Tagๆๆๆๆ มันคืออาราย?
เขียนโดย
QCON
สารภาพ ข้าพเจ้าไม่รู้เลย ว่าตัวเองโดนโรคติดต่อนี้ตอนใด.... ไม่รู้เลยจริงนะจะบอกให้ ปิ้ว
เริ่มต้นสารภาพความอับอาย 5ประการ...
1. มายองเนส กะ มัสตาร์ด
ใครใช้ให้เซเว่นเอามันมาไว้ใกล้มันละ ตอนเด็ก(ตอนนี้ก็เด็กนะ) คิวชอบกินชีสไบท์มักๆ แวะเซเว่นเป็นต้องซื้อมาลงท้อง ทีนี้ ชีสไบท์ตำรับคิวจะต้องมี
1.หัวหอมใหญ่(ความจริงถ้า7 มีหอมแดงคงจะอร่อยกว่า)
2.มายองเนส
ไอ้อันหลังนั่นชอบอย่างแรง ชอบมากๆด้วย ทีนี้วันนั้นมาก็สั่งชีสไบท์ไป3ชิ้น กะกินให้ตายไปข้าง แล้วก็มาจะเอ๋กะมายองเนส
หึๆ วันนี้เซเว่นไม่เจ้งเพราะมายองให้มันรู้ไป
จิ้งจอกน้อยก็บีบเข้าไปเต็มเหนี่ยว
พอฮากเลือด เอ้ย กินเข้าไปแล้ว.....
อี๋ย์... ขื่นคอฉิบหายวายวอด
มารู้ตอนหลังว่ามันคือมัสตาร์ดนะจ้ะ ห่วยแตกกว่าวาซาบิอีก...
2.สครองโฮลด์ ครูเซเดอร์
เกมโปรดเลยขอบอก
เรื่องมันคือตอนสาธยายให้เด็กที่หอรู้เรื่องเกี่ยวกับสงครามครูเสด....
"พี่คิว"
"อาราย" ปากว่าแต่ตามองดูปราสาทศัตรูโดนขยี้อย่างสะใจ
"สงครามครูเสดนี่มีจริงปะ..."
"มีดิ ไม่งั้นเค้าไม่เอามาทำเกมหรอก"
"งั้น แรท พิกก็มีจิงดิ"
"อันนั้นไม่นับ แต่ริชาร์ด ซาลาดินนี่มีจริงนะ"
"ริชาร์ด ไล..อะไรนั่นนะนะ"
"ไลออนฮาร์ท" ไอ้คิวต่อให้
"เอ้อ นั่นละ แล้วเขาเป็นคนที่ไหน"
"ฝรั่งเศส" ย้ำ ดูตรงนี้ดีๆ
"คนดีปะ" เด็กถามต่อ
"ดีมั้ย พระองค์ทรงไถเงินประชาชนอังกฤษมาโข แล้วบินมาทำสงครมครูเสด..." ไอ้คิวบรรยายยาว
"เดี๋ยวก่อนพี่ พี่คิวบอกว่าริชาร์ดไถเงินคนอังกฤษ"
"อือ"
"แล้วไหนพี่บอกว่าพระองค์เป็นกษัตริย์ฝาหรั่งเศส"
"....." หน้าแหกไป
3.ปืนแก๊ป
ไม่ทราบเขาเรียกกันงั้นป่าว
แต่ที่บ้านป้าคิวมีปืนสีขาวอันนึ่ง เหมือนลูกโม่ของเล่นที่รังเพลิงอัดดินปืนให้เสียงดังหน่อยๆนั่นละ
ด้วยความชิน หยิบขึ้นมาลูบๆคลำๆเล่น แต่เอ หนักกว่าพลาสติกแฮะ
ขึ้นไก เพราะความคะนอง
ว่าก็เล็งขึ้นเพดาน
ปัง!!!!
เสียงดังหูดับตับไหม้เลยวุ้ย คนที่บ้านรีบวิ่งมาดู ส่วนคิวคอนนั้น...
ยืนฟันกระทบกันกึกๆอยู่กับที่ ขาสั่นผับๆ(ตอนนั้นเพิ่ง5ขวบ)
4.นิสัยเกลียดแมลง
ความจริงไม่ใช่แค่แมลง
แต่เป็นไอ้แมงหลากขาทั้งปวงนั้นแล
ตะขาบ แมงมุม กิ้งกือ อ๊ากกกกก
อย่าว่างี้ว่างั้นเลย เห็นแล้วขนคิงลุก
ขามันยั้วเยี๊ยะอะ แหวะๆ โอ๊กๆๆๆ
แต่ศัตรูคู่อาฆาตที่สุดคือแมลงสาบ ฮึ่ม...
เห็นกะมันต้องเอาให้ตายไปข้าง ไม่แกก็ข้า
ว่าก็ยกรองเท้าเข้าบี้ ไอ้ตัวไหนโชคดีก็จะใช้ท่าไม้ตาย...
กระจั๊วถลาร่อน!!!
ยกนั้นไอ้คิวแพ้
5.น่าขายหน้าไหมเล่า
ไปร้านหนังสือ...
วันนั้นวันสิ้นเดือน หยิบหนังสือมาได้ในงบไม่เกิน500บาท
คิวคอนยิ้มแก้มปริแล้วหอบหิ้วหนังสือที่จะซื้อไว้ในอ้อมแขน
คำนวนงบดูแล้ว คงไม่แคล้ว420บาท
ปรากฎว่าตอนจ่ายจริงนั้น...
"425บาทค่ะ" พนักงานซีเอ็ดหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ย
ไอ้คิวก็ควักลงไปในกระเป๋า
โล่ง....
ควักอีกข้าง
ว่างเปล่า....
ใบหน้าซีดเผือด ยิ้มแหะๆ
ลืมเอาตังมา!!!
แถวเริ่มยาวออกมาเรื่อย คนด้านหลังเริ่มบนอุบ
พนักงานยิ้มเหี้ยมอยู่เบื้องหน้า...
โถ... โชคดีเพื่อนมันเข้ามาพอดี
รอดไปกู รอดไป...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
28 ม.ค. 50
339
4
ความคิดเห็น
โอ้ ข้อ 5 นี่ถ้าพลาดไปแย่เลยนะ เนี่ย โชคดีเพื่อนมา 55+ แล้วถ้าเพื่อนมันก็ บ่จี๊พอดีล่ะ -_-lll
แมงมุม น่ากลัวสุดๆสำหรับพี่
PS. who say i can't
------ โถ...น้องรักของพี่...แค่ข้อสองมันก็ยากจะอภัยแล้วน้องเอ๊ย...สำหรับข้อสุดท้าย หัวอกเดียวกันเลยเว้ยยยยย
------- ด้วยว่าข้าไปซื้อแผ่นการ์ตูนโดเรมอน กะซื้อให้น้องเสียสองแผ่น อีตอนนับๆก็เห็นว่าพอ ทำม๊ายไปเจอตังค์มันไม่พอว้าาาาา
------- สรุป กูซื้อได้แค่แผ่นเดียว ( ถ้าเก่งคณิตฯ ป่านนี้ไปเรียนด้านสัตววิทยาแร้ว )
PS. หากเจ้าต้องการสงคราม ข้าจะมอบสงครามให้กับเจ้า!
คนสวยไม่เคยหน้าแตก
เพราะสวย สง่า ร่าเริง
คิคิคิ
งืมๆๆ คิวนะคิว น่าสงสารจังทำวีรกรรมไว้ตั้งเเต่เด็กเลยนะ
ขนาดเค้าอ่านดูเค้ายังขำเรย คิดไม่ออกเลยว่าคิวจาทำหน้ายังงัย
กร้ากส์ๆๆๆๆ คิดเเร้วขำเจงๆๆๆๆๆ555555555555555555555+
จาจามไว้เเล้วกาน 55