คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 14: แผนซ้อนแผน!
14
แผนซ้อนแผน!
ไม่อยากให้ใครใกล้เธอ
ไม่อยากให้เธอใกล้ใคร
เจ็บที่ตรงหัวใจ
ที่เธอให้ความสำคัญกับใคร
ไม่อยากที่จะคิดมาก
ฉันรักเธอ เหลือเธออยู่คนเดียว
เลยไม่อยากให้ใครแย่งเธอไป...
-แฟนใครใครก็รัก
แซ้งค์ ปฏิวัติ-
หินก้อนที่สามถูกแรงมหาศาลปาลงบนน้ำเพื่อหวังว่าจะทำให้มันเด้งบนผิวน้ำสองทีตามที่ใจหวังไว้ได้
แต่สุดท้ายมันกลับจมลงใต้น้ำอย่างไม่มีวี่แววแห่งความหวัง...
ความหมาย เลิก
หินก้อนที่สี่ถูกทำเช่นเดียวกับก้อนที่สามนั้นร่างสูงกลับหวังให้มันเด้งบนผิวน้ำสักสองทีก่อนที่จะจมลงไปแต่ก็เหมือนฝุ่นหินก้อนนั้นจมไปอยู่กับหินทั้งสามก้อนก่อนหน้านี้แล้ว...
ความหมาย เลิก
“กูไม่เลิกหรอก แม่ง!!!”
สบถออกมาด้วยความโมโห
เช้าวันใหม่ที่โรงพยาบาลนั้นมันช่างมืดหม่นสำหรับร่างสูงอย่างมาร์คต้วนเสียจริง
ไอ้ที่มาไม่ใช่อะไร...เอาข้าวมาให้คนตัวเล็กของเขาต่างหาก
เห็นหญิงแตงบอกว่าเมื่อวานก็ไม่ได้กินข้าว
วันนี้เลยจัดโจ๊กหมูไม่ผักไม่พริกไทยไปให้...โดยฝากแจ๊คสันเป็นตัวทางเข้าไป...
เดี๋ยวผอมแล้วจะไม่มีแก้มให้เขาจุ๊บต่างหาก...
เออ
เป็นห่วงด้วยเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์
ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อวานมาร์คก็ไม่ได้ติดต่อกับแบมแบมอีกเลยเมื่อวานเหมือนเขาโดนตบหน้ากลางสี่แยกเกินไป
อ่ะ พวกคุณลองคิดดูนะว่าถ้าคุณกำลังจะลากแฟนตัวเองออกมาเพื่อเคลียร์กันแต่แฟนคุณดันไปดูแลแฟนเก่า
ถ้าคุณเป็นเขาคงจะด่ากราดหรือไม่ก็ขอเลิกแม่งตรงนั้นเลยใช่ป่ะละ!
แต่คนอย่างมาร์คทำไม่ได้ว่ะ!
เพราะเขารักไอ้เด็กแรดนั่นไง!
มาร์คต้วนคิดอย่างหัวเสียก่อนจะคว้าก้อนหินที่ถูกตั้งเรียงรายอยู่ข้างๆเพื่อทดสอบว่าถ้าก้อนหินนั้นที่เขาปาออกไปเด้งบนผิวน้ำได้สองทีเขาจะไม่เลิกกับแบมแบมแต่ถ้าจมน้ำเขาพร้อมที่จะเดินไปบอกเลิกตอนนี้!
ซึ่งปาเท่าไหร่มันก็เอาแต่จมน้ำ...
บอกแล้วไงว่ากูไม่เลิก!!!
“เชี่ย!”
ตอนนี้หัวหน้ามาเฟียแทบอยากจะแปลงร่างเป็นมังกรแล้วกราดพ่นไฟใส่โรงพยาบาลรวมถึงบ้านไอ้คนที่ขับรถชนเซฮุนมันด้วย...ขับรถยังไงวะไม่ดูคนเลยหรือไง
ทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนี้เพราะไอ้คนขับรถเฮงซวย...
“ไง
วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”
เสียงหญิงสาวดังขึ้นด้านข้างทำให้ร่างสูงต้องคิ้วขมวดก่อนจะหันไปพบผู้มาเยือนแล้วคิ้วที่ขมวดอยู่นั้นกลับขมวดวุ่นเข้าไปใหญ่จากบุคคลที่เพิ่งเข้ามาใหม่
ร่างบางในชุดเดรสสีครีมตัดดับผิวขาวๆได้ดี
ใบหน้ากลมไข่ได้รูปผมสั้นที่เริ่มยาวลงถึงบ่านั้นถูกม้วนขึ้นเป็นจุกอยู่ด้านหลัง
ดวงตาสีเชอรี่นั้นน่าหลงใหลบวกกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่แต้มลิปกลอสไปเล็กน้อย เธอคนนี้นับว่าเป็นผู้หญิงที่สวยระดับนางงามเลยทีเดียวแต่นั่นไม่ใช่ความคิดของหัวหน้ามาเฟีย
เพราะภาพหญิงสาวตอนอยู่ที่ผับนั้นมันยังติดตาอยู่ไม่หาย มาร์คยกยิ้มร้ายจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กทั้งสองข้างหลังจากวิจารณ์เรื่องเสื้อผ้าของเธอในใจสำเร็จก่อนจะหันหน้าไปสนใจบ่อน้ำของโรงพยาบาลต่อ
“ไม่คิด...จะทักกันหน่อยเหรอ?”
“สวัสดีครับคุณ ชิน
จีมิน” มาร์คพูดออกมาโดยไม่ได้มองหน้าคนถูกเรียกที่อายหน้าแดง
จีมินหัวเราะเล็กน้อยๆก่อนจะนั่งลงข้างๆหัวหน้ามาเฟีย “มาเช้าดีนะครับ”
“ค่ะ
มาเยี่ยมเซฮุนด้วยแต่คุณมาร์ค...”
“มาร์คก็ได้ครับ”
“ค่ะ มาร์คล่ะคะ
มาทำอะไรแต่เช้า แถมมานั่งอยู่บนหญ้าที่เปรอะดินด้วย”
“ถ้าเปรอะชุด คุณก็ลุกยืนคุยได้นะครับ
ผมไม่ถือ :)”จีมินหัวเราะเจื่อนๆก่อนจะยิ้มแบบฝืนใจไปให้มาร์ค
ร่างสูงหัวเราะกับความซื่อของผู้หญิงตรงหน้า “ผมเอาข้าวมาให้แบมแบม”
“ทั้งที่โดนด่าไปเมื่อวานเหรอคะ?”
หึ...
ใสซื่อเหมือนชุดจริงหรือเปล่านะคุณ
ชิน จีมิน...
“แค่เอาข้าวมาให้แฟนไม่จำเป็นต้องทะเลาะเพราะโดนด่าหรอกครับ
ถ้ารักกันจริงเรื่องแค่นี้ยอมกันก็ได้”
“นั่นสินะคะ...แต่มาร์คก็อดทนเหมือนกัน...”
จีมินเริ่มคิดจะวนเข้าเรื่องแบมแบมมาร์คเลยไม่ได้ห้ามอะไรเพราะเรื่องของไอ้เด็กอ้วนคนนั้นต่อให้เล่าไปสามชาติเขาก็พร้อมที่จะฟังเสมอ
“จีมินแอบไปเห็นทั้งคู่นอนจับมือกันด้วยนะคะ...ฮ่ะๆ”
ว้าว...เซอร์ไพส์...
“ครับ...”มาร์คปรับโหมดเสียงให้แผ่วเบาลงเหมือนคนเริ่มท้อ “...ผมก็อดทนมานานเหมือนกัน”
การที่จะล่อเสือก็ต้องใช้เนื้อไม่ก็ต้องใช้เสือด้วยกันนี่แหละ
แฟร์สุด!
“เอาที่จริงจีมินก็แอบชอบเซฮุนเหมือนกันค่ะแต่ไม่กล้าที่จะบอกไป
กลัวว่าแบมแบมเขาจะหึงหัวฟัดหัวเหวี่ยงอีก มาร์ค...รู้สึกแบบเดียวกันมั้ยคะ?”
“ไม่ล่ะครับ
เพราะผมเชื่อว่ายังไงแบมแบมก็รักผมคนเดียว แต่ถ้าคุณยังช้าอยู่แบบนี้ระวังจะแย่เอานะครับ...”
จีมินเริ่มนิ่งไปอีกครั้งจนร่างสูงเอะใจ
ใบหน้าสวยก้มลงกับเข่าตัวเองจนมาร์คสัมผัสได้ว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นเทา
เสียงสะอื้นจากการคัดจมูกดังขึ้นต่อมาก็เป็นเสียงสะอื้นจากน้ำตาของแท้ มาร์คดูเจื่อนไปเล็กน้อย
ไม่มีทางเลือกเลยส่งมือของตนไปโอบไหล่บางนั้นมาซบที่ไหล่กว้างของตัวเองเสียก่อน
ใบหน้าหวานตอนนี้เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาดวงตาสีเชอรี่ก็ฉ่ำน้ำและยั่วยวนเสียจนคนตัวสูงเริ่มหายใจติดขัด
ไม่...ไม่นะมาร์ค
“มาร์ค...จีมินขอแค่อย่างเดียว”เสียงอู้อี้ที่ซุกอยู่กับไหล่กว้างของเขานั้นเอ่ยขึ้นเพียงแผ่วเบามาร์คไม่ตอบเพียงนำมือมาลูบเส้นผมนิ่มเบาๆเป็นเชิงตอบตกลง
“ถ้าจีมินไม่มีซฮุน...จีมินอยู่ไม่ได้...แล้วถ้าวันนั้นมาถึง
ฮึก...มาร์คอยู่กับจีมินนะ”
อึก...
โดนเข้าแล้วนะไอ้ต้วนเอ๊ย...เต็มๆ...
เสียงใสที่สะอื้นนั้นยังไม่หยุดร้องทำให้มาร์คกัดฟันแน่นก่อนจะตัดสินใจโน้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากลงบนริมฝีบากบางสีชมพูสวยทันที
จีมินอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะจูบตอบรับร่างสูงบนร่างมาอย่างถึงที่สุด
ทั้งคู่จูบกันท่ามกลางความร้อนแรงที่เกิดขึ้น
ลิ้นร้อนนั้นตวัดไล่ลิ้นเล็กเบาๆเชยชิมริมฝีปากหอมหวานนั้นให้มากที่สุดก่อนจะไล่ลิ้นไปตามแนวฟันจนเกิดเสียงดัง
ดีนะที่แถวนี้นั้นไม่มีผู้คน...ไม่งั้นต้องเจอแจ็กพอตแน่...
“อือ...”เสียงใสครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อมาร์คถอนริมฝีปากออกแล้วไล่ไปตามซอกคอขาวที่ฟุ้งไปด้วยน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆราคาแพง
มาร์คใช้เขี้ยวเล็กกัดเข้าที่คอเบาๆเป็นเชิงบอกให้หญิงสาวนั้นรู้ว่าตนเองกำลังจะทำรอยรักฝังเอาไว้
จีมินขยุ้มกลุ่มผมนิ่มไว้ในมือเพื่อปล่อยอารมณ์ที่เริ่มเสียวซ่านไปทั้งตัว “มาร์ค...”
แล้วเสือน้อยก็ติดกับเจ้าป่า...
กริ๊ก!
จีมินนั่งแข็งทื่อเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างจ่อมาที่เอว
ความรู้สึกเย็นเยียบและความหนักนั้นหญิงสาวสัมผัสมันได้อย่างดีซึ่งมันไม่ได้มากจากไหนมาจากบุคคลตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าหยุดบทรักของเขาและเธอไปสักพักแล้ว
“มาร์คคะ...ข้างๆจีมินมัน...ปะ...ปืนเหรอคะ?”
เอ่ยถามเสียงสั่นด้วยความกลัว
มาร์คเช็ดคราบลิปกลอสออกจากปากก่อนจะตวัดหางตาด้วยแววตาที่ดุดันน่ากลัวจนจีมินเองยังนั่งแข็งทื่อเพราะกลัวว่าปืนที่จ่ออยู่ที่เอวนั้นจะลั่นไกใส่
หัวหน้ามาเฟียยกยิ้มร้ายก่อนจะตวัดปืนในมือมาจ่ออยู่ที่ขมับของร่างบางที่สั่นเทาทันที
“ผมอาจจะยังไม่เคยบอกคุณว่าถ้าคุณทำแบมแบมร้องไห้อีกปืนในมือผมอาจจะลั่นไกใส่ไม่รู้ตัว”
“หมายความว่าไง...”
“ก็หมายถึงว่าผมสามารถยิงคุณตรงนี้ได้...เพราะคุณทำแบมแบมร้องไห้”
“นี่นาย...ทำบ้าอะไรอยู่!
ไม่ได้โกรธแบมอยู่หรอกเหรอ...?”
มาร์คหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ปืนในมือก็ยังจ่อขมับบางไว้อยู่ราวกับไม่อยากให้มันพรากออกจากกัน
ก็มันคู่ควรกันนี่นา...
“โกรธน่ะโกรธอยู่แต่ผมแค่จงใจให้แบมโกรธก็เท่านั้น”
“ฉันงงไปหมดแล้ว
เซฮุนก็วางแผนนี้ไว้ดีนี่ นายรู้ได้ยังไงกัน!”
“พอดีว่าหลังจากแยกกับแบมแบมตอนอยู่คอนโดผมก็เดินผ่านห้องพวกคุณพอดีแต่หูเจ้ากรรมมันกลับไปได้ยินว่าคุณจะสร้างภาพให้เซฮุนถูกรถชนแล้วทำเหมือนกับว่าคุณรักเซฮุนหลังจากนั้นคุณก็จะงาบผมและปล่อยให้แบมแบมอยู่กับเซฮุน
ทำให้เราแยกจากกันด้วยตัวเองไง หึ!”
“แล้วทำไมเมื่อนายรู้แล้วถึงยังจะทำแบบเมื่อวาน...”
“เคยได้ยินมั้ยว่าถ้าอยากได้เสือก็ต้องเอาเนื้อไปแลกหรือไม่ก็เอาเสือเข้าล่อ!”
“นี่มันซ้อนแผนงั้นเหรอ!?”
“ผมตั้งใจให้แบมแบมโกรธน่ะดีแล้ว
เพราะคุณกับเซฮุนก็จะเข้าใจว่าแยกทางเราสำเร็จแต่ไม่ทันระวังผมที่รู้แผนการนี้เลยทำเหมือนกับว่าทุกอย่างคืออุบัติเหตุและแบมแบมเป็นคนสองใจ!”
“ก็มันจริง! แฟนงี่เง่าของนายดันมาหลายใจทำไมล่ะ! ใครๆก็รู้ว่าจุดอ่อนคือการสูญเสีย!”
“การที่ทำให้คนอื่นดูสองใจโดยการเอาชีวิตมาหลอกลวงแบบนี้
ผมอยากจะลั่นไกใส่คุณชะมัด เฮ้อ...ผมว่าแล้วว่าคุณต้องมาหาผมและใช้มุกนี้เข้าสู้ ซึ่งมันไม่ได้ผลสักนิดเดียว!”มาร์คฟาดปืนลงไปที่หน้าของจีมินเต็มแรงจนหัวนั้นออกเป็นเลือด “ถึงตอนนี้แบมแบมยังไม่รู้ว่าโดนหลอกแต่ผมก็ไม่มีเวลาง้อเพราะต้องมาจัดการเรื่องของคุณให้เสร็จ
คุณรู้มั้ยว่าผมเสียเวลาไปเท่าไหร่"
“ป่านนี้โดนไปหลายน้ำแล้วมั้ง
ไอ้เด็กคนนั้นน่ะ”
พลั่ก!
ปืนนั้นถูกฟาดเข้าที่ขมับข้างขวาของจีมิน
จีมินพ่นเลือดออกจากปากก่อนจะมองเขากลับด้วยแววตาแข็งกร้าว
แผนที่แสนดิบดีของเธอต้องมาพังเพราะโดนซ้อนแผน! ทุกอย่างเป้นความจริงที่เธอกับเซฮุนตั้งใจจะหลอกบอกแบมแบมว่าโดนรถชนโดยว่าจ้างเพื่อนของพ่อเซฮุนที่เป็นหมอในโรงพยาบาลนี้มาเป็นเจ้าของไข้ปลอมๆ
หลังจากนั้นก็ทำการจัดฉากทั้งหมดตอนที่แบมแบมเข้ามานั้นเธอรู้ดีว่าจะต้องทะเลาะกับมาร์คแน่นอนว่ามันสำเร็จไปด้วยดี
เซฮุนจะจัดการเรื่องเด็กนั่นส่วนตัวเธอเองจะจัดการมาร์คต้วนคนนี้
ถ้าไม่ติดว่าเธอโดนหัวหน้ามาเฟียสวมเขาเข้าให้! มาร์คตั้งใจที่จะทำให้ตัวเองทะเลาะกับแบมแบมเพราะว่าจะหลอกให้เราตายใจว่าพวกเราแยกทางทั้งสองคนสำเร็จ
ตั้งใจที่จะมานั่งอยู่ที่นี่เพื่อหล่อลวงเธอเข้ามาติดกับ! ก่อนจะจัดการทีหลัง!
ทุกอย่างที่เธอดิ้นรนวางแผนนั้นมันเต้นไปตามจังหวะบนมือของมาเฟียคนนี้ทั้งหมดเลยงั้นเหรอ!
กริ๊ก!
เสียงปืนนับสิบกระบอกจากลูกน้องของมาร์คต้วนคนนั้นถูกเพ่งเล็งมาที่ร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่
มาร์คเหน็บปืนไว้ที่ขอบกางเกงก่อนจะใช้รองเท้าราคาแพงนั้นเหยียบเข้าที่นิ้วมือของจีมินอย่างแรงจนเธอต้องร้องโอ๊ยออกมาเพราะความเจ็บปวด
หัวหน้ามาเฟียหัวเราะลั่นเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลรินเมื่อรู้ว่าชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่นั้นเขาได้รับมันมาแล้ว
ก่อนที่มาร์คหันไปพูดกับลูกน้องของตัวเอง
“จะจัดการหรือไม่จัดการมันก็เรื่องของพวกนาย
ตกลงกันให้ดีแล้วพอฉันลงมาฉันคงจะไม่เห็นพวกนายในสภาพค้างคาแบบนี้” มาร์คพูดเสียงเรียบตัดบทอย่างเยือกเย็น
ไว้เว้นแม้แต่จะปรายตามองร่างแสนโสมมของจีมินเลยสักนิด
ฟึ่บ
ชายเสื้อถูกคว้าไว้โดยฝีมือของหญิงสาว
มาร์คหันไปมองกับร่างบางที่ก้มหน้าอยู่พร้อมศรีษะที่แตกและแก้มที่บวมช้ำ
“นายไม่ได้รักฉันเหรอ...”
บทจะซื่อ
เธอก็ซื่อเกินไปนะจีมิน...
“ขอโทษนะครับคุณชินจีมิน...พอดีว่าผมไม่ชอบซิลิโคน...”มาร์คก้มลงไปกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูสีซีด “ชอบเข้าทางประตูหลังมากกว่าน่ะครับ
:)”
“…หึ”
“ลาก่อนครับ...”
มาร์คปัดมือนั้นออกอย่างไม่ไยดีขาเรียวยาวหยุดตรงที่หน้าโรงพยาบาลที่มีชั้นมากมายนับไม่ถ้วน
มาร์คคำนวณเวลาที่น่าจะถึงโดยใช้เทคนิคที่เรียนมาตั้งแต่เขาฝึกเป็นมาเฟียแรกๆ
ห้านาที....
ไม่สิ สิบนาที...
สิบสองนาที...
เป้าหมายต่อไป...
‘654’
ห้อง 654
ผมลืมตาตื่นมาอีกทีก็ประมาณเช้าตรู่ได้ก่อนจะรีบแต่งตัวเพื่อลงไปหาอะไรกินแต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้องนั้นแจ๊คซันนี่ก็เข้ามาขัดเสียก่อน
ยังไม่ทันที่ผมจะว้ากใส่มันมันก็ชูถุงโจ๊กที่ใครบางคนฝากมาให้เล่นเอาผมอยากจะกระโดดตึกตายเพราะรู้สึกผิดเต็มประตู
บอสมาแต่เช้าเพื่อเอาโจ๊กมาให้ผม...
ไม่คิดจะขึ้นมาหากันหน่อยเลยหรือไง...
แต่ก่อนที่แจ๊คซันนี่จะกลับไปเราก็คุยกันเรื่องพี่เซฮุนเล็กน้อยและเสียงของมันก็ยังคาค้างติดอยู่ในใจผมมาตลอด
‘แยกให้ออกคำว่า เป็นห่วง
กับ รัก นะพี่แบ๋ม มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่’
‘อะไรของมึงเนี่ย’
‘บางครั้งความสัมพันธ์เราก็ไม่ควรที่จะก้าวล้ำเขตออกไป
ถึงพี่จะไม่เห็นแต่ผมเห็นว่ามีมือมือหนึ่งกำลังฉุดพี่เอาไว้ไม่ให้ออกจากเขตที่พี่กำหนดตัวเอง’
‘…’
‘ถ้าพี่ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับบอส
พี่ก็ปล่อยเขาไปก็ได้นะ เขาแก่แล้ว สงสารหน่อย ฮ่ะๆๆๆ’
‘ออกไปเลย...’
‘...ดูแลตัวเองด้วยนะ’
‘อือ’
เฮ้อ...
ผมถอนหายใจยาวอยู่หน้าระเบียง
ลมยามเช้ากับแดดอุ่นๆมันไมได้ลดความเครียดผมลงไปได้เลย...
จะมีใครเข้าใจแบมแบมล่ะ...
ไม่มีหรอก
ขนาดผมยังไม่เข้าใจตัวเองเลย...
กับพี่เซฮุนผมแค่เป็นห่วงเขาอีกอย่างก็รู้สึกผิดที่ตัวเองนั้นทำให้ตัวเขาเองเป็นแบบนี้แต่ในระหว่างที่ผมคิดแบบนั้นผมกลับไม่รู้ตัวจริงๆว่าผมได้สะบัดมือของใครอีกคนออกเพื่อก้าวล้ำเขตที่ตัวเองกำหนดนี้ออกมา...
ออกมาไกลจนแทบจะไม่เห็นทางกลับไป...
ผมแม่งโคตรงี่เง่าเลยว่ะ...
เชี่ยเอ๊ย!
ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะกลับเข้าไปเพื่อหยิบกระเป๋าตัวเองแต่ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไปผมก็ชนกับร่างพี่เซฮุนที่เข้ามาใกล้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ตื่นแล้วเหรอ...อรุณสวัสดิ์ครับ...”ผมกุมจมูกตัวเองที่เจ็บเบาๆ ยิ่งอยากออกห่างยิ่งเข้าตามหา
ยิ่งอยากไปไกลๆยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้น ไม่...ผมต้องไม่หวั่นไหวอะไรทั้งนั้น!
เพราะผมแค่เป็นห่วงเขา!
ผมกำลังที่จะวิ่งกลับไปทางขอบเขตของตัวเองที่วิ่งกลับมา!
จะวิ่งไปพร้อมกับคนที่ผมสะบัดข้อมือออกไปคนนั้นแหละ!
คนนั้นเท่านั้น!!!
“ตื่นเช้าเชียวนะเรา
นอนไม่หลับเหรอ”
“แบมแค่ตื่นมาสูดอากาศ
พี่เซฮุนไปนอนก่อนนะเดี๋ยวแบมจะเรียกหมอ จะได้จบๆกับโรงพยาบาลเฮงซวยนี่สักที”
ผมจะเดินเข้าไปในห้องเพื่อเรียกหมอแต่ไม่ติดที่ว่ามือผมโดนคว้าไว้อีกแล้ว
ผมถอนหายใจเฮือกสุดท้ายก่อนจะตัดบทพูดห้วนๆ
“แบมจะไปเรียกหมอ
ปล่อยครับ”
“แบมเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่วะ!
เห็นพี่เป็นอะไร!”
“เห็นพี่เป็นคนนอกไง!”ผมตวาดลั่นห้องพร้อมสะบัดข้อมือพี่เซฮุนออก โอ๊ย...จบๆกันไปสักทีจะได้มั้ย!
“รู้แล้วก็ปล่อย!”
“ใครพูดอะไรให้ฟังอีกแล้วใช่มั้ย
แบมถึงไม่ฟังพี่”
“ถึงไม่มีใครพูดแบมก็จะไม่ฟังพี่เพราะแบมไม่ได้รักพี่”
“แบมไม่ได้รักพี่แล้วแบมมาดูแลพี่ทำไมวะ!?”
“ก็เพราะว่าพี่ถูกรถชนเพราะแบม!
แบมก็มาดูแลเพื่อไถ่โทษให้ พอใจยัง!”
พี่เซฮุนเหมือนจะหัวเสียถึงขีดสุด
เขาจับมือผมแน่นก่อนจะลากเข้าไปในห้องพักอย่างแรงจนผมเบ้ปากเพราะว่ามันเจ็บ...นอกจากจะเจ็บใจแล้วยังจะเจ็บตัวอีกนะ!
จะมีใครแม่งเหี้ยกว่าแบมแบมในเรื่องนี้อีกมั้ย!
พี่เซฮุนเหวี่ยงผมลงบนเตียงก่อนจะขึ้นมาคร่อมไว้
ผมพอรับรู้ถึงสถานการณ์ที่มันจะเกิดขึ้นผมล้วงมือเข้าไปที่ขอบกางเกงเพื่อกำบางสิ่งบางอย่างไว้แน่น
“แล้วถ้าพี่ไม่ได้โดนรถชนแบมจะรักพี่มั้ย”ใบหน้าหล่อนั้นเข้ามาใกล้ผมจนผมต้องหันหน้าหนี
“พี่ว่าไงนะ?”
“พี่ไม่ได้โดนรถชน!
พี่โกหกแบมพอใจยัง! ทุกอย่างนั่นแหละ! พี่อยากให้แบมเลิกกับไอ้มาเฟียคนนั้น!”
เหมือนกับเอามีดกรีดลงใบหน้าผม
มันช่างชาจนผมแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย...พี่เซฮุนหลอกผม หลอกให้ผมมาดูแล
หลอกให้ผมตะคอกกับบอส และหลอกให้ผมกับบอสเข้าใจผิดกัน!
อันข้างหลังนี่แหละที่ยอมไม่ได้!
กริ๊ก!
ปืนขนาดพอดีมือของผมถูกยกขึ้นมาจ่อตรงหน้าพี่เซฮุนเล่นเอาพี่เซฮุนเหวอ
ปกตินั้นผมจะไม่พกปืนไปไหนมาไหนเพราะว่าผมเป็นคนที่เคยยิงคนตอนผมเข้ามาเป็นมือซ้ายใหม่ๆนั่นมันทำให้ผมไม่จับปืนอีกเลย
มองมันทีไรก็เหมือนมีอะไรสั่งให้ผมลั่นไกทันทีผมเลยกลายเป็นคนของมาเฟียที่จับปืนน้อยที่สุดแต่พอเมื่อวานก่อนไปห้างบอสบอกให้ผมพกมาด้วยเพื่อเวลาอันตราย
นี่สินะ อันตราย หึ!
“ทำไม...ทำไมแบมพกปืน”พี่เซฮุนปากลั่นด้วยความกลัวก่อนจะถดถอยหลังจากร่างผมไป
ผมลุกยัดขึ้นนั่งก่อนจะกระโดดลงจากเตียง มือตั้งท่าพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ
เจ็บกว่ายิงคนตายก็คือโดนหลอกให้เราตายใจจนเชื่อแทบสนิทใจ
ชีวิตของคนเรามันเอามาหลอกลวงกันได้จริงๆสินะ...
“เพราะว่าแบมคือมือซ้ายและแฟนของหัวหน้ามาเฟียอย่างคุณมาร์ค...”
“…”
“ใครข้องใจ! ก็ยิง!!!”
ใครโดนบอสหลอกเอ้าขอให้ยกมือขึ้นนนนนนน!!! //โดนรีดเดอร์ทั้งหลายกระโดดถีบคอหัก
นางฉลาดอ่ะแกรรรรรร กรี๊ดดดดดดดดด ติ่งคุณบอสต้วน ติ่งคุณบอสสสสสส!!!
แบมแบมจับปืนแล้วเหวย...ภาวนาให้นางยิงเซฮุนทิ้งแม่ม//โดนแฟนเกิร์ลเซฮุนกระโดดเตะ บอสนางก็กำลังมาจ้าา! มาเจอกันแล้วระดมยิมแม่งให้พรุนเลยค่ะ 555555555
แอร๊//ตายอย่างสงบหลังจากโดนแฟนเกิร์ลเซฮุนหักคอ
"โดนหลอกกันเป็นแถวเลยสิครับ ฮี่ๆๆๆ"
ความคิดเห็น