In the Inn

.... คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของฤดูหนาว

       หลายคนทั้งดื่มทั้งกินฉลองพวกพ้องที่ชั้นล่างของโรงแรม...

      เหล้ายาปลาปิ้งถูกส่งต่อๆกัน เสียงเฮฮาครึกครื้นดังไปทั่วร้าน...

     แต่ที่หน้าบาร์ ยังมีลูกค้าคนหนึ่ง...

    นั่งนิ่งเพียงคนเดียว ไม่พูดไม่จา...

      นักเดินทางผู้หนึ่งก้าวเข้ามา เขาแนะนำตัวกับเจ้าของโรงแรมว่าเป็นกวี...

       เขาขอแลกเหล้าอุ่นๆกับบทเพลงที่เขาจะบรรเลงให้...

     เจ้าของโรงแรมตกลง แล้วดนตรีก็บรรเลงจากเครื่องสาย...

     ทุกคนมีความสุขกับบทเพลง...

     ยกเว้นชายผู้หนึ่ง ที่ไม่เริงรมย์ตาม...

     กวีผู้นั้นขัดใจนัก... ไม่เคยมีใครที่ไม่มีอารมณ์ไปกับบทเพลงของเขา...

     และเขามั่นใจว่าเมื่อครู่เขาเพิ่งเล่นบทเพลงของความสุขช่วงฤดูใบไม้ผลิที่จะมาถึง...

     กระนั้นก็ดี ชายผู้นั่งอยู่หน้าบาร์ก็ไม่รู้สึกมีความสุขร่วมไปกับผู้อื่นเลย...

    แม้แต่น้อย...

     กวีพเนจรเอ่ยถาม...

       ชายผู้เศร้าหมองตอบกลับว่า เขากำลังจมอยู่กับความทุกข์....

     ทุกข์ที่จะติดอยู่กับเขาตลอดไป เหมือนแผลเป็น ที่ไม่มีวันเลือน...

      วณิพกหัวเราะ...

     เขาหยิบเครื่องสายขึ้นมาแล้วค่อยๆบรรจงดีด...

      พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว...

       พรุ่งนี้ก็ฤดูใหม่แล้ว...

     พรุ่งนี้ก็ฟ้าใหม่แล้ว...

       หมีจะเลิกจำศีล ผีเสื้อจะโบยบิน และดอกไม้จะผลิบาน...

    พรุ่งนี้ก็ชีวิตใหม่แล้ว...

     เหลือบตาขึ้นมองผู้ฟัง แล้วก้มลงร้องเพลงต่อ...

    เรือใดไม่เผชิญคลื่นนับว่าแปลก...

     แต่เรือที่ไม่ยอมเปลี่ยนเสากระโดงที่เจอคลื่นจนโค่นนั้นแปลกกว่า...

   มิพักจะพาลูกเรือดิ่งสู่ใต้สมุทรเป็นแน่...

       เรือยังคงเดินได้ต่อเสมอ...

    แล้วใยคนเราถึงไม่ยอมเปลี่ยนเสากระโดงที่หักโค่น?

    แก้วเบื้องหน้าว่างเปล่า...

     เสียงดนตรีหายไป กวีพเนจรจากไปแล้ว...

    ชายหนุ่มนั่งคิด...

     บางที เขาคงต้องทิ้งเสากระโดงอันเก่า...

   ...ชั้นล่างของโรงแรมมีเสียงเฮฮาดังเพิ่มขึ้นอีกเสียงหนึ่ง

In the Inn

ความคิดเห็น