Power boop หวานเย็นหวานใจ

เนื้อเรื่อง

บางทีวันธรรมดาก็มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น

“ว้าว” เสียงเจ้าเพื่อนบ้าร้องขึ้นด้วยความดีใจ ยังกะเด็กๆ แน่ะ โตเป็นควาย เอ๊ย เป็นหนุ่มแล้วแท้ๆ “ไม้ฟรีล่ะ ได้กินฟรีอีกแล้ว ฉันนี่มีดวงกับไอติม Power boop จริงๆ ได้ไม้ฟรีอีกแล้ว”

“อ๊ะ” ฉันอุทานขึ้นมาบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวัง “ไม้เปล่า แห้วอีกแล้ว” ฉันถอนหายใจ

“แหม เธอนี่ไม่มีดวงพวกนี้เลยนะ เคยได้ซักครั้งมั้ยน่ะ” หมอนั่นยังแซวฉันไม่เลิก มืออุ่นๆ ที่เรียวยาวเหวี่ยงมาแตะไหล่ฉัน ฉันเหลือบมองไปที่เขานิดนึงแล้วตอบไปว่า “ไม่เคยเลยแฮะ”

“แค่อาทิตย์เดียวฉันก็ได้ไม้ฟรี 3 แท่งแล้ว ดวงมันต่างกันจริงๆ นะ” เจ้าบ้า ยังจะพูดเยาะเย้ยอยู่อีก “อ๊า~~ ฉันก็อยากได้ไม้ฟรีเหมือนกันน้า”

“เอ้า! จะให้เธอสักครั้งก็ได้นะ” ดู ดูมันพูด แถมยื่นไม้มาให้ฉันอีก มันจะเอาไม้ฟรีให้ฉันแน่ะ เรื่องอะไร “ไม่เอาหรอก ก็แค่มีเรื่องที่ตั้งใจจะทำถ้าเกิดว่าได้ไม่ฟรีขึ้นมาล่ะนะ” ฉันตอบไปแบบนี้ “เพราะงั้นรอให้ได้ด้วยตัวเองดีกว่า”

“แต่ไม่เคยได้สักครั้งเนี่ยนะ งั้นคงยากหน่อยล่ะ” มันยังแซวฉันไม่เลิก แต่ก็จริงนี่นา เห้อ “นั่นสินะ” ฉันตอบไปแบบนั้น ก็เพราะมันยากจริงๆ น่ะแหละ จริงๆ แล้วเรื่องที่เราอยากทำถ้าได้ไม้ฟรีก็คือการสารภาพรักกับหมอนี่แหละ อย...อย่าขำสิคะคุณผู้อ่าน เป็นเพื่อนกันมา 5 ปี จะมาบอกรักตอนนี้ก็กระดากปากน่ะ ฉันก็เลยตั้งเงื่อนไขโง่ๆ นี่ขึ้นมา

“เย็นแล้วล่ะ ฉันกลับก่อนนะ” ฉันบอกเค้าไป เขายิ้มให้หนึ่งทีก่อนที่จะโบกไม้โบกมือ ล่ำลากันอย่าง “เพื่อน” ทั่วไป (โฮ) “บาย พรุ่งนี้เจอกัน”

แกรก! เสียงเปิดฝากล่องของฉันเอง เป็นฝากล่องที่เต็มไปด้วยแท่งไอติมเรียงกันเป็นตับ จะร้อยแท่งอยู่แล้วยังไม่เคยได้ฟรีซักครั้งทีหมอนั้นได้เอา ได้เอา เห้อ นี่ 97 มั้ง พอดูกองไม้แห้วเหล่านี้แล้ว ยังกับพระเจ้าจะจงใจบอกเป็นนัยว่าเราไม่ใช่คู่กันอย่างงั้นแหละ โธ่...พระเจ้า หนูขอแค่แท่งเดียวเท่านั้นแหละค่ะ

“นี่เธอมีคนที่ชอบอยู่รึเปล่า?”

ดูค่ะท่านผู้อ่าน ดูมันถามฉันในวันรุ่งขึ้น จะให้ฉันตอบมั้ยเนี่ย...ก็แกไงเล่า

“ม...ไม่มี”

“นั่นสินะ ถามผิดคนจริงๆ ด้วย”

“จริงๆ ก็มีย่ะ” ฉันตอบไปเพราะฉุนขาดนิดหน่อย แหม อะไรกันทำไมต้องพูดจาดูถูกด้วย

“เหรอ...” หมอนั่นตอบแบบไม่ยี่หระ “อ๊ะ ไม้ฟรี” มันเล่นเปลี่ยนเรื่องทันทีที่กินไอติมหมดแท่ง โธ่ อีกแล้วดูมันสิ อ๊ะแต่ของฉันก็หมดเหมือนกัน แต่ “แห้ว” นี่แหละไม้ของฉน ว่าแต่ฉันจะบอกมันไปทำไมเนี่ย

“นี่~~ หนูสองคนที่ซื้อไอติม Power boop บ่อยๆ ใช่มั้ย?” ป้าร้านขายไอติมทักขึ้นมา เราสองคนหันไปมองเกือบจะพร้อมกัน

“Power boop น่ะเค้าจะเลิกผลิตแล้วเนี่ยป้าก็ไม่ได้รับมาเพิ่มด้วย” คุณป้าพูดพลางยื่นมือล้วงลงไปในถังเก็บไอติมแล้วหยิบ Power boop ขึ้นมา “เนี่ยเหลืออยู่สามไม้จะเอารึเปล่าจ๊ะ?”

“อ้าว ยังงี้ต่อไปผมก็อดกินฟรีสิเนี่ย งั้นเอาแท่งนึงละกัน” เจ้าหมอนั่นพูด โดนมันชิงซื้อไปแล้ว แต่เอ๊ะ!? Power boop เลิกผลิตแล้วงั้นเหรอ งั้น แล้วไม้ฟรีของเราล่ะ

“เอ้า” เจ้าหมอนั่นยื่นไม้ฟรีแลกไอติม “ไม้ฟรีนะครับ”

“เดี๋ยว” ฉันร้องขัด “ฉันขอซื้อทั้งสามเลยนะป้า”

“หา?” ป้าทั้งงงและตกใจจนร้องอุทานออกมา ส่วนเจ้าเพื่อนบ้าที่มาด้วยกันนั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน “อะไรของเธอน่ะฉันจะเอานะ”

“ขอฉันเถอะน่า” ฉันร้องออกไป เจ้าบ้านั่นตกใจเล็กน้อยพลางยกไม้ยกมือ “อะไรของเธอน่ะ ให้ก็ได้ ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ช...ชอบ” ฉันพูดออกไป โดยที่ไม่ได้รู้หรอกว่าความหมายจะตรงกับที่หมอนั่นถามรึเปล่า และดูท่าทางวุ่นวายด้วยมั้ง แต่ก็ไม่รู้ล่ะ ก็เหลือโอกาสแค่สามครั้งแล้วนี่นา

ฉันรีบแกะรีบแทะอย่างสุดความสามารถ เหมือนอีบ้าคนนึง หมดไปหนึ่งไม้ ฉันไม่กล้าดู เลยเก็บไว้แล้วแทะไม้ต่อไป ทำแบบนี้จนมดทั้งสามไม้ อีตาบ้านั่นท่าทางมันตกตะลึงน่าดู แย่ละสิ ฉันเผลอแสดงอาการน่าเกลียดๆ ให้มันดูแล้วสิเนี่ย แย่ๆ แย่ที่สุด ไม่ไหวแล้ว ฉันอึดอัดใจเหลือเกิน อัดอั้นจะบ้าตายอยู่แล้ว อา หมดแล้วสามไม้ ฉันจะค่อยๆ แง้มดูทีละไม้ล่ะน้า

...

เหมือนพระเจ้าจะจงใจ บอกเป็นนัยว่าเราไม่ใช่คู่กัน แห้วหมดเลยสามไม้ ฉันจะร้องให้อยู่แล้ว

“อ๊ะ นายยังมีไม้ฟรีเหลืออยู่นี่นา” ฉันยื่นมือไปคว้า แต่หมอนั้นเหวี่ยงมือไปด้านหลังหลบฉัน “ขอ”

“ไม่” หมอนั้นร้อง

“ขอฉันเถอะ” ฉันยังยื้อแย่งไม้จากเขาเรื่อยๆ แต่ฉันจะเอาแรงเข้าสู้ผู้ชายไดยังไงล่ะ “จะเอาไปทำอะไรกันแน่ อยากได้ขนาดนี้”

“ก็ฉันตั้งใจว่าถ้าได้ไม้ฟรีเมื่อไหร่จะสารภาพรักกับนาย ไม่มีโอกาสแล้วนะ” ฉันบอกความจริงไป แต่เอ๊ะ นี่ก็เท่ากับว่า ฉันสารภาพรักไปกล่ายๆ แล้วงั้นสิ เ เดี๋ยว นี่ฉันบอกไปแล้วเหรอ เฮ้ย ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลยนะ แย่ๆๆ แย่ที่สุด ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว กล่องใส่แท่งไอติมที่ฉันบ้าหอบมาด้วยก็ดันหล่นลงพื้นซะอีก หกกระจายหมดเลย

“วู้ว อยากได้ไม้ฟรีจนซื้อเยอะขนาดนี้เลยเหรอ” ตาบ้านั่นพูดพลางก้มลงไปดูไม้ไอติมของฉันที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ท่าทางประหลาดใจไม่น้อย แต่ก็หันมายิ้มให้ฉัน อา ท่าทางรอยยิ้มนั่นคงเป็นรอยยิ้มสุดท้ายแน่ๆ เลย เขาต้องหาว่าฉันบ้าแน่ๆ

“ถ้าไม้ฟรีล่ะก็มีเป็นร้อยเลย ดูสิ” เขาพูด พลางหยิบปากกาขึ้นมา เอ๋ จะทำอะไรน่ะ อ้าว นั่นไม้ไอติมฉันนะ จะเอาไปทำม...เอ๋?

หมอนั่น...เขียน...บ้าน่า มันเขียนคำว่าฟรีลงในไม้ของฉัน เขียนเองเลยเนี่ยนะ ดูมันสิ เขียนเป็นสิบๆ ไม้เลย แล้วเขาก็ยื่นให้ฉัน

“เพราะงั้น...ช่วยบอกรักฉันให้ครบร้อยครั้งด้วยนะ”