คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 12: ความรู้สึกที่ไม่คงที่
12
ความรู้สึกที่ไม่คงที่
อะ...
เชี่ย
ปวดหัวชิบหายเลย...
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ
(;_;)
ฟุดฟิดๆ~
น้ำหอมกลิ่นราคาแพงขนาดนี้
เตียงที่นุ่มนิ่มแล้วดูหรูหราขนาดนี้ไม่ใช่ห้องที่กูจองไว้ในคอนโดอ่ะ!
นี่กูโดนใครลักพาตัวมาวะ
อ๊ากกกกกก!
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงนุ่มของใครสักคนดังมาจากในครัว
ผมค่อยๆลุกขึ้นและนั่งบนเตียงนี้แล้วก็ย้อนความทรงจตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงวันของวันนั้น...
เมื่อคืนกูไปผับเพื่อฉลองวันเกิดกับหญิงแตง แล้วพอไปถึงผับกูก็เจอ...
พี่เซฮุน!!!???
ใช่
พี่เซฮุนตัวเป็นๆทั้งสีผม หน้าตา ดวงตา ริมฝีปาก อาจจะมีแค่สูบผอมไปนิดหน่อย
แต่ผมก็ยังจำมันได้ดีทุกอย่างแล้วหลังจากนั้นผมก็กระดกเหล้าไปหลายอึกแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย…
ผมกับพี่เซฮุนเราเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยรั้วไฮสกูลที่แอลเอ
เรื่องมันนับตั้งแต่ผมกับเซฮุนเราเป็นเพื่อนสนิทต่างวัยกัน เวลาผมมีปัญหาพี่เซฮุนก็คอยช่วยเหลือและเวลาเขามีปัญหาผมก็จะหาวิถีทางมาเพื่อช่วยแก้ให้
เป็นเวลาสองปีได้ล่ะมั้งที่เราดูใจกันอยู่นานมากจนตัดสินใจคบกันเพราะอะไรหลายๆอย่าง...
อันที่จริงเราคบกันมาได้หกปีไม่นับวันที่เราดูใจกันอยู่
ผมกับเขาเรากลายเป็นคู่รักหวานชื่นและน่าอิจฉาสำหรับใครหลายๆคน
พี่เซฮุนคอยไปรับไปส่ง คอยตามหึงคอยดูแลเวลาผมป่วยและอื่นๆอีกมากมาย
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมกับพวกเพื่อนในแก๊งเราไปฉลองเรียนจบกันที่ผับแห่งหนึ่ง...
แน่นอนว่าพี่เซฮุนต้องไปด้วย
เราไปนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระมากมาย แต่ผมเมาผมก็เริ่มเลื้อยออกไปเต้นหน้าฟลอร์กับเพื่อนๆ
พอผมหันกลับมาก็ไม่เห็นพี่เซฮุนนั่งอยู่แล้ว เดินตามหาแค่ไหนก็ไม่เจอ
จนกระทั่งผมไปเห็นพี่เซฮุนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งหน้าห้องน้ำทั้งคู่กอดรัดกันภายใต้ความรักและความลุ่มหลง
ก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองคนจะเข้าหากันเพื่อระบายกามอารมณ์ เชื่อมั้ยละ
ว่าตอนนั้นเล่นเอาผมสร่างเมาไปเลย...
แล้วผมก็บินกลับมาจากแอลเอ
ไร้การติดต่อกับพี่เซฮุนอีก ไม่เจอหน้า ไม่ตอบไลน์
หยุดการกระทำทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับไอ้คนเลวพรรค์นั้น...
แล้วผมก็ทำการลืมความเจ็บปวดในหัวใจที่มันบาดลึกเกินไป
ใช้เวลาไม่นานคนที่ชื่อเซฮุนก็ไม่เคยปรากฏในความคิดของผมอีกเลย...
การเจอพี่เซฮุนครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากการเจอบาดแผลที่ถูกฝังไว้หรอก...
เจ็บ...
“อีแบ๋ม!”
“เหว๋!!!”
ผมสะดุ้งจากเสียงเรียกของคนข้างๆ
บอสนั่นเอง อยู่ในชุดผ้าคลุมลายหมีอย่างน่ารัก ในมือถือชามที่ถูกปิดเอาไว้
แววตาก็ไม่สบอารมณ์เหมือนเคย แต่ช่างเหอะ
วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะไปอ่อยหรือแรดใส่ใครทั้งนั้น ขออ่อนแอสักวันนะ...
“กินได้มั้ย...”บอสลากเก้าอี้มานั่งลงที่เตียง มือเรียวสวยถูกส่งมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ
เล่นเอาผมแทบจะระเบิดเป็นไอ แววตาที่ไร้อารมณ์นั้นแปรเปลี่ยนเป็นห่วงใยเต็มประตู
สรุปกูหรือบอสที่ป่วย
ไหนตอบ...
“ไข้ไม่มี
มึงจะกินข้าวต้มหรือว่ากินยาก่อน แต่เดี๋ยวนะ...ยาพารานี่มันก่อนอาหารใช่มั้ย?”
คิก อุ๊บ! เล่นเอาผมกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ท่าทางของบอสที่เด็กตอนนี้
ช่างไม่รู้เรื่องอะไรบ้างเลยหรือไงน้า~
ยาพารามันต้องกินหลังอาหารอยู่แล้ว บอสโง่...
“ยาพาราหลังอาหารนะบอส...มา
เอาข้าวเดี๋ยวหนูจะกินแล้วจะได้รีบนอน ปวดหัวมากกกกกกก” ผมพยายามพูดติดตลกทั้งที่ในใจมันไม่ตลก
ใจจริงอยากจะให้บอสป้อนหรอกนะแต่คนอย่างบอสแคทำข้าวมาให้กินมันก็เหลือแหล่ไปหมดแล้ว
แบ๋มปริ่ม ท่านขุนใจดี (;_;)
“กินเองเดี๋ยวก็เลอะเตียงกูอีก
มาเดี๋ยวป้อน”
…
เชี่ย!!!
เล่นเอาผมอ้าปากค้างลูกตาแทบกระเด้งออกมาข้างนอกเลยครัช
ผมนำมือไปแตะที่หน้าผากบอสดังแปะ! ไม่มีไข้ ไม่มีความร้อน
เย็นเชียบเยี่ยงคนตาย หรือบอสมันจะตายแล้ว แล้วเป็นวิญญาณท่านขุนมาทำดีให้ดู
โอ้เยสเข้!
เชี่ยแล้วววววว โดนผีอีบอสหรอก
ว้ากกกกก!!!
“ทำหน้าเหมือนกูตายห่าไปแล้ว
ทำไม? หรือจะกินเอง? เออ เอาไปกินเองไป!”
น่านนนน~ มีซึนด้วยเว้ย เมื่อวานบอสขับรถตีลังกาลงหุบเขาแล้วบินขึ้นมาใหม่ไงวะ
สมองกลับตาลปัตรหมดแล้ว (;_;)
“เอออ ป้อนก็ได้ อ้าาาา~”
บอสยิ้มออกมาเล็กน้อยที่ข่มผมสำเร็จ
นิ้วเรียวเปิดฝาชามออกจนควันและกลิ่นของข้าวต้มลอยมาเตะจมูกผม
ไม่นึกว่าบอสจะทำกับข้าวเก่งนะเนี่ย เออ มีฝีมือ
นี่แหละพ่อทูนหัวในอนาคต//เมาหนักมาก โอ๊ย...หิว
ข้ามต้มคำแรกถูกตักใส่ช้อนและบอสก็เป่าให้ควันมันหายไปจางๆ
กริยาการกระทำนั้นผมก็แอบคิดว่าถ้าผมกินมันเข้าไปตอนนี้ข้าวต้มนั่นมันคงจะร้อนเพราะว่าอุณหภูมิในร่างกายผมตอนนี้มันทะลุความร้อนในกรุงเทพไปแล้ว
-////- ข้าวต้มพร้อมหมูชิ้นถูกจ่อเข้ามาที่ปากผมก่อนจะเข้าปากผมมาเป็นขั้นตอนต่อไป
โอ้มายก็อด! อร่อยยยยยย!
“อื้ออออ~”ผมดิ้นไปมาพร้อมยกนิ้วโป้งให้บอสเพื่อเชยชมรสชาติของมัน บอสหัวเราะก่อนจะหยิบทิชชูข้างเตียงซับที่มุมปากผมเบาๆ
ความห่วงใยที่ปกติไม่เคยเป็นนั้นทำให้ผมแทบจะเอาหน้าจุ่มข้าวต้มแล้วเผชิญกับโลกใบนี้ใหม่
เชี่ย...ดาเมจลบเก้าล้าน!
ขอบริจาคเลือดด่วนครับ
แอ๊ะ!
การกินข้าวผมเป็นไปด้วยความอึ้งผสมกับความเขิน
ถึงบอสจะไม่พุดอะไรออกมามากแต่ทั้งสายตาและรอยยิ้มที่มีให้ผมนั้นผมก็งงกับมันเหมือนกัน
ใครรู้ว่าบอสเป็นอะไรตอบผมที พลีสสสส พลีสสสสสส!
แบ๋มเปลี่ยนสีไม่ทัน
คือมันเขินแทบจะระเบิดแล้วเว้ย....
“บอส....”
สุดท้ายผมก็รวบรวมความกล้าถามออกไป...บอสที่ทำหน้าที่ล้างชามในครัวนั้นก็ขมวดคิ้วเบาๆแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรนอกจากนี้
เอาล่ะ
นี่มันทางสะดวกแล้วแบ๋ม...ผมกำผ้าเช็ดจานในมือไว้แน่นก่อนจะรวบรวมคำพูดออกไป
“บอสโดนนักเลงที่ไหนตีหัวมาป่ะ?”
“ถามเชี่ยไรของมึงวะ”
“ก็อยู่ๆบอสก็มาทำดี
ทั้งป้อนข้าว ทั้งเช็ดปาก แล้วก็เมื่อคืนบอสเช็ดตัวให้หนูด้วยใช่มะ เออ
หนูงงมากเลยอ่ะ”
บอสหยุดล้างจานไปสักพัก
ก่อนที่จะล้างต่อไปโดยไม่พูดอะไรอีก...เล่นเอาผมคนที่รอคำตอบนั้นยืนเช็ดจานแบบบิดตูดไปด้วย
เกร็งจนกล้ามจะขึ้นแล้วเนี่ย โอ๊ย เขินเว้ย T///T
“กูเห็นแล้วนะแฟนเก่ามึง”
เอ้า! เปลี่ยนได้แบบอยากเอาจานตบมากจ้า! ผมยิ้มแบบแหยๆไปให้เมื่อบอสกำลังพูดถึงพี่เซฮุนตัวปัญหาของเมื่อคืน
ผมเลิกสนใจในคำตอบนั้นหันมาเช็ดจานแบบจริงๆจังๆแทน ขืนพูดอะไรไปมากเดี๋ยวจะน้ำตาร่วงไม่เป็นท่า...
“อือ”
“คบกันมากี่ปีแล้วล่ะ”
“หกปี...เลิกไปเมื่อสี่ห้าเดือนก่อน”
“รักเขามากเลยดิ”
“อือ ก็หกปีอ่ะ
ดูใจกันมาอีกสองปี ความผูกพันธิ์มันเยอะ...”
แล้วความทรงจำเก่าๆก็ตีย้อนเข้ามาอีกครั้ง
ผมพยายามฝืนยิ้ม เหล่มองบอสที่ล้างจานอยู่เงียบๆ
แอบเห็นว่าดวงตานั้นวูบไหวเล็กน้อยแต่ก็ปรับเป็นโหมดปกติได้
ไม่มีอะไรหรอกมั้งแบ๋ม...คิดไปเองหรือเปล่า...
“แล้วถ้ามันขอกลับเป็นเหมือนเดิม
มึงจะยอมมั้ย”
คำถามนั้นเล่นเอาผมหยุดเช็ดจานใบล่าสุดไม่ทัน
ผมพยายามฝืนยิ้มให้มากที่สุดแล้ว...ไม่เอานะ ต้องไม่ร้องไห้เข้าใจมั้ย...
ผมสะบัดหน้าตัวเองสองทีเพื่อไล่ความรู้สึกไม่รักดีออกไป...
ถ้าถามว่าผมพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ไหม...
ถ้าไม่โกหกหัวใจตัวเองออกไป...ก็คงตอบว่าใช่...
“บอสถามอะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“ถามก็ตอบ กูจริงจัง”
ผมส่ายหน้าให้กับความคิดเด็กๆของตัวเองที่คิดไว้ก่อนหน้านี้
แล้วก็พูดติดตลกออกไป
“ไม่อ่ะ การเลิกกันก็เหมือนว่าเอาความรู้สึกไปเททิ้ง
และถึงจะเทกลับมาใหม่มันก็ไม่มีทางปริมาณเท่าเดิมได้หรอก อาจจะขาดไปสักมิลลิของเซนหรืออาจจะแค่จุดเดียว
ยังไงความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิมหรอก”
ผมลอบยิ้มกับตัวเองก่อนจะหันไปมองบุคคลข้างๆแล้วหน้าผมก็ต้องร้อนฉ่าอีกครั้งเมื่อใบหน้าของบอสนั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น...
เชี่ย...ดาเมจอีกแล้ว...
“แหน่ะ
แอบยิ้มทำไมอ่ะ ดีใจอ่อ ฮ่าๆๆ”
“ก็หล่อดีนะ
คนที่ชื่อเซฮุนอ่ะ”
นั่น...เปลี่ยนสีไวอีกแล้วครับท่าน
ใครมีเครื่องวิเศษณ์ประมวลความคิดของบอสได้เอามายขายต่อให้ผมหน่อย
ซื้อในราคาพันล้าน (;_;)
“อือ
เมื่อก่อนอ่ะหน้าบวมกว่านี้อีกเหมือนหมีเลยอ่ะ!”
ผมยิ้มอีกครั้ง
ในมือก็เช็ดจานใบสุดท้ายไปด้วย บอสเช็ดมือกับผ้าเช็ดมือก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผม
และจับใบหน้าของผมให้อยู่ระดับเดียวกับดวงตาคมและสีเข้มนั้น...
แอ๊ะ...เล่นเอาแบ๋มกำจานแน่นเลยครับ...
“...โคตรน่ารักเลยอ่ะ”
ผมพยักหน้าถี่ๆให้บอสรู้ว่าพี่เซฮุนเวลาหน้าบวมน่ะน่ารักขนาดไหน
หน้างี้อย่างกะหมี เอาไปรองหัวเวลานอนน่ะสบายตายเลย...
“อือ
โคตรน่ารักเลยเนอะ”
“แล้วกูก็รักมากเลยว่ะ...”
“ฮะ? นี่บอสชอบพี่เซฮุนเหรอ”
“ไม่ได้หมายถึงเซฮุน...”
“…”
“หมายถึงกูอ่ะ
โคตรรักมึงเลย...”
เพล้ง!
อยู่ในภาวะทิ้งตัวจนต้องปล่อยจานให้ร่วงดังกับพื้นนี่แหละครับ
เชี่ย!
.
.
.
“พี่แบมแบมเป็นอะไรอีกหรือเปล่าคะ
วันนี้แตงซื้อขนมมาฝากเต็มเลย เมื่อคืนเมาเละไม่เป็นท่าเลยค่ะ แตงเป็นห่วงจัง”
ชะนีบอบบางและอีแจ๊คซันนี่ที่มาเยี่ยมผมในวันนี้ก็พ่วงมาด้วยขนมมากมายเล่นเอาผมอยากจะหยุดเสวนาแล้วจ้วงขนมพวกนี้ให้หมดในทีเดียว
แล้วจะเยี่ยมทำห่าไรเยอะแยะ กูไม่ได้ตายเหว่ย...
“ขอบคุณครับ
แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่สบายดี ^^”
“อ่า...แตงมีคนมาแนะนำให้พี่แบมแบมรู้จักด้วยค่ะ!
เป็นเพื่อนสมัยแตงอยู่แอลเอ อีกคนนึงเป็นชายอีกคนเป็นหญิง
แล้วแตงอยากจะบอกว่าทั้งหล่อทั้งสวยเลยล่ะค่ะ แตงล่ะจิ้นคู่นี้จริงๆ”
ใครอีกล่ะวะ...มาทำห่าไรเยอะแยะ...
คิดว่ากูคงจะได้สั่งเสียแล้วล่ะมั้งถ้ามีคนมาเพิ่มขนาดนี้! (;_;)
ฟัค...
“รบกวนด้วยนะครับหญิงแตง...”
“ได้เลยค่ะ! พี่แจ๊คพาเพื่อนแตงเข้ามาทีค่ะ!”
แจ๊คซันนี่เดินนำเข้ามาและทันทีที่ดวงตามันสบเข้ากับตาผมมันก็ทำท่าทางว่าอย่าเจอเลยอะไรแบบนี้...
กูอยากเจอมากเลยมั้งถ้าไม่เกรงว่าอีชะนีบอบบางจะดื้อดันขนาดนี้
เสียงฝีเท้าทั้งรองเท้าผ้าใบและรองเท้าส้นสูงดังเข้ามาในห้อง
บอสที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกุมมือผมไว้ต้องบีบแน่นมากขึ้นเมื่อเห็นบุคคลมาใหม่ทั้งสองคน...
แล้วผมเองก็เหมือนกัน...
ผมกลับเบิกตากว้างขึ้นเมื่อพบผู้มาใหม่ในเวลานี้..
“พี่เซฮุน...”เสียงผมถูกเอ่ยออกมาเบาๆ
พี่เซฮุนในชุดเสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนเดินเข้ามานั่งข้างๆเตียงของผมพร้อมกับนำมือมาลูบหัวผมพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้หัวใจผมเต้นแรงและเจ็บไปด้วยพร้อมกัน
"ทำไมพี่ถึง...”
“ป่วยหนักไหมครับคนดีของพี่...ไม่เป็นอะไรแล้วนะ
พี่เซฮุนมาแล้ว
เดี๋ยวจะป้อนยาป้อนข้าวขุนให้ที่รักของพี่อ้วนกว่านี้เลยดีมั้ยไอ้อ้วน”
พูดเหมือนกับว่าเราเป็นแฟนกันเลยเนอะ...
มั่นในหน้ามาก...
ผมรู้สึกได้ถึงมือที่บีบผมแรงขึ้น
บอสที่มองพี่เซฮุนด้วยแววตาแข็งกร้าวนั้นทำให้ผมต้องห้ามทัพทั้งสองคนไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากไปกว่านี้
“พี่ออกไปเหอะนะ แบมไม่พร้อมจะเจอพี่ตอนนี้
ออกไป”
“ยังโกรธพี่อยู่เหรอครับ
โอ๋ๆ...พี่เซฮุนจะไม่ทิ้งน้องแบมไปไหนแล้วครับ สัญญาด้วยชาติลูกเสือเลย!”แล้วคนบ้าก็ทำท่าชูสามนิ้วแบบลูกเสือแบบที่ชอบทำตอนเราคบกัน ผมหลุดขำออกมา
“หัวเราะแล้วใช่มั้ยครับ งั้นถือว่าสัญญากับพี่เซฮุนแล้วนะ!”
“ฮ่าๆๆ หยุดเถอะพี่
ท่าทางแบบนั้นแบมขำ ฮ่าๆๆๆ!”
“งั้นข้อหนึ่งพี่เซฮุนจะรักแบมตลอดไป
ข้อที่สองพี่เซฮุนจะจับมือกับแบมตลอดไปไม่ให้ใครมาแย่งไป และข้อที่สามพี่เซฮุน...เป็นของแบมคนเดียว
รู้มั้ยครับ?”
อึก...
‘แล้วถ้ามันขอกลับเป็นเหมือนเดิม
มึงจะยอมมั้ย’
บอส...
ผมเลิกขำและยิ้มกับพี่เซฮุนทันทีที่ประโยคของบอสลอยวนเข้ามาในหัว
ผมหันไปสบตากับเจ้าของเรียวตาคู่นั้นแต่ยังไม่ทันที่ผมจะอธิบายอะไรออกไปบอสก็ปล่อยมือที่กุมผมไว้แล้วลุกขึ้นทันที
“กูไม่ขอกวนมึงแล้วกันนะ...”
แววตาวูบไหวแบบนั้น...แบ๋มกลัวนะบอส...
ผมจะคว้าชายเสื้อนั้นไว้แต่มือข้างที่เหลือก็โดนพี่เซฮุนคว้าไปกุมไว้ทั้งสองข้างเสียก่อน
ก็จริงอยู่ที่ผมอยากจะกลับไป...อยู่ข้างๆพี่เซฮุนเหมือนเดิม...
แต่นายจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอแบมแบม...
“พี่ฮุน ปล่อยแบม
แบมจะไปหาคุณมาร์ค!”
ผมสะบัดข้อมือของพี่เซฮุนออกเล่นเอาทั้งพี่เซฮุนพร้อมพวกที่มาเยี่ยมในห้องแทบเหวอออกมา
ผมวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปหาเป้าหมายที่เดินลิ่วออกจากประตูไปแล้ว
ก็บอกแล้วไงว่าแบ๋มมีบอสคนเดียว!
อย่ามางี่เง่าแบบนี้นะ!
ผมวิ่งหอบตัวโยนออกมาข้างนอกคอนโดที่เต็มไปด้วยเศษหิน
เท้าก็ก็เปลือยเปล่าแล้วก็สะดุดตากับสนามหญ้าตรงหน้าคอนโดนี้ที่กลับมีร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังจะจุดบุหรี่มวนนึงเพื่อดับอารมณ์ที่คาดว่าน่าจะขุ่นมัวของตัวเองอยู่
บอกว่าห้ามสูบยังไงเล่า
บุหรี่เนี่ย!
ถ้าผมวิ่งไปตอนนี้ก็ไม่ทันอยู่ดี
ผมเลยรวบรวมเสียงตะโกนออกไปให้ดังที่สุด!
“ก็คนมันเลิกไปแล้วอ่ะ!!!!
ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้หรอก!!!!”
…!
ได้ผล! บอสปล่อยบุหรี่ในมือทันทีก่อนจะมองมาหาผมที่ยืนอยู่
ผมรีบสับเท้าวิ่งไปหาเจ้าบอสงี่เง่าพร้อมกระโดดกอดบอสแน่นทันที
บอสเกือบจะทรงตัวไม่อยู่แต่ก็คว้าเอวผมไว้แน่นเพราะว่ากลัวผมจะล้มไปด้วย
“ตามมาทำไมเนี่ย”
“ง้อคนขี้งอน”
“ใครงอนมึง หา?”
“ถ้ายังปากแข็งจะวิ่งเข้าคอนโดแล้วนะ...”
“เออ งอนมึง
ทำไมต้องหัวเราะกับไอ้หมอนั่นด้วย”
โอ๊ย
ทำตัวน่ารักตลอดเวลาแบบนี้มันก็น่ารักอยู่หรอก! เฮ้อ...แฟนใครวะ
ปากแข็งโคตรเลย ผมช้อนตามองบอสที่สบเข้ากับดวงตาผมอย่างจัง
แววตาสีเข้มนั้นกลับวูบไหวอีกครั้ง...ผมยิ้มให้กับตัวเองพร้อมเขย่งขึ้นไปจูบร่างสูง...
บอสตอบรับสนองริมฝีปากผม
มือเรียวเปลี่ยนจากโอบเอวมากุมไว้ที่แก้มของผมทั้งสองข้าง
จูบที่ละเมียดละไมนั้นทำให้ผมแทบจะลอยสติไปที่อื่น
บอสถอนริมฝีปากออกพร้อมกระซิบแผ่วเบา...
“บอกแล้วว่ากูอ่ะโคตรรักมึงเลย...”
“รักบอสมากกว่า
งั้นดีลเนอะ...”
“คบกับกูนะ....”
“หา?...”
“มึงมีตัวเลือกอยู่สองตัวเลือก
คือหนึ่งตกลง และสองไม่ปฏิเสธ”
ต่างกันที่ใดเจ้าจงตอบสิท่านขุน...
“อือ งั้นเลือกทั้งสองข้อเลย...บอกเลยว่าอยู่ในหัวใจหนูแล้วจะวิ่งออกมาดื้อๆไม่ได้หรอกนะ”
"อยู่ในใจกูก็คิดว่าอย่าไปแรดกับคนอื่นได้แล้วกัน”
เขินเลยวุ้ย...
“บอสเห็นนั่นป่ะ”
“อะไร”บอสตอบเสียงอุ้อี้เพราะใบหน้าซุกอยู่กับกลุ่มผมของผม
“อนาคตของหนูกับบอสอ่ะ”
โอ๊ยยยยยย
เขินเว้ยยยยยยยย !!! -//////-
ฮี่ๆๆๆ
“โอ๊ย...!”
จู่ๆบอสก็ร้องลั่นเล่นเอาผมตกใจไม่แพ้กัน
บอสแสดงสีหน้าเจ็บปวดอย่างชัดเจน ผมเบิกตากว้างพร้อมพลิกร่างบอสหาบาดแผล!
“บอสเป็นอะไร!”บอมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะกระซิบข้างหูของผมอีกครั้งเล่นเอาผมแทบจะแปลงร่างเป็นหนอนและกระดึ๊บหนีไปเลย...
“ตกหลุมรักมึงอย่างแรงเลยว่ะ...เจ็บ...”
โอเค จบ ตายฟิน สลบ
ลาก่อนเจอกันเมื่อชาติต้องการ บรั้ยยยยย! T//////T
“ช้ามากจนโดนคาบไปแล้วนะ”หญิงสาวนามจีมินนั้นหัวเราะให้กับความโง่ของเพื่อนร่วมเตียงของตัวเองมือเรียวสวยเชิดคางของโอเซฮุนขึ้นสบตาสีเชอรี่ของเธอ
“น่าสงสาร”
“เอาไม้ดีเข้าสู้ไม้ได้แล้วสินะ...”
เซฮุนยังจ้องร่างคนตัวเล็กของแบมแบมและผู้ชายที่ชื่อมาร์คต้วนอย่างไม่วางตา
ทั้งคู่กำลังรักกันท่ามกลางสมรภูมิของเขาที่มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น!
“สนมั้ย
ผู้ชายคนนั้นน่ะ”
“ก็ดีนะ หล่อดี”
“คืนนี้ไปหาที่ห้องของฉันด้วย”
เซฮุนก้าวหนีภาพพวกนี้ไป
ในใจตอนนี้เขาเหมือนโดนวางเพลิงจนมันลุกไหม้ไปหมด
แบมแบมนะแบมแบม...ให้พี่เซฮุนคนนี้สู้ดีๆไม่ได้สินะ!
จีมินยังคงมองภาพพวกนั้นอยู่ด้วยความลุ่มหลง
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนนั้นช่างหล่อเหลาและคู่ควรกับเธอเสียจริง...
มือเรียวสวยถูกกัดเข้าที่เล็บเบาๆ
หญิงสาวเลิกสนใจภาพพวกนั้นและเดินตามโอเซฮุนไปในทางที่นำไปสู่ห้องของแฟนเก่าแบมแบม...
สงสัยต้องคิดแผนเด็ดๆกว่านี้หน่อยล่ะมั้ง...
อา...น่าสนใจจริงๆเลย
มาร์คต้วน....
เวรละ รักกันยังไม่ผ่านวันจีมินกับเซฮุนจะคิดแผนใหม่อีกแล้ววว ฮือออออ
ไม่เอาสิ เรากะว่าจะไม่มาม่ามากแล้วนะ...
ทำไมตอนนี้บอสมันเสี่ยวจัง คนไหนคะที่ปากแข็ง คนไหนนนน มันหายไปหมดแล้วจ้า!
เขินแทนแบ๋มมันเลยยยยยย!!! อรั้ยยยย!
ความคิดเห็น