ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic หัวขโมยแห่งบารามอส] คิล ฟีลมัส กับผลไม้ต้องคำสาป

    ลำดับตอนที่ #3 : Phase 3 : องุ่นแห่งทิวาและราตรี

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 496
      1
      19 เม.ย. 48

                    



                          สายตาของทั้งสองกลับไปจับจ้องอยู่ที่จุดเดิมที่เคยมีนักฆ่าเพื่อนซี้นอนอยู่   แต่แล้วก็ต้องแปลกใจในสิ่งที่ตาเห็น ...



                         เด็กผู้ชายแก้มยุ้ยน่ารักน่ากอด (อันนี้คนแต่งขอทำเอง) ผมสีดำขลับและดวงตาสีม่วงที่มีประกายไหวระริกอย่างคนขี้เล่น  อายุดูแล้วก็คงไม่เกินสามขวบนั่งหัวเราะร่าอยู่บนเตียงท่ามกลางกองผ้าห่มที่ยุ่งเหยิง   เสื้อตัวโคร่งที่เด็กน้อยสวมใส่อยู่คุ้นๆว่าเคยเป็นของใครสักคน  

                      แล้วเด็กน้อยก็ฉวยมือของคนทั้งสองที่จับไว้แน่นมาโยกเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน



                         \" คิล...\" เสียงพูดที่หลุดออกมาจากปากของเฟรินอย่างยากเย็น   เมื่อตระหนักถึงความจริงที่เกินจะรับได้    เด็กน้อยหันมาตามเสียงเรียก   จ้องมองสาวน้อยผู้เป็นคนเรียกกับเด็กหนุ่มข้างๆตาใสแป๋ว   แล้วจึงขยับรอยยิ้มไร้เดียงสาได้อย่างน่ารักก่อนจะ...



                         \" พ่อจ๋า...แม่จ๋า...\"

                         \" เฮ้ย ! \" คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง   ก่อนใบหน้าของคนถูกอุปโลกน์ให้เป็นพ่อกับแม่จะขึ้นสีแดงเรื่อเป็นซอสมะเขือเทศพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย



                         \" นั่นแหละ ใช่เลย ! \" ลุงหมอตบมือผางอย่างคนคิดอะไรดีๆออก  



                        \" อาการสุดท้ายของผู้ที่ต้องอาคมขององุ่นทิวาก็คืออายุจะลดลงตามจำนวนที่กินเข้าไป   ดูจากท่าทางแล้วท่านคิลคงกินองุ่นไปทั้งพวง   เยี่ยมจริงๆไม่เคยเจออาการอย่างนี้มานานแล้ว...\" ลุงคทายังพูดไม่ทันจบก็มีอันต้องชะงักค้างเมื่อเห็นสายตาเย็นๆจ้องมาจากเจ้าชายน้ำแข็งบางคน



                         \" ไอ้องุ่นทิวาอะไรของลุงนี่มันอะไร \" เฟรินชิงถามเสียก่อน   หมอเทวดาตั้งท่าอย่างผู้ทรงภูมิ



                         \" เป็นผลไม้ต้องคำสาปขอรับ   ชื่อเต็มๆคือองุ่นแห่งทิวาและราตรี   องุ่นชนิดนี้แปลกกว่าอย่างอื่นคือผลที่สุกแล้วจะมีสองสีในต้นเดียวกัน   สีฟ้าใสองุ่นทิวามีคุณสมบัติลดอายุหรือก็คือเพิ่มความอ่อนเยาว์ให้แก่ผู้ที่ทานเข้าไป 1 ผลก็ 1 ปี   ส่วนองุ่นราตรีผลสีน้ำเงินเหมือนดอกอัญชันมีคุณสมบัติทำให้ผู้ที่ทานเข้าไปอายุมากขึ้นรึก็คือแก่ขึ้นนั่นแหละท่าน \"



                         \" อาการของคิล \" เจ้าของฉายาเอ่ยถามสั้นๆง่ายๆได้ใจความ



                         \" ง่ายๆขอรับนายท่าน   แค่หาต้นองุ่นแห่งทิวาและราตรีให้เจอแล้วก็เอาองุ่นราตรีให้ท่านคิลกินเท่ากับจำนานอายุที่ลดลงไปก็พอแล้วล่ะขอรับ    แต่ปัญหาที่ว่าก็คือองุ่นแห่งทิวาและราตรีเป็นต้นไม้หายาก   ถ้าจะเจอก็ต้องเป็นที่ทริสทอร์...\" ลุงหมอคทาพูดไม่ทันจบก็ต้องมีอันตกกะใจเพราถูกนายหญิงเขวี้ยงหนังสือเล่มโตใส่ถึงจะทะลุผ่านไปก็ตามแต่ก็เล่นเอาคนแก่ใจหายวาบ



                          \" แล้วจะหาไอ้เจ้าต้น...องุ่น...บ้านั่นได้ยังไงล่ะ \" คนไม่เคยจำอะไรยาวๆได้สักทีตั้งชื่อองุ่นใหม่เสียเสร็จสรรพ  



                          \" อันนี้ข้าเองก็จนปัญญา   ท่านหาเอาเองและก็เอาให้ท่านคิลเองก็แล้วกันขอรับง่ายๆแค่ป้อนใส่ปาก   แล้วถ้าท่านไม่อยากตามหา  ฤทธิ์ขององุ่นทิวาก็ประมาณ 1 เดือน   กรณีท่านขี้เกียจตามหานะ  ข้าลาล่ะ \"

                         เมื่อเห็นท่าไม่ดีลุงหมอก็รีบตัดบทแล้วหายแวบกลับบ้านเก่าไป   เล่นเอาคนขี้โมโหอ้าปากค้างก่อนจะหยิบคทาแหล่งพำนักของหมอเจ้าปัญหาที่ท่ามากเหมือนเจ้าของมาพันลายคทาไว้ด้วยผ่ายันต์ผืนเดิมก่อนจะเขวี้ยงไปที่มุมห้องสุดแรง   แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงเหมือนเดิม  



                          \" นายเอาไง  จะหารึจะรอให้เวลาหมด \" เจ้าของคทาที่ถูกเขวี้ยงถามขึ้นอย่างใจเย็น



                          \" หาดิ  รอพรุ่งนี้ก่อน   จะบอกให้ว่าฉันไม่ยอมเป็นแม่ให้ไอ้คิลมันหรอกนะ   ตอนโตๆมาแล้วแค่นึกถึงยังปวดหัว   ตอนเด็กๆคงซนบรรลัย   นายดูมันให้แทนละกันคาโล \" เฟรินผลักภาระพลางชำเลืองมองเจ้าชายน้ำแข็งที่นั่งนิ่งให้เพื่อนรักดึงผมเล่นอย่างพยายามอดทนเป็นที่สุดก็ต้องหลุดเสียงหัวเราะออกมา   ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อคิลน้อยผละจากผมสีเงินของเจ้าชายน้ำแข็งปีนขึ้นมาหาแม่จ๋าของตนแล้วเริ่มดึงทึ้งผมสีน้ำตาลที่ยาวกว่าของคนอารมณ์ไม่ดีเล่น



                          \" ฮ่าๆ  ยาวๆ  หนุกๆ \" เด็กน้อยทายาทนักฆ่าหัวเราะร่า   ขณะที่ทายาทหัวขโมยนั่งหน้าบูด   เจ้าชายแห่งคาโนวาลดูจะอารมณ์เย็นเหลือเกิน   เพราะยังไงๆกลายเป็นเด็กก็ยังไม่น่าห่วงเท่าไข้ขึ้นเป็นบ้าเป็นหลัง



                         \" ฉันว่าคิลชอบเล่นกับ \' แม่จ๋า \' ของมันมากกว่านะ \" คาโลแกล้งหยอกยิ้มๆ   ทำเอาคนเป็นแม่หมดแรงเถียง



                         \" เออๆ  อยากว่าอะไรก็ว่าไป   ถ้าลูกของเรานายไม่เลี้ยงล่ะก็...\" คนหงุดหงิดหลุดคำพูดฆ่าตัวตายจนได้   คนถูกพาดพิงยิ้มกริ่ม  ขณะที่คนพูดถือคติฆ่าตัวตายทีเดียวพอ



                         \" แล้วนายว่าเราจะมีลูกกันกี่คนดีล่ะ \"



                         \" บ้า ! บ้าๆๆๆๆ  ไอ้คิลเลิกดึงผมฉันซะทีสิวะ   คาโลถ้านายไม่เอามันออกไปล่ะก็...หัวขโมยได้เอาดาบผ่าหัวนักฆ่าแน่ \"                     คนปากพล่อยรีบเปลี่ยนเรื่อง   ก่อนจะซุกหน้ากับหมอนเพื่อซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเข้มไปเรียบร้อย



                         \" เฟริน   นายจะเอาอะไรกับเด็กนักหนา...\" คนถูกเรียกเอ่ยก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อคิดถึงสีหน้าเบื้องหลังหมอนที่ถูกยกมาบัง

      

                         \" มานี่คิล   มาหาพ่อจ๋าดีกว่า   นอนกันดีกว่าดึกละ \"  คาโลเอ่ยเสียงนุ่ม   คิลน้อยที่ถูกเรียกก็ผละจากกองผมยุ่งเหยิงไปหาคนเรียกอย่างว่าง่าย   ขณะที่คนฟังอีกคนหน้าร้อนวูบวาบไปหมดกับคำพูดของคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าชายน้ำแข็ง



                         \' ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งบ้า !  ไปรับเป็นพ่อจ๋าให้มันอีก  บ้าๆๆๆๆๆๆ \'





                                   *************************************



    ฟังเราเพ้อเจ้อมานานประมาณ 3 ตอนแล้วก็ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย

    เราขอแทนตัวเองว่าซายะละกันนะ ชื่อเต็มก็...หึ หึ หึ

    ฟิคนี่เราว่าภาษา+สำนวนมันยังไงๆอยู่ ถ้ามีที่ต้องแก้ไขส่วนเล็กๆน้อยๆก็ช่วยแนะนำด้วยเด้อ

    (คิลน่ารักที่ซู้ดดดดดดด)





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×