คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 Rewrite
ตูมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เปรี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บรึ้ม!!!!!
K.O.
"เยส!! ชนะอีกแล้ว"
"โห่~ อะไรอ่ะ แพ้อีกและ "
เสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มทั้งสองที่เพิ่งเล่นเกมจบมาสดๆร้อนๆดังขึ้นพร้อมกัน แต่ต่างอารมณ์ ต่างประโยค และต่างความหมาย
"มินโฮ เล่นอีกเกมนะ"จงฮยอนชวนมินโฮที่นั่งหน้าบึ้งมือถือจอยสติกอยู่บนโซฟาข้างๆเขาให้เล่นเกมอีกซักเกม
"มึงพูดแบบนี้มาเป็นร้อยรอบแล้วนะ ไม่เอาแล้วโว้ยยย ไม่เล่น!!!! เล่นทีไรกูแพ้ตลอด"
"เล่นเหอะ นะๆๆๆๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา"จงฮยอนไม่ว่าเปล่า ทำตาวิ้งๆใส่มินโฮอีก มินโฮเห็นอย่างงั้นก็ทำหน้าเบ้
"มึงอย่ามาทำหน้ายังงั้นใส่กูมันสยอง....มึงจะว่ายังไงก็ช่าง เพราะยังไงกูก็ไม่เล่น"มินโฮพูดแล้วลุกขึ้นยืนเอาจอยไปวางไว้บนเครื่องPS แล้วเดินไปดึงปลั๊กเกมออกก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
"ไอ้มินโฮ!!!!!!! มึงดึงปลั๊กออกอย่างงั้นได้ยังไงห๊า! เดี๋ยวเครื่องเจ๊งหมด"
"เจ๊งๆไปซะได้ก็ดี กูขี้เกียจมานั่งเล่นกับแกแล้ว"จงฮยอนทำท่าจะเถียงกลับแต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขัดขึ้นซะก่อน มินโฮเดินไปเปิดประตูรับบุคคลที่มาขัดจังหวะการเถียงของเข้ากับจงฮยอน
แอ๊ด~
"อ้าว พี่คิบอมมาห้องผมตอนดึกดื่นมีอะไรรึเปล่าครับเนี่ย หอบเสื้อผ้ามาอีกต่างหาก"
"พี่จะมาขอรบกวนนอนด้วยอีกซักคืนได้ป่ะ"
"เอ่อ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"
"เหมือนเดิมแหละ ไอ้ด๊องเกิดคลั่งอะไรอีกก็ไม่รู้ อาละวาดซะห้องเละเทะหมดเลย"
"อ่า....เหรอครับ งั้นเข้ามาก่อนสิครับ"
"ขอบใจมากน้องรัก"
"ครับ...."มินโฮตอบแล้วเดินเข้าห้องตามคิบอมไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ เฮ้อ~กูต้องระเห็จตัวเองไปนอนโซฟาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
คิบอมเดินตรงไปที่ห้องนอนแต่ก่อนที่จะถึงเขาก็เห็นจงฮยอนนั่งดูรายการเกมอยู่บนโซฟา ทั้งๆที่เป็นรายการโปรดของตัวเองแท้ๆแต่กลับทำหน้าบึ้งอย่างกับมีคนไปเผาคลังเกมของมันซะงั้น เขาเดินไปด้านหลังของจงฮยอนแล้วผลักหัวอย่างแรงจนทำให้จงฮยอนหน้าคว่ำร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น
พลั่ก!!
โครม!!
"โอ๊ย ไอ้มินโฮมึงจะผลักกูทำ...อ้าว ไอ้คุณพี่บอมมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย" จงฮยอนสบถอย่างหัวเสียแต่พอเห็นหน้าคนพูดก็กลับคำพูดแทบไม่ทันก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา
"เดินมาไง ฉันไปนอนและง่วง"คิบอมพูดแล้วก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของจงฮยอนแล้วโยนเสื้อผ้าของตัวเองไปวางบนเตียงของมินโฮแล้วหลับปุ๋ยไปเลย
จงฮยอนหันไปข้างๆที่มีมินโฮมานั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แล้วถามขึ้นว่า
"แล้วพวกเราจะนอนไหนวะ"
"ก็นอนโซฟาไง" มินโฮพูดก่อนจะถีบจงฮยอนให้ตกจากโซฟาแล้วรีบคว้าหมอนอิงเอนตัวนอนราบไปกับโซฟาโดยไม่คิดจะเหลือที่ไว้ให้จงฮยอนเลย
"ฮะ...เฮ้ย หลบให้กูนอนด้วยเด้ โซฟามีแค่ตัวเดียวนาเหวย หลบป๊ายยยยย"จงฮยอนเขย่า+ฉุดตัวมินโฮให้ตกจากโซฟาแต่ดูเหมือนมันจะไม่ทำให้มินโฮสะทกสะเทือนอะไรเลย เนื่องจากมินโฮใช้มือเกาะโซฟาแบบไม่คิดที่จะปล่อยมือเลย...ขืนปล่อยก็ตกอ่ะเดะ จริงป่ะ?
"มึงก็นอนพื้นไปสิ โซฟากูจองแล้วเฟร้ยย"
"มึงมันเลว...."จงฮยอนหยุดเขย่าตัวมินโฮแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ใช่...กูมันเลว"มินโฮก็ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆเช่นกัน... - -
"มึงมันฉลาด...."
"ถูกต้อง...กูฉลาด"
"อ๊ากกกกกก ไอ้คนไร้น้ำใจ"
"ขอบคุณที่ชม..."
"เชอะ...มึงมันชั่วจริงๆ กูนอนพื้นก็ได้วะ"จงฮยอนหมดความอดทนที่จะเถียงกับมินโฮ เขาลุกขึ้นยืนแล้วกระชากหมอนที่มินโฮหนุนอยู่แล้วเดินปึงปังไปนอนพื้น....แล้วคนทั้งคู่ก็เข้าสูห้วงนิทรา..............
.
.
.
.
.
7.45น.
"พี่บอมมี่ คืนนี้พี่จะนอนห้องผมอีกป่ะเนี่ย"จงฮยอนถามคิบอม ที่เดินเกาะหลังเข้าแล้วหันซ้ายหันขวาทำตัวลับๆล่อๆอย่างกับผู้ก่อการร้ายยังไงยังงั้น - -
"ก็....ไม่รู้สิ ถ้าด๊องมันปกติเมื่อไหร่ฉันก็จะกลับห้องตัวเองเมื่อนั้นแหละ"คิอบมหันมาตอบจงฮยอน"เอ่อ...ฉันไปห้องเรียนตัวเองก่อนนะแล้เลิกเรียนฉันจะไปหาแกที่ห้องเรียนแกนะ บ๊าย บาย"คิบอมพูดแล้วรีบแจ้นไปห้อง ม.3-A ด้วยความเร็วสูง
"เฮ้ย มินโฮกี่โมงแล้ววะ"จงฮยอนถามร่างสูงที่เดินข้างๆเขา มินโฮยกข้อมือซ้ายทีมีนาฬิกาสีดำขึ้นมาดู
"เจ็ดโมงห้าสิบเก้านาทีศูนย์วินาที.....เฮ้ยยย อีกหนึ่งนาทีต้องรี..อ้าว เวร รอกันด้วยสิโว้ยยยยย"มินโฮดันเอาแต่พูดจนไม่ทันสังเกตุว่าจงฮยอนวิ่งฉิวไปแล้ว เขาเลยต้องรีบวิ่งตามสุดชีวิต
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด
"แฮ่กๆๆ ถะ...ถึงแล้ว"จงฮยอนพูดพลางหอบด้วยความเหนื่อยสุดขีดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องม.2-A ตามด้วยมินโฮในวินาทีที่59....
กริ๊งงงงงงงง
เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงแหลมสูงอันไม่น่าพิศวาสของอาจารย์ประจำวิชาที่แว่วมาแต่ไกล
"นั่งที่กันได้แล้ว วันนี้มีนักเรียนใหม่มา2คน ทุกคนช่วยดูแลพวกเขาด้วยล่ะ เธอ2คนเข้ามาได้แล้ว"อาจารย์พูดกับนักเรียนในห้องก่อนจะหันไปเรียกให้นักเรียนใหม่2คนเข้ามาในห้อง...เมื่อคนทั้ง2เข้ามาแล้วคนแรกก็เริ่มแนะนำตัว
"สวัสดีครับ ผมอี แทมิน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคร้าบบบบ"เด็กหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาปนน่ารักเอ่ยแนะนำตัวแล้วแจกยิ้มหวานไปทั่วห้อง ทำเอาสาวๆในห้องใจละลายกันเป็นแถบๆ
"สวัสดีครับ ผมอี จินกิครับ"เด็กหนุ่มร่างเล็กเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆอย่างไร้เดียงสาแต่หารู้ไม่ว่า รอยยิ้มนั้นกระชากหัวใจชายหนุ่มทั้งห้องไปแล้ว เด็กนักเรียนชายในห้องมองจินกิด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับสายตาปานจะกินเลือดกินเนื้อของแท
มินเข้าให้
"ข้างๆใครมีที่ว่าง2ที่บ้าง"พออาจารย์ถามเสร็จจงฮยอนก็รีบยกมือทันที
"เธอ2คนไปนั่งข้าง2คนนั้นละกันนะ"
"ครับ"ทั้ง2คนพยักหน้าแล้วเดินไปที่ตรงนั้น....
จินกิเดินไปนั่งข้างๆจงฮยอน พอจินกิทำท่าจะนั่งลงแทมินก็รีบไปดึงจินกิออกมาทันทีแล้วตัวเองก็นั่งลงข้างๆจงฮยอนแทน แทมินหันมามองหน้าจินกิแล้วพูดว่า
"ให้ฉันนั่งตรงนี้ดีกว่าแล้วนายจะปลอดภัย เชื่อฉัน..."
"หะ...เห?"จินกิทำหน้าสงสัยแต่แทมินก็ทำเพียงแค่ยิ้มให้เป็นคำตอบก่อนจะหันหน้าไปหาจงฮยอนกับมินโฮที่นั่งข้างๆตนแล้วพูดเสียงเรียบพอให้ได้ยินกันแค่3คนว่า
"ฉันรู้นะว่าแก2คนคิดอะไร ถ้าคิดจะงาบจินกิของฉันไปละก็...ข้ามศพฉันไปก่อนเหอะว่ะ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียน นักเรียนแต่ละคนก็พากันออกจากห้องเพื่อกลับบ้านเหลือนักเรียนใหม่2คนและนักเรียนเก่าอีก2คนที่พวกคุณก็รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
"จินกิ กลับห้องกันเหอะ"แทมินพูดพลางโอบไหล่จินกิอย่างเนียนๆ
"อื้ม..พวกผมกลับก่อนนะ" จินกิพยักหน้ารับแทมินแล้วหันไปบอกลามินโฮกับจงฮยอนแล้วยิ้มหวานพลางโบกมือบ๊าย บายก่อนจะเดินออกจากห้องโดยมีแทมินเดินตามหลังและไม่ลืมที่จะส่งสายตาอาฆาตใส่2คนนั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ฮ้า~จินกิน่ารักเป็นบ้าเลยให้ตายสิ"มินโฮพูดหลังจากที่แทมินเดินออกจากห้องไปได้ซักพักแล้ว
"ใช่ แต่ไอ้คนที่ชื่อแทมินอะไรนั่นมันเป็นอะไรกับจินกิวะ แม่งง"จงฮยอนว่าพลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
"เออว่ะ ดูสายตามันงี้แบบ..จะกินเลือดกินเนื้อกันเลยว่ะ"มินโฮพูดแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะตามจงฮยอน
"เออ.....ว่าแต่พี่คิบอมหายหัวไปไหนวะ รอตั้งนานแล้วนะเนี่ย"จงฮยอนเงยนห้าแล้วพูด
"นั่นดิ อย่าบอกนะว่ากลับห้องของเราไปก่อนแล้ว"มินโฮเงยหน้าแล้วหันมามองหน้าจงฮยอน
"แต่พี่คิบอมไม่มีกุญแจนี่ แล้วจะเข้าห้องได้ไง.......กุญแจ!!!!!!!!"จงฮยอนพูดก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นได้เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วสำรวจกระเป๋ากางเกงและกระเป๋าเป้ของเขา...จงฮยอนหันหน้ามามองมินโฮด้วยสีหน้าประมาณว่า
.....ซวยแล้วไง......
"ไอ้จง...อย่าบอกนะว่า...."มินโฮพูดหน้าเริ่มซีด
"ถูกแล้วมินโฮ ไอ้คุณพี่คิบอมมันเอากุญแจไปแล้ววววววว"
"ล...ละ....แล้ว พี่คิบอมอยู่ที่ห้องเปล่าวะ"
"ไม่รู้เว้ย ไปดูกันเหอะ"สิ้นเสียงจงฮยอน เขาและมินโฮก็รีบวิ่งไปที่ห้องเบอร์013ซึ่งเป็นห้องของพวกเขาทันที....
เมื่อทั้งคู่วิ่งมาถึงหน้าห้องแล้วทั้ง2ก็มองหน้ากัน มินโฮส่งสายตาประมาณว่า"มึงเปิดดิ"ให้จงฮยอน จงฮยอนหันหน้ากลับมาจ้องที่ลูกบิดประตูแล้วค่อยๆยื่นมือที่สั่นราวกับแผ่นดินไหว7ริกเตอร์ ไปจับลูกบิดแล้วแล้วค่อยหมุนอย่างช้าๆ....
ครึ่ก......
จงฮยอนนิ่งก่อนจะลองหมุนดูอีกครั้ง
ครึ่ก.....ครึ่ก......ครึ่ก.....
"พอเหอะ จง"มินโฮบอกจงฮยอนที่ยังจดจ่ออยู่กับลูกบิด
"ขอลองดูอีกที"
ครึ่ก....ครึ่ก....ครึ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"พอแล้วโว้ยยยยย เดี๋ยวมันก็เจ๊งหรอก"มินโฮพูดแล้วล็อกตัวจงฮยอนให้ออกห่างจากประตูก่อนที่มันจะเจ๊งซะก่อน
"เฮ้อ แล้วจะเอาไงต่อวะ"จงฮยอนพูดแล้วทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงข้างๆประตูแล้วถามมินโฮที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆเขาพลางทำหน้าสิ้นหวังซะเต็มประดา
"ก็ต้อง....รออยู่อย่างงี้แหละวะ"
"แล้วถ้าพี่คิบอมไม่กลับห้องล่ะวะ"
"ก็.....อย่างที่รู้ๆกันแหละนะ นอนมันหน้าห้องนี่แหละ"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย"จงฮยอนตะโกนแล้วลงไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น
"เฮ้ย มึงอย่าเสียงดังดิวะ เดี๋ยวคนห้องข้างๆเขาจะ...."
แอ๊ดดดดดดด
"มีอะไรรึเปล่าครับ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้มินโฮและจงฮยอนหันไปดู ก็พบกับใบหน้าอันสวยหวานของอีจินกิที่กำลังยิ้มให้พวกเขาอยู่
"เอ่อ...คือพี่ชายของผมเค้าเอากุญแจของพวกผมไปนะครับ พวกผมก็เลยเข้าห้องไปไม่ได้อ่ะครับ แหะๆ"จงฮยอนกับมินโฮรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูด
"งั้น...ถ้าไม่รังเกียจเข้ามาในห้องของผมก่อนก็ได้นะครับ"จินกิพูด
"ดะ...ได้เหรอครับ"มินโฮพูดด้วยสีหน้าอึ้งปนดีใจนิดๆ จินกิพยักหน้าตอบแล้วเดินเข้ามาจับมือของคนทั้งคู่แล้วดึงให้เข้าไปในห้อง
แกร๊ก!
"ทำตัวตามสบายนะ"จินกิปิดประตูแล้วหันมาพูดกับมินโฮ จงฮยอนที่นั่งทำตัวไม่ถูกอยู่บนเตียงของเขา ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาลที่โต๊ะของตัวเองแล้วเดินตรงไปที่ประตู
"จินกิจะไปไหนเหรอ"มินโฮถามจินกิ จินกิหันมามองมินโฮแล้วยิ้ม
"ผมไปข้างนอกแปปนึงนะครับ คุณ2คนทำตัวตามสบายเลยนะครับ"จินกิพูดแล้วเดินออกไปนอกห้องแล้วดึงประตูปิด
ทันทีที่จินกิปิดประตูห้องจงฮยอนกับมินโฮก็เอนตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงของจินกิแล้วสูดดมกลิ่นหอมติดเตียงของเจ้าของเตียงนี้
"ฮ้า~กลิ่นของจินกิ หอม...."จงฮยอนรำพึงรำพันแล้วฝังหน้าลงบนหมอนของจินกิ
"พอได้แล้วไอ้จง มึงมาดูรูปนี้ดิ"มินโฮพูดพลางกวักมือเรียกให้จงฮยอนมาดูอะไรบางอย่าง
"อะไรวะ"จงฮยอนยันตัวขึ้นนั่งแล้วเขยิบเข้าไปใกล้ๆมินโฮแล้วดูรูปที่มินโฮกำลังดูอยู่
"มึงว่าเด็กผู้ชายที่กอดกับจินกิ หน้าตาดูคุ้นๆมะ"
"หืม เออว่ะ มันคล้าย...."จงฮยอนหันหน้ามองมินโฮ"มึงคิดอย่างที่กูคิดป่าววะ"
มินโฮพยักหน้ารับ
"แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง จินกิจะไปรู้จักกับเด็กคนนั้นได้ไงเนาะ"จงฮยอนพูด
"ก็คงงั้น" ระหว่างที่คนทั้งคู่กำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ ประตูก็ถูกใครคนหนึ่งเปิดออกอย่างแรงทำให้พวกเขาหันไปมอง
ปัง!!!
"พวกแก2คนเข้ามาอยู่ในนี้ได้ไงวะ ห๊ะ!!!"บุคคลผู้มาใหม่ตะโกนถามคนทั้ง2ด้วยสีหน้าหาเรื่องเต็มที่
"จินกิพาพวกฉันเข้ามามีอะไรป่ะ ไอ้หัวเห็ด"จงฮยอนยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ - - แล้วตอบคำถามของแทมินด้วยสีหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอย่างแรง
"ใครเห็ดห๊ะ อยากมีเรื่องใช่ป่ะ ไอ้เป็ด"
ชิ้ง-----------------------------------------------------
จงฮยอนเริ่มหน้ามืด ทุกสรรพสิ่งในห้องไม่มีการเคลื่อนไหว
ปึด!
เสียงเหมือนเส้นอะไรบางอย่างขาดสะบั้นลง.....จงฮยอนยิ้มแสยะแล้วเงยหน้ามองแทมินด้วยสายตาอาฆาต
"เหะๆๆ เป็ดงั้นเรอะ ไอ้คุณเห็ด"
"เหอะๆๆ ก็เป็ดน่ะสิ เป็ดน่ะรู้จักมะ" แทมินที่ด้วยเหมือนฟิวส์จะขาดไปแล้วเหมือนกันมองหน้าจงฮยอนด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างกันเลย
มินโฮบุคคลผู้ไม่เกี่ยวข้องกับกับสงครามจ้องตารู้สึกได้ถึงออร่าสีดำทะมึนที่แผ่กระจายออกมาจากคนทั้งสองแถมยังส่งประกายไฟเปรี๊ยะๆใส่กันอีกต่างหาก.....
"เอ่อ....ใจเย็นก่อนนะพวกนาย"มินโฮลุกขึ้นเดินไปหาคนทั้งสองแล้วพูดเพื่อให้ใจเย็นลงแต่ผลที่ได้......
............มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด..............
"มึงไม่เกี่ยว เงียบไปเลย!!!!"ทั้งคู่หันมาหามินโฮแล้วพูดพร้อมกันก่อนจะหันกลับไปทำสงครามจ้องตากันต่อ........มินโฮที่โดนแว้ดใส่ถึงกับจ๋อยแล้วกลับไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม
เวลาผ่านไป15นาที
จากสงครามจ้องตาเริ่มกลายเป็นรายการบู๊ระห่ำระหว่างเป็ดและเห็ดทั้งคู่ทั้งต่อยทั้งเตะจนล้มลุกคลุกคลานไปกลิ้งกับพื้นมันก็ยังกัดกันไม่เลิก กัดกันตั้งแต่ที่ประตูยันในห้องโดยมีมินโฮเป็นผู้ชม
เฮ้อ~ ผมจะถ่ายคลิปเอาไปออกรายการแปลกแต่จริงดีไหมเนี่ย เป็ดกะเห็ดกัดกันไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้ว เชื่อผมสิ.......เพราะเป็ดกับเห็ดตัวนี้มันมีตัวเดียวในโลก - -
แอ๊ด~
ระหว่างที่เห็ดกะเป็ดกัดกันอยู่ มินโฮสังเกตุเห็นจินกิเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วกวักมือเรียกเขาให้เข้าไปหา
"มินโฮ มานี่หน่อยสิ"ทันทีที่จินกิพูดจบมินโฮก็ลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินไปหาจินกิทันที
"มีอะไรเหรอจินกิ" จินกิยกสิ่งที่อยู่ในมือทั้งสองข้างของตัวเองให้มินโฮดู
"แมว....เอามาจากไหนครับเนี่ย น่ารักจัง"มินโฮจ้องแมวที่มีขนสีดำปกคลุมทั้งตัว เขาจ้องตากลมโตสีเหลืองของแมวตัวนี้แล้วรู้สึกเหมือนมันจ้องมองเขาด้วยสายตาสมเพชแปลกๆแฮะ
"มันเดินตามผมมาตั้งแต่หน้าโรงเรียนแล้วอ่ะครับ เห็นมันน่ารักดีด้วย ผมก็เลย...เก็บมันมาเลี้ยงน่ะ"พูดสร็จก็เอามันมากอด แมวสีดำเหลือบมองมินโฮแล้วขยับตัวเงยหน้าเลียแก้มและริมฝีปากเรียวบางของจินกิ
มินโฮเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ไอ้เจ้าแมวตัวนี้ตะหงิดๆเพราะมันชักจะลวนลามจินกิมากไปแล้ว
"เอ้อ ใช่ มินโฮผมฝากแมวตัวนี้ไว้หน่อยได้มั้ยครับ ผมนัดทำงานกับรุ่นพี่ไว้น่ะฮะ"
"ครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงให้เอง"
"ขอบคุณมากครับ"จินกิยิ้มแล้วส่งแมวตัวนี้ให้มินโฮอุ้มก่อนจะวิ่งจนหายลับไปจากสายตาของมินโฮ
มินโฮหันกลับมามองแมวตัวที่เขาอุ้มอยู่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าแมวตัวนี้กำลังแสยะยิ้มมองผมอยู่นะ - -"
"หึ ปล่อยฉันลงได้แล้วไอ้มนุษย์โสโครก"
"ใครมนุษย์โสโครกไม่ทรา......บ"
ชิ้ง - -++++++++++++++++++++++++
"มะ...เมื่อกี๊แกพูดเหรอ"มินโฮถามแมวตัวที่เขาอุ้มอยู่ เหงื่อเริ่มตก
"ก็ใช่น่ะสิ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แมวพูดด้ายยยยยยยย"มินโฮปล่อยแมวตัวนั้นลง ขาแข้งเริ่มอ่อน มือไม้เริ่มสั่น
"หุบปากเดี่ยวนี้นะเฟร้ย - -* หนวกหู"แมวสีดำพูดทำให้มินโฮหุบปากทันที
"ดีมาก...."พอมินโฮเงียบเสียงได้ปุ๊บ แมวตัวนี้ก็พึมพำอะไรบางอย่าง แสงสีดำส่องวาบไปชั่วขณะนึง ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของมินโฮคือ แมวตัวนั้นได้หายไปแล้วแต่มีเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาปนหวานนิดๆอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังยืนยิ้มแสยะอยู่ตรงหน้าเขา
"หึหึหึ ดูท่านายจะชอบจินกิเหมือนกันล่ะสิใช่ม้า~"เด็กหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาหามินโฮ
"ชอบแล้วจะทำไม นายมีปัญหาเหรอ" ทันทีที่เด็กหนุ่มพูดเกี่ยวกับจินกิความกลัว ก็หายไปจากใจของมินโฮเหลือแต่ความไม่สบอารมณ์
เด็กหนุ่มได้รับคำตอบก็แสยะยิ้ม
"ไม่มีปัญหาหรอก ฉันแค่จะมาฝากเนื้อฝากตัวในฐานะคู่แข่งทางใจของนายก็เท่านั้น"
"หึ นายคิดเหรอว่านายจะได้ครอยครองจินกิน่ะ"มินโฮแค่นหัวเราะก่อนจะถามเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มยิ้ม
"มันก็ไม่แน่นะ เมื่อกี๊น่ะริมฝีปากเรียวบางของจินกิน่ะ หวานนุ่มชะมัดเลยจะบอกให้"
"หนอย - -*"มินโฮกัดฟันกรอด
"หึหึ อย่าเพิ่งโกรธสิ เพราะยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันคิมคิบอม แต่เรียกฉันว่าคีย์จะดีกว่านะ"คีย์แนะนำตัวแล้วยื่นมือมาให้มินโฮ
"ฉันเชวมินโฮ แล้วเราจะได้รู้กันว่าใครจะได้เป็นเจ้าของของจินกิ"มินโฮมองมือของคีย์แล้วยิ้มก่อนจะพูดแนะนำตัวแล้วยื่นมือไปจับมือของคีย์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"หึหึ ใช่...แล้วเราจะได้รู้กันว่าใครจะได้จินกิไป"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์ Talk's
ฮ้า~ฟิคเรื่องที่3ของไรเตอร์ ซึ่งเรื่องที่ผ่านๆมามันก็ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย - -"
ไรเตอร์แต่งฟิคไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ผิดพลาดหรือไม่ถูกใจยังไงก็ช่วยแนะนำกันหน่อยนะ
วันนี้ไรเตอร์ไปนอนก่อน ง่วงและ บายยยยยย
ความคิดเห็น