คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ep.07
7
ภาพแรกหลังจากเด็กน้อยวัยห้าขวบลืมตาขึ้นมาคือเพดานสีขาว
คุณพ่อ..... คุณแม่..... อยู่ไหน?
ทุกเช้าถ้าลืมตาขึ้นมาจะพบคุณแม่คนสวยยิ้มรับ ก่อนจูงแขนพาไปอาบน้ำ..
ข้าวปั้นหน้าตาน่าทานจะถูกจัดวางไว้เป็นอย่างดี ในจานลายการ์ตูนตัวโปรด
เก้าอี้ตัวสูงที่ทำให้เด็กชายตัวน้อยเอื้อมมือหยิบอาหารได้สะดวก เสียงหัวเราะของคุณพ่อยามเช้าช่างสดใส
ได้ยินแบบนี้ทุกเช้า.... พบเจอทุกวัน... แต่ตอนนี้คืออะไร..
เด็กน้อยนิ่วหน้าเมื่อลองขยับตัวแต่กลับปวดร้าวไปทั่วร่าง...
เจ็บ... เจ็บจังเลย... คุณพ่อคุณแม่.. อยู่ที่ไหน... จงอินเจ็บจังเลยครับคุณแม่......
“เดี๋ยวพวกเราจะรับจงอินไปดูแลเอง... ส่วนเรื่องพิธีพี่ว่าจะฝังทั้งสองคนไว้ข้างกันๆ
เขาจะได้อยู่ด้วยกัน เพื่อเฝ้ามองดูจงอินเติบโตอย่างแข็งแรง” มืออุ่นของป้าคนโตลูบลงบนศีรษะของเด็กน้อย...
สายตาของเธอมองหลานตัวน้อยด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เด็กตัวเล็กๆต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปพร้อมๆกัน
จะรู้สึกเช่นไร... เด็กน้อยจะร่าเริงขึ้นมั้ย? เธอจะเลี้ยงให้เขาเติบโตได้ดีหรือเปล่า
น้ำอุ่นจัดไล่รินลงอาบแก้มเธอช้าๆ ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้โฮของหญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นป้าคนรองของจงอินดังขึ้น
เธอซุกลงที่อกของผู้เป็นสามี เสียงปลอบภาษาจีนที่จงอินฟังไม่เข้าใจดังขึ้นเบาๆ
ใคร?..... ใครเป็นอะไร?
เด็กน้อยพยายามลืมตาขึ้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เหมือนร่างกายฝืนคำสั่งจากสมอง
อยากลืมตาแต่ทำไมได้ อยากขยับตัวแต่ปวดร้าวไปทั่วร่าง.... อยากร้องไห้ให้แม่มาปลอบก็ไร้เสียง..
เด็กน้อยได้แต่นอนแน่นิ่งรับฟังเสียงแห่งความโศกเศร้ารายล้อมตัวเอง...
ฝ่ามืออุ่นที่ขนาดต่างจากมือของเด็กน้อยห้าขวบยื่นเข้ามาสัมผัส ก่อนกอบกุมมือเล็กจนมิด
เสียงสะอื้นติดห้าวของเด็กชายที่เริ่มย่างเข้าวัยหนุ่มดังใกล้หู ช่างก้องกังวานเหลือเกินในความรู้สึกของจงอิน
“จงอินมาเป็นน้องชายของพี่นะ..... เราจะอยู่ด้วยกัน สามคนพี่น้อง
มีพี่ ชานยอล จงอิน... เราสามคนจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป” อีกมือหนึ่งเอื้อมมากุมมือทั้งสองไว้...
เด็กชายสามคนที่ผูกพันกันทางสายเลือดทางมารดา แต่มาอยู่รวมกันเหมือนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน..
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่จงอินจำได้.... จำได้ชัดมากกว่าหน้าตาของพ่อแม่ที่ลืมเลียนไปแล้วเสียอีก...
สิ่งที่ตอนเด็กเขาเชื่อมั่น สิ่งที่ทำให้เขามีความสุขเหลือเกินในวัยเด็ก..
พี่คริส... พี่ชาย... คำพูดเมื่อครั้งวัยเด็กพี่คงจำไม่ได้
แต่เด็กอย่างผมจำได้.. พี่ครับ ทั้งๆที่พี่บอกผมว่าผมเป็นน้องชายของพี่...
แต่ทำไมพี่กลับทำร้ายผมแบบนี้ละครับ....
ทำไมละครับ
ตอบผมที.....
สิ่งที่เด็กชายมอต้นเห็นเมื่อย่างก้าวเข้ามาในบ้าน...... คือภาพที่ทำให้ร่างสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่ได้
น้ำตาที่สาบานไว้กับพี่ชายคนโตว่าจะไม่ร้องไห้อีก เมื่อล้มครั้งสุดท้ายตอนอยู่ปอสามกลับเอ่อที่ขอบตา
สมองหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมากดทับ.....
เขารีบกลับบ้านมาเพื่ออะไร... ผลสอบที่เป็นคะแนนท็อประดับชั้นที่พากเพียรมาทำไปทำไม..
พี่ชายที่เขาเทิดทูน
พี่ชายที่ลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
พี่ชายที่คอยปกป้องเป็นกำลังใจให้เขา
พี่ชายที่ทำให้จงอินพากเพียรอดทนเรียนเพื่อเอาคะแนนดีๆมาให้พี่ชายชม
พี่ชายคนดีของเขา... พี่ชายคนดีที่สวมเพียงกางเกงยีนส์ขายาว โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งสวมกอดจากทางด้านหลัง
พี่ชายไม่เห็นเขา รวมทั้งผู้หญิงคนนั้นด้วย
พี่คริสผู้หญิงคนนั้นแฟนคนแรกของผมนิ่ครับ ผมเพิ่งบอกพี่ไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเองครับ
ผมควรจะเอะใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พาเธอมาที่บ้าน รอยยิ้มที่เธอมอบให้พี่ชายเขา
สายตาที่ใช้ทอดมองเธอ ทำไมผมมันโง่แบบนี้. สนุกมากมั้ยที่หลอกลวงผม
พี่เห็นผมเป็นแค่เป็นสุนัขเชื่องๆที่เลี้ยงเอาไว้
จะพูดจะว่าอะไรก็ทำตามพี่ไปเสียหมด.....
เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ.. พี่บอกผมแบบนี้ แต่ทำไมพี่ทำร้ายผมแบบนี้ละ
ทำไม!
ทำไมพี่ต้องทำกับผมแบบนี้!!!!!
บอกผมมาสิ!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียงคำรามอย่างเสียสติของจงอินดังขึ้น
จนหญิงสาวสะดุ้งอย่างตกใจก่อนหันมาเจอหน้าจงอิน ดวงตากลมสวยเบิกกว้างขึ้นอย่างตระหนก
เธอรีบผละออกจากร่างชายหนุ่มตรงหน้าอย่างลนลาน ริมฝีปากสั่นระริกพยายามกล่าวคำขอโทษมากมาย
แต่จงอินไม่สนใจฟัง....
เขาพุ่งหมัดใส่ใบหน้าหล่อของพี่ชายในทันที ..... อี้ฝานทำเพียงหลบหมัดของน้องชายเล็กน้อย
จึงโดนชกเข้าตรงโหนกแก้มจนเกิดรอยช้ำ
“ทำไมพี่ทำแบบนี้ สารเลว... ฮือออออออ ทำไมทรยศผม
ไหนบอกว่าเราเป็นพี่น้องกัน ไหนบอกว่าห่วงผม ทำไมพี่ทำแบบนี้ ตอบสิ ตอบ!!!!!” จงอินปล่อยหมัดรัวใส่อี้ฝาน
โดยที่อีกฝ่ายไม่ยอมแม้จะเอ่ยปากออกมา อี้ฝานปัดป้องการพุ่งเข้าทำร้ายของจงอิน แต่เขาไม่สวดหมัดกลับ
ปล่อยให้น้องชายตะโกนด่าทอแล้วทำร้ายร่างกายเขาตามที่อีกฝ่ายต้องการ....
อี้ฝานไม่มีอะไรจะพูด... ไม่มีอะไรจะปฏิเสธ แต่ที่รู้เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายน้อง....
ไม่เคยหวังร้ายกับน้องชายเลย
“พูดสิเว้ย! หุบปากทำไมละ พูดออกมาสิวะ!!!!” ก่อนที่จงอินจะผรุสวาทคำหยาบคายมากกว่านี้
ชานยอลก็โผล่เข้ามาก่อนรีบเข้ามาแยกจงอินออก
“เฮ้ย! จงอินแกพูดไม่เพราะกับพี่นะ ขอโทษพี่คริสเดี๋ยวนี้” ชานยอลที่ยังไม่รู้เหตุผล พยายามรั้งจงอินที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่อี้ฝานตลอด
“ไม่! กูไม่ขอโทษ ปล่อย!! กูจะฆ่ามัน” จงอินที่สติแตกไปแล้ว พ่นถ้อยคำหยาบคายอีกมากมายออกมา
ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าน้องชายจะกล้าพูดแบบนี้กับพี่ชายคนโต
จงอินที่แสนจะเทิดทูนพี่ชายทำไมกลายเป็นแบบนี้.....
“พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ....... “ไร้คำแก้ตัว อี้ฝานยืนมองชานยอลที่พยายามยื้อยุดจงอินที่คุ้มคลั่งอยู่ครู่
ก่อนเดินหายขึ้นไปยังชั้นบน...... ชานยอลที่เบิกตากว้างซ้ำแล้วซ้ำเล่ามองตามร่างพี่ชายอย่างตื่นตะลึง
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองพี่น้อง.. จงอินที่ทั้งกรีดร้องโวยวาย ด่าทอ พี่อี้ฝานคืออะไร
เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“จงอินใจเย็น ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆพูดกัน คุยกับพี่นะจงอิน” ทันทีที่ชานยอลเอ่ยคำปลอบประโลมออกมา
จงอินถึงกับทรุดร่างลงกับพื้นก่อนปล่อยโฮออกมา
ชานยอลถึงกับทำตัวไม่ถูก แต่ก็ค่อยๆนั่งลงก่อนดึงร่างของน้องชายมากอด....
จงอินที่ห่างกับเขาสามปีและพี่อี้ฝานหกปีเป็นน้องชายตัวเล็กเสมอเมื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขา
ไม่ว่าใครจะบอกว่าน้องชายเขาตัวโตดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ในสายตาพี่ชาย จงอินก็คือน้องเล็ก
น้องเล็กที่พวกเขาปกป้อง... น้องเล็กที่พี่ชายคอยตามใจเสมอ....
จงอิน.... นายอย่าร้องไห้เลย.. พี่คริสไม่มีวันทำร้ายนาย..... พี่เชื่ออย่างนั้น
นายก็ต้องเชื่อมั่นเหมือนพี่ เพราะเราสามคนเป็นพี่น้องกัน...
และจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป.......
..
ภายในห้องอันมืดมิดอี้ฝานทิ้งร่างที่อ่อนแรงลงบนเตียง... ก่อนปิดตาลงช้าๆ
เขาเหนื่อยเกินไป วันนี้เขาเหนื่อยเกินไปจริงๆ
“พี่คริส......” อี้ฝานลืมตาขึ้นมาในแสงสลัวมองน้องชายคนรอง ที่ยืนพูดกับเขาที่ปลายเตียง
ชานยอลเรียกชื่อคริส พี่ชายคนโตของสามคนพี่น้อง อี้ฝานเป็นลูกครึ่งจีนเกาหลีจึงมีชื่อจริงเป็นภาษาจีน
แต่การออกเสียงอี้ฝานในภาษาเกาหลีช่างยากนัก เขาจึงมีชื่อเล่นว่า ‘คริส’
คริส.. พี่ชายที่คอยดูแลน้องเสมอ
“น้องเป็นไงบ้าง” เอ่ยขึ้นก็ถามถึงจงอินทันที ชานยอลลอบถอนหายใจทิ้ง
ก่อนมองภาพพี่ชายคนโตผ่านภาพสลัวในห้อง
“ท่าจะแย่.......... ว่าแต่มันเกิดอะไรกันครับพี่ ผมงงไปหมดแล้ว” อี้ฝานหลับตาลงช้าๆทันทีที่ได้ยินคำถามของชานยอล
เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้
มันเกิดความคาดหมายเกินไป เกินกว่าที่เขาจะรับมือไหว
“ชานยอล พี่อยากอยู่คนเดียว”
“แต่พี่คริสครับ” ชานยอลสวนขึ้นในทันทีเมื่ออี้ฝานไม่ยอมตอบคำถาม แต่กลับพูดเหมือนไล่เขากลายๆ
“ขอโทษ.... วันนี้พี่ไม่พร้อม” น้ำเสียงอ่อนแรงของอี้ฝานทำเอาชานยอลถึงกับยอมถอยทัพกลับ
พี่ชายของเขาไม่เคยดูอ่อนล้าขนาดนี้ ชานยอลมองอี้ฝานด้วยความเป็นห่วง
แต่สุดท้ายเขาก็เดินออกจากห้องพี่ชายก่อนค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ...
..
ชานยอลยืนมองบานประตูด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย มันเกิดอะไรขึ้น?เขาไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ
แต่เขาต้องกลายมาเป็นคนกลางที่คอยเฝ้ามองทั้งสองอยู่ห่างๆ คนหนึ่งก็พี่ชายอีกคนก็น้องชาย
ชานยอลรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก...... ปวดใจที่ทำอะไรไม่ได้
ปวดใจที่ต้องเห็นพี่น้องเขาทรมาน
ปวดใจที่พี่ชายไม่ยอมบอกอะไรเลย.......
พี่ครับ... ผมเป็นน้องพี่นะครับ ผมเป็นพี่ชายจงอินนะครับ ขอให้ผมได้รู้เถอะครับ...
ถึงแม้ผมจะดูไม่เอาไหนแต่มันก็ดีกว่าพี่เอาแต่แก้ปัญหาอยู่คนเดียวนะครับ
พี่คริสครับ... พี่ได้ยินผมมั้ย??
เสียงพูดราวกระซิบดังอยู่หน้าประตู อี้ฝานที่ทิ้งกายและปิดเปลือกตาเพื่อหลับไปกับทุกอย่าง..
ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เขาหลับเพื่อตื่นขึ้นใหม่... ตื่นขึ้นมาเป็นอีกคน อีกคนที่ชานยอลแทบไม่รู้จัก
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ส่งไปไม่ถึง... เปลี่ยนเรื่องราวทั้งหมดในชีวิต...
ชีวิตของสามคนพี่น้องที่เคยสาบานกันว่า
‘เราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป’
...
.
.
“พี่จะกลับเกาหลีเดือนหน้า...” คำๆนี้วนเวียนอยู่ในหัวชานยอลตั้งแต่กดรับโทรศัพท์เมื่อชั่วโมงที่แล้ว
ถ้าเป็นก่อนที่เขาจะรู้เรื่องชานยอลคงไม่ต้องการให้พี่ชายที่ไปทำงานอยู่จีนร่วมสองปี
แต่ไม่เคยมาเยียบที่นี้เลย กลับมาอีกเป็นแน่แท้...
แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว.... แม้ว่าจะไม่เข้าใจการกระทำของพี่ชายก็เถอะ อย่างน้อยพี่คริสก็บอกเหตุผลเขาแล้ว
เหลือแต่น้องชายคนเล็ก.... จงอินที่เคยเทิดทูนพี่คริสสุดหัวใจ กลับกลายเป็นเกลียดแทบให้ตายจากกัน
การกลับมาของพี่ชายที่พอเกิดเรื่องก็หนีออกไปอยู่หอมหาลัยฯ หนีไปทำงานที่จีน จงอินคงไม่ยินดีนัก..
ชานยอลได้แต่หวังว่าการมาของพี่คริสครั้งนี้ จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น..
เขาเฝ้าภาวนาขอให้มันเป็นเช่นนั้น
ตลอดมา......
..
TBC
*นั่นไง โผล่มาอีกคนแล้ว ฮาๆๆ ตอนนี้เล่าเรื่องไปนะ เหมือนยังไม่มีอะไรนะ
แต่เดี๋ยวก็มีมาอีกนะ โอ้ยยย ปวดหัวเนอะ มีใครเข้าใจน้องกั้มยัง? ช่วยเข้าใจมันหน่อยนะ
มันแอบน่าสงสารนะ .....
อ่านแล้วเมนต์เป็นกำลังใจนะคร่ะะ เราจะได้มีแรงสู้ต่อ สู้ๆ -[]-
ความคิดเห็น