลงนะคะ เราจะได้วัดความดันคนไข้ และช่วยเหลือเธอก่อน” นางพยาบาลนางหนึ่งเข้ามาขอร้องเขา รู้ทั้งรู้ว่าหากเขาไม่พอใจขึ้นมา เธออาจจะโดนด่ากลับหรือเจ็บตัว เพราะตอนนี้ใบหน้าของราชสีห์หนุ่มช่างดูน่ากลัวนัก ดวงตาเขาแดงก่ำ เหมือนจะตะครุบเหยื่อทุกตัวที่ทำให้ไม่พอใจ

“แล้วหมอละ หมออยู่ไหน เมื่อไหร่หมอจะมา”

“ใจเย็นๆค่ะ คุณต้องวางคนเจ็บลงก่อนนะคะคุณหมอกำลังมาค่ะ”  นางกลั้นใจบอกอีกครั้ง  เพราะดูเจ้าพ่อเหมืองยังไม่มีทีท่าจะวางพริริสาลงง่ายๆ หากหมอยังไม่มา

“เชื่อเธอเถอะครับนาย วางคุณหนูลงบนเตียงเถอะครับ”ไรอันนั้นเองที่เป็นคนเข้ามาพูดกับชายหนุ่ม  เพราะขืนถ้าชายหนุ่มยังอุ้มพริริสาไว้ เขากลัวว่าอาการของหญิงสาวจะหนักไปมากกว่านี้ หากเธอยังไม่ได้รับการช่วยเหลือใดๆ

“คุณหมอมาแล้วคะ คุณวางเธอลงบนเตียงนะคะ” นางพยาบาลคนเดิมพูดขึ้นก่อนที่สกาย จะยอมวางพริริสาลงเพราะเห็นว่าหมอเดินเข้ามา

“คุณหมอ คุณหมอต้องช่วยเมียกับลูกของผมให้ได้นะครับ จะต้องใช้เงินเท่าไหร่ผมก็ยอม ขอให้เธอกับลูกปลอดภัย”  สกายปรี่เข้าไปหาคุณหมอที่อยู่ในชุดผ่าตัด พร้อมสำหรับการรักษาคนไข้

“คุณไม่ต้องห่วงครับ ผมจะช่วยเธอจนสุดความสามารถ” ไม่นานร่างที่ไร้สติของพริริสาก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สกายพยาบาลจะเดินตามเข้าไป แต่ก็ถูกห้ามเอาไว้ซะก่อน

“ใจเย็นๆครับนาย คุณหนูเธอต้องปลอดภัย” ไรอันเข้ามาจับไหล่ของชายหนุ่มเหมือนจะให้กำลังใจ ก่อนที่ตัวเขาเองจะขยับลงมานั่งรออยู่หน้าห้อง

“ไรอันแกรู้ใช่มั้ย ว่าเธอจะมาหาฉันที่นี่”  เขาปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อไรอันที่นั่งอยู่ด้วยความโมโห เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ทำไมวันนี้ทั้งวันทั้งเจฟฟ์และไรอันถึงคะยั่นคะยอ ให้เขาเข้าเมืองมายิ่งนึก

“คือ...ผม”   ไรอันพูดไม่ออก

“ทำไมแกไม่บอกฉันว่าเธอจะมาห่ะ ทำไมแกไม่บอกฉัน รู้ทั้งรู้ว่าเธอจะมา แล้วทำไมแกยังปล่อยให้แม่อลิส อะไรนั้นเข้ามาหาฉัน ทำไมไรอันแกตอบฉันมาสิ”  สกาย ยังกระชากและจับคอเสื้อของไรอันไว้แน่น จ้องมองชายหนุ่มเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของไรอันเลยสักนิด เขาต่างหากที่ผิด ผิดตั้งแต่เอาทิฐิของตนเองเป็นที่ตั้ง หลับหูหลับตาลุ่มหลง ไม่ยอมเปิดใจยอมรับเหตุผลหรืออะไรทั้งนั้น

“มิสเตอร์ โรเบิร์ตให้ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ คุณหนูเธออยากมาเซอร์ไพร์สนาย” ไรอันหลบตาต่ำ ไม่กล้ามองหน้านายเหนือหัว

“แล้วแกก็ยังปล่อยให้เธอขึ้นไปเจอฉันเนี่ยนะ ทำไมแกไม่ห้ามเธอ หรือโทรขึ้นไปบอกฉัน”  เขาผลักไรอันจนเซไปด้านหลัง คนที่รู้ว่าตนเองผิดก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก เพราะเกรงว่าจะเจ็บตัวเปล่าๆ ได้แต่ขอโทษขอพวย นายหนุ่มอยู่ในใจ เขาโทรขึ้นไปแล้วนะ แต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับสายเอง

เมื่อไรอันไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ชายหนุ่มจึงเดินกลับไปยังประตูห้องผ่าตัด เฝ้ามองพริริสาจากกระจกบานเล็กที่เห็นเพียงเงาริบหรี่ด้วยหัวใจที่สั่นไหว ตอนนี้เขากำลังกลัว  กลัวว่าเธอจะจากไปแล้วไม่กลับมาอีก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเขาจะทนอยู่ต่อไปได้ยังไง ในเมื่อรู้ว่ามีอยู่แต่กลับสายไป มันคงไม่ใช่ความผิดของใคร นอกจากเขาคนเดียว หัวใจที่เคยแข็งแกร่งตอนนี้กลับอ่อนแอ  ไม่มีแม้แรงจะคิดหรือทำอะไรได้ต่อ ก่อนจะค่อยๆพิงหลังไปกับผนังห้อง และทรุดกายนั่งลงไปกับพื้น ชันเข่าขึ้นและซบหน้าลงกับมัน เหมือนคนหมดแรง

ไรอันรู้ว่าเจ้านายตนเองกำลังรู้สึกผิดและโทษตนเอง และตอนนี้ชายหนุ่มก็กำลังต่อสู้กับความคิดของตนเองอย่างหนัก  เขาอยู่กับชายหนุ่มมานาน นานจนรู้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายตนเองมาบ้าง แม้จะไม่สนิทเท่าเจฟฟ์ ยิ่งเมื่อเห็นว่าเจ้านายตนเองกำลังเสียใจอย่างหนัก เขาก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจ จะโทษเจ้านายเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก เมื่อครั้งก่อน เขาเคยโดนผู้หญิงกระทำอย่างสาหัสเช่นกัน  แล้วมันก็ฝั่งรากจนเขากลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้ 

เขาไม่เคยเห็นนายหนุ่มจะช็อคจนขาดสติ สังเกตจากไหล่กว้างที่กำลังสะท้อนขึ้นลง เขาก็รู้ได้ว่าเจ้านายเขากำลังร้องไห้  เจ้านายของเขากำลังหลงรักผู้หญิงที่หนีหน้ามาตลอดหนึ่งเดือน  ชายหนุ่มกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตนเอง แล้ววันนี้ไรอันก็รู้ได้ว่า ชายหนุ่มได้คำตอบแล้ว

สกายไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้เรียกว่าอะไร มันเจ็บปวดยิ่งเห็นคนที่นอนอยู่ข้างในเจ็บปวด หัวใจเขาแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ความรู้สึกผิดมากมายถาโถมเข้ามา ถ้าพริริสาเป็นอะไรไปเขาเท่านั้นเขาคนเดียวที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ น้ำตาเม็ดโตไหล่ลงมาอาบแก้ม แม้จะไม่มีใครได้เห็นเพราะเขาก้มหน้าซบไปกับเข่าที่ชันขึ้น แต่หัวไหล่ที่สะท้อนไหวขึ้นลง ก็พอจะสังเกตได้ว่าชายหนุ่มกำลังร้องไห้หนักแค่ไหน

คุณหมอกำลังช่วยพริริสาอย่างเต็มที่จนสุดความสามารถ สายระโยงระยาง พร้อมเครื่องมือช่วยหายใจห้อยอยู่ระเกะระกะ บนตัวพริริสา สกายรอคอยอยู่ข้างนอกหัวใจแทบขาด เมื่อเห็นพริริสานอนนิ่ง ไม่ตอบสนองจากเครื่องกระตุ้นหัวใจ

การผ่าตัดใช้เวลาหลายชั่วโมง จนพระอาทิตย์ยามเช้า โผล่พ้นยอดตึก ทุกคนยังนั่งอ่อนแรงรออยู่หน้าห้องผ่าตัด เจ้าพ่อเหมืองมีสีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เพราะเมื่อคืนเขาร้องไห้อย่างหนัก แถมยังไม่ได้พักผ่อน เอาแต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องผ่าตัดทั้งคืน ใครห้ามก็ไม่ฟัง

ทันไดนั้นเองคุณหมอคนเดิมก็เปิดประตูเออกมา เจ้าพ่อเหมืองไม่รอช้า กรูเข้าไปหาหมอแทบจะทันที

“คุณหมอครับ เมียผมไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มเขย่าตัวหมอจนหัวสั่นหัวคลอน “พริริสาต้องไม่เป็นอะไรนะหมอได้ยินมั้ย เมียกับลูกของผมต้องไม่เป็นอะไร” เขายังเขย่าตัวหมอไม่เลิก ร้อนถึงไรอันต้องรีบเข้ามาห้ามและดึงตัวเขาออกมา คุณหมอเองหน้าเสียเล็กน้อย เพราะไม่เคยเจอญาติคนไข้อารมณ์รุนแรงแบบนี้มาก่อน  

“นายครับ ใจเย็นๆ ฟังคุณหมอเขาอธิบายก่อน” ไรอันนั้นเองที่ดึงสติของเจ้าพ่อเหมืองให้กลับมา

“ตอบผมมาสิหมอ ว่าเมียกลับลูกผมไม่เป็นอะไร” เมื่อเห็นคุณหมอยังนิ่งเงียบ แถมมีสีหน้าไม่ค่อยดี สกายถึงกับตวาดอีกครั้ง จนไรอันที่ยืนอยู่ด้วย ต้องเอ่ยขอโทษแทนเจ้านายตนเอ

“ผมขอโทษครับคุณหมอ ว่าแต่คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ” 

             “เราก็ช่วยกันสุดความสามารถแล้วนะครับ” คำพูดของคุณหมอทำให้สกายอึ้งเซไปด้านหลังเล็กน้อย เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงยืนเอาซะดื้อๆ เมื่อได้ยินคำตอบของคุณหมอ ไรอันเองก็นิ่งกับคำตอบที่เพิ่งได้รับ

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนไข้จะใจสู้มากครับ ตอนนี้ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก”  กว่าคำพูดเหล่านี้จะเปล่งออกมาจากปากของหมอเจ้าของไข้ สกายแทบล้มทั้งยืนก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

 “เมียกับลูกผมปลอดภัยแล้วใช่มั้ยครับ พริริสาเธอปล่อยแล้ว” สกายโพล่งออกมาด้วยความดีใจก่อนจะสวมกอดไรอันที่ยืนยิ้มอยู่เช่นเดียวกัน

 “ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตเข้าไปหาเธอข้างในได้ไหมครับ” สกายเอ่ยถามคุณหมอ

“ได้ครับ แต่คุณต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ก่อน”

 สกายอยู่ในชุดปลอดเชื้อ เขานั่งเฝ้าพริริสาไม่ยอมห่าง ตั้งแต่เธอถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด จนถึงห้องพักฟื้นผู้ป่วย พร่ำขอโทษขอพวยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอไม่ขาดปาก ถ้าพริริสาเป็นอะไรไปหัวใจเขาคงแตกสลายไปพร้อมกับเธอ  น้ำตาลูกผู้ชายที่มันไม่เคยไหลให้กับใครก็หยดลงมาอีกครั้ง

เขานั่งมองพริริสาที่นอนหน้าซีดด้วยความรู้สึกผิด ถ้าเขาไม่เอาทิฐิทุกอย่างขึ้นมาอยู่เหนือจิตใจที่แข็งกระด้างของเขา เธอก็ไม่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้

“ที่ผ่านมา ฉันทำอะไรลงไป ฉันขอโทษพริริสา ฉันขอโทษ” เขานั่งกุมมือพริริสาเอาไว้ แล้วฟุบหน้าลงกับเตียงคนไข้ ก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะไหลออกมาอย่างไม่อาย มิสเตอร์ โรเบิร์ตที่เพิ่งเดินทางมาถึง

ชายชราเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม ก่อนจะใช้มือหนาตบไปที่บ่าใหญ่ของเจ้าพ่อเหมือง “ เริ่มต้นใหม่นะไอ้เสือ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าเอาเรื่องในอดีตมากำหนดอนาคตของตนเอง ไม่อย่างนั้นแกอาจจะเสียคนที่แกรักมากที่สุดไป พร้อมๆกับคนที่เขารักแกที่สุดเช่นกัน”

 “ผมทำเลวกับเธอแบบนี้ คุณพ่อว่าเธอยังจะให้อภัยผมอีกหรือครับ” สกายเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองพริริสา  

“สกาย ฉันคิดว่าแกฉลาดมากพอนะ แต่ฉันไม่คิดว่าแกกลับจะมาโง่เรื่องนี้ ถ้าผู้หญิงคนนี้เขาไม่ได้รักแก แกคิดว่าเขาจะตามมาหาแกถึงที่นี่ทำไม แล้วแกก็ไม่ต้องคิดว่าเธอจะมาเพราะจับแก เพราะแม่แกเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว เกี่ยวกับสัญญาบ้าบออะไรนั้น ที่แกเป็นคนทำขึ้น”  มิสเตอร์โรเบิร์ตต่อว่าลูกชาย แม้จะไม่ค่อยจริงจัง เพราะรู้ว่าบุตรชายของตนเองกำลังเสียใจ แต่ก็ทำให้เจ้าพ่อเหมืองถึงกับเถียงหรือพูดอะไรไม่ออก

   “ถ้าแกปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเป็นของคนอื่น แกก็โง่ที่สุดแล้วสกาย เลิกสร้างกำแพงปกป้องตนเองด้วยทิฐิของแกที่มีกับผู้หญิงคนเก่า จนทำให้แกต้องสูญเสียคนที่รักแกไปมากที่สุดเลย อย่ามองว่าผู้หญิงจะเป็นเหมือนกันทุกคน เพราะถ้าเกิดเธอไม่ให้อภัยแก ฉันคนนึ่งแหละที่จะรอสมน้ำหน้าแกเป็นคนแรก”ทิ้งระเบิดไว้ให้บุตรชายเรียบร้อยชายชราก็เดินจากไป ก่อนหันกลับมาพูดกับลูกชายตนอีกครั้ง

“ออ..คนที่เมืองไทยยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แล้วฉันก็ขออวยพรให้แกโชคดี แต่ถ้าแกขอคืนนี้กับเธอไม่ได้ก่อนเธอจะกลับเมืองไทย แกก็เตรียมตัวรับผลกรรมที่แกเป็นคนทำได้เลย”  พูดจบประตูห้องพักคนไข้ ก็ถูกปิดลงพร้อมๆการจากไปของบิดา 

เจ้าพ่อเหมืองหันมากลับมาจ้องพริริสาที่นอนหลับ หายใจดังสม่ำเสมออีกครั้ง หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาเขาจะสารภาพรักกับเธอ และจะไม่ยอมปล่อยเธอให้ห่างจากกายอีกแล้ว ในเมือมาถึงนี้แล้ว ก็อยู่ด้วยกันซะที่นี่แหละ ชายหนุ่มคิดเองเออเองเสร็จสรรพ ก่อนจะฟุบหน้ากุมมือพริริสาลงกับเตียงอีกครั้ง เพราะวันนี้หัวใจเขาอ้อนล้าเหลือเกิน  

พริริสาหลับไปเกือบสองวัน วันนี้ร่างเล็กเริ่มขยับเยื้อนเพราะรู้สึกเมื่อยล้าและเจ็บระบมไปหมดทั้งตัว ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ รู้สึกคอแห้งกระหายน้ำ ริมฝีปากแห้งผาดถูกปลายลิ้นเลียเผลบๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าหวานดูซีดเซียวลงไปถนัดตา

แรงขยับกายของพริริสาทำให้คนที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียงงัวเงียตื่นขึ้นมา แล้วต้องยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อคนที่อยู่เฝ้าไข้มาแล้วสองวันรู้สึกตัวสักที สองวันที่ผ่านมาสกายแทบไม่เป็นอันทำอะไร เขาได้แต่ร้องขอกับพระเจ้าให้หญิงสาวตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลเสียที อย่าลงโทษเขาด้วยการให้เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกผิดและไม่ให้อภัยตนเองไม่ตลอดชีวิต

“พริม พริม ฟื้นแล้ว” เขาโพลงออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะกดเรียกหมอและพยาบาลให้เข้ามาดูอาการ เพราะได้รับคำสั่งว่าถ้าเธอฟื้น ต้องรีบแจ้งทันที

 “น้ำ น้ำ พริมหิวน้ำ” เธอเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา

            “พริม ลุกไหวมั้ย” เขาถามพร้อมสอดแขนเข้าไปตรงท้ายทอยของเธอและประคองให้ลุกขึ้น ก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดอยู่แล้วส่งให้ พริริสาดูดน้ำเกือบจะหมดก่อนจะผละออก ชายหนุ่มจึงวางเธอไว้อย่างเดิม ก่อนจะกลับมากุมมือเธอไว้อีกครั้ง พริริสาไม่ได้ขัดขืนเพราะยังไม่มีแรงพอ ได้แต่ปล่อยให้เขากุมมืออยู่แบบนั้น แล้วหลับตาลง

“อาการตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ยังไงหมอขอดูอาการอีกสักสองสามวัน ถ้าแผลที่หน้าท้องไม่มีอะไรมาก อีกสองสามวันก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ครับ” คุณหมอบอกพร้อมจดรายละเอียดอาการเกี่ยวกับพริริสาไว้ในประวัติคนไข้ ก่อนจะส่งคืนให้พยาบาล

“ลูก ลูกฉันยังอยู่มั้ยคะหมอ”  พริริสาใช้มืออังที่หน้าท้องตนเอง ใจเริ่มเสีย ภาวนาในใจขอให้เด็กยังอยู่

“เด็กปลอดภัยครับ ช่วงนี้คนไข้อย่างเพิ่งเดินเหินไปไหนบ่อยนะครับ รอให้แผลที่ท้องหายเป็นปกติดีก่อน”คุณหมอเงยหน้าขึ้นมาพูดกับทั้งสองคนต่อ เพื่อให้รับรู้ไปพร้อมๆกัน พริริสาเพียงแค่พยักหน้ารับคำเท่านั้น ไม่แม้แต่จะชายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงกับเธอด้วย

“คนไข้ใจสู้มากเลยนะคะ โดนชนขนาดนี้ ยังฟื้นตัวเร็วแบบนี้ และที่โชคดีไปกว่านั้นคือเด็กไปได้รับการกระทบกระเทือนอะไรเลย”  นางพยาบาลที่ยืนคู่กับหมอพูดขึ้น

“ยังไงช่วงนี้คนไข้พักผ่อนเยอะนะครับ เดี๋ยวตอนค่ำๆหมอจะกลับมาเยี่ยมอีกที”

“ค่ะ” พริริสาส่งยิ้มเซียวๆไปให้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม เพราะรู้สึกแปลบๆที่หน้าท้อง ที่สำคัญคือยังไม่พร้อมจะพูดจะคุยกับคนใจร้ายตรงหน้า

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ที่ช่วยชีวิตภรรยาผมกับลูก ขอบคุณจริงๆ” สกายลุกเดินออกมาส่งหมอ และกล่าวขึ้น   

“ไม่เป็นไรครับ มันคือหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ช่วงนี้ระวังอย่าให้แผลที่หน้าท้องได้รับการกระทบกระเทือนนะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน”     

            “ครับ เชิญครับ” หลังจากส่งคุณหมอเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็เดินกลับมาหาพริริสา ที่นอนนิ่งหันหน้าไปทางอื่น ชายหนุ่มทำหน้าไม่ถูก เพราะตั้งแต่เธอตื่นมา เธอยังไม่ยอมคุยกับเขาสักคำ นอกจากขอน้ำกิน แถมยังทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ สกายเลือกมานั่งลงข้างๆกับทิศที่เธอหันหน้ามา ก่อนจะใช้มือหนาของตนไปจับมือเล็กของพริริสามากุมไว้ หญิงสาวเพียงชายตามองมือของตนเอง พยายามจะดึงออกแต่ก็ไม่แรงมากพอ

“พริม หิวมั้ยอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวพี่บอกให้ไรอันแวะซื้อเข้ามาให้” เขาถามเธอเสียงอ่อนโยน ใช้มือใหญ่ขึ้นไปลูบเส้นผมที่ปิดบังดวงหน้าออกให้ แต่พริริสากลับใช้มือตนเองปัดมือเขาออก ก่อนจะค่อยๆขยับกายนอนตะแคงหนีและมีเพียงความเงียบเท่านั้น ที่เป็นเพียงคำตอบสำหรับเขา

หัวใจดวงน้อยแตกยับไปแล้วตั้งแต่วันนั้น  และมันจะไม่มีวันกลับไปเจ็บแบบซ้ำแล้วซ้ำอีกเด็ดขาด เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้แค่เพียงว่าเธอเดินออกมาจากบริษัทของชายหนุ่มด้วยหัวใจที่แตกสลาย กับคำถามซ้ำไปซ้ำมา ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ทุกอย่างดูมืดมิดไปหมด ก่อนที่แสงสว่างอะไรบางอย่างจะก่อกำเนิดขึ้น พร้อมๆกับสติของเธอไปปลิวว่อนไปกับสายลม จวบจนวันนี้เธอถึงรู้ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับตนเอง

   สกายนั่งมองคนที่นอนตะแคงให้จากด้านหลัง นั้นอย่างเศร้าๆรู้สึกแปลบๆและจุกบริเวณก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย เหมือนมันกำลังจะหยุดเต้น เพราะมันชาหนึบ และวูบโหลง

พริริสาไม่พูดอะไรกับเขาอีกเลยตั้งแต่หมอเดินออกไป  เธอเอาแต่เบี่ยงหน้าไปทางอื่น ถามอะไรก็ไม่ตอบ  จนสกายเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งจ้องและจับมือเธออยู่แบบนั้น พอเขาโน้มไปหน้าไปถามใกล้ๆ เธอกลับใช้ผ้าขึ้นมาคลุมหน้าจนมิด ชายหนุ่มเลยได้แต่ นั่งหน้าจ่อยๆ จวบจนไรอันเข้ามานั้นแหละ ความเงียบภายในห้องถึงมลายหายไป

“นายทานอะไรหรือยังครับ ผมสั่งอาหารร้านประจำมาให้แล้ว นี่ครับชุดสำหรับเปลี่ยน” ไรอันเดินเข้ามาทักพร้อมกับ ยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้ชายหนุ่ม

“คุณหนูฟื้นนานแล้วหรือครับ” ไรอันมาหยุดอยู่ตรงหน้าเตียงส่งเสียงทักทายคนที่นอนอยู่ พริริสาทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้ ก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของสกาย   ไปจับข้อมือของไรอัน

“คุณไรอัน ช่วยอุ้มพริมไปห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ”เธอเอ่ยขอไรอันทำหน้าเลิกลั่กมองหน้านายหนุ่ม ส่วนเจ้าพ่อเหมืองก็หน้าเสียลงทันที ทั้งทีเขานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานแต่เธอกลับไปเอ่ยบอกขอให้ช่วยอะไรเลย

“ไรอันไม่ต้อง เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง” สกายลุกขึ้น ทำท่าจะเข้ามาประคองเธอ

“ไม่ต้อง!! เธอปัดมือชายหนุ่มทิ้งเอ่ยเสียงห้วน 

“คุณไรอันช่วยพริมหน่อยนะคะ” ก่อนจะเงยหน้าบอกสายตาเว้าวอน ไรอัน มองหน้าเจ้าพ่อเหมืองเหมือนขอความเห็น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มพยักหน้าอนุญาต เขาจึงอุ้มร่างพริริสาหายเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูให้เธอเสร็จสรรพก็มายืนรอเธออยู่ด้านนอก ก้มตาก้มตาไม่กล้าสบตากับนายเหนือหัวที่มองมายังเขาแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

สกายผ่อนลมหายใจออก เพียรคิดว่าพริริสาคงโกรธเขาเท่านั้นเลยทำทีเป็นไม่อยากคุยกับเขา  ก่อนจะรีบจัดการกับอาหารที่ไรอัน เตรียมมาให้ เพื่อรอเธออกมาทานด้วยกัน เขาต้องทำให้พริริสาหายโกรธเขาให้ได้  ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

“พริมทานข้าวก่อนนะ เสร็จแล้วจะได้ทานยาต่อ” หลังจากพริริสาออกมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มก็ยกถาดอาหารมาวางไว้ให้  

“เดี๋ยวพี่ป้อนนะ” เขาทำท่าจะตักอาหารเข้าปากพริริสา แต่เธอกลับเบี่ยงหน้าหนี ก่อนจะหันไปพูดกับไรอัน

“คุณไรอันคะ พริมอยากทานข้าวต้มคะ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ช่วยไปซื้อให้พริมหน่อยนะคะ” พริริสาทำเหมือนชายหนุ่ม ไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนั้น เธอไม่สนใจในสิ่งที่ชายหนุ่มเพียรพยายามทำให้ ถ้าทำเพราะรู้สึกผิดก็อย่าทำเลยเสียเวลาเปล่าเพราะเธอจะไม่ยอมกลับไปเจ็บแบบซ้ำๆเดิมๆอีก

สกายหน้าเสียอีกรอบ ตั้งแต่เช้าที่เธอฟื้นขึ้นมา เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าเขาจะพูดจะทำอะไร ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลยสักนิด   

“ไรอันไม่ต้องฉันไปเอง”สกายพูดขึ้นอาการวูบไหวเจ็บจิ๊ดเกิดขึ้นด้วยอัตโนมัติ เมือพริริสาปฏิเสธอาหารที่เขาอุตส่าห์จัดให้

“จะดีเหรอครับนาย”

“อืม ฉันจัดการเอง แกอยู่เฝ้าเธอตรงนี้ ฉันจะลงไปหากาแฟดื่มด้วย” สกายบอก อันที่จริงอยากไปตั้งหลักใหม่มากกว่า เพราะยังคิดวิธีง้องอลพริริสาไม่ได้ เธอไม่ยอมพูดด้วยแบบนี้ เขาเองก็เริ่มต้นไม่ถูก  

หลังจากสกายเดินออกไป พริริสาก็หันมาชะเง้อคอมองเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับไรอันที่นั่งยิ้มๆมองเธออยู่เช่นกัน

“คุณไรอัน ซื้ออะไรมาบ้างคะ น่าทานทั้งนั้นเลย” พริริสาชะเง้อคอมองอาหารที่เจ้าพ่อเหมืองจัดใส่ถาดอาหารไว้ แล้วก็กลืนน้ำลาย รู้สึกหิวเพราะไม่ได้ทานอะไรมาเกือบสองวัน นอกจากน้ำเกลือที่ห้อยระโยงอยู่

“อาหารสำหรับบำรุงคนป่วยทั้งนั้นเลยครับ คุณหนูไม่อยากทานหรือครับ ผมอุตสาห์ขับรถออกไปซื้อตั้งไกล” ไรอันว่า

“ทานสิคะตอนนี้พริมหิวมากเลย รบกวนคุณไรอันเข็นมาให้พริมหน่อยนะคะ”

ไรอันทำท่าแปลกใจเล็กน้อย เมื่อกี้เธอยังบอกว่าอยากกินข้าวต้มอยู่ลย แล้วทำไมตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจจะกินอาหารที่เขาซื้อมาแทน   

“อ้าวแล้วคุณหนู ไม่อยากทานข้าวต้มแล้วเหรอครับ”

“ไม่แล้วค่ะ พริมอยากทานอาหารที่คุณซื้อมามากกว่า” เธอตอบไรอัน และไม่ใส่ใจคนที่อุตส่าห์ออกไปซื้อ 

“ก็ได้ครับ”  ไรอันไปยกถาดอาหารมาวางให้เธอตรงหน้า ไม่เข้าใจอะไรมากนัก นึกสงสารนายเหนือหัวอยู่ในใจ งานนี้เจ้านายเขาเจองานหนัก

พริริสาตักกินอาหารจนเกือบหมดจาน จากนั้นก็ตามด้วยการทานยาที่นางพยาบาลเอามาวางไว้ให้    

“อิ่มจังค่ะ อร่อยมากเลยนะคะพรุ่งนี้พริมขอแบบนี้อีกนะ” ไรอันเพียงหันมาแล้วยิ้ม ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นึกเห็นใจคนที่ลงไปซื้อข้าวต้มให้เธอ สงสัยข้าวต้มคงจะเป็นหมั่น เพราะหลังจากที่คนป่วยทานอิ่ม เธอก็ล้มตัวหลงนอนทันที  

 “คุณไรอันตามสบายนะคะ พริมจะนอนแล้ว เริ่มรู้สึกแปลบๆที่แผลสงสัยจะขยับตัวมากไป” 

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมช่วยครับ” 

สกายกลับมาพร้อม ข้าวต้มในมือที่ใส่ถ้วยมาแล้วเรียบร้อย แต่เมือมาถึงก็เห็นว่า คนป่วยที่ห่วงใยนอนหลับอุตู่ไปเรียบร้อยแล้ว

“เธอหลับไปได้สักพักแล้วครับนาย” ไรอันบอกกล่าว เมือเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา แล้วมองเธอด้วยสายตาห่วงใย  สกายพยักหน้ารับรู้  แล้วก็หันไปมองถาดอาหารที่เธอปฎิเสธเขาตอนแรก ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี อยู่ๆก็รู้สึกว่าตนเองช่างโง่เขลาเสียเหลือเกิน

วันนี้หมออนุญาต ให้พริริสากลับบ้านได้ หลังจากที่นอนอยู่โรงพยาบาลร่วมอาทิตย์  ที่จริงเธอตั้งใจจะตีตั๋วกลับเมืองไทยเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะถูกมิสเตอร์โรเบิร์ต ขอไว้  เธอเลยต้องจำใจรับปาก และกลับไปพักฟื้นที่คฤหาสน์ของเขา จนกว่าจะหายเป็นปกติเขาจึงจะอนุญาตให้เธอกลับได้

“ฉันไม่อยากให้คนทางโน้นเป็นห่วงหนูเข้าใจฉันใช่มั้ย” โรเบิร์ตเอ่ยขึ้น 

“เอาไว้บาดแผลหายเป็นปกติ แล้วเดินเหินได้สะดวกเหมือนเดิมแล้วค่อยกลับแล้วกัน ฉันไม่ได้บอกคนทางโน้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนู เพราะเกรงพวกเขาจะเป็นห่วง ยังไงหนูควรโทรไปบอกพวกเขาว่าหนูสบายดี ทุกคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ชายชราบอกอีกครั้ง

“คะท่าน”  พริริสาทำอะไรไม่ได้มากจึงจำเป็นต้องรับปากไป อีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้คนทางโน้นเป็นห่วง ขืนกลับไปในสภาพแบบนี้ มีหวังทุกคนได้เป็นทุกข์เป็นร้อนแทนเธอแน่ๆ โดยเฉพาะคุณสายน้ำ

“สกายพาเธอขึ้นไปพักผ่อนได้แล้ว”

“ครับคุณพ่อ” สกายรับคำ

“ไม่ต้องค่ะ คุณพ่อคะพริมขอไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณพ่อที่อยู่นอกชานเมืองได้ไหมคะ ไรอันบอกพริมว่า ที่นั้นเงียบสงบและสวยงามมาก” 

“เอางั้นรึ” มิสเตอร์โรเบิร์ตหันมาถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนึก เพราะที่นั้นอยู่ห่างจากที่นี่หลายสิบกี่โลเลยละ

“ค่ะพริมขอยืมตัวไรอันนะคะ ส่วนคนอื่นไม่ต้อง” ประโยคหลังเธอเน้นให้คนที่ยืนหน้าจ๋อยได้ยินชัดๆ สกายทรุดกายลงนั่งกับโซฟาตัวใหญ่อย่างหมดแรง ตั้งแต่เธอฟื้นคืนมาเธอยังไม่ยอมพูดคุยกับเขาสักคำ ทั้งที่เขาเองก็พยายามทำดีกับเธอทุกอย่าง

“ได้สิ ไม่มีปัญหา หนูจะไปเมื่อไหร่ละ” อยู่ๆมิสเตอร์โรเบิร์ตก็เห็นด้วย เพราะอยากจะสั่งสอนบุตรชายตนเองบ้างเหมือนกัน

“วันนี้เลยค่ะ คุณไรอันสะดวกมั้ยคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่เธอกำลังมัดมือชก

   ไรอันใช้มือขึ้นมาเกาหัวตนอง แล้วสิ่งยิ้มให้ เอ่ยขอขนาดนี้ใครจะปฏิเสธไหว ไม่อยากไปก็คงต้องไปแล้วละ เขาเหลียวไปมองเจ้านายเหนือหัว เพื่อต้องการคำตอบ เจ้าพ่อเหมืองไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากสีหน้าและแววตาอมทุกข์ ที่ส่งกลับมาให้ เหมือนคนที่หาทางออกให้กับตนเองไม่ได้

“ไม่ตอบ พริมถือว่าคุณไม่ปฏิเสธนะคะ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า พริมอยากสูดอากาศบริสุทธิ์จะแย่แล้ว” เธอว่า

“แกไปเถอะไรอัน” เจ้าพ่อเหมืองบอก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น พริริสาเหลือบตามองเล็กน้อยแล้วมีสีหน้าผิดหวัง เขาไม่คิดจะค้านหรือแม้แต่จะตามไปด้วย เธอคงไม่สำคัญสำหรับเขาจริงๆ เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก พริริสาก็รู้สึกหนึบๆ แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน เมื่อไรอันเดินเข้ามาประคองเธอ

“เจอแค่นี้ยอมแพ้แล้วหรือไอ้เสื้อทีแกทำกับเขาไว้ตั้งเยอะ ไหนจะเรื่องสัญญาบ้าบออะไรนั้น ไหนจะเรื่องที่แกพาแม่นางแบบสาวนั้นไปเริงรักกันถึงที่ทำงาน”  เสียงมิสเตอร์ โรเบิร์ตดังขึ้นจากด้านหลัง คนที่กำลังยืนถือแก้วไวน์กระดกเข้าปากอยู่ หลังจากที่ไรอัน พาพริริสาออกไปแล้ว

“คุณพ่อ!!! ผม... คือ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมา เธอไม่พูดไม่จากับผมเลยสักคำ หน้าผมเธอยังไม่อยากจะมองเลย” สกายปรับทุกข์กับบิดาด้วยใบหน้าอมทุกข์

“ก็แล้วสิ่งที่แกทำกับเธอ มันดีนักนี่” แทนที่จะปลอบใจชายชรากลับพูดตอกย้ำ

“โธ่!! พ่อครับ มันใช่เวลามาตรอกย้ำผมมั้ยนี่ อันที่จริงผมก็เห็นว่าคุณพ่อควงสาวออกเยอะแยะ ไม่เห็นคุณแม่ท่านจะว่าอะไรเลย”

“ป่ะ ไอ้ลูกคนนี่เนี่ย มันเหมือนกันที่ไหน นั้นมันแม่แก แล้วนี่มันเมียแก แกจะเอาแม่กับเมียมาเปรียบเทียบกันได้ยังไง” ชายชราต่อว่าเล็กน้อย 

“ที่แม่แกยอมพ่ออยู่ทุกวันนี้ เพราะแม่แกเลือกที่จะไปใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่เมืองไทย แม่แกถึงยอมให้ฉันมีอีหนู ถ้าฉันเลือกได้แล้วฉันไม่ติดเรื่องงานกับบริษัทใหญ่โตที่สร้างมันขึ้นมาด้วยมือของฉัน ฉันก็อยากจะตามแม่กลับไปอยู่ด้วยที่เมืองไทยเช่นกัน ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเห็นสามีตนเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะสกาย”

 “ผมควรจะทำไงดีครับพ่อ” เจ้าพ่อเหมืองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตั้งแต่พริริสามาที่นี่ดูเหมือนเขาจะทำแบบนี้ถี่เหลือเกิน

  “ฉันไม่รู้ งานนี้แกเรียนผูก ก็เรียนแก้เองแล้วกัน แต่ฉันบอกแกไว้ก่อนเลยนะไอ้เสือ ถ้าแกง้อเธอไม่สำเร็จ แกก็เตรียมตัวกินน้ำตาต่างข้าวได้เลย เพราะฉันเห็นแววมันจะเป็นแบบนั้น” พูดจบ ชายชราก็เดินจากไปทิ้งให้เจ้าพ่อเหมือง นั่งหน้าง้ำงอหมดหนทางอยู่ที่เดิม