คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : In my veins (100%) Unedited
In my veins
มันเป็นเรื่อที่ทอมไม่ล้าพูออไปรๆ แม้แ่ะิ็ยัไม่ล้าิ และมันำลัทำลายเาอย่า้าๆ หาแ่ลึถึ้าใน
เาเหวี่ยเธอปะทะับโ๊ะเ่าๆภายในห้อแบๆอปราสาท่อนะี้ไม้ายสิทธิ์ไปที่ลอนประู มันล็อเอเสียัฟัั เฮเลนนิ่วหน้าอย่าเ็บปวเพราะเอวอเธอระแทับอบโ๊ะอย่าแร ทอมย่าสามุมรเ้ามาอย่ามาร้าย ไม่่าาปีศาอย่าที่เาเยเป็นในวามทรำอเธอ และเป็นเสมอมา...
“ันเลียที่้อยอมรับว่าเราเื่อมโยถึันัเินไป ันไม่รู้หรอว่าเธอล่อหนไ้อย่าไร แ่เธออยู่นอประูนั้นบนรถไฟ...ใ่ไหม”
เฮเลนไม่อบ เธอ้อาเา...แ่เธอไม่อบ เศษฝุ่นลอยลุ้ในอาาศ ละออสีาวระทบบ่าทอม เายืนห่าาเธอแ่ืบเียวเท่านั้น ท่าทาเหมือนนัล่าที่ำลัเือาลและหิวัในเวลาเียวัน เาับ้อมือเธอ แล้วบีบมันแน่นนเ็บ “เธอำลัทำลายแผนเรา เธอเปลี่ยนทาเินทุืน เธอเป็นนเรียพีฟส์ออมา เธอบอัมเบิลอร์เรื่อเลสแสร์ับรอบรัว เธอทำทุอย่านี้ไ้อย่าไรเฮเลน เธอมีอะไรที่ไม่ไ้บอันใ่ไหม”
บาอย่าที่่อนอยู่ใ้หน้าาอเาแนบเนียนเินว่าที่ะ้นเอ เฮเลนลืน้อนแ็ลลำอ “เา่มู่เธอหรือเปล่า”
เฮเลนไม่อบ เธอพยายามสะบัมืออาารเาะุมอเา แ่ทอมไม่ปล่อย
“เธอบอันสิว่าเธอไม่ไ้ิะทรยศัน เธอไม่ไ้ิะวาเรา”
“ันไม่รู้เรื่ออะไรนะทอม” เฮเลนเอ่ยเสียเบา “เลสแสร์ิไปเอ ันไม่เ้าใว่าทำไมเาถึโหเธอ”
“เธอโห ไม่ใ่เา” ทอมล่าว่อไปอย่าอทน “ทั้หมที่เธอ้อบอันือเธอเปลี่ยนทาเินฮอวอส์ไ้อย่าไรันเฮเลน ัมเบิลอร์่วยเธอหรือ”
เฮเลนระพริบา “ันไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ”
“เฮเลน เธอโหันไม่ไ้ เธอ็รู้ว่าันอยู่ในหัวเธอแล้ว”
ไม่ เาไม่เยอยู่ในหัวเธอริๆหรอ เาอยู่แ่ปราาร่านนอเท่านั้น ถ้าเาอยู่ในหัวเธอ เาวิ่หนีไปสุหล้านานแล้ว เฮเลนยมือึ้นแะลบนอทอม เธอระิบเสียเบา “ทอมไ้โปร อย่าปล่อยให้เลสแสร์หัวเราะเยาะเรา อย่าให้เาไ้สมใสิ เธอ็รู้ว่าันรับไ้ทุอย่า ันไม่ไ้อยาวาทาเธอ ันแ่อยาพยายามะ่วยให้เธอพ้นาน้ำมือพวเา”
“เธอรู้ว่าถ้าันทำภาริไม่สำเร็พวเาะ่าันนะเฮเลน เธอัวาันแบบนี้ไม่ไ้ เธอ้อปล่อยให้ันทำ” เายื่นหน้าเ้ามาใล้เธอ ระแสวามเลียัหายไปในอาาศ เธอโอบแนไว้รอบายทอม เอียศีรษะบับอเาฟัเสียหัวใอเาเ้นเป็นัหวะในะที่ทอมยั้อมอเธอ้วยวามระแว “อย่ายุ่ับเรื่ออันอี เธอ้อรับปาว่าะอยู่ให้ห่าเรื่อพวนี้”
เฮเลนนิ่ไป
"ถ้าเธอไม่ทำเรา้อัวามสัมพันธ์ันเสียอนนี้นะเฮเลน”
ราวับน้ำเย็นราใส่เธอ เฮเลนปล่อยแนออาทอม เธอเยหน้าึ้นสบสายาอันำมือเา ทอมล่าว้าๆ “เธอผูิับันมาเินไป เรา้อัารอะไรสัอย่าับเรื่อนี้”
“เธอำลัพูอะไร” ลมหายใอเฮเลนิั
“ถ้าเราอยู่แบบนี้มันะอันรายึ้นเรื่อยๆ ันไม่รู้ว่าอิทธิพลที่เรามี่อันมันลึมาถึนาไหนนะเฮเลน แ่อนนี้ันรู้ว่าเธอำลัวาทาอันอยู่”
ไม่ เาไม่ิะ...ไม่เาไม่ทำหรอ...เาไม่รู้วิธี..เธอเอ็ไม่รู้
“อนนี้ไม่รู้ แ่ันะหาทานเอ” ทอมว่า
อัน อัน อัน อัน อัน อัน ปีศาระิบอยู่ในวามมื
อัน อัน
นายเอาอันไปไม่ไ้
เธอเป็นอัน
เธอเป็นอัน
เธอเป็นอเรา
เธอเป็นอเรา
เธอเป็นอเรา !!!
เสียนั้นรีลึอยู่ในใทอมนเาแทบะรับรู้ว่ามันเิแผลสอยู่ในอ เาหลีเลี่ยสิ่ที่มันบอ เาละทิ้วามั้ใใๆ็ามที่มัน้อาร เาะปล่อยวามปรารถนาให้นอนแ่อยู่เ่นนั้นราบใที่มันยัิะวาทาอำนาที่เาใฝ่หา เา็ะปล่อยมันให้นอนายอยู่อย่านั้น ายไปับทอม
ายไปับมนุษย์ที่ื่อทอม แล้วปล่อยให้พ่อมทอมไ้มีีวิเพียนเียวในร่านี้
เาัสินใแล้ว ในนาทีที่เาหันหลัให้เธอแล้ว้าวออาห้อเ่าๆนั้น เา็ัสินใแล้ว และารัสินใอเาทำให้เฮเลน้าวาไม่ออ ิอะไรไม่ออ
เป็นรั้แรที่เฮเลนทรยศ่อวามื่อสัย์ และไ้รับผลอบแทนือารถูทิ้ให้อยู่้าหลั รสาิอันมื่นอวามผิหวั วามแ้นที่เธอไม่เยรู้ัสุมรวมเหมือนไฟผลา เธอยาะสาปเอ็มอน์ใแทบา แ่็ไม่รู้ว่าทำแล้วะไ้อะไร
...................
ที่ผ่านมาเาไม่ใ่แ่าารยับยั้หรือวบุมนเอ เาารระอี้วย และทอม็รู้สึแย่ับนเอมา
ืนเียวที่เายอมึ้นเียเธอ แลมา้วยวันอันทุ์ทรมานที่ไม่สิ้นสุอารโหยหาบาอย่าึ่อธิบายไม่ถู ปีศาในวามมืระิบอยู่้าหูเาทุ่ำืน หลอหลอนเาในฝัน บอเาว่า้อทำอะไร
แรระุ้นอันเย้ายวนใไม่เยห่าหายไปไหน ทอมราในลำอ เม็เหื่อไหลึมออมาามมับ เาไถลัวลู้ับำแพ้วยวามอับนหนทา เาไม่วรเ้าใล้เธอ เาทำไม่ไ้...
มันไม่ถู้อ
ทอมเริ่มลัวนเออย่าที่เาไม่เยเป็นมา่อน และเาลัวมาเสีย้วย
เป็นเวลานานเือบั่วโมว่าที่ทอมะเลื่อนไหวอีรั้ เาไม่ไ้ลับไปที่ห้อเรียนอย่าที่บอับเลสแสร์แ่เินรไปยัทิศอื่น
...หออยเหนือ
วาบลัสี้แปลใเหลือาเมื่อพบว่าทอม ริเิ้ลมายืนอยู่เบื้อหน้าเธอ้วยใบหน้าีเผือและร่อรอยวามเหนื่อยล้าัเน เวทมนร์อเาสั่นระริอยู่ในอาาศ ลิ่นอวามลัวระายไปทั่ว ิอเาฟุ้่านและไม่สบ มันรบวนทุๆลื่นพลัานภายในห้อนี้ รบวนลื่นพลัในนาฬิาที่เธอำลั่อมอยู่เ่นัน อันที่ริแล้ว าสานร้ามีแผนะเ้าร่วมโรารพันาเรื่อย้อนเวลาในเร็ววันนี้ และผลานเม็ามในมือเธอิ้นนี้ำลัะถูทำลายล้วยน้ำมืออเ็ายนิสัยประหลาที่วบุมนเอไม่อยู่...
“พ่อหนู นะ-นั่ล่อนสิ๊ะ” วาบลัสี้รีบเยิบเ้าอี้ให้ทอม เธอเร่ไฟในระถาให้แรึ้น พยายามใ้ลิ่นยาลบอารม์อเา
เ็หนุ่ม้อเธอเม็ เาไม่ยับไปไหน “ศาสราารย์รู้อะไรบ้าเี่ยวับู่ะา”
ในหลายๆล้านเรื่อที่วาบลัสี้พอะเาไ้ เธอไม่เยิมา่อนว่าเรื่อนี้ะผุึ้นมาอี เธออยามีสิทธิ์ที่ะพูว่า “ันไม่รู้เรื่อ” แ่ทอม ริเิ้ลน่าลัวเินไป วาบลัสี้ึยิ้มให้เา แล้วล่าว้วยเสียอ่อนโยน “็พอรู้บ้า้ะ”
“ทำอย่าไรเราถึะัสายสัมพันธ์ทิ้ไ้”
วาบลัสี้นิ่ไป “ัเลยหรือ๊ะ”
ทอมพยัหน้า
บรรยาาศรอบัวอทัู้่เปลี่ยนไป วาบลัสี้ทำไ้เพียส่ายศีรษะ้าๆ เธอมอทอม้วยสายาอันเศร้าสร้อย “ถ้าเธอมาที่นี่เพื่อำอบนั้น...็ลับไปเถอะ้ะ” เธอล่าว “ที่นี่ไม่มีสิ่ที่เธอามหาหรอหนุ่มน้อย...วามายเท่านั้นือทาออเียว”
ทอมพยายามหาสิ่อื่นในใวามอันเรียบ่ายนั้น แ่เมื่อพบว่าไม่มี เา็ลุออไปราวับนไร้วิา
.....................
นภาแปรเปลี่ยนเป็นสีเทารึ้มแล้ว่อยๆเ้มึ้นนระทั่มืสนิท รารีาลอันเียบสัืบลานลมาอีรา
เลสแสร์นั่ล้าๆทอมเบื้อหน้าเาผิ เฝ้ามอเ็หนุ่ม้อเปลวไฟที่ำลัโหมระพือราวับผีเสื้อในอเพลิ ...ลึลไป...เาพึพอใอย่ายิ่
มัลฟอยไม่ล่าวอะไรเลยนับั้แ่ทอมโผล่ลับเ้ามาในห้อนั่เล่น้วยใบหน้าีเผือและเบ้าาล้ำที่ัเนึ้นเรื่อยๆ วามัวลใอพวเาเปลี่ยนมายัุอื่น นั่นือ วามลัวว่าทอม ริเิ้ล ำลัใล้ะถึีำั พวเาไม่ทราบว่ามันมาไ้อย่าไร แ่พอเอ็มอน์สบวาอันเหนื่อยล้าอทอม เา็ระหนัไ้ในที่สุว่ามันเริ่มมานานแล้ว และมันำลัเผยัวนออมาในอนนี้
“ันว่าเา้อารยา” เอวเอรี่ระิบเบาๆ อัลฟาร์ละสายาาารบ้านแล้วมอามเอเวอรี่ลับไปที่ทอม
“เราปล่อยให้เาล้มไม่ไ้ เาเป็นนุมที่นี่”
“็หานุมใหม่ไ” มัลฟอยล่าวเสียเย็น หาแววาอเายัับ้อที่แผ่นหลัอทอม
“เาหลับบ้าไหม่วนี้”
เอวเวอรี่ส่ายศีรษะ “ันไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นแ่ันรู้ว่านายยั้อพึ่เานะ มัลฟอย”
มัลฟอยเหลือบลมาอย่าเสียไม่ไ้ เาทำหน้ามุ่ย แ่ภายในวาสีเทาอมฟ้าอเา...บออย่าอื่น
“แล้วะให้่วยอะไรล่ะ เรายัไม่รู้้วย้ำว่าในหัวอเาิอะไร”
“นั่นือปัหา เาูเหมือนะไม่ไ้บาเ็บทาร่าาย” อัลฟาร์พึมพำ
เพราะไม่มีใรไม่เ้าใสถานาร์ พวเาึทำไ้เพียนั่ถอนหายใ แล้วทิ้ให้ทอมเผิับปัหา้วยนเอ
เธอำลันะนาย....เธอนะแล้ว
เธอนะแล้ว
เธอนะแล้ว
เธอนะแล้ว
เสียในหัวอทอมั้ำาไม่ไปไหน อาาศร้อนอบอ้าว ผิวหนึ่อเาื้นเหื่อ ฝ่ามือนุ่มประทับลบนแ้มอเา
“ทอม”
เสียหวานใสอเธอัิริมหู ทอมลืมาึ้น เาโอบเธอแนบาย ลมหายใอุ่นร้อนเป่ารลบนมูเบาๆ นัยน์าสีเียวระ่าบ่บอวามัวลใ ะนิ้วมืออเธอไล้ผ่านปลายผมอันื้นเหื่ออเา
“เป็นอะไรไปทอม ไม่สบายหรือ”
ไม่ นี่ไม่ใ่ นี่ือวามฝัน-
ทอมสะุ้ื่น เานอนหายอยู่บนเียเพียนเียว ผ้าห่มออยู่ที่า รู้สึถึอาาศที่เ้าปอไม่เ็มที่ ทอมึลุึ้น เายันายับที่นอน ยมือลูบใบหน้าเปียเหื่อ อาาศเย็นระทบผิวหนั ทอมอ้าปาหอบหายใ้าๆนระทั่ออเามีอออิเนเพียพอ สายาอทอมเหลือบไปยัไม้ายสิทธิ์ที่โผล่ออมาาใ้หมอน...ยามนอนไม่หลับ ทาออเียวอเาือ้านนอ เาลุสวมเสื้อลุมแล้ว้าวาออาหอนอน ืนนี้ทาเินไม่ไ้เปลี่ยนทิศทาอี่อไป ทอมย่ำเท้ารไปหาบันไล เาเินไปเรื่อยๆราวับไรุ้หมาย ไม่สนใ้วย้ำนเอะไปไหน ทอมแ่้อารสัที่ที่หนึ่ที่ทำให้เาหลับไปอย่าสบ
แ่มัน็ไม่มี
ฝีเท้าอเาหยุลเบื้อหน้าประูบานแบบนั้นสาม เาเอียศีรษะไป้านหลัเล็น้อย
“ันรู้ว่าเธออยู่รนั้น”
เิเสียั แๆ แผ่วเบา ทอม้อาไม่ระพริบะที่ศีรษะอเฮเลน่อยๆโผล่ออมาเบื้อหลัผ้าำมะหยี่หนา
หนั เา้อมันเม็
“นั่นอะไร” เสียอเาหยาบร้าน นัยน์าอันำมืั่บาาลล้ายำลัึเธอให้มลไปในห้วเหว
เฮเลนูเหมือนะไม่ไ้อยาอธิบายให้เาฟัว่ามันืออะไร แ่เธอ็ไม่มีทาเลือ
“ผ้าลุมล่อหน”
....
เาเลิิ้วึ้น้าหนึ่ “เธอใ้มันามสะรอยันไปทั่วั้นสิ ใ่ไหม”
เฮเลน้อเา เธออ้าปาออ แล้ว็หุบล แล้ว็อ้าปาอออีรั้
“ทำไมเธอถึอยู่ที่นี่”
“เรา้อุยัน”
ใบหน้าอเฮเลนมัสวมหน้าาไม่่าาเา บารั้ทอมิว่าเารู้ัเธอีพอๆับที่รู้ััวเอ เธอเป็นทุอย่าที่ยืนอยู่ฝั่ร้ามับเา และในะเียวันเธอ็ถูเามืลืนินเ่นเียวับเา ทอมเพิ่ะรู้สึัวไม่นานมานี้ว่าเพราะอะไรเาถึลัว
“ทอม” เสียอเธอเบาหวิวุสายลม “เิอะไรึ้นหรือทอม”
...
“ไม่” เาระิบ “ไม่มีอะไรทั้นั้น”
เฮเลนำผ้าในมือแน่น แววาอเธอว่าเปล่าไม่่าาเา
“ันอโทษ” เสียนั้นแผ่ว่อย แ่หนัแน่นัเน เธอหันหลัาไป ทอมมอูเาร่าอเธอเินหายไปนลับา
เายัยืนอยู่ที่เิม
ยืนอยู่รนั้นแม้ระทั่ยามพระอาทิย์ส่อลอ้อนเมออมาแล้ว็าม
เฮเลนเป็นโรร้ายอทอม เธออยู่ในระแสเลือ
เธอทำให้เาอ่อนแอ
อ่อนแอ
ทอมไม่เยมีุอ่อนมา่อนนระทั่อนนี้
เารู้แล้วว่าเามี
ไม่ใ่เพราะัวเาเอหรอ
มันเิาเธอ่าหา...
เาลัวนเอเพราะเาลัวเธอ
ลัวเธอะรู้ว่าเธอถืออะไรไว้ในมือ
ลัวเธอะรู้ว่าเาใล้ะยอมุเ่าแล้ว และเาพร้อมะทำทุอย่า...ทุสิ่ที่เธออ
เายมือึ้นปิหน้านเอ สูหายใลึๆราวับมันะ่วยัวามื่นระหนทั้มวลให้หายไป ...ทอมรู้สึป่วย ไม่มียาใๆในโลรัษาเาหาย เธอเป็นโรร้าย เลสแสร์ไม่อาเยียวยาไ้ อบราัสไม่อาหาทาออให้เาไ้ ไม่มีใรทำอะไรไ้เลย่อให้พวเาิ้นรนแ่ไหนมัน็ไม่อาหวนลับไปไ้เ่นเิม
เธอนะแล้ว
เธอนะแล้ว
.....................
หลัานั้น ทุๆอย่าผ่านไปเหมือนภาพาวำ ย่าเ้าเือนุลาม อาาศหนาวเหน็บ ฝนพรำลมาทุเย็นเฮเลนยั้อ้อมวิิเ่นเยเพื่อเรียมัวสำหรับนัแ่ันรอบแรับเรเวนลอ
แ่ฝันร้าย็ยัามมาหลอหลอนเธอนไ้
สิ่ที่เธอเห็นมีเพียใบหน้าอันราเรี้ยวอลอร์โวลเอมอร์ เสียร่ำรวอีเรียส ำวิวอนอใรอีหลายๆนที่เธอไม่อา-ปิเสธพวเา
และมันเหมือนริยิ่ึ้นทุวัน
ราโฟัสถูถอออาสภาวินเ็นาม็อใน่วปลายเือนุลามโยไม่มีใรประหลาใ้วย้ำ แ่รอยยิ้มอันพึพอใอเลสแสร์ไม่ไ้ถูลบออไป่ายๆ เาูะมีวามสุมาว่าเมื่อทอมไม่เ้ามายุ่เี่ยวับเธอ บารั้เฮเลนสสัยเ่นันว่าเลสแสร์ไม่ใ่แ่เลียรอบรัวเธอ แ่เารัเียที่เธอไ้รับวามสนใาทอม่าหา อาะเลียมานานแล้ว แ่เพิ่มาแสออเอาอนนี้.... ันั้น ถ้าะมออีแ่หนึ่ อบราัสูเหมือนเ็อนุบาลไปเลยเมื่อเทียบับ เลสแสร์ เาไม่ไ้แสวามเป็นศัรูผ่านำพูเหมือนมัลฟอย แ่เาทำมันผ่านสายา และท่าทาอันุามเมื่อเาอยาะ่มวัเธอ่อหน้าธารำนัลในบารั้ แ่ทว่า..บารั้เลสแสร์็ล้ำอบเว่านั้น
ในั่วโมปรุยาที่เธอยั้อทนเรียนับพวสลิธีริน เฮเลนำลั่วนอยู่ับานอนเอ เธอไม่ไ้สนใ้วย้ำว่าโ๊ะ้าๆำลัทำอะไร นระทั่เสียัเพล้ และวามแสบร้อนที่ฝ่ามืออันพุพออเธอเลือสๆไหลิบออมา เฮเลนัฟันแน่น ออัส้าะโนร้อเรียลัฮอร์น พวนัเรียนนอื่นๆ่าพาัน้อเม็้วยสีหน้าสยอวั บานพึมพำำว่า เลือ เลือไม่หยุ แล้ว็เป็นลมล้มพับไปเลย ลัฮอร์นรรี่เ้ามาหาเ็สาว “ไม่เป็นไรๆ สูหายใเ้าลึๆ ันะพาเธอไปห้อพยาบาลเอ ใร็ไ้ ไปูเ้าหนูที่สลบนนั้นที”
“ศาสราารย์ะ เลือ เลือมัน-” ออัส้าะุะั
“สบสิหน่อย!” ลัฮอร์นะโน เาใ้มืออี้าที่ว่าาารประอเฮเลนสะบัไล่ราบน้ำรและเลือให้หายวับในทันา “นัเรียนที่ไม่เี่ยว้อให้อยู่ับที่ หลัาันลับมาหวัว่าน้ำยาะปรุเรียบร้อยแล้ว และห้ามใรออาห้อโยพลาร ไ้ยินัใ่ไหม”
เหล่านัเรียนอบรับเสียเบา บานยัเบลอๆาภาพเมื่อรู่อยู่้วย้ำ
มันเป็นเรื่อที่เื่อยาริๆหาะบอว่าระปุน้ำรลมาาหิ้เอ แ่ลัฮอร์น็เอาผิับใรไม่ไ้ แม้เาะเห็นรอยยิ้มอันสะใอเลสแสร์แวบหนึ่็ามที
ฝ่ามืออเฮเลนเหวอะหวะ เธอานแทบไม่รู้สึถึวามเ็บอะไรเลยแม้ระทั่ยามที่มาามฮิลล์ผ้าลับเพื่อห้ามเลือ เฮเลนไม่ล้ามอว่าเิอะไรึ้นับมืออเธอ่อ รู้เพียแ่ว่าเธออาเียนใส่ระโถนเพราะวามเ็บที่มนึ้นอ เสียมาามฮิลล์ปลอบใอยู่้าหูไม่ไ้่วยอะไรเลย เหื่อแไหลย้อยลมาามใบหน้าอันาวี เ้าวันนั้นทั้วันเฮเลนไม่สามารถทำอะไรไ้นอานั่มอมืออเธออยู่ในห้อพยาบาลนระทั่เที่ยหลัทานอาหารเสร็มาามฮิลล์ึรีบำับให้เธอลับไปพัผ่อนที่หอนอน
“หมอนั่นมันน่าับลโถส้วม” เ็ายพู้วยท่าทีุร้าย เาระแทำปั้นลับโ๊ะหมารุอย่าแร
“ฟลีมอนท์” เฮเลนเือนเสียเบา เธอึน้อายให้นั่ล มือ้าที่บาเ็บวาแน่นิ่ไร้วามรู้สึอยู่บนโ๊ะ
“เป็นเลสแร์แน่ๆ ันเห็นสายาเาเฮเลน และถ้าันเห็นอนเาึไม้ายสิทธิ์ออมาล่ะ็-” ออัส้าประท้ว
“แ่็บอไม่ไ้หรอว่าเาทำริ” อับบอแวะ
“ใ่เราไม่มีหลัานอะไรเลย ีโพยีพายให้มันไ้อะไร” เฮเลนัฟัน “อย่าพยายามไปุ้ยให้มานัะีว่า มันไม่ทำให้มือันหายีหรอนะ”
พวเา่าเถียไม่ออ
ใ่..อนนี้ยัทำอะไรไม่ไ้
แ่หลัาที่ทุๆอย่าสบล
เธอะเอาืนเอ็มอน์ เลสแสร์!
วันนั้น เธอหมัวอยู่แ่ในหอนอน และอนลาืนเธอ็ไม่ไ้ลไปร่วมรับประทานอาหารมื้อ่ำ เธอยัเ็บแผลอยู่เนือๆ น้อพึ่ยาระับาห้อพยาบาล วามเหนื่อยล้าที่สะสมมานาน่อยๆพาเธอิ่ลสู่ห้วนิทราโยไม่รู้ัว ่อนที่เสียอันราเรี้ยวอโวลเอมอร์ะปลุเฮเลนให้ื่นึ้นใน่วเ้ามือวัน่อมา เ็สาวยับายเบาๆ เ้าวันนี้เธอรู้สึถึวามมืมนที่อธิบายไม่ถ วามเหนื่อยล้า และระแสเวทมนร์ในายเหือลเหมือนบ่อน้ำที่แห้ผา เธอไ้ยินเสียระิบอออัส้าับอับบอัลอเ้ามาหลัม่าน
เิอะไรึ้น? เฮเลนรูม่านเปิออ ทัู้่มีสีหน้าเหมือนนป่วยไม่มีผิะที่พวเาพึมพำอรุสวัสิ์ับเฮเลน
เสียระิบระาบามเฮเลนไปทุๆที่ และเมื่อเธอลมารับประทานอาหารเ้า...
ใบหน้าอเลสแสร์เรียบสนิท ส่าาม และส่อประาย้อแสอาทิย์ รับับรอยสีม่วล้ำบวมึ่บริเวรามอเาไ้ัเน แน้าหนึ่ล้อผ้าพันแผลเอาไว้ ศีรษะแเป็นทายาว นัยน์าสีน้ำาลอันุ่นเือำมืเหมือนห้วอเวี เฮเลนไม่อาละสายาาวามบอบ้ำอเา แม้ระทั่ในยามที่เาสบาับเธอ วามเลียัที่ส่รมายัไม่อารุนแรเท่าับวามหวาลัวที่เธอมีให้่อสภาพร่าายอเา
“เิอะไรึ้น...ับ-”
“เาบันไน่ะ” ฟลีมอนท์ระิบ “ันถามวอลเบอร์้ามา เมื่อืนนี้เอ อนราวๆสี่ทุ่ม”
โห
ราวับประวัิศาสร์้ำรอย...เหมือนเมื่อราวอบราัสไม่มีผิเพี้ยน เพียแ่ว่ารานี้มันเียบเียบว่านั้นมา เธอมอเห็นร่าอทอมเินเ้ามาในโถ ฝีปาเม้มเป็นเส้นร บนผิวเนื้อเนียนละเอียมีรอยเลือเป็นทายาวอยู่รปลายิ้ว เามืามหลัเาเหมือนปีศาร้าย ทันทีที่เาเหยียบพื้นห้อโถ เฮเลนไม่ไ้เห็นเพียแ่ทอม
เธอเห็นโวลเอมอร์
ความคิดเห็น