คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 19: ลูกสะใภ้ที่ดีต้องเรียกแต้มจากขุ่นแม่
19
ลูกสะใภ้ที่ดีต้องเรียกแต้มจากขุ่นแม่
막 떨리는 마음 어떻게 해
ฉันควรจะทำยังไงกับหัวใจที่สั่นสะเทือน
내가 기쁠 때나 슬플 때나
เมื่อฉันรู้สึกดี
เมื่อฉันรู้สึกเศร้า
난 널 부르고 싶어
ฉันอยากจะโทรหาคุณ
MY MY MY You’re MY
넌 항상 내 마음속에
เธออยู่ในหัวใจของฉันเสมอ
-MY MY Apink-
“โอ๊ยยยย ร้อนอ่ะ”
ผมกะจะเดินเข้าไปหาบอสที่นั่งอยู่ในบ้านอย่างเซ็งๆถ้าไม่ติดว่าวันนี้บอสไปเคลียร์งานให้เสร็จ
เห็นแล้วก็อดเซ็งไม่ได้ ผมถอนหายใจยาวมือก็จับหมวกปีกกว้างสะบัดใส่หน้าไปด้วย
คือร้อนโคตรเลยวันนี้ ไม่มีอะไรร้อนไปกว่านี้อีกแล้ว
ร้อนจนคิดว่าเพนกวินจะไม่มีที่อยู่อาศัยเพราะน้ำแข็งละลายหมดโลก
ร้อนประมาณกทม.ประเทศไทย ร้อนปานนรก!
วันนี้ผมเริ่มทำการใส่ปุ๋ยและโรยเมล็ดสตอว์เบอร์รี่ให้กับดินก่อนจะฝากโจอี้ให้มันรดน้ำให้หน่อยเพราะผมเหนื่อยเหลือเกิน
ตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อออกตลาดไปซื้อเมล็ดพันธุ์สตอว์เบอร์รี่ด้วยภาษาอังกฤษกากๆของตัวเอง
ตอนสายๆก็เริ่มทำการไปซื้อปุ๋ยพอได้ทุกอย่างมาครบผมก็เดินรดน้ำทั่วแปลงเพื่อให้มันสามารถที่จะกระเทาะดินแห้งมากๆออกไปได้ก่อนที่ผมจะโรยปุ๋ยและใส่ดินร่วนเข้าไปอีกทีเพื่อสร้างหน้าดินใหม่
ยัง...ยังไม่จบผมยังต้องโรยเมล็ดสตอว์เบอร์รี่เป็นหลุมๆทั่วแปลง! เหนื่อยยิ่งกว่าไปชิงแชมป์โลก!
ดีนะที่วันนี้ขุ่นแม่ไม่อยู่ในบ้านไม่งั้นผมคงต้องดูแลไอ้สวนนั่นยันเย็น
แค่วันแรกก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด (;_;)
ผมเดินตรงไปในครัวเพื่อเปิดตู้เย็นเอาน้ำมาดื่มแก้กระหาย
นี่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ (;_;)
หลังจากกินน้ำเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นเสื้อสีขาวสไตล์สบายๆก่อนจะเดินไปนอกบ้านของบอสเพื่อสูดอากาศแถวนี้สักหน่อย...
เฮ้ออออออ
เมื่อไหร่สตอว์เบอร์รี่แม่งจะขึ้นวะ เห็นแล้วเซ็งจิต เพลียแทน
“งือ ไลลาไม่กิน!
ไลลาไม่อยากกินข้าว!”
เสียงใสแจ๋วของเด็กที่ไหนสักคนดังขึ้นเรียกความสนใจให้ผมได้อย่างดี
ผมเดินวนไปหลังบ้านก่อนจะเห็นโจอี้น้องชายของบอสนั่งอยู่กับเด็กผู้หญิงในชุดเอี๊ยมกระโปรง
หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดูแก้มกลมๆนั่นมันสะกดมนต์ผมให้อยู่กับที่...
ผมไม่ใช่คนโอเคกับเด็กนะ...
แต่เด็กแบบนี้เห็นแล้วโคตรน่ารักเลยอ่ะ...
มีลูกแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ...
วรั้ยยยยย! นี่ผมคิดอะไรวะเนี่ย!
เขินนนน! -//////-
“ไลลาไม่อยากกินก็ต้องกินนะรู้ไหม
มาเดี๋ยวป้าป้อน อ้ามเร็ว อ้ามม”
เสียงของขุ่นแม่บอสดังขึ้นเป็นเวลาต่อมา
และสถานการณ์ตอนนี้มันก็ทำให้ผมคิดอะไรดีๆออก...
ลูกสะใภ้ที่ดีเราต้องทำแต้มตลอดเวลา!
ผมค่อยๆเดินไปหาบุคคลทั้งสองที่นั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน
ขุ่นแม่หันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
ไลลาที่นั่งหน้าบู้กับอาหารตรงหน้าไม่มีวี่แววว่าจะกินเลยสักนิด
ก็น้า...เด็กมันเลี้ยงยากแบบนี้แหละ...
“ไลลา? หลานของบอสเหรอครับ”ผมถามก่อนจะดึงเก้าอี้นั่งลงข้างๆเด็กน้อย
ไลลาถอยห่างผมไปเล็กน้อยเพราะความรู้สึกมคุ้นหน้า แต่ผมก็ยังยิ้มสู้เป็นมิตร
ขุ่นแม่ถอนหายใจเบาๆก่อนจะลูบหัวเด็กหญิงที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ใช่จ้ะ นี่ถ้ามาร์คไม่มาป้อนข้าวแกก็จะไม่กินอะไรเลย
เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ”
“งั้นเรื่องนี้ผมจัดการเองครับ”
“แบมทำได้เหรอ?”
“ครับ
ถึงผมจะไม่เคยเลี้ยงเด็กแต่ก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง”
ผมยืนยันหนักแน่นกับขุ่นแม่
แม่เขยยิ้มบางๆก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะและหันไปลูบหัวเด็กน้อยอีกครั้ง
“เดี๋ยวแม่จะเข้าไปทำของว่างให้แล้วกัน
อยู่กับพี่แบมแบมแล้วอย่าดื้อรู้ไหม?”
“งืออออ...”
“รู้ไหมคะไลลา”ขุ่นแม่ถามย้ำอีกครั้ง ไลลาก็ยังคงมองผมมาเหมือนไม่ไว้วางใจ
“ยู้ค่ะ...”แต่สุดท้ายก็คงกลัวคนเป็นป้าดุเลยตอบออกมาเบาๆ
หลังจากที่ขุ่นแม่เดินออกไปแล้วก็เหลือผมกับเด็กไม่ยอมกินข้าวคนนี้
ผมเลยมองไปที่สนามหญ้ารอบๆก่อนจะจับมือเล็กนั้นกอบกุมไว้ซึ่งผลก็เป็นไปตามคาดที่ไลลาจะสะดุ้งสุดตัว
“โอเคครับ เรามาทำการรู้จักกันดีกว่า
คุยแบบนี้ไลลาอึดอัดมั้ย?
ลงไปเล่นกับคุณดินกับคุณหญ้าดีมั้ยครับ?”
ไลลามองไปรอบๆก่อนจะพยักหน้า
การที่คุยแบบนี้มันจะดูเป็นทางการเกินไปอย่างน้อยให้เขาได้เรียนรู้กับพวกแมลงพวกดินก็ยังดี
ผมอุ้มไลลาลงมาจากเก้าอี้สูงและวางร่างเล็กลงบนผืนหญ้าสีเขียว
ไลลาดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะหลังจากที่มือซุกซนนั้นเด็ดหญ้าในสนามอย่างอยากรู้อยากเห็น ผมหยิบจานข้าวของเด็กน้อยมาวางลงบนผืนหญ้าโดยระมัดระวังไม่ให้เปื้อน
ผมทรุดตัวลงตรงหน้าเด็กน้อยก่อนจะเอ่ยทักทายแบบเป็นมิตร
“พี่ชื่อพี่แบมแบม
หนูชื่ออะไรคะ?”
ไลลาเลิกสนใจหญ้าก่อนจะหันมามองผมแล้วริมฝีปากเล็กๆนั่นก็เอ่ยออกมา
“ไลลา! หนูชื่อไลลา!”
“โอเคไลลา! ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วฉะนั้นเราต้องเชื่อฟังกันรู้มั้ย?”ไลลาเด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆผมอมยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ไลลาสนิทกับผมได้เร็วขนาดนี้
“งั้นตอบคำถามพี่แบมแบมนะครับ
ระหว่างข้าวกับลูกอมไลลาจะเลือกอะไร!”
เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิดซึ่งไม่จำเป็นว่าต้องเดาให้เสียเวลาผมก็รู้คำตอบเพราะไลลาจะต้องตอบว่า
ลูกอม
เด็กหนอเด็ก...ซื้อหวยทำไมไม่ถูกสักใบ
“ยูกอม...ไลลาอยากกินยูกอม!”
แล้วผมก็ทำการแกล้งเจ้าตัวเล็กโดยการทำหน้าเข้มใส่อารมณ์ให้คนตรงหน้าเข้าใจผิดว่าผมกำลังโกรธ
“แต่พี่แบมแบมไม่อยากกินลูกอมถ้าไลลาอยากกินลูกอมอีกพี่แบมแบมจะโกรธ”
“งืออออ
ไลลาอยากกินลูกอม”
ยังไม่หยุดความคิดสักทีหนอเด็กน้อย...
“งั้นพี่แบมแบมจะบอกว่าถ้าไลลากินลูกอม
ตอนที่ไลลานอนหลับฝันดีอยู่นั้น จะมีปีศาจแห่งฟันผุมาทำให้ฟันซี่เล็กๆของไลลาผุ
ไลลาจะปวดฟัน ไลลาจะร้องไห้ แล้วก็มาร์คจะไม่รักไลลาเพราะไลลาฟันผุ!”ไลลาหน้าเสียไปเลยที่ผมเอาบอสมาอ้าง เด็กคนนี้รักบอสมากจริงๆล่ะนะ
ผมกลั้นขำออกมาด้วยความเอ็นดู “แต่ถ้าไลลากินข้าวพี่แบมแบมจะบอกให้มาร์คหอมแก้มไลลาข้างซ้าย!”ผมจิ้มแก้มของเด็กน้อยข้างซ้าย ไลลายิ้มกว้างออกมาก่อนจะคลานเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“ไลลา...ไลลาอยากให้มาร์คหอมแก้ม...งือออ”ริมฝีปากเล็กๆเอ่ยออกมาเสียงใสๆนั้นผมชอบมันที่สุดเลย “พี่แบมแบม...ไลลาอยากให้มาร์คหอมแก้ม...”
“งั้นจะกินข้าวมั้ยครับ?”
“ไลลาอยากให้พี่แบมแบมป้อนข้าวค่ะ....”
คำว่า ‘ค่ะ’ ที่ออกมาจากปากของไลลานั้นแทบทำให้ผมยิ้มแก้มแตกตาย
เด็กบ้าอะไรไม่รู้น่ารักสุดๆเลยงื้อออออ!
ถ้าบอสมีลูกบอสจะดูแลให้ลูกรักแบบที่ไลลารักบอสมากขนาดนี้มั้ยนะ...
“โอเค! งั้นคำนึงแลกกับหอมแก้มหนึ่งครั้งโอเคมั้ยครับ!”
“โอเคค่ะ!!!”
“ทำอะไรน่ะแบมแบม”
บอสเอ่ยถามผมทันทีที่เจ้าตัวกลับมาบ้าน
ก็จะมีอะไรแปลก...
ผมก็แค่นั่งเล่านิทานให้ไลลาฟังอยู่ไง...
เอ้า แปลกเหรอ?
“มาร์ค! มาร์คกอดไลลาหน่อย!”แล้วเด็กไลลาที่เมื่อกี้นอนอยู่บนตักของผมก็ลุกขึ้นพรวดไปหาบอสที่อยู่หน้าประตูทันที
บอสคลี่ยิ้มจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กทั้งสองข้างแขนแกร่งโอบเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอดแล้วไลลาก็ทำการจุ๊บที่แก้มขาวใสของคนตัวสูงทันที
“ไลลาหอมแก้มมาร์คแล้ว...มาร์คต้องจุ๊บไลลากลับนะ...เอ...แล้วมันเท่าไหร่...มาร์คต้องหอมแก้มไลลากี่ทีอ่ะ...”
เด็กน้อยที่ทำท่าพูดคนเดียวนั้นมันช่างน่ารักจนผมอยากจะหยิกแก้มกลมๆนั่นให้หายหมันเขี้ยว
ผมลุกขึ้นก่อนจะโพล่งเสียงดังหลังจากการนับคำที่ไลลากินข้าวไปทั้งหมด
ก็หมดจานอ่ะ
คิดว่ากี่คำล่ะ…
“สิบสามทีครับไลลา!”
“มาร์คต้องจุ๊บไลลาสิบสามทีนะคะ...ไลลาอยากให้มาร์คหอมแก้มมมม...”
“ไปแกล้งอะไรเด็กอีกล่ะแบ๋ม
ทำไมไลลามาขอหอมแก้มขนาดนี้เนี่ย”
ผมยักไหล่ไหวๆไม่ตอบคำถามของบอสก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟามองคู่ร่างสูงผู้รักหลานกับไลลาอย่างเอ็นดู
“เอ้ารออะไรอ่ะบอส
หอมแก้มไลลาสิบสามที จัดด่วนน!”
ผมร่วมมือกับหลานอย่างไลลาอย่างดี
ไลลามองมาที่ผมก่อนจะยิ้มให้ส่วนผมก็ยิ้มหวานๆตอบกลับไปเหมือนกัน
แล้วผมก็มองมาร์คกับไลลาอยู่แบบนั้นมองหลานกับบอสผลัดกันจุ๊บไปจุ๊บมาอยู่นั่นแหละไม่มีเบื่อเลย
ถ้ามีลูกก็รักลูกแบบนี้นะบอส...
เอ๊ะ
ผมนี่ก็เข้าเรื่องลูกตลอด!
แต่ถ้ามีลูกจริงๆ...
ผม...ก็อยาก...ให้ชื่อ...
อ่า...
ง่วงชะมัด
ขอหลับสักพักคงไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ
จุ๊บ~
ผมค่อยๆลืมตาตื่นมาอีกทีตอนที่ริมฝีปากอุ่นของใครบางคนประทับเข้าที่ริมฝีปากผมอย่างจัง
หลังจากที่ดวงตาปรับโฟกัสได้ผมก็เห็นใบหน้าขาวใสกับแก้มกลมๆของเด็กน้อยที่ปีนขึ้นมาอยู่บนร่างผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“พี่แบมแบมหลับนานจัง...ไลลาง่วงแล้วค่ะ”
อืออออ...
ผมขยับตัวให้นั่งตั้งตรงก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่อาการง่วงนอน
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในบ้านครบ ทั้งขุ่นพ่อ ขุ่นแม่ บอส โจอี้ หญิงแตง แจ๊คซันนี่
กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วมองมาที่ผมราวกับรอการตื่นนอนจากผมเป็นอย่างมาก
ฮ้าววววววว #หาวปากกว้างแบบยัดกะละมังเข้าไปได้สามใบ
“ว่าไงครับไลลา
แอบแกล้งพี่แบมแบมตอนหลับเหรอครับ นี่แน่ะๆๆ”ผมจี้เข้าที่เอวของไลลา
เด็กน้อยขยับตัวไปมาพร้อมหัวเราะลั่นจากอาการบ้าจี้ของตัวเอง
ก่อนที่ผมจะหยุดจี้แล้วดึงไลลามาประทับจูบที่แก้มแรงๆหนึ่งที "ว่าไงครับ ปลุกพี่แบมแบมมีอะไรให้รับใช้ครับ!”
“ไลลาง่วงแล้ว...ไลลาอยากนอนแล้วค่ะ...”
ผมขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
ไม่เข้าใจว่าอะไรที่ไลลาต้องการ อยากให้ผมอุ้มไปส่งหรืออย่างไรหรือว่าต้องการให้ผมกู๊ดไนท์คิสหว่า
“แล้วยังไงครับ?”
“ไลลาอยากฟังนิทานเรื่องลูกหมูสามตัว...พี่แบมแบมไปเล่านิทานให้ไลลาฟังหน่อย”
อ๋อออออออ
ที่แท้ก็อยากให้ผมเล่านิทานนี่เอง
ผมยิ้มก่อนจะอุ้มไลลาขึ้นมาท่ามกลางสายตาของทุกคนในห้องอาหารก่อนที่ผมจะเดินหนีเพื่อขึ้นห้องไลลาไปถ้าไม่ติดว่าขุ่นแม่ห้ามผมไว้ก่อน
เธอมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะแบมแบม
เดี๋ยวแม่จะพาไลลาไปกล่อมเอง มากินข้าวก่อนก็ได้จ้ะ”
“อ๋อ! เรื่องนั้นไม่เป็นอะไรหรอกครับเดี๋ยวถ้าไลลาหลับแล้วผมค่อยลงมากินก็ได้ครับ”
“แต่...”
“เดี๋ยวแกจะร้องไห้
ยังไงก็เหลือกับข้าวให้ผมด้วยนะครับ ฮ่าๆๆ”ผมกำชับอ้อมกอดที่กอดไลลาแน่นขึ้นพร้อมหันไปพูดกับเด็กน้อยตาแป๋ว
“ไปครับ! วันนี้ลูกหมูจะมาทำอะไรให้ไลลาดูอีกน้า~”
“เดี๋ยวผมจะไปช่วยแบมแบมเอง”
บอสลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารก่อนจะชิงเดินขึ้นบันไดไปก่อนผม
ผมเลยเดินตามขึ้นไปและเข้าห้องของไลลาที่ตกแต่งด้วยสีสันลูกกวาดเหมือนห้องนอนของน้องสาวผมอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
ซึ่งตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างว่าทำไมบอสถึงขึ้นมาก่อนเพราะว่าจะมาปัดเตียงแต่งจัดที่นอนให้ไลลานี่เอง
ผมวางไลลาลงบนเตียง
เด็กน้อยเคลื่อนตัวไปตรงกลางเตียงและสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม
ดวงตากลมโตมองผมอย่างลุ้นๆผมหยิบหนังสือนิทานข้างเตียงของไลลาออกมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมปรับเสียงของตัวเองให้เป็นโทนเข้มๆ
“อะแฮ่มๆ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีลูกหมูสามตัวเป็นพี่น้องกันพวกมันออกเดินทางตั้งแต่เด็กเพื่อสร้างบ้านเป็นของตัวเอง
ซึ่งลูกหมูพี่บอกว่า ข้าจะสร้างบ้านด้วยฟางเอง ฮ่ะฮ่า! พี่คนรองไม่ยอมแพ้ก็เลยตะโกนบอกว่า
ส่วนข้า! จะสร้างบ้านด้วยไม้แบบที่พวกพี่คิดไม่ถึง! แต่น้องคนเล็กกลับบอกว่า...”
“ข้าจะสร้างบ้านด้วยอิฐแสนแข็งแรงแบบที่ใครก็ไม่สามารถทำลายได้!”
เสียงใสๆไลลาแย่งผมพูดทันที
ผมแปะมือกับเด็กน้อยอย่างรู้ใจก่อนจะเริ่มเล่านิทานต่อ
ไม่ทันสังเกตบอสที่ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆผม การเล่านิทานของผมดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆจนถึงฉากที่หมาป่าเข้ามาเจ้าเด็กไลลาก็ชี้ไปที่บอสที่นั่งอยู่ข้างๆผม
“มาร์คคือหมาป่ากำลังจะกินไลลาแล้ว!”
ซึ่งบอสก็รู้ทันตบมุกของไลลาได้ดีจนผมแทบอยากจะมอบรางวัลออสการ์ให้
“งั้นมาให้มาร์คกินเดี๋ยวนี้เลย!”บอกระโจนขึ้นไปบนเตียงแล้วศึกแห่งเตียงก็เริ่มขึ้นไลลานอนกลิ้งไปมาเมื่อบอสจี้เข้าที่เอวที่เป็นจุดศูนย์ถ่วงแห่งความจั๊กจี้
บอสกับไลลานี่เล่นกันทุกเวลาไม่มีวันเบื่อเลยหรือไง ผมมองภาพนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ไลลาที่โดนบอสหอมแก้มแรงๆนั่นถูกตราจองว่าเป็นการกินแล้วบุคคลที่ไม่สำคัญอย่างผมก็โดนเด็กน้อยเล่นเอาจนได้
“พี่หมูแบมแบม!
หมาป่ากำลังจะกินไลลาแล้วค่ะ! งื้ออออ!
หมาป่าต้องไปกินพี่หมูแบมแบมแล้วนะ!”
หาเรื่องจนได้เด็กบ้าเอ๊ย...
ผมสะดุ้งทันทีที่หมาป่ามาร์คตวัดสายตามาที่ผมก่อนที่ผมจะกระโดดหลบบอสซึ่งพุ่งเข้ามาอย่างจังจนแทบตั้งตัวไม่ทัน!
“มาให้กินเดี๋ยวนี้เลยพี่หมูแบมแบม!”
อินกว่าบอสก็ไม่มีแล้วครับจังหวะนี้
แอร๊ยยยยยย! ผมกระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะเล่นสู้ฟัดกับบอสโดยมีกับไลลามาร่วมด้วย
หมาป่าครั้งนี้เลยโดนลูกหมูและพี่หมูทำร้ายแทน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสียงหัวเราะมันจะหมดไป
มันกลับเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆจนแทบไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ผมที่หนีบอสกับไลลา
บอสที่ไล่ตามพวกเรามันเป็นเหมือนเกมที่วนอยู่แบบนั้นไม่มีจบสิ้น ความรู้สึกดีๆพวกนี้มันก่อตัวขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“พี่หมูแบมจะแลกชีวิตเพื่อน้องไลลาเอง!
อ๊ากกกกก!”ผมที่ถือหมอนข้างสีชมพูไว้ในมือเตรียมฟาดหมาให้กระเด็นเต็มที่
“คิดว่าจะรอดเหรอพี่หมูแบม!
หมาป่าเข้ามาแล้วแฮ่!”บอสที่ทำท่าจะเข้ามากินผมได้ทุกเมื่อ
“ฮ่าๆๆๆ!”ส่วนเด็กน้อยไลลาเองก็หัวเราะไม่หยุด
ขืนเล่นกันแบบนี้...
แล้วไลลาจะได้นอนยามไหนล่ะครับบบบบบ!!!!
ปึง...
เสียงประตูห้องของไลลาที่ถูกปิดเบาที่สุดนั้นดังขึ้นหลังจากเห็นเหตุการณ์ที่คนเป็นแม่ได้เห็นแล้วเมื่อกี้
รอยยิ้มถูกจุดเข้าที่ริมฝีปากทันที คุณหญิงต้วนหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบเบาๆหลังจากที่เธอตั้งใจว่าจะเข้ามาช่วยแบมแบมกล่อมไลลาให้หลับเพราะรายนั้นหลับยากกว่าใคร...
วันนี้มีอะไหลายๆอย่างที่พิสูจน์ให้คุณแม่ได้รู้ทั้งๆที่แบมแบมเองไม่ได้ตั้งตัว...
ความใสซื่อ
ความเอาใจใส่ ความเทคแคร์...
คุณหญิงต้วนมองแหวนประจำตระกูลบนนิ้วเรียวก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนไปเพื่อหลับพักผ่อนกับร่างกายหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
ทันทีที่หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องและสอดร่างลงใต้ผ้าห่มผืนหนา
พ่อของมาร์คต้วนก็สวมกอดเข้าที่ร่างบางของคุณหญิงต้วนทันที
“ไลลาเป็นยังไงบ้าง...”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบา คุณหญิงต้วนจุดยิ้มเล็กน้อยแล้วภาพของแบมแบม
ไลลา และมาร์คผู้เป็นลูกชายของเธอก็ผุดขึ้นมา “แล้วเรื่องแบมแบมล่ะ...”
หวังว่าหญิงสาวคงจะตัดสินใจไม่ผิดหรอกที่พูดออกไปในครั้งนี้...
“เห็นทีว่าเราคงจะต้องเสียแหวนประจำตระกูลไปอีกวงแล้วล่ะมั้งคะ”
วันนี้มาอัพอย่างดึกเลยค่ะ 5555555555
งื้อออออ แม่พี่ต้วนเริ่มชอบอีแบ๋มมากขึ้นแล้วค่ะ ปริ่มแทน ดีใจแทน #แทบจะชูธงโบกไปมา 5555
ตอนแรกกะจะลงพรุ่งนี้แต่ไม่ได้ค่ะไม่ลงเรานอนไม่หลับ 5555
เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะ ใครที่เข้ามาอ่านดึกๆไรท์ก็ขอเสริ์ฟนิยายดีๆที่ทำให้ฝันดีไปตามๆกัน อิอิ55555
สำหรับคนที่เข้ามาอ่านตอนนี้ก็ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ความคิดเห็น