ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์

“เมื่อชะตากำหนดมาให้ทั้งสองครองคู่ ไม่ว่าจะพลัดหลงกันไปทางใดก็ย่อมได้กลับมาพบกันอีกครา”

เรื่องราวของหลัวเสี้ยวเวยและหยางเหลาหู่  คู่หมั้นคู่หมายที่มิเคยได้พบหน้า  แม้เดิมทีหยางเหลาหู่คิดว่านางตายไปแล้ว  แต่ไม่รู้เลยว่า ‘สาวใช้’ ที่เขารับเข้ามาทำงานนั้นจะเป็นคู่หมั้นของเขาเอง เมื่อชะตากำหนดให้ทั้งสองได้เป็นคู่ชีวิต  แต่กว่าจะถึงจุดนั้นได้ต้องมาคอยลุ้นกันว่า  สาวใช้ตัวจิ๋วกับคุณชายใหญ่แห่งป้อมพยัคฆ์ทมิฬจะลงเอยอย่างไร

“นั้นของข้ามิใช่รึ”

 เขาปลดสายจูงม้า เห็นนางกินพุทราเชื่อมท่าทางเอร็ดอร่อยจึงอดหยอกล้อนางไม่ได้

“แค่พุทราเชื่อม ท่านจะแย่งข้ารึ”  นางทำท่าหวงขึ้นมา  มันก็แค่พุทราเชื่อม แต่นางไม่ได้กินนานแล้วนี่

“แต่นั้นมันของๆ ข้า เจ้าควรให้ข้ากินก่อน” 

 เขาไม่ชอบกินขนมของหวาน แต่เห็นนางหวงแบบนี้แล้วนึกอย่างแย่งชิง 

หลัวเสี้ยวเวยส่ายหน้าไปมา

กลัวถูกแย่งของกินจึงอ้าปากงับพุทราเชื่อมลูกสุดท้ายไว้ในปาก

 เหลือเพียงไม้เสียบเปล่าๆ ในมือ

 คิดว่าอย่างไรของอยู่ในปากนางแล้วเขาไม่มีทางแย่งชิงเอาไปแน่ 

ทว่านางกลับคาดไม่ถึงว่าเขาจะยื่นมือมารั้งท้ายทอยของนางไว้ 

โน้มหน้าลงมาประกบปากที่เผยอขึ้นอย่าตกใจของนาง

เรียวลิ้นหนาตวัดเอาพุทราเชื่อมในปากของนางมาสู่ปากของเขา

'หวานล้ำเกินคาดคิดจริงๆ'

.....