คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : CHAPTER 25: คุณพ่อต้วนนั้นง้อใครไม่เคยจะเป็น
25
คุณพ่อต้วนนั้นง้อใครไม่เคยจะเป็น
에이 다 아는데 왜 자꾸 숨겨
เอ ผมรู้หมดแล้วน่า
จะแอบทำไมล่ะครับ
네가 날 좋아하는게 이미 네 얼굴에 쓰여있어
คุณชอบผมไม่ใช่เหรอ แหม
มันก็เขียนอยู่บนหน้าคุณหมดแล้วนี่ครับ
에이 나를 보다 왜 눈을 돌려
เอ มองผมสิครับ จะหันไปไหนกันล่ะ
다 아는데 에이 에이
รู้หมดแล้วน่า
-GOT7 A-
ไลน์!
MarkandBam:
เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย?
เหอะๆ …..
ผมจ้องข้อความนั้นด้วยความเหลืออดก่อนจะพิมพ์แบบประชดกลับไป!
BamBamandMark: ตายเมื่อไหร่เดี๋ยวโทรไปบอก!
“ย่าห์! บอสนี่มันเหลือคนจริงๆ!”
ตุบ!
ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ไปไว้บนเตียงก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียดเล่นเอาหญิงแตงที่จัดอาหารเช้าอยู่นั้นต้องเดินมาบีบๆ
นวดๆ ไหล่ผมเพื่อให้ผมผ่อนคลาย
“ไม่เอาสิคะพี่แบ๋ม
เป็นคุณแม่ต้องอารมณ์ดีตลอดเวลานะคะ ยิ้มก่อนค่ะเดี๋ยวลูกจะไม่สบายใจเอานา...”
ผมค่อยๆ สะบัดความโกรธออกไปพร้อมผ่อนลมหายใจเข้าออก
โอเคนะแบ๋มน้อย...ไม่โกรธคุณแม่ที่ขึ้นเสียงนะครับ คุณแม่ขอโทษนะคนเก่ง...
หลังจากที่ผมลืมเรื่องบอสไปได้แจ๊คซันนี่ก็ยกอาหารเช้าเข้ามาในห้อง
ตั้งแต่วันรู้ว่าผมท้องมันก็ดูแลผมดียิ่งกว่าแม่ เหมือนกับดูแลลูกตัวเองอ่ะ
คิดดู...
“จะว่าไปบอสมันก็โง่ว่ะ
คิดได้ไงว่าพี่ท้องเสีย ฮ่าๆๆๆ ยิ่งนึกก็ยิ่งขำ”
“สัญญาณไม่ดี
สงสัยตอนต่อไปกูคงต้องบินไปอังกฤษเพื่อถล่มเสาอากาศ”
“โวะ โหดเวอร์ มาๆๆ
วันนี้พี่ต้องเน้นผักนิดนึงนะ กินได้ใช่ป่ะ?”
“อือ กินได้
เริ่มจะกินได้ละ”
หลังจากอาการเมื่อวานข้าวผมก็แทบไม่ได้ตกถึงท้องเลย
พอมาวันนี้ผมก็อาเจียนออกมาเป็นครั้งคราวกลิ่นอาหารหลายๆ อย่างก็เริ่มโอเคมากขึ้น
ผมเริ่มกินข้าวได้แล้ว เจ๋งใช่มั้ยล่ะ ผมค่อยๆ
พาตัวเองจากเตียงเพื่อไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
แซนด์วิชที่แอ้งแม้งอยู่ในจานผมบ่งบอกว่านี่คือข้าวเช้ามื้อแรก ยังไม่ทันที่ผมจะนำมันเข้าปากเสียงแจ้งเตือนของโปรแกรมก็ดังขึ้นกับโทรศัพท์ผมก่อน
ไลน์!
ชะงักค้าง...ไม่สนใจ
กินต่อไป...
ไลน์!
-_- ใครวะ
ไลน์!
ไลน์!
ไลน์!
“คงไม่ต้องกินมันแล้วแหละวันนี้”
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวเดินย่องๆ
เข้าไปดูที่โทรศัพท์เจ้าปัญหาซึ่งมันกำลังกวนประสาทผมอย่างไม่หยุดหย่อน
แชทไลน์ของผมเด้งเข้าเป็นกล่องจดหมายผมเปิดโปรแกรมขึ้นมาดูก่อนจะพบคนที่ส่งข้อความมา
MarkandBam:
ยังไม่หายอีกเหรอ กินยาไปหรือเปล่าเมื่อวาน
MarkandBam:
อย่าดื้อดิ กินยาด้วย
MarkandBam: พี่มาร์คเคลียร์งานเสร็จแล้วนะครับเด็กดี
วันนี้จะขึ้นเครื่องกลับแล้ว
MarkandBam:
เอาอะไรมั้ยครับ?
ไม่ต้อง
ไม่ต้องงงงง!
ไม่ต้องมาเปลี่ยนสรรพนามเพื่อง้ออีแบ๋มคนนี้เลย!
ไม่หลงกลหรอก! ไม่ต้องมาครับด้วย! ไม่ต้องโผล่มาเลยไอ้คนบ้า!!!
งี่เง่า!
BamBamandMark: ขอให้เครื่องบินตกกลางอากาศเจอหลุมดำดูดเข้าไปเปลี่ยนเป็นสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา!
BamBamandMark: หนูจะให้คนของบอสล็อคประตูหน้าคอนโดเอาไว้ไม่ให้บอสเข้า
แอบเจาะยางรถยนต์ของบอสทุกคัน ไม่ให้บอสได้เจอหนูหรอก!
BamBamandMark: นี่ไม่ได้โกรธนะเนี่ย! บอกเลยยยยยย!
BamBamandMark: (สติ๊กเกอร์บราวน์ฟาดแข้งโคนี่)
“บ้าๆๆๆๆ! ไอ้บ้าเอ๊ย!”แล้วผมก็อดด่าใส่โทรศัพท์ไม่ได้
นี่ทำไมวันนี้อารมณ์เสียแปลกๆ ผมกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดแล้ว (;_;)
“พี่แบ๋มอ่า...คิดมากอีกแล้ว
ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เดี๋ยวบอสก็มีเซอร์ไพรส์มาให้พี่ไง
ผมว่าบอสน่าจะรู้แล้วนะเรื่องที่พี่ท้องอ่ะ”เสียงเข้มของคนที่ขัดผมนั้นดังขึ้น
ผมตวัดสายตาไปมองที่อีแจ๊คซันนี่ทันทีก่อนที่มันจะทำหน้าเหลอหลาเล็กน้อยกับอาการของผมซึ่งสงสัยในคำพูดของมันก่อนที่มันจะโดนหญิงแตงฟาดแขนเข้าให้
คิดว่ามีพิรุธป่ะ?
โคตรๆ เลยขอบอกกกกก!
ยุบหนอ...พองหนอ...ตั้งสติหนอ...อารมณ์ดีเข้าไว้แบ๋ม...
แบบนั้นแหละ
โอเคแล้ว โอเคเลย...
โอเคมากเลย
แบมโอเคมากเลย!!!
เอ้า ไม่เชื่อกันเหรอ!!??
“งั้นพรุ่งนี้มีข้าวต้มหมูในตอนเช้ากับไข่ดาว
บวกนมเพิ่มไปอีกหนึ่งแก้วนะพี่แบ๋ม”
“ทำไมต้องกินนมทุกวันด้วยอ่ะ”
“ลูกพี่จะได้แข็งแรงไง
งั้นวันศุกร์ก็ผัดผักกับน้ำขิงถ้วยนึงก่อนนอนผมให้งดนมหนึ่งวัน”
“น้ำขิง? ช่วยอะไรอ่ะ”ผมสะดุ้งเล็กน้อยจากการที่หญิงแตงกุมมือทั้งสองคนของผมไว้ภายใต้มือนิ่มในระหว่างมองอีแจ๊คซันนี่วางตารางอาหารไว้ในทุกวัน
“แตงว่าลูกพี่แบ๋มเกิดมาต้องขี้สงสัยเหมือนแม่แน่เลยอ่ะ”
ผมเป็นคนขี้สงสัยเหรอ
เพิ่งรู้นะเนี่ย (;O;)
อันที่จริงไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าแจ๊คซันนี่กับหญิงแตงจะเก่งเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ด้วย
รู้แค่ว่าแจ๊คซันนี่เป็นคนฉลาดแต่ก็เหมือนคมในฝักส่วนหญิงแตงน่าจะโดนเลี้ยงมาแบบวิธีโบราณเลยทำให้ดูเหมือนสตรีในสมัยเกาหลี
ผมที่นั่งอยู่บนเตียงกดหน้าลงกับตุ๊กตาหมีที่บอสซื้อให้ตอนแต่งงานเพราะผมอ้อนอยากได้มัน
มันก็เลยถูกสอยมาในพริบตา วะฮะฮ่า!
ติ๊งงงต่องงง!
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น
มีแขกมาเยือนอีกแล้ว ผมทำท่าจะลุกไปเปิดแต่แจ๊คซันนี่กลับแย่งไปเปิดก่อน
ทันทีที่ประตูถูกเปิดร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
ใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าพันคอราคาแพง เพียงเห็นแค่นิดเดียวผมก็รู้เลยว่าใคร
“บอส!”เป็นผมที่โพล่งลั่นออกไปก่อนท่ามกลางความอึ้งของตัวเอง
“อ้าวบอส
กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย”แจ๊คซันนี่เป็นคนเอ่ยตามออกมา
เท่านั้นแหละอารมณ์ที่เคยพุ่งพรวดก็ย้อนศรกลับตีเข้ามาที่ผมอีกครั้ง
ความโมโหจากเมื่อวานแทบทำให้ผมกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่
ผมกัดฟันแน่นเพื่อที่จะได้ไม่โพล่งอะไรแย่ๆ ออกไป
“สิบห้านาทีที่แล้ว
พอมาถึงก็แว๊นมานี่เลย”
“งั้นก็มานั่งก่อนดิ
ผมว่าพี่แบ๋มมีเรื่องสำคัญจะบอก!”แจ๊คซันนี่พาบอสเข้ามาข้างใน
ผมสบตากับคนตัวสูงแวบหนึ่งก่อนที่จะผลุบตาหนีหายไปสนใจรายการทีวีตรงหน้ามากกว่า “ว่าไงพี่แบ๋ม บอกๆ ไปดิ”
น่านนนน
โยงมาที่กูอีกแล้วครัช (;_;)
ผมอมลมไว้ในปากจนแก้มพองออกมาด้านนอกพร้อมกอดตุ๊กตาหมีแน่น
ไม่สบตา ไม่คุยด้วย ไม่! ไม่! ไม่!
ไม่! ม่ายยยยยยย!
“นี่ไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ?”บอสนั่งลงตรงข้างผมก่อนจะยื่นมือมาแตะไหล่เบาๆ แต่ผมก็สะบัดออก
ไม่มองหน้าใครมองแต่จอทีวีทั้งๆ ที่ตอนนี้สติไปอยู่กับคนข้างๆ ไปหมด
เราต้องไม่ใจอ่อน!
ต้องไม่ใจอ่อนเข้าใจมั้ย!!!
“คนท้องเสียเค้าไม่คุยกับคนที่กลับมาจากอังกฤษหรอก”
“งอนจริงเหรอวะเนี่ย...งอนกูเหรอแบ๋ม”
“คนท้องเสียเค้าไม่มีสิทธิ์งอนคนที่กลับมาจากอังกฤษหรอก”
“แบ๋ม มีอะไรก็มาคุยกัน
เร็วๆ หันมา”
“คนท้องเสียมักจะคอเคล็ดไม่หันหน้าไปคุยกับคนที่กลับมาจากอังกฤษหรอก”
นี่ไม่ได้ประชดนะเนี่ย!
ไม่เชื่อเหรอ!
ผมยังอมลมไว้ในแก้มอยู่แบบนั้นจนคาดว่าหญิงแตงกับแจ๊คน่าจะพบได้ถึงความผิดปกติ
พวกเขาสองคนเลยมาลากบอสออกไปก่อน ผมยู่หน้าเล็กน้อย เรื่องแบบนี้น่ะไม่เคยที่จะสนใจหรอก
เชอะ (;_;) ผมปรายตามองร่างสูงของบอสที่โดนลากเข้าไปในครัวพร้อมกับแจ๊คซันนี่และหญิงแตงก่อนจะสะบัดหน้าจนผมปลิวมาสนใจรายการทีวีที่ตอนนี้ไม่ได้ให้ความสุขกับผมเลยสักนิดเดียว
เสียงของบอสยังคงลอยนวลอยู่ในหัว นี่หัดง้อคนบ้างมันจะตายหรือไง
ง้อเมียบ้างสิโว้ยยย ง้อออออ!
เวลาผ่านไปบอสก็ยังไม่มาง้อผมสักที
นี่อุตส่าห์นั่งอยู่ตรงหน้าทีวีไม่ขยับไปไหนแล้วนะโว้ย นี่ไม่คิดจะเดินมาแบบบอกว่า
‘ที่รักครับ พี่มาร์คขอโทษนะคนดี’ แบบนี้มันไม่มีเลยหรือไง!
เซ็งจิตชีวิตปลาบู่...
เอื้อยคิดถึงแม่ปลาบู่แล้ว
แปลงร่างเป็นเงือกแล้วลอยไปกับท่อระบายน้ำได้มั้ย (;_;)
หิวขนมอีกแล้วอ่ะ...
ผมลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเดินไปเอาขนมกินเล่นในตู้เย็นจนสบเข้ากับดวงตาคมกริบของบอสที่นั่งคุยกับพวกอีแจ๊คอยู่
ดวงตาทั้งสามคู่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวกันเหมือนกับจะสื่อว่า ‘มึงเข้ามาทำอะไร’
ประมาณนี้ -_-
เชอะ! #แอคติ้งโอเวอร์สะบัดไปด้านขวาสี่สิบแปดองศา
ระหว่างที่ผมคุ้ยหาขนมบิสกิตแท่งและกำลังะจถามมันว่ามันอยู่ไหนในตู้อีแจ๊คซันนี่ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“เอ้ออออ! พี่แบ๋ม งั้นแจ๊คกับแตงไปแล้วนะ พอดีมีนัดกับเพื่อนที่ห้อง”
“อ้าว! ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันทั้งวันไง!”
“เอาน่า
สามีพี่ก็กลับมาแล้ว ไปเนอะแตงเนอะ ไปๆๆๆ”
“เฮ้ยยยยย!”
ปัง!
แล้วอีแจ๊คก็ลากชะนีบอบบางหนีหายออกจากห้องไปทันที
เหลือแต่ผมกับผู้ต้องหาอย่างบอสที่มองมาด้วยแววตาแอบกังวลเล็กน้อย
ผมกัดบิสกิตแท่งก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปนั่งอยู่หน้าทีวีอีกครั้ง
บรรยากาศเงียบไปในทันที
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนน่าจะมีเสียงหัวเราะมากกว่านี้แท้ๆ
ผมนั่งขำกับทีวีเรื่อยเปื่อยแต่ก็แอบเหล่บอสอยู่ว่าทำอะไรบ้าง ผมไม่เห็นบอสนั่งอยู่ในครัวแล้ว
เท่านั้นแหละขาเจ้ากรรมมันก็ทำการลุกเพื่อเดินหาทันที แต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมือของใครบางคนก็จับเข้าที่แขนของผม
ความเย็นเยือกของมันทำให้หน้าผมร้อนขึ้นกว่าเดิม
ช...เชี่ย...
ผ...ผี
“อ๊ากกกกก!”
“อีแบ๋ม! กูเอง!”
อ้าว บอสก็ไม่บอก
แล้วมานั่งตอนไหนเนี่ย (;_;)
ผมนั่งลงข้างๆ
ร่างสูงทันที
สังเกตได้ว่าเสื้อผ้าของบอสเปลี่ยนไปเป็นเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นแทน
สรุปได้ว่าที่บอสหายไปนั้นน่าจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่นเอง
แล้วกูจะห่วงทำไมวะ
นี่โกรธอยู่นะเนี่ย -_-
ผมแกะมือของบอสที่แขนออก
แต่บอสกลับไม่ยอมปล่อยพยายามแงะเท่าไหร่ก็มือเหนียวก็ไม่หลุดออกไปจากแขนของผมง่ายๆ
มันเป็นมือกาวอยู่แบบนั้นจนกระทั่งผมจะสะบัดออกแรงๆ บอสเลยกระชากผมเข้าไปกอดแทน!
(;O;) !!!
“บอสส! ปล่อย! เดี๋ยว! นี้!”ผมพยายามดิ้นในอ้อมกอดอุ่นของคนตรงหน้า บอสกอดผมอยู่แบบนั้นไม่ยอมปล่อยไปไหนไม่ว่าผมทั้งตีทั้งหยิกอะไรมากมาย
“งืออออ ปล่อยยยย!”
“ไหนโกรธอะไรบอกมาก่อน”เสียงนิ่มกระซิบที่ข้างหูผมอย่างแผ่วเบา ผมเบ้ปากเล็กน้อย
“ไม่ได้โกรธ!”
จุ๊บ!
ผมสะดุ้งโหยงทันทีที่ริมฝีปากอุ่นประทับลงมาข้างแก้ม
ฟาดมือไปที่อกของคนที่กอดอยู่แต่คนบ้ากลับหัวเราะชอบใจซะงั้น
“บอกไม่บอก ไม่บอกกูก็จะหอมมึงจนแก้มช้ำเลย”
“ไม่โกรธจริงๆ
ไม่ได้โกรธ”
จุ๊บ!
“บอสอ่า! หยุดเดี๋ยวนี้เลยยย!”
“อยากแก้มช้ำก็ไม่บอก
ถ้าไม่ยอมบอกอีกคืนนี้กูจะฟัดมึงจริงๆ ด้วย”
ฟัดบ้าฟัดบออะไรวะ!
ฟัดกับหมาไป!!!
แต่ก็น่าแปลกที่ผมไม่ยอมดีดดิ้นไปไหนกลับค้างท่าอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงอยู่แบบนั้น
เพราะความอบอุ่นที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมาเกือบอาทิตย์ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลย
ตอนกลางคืนก็กอดแต่หมอนข้างเย็นๆ แต่วันนี้ได้กอดตัวเป็นๆ อุ่นๆ ฮ้า...
เฮือก!
เดี๋ยว! เดี๋ยวนะแบ๋มมมม!
ห้ามเคลิ้มนะเว้ยยยย!
“นี่ง้อแล้วนะ
เด็กดื้อหายงอนหรือยัง?”
“ไม่มีทางอ่ะ!”ผมยังยืนยันคำเดิม บอสคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อยเพื่อกลัวว่าผมจะหายใจไม่ออก
ก่อนที่ร่างสูงจะช้อนตัวผมขึ้นจนตัวลอยและเดินลิ่วไปที่ห้องนอนทันที
เล่นเอาผมว้ากออกมาไม่ทันเพราะการกระทำกะทันหันแบบนี้! “เฮ้ยย
บอสสสส ปล่อยย”
“เด็กดื้อ จอมพยศ”ยังจะมีหน้ามาดุผมอีกนะ!
อีกเรื่องแปลกคือบอสไม่ได้โยนผมลงเตียงแต่กลับค่อยๆ
วางลงบนเตียงแสนนุ่มนิ่ม เพิ่งสังเกตว่าหมอนของผมถูกรองไว้ด้วยหมอนเล็กๆ
อีกใบหนึ่งเพื่อให้เวลานอนหัวของผมสูงกว่าปกติ
เหมือนกับที่นอนนี้บอสจัดไว้ให้ผมเพียงคนเดียวอย่างนั้นแหละ...
หลังจากวางผมลงบนเตียงเรียบร้อยบอสก็เดินมาอีกฟากของเตียงและล้มตัวนอนก่อนจะคว้าตัวผมไปกอดอีกครั้ง
นี่เป็นอะไรมาป่ะเนี่ย
มาถึงก็กอดเอากอดเอา (T/////T)
“คิดถึงมากนะรู้ไว้ด้วย”เสียงนิ่มกระซิบข้างหูผมอีกครั้งทำให้ใจผมชื้นและอบอุ่นขึ้นกะทันหัน
มือหนาเลื่อนมากอบกุมมือข้างซ้ายของผมไว้แน่น “นอนเกือบไม่หลับเลย
ไม่มีมึงให้กอดเนี่ย”
“โกหกป่ะ
ถ้าไม่หนูจะได้เขิน”
ผมพูดเชิงติดตลก
เปลือกตาบางของบอสค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับผมก่อนที่ทุกอย่างมันจะเงียบลงไปอีกครั้งซึ่งผ่านไปไม่นานมาก
ผมก็เริ่มรู้สึกว่าบอสนั้นบีบมือผมไว้แน่นกว่าเดิม จากตอนแรกที่จับมือกันเฉยๆ
กลับเปลี่ยนเป็นประสานกันเข้าอย่างรู้ใจ
แล้วร่างสูงก็ดันมือผมเข้าหาร่างกายของผมเองพร้อมแตะเบาๆ
ที่ท้อง...
ทันทีที่มือของผมสัมผัสกับท้องตัวเองไออุ่นมันก็ส่งผ่านกลับมาเหมือนจะเป็นคำตอบ
ผมที่หลับตาอยู่นั้นค่อยๆ
ลืมตาขึ้นมาสบตากับดวงตาสีเข้มที่ห่างกันไม่เท่าไหร่จนในดวงตาของบอสผมกลับเห็นเงาสะท้อนตัวเองที่กำลังนอนตะแคงข้างอยู่…
“คิดถึงแบ๋มน้อยด้วย”
แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนหน้าผมทันที
รู้สึกดีเล็กน้อยที่บอสพูดมาแบบนี้...
“รู้แล้วเหรอ?”ผมเรียบเรียงคำพูดออกไป ลมหายใจอุ่นร้อนขาดห้วงไปเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะประทับลงอีกครั้งบนหน้าผากของผม
“แจ๊คสันบอกมา
กูก็เลยบึ่งมาที่นี่ในเวลาสองชั่วโมง”
กูว่าละ เห็นพิรุธตั้งแต่เช้าแล้ว มันคือตัวการดีๆ นี่เอง
“แล้วเป็นไงบ้างอะ...โอเคมั้ย”
“ใช้คำว่าโอเคคงไม่ได้
คงจะต้องคำว่ามีความสุขมากกว่า”
ผมยิ้มกว้างออกมาทันที
บอสขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนจมูกของเราสองคนติดกัน
ลมหายใจร้อนของเราทั้งคู่นั้นไม่ขาดห้วงไปสักวินาทีเดียว แค่ความรู้สึกเงียบๆ
แบบนี้มันก็ทำให้ผมกับบอสได้รู้อะไรหลายๆ อย่าง
“ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตกูนะ...”
“นั่นคำพูดหนูป่ะ?”
“เพราะมึงชีวิตกูเลยมีความหมาย
มีมึงให้คิดถึง มีมึงให้หวง มีมึงที่ทำให้กูหัวเราะได้”ผมไม่ตอบอะไรนอกจากจะปิดตาลงแล้วฟังคำพูดของบอสตรงหน้า
“แค่มีแบมแบม มาร์คก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“อือ”
“อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
ผ่านอะไรด้วยกัน ผ่านอุปสรรคและระยะทางไปด้วยกัน แล้วก็ห้ามน่ารักไปมากกว่านี้ด้วย
ห้ามยิ้มให้คนที่ไม่รู้จัก ห้ามทำแก้มป่อง ห้ามเม้มปากด้วย”
“หนูไม่ใช่หุ่นนะบอส
หน้าตาหนูไม่ได้น่ารักอะไรมากมายด้วย ใครจะเข้ามาจีบ”
“งั้นกูคงโง่ที่สุดเลยที่ตกหลุมรักคนอย่างมึง”
“โง่ไปก็โง่ให้ตลอดแล้วกัน ฮ่าๆๆ ”ผมหัวเราะ บอสเลยเขกหน้าผากผมโดยใช้หน้าผากตัวเอง
“ชีวิตของเราสองคนมันเริ่มขึ้นแล้วนะ
อีแบ๋ม แล้วก็แบ๋มน้อย”
“ยังไม่มีชื่อให้เรียกเลยอะ”
“ค่อยๆ คิดไปก็ได้” บอสขยี้หัวผมจนฟูฟ่อง
ก่อนที่คนตรงหน้าจะยิ้มแบบมีเลศนัยเชิงว่ามีแผนขึ้นมา ทำเอาผมใจไม่ดีไปด้วย
มันต้องมีอะไรแน่ๆ “ขอจูบทีดิ ไม่ได้จูบนานละ”
กูว่าละ!!!
ผมตีแปะไปที่หน้าผากคนตัวสูงทันที บอสคว้ามือผมไว้ก่อนจะกระชากเข้าไปพร้อมกดริมฝีปากลงมา
ความร้อนที่แผ่ซ่านเข้ามานั้นทำให้ผมรู้สึกดีมากกว่าเดิมร้อยเท่า มือซ้ายที่ผมโดนกอบกุมอยู่ก็สะบัดออกก่อนจะเลื่อนมือไปที่กลุ่มผมนิ่มเพื่อกดศรีษะของบอสให้ลงมาแน่นกว่าเดิม
ซึ่งมือซนของบอสก็เลื่อนมาที่เอวของผมก่อนจะค่อยๆ ดึงเข้าไปให้ร่างของตนเอง...
และก่อนที่เราจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้...
ปัง!
“พี่แบ๋มโว้ยยยย
ผมมีข่าวจะมาบอก อู้หู!!!”
“มีอะไรเหรอคะพี่แจ๊คขอแตงดูหน่อย
อ๊ะ! กรี๊ดดดดดดดด!”
เราสองคนกระเด้งออกจากกันทันที
ผมเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรงบนเตียงมองอีแจ๊คซันนี่กับหญิงแตงที่เปิดประตูเข้ามาไม่บอกไม่กล่าวเลยสักนิดเดียว
ผมนำมือมาปิดใบหน้าที่แดงจัดของตัวเองทันที เข้ามาตอนไหนไม่เข้า
เสือกเข้ามาตอนที่เรากำลังพลอดรักกันอยู่เนี่ยนะ!
ฟ้าคคคยูวววววว์!!!!!
“ประตูมีให้เคาะ
ไม่ใช่ให้เปิดพรวดเข้ามา!”บอสเองที่ดูหัวเสียกว่าผมส่งสายตาอำมหิตไปที่คู่รักหวานแหววตรงหน้าก่อนจะขยี้เส้นผมของตัวเองกับอารมณ์ขุ่นมัวซึ่งกำลังเกิดขึ้น
“เอ่อ...เราผิดเหรอ”อีแจ๊คเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะยิ้มฝืดๆ มาให้
“นั่นสิคะ
แตงกับพี่แจ๊คผิดเหรอคะ”หญิงแตงก็มีท่าทีเดียวกัน
“ไม่”ผมพูดออกไปก่อนจะตวัดสายตามองไปที่ชะนีหนึ่งตนกับชายโฉดที่ไม่รู้มารยาทอะไรบ้างเลย
“ไม่ผิด?”
“ไม่รู้ตัวอีกหรือไง!
อ๊ากกกก!”
งึดดดด มาแบบแนวหวานและอบอุ่นกันบ้าง ไม่เลี่ยนกันเนอะๆ 55555555
แบ๋มน้อยของเราเชยชมให้คนเป็นพ่อดูแล้วน้าตัวเอง อยากเกิดเป็นอีแบ๋มแม้ว่ามันจะลำบากแค่ไหนก็ตาม 55555
อุต้ะ! อะไรก็การที่แจ๊คซันนี่กับหญิงแตงเปิดประตูเข้ามาตอนทั้งสองคนพลอดรักกัน 555555
//อย่าตีไรท์ค่ะรีดเดอร์ทุกคน อย่าาาาา!
ความคิดเห็น