Til We Meet Again

ลำดับตอนที่ #2 : The Beginning

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด..... เสียงนาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างเตียงแผดเสียงดังอย่างไม่ลดละ ทำหน้าที่ปลุกเจ้าของที่กำลังหลับไหล ให้ตื่นเช้ารับวันใหม่ ในฤดูใบไม้ผลิอันแสนอบอุ่น

เคทตื่นลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกร่นเสียงเบาๆในลำคอ "เช้าแล้วเหรอเนี่ย แย่จริง ขอนอนต่ออีกสักหน่อยได้มั้ย" ถึงจะไม่อยากลุกจากเตียงแค่ไหน แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องทำ ทำให้เคทจำเป็นต้องพาร่างอันผอมบางของตัวเองออกมาจากเตียงนอนอันแสนอบอุ่นอย่างช้าๆ เคทลากตัวเองไปอาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัวจนเสร็จ คิดว่าจะเดินไปชงกาแฟดื่มเสียหน่อย แต่ทันใดก็มีเสียงข้อความเด้งขึ้นมาในมือถือของเธอ

"เคท อยู่ไหนแล้ว คอนเฟอเร้นจะเริ่มแล้วนะ" ข้อความจากซาร่า ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานและเพื่อนสนิทของเธอ

"แย่แล้ว ลืมไปเลยว่ามีคอนเฟอเร้น เช้านี้" เคทกล่าวอย่างตกใจ เธอลืมไปเสียสนิทเลย เนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะทำงานเสร็จก็ดึก กว่าจะได้นอนก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว เช้านี้เลยเบลอๆลืมว่ามีคอนเฟอเร้นแต่เช้า

"ซาร่า ฉันลืม! OMG" เคทส่งข้อความกลับ

"รีบมาเร็วๆเลย ทุกคนเริ่มทยอยมากันแล้ว" ซาร่าตอบกลับมาแทบจะทันที

เคทรีบหยิบไอแพดยัดใส่กระเป๋า สวมเสื้อโค้ท แล้วบึ่งออกจากอพาร์ตเม้นทันที 

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลที่เธอทำงาน เคทวนหาที่จอดรถ ไม่มีที่ว่างเลย 

"ทำไมวันนี้รถแน่นจังนะ ไม่มีที่จอดรถเลย ฉันยิ่งรีบๆอยู่" เคทยังวนหาที่จอดรถอยู่สักพัก ทันใดนั้นเธอก็เหลียวไปเห็นรถคันหนึ่งกำลังจะออกจากที่จอดรถพอดี รถเก๋งสีน้ำเงิน คนขับเป็นผู้หญิงผมยาว เธอไม่เห็นหน้าคนขับ เห็นแต่หลังไวๆ

"ขอบคุณนะ คุณเป็นนางฟ้ามาโปรด" เคทกล่าวกับตัวเองอย่างดีใจรีบขับรถเข้าไปจอดแทนทันที

"เธอสายไป 20 นาที ถึงเคสที่สองแล้ว" ซาร่ากระซิบบอกเคทที่แทรกตัวมานั่งข้างๆ 

"ฉันวนหาที่จอดรถอยู่ วันนี้คนมา รพ เยอะจัง แทบไม่มีที่จอดรถเลย" เคทบ่น ยังหายใจหอบจากที่วิ่งมาเมื่อสักครู่

"วันนี้เป็นวันระดมทุนให้แผนกเด็กไงล่ะ เธอจำไม่ได้เหรอ" ซาร่าถามเคทด้วยความแปลกใจ

"อ้าว วันนี้หรอกเหรอ ฉันลืมอีกแล้ว" 

"เอาเถอะ ฉันว่าเธอทำงานหนักไปแล้ว เธอควรหาเวลาไปเวเคชั่นบ้างนะ" ซาร่าเริ่มเป็นห่วงเคทที่ทำงานมาอย่างหนักหน่วงในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา

หลังจากเลิกคอนเฟอเร้น เคทกับซาร่าก็เดินกลับไปราวน์คนไข้ในวอร์ดต่อ เคทเป็นหมออายุรกรรมโรคหัวใจ ส่วนซาร่าเป็นหมออายุรกรรมโรคผิวหนัง ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตอนเป็นนักศึกษาแพทย์และสนิทกันมาตั้งแต่นั้น 

"เคท เด๋วเราแวะไปที่แผนกเด็กกันหน่อยไหม ฉันอยากรู้ว่าเขาระดมทุนกันไปถึงไหนแล้ว" ซาร่าถามเคทที่กำลังรีวิวชาร์ตคนไข้อยู่ตรงเค้าเตอร์ 

"อืม ไปสิ แต่แป๊บนึงนะ ชั้นขอสั่งยาให้คนไข้ก่อน" 

เนื่องจากปัจจุบันมีเด็กที่ป่วยเป็นมะเร็งที่ต้องได้รับยาเคมีบำบัดเพิ่มมากขึ้น โรงพยาบาลจึงได้จัดระดมทุนเพื่อช่วยเหลือเด็กๆเหล่านี้ ซึ่งมีชาวเมืองที่มีจิตใจดีงามมาร่วมกันบริจาคเงินเป็นจำนวนมาก สร้างความดีใจให้กับผู้ป่วยและโรงพยาบาลเป็นอย่างมาก

"ดีใจจังเลย เด็กๆจะได้รับยาทั่วถึงกันทุกคนแล้ว" ซาร่ากล่าวอย่างมีความสุข ขณะที่ทั้งสองคนยืนฟังรายนามผู้บริจาคที่ประกาศทางไมโครโฟน

"10 ล้านบาท!!! ใครกันบริจาคเงินเยอะขนาดนี้ ใจดีจริงๆ" เคทโพล่งขึ้นมาเมื่อได้ยินหัวหน้าแผนกเด็กประกาศผ่านไมโครโฟนว่ามีผู้ไม่ประสงค์ออกนาม บริจาคเงินจำนวนมากนี้

"ฉันว่าคงเป็นนักธุรกิจมั้ง น่าดีใจแทนเด็กๆจริงๆเธอว่าไหม" ซาร่าถาม

"ทำไมถึงไม่ประสงค์ออกนามนะ ทำความดีแท้ๆ" 

"คนดีไม่จำเป็นต้องบอกใครให้รู้ก็ได้นี่ เขาอาจจะอยากทำดีแบบเงียบๆไง"

"อืม ก็อาจจะจริง เออ ว่าแต่วันนี้ฉันคงจะกลับเร็วหน่อยนะ วันนี้วันเกิดแม่น่ะ" 

"อ้าว HBD คุณแม่ อย่าลืมฝากบอกแม่ด้วยนะว่าฉันคิดถึง ขอให้แม่สวยวันสวยคืน อยู่ยงคงกระ..."

"โอเคๆ พอแล้วๆ เด๋วบอกให้" เคทตัดบทเพราะเห็นว่าซาร่าเริ่มพูดไปเรื่อย 

"บอกแม่ด้วยว่าเด๋วฉันฉีดโบทอกซ์ให้เป็นของขวัญวันเกิด" ซาร่าตะโกนตามหลังเคทที่กำลังเดินกลับไปที่วอร์ด

"หรือให้ฉันฉีดให้เธอด้วยก็ด้ายยย" ซาร่ายังคงตะโกนบอกเคทพร้อมหัวเราะ เคทได้แต่ยักไหล่พลางกลอกตามองบน 

หลังจากที่ออกมาจาก รพ เคทแวะรับเค้กและของขวัญวันเกิดที่สั่งไว้ แล้วหอบของพะรุงพะรังเดินเข้าไปในร้านขายดอกไม้ประจำที่ชอบซื้อ 

"สวัสดีค่ะ คุณหมอ ดอกไม้ที่สั่งไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ" มีอา พนังงานสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มกล่าว เมื่อเห็นเคทเดินเข้ามาในร้าน

"เยี่ยมไปเลย มีอา ขอบใจนะ" เคทตอบพร้อมควักบัตรเครดิตขึ้นมาจ่ายค่าดอกไม้ กลิ่นดอกไม้ในร้านหอมอบอวนชวนฝันมาก คงจะมีความสุขไม่น้อยเลยถ้าได้อยู่ท่ามกลางดอกไม้ทุกๆวันแบบนี้ เคทคิดในใจ

เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อย เคทก็หอบหิ้วของปริมาณมาก ทั้งเค้ก ทั้งของขวัญ และช่อดอกไม้ ด้วยความทุลักทุเล กำลังจะเดินออกจากร้าน ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูร้านค้างไว้ให้เธอเดินออกไป เคทมองเห็นไม่ถนัดเพราะช่อดอกไม้บังหน้าเธอ อยู่ เธอกล่าวขอบคุณคนๆนั้นที่เปิดประตูให้ คนๆนั้นเดินสวนเธอเข้าไปในร้าน เคทพยายามมองลอดช่อดอกไม้และกล่องของพะรุงพะรังในมือ เห็นแค่เพียงหลังของผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงไปที่เค้าเตอร์ในร้าน

"ใครกันนะ ทำไมรู้สึกคุ้นๆ" เคทบ่นพึมพำ แต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เธอรีบเดินกลับไปที่รถเพราะของในมือเริ่มหนัก

เย็นนั้นเคทฉลองวันเกิดของแม่ที่บ้านพ่อแม่เธอ ซึ่งอยู่ห่างจากอพาร์ตเม้นของเธอพอสมควร เคทเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ของเธอเป็นหมอทั้งคู่ แต่ทั้งสองท่านปลดเกษียณแล้ว ตอนเด็กๆเคทชอบไป รพ กับพ่อแม่เป็นประจำ ทำให้คุ้นเคยกับ รพ และการทำงานใน รพ เป็นอย่างดี ความเป็นหมอของเธอจึงอยู่ในสายเลือด เธอรักอาชีพนี้และรู้สึกสนุกกับการทำงาน จนบางครั้งเผลอทำงานหนักเกินไป หักโหมจนไม่สบายก็มี

" แม่คะ ซาร่าบอกว่าจะฉีดโบทอกซ์ให้เป็นของขวัญวันเกิด" เคทพูดพลางหัวเราะ

"จริงเหรอจ้ะ นี่แม่จริงจังนะ" แม่หัวเราะชอบใจกับไอเดียของขวัญของซาร่า

"คุณไม่เห็นต้องฉีดเลย แค่นี้ก็สวยแล้ว" พ่อพูดพร้อมยิ้มให้แม่

"แหม ฉันก็อยากจะดูสาวขึ้นมาบ้าง คุุณนี่ก็" แม่ค้อนกลับ เคทมองพ่อกับแม่ที่ยังรักกันหวานชื่น แม้จะแต่งงานกันมาหลายสิบปี ความรักของทั้งคู่ก็ไม่เคยลดลงไปเลย มีแต่จะมากขึ้นทุกวันๆ.... นี่สินะคู่แท้ เคทคิดในใจ แล้วคู่ของเธอเองล่ะ มีหรือป่าวนะ เคทรีบสลัดความคิดนี้ทิ้ง ไร้สาระจริงๆเชียว เธอบอกตัวเอง

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นรับเช้าวันใหม่ เคทลุกจากเตียงแต่โดนดี เพราะวันนี้ไม่อยากไปสายอีก วันนี้มีประชุมแผนกแต่เช้า 

เคทแวะซื้อกาแฟร้านประจำ ระหว่างต่อคิวอยู่นั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น 

"ว่าไงคะ มีอะไรด่วนหรือป่าว" เคทถามคนปลายสาย

"คอนซัลท์เคสค่ะคุณหมอเคท" ปลายสายคือน้องเรสสิเด้นที่ตามราวน์วอร์ดอยู่กับเธอในช่วงเดือนนี้ เคทตั้งใจฟังปลายสายเล่าเคส พลางเดินขยับเลื่อนคิวไปเรื่อยๆ

"โอเค ให้ยาไปก่อน ส่งรูป EKG มาให้ฉันดูด้วย เด๋วฉันจะรีบเข้าไป" เคทตอบคนปลายสาย พร้อมกับคว้าแก้วคาปูชิโน่จากมือพนักงาน พร้อมยื่นเงินให้

"ไม่ต้องทอนนะ ฉันรีบ" เคทรีบเดินออกไปจากร้านทันที โดยไม่ทันสังเกตเห็นคนที่ยืนต่อแถวอยู่หน้าเธอ 

"เอิ่ม นั่นของฉันค่ะ" ผู้หญิงคิวข้างหน้ากล่าว แต่เคทไม่ทันได้ยิน เธอพาร่างสูงเพรียวของตัวเองไปถึงหน้าประตูร้านเสียแล้ว

"โอเค งั้นไม่เป็นไร แจ็ค ฉันสลับกับของเขาก็ได้ คาปูชิโน่เหมือนกันใช่มั้ย" หญิงสาวกล่าวกับพนักงานที่คุ้นเคยกันดี หลังจากที่เคทหายออกจากร้านไป

"สงสัยคุณหมอเขาคงจะมีเคสด่วนมั้งครับคุณแซนดี้ ถึงรีบขนาดนั้น" แจ็คตอบพลางยักไหล่

"คงจะอย่างนั้น" แซนดี้ตอบเบาๆ พร้อมรับแก้วคาปูชิโน่ของเคทมาจากแจ็คแล้วจ่ายเงิน

เคทมาถึง รพ อย่างรวดเร็ว เธอรีบไปยังวอร์ดผู้ป่วย รูนี่ เรสสิเด้นคนที่คอนเซ้าท์เคสเธอยืนรออยู่แล้ว เมื่อเห็นเคท รูนี่ก็รีบเล่าเคสให้ฟังทันที ทั้งสองคนdiscuss กันเรื่องเคสอยู่สักพัก

"โอเค เอาตามนี้ก่อน รอดูผลecho ก่อนละกัน" เคทสรุป

รูนี่พยักหน้า 

"แซนดี้คือใครเหรอคะ" รูนี่ถามหลังจากที่เหลือบไปเห็นชื่อที่เขียนอยู่บนแก้วกาแฟที่เคทถืออยู่

เคทรีบหันไปมองที่แก้วกาแฟ 

"อ๊ะ ตายจริง ฉันคงหยิบแก้วมาผิด นี่คงเป็นแก้วของคนอื่น เมื่อเช้าฉันรีบมากไม่ทันได้ดู" เคทนึกย้อนไปถึงตอนที่อยู่ร้านกาแฟเมื่อเช้านี้ สงสัยคงจะเป็นของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอ เธอไม่ทันได้คิด เพราะพอพนักงานบอกว่าคาปูชิโน่ได้แล้ว เธอก็นึกว่าเป็นของเธอ เลยรีบคว้าแก้วจากมือพนักงานมา อืมมม ไม่น่าล่ะ รสชาติหวานไปนิด ผิดจากกาแฟที่เธอกินประจำ

อาาา ฉันนี่รีบไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เคทบ่นกับตัวเองเบาๆ

********To be continued***************