เล่ห์วิวาห์เจ้าชายมาเฟีย (พริม สกาย)

ลำดับตอนที่ #6 : พจนานุกรมฉบับสกาย

บทที่6 พจนานุกรมฉบับสกาย

“เจฟฟ์ ยังไงฉันฝากแกดูแลทางนี้ด้วย ช่วงที่ฉันไม่อยู่” คนที่เดินคู่มากับลูกน้องคนสนิทภายใน อุโมงค์กว้างใหญ่ของเหมืองทองแห่งนี้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

“ครับนาย แล้วนายจะไปนานเท่าไหร่” เจฟฟ์ถามขึ้น เมื่อมองเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเจ้านายตนเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้านายมีสีหน้าเคร่งเครียดแบบนี้ แต่ที่ผิดแปลกไป คือดวงตาคู่คมที่มีความกังวลซ่อนอยู่ต่างหาก

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ช่วงที่ฉันไม่อยู่ แกมีอะไรติดต่อเลขาฉันได้โดยตรงเลย ฉันฝากงานปีเตอร์ไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนเอกสารที่ต้องเซ็น ส่งไปให้มิสเตอร์โรเบิร์ตได้เลย เขาจะจัดการแทนฉันทุกอย่างเอง” 

“ครับ” เจฟฟ์โค้งศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบๆ

“ส่วนงานที่นี่ ฉันบอกให้ไรอันมาช่วยแกแล้ว วันสองวันนี่ไรอันคงจะเดินทางมาถึง แกจัดแจงที่พักให้มันด้วย ขาดเหลืออะไรก็โทรไปบอกปีเตอร์”   สกายพูดในขนาดที่กรอกตาสำรวจไปทั่วบริเวณอุโมงค์ เขาไม่อยากทิ้งที่นี่ไป แต่ก็ไม่อาจที่จะขัดใจมารดาได้ 

“แล้วงานที่รัสเซียใครจะดูแลแทนครับนาย” 

“สัมปทานที่โน้น ใกล้จะหมดสัญญาแล้ว อีกอย่างทางโน้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มิสเตอร์โรเบิร์ตคงจะส่งคนไปดูแทนไรอันได้” 

“แล้วถ้าเกิดมีอะไรที่เหนือบากกว่าแรงจริงๆ ติดต่อฉันได้โดยตรง ไม่ต้องเกรงใจ” 

“ครับนาย แต่นายครับ คือว่า เอ่อ..... นายตัดสินใจดีแล้วหรือครับ  ที่เอ่อ..เรื่องการแต่งงาน”  เจฟฟ์ถามขึ้นแบบตะกุกตะกักไม่ค่อยเต็มเสียงนัก เพราะยำเกรงสายตาคู่คมของชายหนุ่ม

 เจฟฟ์พอจะรู้เหตุผลในการเดินทางกลับประเทศไทยของเจ้านายของตนเองมาอยู่บ้าง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม สกายถึงยอมตกปากรับคำมารดาง่ายนัก หรือเจ้านายเขาเลิกมีอคติแล้ว เพราะเท่าที่เขารู้จักชายหนุ่มมา เรื่องการแต่งงานสำหรับสกาย มันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี เลิกคิดไปได้เลย ชายหนุ่มแถบจะลืมมันไปจากพจนานุกรรมของตัวเองด้วยซ้ำ  เพราะเท่าทีผ่านมาเขาไม่เคยเห็นชายหนุ่มจะจริงใจ กับผู้หญิงสักราย นอกจากร่วมรักกันแล้วก็ต่างคนต่างแยกย้าย ถึงแม้จะมีผู้หญิงดีๆที่เพียบพร้อมเข้ามาเสนอตัว แต่สกายก็ไม่เคยชายตามอง 

เจ้าพ่อเหมืองขมวดคิ้ว นึกขำกับคำถามของเจฟฟ์ ก่อนจะจ้องไปยังใบหน้าสากของเขา และค้นหาคำตอบให้ตนเอง แล้วปล่อยเสียงหัวเราะที่ดังกึกก้องออกมาจนเจฟฟ์แปลกใจ

“ทำไม? แกคิดว่าคนอย่างฉัน จะขยาดเรื่องพันธ์นี้จนถึงขั้นไม่กล้าหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานด้วยหรือยังไง ถึงยังไงฉันก็ยังอยากมีครอบครัว เหมือนกับผู้ชายทั่วไป เพียงแต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วแบบนี้ก็เท่านั้นเอง ทำไม แกสงสัยอะไรเจฟฟ์

 “ปะ...เปล่า ครับ ผมแค่แปลกใจ นายลืมเรื่อง..” 

“แกอย่าห่วงเลยเจฟฟ์ ฉันไม่ปล่อยให้ผู้หญิงหน้าเงินแบบลิซ่ามาหลอกฉันอีกแน่นอน ผู้หญิงที่ฉันจะแต่งงานด้วยเธอต้องรักในตัวตนของฉันเท่านั้น” ยังไม่ทันที่เจฟฟ์จะพูดต่อ สกายก็พูดสวนขึ้ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเมื่อนึกถึงอดีตคนรักที่ทำไว้เจ็บแสบ จนเขาแอบกระอัก

  ลิซ่าอดีตคนรักเก่าของสกาย  ผู้หญิงคนเดียวที่สกายเคยเรียกว่าคนรัก และให้เกรียติในนามคนรักของเขา แต่เธอก็ทำกับเขาไว้เจ็บแสบ  สกายกับเธอคบกันจนถึงขั้นวางแผนแต่งงาน และมีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน แต่เพราะบิดา เรียกตัวกลับมาดูแลกิจการที่กำลังเจริญรุ่งเรือง ทำให้เธอกับเขาต้องห่างกัน ชายหนุ่มพยายามขอร้องให้ลิซ่ามาอยู่กับเขาที่นี่ แต่เธอก็ปฏิเสธและให้เหตุผลว่าไม่ชอบสภาพแวดล้อมของที่นี่   ทำให้ทั้งสองต้องห่างกัน

แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ยังเพียรพยายามติดต่อและไปหาเธอบ่อยๆเท่าที่จะทำได้ จะด้วยเวลา ความห่างไกล หรืออะไรก็แล้วแต่ เมื่อวันหนึ่งสกายเกิดจับได้ ว่าเธอนอกใจ และที่หนักไปกว่านั้นคือ ลิซ่าให้ชายชู้มาสมสู่ในเรือนหอ ที่เขาตั้งใจสร้างมันขึ้นมาเป็นของขวัญให้เธอ หนำซ้ำเงินที่เขาส่งให้ใช้ทุกเดือนเธอกลับ เอามาให้ชายชู้ใช้อย่างสูขสบาย

   เมื่อสกายรู้ เขาบันดาลโทสะทำร้ายร่างกายคนทั้งสองทั้งขั้นอาการสาหัส ที่บังอาจทรยศและหักหลังเขา จนกลายเป็นเรื่องเป็นราวอยู่นานกว่าจะยุติลง เพราะฝ่ายหญิงไม่ยอม และเรียกร้องค่าเสียหายจากชายหนุ่ม สกายต้องเสียเงินอยู่หลายล้านเหรียญ เพื่อชดเชยให้หล่อน และเพื่อปิดคดีลง เขาถึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่าที่ผ่านมาเขากลายเป็นไอ้โง่คนหนึ่ง ให้เธอหลอกใช้เท่านั้นเอง เจฟฟ์รู้ดีเพราะเป็นคนวิ่งเต้นเรื่องนี้ให้เขาเอง 

นับจากวันนั้น สกายก็มีอคติกับ ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเขา พจนานุกรมคำว่าผู้หญิงสำหรับเขา ณ ตอนนี้ คือของเล่นไว้ระบายความใคร่ ชายหนุ่มคิดเพียงว่าผู้หญิงที่เข้ามาหวังเพียง ทรัพย์สมบัติและเงินทองของเขา และในเมื่อผู้หญิงเหล่านั้น สามารถสนองตัณหาและอารมณ์เขาได้ เขาก็พร้อมจะหยิบยื่นเศษเงินเล็กๆน้อยๆฟาดหัวพวกหล่อน เพื่อแลกกับความสุข ที่พวกหล่อนบำเรอให้ แต่อย่าได้หวังว่าจะได้รับความรักจากเขา

“เอาละเจฟฟ์ฉันจะกลับแล้ว ฝากทางนี้ด้วย”  สกายหยุดเดิน แล้วหันมาพูดกับเจฟฟ์อีกครั้ง ก่อนสายตาจะมองไปยังแคมป์คนงานที่อยู่ห่างออกไปจากตรงนั้น   เหมือนเจฟฟ์จะรู้ว่าชายหนุ่มสงสัยอะไร เขาจึงไม่รีรอให้ชายหนุ่มได้เอ่ยถาม

“เธอไม่อยู่ที่นี่แล้วครับนาย เธอออกไปจากที่นี่วันเดียวกับที่นายเข้าเมืองไปนั้นแหละครับ” 

“หึหึ”สกายหัวเราะหยันเหยียดอยู่ในลำคอ “หล่อนก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นสักเท่าไหร่หรอก จะดีหน่อยก็ตรงยอมลงทุนมาอยู่ที่เหมืองนี่เท่านั้นแหละ นายเองก็เคยร่วมรักกับหล่อนมาแล้วไม่ใช่หรือเจฟฟ์” สกายพูดอย่างไม่มีเยื่อไย เมื่อเอ่ยถึงโซเฟีย ลูกสาวหัวหน้าคนงานที่เขาเคยร่วมรักด้วย 

เจฟฟ์หลบตาต่ำทันที ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสู้กับดวงตาคมเข้มคู่นั้นของชายหนุ่ม เมื่อเขาล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและแม่สาวโซเฟีย

   “ฉันล้อเล่นนะเจฟฟ์ ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าหล่อนจะผ่านใครมา เพราะฉันไม่คิดจะจริงจังกับหล่อนอยู่แล้ว ก็อย่างที่ฉันพูด สำหรับฉันผู้หญิงมันก็แค่ของเล่น”  สกายยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะใช้มือใหญ่ตบไปที่บ่าของเจฟฟ์เบาๆ

               “เอาละเจฟฟ์ฉันต้องไปแล้ว ยังไงฉันฝากทางนี้ด้วย มีอะไรโทรหาฉันได้ทุกเวลา” 

   “ครับ นายไม่ต้องห่วง” สิ้นเสียงของเจฟฟ์ รถกระบะคู่ใจก็ขับเคลื่อนออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว

 สนามบิน เซาธ์เวสต์ฟลอริด้า 

   “สกาย!!!  ลูกหายไปไหนมา เดี๋ยวก็ตกเครื่องจนได้หรอก” เสียงคุณหญิงฟ้าลดา บ่นอุบอิบ เมื่อบุตรชายเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง

   “โธ่!! คุณแม่ครับ ผมไม่สั่งงานลูกน้องที่เหมืองมาครับ” สกายรีบเข้าไปรายตัวกับนางทันทีที่มาถึงสนามบิน และก็ไม่วายออดอ้อนตามแบบฉบับของเขา เมื่อนางมีสีหน้าไม่พอใจ ที่เขาหายไปนานนับชั่วโมง

“อะไรกัน จะไปอยู่แล้วยังแว้บไปสั่งงานที่เหมืองอีก เราจะบ้างานไปถึงไหน แม่ละกลุ้มจริงๆเลย นี่ถ้ากลับเมืองไทยไปแล้ว ยังแว้บกลับมาที่นี่อีก แม่ไม่ยอมจริงๆนะตากาย แม่บอกเราไว้เลย”  คุณหญิงฟ้าลดาวางมาดขรึม ข่มสกาย ทางน้ำเสียง

“เอานะคุณ ไหนๆ ลูกมันก็ตามใจคุณขนาดนี่แล้ว อย่าไปดุมันมากเลย เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจไม่ทำหลานให้คุณ แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน” มิสเตอร์โรเบิร์ตที่เงียบฟังสองแม่ลูกยืนคุยกันอยู่นานพูดขึ้นบ้าง

“เงียบๆไปเลยนะคุณ แม่ลูกเขาจะคุยกัน” นางแหวใส่คู่ชีวิต จนมิสเตอร์โรเบิร์ตต้องถอยออกมาจากตรงนั้น แล้วทำหน้าเหวอใส่สกาย

“ตัวใครตัวมันนะสกาย” ชายชราเดินมากระซิบข้างหูสกาย ชายหนุ่มทำได้เพียงยิ้มที่มุมปากให้ผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองเท่านั้น

 “ผมฝากงานทางนี้ด้วยนะครับพ่อ มีอะไรโทรหาผมได้24ชั่วโมงเลย”

            “อืม..แกไปเถอะไม่ต้องห่วงทางนี้ หาลูกสะใภ้ให้พ่อเร็วๆแล้วกันพ่อก็อยากอุ้มหลานแล้ว ” มิสเตอร์โรเบิร์ตไม่วายเย้าหยอกบุตรชาย 

            “โถ่!!พ่อครับ พ่อพูดยังกับมันหาง่ายอย่างนั้นแหละ”

            “เอาน่ะ....ยังไงแกก็ดูแลตัวเองด้วย งานทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพ่อดูแลแทนให้เอง” 

            “ครับพ่อ พ่อเองอย่าหักโหมให้มันมากนะครับ ผมเป็นห่วง”  สกายไม่วายพูดจากำกวมให้ บิดาได้ต่อว่าอีก

“บ่ะ!! เจ้าลูกคนนี้นี่ ดูโน้น!! แม่แกยืนบอกบุญไม่รับอยู่นั้น เดี๋ยวองค์ลงแกกับพ่อจะลำบากอีก”

“ครับพ่อ ผมลาละครับ”

“โชคดีเจ้าลูกรัก เดินทางปลอดภัย”  สกายเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นบิดา อีกครั้งก่อนจะผละออก เพราะเสียงของมารดาที่ดังมาจากทางด้านหลังของคนทั้งคู่

 “จะบอกลากันอีกนานมั้ยพ่อลูกคู่นี้”

 “ครับ! ครับ! กำลังจะตามไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” 

            ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะยืนพาสปอตส์และบอร์ดดิ่งพาสให้เจ้าหน้าที่ตรวจ โชคชะตาจะนำพาผู้หญิงดีๆสักคนมาให้เขาหรือเปล่า หรือว่าเขาต้องอุปโลกน์เอาใครสักคนมาเป็นเมีย พอเธอท้องก็ใช้เงินฟาดหัวเธอแล้วก็เอาลูกมา ตามคำแนะนำของจาคอบดี

บางทีเงินอาจซื้อได้ทุกอย่างตามที่เขาอยากได้ก็ได้ ใครจะไปรู้  ชายหนุ่มยักไหล่ให้กับความคิดของตนเอง ก่อนจะเดินตามหลังมารดาเข้าไปรอด้านในเกดร์ของสนามบิน เป็นไงเป็นกันลองกับมันอีกสักตั้งจะเป็นอะไรไป