คนจรเดินทางเรื่อยเปื่อยท่องเอ่ยถาม...
ถามเกี่ยวกับสิ่งที่ตนอยากรู้ ถามเกี่ยวกับสิ่งที่ตนสงสัย...
นักเดินทางพบพานผู้คนเพื่อไต่ถาม....
ถามด้วยคำถามที่ว่า "ท่านเห็นสิ่งใดในความมืด?"
พบพานนักรบทรนง...
"ความมืด? หมายถึงมืดมิดกระนั้นหรือ" นักรบเกราะเหล็กถามกลับ นักเดินทางได้แต่ยิ้มไม่พูดกลับ
"ข้า... เห็นสิ่งที่ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ ไม่รู้สิ่งไหนเป็นสิ่งไหน ไม่รู้แม้มือข้าอยู่หนใด กระทั่ง ตนเองทำสิ่งใดก็ไม่อาจทราบ..."
พบพานแม่มดบนหลุมศพ...
"ในห้วงมืดน่ะหรือ?" แม่มดเอ่ยมือล้วงแขนเสื้อ "ข้าเห็นบ่อยๆเลยละ"
นักเดินทางตาวาวโต
"ท่านเห็นสิ่งใดกัน?"
มือแม่มดโบกคว้างไปในอากาศธาตุพยายามอธิบายด้วยท่าทาง
"ข้าเห็นกลุ่มพลังงานอันไม่สามารถประเมินค่าได้ คนปกติจะเห็นไม่ชัด แต่กลุ่มก้อนพลังงานนี้สามารถรู้สึกและสัมผัสได้ด้วยอำนาจใต้จิตบางประการของมนุษย์ ซึ่งพลังเหล่านี้...."
พบพานนักเดินทางจากแดนหิมะ...
"ในความมืด..." พูดเท่านี้ก็หยิบขลุ่ยขึ้นเป่าเพลง
เขาคล้อยตาม แต่ไม่ทันไรคนแดนเหนือก็หยุดบรรเลง
"ข้าเห็นแต่ความอลหม่าน"
คนจรขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"ในความมืด มีแต่ความยุ่งเหยิง ความอิจฉา ความโลภ ตัณหา ความยโส ความเคียดแค้น และความหลอกลวง..."
พบพานพ่อค้าจากตะวันออก...
"ความมืด? พ่อค้าขี่อูฐแต่งชุดสีฉูดฉาดมองคล้ายก็คงนึกว่าเป็นนักปราชญ์ว่า
"ในความมืดจะเห็นอะไรเล่า นอกจากแสงสว่าง" พ่อค้าหัวเราะกระโดดขึ้นหลังอูฐออกเดินทางโดยพลัน...
พบพานเจ้าหญิงบนหอคอย...
"ความมืดหรือ?" เจ้าหญิงยิ้มหวานนั่งอยู่ด้านตรงข้าม สายตาล่องลอยมองไปกลางเพดานห้อง นึกหาคำตอบ
"อืม... ในความมืด ข้า..."
คนจรนั่งนิ่งตั้งใจฟัง
"ข้าก็ไม่เห็นอะไรเลยน่ะสิ" เจ้าหญิงหัวเราะ "ถ้ามืดแล้วมันจะไปเห็นอะไร นักเดินทาง?..."
ถ้ามืดแล้ว มันจะไปเห็นอะไร?
นักเดินทางนั่งอยู่ริมคลอง มองไปยังสายน้ำ
"เจ้าเห็นสิ่งใดในความมืด?"
เงายิ้ม ทำท่านึกคิด
"อืม...นั่นสินะ..."
"ว่าอย่างไร?" คนจรเร่งเร้า
"เห็น... สิ่งที่ไม่เคยได้เห็นกระมัง" เงาตอบแล้วแย้มรอยยิ้ม
"หมายความว่ากระไรกัน?"
เงาตรงสายน้ำเลิกคิ้ว
"เรามีร่มหรือเปล่า?"
"มี"
"เจ้ายังจำตอนเรายังไม่ได้ซื้อร่มได้ไหม ในวันที่ฟ้ากระจ่าง เราพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยว่า เหตุใดริมน้ำต้องมีใบบอนกัน" เงาย้อนความหลัง คนจรพยักหน้าบอกให้รู้ว่าจำได้
"ต่อจากนั้นเจ้ายังบ่นว่า ไม่รู้จะมีร่มไปทำไม เสื้อกันฝนมีไว้ทำอะไรกันหรือ แต่พอฝนตกเท่านั้นละ ข้าเลยคิดได้ ตอนนั้น แม้กระทั่งใบบอนก็ยังถวิลหา
"เช่นเดียวกัน ที่ความมืด เจ้าผู้ไม่ชอบก่อกองไฟ ไม่ชอบพกตะเกียง สักคราเจ้าจะได้เห็นความสำคัญของมัน"
.....
พิงโคนต้นไม้ มองย้อนไป...
ในความมืด เราเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น เห็นสิ่งที่ไม่เคยรู้ เห็นสิ่งที่ไม่อาจรู้ เห็นสิ่งที่ไม่ควรรู้ เห็นสิ่งที่ไม่น่าจะมี หรือ ไม่เห็นสิ่งใดเลย...
คงเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง...
แต่ตอนนี้ ต้องหาซื้อตะเกียงก่อน...
Kino no Tabi
เพื่อเริ่มต้นบางสิ่ง (Hajimari no Hi - วันแห่งการเริ่มต้น)
ความคิดเห็น
อ่านะ
แต่ไอ่รูปพลังงานนี่มันคุ้นๆนะ *-*
PS. ยามที่ชีวิตของเราอยู่ในช่วงที่ตกต่ำที่สุด จงจำไว้ว่า....ชีวิตยังต้องก้าวเดินต่อไป....