คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : SPECIAL CHAPTER [My little BamBam] : THANK FOR 1000 FANCLUB
special part
My little BamBam
HAPPY 1,000 FANCLUB
****เนื้อหาในตอนพิเศษนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตอนหลักแต่อย่างใด้ สนองความต้องการล้วนๆ เนื้อเรื่องมาแบบงงๆและไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด ถือว่าฉลองที่ยอดเฟบเกินพันคน ดีใจมากๆเลยค่ะ เลยมาร้อยกว่าคนไม่เป็นไรหรอกเนอะ 5555555****
เวลาในยามตีห้านั้นช่างเหมาะกับเวลาที่เด็กประถมห้าอย่าง
‘ต้วน อี้เอิน’ ควรจะหลับจะนอนได้แล้ว
ถ้าไม่ติดว่าวันนี้
ไอเทมฟรีออกใหม่! ของฟรีจากจีเอ็มเชียวนะเว้ย!
ใครพลาดก็ถือว่าบ้าแล้ว
ณ ตอนนี้นับจากเที่ยงคืนมาร์คก็แทบไม่ได้ลุกจากเก้าอี้ไปไหนเลยสักนิด...
มันไม่เป็นเรื่องแปลกที่เด็กประถมห้าอย่างมาร์คจะต้องมานั่งติดเกมออนไลน์แบบนี้เพราะบ้านของมาร์คเป็นบ้านที่เปิดร้านเกมให้กับเด็กในรั้วโรงเรียนของเขา
มาร์คเลยเป็นที่รู้จักเยอะด้วยหน้าตาหล่อเหลามาร์คเลยป็อบขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
แต่อย่าให้พูดถึงเรื่องเรียน...
เอ้า
เบ้ปากทำไมล่ะครับ เกรดเทอมนี้ผมได้ตั้งสองจุดหนึ่งศูนย์เชียวนา...
นิ้วเล็กเคาะตามจังหวะการเคาท์ดาวน์รอเวลาไอเทมระดับเทพถูกปลดปล่อยแล้วเขาจะเป็นคนแรกทันทีที่ได้กดรับไอเทมนั้น
แซงหน้าพวกขาโจ๋ของโรงเรียน หึๆ
อีสามวิ...
สาม...
สอง...
หนึ่ง...
ติ๊งงงง!
“เชี่ย!!!”
ร่างเล็กร้องลั่นเมื่อเขาที่กำลังจะกดปุ่มรับไอเทมนั้นหายไปทันทีแต่กลับเป็นโปรแกรมแชทโทรฟรีที่เขาโหลดเอาไว้ในเครื่องเวลาที่เขาเปิดเครื่องคนที่เป็นเพื่อนอยู่ในนั้นก็จะรู้ว่าตอนนี้เขากำลังเล่นคอมอยู่อย่างสบายใจ
ไอ้ที่จะโทรมามาร์คไม่เคยว่า
แต่โทรมาตอนที่เขารับไอเทมฟรีกันอยู่ทำไมว่ะ!!!
มาร์คหงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นปลายสายที่โทรเข้ามาจนสุดท้ายก็กดรับมันจนได้
หน้าจอกลายเป็นวิดีโอคอลต่อปลายสาย ห้องนอนของเด็กผู้ชายที่ตกแต่งสไตล์สบายๆเรียบร้อยต่างกับห้องของมาร์คอย่างลิบลับ
เด็กน้อยเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติเมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้อง
ร่างเล็กพอประมาณอยู่ในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนอย่างถูกระเบียบหัวทุยๆสีน้ำตาลเข้มนั้นทำให้มาร์คอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าสรุปมันย้อมผมหรือเปล่า
ผิวขาวจัดกับดวงตากลมโตแบบนั้นมาร์คเห็นทีไรมันก็ไม่น่าเบื่อ
นี่คือเหตุผลที่เขารับโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทคนนี้
[ทำไมถึงไม่หลับไม่นอน]
เสียงใสที่เขาจะได้ยินมันทุกวันดังขึ้น
แบมแบมลากเก้าอี้มานั่งอยู่ที่จอกล้องเพื่อให้มาร์คได้เห็นชัดมากขึ้น
“แล้วทำไมถึงต้องมายุ่ง”
[เค้าไม่เคยยุ่งเรื่องของมัคคึ
มัคคึเป็นคนผิดที่ไม่ยอมนอนเองเข้าใจมั้ย แล้วนี่ไม่คิดจะออกจากจอคอมเลยหรือไง
ตอนนี้ไม่ได้นอนด้วยใช่มั้ยแล้วจะไปโรงเรียนยังไง ห้ามหลับในห้องนะ]
แบมแบมคือเพื่อนสนิทคนแรกของเขาที่ฉุดเขาออกมาจากทุกสิ่งทุกอย่าง...
แค่เพื่อนสนิท...เท่านั้น
“ไม่เหลือ
ง่วงจะตายอยู่ละ”
[ทำไมไม่นอน
คุณป้าไม่ว่าเหรอ]
“ว่า แต่ไม่นอน
แค่นี้ก่อนนะบวม มีธุระ”
[ไม่ต้องหนีเค้าไปหาเกมเลยนะ
ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว จะหกโมงแล้ว]
“ไม่ไป”
[มัคคึ!]
“เอออออออ ไปแล้วโว้ยยย!”
แบมแบมกับมาร์คบ้านอยู่ไม่ไกลกัน
(บ้านแบมอยู่ปากซอยส่วนบ้านมาร์คอยู่กลางซอย)มากนักตอนอนุบาลพวกเขาจะออกมาเล่นที่สนามเด็กเล่นด้วยกันบ่อยๆ
มาร์คเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ค่อยเชื่อฟังใคร เอาแต่ใจเป็นใหญ่
ส่วนแบมแบมเป็นเด็กผู้ชายจิตใจเมตตา ใสซื่อ น่ารัก เป็นที่ชื่นชอบของคุณครูทุกคน
ก็ไม่แปลกเลยว่าที่โรงเรียนจะเรียกสองคู่หูนี้ว่า ‘มีมาร์คที่ไหนก็มีแบมแบมที่นั่น’
ตัวติดกันยิ่งกว่าฝาแฝด
แต่ก็เป็นเรื่องแปลกที่ใครหลายคนสงสัยอยู่
ว่าทำไมมาร์คผู้หัวดื้อถึงเชื่อฟังแบมแบมทุกคำพูดโดยไม่ขัดขืนเหมือนกับมีแบมแบมที่สามารถกำราบมาร์คได้คนเดียวเท่านั้น
ส่วนเพราะเหตุใดเรื่องนี้ยังเป็นปริศนาต่อไป
มาร์คออกจากห้องน้ำมาด้วยท่าทีลุกลนแม้เพียงนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
เหลือบมองแบมแบมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือหน้าโต๊ะด้วยความตั้งอกตั้งใจแต่ก็อดที่จะถามไม่ได้
ไอ้เรื่องเรียนนี่แหละ
แบมแบมถนัด...
เด็กชายกันต์เลยกลายเป็นทั้งคุณครู
คุณแม่ และคุณเพื่อนสนิทไปในเวลาเดียวกันของมาร์คต้วน
“วันนี้มีสอบเหรอ”
[อาจารย์นัดเค้าสอบเรื่องการทำโจทย์ปัญหาอ่ะ]
ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมมาร์คถึงไม่นานหนังสือ
ก็เพราะเขาอยู่คนละห้องกันนี่แหละ แบมแบมอยู่ห้องสายวิทคณิต ส่วนต้วนเองน่ะเหรอ...
หึ ห้องสุดท้ายไง!
มาร์คเลิกสนใจแบมแบมในวิดีโอคอล
ใช้เวลาไม่มากก็ทำการแต่งตัวในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเสร็จเป็นจังหวะเดียวกับที่ม๊าของแบมแบมเข้ามาเพื่อเอานมให้ลูกชายของตน
มาร์คไหว้ผู้เป็นมารดาเพื่อนสนิทก่อนที่จะบอกลา
“เจอกันหน้าซอย
วันนี้ใครไปก่อนได้นั่งริมหน้าต่างนะเว้ย!”
แค่พูดไปแค่นั้นแบมแบมในวิดีโอคอลก็ลุกลนเก็บหนังสือที่ตนเอาออกมานั่งอ่านยัดเข้าใส่กระเป๋าโดยไม่ดูแถมยังไปเร่งผู้เป็นแม่ให้นำแก้วนมมาให้เร็วๆอีก
[มัคคึอย่าขี้โกงเค้าดิ!
ม๊า! เอานมมาเร็วๆ วันนี้แบมต้องได้นั่งริมหน้าต่าง!]
เจวายพีประถมอนุบาลเซนซิตี้
ห้องวิทคณิต 5-2
“บวม”
“……”
“บวมงอนเค้าอ่อ?”
“……เค้าโกรธมัคคึอยู่
อย่ามาชวนคุยได้ม่ะ”
“ก็มัคคึมาง้อแล้วนี่ไง
ไม่ได้อยากจะแย่งที่ริมหน้าต่างสักหน่อย โอ๋ๆ วันนี้เดี๋ยวมัคคึพาไปเล่นกับโคโค่ทั้งวันเลย”
“มัคคึไม่โกหกเค้าใช่ป่ะ?”
“น่า...หายงอนนะบวม
เดี๋ยวหน้าจะบวมไปมากกว่านี้”
“งืออออออ”
นั่นแหละกิจวัตรประจำวันของมาร์คต้วน...
ตื่น เล่นเกม กิน
และ ง้อแบมแบม
เด็กบ้าอะไรไม่รู้แค่แย่งที่นั่งริมหน้าต่างบนรถเมล์หน่อยก็งอนละ...
แต่มาร์คก็ยังง้อ...ง้ออยู่ตรงนั้นจนคนที่ผ่านไปผ่านมาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
แต่มาร์คยังไม่ทันจะพูดคุยกับแบมแบมไปมากกว่านั้นเพราะว่าแก๊งเพื่อนตัวแสบกลับบุกเข้ามาในห้องก่อน
“เฮ้ยยยย
มาร์คง้อแม่เสร็จยังวะ จะลงไปเล่นบอลแล้วเนี่ย”แจ๊คสันจอมกวนบาทาเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน
มาร์คยิ้มฝืดๆก่อนจะมองหน้าแบมแบมที่เริ่มค้ำงออีกครั้ง
“พวกแกลงไปเลย
เดี๋ยวเราตามลงไป”ตัดปัญหาโดยการเบี่ยงเบนก่อนที่ภูเขาไฟจะประทุ
“ติดแม่เหรอวะเดี๋ยวนี้
ฮ่าๆๆ ก๊ากกๆๆๆ”
“เฮ้ยแจ๊คสันก็พูดไป
แม่หน้างอแล้วนั่น
วันหลังใส่ผ้าถุงมาโรงเรียนในวันแม่ด้วยนะครับเดี๋ยวซื้อพวงมาลัยให้มาร์คมัน ก๊ากกกๆๆ”เจบีเพื่อนสนิทของเขาอีกคนก็เอ่ยล้อ
มาร์คที่เริ่มอามรมณ์ฉุนขึ้นมาพูดตัดบทเพื่อนตัวเองเสียก่อน
“หยุดว่าแบมแบมเหอะว่ะพวกแก”
ป้าบ!
หนังสือวรรณคดีลำนำถูกปาเข้าที่ปากใหญ่ๆของแจ๊คสันทันทีโดยตัวการไม่ใช่ใครกลับเป็นแบมแบมจอมขี้งอนที่ยืนอยู่ข้างมาร์คนี่เอง
คนตัวเล็กทำท่าฮึดไม่พอใจก่อนจะกระทืบเท้าออกไปข้างนอกห้องทันที
แจ๊คสันหยิบหนังสือออกจากหน้าก่อนจะปาทิ้งลงพื้นพร้อมชี้หน้าผู้ต้องหาอย่างเกรี้ยวกราด
“เฮ้ย! กลับมานะเว้ย! โถ่วววว ไอ้มนุษย์ป้า!!!!”
สวนหลังโรงเรียน
“ฮึก...ฮือออออ”เสียงที่เคยร่าเริงแจ่มใสนั้นกลับมีเสียงสะอื้นปนอยู่มากมายจนแทบไม่มีรอยยิ้มเหลืออยู่
แบมแบมนั่งกอดเข่าตัวเองปล่อยให้น้ำตามันไหลลงเสื้อผ้าอยู่อย่างนั้น “ฮึก...หม่าม้า แบมคิดถึงหม่าม้า...แบมจะกลับบ้านแล้ว แบมเกลียดโรงเรียน!”
“แต่มัคคึไม่เกลียดบวมนะ....”มาร์คที่เดินตามหาแบมแบมอยู่นานสองนานนั่งลงตรงข้างคนตัวเล็กขี้แย
มืออุ่นส่งไปขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ “ไม่มีใครอยู่กับบวมมัคคึก็จะอยู่ให้เอง”
“มัคคึขี้โม้
เมื่อเช้ามัคคึยังบอกว่าอย่ายุ่งอยู่เลย...ฮึก
มัคคึแย่งที่นั่งริมหน้าต่างของเค้าด้วย ฮืออออ”
เด็กขี้แยนี่มันปลอบยังไงนะ...
มาร์คไม่ถนัดไอ้เรื่องพวกนี้ซะด้วยสิ...
เด็กน้อยตัดสินใจยืนขึ้นและจับหน้าของเพื่อนสนิทให้หันมาประจันหน้าก่อนที่จะทำตามที่เคยดูในซี่รี่ส์เกาหลีที่แม่ของเขาชอบเปิด
“แบร่
ใครร้องไห้คุณลุงใจร้ายจะจับทำต้มยำ แบร่ๆๆ”ลิ้นเล็กแลบออกมาจนสุด
แบมแบมมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจจนสุดท้ายก็หลุดขำออกมา
เสียงของมาร์คที่ดัดเป็นเสียงทุ้มๆหน่อยๆนั้นมันสร้างความตลกให้กับคนขี้แยถึงสิบเท่าเลยก็ว่าได้
“ถ้ายังไม่หยุดร้องไห้มัคคึจะพาบวมไปหาคุณลุงใจร้าย”
“ฮ่าๆๆๆ มัคคึบ้า”
“แฮ่ๆๆ แบร่ๆๆ
จะหยุดไม่หยุด จาหยูดม่ายหยูดดดดด!”
“หยุดแล้วๆ
เค้าหยุดแล้ว ฮ่าๆๆ”
แล้วคนตัวเล็กก็ทั้งทุบท้องตัวเองทั้งตบพื้นเพื่อระบายความขำที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้นได้
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
มาร์คหน้าแดงเล็กน้อยกับท่าทีของเพื่อนสนิทคนนี้
หมู่นี้มาร์คจะชอบรู้สึกแปลกๆกับแบมแบมตลอดเลย...
ทำไมแบมแบมถึงดูน่ารักขึ้น...
ทำไมเราอยากอยู่กับแบมแบมทั้งวัน...
หรือเราจะรู้สึกแบบเดียวกับที่แม่กับพ่อรู้สึก...
ไม่จริงน่ามาร์คต้วน
ผู้ชายเนี่ยนะ...
“บวม
วันนี้กลับบ้านกันเถอะ คนอื่นเข้าเรียนหมดแล้วเดี๋ยวจะโดนยืนหน้าห้องนะ”
“งือ
แล้วมัคคึจะกลับยังไง โดดเรียนเหรอ?”
“เราจะไม่ใช้คำว่าโดดเรียน”
“ง่า...”
“แต่ใช้คำว่าไม่พากเพียรในการเรียนหนังสือ
ลุก ฮึบ!!!”
มาร์คจับมือเล็กให้ลุกขึ้นจากสวนหลังโรงเรียนก่อนจะวิ่งออกไปตามทางที่เขากับพวกแจ๊คสันเคยมาตอนประถมสามเช่นเดียวกับแบมแบมที่โดนลากเรื่อยๆตามทางแคบนั้นแม้จะบ่นแค่ไหนก็ตาม
ขอแค่มัคคึข้างหน้าเขาไม่หายไปก็โอเคแล้วล่ะ
อ่า
มือแบมแบมนี่นุ่มชะมัด...
งือ...มัคคึมืออุ่นจังเลยน้า...
แปดปีผ่านไป
N-Club
ทุกอย่างผ่านไปไวราวกับโกหกตัวเองและคนอ่าน
นี่ผ่านมาแปดปีแล้ว มาร์คต้วนอายุย่างเข้าสิบเก้าปีเต็มตัวและจบจากการเป็นเด็กมัธยมโรงเรียนไฮโซค่าเทอมแพงหูฉี่ชนิดที่ว่าไม่ต้องเรียนโรงเรียนนี้ก็มีค่ากินข้าวไปจนแก่
แล้วสถานที่ที่มาร์คนัดพบกับเพื่อนชาวแก๊งค์ที่คบกันได้นานแสนนานก็คือไนต์คลับแห่งนี้
ถ้าถามถึงใครอีกคนก็ไม่อยากจะเล่าเรื่องที่มันน่าเศร้าให้ฟัง...
แบมแบมย้ายบ้านออกไปทันทีหลังจากที่มาร์คพาคนตัวเล็กหนีเรียน...
เห็นบอกว่าได้บ้านใหม่ที่ต่างประเทศก็เลยออกไป
เหมือนกับมาร์คไร้ตัวตนไปในทันทีที่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาย้ายบ้านหนีมาร์คกลายเป็นคนซึมเศร้าไปเกือบเทอม
แถมขี้หงุดหงิดกว่าเดิมสองเท่า
กลายเป็นว่ามาร์คเลยเป็นอันธพาลของโรงเรียนไปโดนคาดโทษมาไม่ต่ำกว่าสิบจนจบประถมหกมาร์คเลยย้ายโรงเรียนขอไม่ต่อที่มัธยมแห่งนี้
มาร์คเริ่มมาเจอกับเพื่อนกลุ่มใหม่สไตล์แอลเอมีชีวิตใหม่ๆเกิดขึ้น
เริ่มลืมเรื่องเกี่ยวกับแบมแบมคนนั้นออกไปซะหมดจนสุดท้ายที่เขาขึ้นมัธยมหกอีกครั้งเขาก็เปลี่ยนแปลงตัวเองได้จนวันนี้เขาก็จบ...เขาเรียนจบแล้ว
มาร์คจะสอบเข้าคณะแพทย์แบบที่แม่หวังไว้เรื่องติดเกมส์ออนไลน์ก็บรรเทาลงบ้างแล้ว
เพราะไม่มีเด็กขี้แยไม่มีเด็กขี้งอนไม่มีใครโทรมาปลุกไม่มีใครแย่งที่นั่งริมหน้าต่างไม่มีไม่มีและไม่มี!
“เฮ้ มาร์ค!”จูเนียร์เพื่อนในกลุ่มเขาเอ่ยทักทันทีที่เห็นร่างสูงดริ๊งค์เหล้าอยู่คนเดียว
ข้างหลังมียองแจอยู่ด้วยแต่ว่าเขาเห็นใครอีกคนที่อยู่ข้างหลังยองแจอีกทีหนึ่ง “โทษทีว่ะวันนี้มาโคตรสายเลยพอดีไปรับเพื่อนมาจากสนามบิน”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก
มาดิ เดี๋ยวรุ่นห้องเราก็ตามมา”
“เออเว้ย
นี่มีเพื่อนมาแนะนำอิมพอร์ตจากฝรั่งเศส โคตรน่ารัก!”
มาร์คแทบไม่ได้สนใจเพื่อนอิมพอร์ตอะไรที่ว่านั่นเลยมือเรียวคว้าแก้วเหล้าเข้ามากินอีกครั้งก่อนจะสะดุดสายตาเมื่อเห็นเพื่อนคนใหม่นั่งลงตรงหน้า
“แอลกอฮอล์มีผลต่อสุขภาพนะก็บอกไปตั้งสิบสี่ครั้งแล้วยังจะกินอีก”
“ยุ่งน่า...”
มาร์คขัดใจเบาๆก่อนจะรู้สึกตงิดขึ้นในใจกับประโยคที่เพื่อนคนใหม่เอ่ยออกมา
ตาเรียวตวัดมองอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยแก้วเหล้าลงสู่พื้น
เพล้ง!
“บวม....”
“อ้าว
รู้จักกันแล้วเหรอวะ งั้นขอแนะนำอีกที นี่แบมแบมเพื่อนกูเอง
อยู่รุ่นเดียวกับเราจะมาเข้าคณะแพทย์หน้าตาก็ดูเอาละกัน”
จูเนียร์เอ่ยจบก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อนคนอื่นแล้วมีแต่มาร์คที่ยังนั่งค้างอยู่กับที่เหมือนเดิมมองแบมแบมตัวเป็นๆที่เขาไม่ได้เจอมากว่าแปดปี...
ใบหน้าขาวใสกลมขึ้น
ดวงตาก็กลมโต ริมฝีปากก็หนาขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังสีเชอรี่เหมือนเดิม
ผิวขาวจัดที่ไปอยู่เมืองนอกมานั้นสะดุดสายตาทุกคนเป็นที่สุดแต่ที่แปลกหน่อยก็คือผมที่ถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อน
“กลับมาแล้วนะ...”
ยังไงเขาก็ไม่มีทางเชื่อ...
“นายคือแบมแบมจริงๆเหรอ...”
“เฮ้อ
มัคคึนี่พูดยากเหมือนเดิมเลยนะ”
แบมแบมเริ่มทำหน้างออีกครั้งก่อนจะพูดประโยคเด็ดที่ตอนเด็กแบมแบมจะพูดกับมาร์คเป็นประจำก่อนไปโรงเรียน
“มัคคึอย่าขี้โกงเค้าดิ! วันนี้แบมต้องได้นั่งริมหน้าต่างนะ!”
พรมลิขิตของมาร์คต้วนนั้นมันตลกสิ้นดี
บนพรมลิขิตที่พระเจ้ากำหนดมาให้เราบางครั้งเราก็หมุนเวียนกันไปในชีวิตคือเราได้เจอใครอีกหลายคนบนพรมลิขิตแก่งโชคชะตานี้
พรมลิขิตแรกคือเราได้มาเจอกัน
พรมลิขิตสองคือเราได้แยกจากกัน
แต่ในเมื่อโลกมันไม่หยุดหมุนแถมยังหมุนไปไวขนาดนี้
ก็ไม่แปลกที่พรมลิขิตมันจะทำให้เราได้มาเจอกันอีกครั้ง
และอีกครั้ง...
...
ถึงเวลาที่ความสัมพันธ์ของเรามันจะพัฒนาสักทีนะแบมแบม...
จะมาโทษความรู้สึกที่มัคคึคนนี้มีให้ก็ไม่ได้หรอกนะ...
มัคคึก็แค่รู้สึกกับแบมเหมือนกับแม่รู้สึกกับพ่อเท่านั้นเอง...
END
ตอนพิเศษมาแล่ววววแอ่ววแอ่วววว
เนื้อเรื่องในตอนหลักรอกันก่อนได้มั้ยอ่ะ นิดเดียวจริงๆค่ะ 555555 ไม่งอนเค้าน้าา
อะแฮ่มๆ ไหนๆก็ตอนพิเศษละก็อยากจะขอบคุณแบบพิเศษจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ทำให้ไรท์มีวันนี้
ทั้งที่ไรท์คิดว่ามันไม่มี คือคิดแบบ ฟิคโปกๆแบบนี้ใครมันจะไปติดตามวะ อะไรแบบนี้อ่ะ 555555
ก็ไม่นึกอีกเหมือนกันว่าทุกคนจะสนับสนุนรักแบ๋มรักบอสรักทุกคนในเรื่องแบบนี้
คือพูดตรงๆเลยว่าแรกๆที่ฟิคนี้แฟนคลับเกินร้อยอิไรท์เตอร์นี่อยู่ไม่สุขเลยจ้า 555555 ไปไหนมาไหนก็จ้องเปิดแต่
หน้านิยายดูว่ามีใครมาเม้นมั้ย มีใครมาเฟบเราเพิ่มอีกมั้ย คือเหมือนคนบ้าแต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน
อยากจะบอกทุกๆคนว่าที่ไม่ได้ตอบเม้นอะไรแบบนี้ก็ขอโทษด้วยนะคะ
ไรท์อ่านทุกเม้นจริงๆนะ อ่านวนซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็สร้างกำลังใจให้กับตัวเองก่อนจะลงมือเขียนฟิคต่อ
แล้วก็ไรท์ไม่มีคำพูดใดๆสวยหรูไปยิ่งกว่าคำว่า ขอบคุณ
ขอบคุณทุกคนค่ะ ขอบคุณเม้น ขอบคุณแฟนๆอีแบ๋มที่บางคนอาจจะตามเม้นทุกตอนหรือไม่ทุกตอนก็ไม่เป็นไรค่ะ ไรท์โอเคเสมอ ขอบคุณยอดเฟบ ขอบคุณยอดวิว ขอบคุณยอดแชร์ ขอบคุณยอดโหวต
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ
เสริม: บางทีไรท์ก็แอบอยากที่จะเปิดเพจเป็นของตัวเองดูเนอะ หรือไม่ก็เล่นแท็กอะไรแบบนี้ ใครอยากจะเล่นแท็กสำหรับฟิคนี้ก็ลองคิดมาดูกันนะคะ ไรท์ไม่รู้จะเอาอะไรดีมันเยอะแยะไปหมด 555555
ก็อยากถามว่าถ้าเปิดเพจตอนนี้หรือจะให้แฮชแท็กตอนนี้มันจะทันมั้ยเอ่ย
ปล. หรือไม่ทันก็ไม่ต้องก็ได้เนาะ 555555555
แล้วเจอกันในเนื้อเรื่องหลักนะคะ ขอบคุณค่ะ
ด้วยรักจากใจสู่แฟนคลับทุกคน
PINKGO
ความคิดเห็น