คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ep.01
Title : Before I Decay #01
Pairing : Kai x D.O.
Genre : Drama
Author : ryuzxx
(c) : http://exofic.smfixz.com
1
เวลาผ่านไปสักพัก แบคฮยอนเงยหน้ามองไปยังชั้นสองก่อนบ้าน..
ก่อนตัดสินลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อไปตามคยองซู เพราะเขาคิดว่าเพื่อนของเขาไปนานเกินไปแล้ว
ทันทีที่แบคฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ชานยอลก็เอ่ยทักทันที
"จะไปไหนอะ?" แบคฮยอนชะงักเล็กน้อยก่อนหันมามองหน้าชานยอล
"ไปตามคยองซู"
"แล้วจะไปตามทำไม เดี๋ยวก็ลงมาเอง" จบคำ แบคฮยอนหันหน้าหนีก่อนเดินตรงไปที่บันไดแทบในทันที
"เฮ้! แบคฮยอน!! ..อะไรกันวะเนี่ย!" เอ่ยอย่างหงุดหงิด แต่ชานยอลก็ไม่ได้เดินตามขึ้นไป
สายตาได้แต่มองตามร่างของแบคฮยอนแทน
.
.
.
...
"คยองซู....." แบคฮยอนเอ่ยเมื่อเห็นคยองซูเดินช้าๆมาตรงที่เขายืนอยู่.... แบคฮยอนเดินยังไปไม่ถึงหน้าห้องของจงอิน
เพราะห้องของจงอินอยู่ริมสุด
คยองซูพอเห็นว่าแบคฮยอนมายืนรอตัวเองอยู่ก็สาวเท้าเร็วขึ้นก่อนโผเข้ากอด...
แบคฮยอนตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักออก
"แบคฮยอนขอกอดหน่อยนะ" ถามหลังจากที่ทำไปแล้ว แต่แบคฮยอนก็ไม่ว่าอะไร พยักหน้ารับเล็กน้อย
ก่อนเอ่ยถาม
"ไอ้เด็กนั้นมันทำอะไรคยองซูมั้ย?"
"ไม่...... ไม่ได้ทำอะไร" โกหกคำโตเลยนะคยองซู... หัดเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....
แต่จะให้ตอบแบคฮยอนไปยังไงว่าเพิ่งโดนกอดมาแล้วตัวเองก็ใจเต้นรัว
ถึงแม้แบคฮยอนจะรู้...... แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการให้แบคฮยอนรู้ทั้งหมด...
มันน่าอายเกินกว่าจะบอก
"ดีละ....... งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะ วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันดีกว่าเนอะ" คยองซูพยักหน้ารับ
ก่อนจะผละออกจากแบคฮยอน
"ชานยอลโกรธมั้ย?" ถามแบคฮยอนขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินลงไปยังชั้นล่าง
"เรื่องอะไร?"
"ก็เรื่อง......ที่ชานยอลไม่รู้ว่าเรา......"
"อ๋อ.... ไม่ต้องกังวลหรอก ชานยอลมันดักดานเรื่องแบบนี้" เออ...เหมือนกำลังแอบด่าพิกล
"ชานยอลจะเกลียดเรามั้ย?" แบคฮยอนหยุดเดินตรงขั้นบันได ก่อนพูด
"ทำไมมันจะเกลียดคยองซู ในเมื่อคยองซูไม่ได้ทำอะไรผิด"
"ก็...... ก็จงอินเป็นน้องชายชานยอล" ตอบเสียงเบา... ยังมีความกังวลในน้ำเสียง
แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่... ถ้าไม่ใช่เพราะคยองซู เขาคงอยากไปกระทืบไอ้จงอินวันละหลายรอบ
โทษฐานทำตัวน่าหมั่นไส้แถมยังทำให้เพื่อนเขาเป็นแบบนี้....
"หยุดคิด.... เพราะไม่ว่าจะยังไงทั้งเรากับชานยอลไม่มีทางเกลียดคยองซูเพราะเรื่องแบบนี้... เราเป็นเพื่อนกัน" พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
คยองซูยิ้มอย่างดีใจ... ก่อนแบคฮยอนจะจูงมือของคยองซูลงไปหาชานยอล
..
.
"แหมๆ สวีทๆ เห็นหัวกันมั้งก็ได้" ทันทีที่เจอทั้งสอง ชานยอลก็กวนประสาทในทันที
"อยากโดนถีบมั้ย?" ยกเท้าตั้งท่ารอ... ชานยอลทำหน้ายู้ใส่ทันที
"กะเราทั้งตบตี แถมจะถีบอีก มันน่าน้อยใจจริงๆๆๆ"
"มันคนละชนชั้น" ตอบแบบกวนๆ ชานยอลมองหน้าแล้วเบ้ปากใส่
คยองซูได้แต่หัวเราะเบาๆให้กับท่าทางของเพื่อนสองคน
ก่อนแบคฮยอนจะบอกจุดหมายปลายทางของวันนี้ว่าจะไปกินข้าวนอกบ้านกัน รายงานพักไว้ก่อนค่อยมาปั่นต่อ
พอได้ยินคำว่าพักการทำรายงานไว้ก่อน ชานยอลก็พุ่งเข้าหาแบคฮยอนแทบในทันที
ก่อนพยายามจะหอมแก้มเพื่อให้รางวัล?
จึงได้โดนลูกถีบของแบคฮยอน จนล้มลงไปกองกับพื้น แล้วได้คยองซูเก็บศพ ก่อนลากกันออกไปข้างนอก..
....
..
.
เสียงสตาร์ทรถยนต์เรียกว่าความสนใจจากจงอินที่ยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง....
เขามองลงยังรั้วหน้าบ้านก่อนจะเห็นรถเก๋งสีขาวคุ้นตาของพี่ชายขับออกไป.. นั่นก็แสดงว่าไม่มีใครเหลืออยู่ในบ้านแล้ว
จงอินบี้บุหรี่ที่ยังเหลืออีกครึ่งม้วนลงกับที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนเดินกลับเข้าไปในห้อง...
หยิบเป้ใบโปรดแล้วสาวเท้าออกจากห้องไป...
ตอนแรกเขาคิดว่าคงได้ปะทะคารมกับพี่ชายของเขาก่อนที่จะได้ออกไปข้างนอก
แต่ผลปรากฏว่าเมื่อพี่ชายไม่อยู่ จงอินก็ต้องรีบออกไป ไม่ใช่ว่ากลัวแค่รำคาญมากกว่า
จุดหมายของวันนี้คือ ห้องของเพื่อนสนิทเขา.. โอเซฮุน ไอ้หล่อบ้านรวย เรียนดี ไม่รู้มาสนิทกับเขาได้ยังไง
แต่...เขาก็ผลการเรียนดี แต่ติดแค่นิสัยเอาแต่ใจไปหน่อยเท่านั้นเอง
คอนโดที่เซฮุนอยู่คนเดียว เหมาะแก่การไปพักพิงยิ่งนัก.. จงอินไปบ่อยจนเขาแทบไม่ต้องเตรียมข้าวของอะไรไปเลย
เพราะมีเกือบครบทุกอย่าง....
"มึงอยู่ไหน" กรอกเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสารที่หยิบขึ้นมาเมื่อครู่..
"เอ้อดี.. วันนี้กูจะไปนอนห้องมึง" พอได้ยินเสียงตอบรับ จงอินก็กดวาง ก่อนเดินออกจากตัวบ้านไป..
...
..
.
"คิมจงอิน.... หยุดสูบบุหรี่ได้แล้ว.. มันเหม็น" เสียงเซฮุนบ่นมาจากในตัวห้อง เพราะจงอินเริ่มหยิบมวนที่สี่ขึ้นมาสูบอีกแล้ว
...
"เรื่องของกู" ไม่หยุดแถมยังตอบกวนประสาท.. เซฮุนสบถอย่างไม่พอใจก่อนเดินตรงมายังจงอิน
"แต่นี่ห้องกู"
"ยังกะมึงไม่สูบ เอาสักมวนมั้ย" ดูเหมือนเซฮุนจะไม่ยอม จงอินจึงชวนมาสูบแทน
เซฮุนส่ายหน้าช้าๆ
"กูไม่ได้บ้าสูบจัดแบบมึง... ผ้าที่กูซักไว้เหม็นหมดแล้วเพราะมึง" ชี้หน้าคาดโทษเพื่อน จงอินหัวเราะเบาๆ
ลืมไปไอ้เซฮุนมันเป็นมนุษย์ห่วงหล่อและลุคพอควร.. มันเลยชอบซักผ้ารีดผ้าเอง
แทนที่จะไปจ้างคนอื่นเขา มันบอก... คนอื่นทำไม่ถูกใจ ไอ้หล่อประหลาดดด
"มึงมันบ้า..." พูดไปหัวเราะไป แต่ก็ยอมดับบุหรี่..
"มาถึงก็สูบเอาๆ มึงมีอะไรจะพูดกับกูมั้ย?" จงอินหันมามองหน้าเซฮุนก่อนส่ายหน้า
"ไม่มี................." ตอบนิ่งๆก่อนเดินเข้ามานั่งที่โซฟา คว้ารีโมทตรงหน้าเพื่อเปลี่ยนช่อง..
"อ้าวไอ้นี่.. แล้วจะมาเปลี่ยนช่องทำไมวะ กูจะดูแข่งรถ" เซฮุนผลักหัวจงอินอย่างหมั่นไส้แล้วแย่งรีโมทคืนมาเพื่อเปิดไปช่องเดิม
จงอินถอนหายใจทิ้ง ก่อนเอนหลังพิงกับพนักโซฟา
"อยู่แบบมึงเนี่ยดีวะ อยู่คนเดียวไม่มีใครมากวน" อยู่ๆก็พูดขึ้นมา เซฮุนเหล่ตามองก่อนตอบ
"ดีเพราะจะเอาสาวขึ้นห้องได้??" นั่นตัวเองก็ทำบ่อยไม่ใช่รึเซฮุน...
"อันนั้นก็ข้อดี...... แต่ข้อดีสุดๆคือไม่ต้องมาทนรำคาญพี่ชายประสาทๆ อยู่กะกูน่ะทำเข้ม
แต่พออยู่กับเพื่อนดันบ้าบอ... " คงหมายถึงพี่ชานยอลเป็นแน่แท้ เซฮุนคิดในใจ
จริงๆเขาว่าพี่ชายจงอินไม่ได้ร้ายอะไรหรอก ตัวมันต่างหากที่ร้ายจนพี่ชายต้องเล่นบทโหดกำราบ
ยังดีที่พี่ชายคนโตสุดไม่อยู่ ไม่อย่างงั้นมันคงบ่นยาววว
"ง่วงวะ.. นอนแป๊ป สองทุ่มปลุกกูด้วย" หันมาสั่งเซฮุน ก่อนใช้เท้าเขี่ยๆให้เซฮุนลุกออกจากโซฟาก่อนเยียดยาวนอน..
อ้าวไอ้นี่! คิดจะก็พูดคิดจะนอนก็นอน.... ถ้าไม่ใช่เขาคงตามอารมณ์มันไม่ทัน...
บางทีมันก็ดูเหนื่อยๆ เหมือนจะนอนตลอดเวลา บางทีก็อารมณ์ร้ายซะข้าวของกระจาย
เหมือนเขาจะเข้าใจมัน ว่ามันเป็นน้องเล็กที่ต้องการให้คนสนใจ จนยอมทำอะไร ๆ ก็ได้เพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา..
แต่คิด ๆ ไปมันก็น่าสงสารนะ พ่อแม่เสียตั้งแต่ยังเด็ก... ทุก ๆ คนเลยรุมเอาใจมัน
จนเริ่มนิสัยเสีย จะให้มาแก้กันตอนโตก็คงไม่ทัน...
นี่คือสิ่งที่เซฮุนเอามาคิดทุกครั้งเมื่อต้องมาคอยแก้ปัญหาของเพื่อนรัก
ไม่อย่างงั้นเขาคงจะเลิกคบมันแล้วเป็นแน่แท้...
หล่อแถมยังเป็นพ่อพระจริง ๆ กู..... =__=
.
.
..
.
.
หลังจากที่เซฮุนดูแข่งรถจบ... เขาก็หยิบหนังสือฟิสิกกับสมุดการบ้านขึ้นมาเริ่มทำ...
แม้ว่าเขาสองคนจะดูเกเร แต่ผลการเรียนต้องมาก่อน...
เขาคิดเสมอมาว่า หล่อ ฉลาด เลว มันมีเสน่ห์กว่าพวกสอบตกแล้วตกอีกเป็นไหน ๆ
คุณว่าจริงมั้ย?
เซฮุนนั่งทำการบ้านไปสักพัก สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนที่พนัง
อีกห้านาทีสองทุ่ม.. เขาควรปลุกมันเลยมั้ย?
หรือต้องรอให้สองทุ่มเป๊ะ ใจจริงขี้เกียจรับผิดชอบชีวิตมัน เดี๋ยวตื่นมาหงุดหงิด
ก็เป็นตัวเขาเนี่ยแหละที่จะโดนด่าฟรี
เป็นเพื่อนกับคุณชายจงอินเนี่ยลำบากจริง ๆ
ขณะที่เซฮุนกำลังทำใจลำบาก....จู่ ๆ จงอินก็ลืมตาก่อนลุกพรวดขึ้น......
เซฮุนมองอย่างตกใจ..
"เป็นอะไรวะมึง?" จงอินไม่ตอบ.. กลับเอามือลูบหน้าไปมา. หน้าตาเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง
ก่อนลุกเดินดุ่ม ๆ ไปที่ห้องน้ำ....
เซฮุนทำได้แค่มองตามร่างของเพื่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ......
..
.
พอเดินถึงห้องน้ำ จงอินก็เปิดน้ำอย่างแรงก่อนกวักน้ำใส่หน้าเรื่อยๆ จนเสื้อยืดสีเทาที่ใส่อยู่เริ่มเปียกชุ่ม
"โถ่เว้ย!" สบถอย่างหงุดหงิด ก่อนหันไปเตะถังขยะชนพนังดังปัง!
โชคดีที่ในถังขยะไม่มีอะไร เลยไม่มีของออกมาเกลื่อนให้เชยชม..
เซฮุนที่ได้ยินเสียงดังรีบวิ่งมาในทันที
"เกิดอะไรขึ้นวะมึง" ถามหน้าตาตื่น จงอินหันมามองเซฮุนก่อนส่ายหน้าไปมา..
"ไม่มีอะไร ๆ " พูดย้ำๆ ก่อนเดินออกมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม เซฮุนมองอย่างไม่เข้าใจก่อนเดินไปหยิบมาขนหนูมายื่นให้
"เช็ดหน้าเช็ดตาซะ แล้วค่อย ๆ พูด" เซฮุนพูดอย่างใจเย็น...
จงอินรับผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าเช็ดผมซ้ำๆไปมา พร้อมใบหน้าครุ่นคิด
เซฮุนจึงเดินไปที่ตู้เย็นหยิบเป๊ปซี่มาสองกระป๋องก่อนยื่นให้จงอิน..
"กินอะไรเย็นๆ เผื่อแกจะดีขึ้น...." จงอินยื่นมือมารับ ก่อนเปิดดื่ม....
"กูขอบุหรี่ตัว" เซฮุนมองหน้าจงอินก่อนส่ายหน้า..
"กูไม่มี.... " จงอินจิ๊ปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ.. ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดอยากสูบบุหรี่อัดเข้าปอดแล้วพ่นออกมาหนักๆ
เพราะเขายังไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไร มันยังหงุดหงิดพูดไม่ออก...
และยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องหงุดหงิดถึงขนาดนี้..
ทั้งๆที่เรื่องที่ฝัน คนที่ฝันเห็น มันคือคนที่เขารำคาญจนต้องหนีมาที่นี้..
.จะอะไรกันนักหนา.. แค่เขาไปหยอกเล่นๆ เอาสนุกก็ดันเก็บมาฝันซะงั้น..
ตลกน๊าจงอิน.. แกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หว่า... อย่าคิดมาก..
มันก็แค่สนุกๆแก้เบื่อเท่านั้นเอง.. อย่าสนใจ
"เดี๋ยวกุมา..." จบคำ จงอินก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนเดินออกจากห้องไป
ซึ่งเซฮุนคาดว่าคงลงไปซื้อบุหรี่.. แต่... จงอินลืมไปหรือเปล่าว่ามันยังอายุไม่ถึง ซื้อไม่ได้
แต่เอาเหอะ ปล่อยให้มันออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย ท่าจะดีกว่าเก็บมันไว้ให้มันอาละวาด
..
.
.
จงอินหยุดอยู่ที่หน้าคอนวิเนียนใต้คอนโดเซฮุน ก่อนสมองจะฉุกคิดได้ว่า เขาซื้อบุหรี่ไม่ได้.....
แย่แล้วสิ ปกติจะให้พี่ชายเพื่อนซื้อไว้ให้ แต่เขาดันเอาออกมาสูบจนหมด....
แล้วจะทำยังไงดี....
แล้วสายตาก็พลันเห็นรถคุ้นตาขับผ่านไปก่อนจอดตรงที่จอดรถใต้คอนโด...
จงอินกระตุกยิ้มในทันที..
พี่ชายคนดีในฝันโผล่มาแล้ว....
..
.
คยองซูเดินถือกระเป๋าลงมาจากรถ.... เดินก้มหน้าก้มตาก้าวขาเร็วๆเพื่อให้เดินไปถึงลิฟท์
แต่ยังเดินไม่ถึงไหนก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อ..
"พี่คยองซู........." ไม่ใช่แค่เรียกแต่คยองซูเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาหา.... แค่หันไปมองหัวใจเกือบหยุดเต้น..
ตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นเป็นสองเท่า คิมจงอิน... เรามาเจอกันได้ยังไง..
"บังเอิญจังเลยนะครับ" จงอินเอ่ยทักคยองซูที่ยังยืนใบ้กินด้วยความตกใจอยู่...
"อะอื้อ...." ตอบเสียงเบา.. จงอินยิ้มหวานให้.. คยองซูเม้มริมฝีปากก่อนแก้มจะเริ่มระเรื่อหน่อยๆ
แค่นี้ก็หน้าแดงละ สนุกวะ ... รู้งี้มาเล่นด้วยตั้งนานแล้วววว
"พี่อยู่ที่นี้เหรอ??" ถามขณะที่ทั้งคู่เริ่มออกเดินไปที่ลิฟท์
คยองซูพยักหน้าช้าๆ
"พี่เพิ่งย้ายมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง" ตอบพร้อมยิ้มบางๆให้ แต่เล็บจิกนิ้วจนเป็นรอยหมดแล้ว...
"เหรอครับ.. ดีจัง.. เพื่อนผมก็อยู่ที่นี้ จะได้เจอพี่บ่อยๆ" หยอดคำหวานเข้าใส่คยองซู จนเจ้าตัวเริ่มทำตัวไม่ถูก
จงอินได้แต่หัวเราะในใจอย่างมีความสุข... ชีวิตเบื่อๆก็มีอะไรสนุกเข้ามาแล้ว หึๆ
"ห้องพี่อยู่ชั้นไหนครับ" หันไปถามคยองซูเมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในลิฟท์
คยองซูส่ายหน้าไปมาก่อนตอบ
"ชั้นเจ็ด ...เออ.... แต่จงอินไปหาเพื่อนก่อนเถอะ พี่ไม่รีบ" คยองซูพูดบ่ายเบี่ยงเพื่อให้ตัวเองออกห่างจงอินให้เร็วที่สุด
เพราะตอนนี้เขารู้สึกใจเต้นเร็วจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว..
จงอินยิ้มให้คยองซู ก่อนกดลิฟท์ไปที่ชั้นเจ็ด
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปส่งพี่คยองซูก่อน"
"แต่ว่า............"
"นะครับ.." ไม่ทันที่จะปฏิเสธ จงอินก็มาในมุกออดอ้อนจนคยองซูไม่สามารถปฏิเสธได้
.
.
.
.
ทั้งคู่เดินออกจากลิฟท์โดยมีคยองซูเดินนำหน้า ก่อนหยุดอยู่ที่ห้องริมสุด 708
คยองซูล้วงคีย์การ์ดก่อนหันมามองหน้าจงอิน
"เออ.... ขอบคุณมาก" ไม่รู้จะพูดบอกให้จงอินไปยังไง เพราะถึงตรงนี้แล้วจะชวนเข้าไปในห้องก็ได้
แต่คยองซูกลับอยากให้จงอินไม่เข้าไปมากกว่า ...
"ไม่เป็นไรครับ" ตอบพร้อมท่าทีสบายๆ ผิดกับอีกคนที่เหงื่อตกแล้วตกอีก..
เฮ้อออออ... จะไม่ไหวแล้วนะ
"เออ.... เข้ามากินน้ำก่อนมั้ย.." ในที่สุดก็ต้องถามคำถามนี้.. แทบจะกลั้นหายใจรอคำตอบ
"โอ๊ะ! .. จริงเหรอครับ..........
แต่...........................
ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก" จบคำ คยองซูเหมือนยกภูเขาออกจากอก.. เกือบจะแสดงสีหน้าดีใจสุดๆออกมา
แต่ก็นึกได้ว่ามันคงเป็นการเสียมารยาท เลยได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบ
"เดี๋ยวผมมาใหม่ดีกว่า.... เดี๋ยวมากินข้าวด้วย ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย เดี๋ยวกลับมานะครับ"
พูดรวดเดียวไม่ให้คยองซูได้ตอบโต้อะไร ทำได้แค่อ้าปากค้างฟังจงอินพูดเองเออเองจนจบ
ทำไมไม่ปฏิเสธเล่าคยองซู... พี่กินข้ามาแล้วนะ น่าจะพูดแทรกเข้าไป
ทำไมๆๆๆ
เหมือนอารมณ์สองอย่างกำลังตีกัน..
ใจหนึ่งอยากอยู่ใกล้ อีกใจบอกไม่ควรทำ..
เราอันไหนละที่มันถูกต้องและสมควรทำที่สุด
เลิกยิ้มให้แล้วคยองซู.... เขาเป็นแค่น้อง..
เป็นน้องชายของเพื่อนเท่านั้นเอง.....
...
..
.
TBC...
*เดี๋ยวจะค่อยๆทยอยลงนะ ใครที่เคยอ่านแล้วก็มาเริ่มต้นใหม่กันเถอะนะ
ฮาๆๆ
ความคิดเห็น