คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CHAPTER 20: คนที่ชื่อแบมแบมนั้นชอบทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วง
20
คนที่ชื่อแบมแบมนั้นชอบทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วง
설레는 가슴 안고 두근두근 네게 다가가
ฉันเดินเข้าไปหาเธอด้วยใจที่เต้นตึกตัก
불꽃이 터지는 여름 밤
ในคืนฤดูร้อนที่มีดอกไม้ไฟกระจายอยู่บนฟ้า
첫 키스의 추억이 생각나
ฉันก็นึกถึงจูบแรกขึ้นมา
오늘 밤에 무슨 일이 벌어질 것만 같지
รู้สึกเหมือนกับว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในคืนนี้เลย
느낌이 좋은 날 가슴 떨리는 이 밤
เป็นวันที่รู้สึกดี
เป็นคืนที่ใจเต้นรัว
-AOA JOA YO-
“แค่กๆ!”
ผมไอออกมาเป็นครั้งที่ห้าหลังจากตื่นเช้ามาเป็นเวลาสองวันติดกัน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้พิสูจน์ตัวเองกับขุ่นแม่แล้วทำไมอากาศตอนนี้มันเย็นชืดขนาดนี้วะ
พยาการณ์อากาศก็บอกนี่หว่าว่าวันนี้อากาศแจ่มใส นี่เดาป่ะเนี่ย
ขอยืมเอาอากาศแบบนี้ไปโยนไว้ที่ไทยได้ไหมถามใจดู...
“แค่กๆ!”
“เฮ้ย ไหวป่าวแบมแบม
หน้าแดงจัดแล้วนะนั่นน่ะ”โจอี้ที่เดินมาแตะไหล่ผมในขณะที่ผมกำลังรดน้ำแปลงสตอว์เบอร์รี่สุดที่รักอยู่อย่างดีๆ
ผมส่ายหน้าบอกปัดว่าไม่เป็นไร ต้นกล้าที่งอกออกมาจากดินมากมายนั้นทำให้ผมยิ้มออก “ตัวอุ่นแล้วนะ กินยาเหอะ”
“ตัวเย็นก็ตายแล้วป่ะ
เออ ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปๆๆๆทำงาน”
ผมไล่โจอี้ให้เดินรดน้ำแปลงให้ทั่วจังหวะที่ผมหันมาจะทำต่อนั้นภาพข้างหน้ากลับมืดสนิทและอาการปวดหัวขั้นรุนแรงโถมเข้ามาหาผมชนิดที่เอาซะผมทรงตัวไม่อยู่
ตุบ!!!
รู้ตัวอีกทีผมก็ล้มลงกับพื้นดินเสียแล้ว...
อือ...
ปวดหัวว่ะ...
สัมผัสนุ่มนิ่มและเย็นชืดที่แปะอยู่บนหน้าผากนั้นทำให้ผมลืมตาตื่นมาในห้องกว้างสะอาดสีขาวและแสงแดดอุ่นๆยามสายก็ส่องเข้ามาทำให้ผมแทบจะลืมอากาศเมื่อตอนตีห้าของเมื่อเช้าไปซะสนิท
ผมปรับโฟกัสตาให้ชัดมากขึ้นก่อนจะมองไปหาบุคคลมาใหม่ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยข้าวเช้า
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“อือ
แล้วหนูเป็นไรไปอ่ะ”
ผมถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ารู้แค่ว่ามีคนอุ้มผมมาที่นี่ก็เท่านั้นแต่แค่ไม่รู้ว่าผมไปทำอีท่าไหนถึงโดนหามมาที่นี่
“เป็นลม
โจอี้มันแบกมึงมากูก็เลยอุ้มมึงมานอนที่ห้องกู”
“อ่ออออ แค่เป็นลม”ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ตัวเองไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ บอสวางชามข้าวเช้าของผมไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่แขนแกร่งนั่นจะคว้าร่างผมเข้าไปกอดแบบแนบสนิท
“บอส เป็นไรอีกเนี่ย”
“...ทำไมชอบทำตัวให้เป็นห่วงวะ”
ใบหน้าของบอสซุกอยู่กับผมของผมทันทีแบบที่ชอบทำ
ต่างกับผมที่มองตามตาปริบๆปรับอารมณ์และค่าระดับความเขินที่พรุ่งปรี๊ดขึ้นไม่ถูก
เมากาวป่ะเนี่ย...
“สนุกมากไงที่ทำให้กูเป็นห่วงฮะ
อีแบ๋ม”
“หนูยังไม่ได้แกล้งทำให้เป็นห่วงอะไรแบบที่บอสพูดเลยอ่ะ”ผมตอบเสียงอู้อี้เพราะหน้าก็ซกอยู่กับเสื้อผ้าราคาแพงของบอส รู้สึกหน้าร้อนนิดๆกับคำพูดของบอส
แอร๊ยยย วันนี้บอสไม่เมาม้าก็เมาอากาศ มาแบบผิดปกติ แบบแอดวานซ์!
“กูห่วงทุกอย่างที่เป็นมึงนั่นแหละ
ใครสั่งให้ไปทำแต่เช้า”
“ก็วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะถ้าหนูไม่มีสตอว์เบอร์รี่ไปให้แม่ของบอส
แม่บอสก็ไม่ให้หนูแต่งงานกับบอสดิ”
“มึงจะทำได้หรือทำไม่ได้กูก็จะแต่งงานกับมึงเท่านั้นแหละ
เบ้าหน้าแบบนี้ยิ่งหาสามียากอยู่ สงสารเวทนาจิต”
“แล้วมารักคนเบ้าหน้าน่าสงสารเวทนาจิตทำไมเล่า!”
“ก็รักไปแล้วให้เลิกรักก็ยากล่ะเด็กน้อย”
สรุปมันจะหยอดมุกเสี่ยวหรือมันจะด่าทางอ้อม
อีแบ๋มล่ะไม่เข้าใจจริงๆขอเชิญคุณริวมาสัมผัสหน่อยครับว่าอีบอสเนี่ยพูดอะไรตรงกับหัวใจตัวเองบ้าง
(ริวจะไม่ยุ่งครับ)
บอสคลายอ้อมกอดออกจากผม
ผมเลยหายใจโล่งอกขึ้นมามาก ออกซิเจนจ๋าเข้ามาในปอดเยอะๆ จะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้ว
เฮือกกกกก!
ผมคว้าชามข้าวเช้าเข้ามาใกล้ก่อนจะเปิด
ควันแห่งความร้อนพวยพุ่งขึ้นมากระทบหน้าผมพอคันจางหายไปพบว่ามันเป็นข้าวต้มหมูร้อนๆไม่ใส่พริกไทยแบบที่ผมชอบ
ผมเหล่มองบอสที่เฉไฉหน้าไปทางอื่นราวกับอยากจะจับผิด
คนนี้ก็รู้หมดแหละว่าผมกินอะไรไม่กินอะไร
คนบ้า มาทำให้ตกหลุมรักเรื่อยๆอยู่ได้
สงสารคนหวั่นไหวง่ายมั่งดิเฮ้ยยยย!!!
ในขณะที่ผมกำลังจ้วงข้าวต้มอย่างหิวกระหายนั้นสายตาคู่หนึ่งก็จับจ้องมาที่ผมอย่างไม่วางตา
ผมเหล่มองบอสเล็กน้อย บอสที่มองหน้าผมแล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา
เล่นเอาใจเต้นหนักมาก...อยากเอาข้าวต้มราดหน้าสุดๆครับจุดๆนี้...
“หน้าหนูมีอะไรติดเหรอบอส?”
“เปล่า กูก็แค่สงสัย...”ประโยคของบอสทำให้ผมหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อนิ้วเรียวสวยถูกส่งมาเกลี่ยปอยผมที่ไหลลงมาปรกหน้าของผมออก
“ทำไมมึงถึงน่ารักแบบนี้วะ?”
……
บึ้มมมมมมมมมม!!!
เขินแบบเปื่อยยิ่งกว่าข้าวในข้าวต้มนี้
อยากกระโดดออกจากบ้านแล้วไปมุดดินหนีซะ!
โคฟเวอร์เป็นนิวเคลียร์แล้วระเบิดสู่โลกครับ
ตู้มมมมม!!!
ผมพยายามกลั้นยิ้มให้มากที่สุด
เราต้องไม่ให้ใครรู้ว่าเรากำลังเขิน ไม่เราต้องไม่เขิน -////-
“ก็น่ารักมาตั้งแต่แรกละ...พูดอะไรก็ไม่รู้เล่นซะไม่อยากกินข้าวต้มต่อเลย”
“ถ้าป้อนให้แล้วจะกินต่อป่ะละ”
“บอสหยุดเต๊าะหนูสักนาทีนึงได้มั้ย
นี่เมาม้าใช่ป่ะ? บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเล่นม้า!!”
ปั้ก!
อั้ก!
แล้วนิ้วแสนโฉดโหดและเลวก็จัดการดีดเข้าที่หน้าผากผมเต็มๆแบบไร้ตัวช่วย
เจ็บแปลบๆแสบไปทั้งทรวงครัช...
“กวนนะเดี๋ยวนี้เดี๋ยวจับปล่อยทะเล”
“ห้ะ! จริงอ่ะ! โอ๊ยยยย
ดีเลยบอสหนูนี่นะอยากไปเล่นบานานาโบ๊ตกับพวกฝรั่งกล้ามเน้นๆจะบ้าตายอยู่แล้ว
เอาแบบสีผิวแทนเซ็กซี่ๆเห็นทีแล้วใจละ...”
ปั้ก!!!
เอื้ออออออ!
โดนดีดหน้าผากหนักกว่าเดิมครับ
(;_;) ใครๆก็ชอบทำร้ายแบ๋ม แบ๋มผิดอะไร สามีที่ดีทำไมทำร้ายภรรยาหนักขนาดนี้เดี๋ยวเจอ
911!
“แรดมากระวังโดนนะมึงอ่ะ
เจอดีแล้วจะไม่ช่วย”
“เจอดีจากบอสใช่ป่ะ
โอ๊ย ตื่นเต้นจุงเบยยย!”
“อยากลองมั้ยละ :)”
อะจะอะ...
โอเค ตอนนี้มรสุมแห่งความร้ายกาจกำลังแผ่กระจายไปทั่วห้องนอนกรุณาถอยห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ตู๊ดๆๆๆ!
เฮ้ยๆๆๆๆ
ดูเหมือนบอสจะเอาจริงว่ะ! (;O;)
ร่างสูงค่อยๆปีนขึ้นมาบนเตียงที่ผมนอนอยู่
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกก่อนจะค่อยๆถอยหลังกรูดไปติดหัวเตียงบอสที่ค่อยๆคลานเข้ามานั้นจับไหล่ผมมั่นคงไว้แน่น
ผมพยายามจะดิ้นหนีแต่แรงกดจากคนตัวสูงที่คืบคลานขึ้นมาอยู่บนร่างนั้นทำให้เสียงของผมโดนกลืนหายไปซะหมดแม้แต่แรงที่จะเอ่ยปากพูดออกมามันยังไม่มีบอสให้นิ้วเรียวเชิดใบหน้าของผมให้สบกับดวงตาสีเข้มอย่างช้าๆ
แล้วเราก็จ้องตากันอยู่นานจนผมแอบกลัวว่าถ้าเราเป็นปลากัดคงท้องลูกสามริมฝีปากบางนั่นค่อยๆเลื่อนลงต่ำมาเรื่อยๆจนมันใกล้ที่จะแตะริมฝีปากผมอยู่เต็มทน
ใกล้แล้ว...
กะ...ใกล้...
เสียงหัวใจที่เราสองคนประสานมันเต้นตึกตักไม่มีใครยอมใคร...
อ๊ะ...
จะ...โดน...จูบ...
แล้ว...
ปังๆๆๆๆ!!!!
เฮือก!
What the!!!!??
ทุกอย่างหยุดแทบจะในทันทีเมื่อมีคนมาเคาะประตูห้องแห่งนี้
อันที่จริงถ้าผมปาระเบิดออกไปนี่มันจะเป็นอะไรมั้ยหว่า -_-
บอสเลิกสนใจกับจูบเมื่อกี้ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูให้กับผู้มาขัดส่วนผมก็นั่งเซ็งอยู่บนเตียงแบบไร้วี่แววแห่งความดีใจทันทีที่ประตูเปิดออกโจอี้ต้วนก็เขย่าแขนของผู้เป็นพี่แรงๆจนผมแอบกลัวว่าบอสจะกลายเป็นก้อนช็อคโกแลตกลมไปเสียก่อน
“มาร์ค! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”เสียงของโจอี้สั่นๆแล้วผมสังเกตได้ถึงน้ำตาที่ไหลออกมานั้น
เล่นเอาผมกับบอสใจไม่ดีตามกันไปอารมณ์โกรธเมื่อกี้หายไปหมดสิ้นดี “ไลลา...ไลลา...”
ทันทีที่ได้ยินชื่อของไลลาผมก็ผุดขึ้นจากเตียงทันที
หัวใจตอนนี้เต้นแรงจนเจ็บอกไปหมดมันโหวงๆเหมือนกับเรื่องไม่ดีขึ้น ให้ตาย
อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย
“ไลลาเป็นอะไร!”
บอสตั้งสติถามเสียงดัง
โจอี้ปาดน้ำตาบนหน้าก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นๆอีกครั้ง
“ไลลาหายตัวไป!
ไม่มีใครตามหาเจอเลยมาร์ค!”
“เดี๋ยวผมกับโจอี้จะไปตามในไร่องุ่น
แม่กับพ่อรออยู่ที่บ้าน แจ๊คซันนี่กับหญิงแตงไปตามที่ริมน้ำด้านข้างของโกดังเก็บไวน์ส่วนแบมแบมนอนพักอยู่ที่นี่”
“ไม่เอา! หนูจะออกไปตามไลลา!”ผมแว้ดขึ้นทันทีซึ่งผลตอบรับที่ได้มาก็คือสายตาดุๆของบอสแทน
“นี่มันอันตราย!
ไลลาจะไปอยู่ในมือใครก็ไม่รู้ อย่าทำให้เป็นห่วง!”
“ไลลาคือหลานบอสก็หลานหนูเหมือนกัน
หนูไม่ปล่อยให้ไลลาเป็นอะไรหรอก! เดี๋ยวหนูจะไปดูที่ลำธารข้างๆแปลงสตอว์เบอร์รี่เอง
มันห่างไปไม่ไกลใช่มั้ยครับ”
ผมหันไปถามขุ่นแม่ที่กำลังดมยาดมอยู่ข้างๆขุ่นแม่พยักหน้าหงึกๆแค่นี้ผมก็ได้พิกัจมาแล้ว
ยังไงไลลาต้องปลอดภัย ไลลาต้องปลอดภัย!
“ประมาณห้าเมตรได้นะแบมแบม...ตามหากันดีๆล่ะ”
ขุ่นพ่อเอ่ยเตือนพวกเรา
ผมคว้าไฟฉายไว้ในมือก่อนจะทดสอบแสงของมันเพื่อว่าถ้ามืดแล้วยังตามหาไม่เจอก็จะมีแสงช่วยหาได้
ตอนนี้มันก็ใกล้จะหกโมงเย็นแล้วหวังว่าถ้าเราออกตามหากันเยอะขนาดนี้คงจะเจอในไม่ช้า
บอสกุมขมับตัวเองซึ่งตกอยู่ในสายตาที่เป็นห่วงของผมขนาดคนงานในไร่ยังเคร่งเครียดกันขนาดนี้ถ้าเป็นบอสที่รักไลลาปานลูกสาวจะเครียดมากกว่ากันแค่ไหน...มาร์คทุบโต๊ะเสียงดังเพื่อเรียกสติของทุกคน
ตอนนี้มีคนมารวมตัวที่บ้านคุณหญิงต้วนเยอะมากถ้านับพวกลูกงานในไร่ซึ่งจะออกตามหารอบๆไร่
ร่างสูงของบอสปรายสายตามาที่ผมก่อนจะถอนหายใจประประกาศเสียงแข็ง
“สองทุ่มแล้วให้มาเจอที่บ้านหลังนี้!
กลับมาเป็นคู่ๆห้ามขาดหายไปแม้แต่คนเดียว! ใครฝืนคำสั่งผมจะไล่พวกคุณออก!
ตามหาตัวของไลลาให้เจอ!!!”
ได้โปรดพระเจ้า...
อย่าเป็นอะไรไปนะเด็กน้อย...
19.42 น.
เวลานี้มันช่างมืดและน่ากลัวสำหรับผมยังไงไม่รู้...
เพราะผมไม่ได้มาเป็นคู่บรรยากาศเลยเงียบเชียบมากกว่าปกติถึงสองเท่า...
ไฟฉายเป็นสิ่งเดียวที่ให้แสงสว่างในการนำทางให้ผมได้ที่สุดในตอนนี้
พระอาทิตย์ก็จะรีบลาไปไหนมากก็ไม่รู้
เสียงแมลงที่บินไปมาทำให้ผมขนลุกซู่ยิ่งกว่าเดิม
ไม่มีใครเจอไลลาเลย...
แม้กระทั่งผม
ผมยังไม่รู้เลยว่าเด็กน้อยนั้นหายไปไหน...
ถ้ากลับมาพี่แบมแบมจะเล่านิทานให้ฟังสองเรื่องเลยนะไลลา...
“ไลลา! หนูอยู่แถวนี้มั้ยคะ! พี่แบมแบมมาหาแล้วนะคนเก่ง!
ออกมาหาพี่แบมแบมหน่อยเร็ว!”เสียงผมถูกตะโกนเป็นรอบที่ร้อยหลังจากเริ่มตามหาแรกๆตอนนี้ผมเจ็บคอและปวดขาไปหมดอีกไม่กี่นาทีก็จะสองทุ่มแล้ว
ขอให้เจอไลลาเถอะ “ไลลา! ถ้าได้ยินตอบเสียงพี่แบมแบมหน่อยค่ะ!!!”
ผมเริ่มเข้าใกล้ลำธารมากขึ้นแต่สิ่งที่ผมสะดุดก็คือเสียงของใครสักคนหนึ่งที่กำลังอื้ออึงเหมือนพูดกับใครอยู่ที่หน้าลำธาร
ผมตั้งสติให้มั่นคงก่อนจะค่อยๆฉายไฟส่องไปที่เป้าหมายแล้วร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กก็ปรากฏสู่สายตาเล่นเอาผมน้ำตาคลอ
“ไลลา!!!”
“อ๊ะ!...พี่แบมแบม...”เด็กน้อยสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงที่ผมเรียก
ไลลากับลังใช้ไม้ยาวเขี่ยอะไรสักอย่างที่ข้ามฟากของลำธารไป
เห็นแล้วผมก็อดใจไม่ดีเพราะน้ำตรงนี้มันค่อนข้างลึกและเย็น “พี่แบมแบมมาหาไลลาเหรอคะ?”
“ครับ
ตอนนี้ทุกคนตามหาไลลากันหมดเลยนะ คุณป้าทำขนมที่ไลลาชอบไว้ด้วย
มาหาพี่แบมแบมเร็วครับมาเร็วคนเก่ง...”
ผมพยายามกล่อมไลลาแต่เด็กน้อยกลับไม่ลุกขึ้นมาอย่างใจหวัง
ร่างเล็กยังจับไม้เขี่ยบางสิ่งบางอย่างที่ติดอยู่ตรงโขดหินของลำธารฝั่งตรงข้าม
ผมค่อยๆก้าวไปหาเด็กน้อยไลลาตอนนี้เหงื่อท่วมเต็มตัวคาดว่าน่าจะมาเล่นตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว
“ไลลายังช่วยคุณดอกไม้ไม่ได้เลยค่ะ...คุณดอกไม้กำลังจะปลิวไปกับสายน้ำ...”
ผมส่องไฟไปที่สิ่งที่ไลลาพยายามจะเขี่ยมันออก
ต้นกล้าของดอกไม้อะไรสักอย่างมันงอกออกมาจากข้างโขดหินซึ่งน้ำก็กำลังจะท่วมถึง
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่แบมแบมพาไลลามาช่วยคุณดอกไม้นะ
วันนี้ไลลากลับบ้านกับพี่แบมแบมก่อนได้มั้ย มาร์คอยากกอดไลลามากเลยนะตอนนี้”
เด็กหญิงไลลาทำหน้ายู่แต่ก็ยังเชื่อฟังผมเด็กน้อยวางกิ่งไม้ยาวนั้นไว้ข้างต้นไม้
ไลลาหันมามองผมก่อนจะยิ้มพลางทำท่าจะวิ่งมาหาผมซึ่งผมกำลังจะเอื้อมมือไปอุ้มเข้าเด็กน้อยถ้าไม่ติดที่ว่าจังหวะที่ไลลากำลังยืนขึ้นรองเท้าผ้าใบคู่เล็กกลับลื่นดินแถวนั้น!!
และแล้วสิ่งที่ผมไม่คาดฝันมันก็เกิดขึ้นจนได้!
ตูม!
“แค่กๆๆ! พี่แบมแบมช่วยไลลาด้วย!”
ร่างเล็กนั้นตกลงไปในน้ำลึกและพยายามตะเกียดตะกายขึ้นมาฝั่ง
ผมมองภาพนั้นด้วยอาการทำอะไรไม่ถูกไฟฉายก็ร่วงลงพื้น ใช่
ผมอยากจะลงไปช่วยตอนนี้แต่...
ผมว่ายน้ำไม่เป็น...
“พี่แบม...อึก...พี่แบมแบมช่วยไลลาด้วย...อึกกก”
แล้วสติผมก็ขาดผึงทันทีที่เห็นร่างของเด็กน้อยจมลงไปใต้น้ำแค่นั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรกระโดดลงไปใต้น้ำเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งทันที
ตูม!
ร่างของผมสัมผัสกับสายน้ำค่อนข้างลึกที่มีกระแสน้ำพัดค่อนข้างแรงทั้งๆที่น้ำข้างบนมันนิ่ง
ผมลืมตาขึ้นใต้น้ำก่อนจะจับมือเล็กของไลลาเอาไว้แล้วก็ใช้ทักษะพุ่งตัวขึ้นไปบนผิวน้ำเพื่อเอาออกซิเจนที่กำลังใกล้จะหมดเต็มที
ซ่า!
แค่กๆๆ!
การที่คนว่ายน้ำไม่เป็นต้องมาช่วยคนว่ายน้ำไม่เป็นนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากการที่เราพายเรือสวนทางกัน
แต่ก็มีแค่ทางเลือกเดียวคือตอนนี้ผมต้องใช้แรงโยนร่างของไลลาขึ้นไปเหนือผิวน้ำ!
เจ็บหน่อยนะเด็กน้อย…
ฮึบ!
ผมใช้แรงของสองขาตีขาในน้ำให้เข้าไปใกล้บกมากที่สุดก่อนจะกอดไลลาไว้ในอ้อมแขนและทำการเหวี่ยงร่างของไลลาขึ้นไปบนพื้นดินทันที!
ตุบ!
“แค่กๆ!”เด็กน้อยสำลักน้ำออกมาจากปาก
ผมมองไลลาที่ปลอดภัยแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเอง...
รอดตายแล้ว...ไลลารอดตายแล้ว...
แล้วผมก็คงต้องขึ้นไปบ้างแล้ว...
กึก!!
!!!!!!
จู่ๆอาการประกลาดมันก็เกิดขึ้นเร็วจนผมไม่ได้ตั้งตัว
ขาของผมมันอ่อนแรงเหมือนโดนอะไรล็อคเอาไว้ ตอนเรียนวิชาว่ายน้ำที่ประเทศไทยผมก็เป็นอาการแบบนี้ประจำเวลาที่อยู่ในน้ำนานเกินไป…
ตะคริว...
ขาผม...มันเป็นตะคริว!!!
เวรเอ๊ย!
ขาของผมตีขาไปไหนไม่ได้เลยมันเอาแต่จะลากผมจมดิ่งลงสู่ใต้ลึกของลำธาร
ผมพยายามเกาะขอบดินไว้แต่มันก็ไม่เป็นผล! ร่างผมเหมือนโดนฉุดลงไปเรื่อยๆแล้วสุดท้ายผมก็เอาออกซิเจนเฮือกสุดท้ายไว้ก่อนที่น้ำมันจะท่วมหัวไปจนหมด...
ตอนนี้...
หูของผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น...
มันได้ยินแต่เสียงของน้ำที่กำลังพัดร่างของผมไปเรื่อยๆ...
ผมสัมผัสได้แค่ว่าทุกอย่างมันมืดสนิท...
ความเย็นเยือกเหมือนน้ำแข็งกำลังห่อหุ้มตัวของผมเอาไว้...
รู้แค่ว่าร่างของผมมันกำลังจมดิ่งไปเรื่อยๆเหมือนตามทฤษฎีแรงโน้มถ่วงของโลก...
ยิ่งลึกแค่ไหนผมก็ยิ่งหนาวและหูอื้อมากเท่านั้น...
แล้วสุดท้ายผมก็สำลัก น้ำมากมายโถมเข้ามาในปากผมจนผมอยากจะขย้อนมันออกมาแต่ก็ทำไม่ได้...
ใครก็ได้ที่ผ่านมาแถวนี้...
ขอแค่ใครสักคน...
ช่วยด้วย...
ตายล่ะ อีแบ๋มจมน้ำ! แก๊!!! ไม่เอาาาาา! ต้องไม่เป็นไรนะ!!!
ใครที่ผ่านมาก็มาช่วยด่วนๆเลย แง TvT
เรามาสะบัดธงที่ทำให้อีแบ๋มปลอดภัยกันเถอะ #โบกธงไปมา
(อีไรท์เตอร์นี่สติครบมั้ยถามใจคนอ่านดูค่ะ ฮอลลลล 5555555)
ตอนที่แกจะได้เป็นสะใภ้ก็มาเกิดเรื่องตลอดเลยยย ถามจริงว่าชาติที่แล้วทำอะไรไวห้ะแบ๋มมมม
การใช้ชีวิตไปวันๆของอีแบ๋มโดยไม่เกิดเรื่องนี่เป็นไอเทมโคตรแรร์เลยนะ บอกเลย 5555555
ความคิดเห็น