วิมานร้อน ซาตานร้าย

"ข้าวหอมแพ้กุ้งค่ะ คุณแม่ใหญ่"พรางขยับคอเสื้อขึ้นเพื่อปกปิดรอยจ้ำแดงๆที่คนใจร้ายนั้นได้ทำเอาไว้ทั่วทั้งตัวของหญิงสาว เธอพยายามเลือกหาชุดที่รัดกุมและปกปิดมิดชิดที่สุดแล้วหยิบมาใส่และปล่อยผมให้ละและปกปิดลำคอระหงของเธอไว้เพื่อให้ช่วยบดบังรอยคิสที่เขาได้ฝากไว้ให้นึกถึงและระแวงกับรอยแดงจางๆว่าใครจะเห็นเข้า.

"กุ้งคงจะ ..ตัวใหญ่..น่าดูเลยสินะถึงได้แพ้เยอะขนาดนี้.ถึงกับจับไข้ไปหลายวันเลยเหรอ..คงจะแพ้มากถึงได้เป็นรอยไปทั่ว..ทั้งตัว..ซะขนาดนี้"รามไม่ปล่อยให้ข้าวหอมได้ใจหรอกว่ามีคนทั้งบ้านเป็นห่วง เขาพูดจาสองแง่สองง่ามให้เธอนั้นใจเสียและดูเหมือนจะได้ผลหน้าเธอซีดเผือดราวกับกระดาษกับคำพูดที่เขาและเธอรู้กันแค่สองคนว่าเกิดอะไรขึ้น......

....☆..........................................................

"นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ ข้าวหอม!"พร้อมกับเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มที่ตอนนี้รู้สึกแสบนิดๆด้วยฝีมือของเธอ

"ข้าวหอมจะทำให้ยิ่งกว่านี้อีก ถ้าคุณรามยังไม่หยุดพูดจาแบบนี้กับข้าวหอม"ตอนนี้อารมณ์เธอกรุ่นโกรธและเหลืออด ทำให้กล้าพอที่จะเอาคืนคนที่ชอบทำร้ายจิตใจและคอยแต่จะหาเรื่องเอาชนะระรานเธออยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเขาจะจงเกลียดจงชังอะไรเธอหนักหนา ..........