คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : CHAPTER 26: สเตฟานที่รูปหล่อและพ่อรวย (มาก)
26
สเตฟานที่รูปหล่อและพ่อรวย (มาก)
검은 그림자 내 안에 깨어나
เงามืดได้ตื่นขึ้นมาในตัวฉันแล้ว
널 깨운 두눈에 불꽃이 튄다
เกิดเป็นประกายไฟในดวงตาทั้งคู่
ยามที่มองเธอ
그녀 곁에서 모두다 물러나
ทุกๆคนถอยห่างออกไปจากเธอซะ
이제 조금씩 사나워진다
จากนี้ไปฉันจะค่อยๆโหดร้ายกว่าเดิม
-EXO GROWL-
“คุณแม่ชอบพวกโดนัทมั้ยอ่ะบอส”
“……..”
“บอสสส”
“………”
“พี่มาร์คครับ!”
คนข้างๆ
ผมสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงที่ผมตะโกนใส่หูไปเมื่อกี้
วันนี้เรามาเดินห้างกันอีกแล้วครับท่าน
เมื่อวานที่อีแจ๊คพรวดเข้ามาก็เพราะว่าขุ่นแม่โทรหาบอสไม่ติดเลยโทรหามันแทนแล้วก็บอกว่ารู้เรื่องที่ผมท้องแล้ว
ท่านเลยจะพาผมกับบอสไปเลี้ยงกันแบบบุฟเฟต์อะไรแบบนี้
วันนี้ผมก็เลยต้องมาเลือกของฝากไปฝากท่านสักหน่อยก่อนจะค่อยไปเจอกันที่ร้านซึ่งเรานัดกันไว้
แต่ไอ้ที่มันจะเสียเวลาก็เพราะบอสเนี่ยแหละ...
มัวแต่มองตาขวางไปที่อื่นอยู่นั่นแหละ
มองอะไรนักหนาเนี่ย แอบเหล่หญิงเหรอ!
“เรียกตั้งหลายทีทำไมไม่ตอบเนี่ย!”
หมับ!
ผมเตรียมตัวจะทิ้งระเบิดทันทีไม่ติดที่ว่าบอสกลับสวมกอดเข้าทางด้านหลังของผมเล่นเอาผมตกใจเพราะเปลี่ยนตัวไม่ทัน
ใบหน้าผมร้อนจัดเพราะไม่คิดว่าบอสจะทำอะไรโจ้งแจ้งแบบนี้ กรี๊ดดดด
“เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ย! กลางห้างนะบอส!”บอสฝังหน้าลงกับไหล่ของผมแทบทำให้ถุงใส่โดนัทแทบร่วงลงจากมือเลยทีเดียว
(;_;)
“อยู่แบบนี้ไปก่อน
ไอ้หน้าเค็มนั่นมองมึงอยู่”
เค็มไหนอีกล่ะ
ไม่ใช่ว่าเล่นมุขขวดน้ำปลาแล้วมาขอกอดผมเนียนๆ หรอกนะ ผมเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้บอสกอดจากด้านหลังอยู่แบบนั้นพอได้จังหวะก็แอบเหล่ผ่านไหล่ของบอสไปซึ่งพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่เรียกได้ว่าหน้าตาก็ดีนะ
ตี๋โคตรๆ เลยอ่ะ ดัดฟันด้วย ตางี้เล็กน่ารักเชียวและเขาจะรู้สึกว่ามีสายตามองอยู่ ตาของผมกับของผู้ชายปริศนาตรงหน้าเลยสบเข้ากันจังๆ
พ่อตี๋เอเชียยิ้มให้ผมเล็กน้อยซึ่งผมก็ยิ้มตอบไปเป็นมารยาท
ตี๋เอเชียมองมาที่บอสซึ่งกำลังกอดผมอยู่ก่อนจะถอนหายใจแล้วก็โบกมือให้ผมเป็นเชิงลา
ผมพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะดันร่านของบอสออก
“เขาไปแล้ว...”บอสคลายอ้อมกอดออกก่อนจะหันไปมองตาขวางอีกครั้ง ผมถอนหายใจยาวพรืดพร้อมส่งมือไปกุมมือหนาของบอส
“เลิกมองได้ยังเนี่ย มองเหมือนกับใครจะมาแย่งอะไรไป”
บอสปรายตามองผมก่อนจะเปลี่ยนมือของตนเองจากที่โดนผมจับเป็นประสานเข้ากันกับมือของผมแต่ยังไม่วายบ่นอย่างหงุดหงิด
“เออ มีแน่
คนที่จะแย่งมึง มึงไม่เห็นสายตาที่คนเขามองมึงมาหรอก! เชี่ย
ทำไมวันนี้มึงต้องมาห้างด้วยวะ!”
จู่ๆ แบ๋มก็กลายเป็นคนผิดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
(;_;)
สรุปกูผิด?
โอเคครับ ขอโทษละกัน (;O;)
“คิดมากอีกละ
บอสอ่ะหลอนประสาทไปเองป่ะเนี่ย มโนไปไกลละ หนูถูกมองก็ต้องรู้ตัวดิแต่นี่ไม่รู้ตัวเลยพ่อตี๋คนนั้นอาจจะแค่มองมาเฉยๆ
หรือไม่ก็มองหาแฟนอยู่ก็ได้ เร็วๆ อย่าทำหน้าบี้ดิ ไปเลือกขนมกันต่อ”
ผมพยายามจะดึงคนตัวสูงออกไปจากตรงนี้สักทีแต่บอสก็ยังส่งรังสีอำมหิตแผ่กระจายไปทั่วจนคนเดินข้างๆ
อย่างผมยังรู้สึกกลัว วันนี้บอสแม่งเมาป่ะเนี่ย คิดอะไรก็ไม่รู้ โวะ!
วันนี้ห้างที่โซลค่อนข้างจะแน่นกว่าปกติเพราะว่าคนเข้ามาซื้อของไปใช้จ่ายกัน
การเดินเลยเบียดๆ เล็กน้อยซึ่งโชคดีที่ผมไม่ต้องมาซื้อของเพื่อเข้าตู้เย็นเลยไม่ต้องไปเดินเบียดกันแถมตอนนี้ก็ได้ของฝากให้กับขุ่นแม่แล้ว
เย้!
จังหวะที่เราสองคนเดินผ่านร้านกิ๊ฟช็อปนั้นแทบทำให้ผมเบรกไม่ทัน
ผมเป็นคนที่ชอบพวกอะไรเล็กน้อยพวกนี้มากเลยนะ
มันเหมือนมาเติมเต็มส่วนของชีวิตที่หายไป อร๊างงง
แล้วก็เป็นไปตามน้ำเมื่อผมลากบอสเข้าไปในร้านกิ๊ฟช็อปแห่งนี้จนได้
“เข้าอีกละ
มาทีไรก็แวะเข้าตลอด”
ปากบอสก็บ่นไปนะ...หนูมีหน้าที่เลือก
บอสก็มีหน้าที่จ่าย โอเค แค่นั้นแหละ จบ!
ผมไม่สนใจคนตัวสูงที่บ่นเป็นหมีกินผึ้งเดินเลือกของกุ๊กกิ๊กไปเรื่อยๆ
จนผมสะดุดกับถุงเท้าของเด็กที่มันเป็นลายหมีน่ารักๆ ผมรีบกวักมือเรียกคนขี้บ่นให้เข้ามาใกล้ๆ
ทันที
“บอส
ถุงเท้าน่ารักอ่ะ ซื้อไปเผื่อให้แบ๋มน้อยมั้ย”
“เรายังไม่รู้เลยว่าแบ๋มน้อยเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ใส่ได้เหมือนกันแหละน่า
งั้นเอาไปสักสามคู่มั้ยอ่ะ เอ...แต่สีดำมันดูไม่สดใสเลยอ่ะ”ผมจ้องไปที่ถุงเท้าคู่สีดำของเด็ก
มันไม่มีลายอื่นที่แตกต่างจากนี้แล้วช่วยไม่ได้ผมไม่ชอบสีดำเสียด้วยสิ “พี่ครับ พี่ครับ”
ผมเรียกพี่ผู้ชายที่เป็นพนักงานตรงหน้าร้านให้เข้ามาอีกคน
พี่เขาดูอึ้งๆ เล็กน้อยเมื่อเห็นผมก่อนที่พี่เขาจะส่งยิ้มกว้างมาให้ ผมยิ้มแหะๆ
ไปให้คนตรงหน้า แอบสังเกตได้ถึงรังสีสีม่วงของคนขี้หวงข้างๆ อีกต่างหาก
นี่หวงมากเกินไปป่ะเนี่ย...บอสบ้า
“พี่ครับ
มีถุงเท้าของเด็กอีกสักคู่มั้ยครับ เอาลายน่ารักๆ กว่านี้หน่อย”
“อ...อ้อ! ด...ได้สิน้อง! มาๆๆ ตามมา”
พี่พนักงานพูดเสียงติดขัดก่อนจะรีบนำทางผมไปอีกฟากหนึ่งของร้าน
บอสทำท่าจะตามมาด้วยแต่ผมทำสัญญาณบอกให้ไปรอข้างนอกก่อน ผมหันมาสนใจพี่พนักงานที่เข้ามาตรงแคชเชียร์แล้วก็ก้มๆ
มองๆ หาอะไรสักอย่างใต้นั้น
ระหว่างนั้นผมก็คิดอะไรไปเรื่อย
สาบานได้เลยว่าร้านนี้จะจัดเป็นร้านโปรดของผมอีกร้านเลยทีเดียว...ของเยอะแถมถูก
ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว อิอิ!
“นี่เลยน้อง! เหลือสองคู่สุดท้าย! น่ารักคาวาอี้มากๆ” ผมเลิกสนใจร้านก่อนจะหันมาดูถุงเท้าคู่เล็กที่พี่พนักงานเอาออกมาให้ดูซึ่งมันทำให้ผมกลั้นขำแทบไม่ทันเพราะมันค่อนข้างที่จะตรงเหมือนว่ามันเล่นตลกกับผม...
ถุงเท้าคู่เล็กพื้นสีขาวขอบสีแดงทั้งสองข้างถูกพิมพ์เป็นตัวอักษรว่า
‘BM’
คิดว่าผมจะซื้อมั้ยละ
ไม่เหลือ!!!
“งั้นเอาคู่นี้แล้วก็อีกสองคู่นี้ด้วยครับ
รบกวนหน่อยนะครับ”
“แหะๆ ได้ครับ”คนตรงหน้าเริ่มนำของที่ผมเลือกใส่ถุง
ส่วนผมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจากกางเกงก่อนจะหยิบแบงค์ออกมาเพื่อจ่ายให้กับคุณพี่แต่ผมก็ต้องสะดุดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบว่าพี่พนักงานจ้องตาผมไม่กระพริบ
หน้าผมมีอะไรติดเหรอ?
เอ๊ะ...ก็ไม่มีนี่ (;_;)
“หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ?”สุดท้ายผมก็ถามออกไป พี่พนักงานยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือมารับแบงค์จากผมไป
“น้องนี่
ผู้ชายใช่มั้ย?”
อ้าว
ถามงี้เอาตีนยันหน้าเลยมั้ย -_-
“ครับ ผู้ชายครับ”ผมพยักหน้าเล็กน้อย
“เชี่ย...ปังมาก...”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?
ผมจ่ายเงินเกินหรือขาดตรงไหนเหรอครับ”
“เปล่าหรอก แล้วเราอ่ะ
มีแฟนยัง”
น่านนนน มามุขนี้อีกละ
ต้องการอะไรจากสังคมและโลกใบนี้วะเนี่ย
มีผู้ชายที่ไหนเขาจีบผู้ชายด้วยกันเองบ้างวะ (ก็เยอะแยะไปนะอีแบ๋ม) ผมยิ้มแหะๆ
ไปให้ก่อนจะพยายามเบี่ยงประเด็นจะได้รีบๆ ออกไปสักที
“เอาของมาเหอะพี่ผมรีบนะครับ”ผมเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีแต่พี่พนักงานจอมกวนยังไม่ยอมส่งของมาให้
ใบหน้าที่ไม่ได้ดูหล่อเหลานั้นส่งยิ้มกวนๆ มาให้ผมแถมยังไม่ยอมให้ของมาอีกต่างหาก “พี่ครับ...”
“เอาเบอร์น้องมาก่อนดิ
เดี๋ยวพี่จะให้เลย”
ผมกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย
นี่สมองปกติหรือเปล่าวะ โอยยยย!
“ผมจริงจังครับ
อีกอย่างไม่ได้ชอบคนแบบพี่ว่ะ เอาของมา”
“จะให้เบอร์หรือไม่ให้
น้องเลือกมาดีกว่าน่า...เป็นแฟนพี่มีกินมีใช้ยันตายเลยนะ”
“ผมเป็นผู้ชายนะครับพี่
ผู้ชายอ่ะ!”
“ผู้ชายแต่โคตรน่ารักแบบน้องพี่ก็ยอมว่ะ
เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายน่ารักและโคตรปังแบบนี้มาก่อนเลย”ผมเม้มปากแน่นอย่างกลั้นอารมณ์และพยายามจะเอื้อมตัวไปกระชากของกลับมาแต่พี่พนักงานโรคจิตเหมือนรู้ทันเลยคว้ามือผมไว้ก่อน
เชี่ย! “โอ้โหววว มือนิ่มมากกกก นี่ได้ทั้งเบอร์ได้ทั้งจับมือ
ฟินสุดๆ แล้วน้องจะให้เบอร์พี่ได้ยังครับ?”
ตบคนตายนี่ต้องเข้าคุกมั้ยวะ
-_-
“มีแต่ตีนกูอ่ะ!
อยากแดกให้รีเควสต์มา! เอามั้ยล่ะ!!!”เสียงที่ตะโกนก้องไปทั่วร้านนั้นทำให้พี่พนักงานปล่อยมือออกจากผมแทบไม่ทัน
พนักงานเฮงซวยเบิกตากว้างกับท่าทีแข็งกร้าวของสามี ผมสะบัดมือออกพร้อมคว้าของเข้ามาใกล้ตัว
และอีกอย่างที่ผมต้องทำในตอนนี้คือ
ลากบอสออกไปให้ไกลร้านนี้ที่สุด! ด่วนเลย!
ร่างสูงที่เหมือนจะหงุดหงิดแบบสองเท่าตัวก้าวเข้ามาในตัวร้านฉับๆ
เตรียมเข้าไปรุมฆ่าไอ้คุณพนักงานทันทีไม่ติดที่ว่าผมคว้าแขนนั้นไว้ก่อน
“บอสหยุด! ปล่อยมันไปเหอะบอส ป่ะๆๆ ออกข้างนอกกัน”ผมดึงแขนแกร่งไว้แต่บอสเหมือนจะเข้าไปขย้ำคุณพนักงานให้ตายคาเท้าอย่างเดียว
(;_;) “พี่มาร์คไม่เอาน่า
ปล่อยไปตามเวรตามกรรม ออกข้างนอกเร็วววว ใกล้ถึงเวลาที่คุณแม่นัดเราแล้วนะ!”
หลังจากที่ผมเปลี่ยนสรรพนามใช้กับคนตัวสูง
บอสก็นิ่งไปก่อนจะชี้หน้าพนักงานเฮงซวยที่มุดแคชเชียร์หัวหดตดหายไปแล้วพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพื่อลบอารมณ์โกรธตอนนี้
“อย่าให้กูรู้นะว่าพวกมึงทำอะไรกับเมียกูอีก
ไม่งั้นร้านนี้จบแน่!”
อึ๊บบบบบ!
เฮือกกกก!
ลากบอสออกมาได้แล้วโว้ยยยยย
(;O;) !!!
ผมรีบลากบอสออกมาจากรัศมีแห่งร้านนั้นก่อนที่ระเบิดจะลงเสียก่อน
หลังจากที่ออกห่างมาได้บอสก็คว้ามือที่ผมเคยโดนพนักงานเวรนั่นเข้าไปจับทันที
“มันจับนานมั้ย”เอ่ยเสียงเรียบแต่เฉียบขาด ผมขำกับท่าทีเด็กขี้หวงแบบนี้ยังไงไม่รู้
ทำตัวเป็นตาแก่ขี้หวงไปได้ “มันจับนานมั้ยแบ๋มมมม”
“แปบเดียวน่า
ขอโทษที่ทำให้โมโหนะ”ผมยกมือของเราสองคนที่จับกันแน่นขึ้นมาก่อนจะพลิกฝ่ามือไปด้านของบอสและค่อยๆ
ประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา เวลาบอสโกรธผมก็ง้อแบบนี้ตลอด แถมหายตลอดด้วยนะ “มือหนูมีให้บอสจับคนเดียวแหละน่า”
บอสส่งมืออีกข้างมาขยี้หัวผมอีกครั้งก่อนจะหยิกแก้มผมจนแทบร้องออกมาไม่ทัน
ง้อสำเร็จ! มิชชั่นเคลียร์!
“บอกแล้วว่าอย่ายิ้มให้ใครพร่ำเพื่อ”
“ก็หนูเป็นคนยิ้มง่ายอ่ะ
แค่นี้ก็ผิดด้วย”
บอสก้มลงมาจูบที่กลุ่มผมของผมเบาๆ
ก่อนจะสบเข้ากับดวงตาของผมอีกครั้ง
“หวงมากนะรู้ไว้ด้วย”
ฮ้า...ชอบจังเวลาพูดแบบนี้
“หวงบอสเหมือนกันแหละน่า...อย่าให้รู้ว่าซ่อนเมียน้อยนะบอส
ตามเผายันบ้านอ่ะ”
“เด็กบ้า มึงคนเดียวก็จะดูแลไม่ไหวอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆๆ”
ร้านบุฟเฟต์แห่งหนึ่ง
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะแบม
แพ้ท้องน่ะดีขึ้นบ้างมั้ย”
ผมชะงักตะเกียบที่คีบข้าวปั้นไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้ขุ่นแม่อีกครั้ง
จะว่าไปเดี๋ยวนี้ผมก็ไม่ได้แพ้ท้องแล้วนะ เหมือนเคยอ่านว่าท้องเดือนแรกพวกคุณแม่จะแพ้กันหนักมากแต่พอผมเป็นมันกลับแพ้แค่สองวันแล้วก็หายเลย
ไม่เป็นอะไรอีกเลย (;O;)
กินได้ปกติ
แถมกินได้มากกว่าเดิมอีกต่างหาก...
“ดีขึ้นเยอะเลยครับ
ช่วงนี้ผมยัดนมอย่างเดียวเลย กินจนจะสูงอยู่แล้วครับ ฮ่าๆๆ”
ก็อีแจ๊คมันบังคับให้ผมกินนมทุกวันอ่ะ
แบ๋มอยากจิคราย (;_;)
“ดีแล้วจ้ะ
ลูกจะได้แข็งแรง แล้วก็ช่วงนี้ขี้หงุดหงิดไหมเราฮึ?”
ไอ้เรื่องขี้หงุดหงิดผมก็ไม่ค่อยเป็นแล้วนะ...ช่วงนี้อารมณ์ดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เหมือนกับอาการท้องของผมไม่ได้เกิดขึ้นเลยสักนิดเดียว
“ไม่ครับ
อารมณ์ดีตลอดเวลาเลย พวกขี้หงุดหงิดคงจะเป็นบอสมากกว่า ขี้หวงเกินคนเลยครับ”
แล้วคนเป็นแม่ก็หัวเราะลั่นออกมาทันที
บอสหยิกแก้มผมเบาๆ ที่ผมเผาเจ้าตัวซะจนไหม้เกรียมขนาดนี้แม้แต่ขุ่นพ่อก็ยังไม่เว้น
ขำกันจะเป็นจะตายเลยทีเดียว...
“โอ๊ยยย นี่มันถอดกันมาชัดๆ
ตอนแม่ท้องเจ้าแสบนี่นะ พ่อเราก็หวงมากเหมือนกัน ไปเดินกับใครไม่ค่อยจะได้”
“เป๊ะเลยครับแม่ บอสนี่ขี้หวงตัวยง”
ผมคู่หูแม่ลูกก็เผาผู้ชายในโต๊ะอย่างเมามันตั้งแต่เรื่องที่ขุ่นพ่อหวงขุ่นแม่
ขุ่นพ่องอนที่ขุ่นแม่ไม่ยอมกินผักอะไรแบบนี้ อยากจะบอกว่าบอสสมกับเป็นลูกของท่านทั้งสองจริงๆ
เรื่องไหนที่ขุ่นแม่เล่ามานะ ตรงกับตัวบอสหมดอ่ะ!
“ก็เวลาท้องทำไมเมียเราดูน่ารักขึ้นอ่ะ
พ่อว่ามั้ยล่ะ”แล้วบอสก็เริ่มเปิดศึกแข่งกับคู่หูแม่ลูกอย่างเราโดยไปขอความเห็นจากขุ่นพ่อ
ขุ่นพ่อพยักหน้าแรงๆ ก่อนที่มือของทั้งสองคนจะแปะเข้าหากันเป็นเชิงรู้ใจ “ไปไหนผู้ชายก็มองไปหมด แล้วจะไม่ให้หวงได้ไง”
เอ้า
ผมก็ไม่ใช่คนน่ารักขนาดนั้นนะบอส...
“ใช่เลย
ตอนนั้นนะที่แม่เรามาเดินซื้อของพ่อนี่ต้องมองทุกสามร้อยหกสิบองศา
มองทำไมกันก็ไม่รู้ ระแวงว่ากลัวใครจะมองมาด้วยสายตาแบบชู้ ฮ่าๆๆ”
“พ่อยังน้อยไปนะ
ของผมอีแบ๋มมันโดนจับมือเลยนะพ่อ เป็นพ่อถ้าเจอแบบนั้นอยากจะเผาร้านทิ้งมั้ยล่ะ”
บอสยกเรื่องใหญ่เอาเข้ามาคุยก่อนจะคีบหมูเอามาไว้ในจานผมอย่างรู้ใจ
“เป็นพ่อพ่อจะเอารถมาชนให้พังทั้งร้านเลยว่ามั้ยคุณมาร์ค!”
“ใช่เลยครับคุณชายต้วน!”
ผมขำออกมาจากท่าทางคู่หูดูโอ้พ่อลูกแบบนี้
มันดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ล้วนทุกประสบการณ์เราก็จะเจอเหมือนๆ กันแบบนั้นแหละ
คุยกันอยู่แบบนั้นไม่มีวันจบสิ้น ผมคีบคิมบับก่อนจะเอามากินระหว่างที่สามพ่อแม่ลูกคุยเรื่องตอนที่บอสเกิดให้ฟัง
“อ้าว! คุณหญิงต้วนใช่มั้ยคะนั่นน่ะ!”เสียงแหลมๆ
ของผู้หญิงร่างท้วมดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏเป็นรูปร่างคุณนายคนหนึ่งซึ่งกำลังส่งยิ้มมาให้ขุ่นแม่ของบอสอย่างรู้ใจเล่นเอาผมงงเต้ก
คุณนายท่านนี้คือใครกัน จะเป็นญาติของตระกูลต้วนก็ไม่ใช่เพราะผมไม่เคยเห็น “แหม่ ไม่เจอกันเสียนานเลยนะคะหญิงต้วน!”
ขุ่นแม่ท่านนิ่งเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงดีใจออกมาตามๆ
แล้วทั้งสองคนก็โผเข้ากอดอย่างแนบแน่นท่ามกลางสายตาอึ้งๆ ของผมที่กำลังจะยกน้ำมาดื่มแต่น้ำมันก็หมดเสียก่อน
“หนูไปเอาน้ำเพิ่มนะบอส
เอามั้ยเดี๋ยวเอาให้”ผมกระซิบบอกบอส
ร่างสูงมองมาด้วยสายตาที่อ้อนวอนเต็มที่
“ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่ต้อง หยุดเลย
ไม่ใช่เด็กนะเนี่ย”
ผมพูดอย่างติดตลกก่อนจะคว้าแก้วน้ำของตัวเองและขออนุญาตออกไปก่อน
เหมือนว่าขุ่นแม่จะเจอเพื่อนสมัยเรียนนะอะไรเนี่ยละ
สงสัยต้องเตรียมตัวทำความรู้จักอีกแล้วล่ะมั้ง ผมเดินมาที่ซุ้มน้ำก่อนจะตักน้ำแข็งใส่แก้วเพิ่มและกำลังจะกดตู้กดไปที่น้ำส้มถ้าไม่ติดว่ามีคนมาแทรกเสียก่อนเราทั้งสองคนสะดุ้งพร้อมนำแก้วออกจากตู้กดพร้อมกัน
“ขอโทษครับผมไม่ทันมอง”เสียทุ้มเอ่ยขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่กำลังถือแก้วน้ำอยู่
ถ้าจะบอกว่านี่คือคนแอลเอผมจะเชื่อเลยนะ หน้าตานี่ฝรั่งจ๋ามาก ดวงตาสีฟ้า ผิวขาว
ผมสีน้ำตาลออกบลอนด์อ่อน “คุณจะกดมั้ยครับ?”
“อ...อ้อ ขอบคุณครับ”แล้วผมก็กดน้ำส้มใส่แก้วของตัวเองไม่วายเหล่มองพ่อฝรั่งทางด้านหลังไปด้วย
มันมีอะไรบางอย่างทำให้ผมหยุดมองไม่ได้เลย “เชิญครับ”
แล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นก่อนจะเหลียวหลังมองอีกครั้ง
ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พ่อฝรั่งสบตากับผมพอดี
ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนกะก้มหัวให้ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มให้ตามปกติ
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมนั่งลงและดูดน้ำส้มในแก้วไปด้วย
ญาติของขุ่นแม่ยังนั่งเม้าท์มอยอยู่ทำให้โต๊ะเราบรรยากาศดูครึกครื้นไปทันที
ตะเกียบผมถูกส่งไปคีบคิมบับมากินอีกครั้งก่อนจะเคี้ยวมันตุ้ยๆ
ญาติของขุ่นแม่ที่เพิ่งเห็นผมเธอเลยโพล่งออกมาเสียงดังจนผมแทบกลืนคิมบับไม่ลง
“อ้าว! นี่ใครเหรอคะ น่าตาน่ารักเชียว”
“อ๋อ! แบมแบมน่ะค่ะ แกเป็นภรรยาของตามาร์ค น่ารักใช่มั้ยล่ะคะ นิสัยก็น่ารักด้วย”
“แหม่
เสียดายจังเราน่าจะรู้จักมาก่อนเนอะแบมแบม น่ารักแบบนี้ตาฟานของป้าชอบตายเลย
ตากลมๆ แก้มตุ้ยๆ โฮะๆๆๆ”
นี่เราอยู่ประเด็นเดียวกันหรือเปล่าครับขุ่นแม่...
ผมยิ้มให้ผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะคีบของกินเข้าปากไม่หยุด
บอสที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยหยิกแก้มผมอีกครั้งเป็นเชิงแกล้งเพราะว่าผมกินเยอะ
ผมเลยหันไปแยกเขี้ยวให้ก่อนที่เราสองคนจะแกล้งกันไปมาอย่างเงียบๆ
“แม่
ฟานไม่เจอไอ้ซูชิที่แม่บอกเลยอ่ะ อันไหนกัน”
เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยดังขึ้นขัดการหยอกล้อของผมกับบอส
ผมค่อยๆ หันไปมองผู้ที่มาใหม่ก่อนที่ผมจะอึ้งกว่าเดิมร้อยเท่า!
พ่อฝรั่งตู้กดน้ำคนนั้น!
มาได้ไงเนี่ย!
“อ้าวคุณนี่เอง
เจอกันอีกแล้ว”
คนที่ถูกเรียกว่าฟานเอ่ยทักผม
ผมเลยพยักหน้า ญาติของขุ่นแม่เลยดึงฟานลงมานั่งข้างๆ
ตนเองพร้อมเอ่ยสรรพคุณนามเต็มที่
“นี่สเตฟานค่ะ
ลูกของป้าเอง อายุก็ไล่ๆ กับพวกหนูเลยเนาะ เอ้ารู้จักกันแล้วก็สนิทกันไวๆ
โดยเฉพาะกับแบมแบมนะจ๊ะ โฮะๆๆ”
“ผมรู้จักแล้วล่ะแม่
น่ารักเหมือนชื่อเลยนะครับ”สเตฟานมองมาด้วยสายตาแบบแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร
“หวังว่าเราจะ ‘สนิท’ กันไวๆ นะครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก
แบมแบม กันต์พิมุก ต้วน ครับ”
ผมที่ถูกชมและก็ไม่ได้เขินอะไรพยักหน้าน้อยๆ
ให้กับสเตฟานที่มองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
ญาติของขุ่นแม่ก็เอาแต่ป้องปากหัวเราะเสียงน่ากลัวไปมาในระหว่างที่ผมจะพยายามไม่สนใจแล้วหันไปหาบอสแทนซึ่งมันก็เป็นดั่งที่ฝันไว้
บอสทำหน้าทำตาอย่างกับจะฆ่าใครตายคามือ
“ต้วน อี้เอิน
เป็นไปได้ไม่อยากรู้จักกับนาย โอเค้?”
นี่ก็กวนเขาจังเลยครับท่านผู้ชม
-_-
“บอส พูดดีๆ หน่อย”ผมหันไปเตือนคนข้างๆ แต่บอสกลับทำหน้าหงุดหงิดก่อนที่จะตวัดแขนมาเกี่ยวที่ไหล่ผมให้เข้าไปนั่งเบียดกันใกล้กว่าเดิมร้อยเท่า
“บอส ไม่เอาน่า”
“กูไม่ชอบขี้หน้ามันเลย”
“ฟานเขาไม่ได้จะมาจีบหนูสักหน่อย
เลิกขี้หวงได้แล้วน่า”
“เออรู้แล้ว
กินคิมบับอีกมั้ยจะได้ตักให้”
“อืออออ”ผมหันไปสนใจจานของตัวเองแต่ยังไม่ทันที่บอสจะคีบคิมบับมาให้
ก็มีคนชิงวางคิมบับลงบนจานของผมเสียก่อน ฟานยิ้มๆ
ให้กับผมซึ่งผมก็ทำได้แค่หัวเราะแหยๆ ส่วนบอสน่ะเหรอ
เบิกตากว้างจนแทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว
“คิมบับสำหรับแบมแบมครับผม
^^”
“ขอบคุณครับ...”
แล้วผมก็คีบคิมบับเข้าปากอีกครั้งพร้อมส่งมือใต้โต๊ะไปบีบมือบอสเป็นเชิงให้ใจเย็นลง
คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง สเตฟานคงจะแอบได้ยินเลยทำหน้าที่แทนล่ะมั้ง
ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก...
“แล้วเมืองไทยนี่ได้ข่าวว่ามีของกินเยอะเลยใช่มั้ยครับ”
“ก็เยอะนะ
ของกินเพียบเลย ไปอยู่ก็อ้วนตาย ฮ่าๆๆ”
สเตฟานหัวเราะตามผม
ในโต๊ะนี้เหลือแค่ผมกับเขาคุยกันเท่านั้น ขุ่นแม่กับญาติของขุ่นแม่บวกด้วยขุ่นพ่อก็ขอตัวไปนั่งคุยกันข้างนอกให้หนำใจ
ผมจะพยายามไม่คุยกับพ่อฝรั่งตรงหน้านะ แต่เขาก็ชวนคุยอยู่นั่นแหละ อาเมน (;_;)
ซึ่งบอสนี่แผ่รังสีไปทั่วร้านแล้วจะบอกให้...
ผมกินของหวานไปเรื่อยๆ
ไม่ทันสังเกตนิ้วเรียวของฟานที่เลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของตัวเองมากขึ้นก่อนที่นิ้วนั้นจะโดนตะเกียบปริศนาตีเข้าให้จนเจ้าตัวร้องโอ๊ย
ผมหันไปยิ้มให้บอสที่ช่วยชีวิต บอสยักคิ้วอย่างกวนประสาทเล็กน้อยไปให้สเตฟานที่ทำหน้าตาแบบอยากตาย
“มัวแต่คีบให้คนอื่น
หันไปกินของตัวเองบ้างเถอะครับ ผมคีบให้เต็มจานแล้วนั่นน่ะ”
เอ่อ...ก็เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าจานของฟานเต็มไปด้วยอาหารมากมายโดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใคร
แต่ที่รู้ๆ ว่ามีปลาหมึกดิบไปแดดิ้นทับตัวหมูย่างด้วย โอ้โห...
บอสนี่ขี้แกล้งกับทุกคนเลยหรือไงนะ...
“ผมก็แค่คีบให้น้องชายคุณเท่านั้นแหละ”
“น้องชาย?”
ห้ะ?
นี่กลายเป็นน้องชายไปอีกแล้วเหรอเนี่ยยยยย!!!
(;-;)
ผมอ้าปากค้างในขณะที่บอสคิ้วกระตุกไปมา
ตั้งแต่เกิดมาจากมดลูกของม๊ายังไม่เคยรู้เลยว่าหน้าตาของผมกับบอสมันดูอายุห่างกันขนาดที่จะเป็นน้องชายได้เลยเหรอ!
แบ๋มขอยาดมสักแท่ง
โดนเข้าใจผิดว่าเป็นน้องชายของผัวอ่ะแกร งี๊ดดดดด! (;_;)
เฟลกว่านี้ไม่มีอีกแล้วป่ะ!
เหอะๆๆ!
“แบมแบมไม่ใช่น้องชายของผมหรอกครับ”
เหมือนบอสจะตั้งสติได้ก่อนใคร
ร่างสูงเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบพร้อมยิ้มอย่างหวานชื่นไปให้สเตฟานส่วนมือซนก็เลื่อนมาโอบผมเข้าไปใกล้จนแทบจะนั่งตักกัน
“ว่าไงนะครับ
ไม่ได้เป็นน้องชายแล้วเป็นอะไร”พ่อฝรั่งแสนใสซื่อก็ยังไม่หยุดสงสัยสักที โถ่ถังกะละมังซักผ้า...
เป็นพ่อมั้งงงงงง!!!
“เป็นเมียผมที่ตอนนี้มีลูกหนึ่งคนแล้วครับคุณมึง!
ฟายยยยยย”
แฟนตาซิกเบบี้...
พ่อฝรั่งฟานกลายเป็นฟายไปแล้วครับท่านเอ๊ยยยยยย!
ฟานก็ฟานเถอะ เจอบอสไปก็เงิบ 555555555
น่ารักมั้ยไม่รู้ ฮามั้ยไรท์ก็ไม่แน่ใจ นี่พยายามทำให้มันดูอบอุ่นสุดๆ เลยนะ ไรท์ไม่ใช่คนตลก! (หราาาาา)
555555555 เครียดแทนคุณต้วนมีเมียน่ารักขนาดนี้ อยากแต่งตอนมีเบบี้ออกมาเล่นแล้ววววว
รออีกสักพักนะคะ จุ๊บๆ รักมากรู้มั้ย?
ความคิดเห็น