[Fic Reborn I KHR] หวนคืนความรักแห่งกุหลาบ
ตอนที่ 13 : Blood moon
' Blood moon '
- Ichika Hime -
' Where did you go! '
เสียงกระซิบเรียกปลุกตื่นจากภวังห้วงความฝันในยามราตรีดังแว่วก้องข้างหู ฝ่ามือบางยันกายลุกนั่งกระพริบตาถี่ ๆ ปรับทัศนคติการมอง นิ้วแหย่ก้อนกลมข้างหางตาออก คอเอียงมองผู้ปลุกตนด้วยสายตาที่ไม่ค่อสบอารมณ์เสียเท่าไหร่
"ไม ไปเดินเล่นในป่าเป็นเพื่อนข้าเสียหน่อยได้หรือไม่" ไมร้องอุทานฉงนสลัดคราบกุลสตรีออกเสียหมด ลมหายใจถอดถอนลงส่ายมือไล่ให้ไปพ้นหน้า
"ได้ เจ้าก็ลุกยืนเสียที จักได้ไปเดินกันให้จบ ๆ เสียซะ" ดั่งแสงอาทิตย์น้อยเจิดจรัดทอดแสงสาดขอบคุณในนํ้าใจที่หล่อนได้ตอบตกลงปลงใจ
"อืม ไปกันเสียเถิด" สองสตรีสาวเดินร่อนเร่กลางป่ายามบัดนี้มืดมิดทะมึนรอบด้าน แสงส่องไสวกลมเล็กเกิดเสียงรอบข้างกายยามรัตติกาลนี้ช่างเหมาะเจาะกันเสียจริง เสียงฝีเท้าข้างกายเลือนหายวับไปเหมือนหลอกตาเจ้าหล่อน
หล่อนหายไปไหน!
"ไม.. เจ้าอยู่ไหน ออกมาเถิด ข้ามิได้เล่นนะ" สิ่งที่ฮิเมะได้ตอบรับกลับมาคือความเงียบเชียบดั่งป่าช้า ร่างกายเริ่มสั่นระริก ๆ ตาหรี่ลงเป็นการเตือนว่านํ้าตาแห่งความกลัวกำลังจะเอ๋อล้น ขาหุบย่อกอดกายซุกใบหน้าลงสะอื้น
"จะ-เจ้าทิ้งข้าไว้คนเดียวรึไม ไม่เอานะ อย่าทิ้งข้าสิ อย่าทิ้งข้า.. ฮึก!" เสียงร้องรํ่าไห้ดังทั่วอณาบริเวณ ฝีเท้าหนักอึ้งย่างก้าวใกล้เข้ามาหมายจะจับตัวหล่อนโดยที่เจ้สตัวมิอาจทราบได้ว่ามีผู้ใดอยู่ด้านหลัง
"เจ้าร้องไห้? เป็นอะไรมากรึเปล่าอิชิกะ" เมื่อหล่อนรู้ว่าใครเข้ามาถามก็ร้องไห้โฮโผ่เข้าอ้อมกอด วงแขนสองข้างรัดตัวแน่นพร้อมสะอื้นใส่ยูกาตะผืนบาง
"อยู่กับข้าก่อน ข้ากลัว ข้ากลัว.. กลัวเหลือเกิน ฮึก! ฮือออออ" ฝ่ามือหนาสากวางบนศรีษะสตรีน้อยผู้รํ่าไห้อยู่ตรงอก นิ้วเกลี่ยปอยผมทัดหูกระซิบถ้อยคำอ่อนหวานชวนเชิญพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ปานจะกลืนกินไปทั่วทั้งกายทั้งใจ
"เจ้ากลัวอันใดรึ ถ้าเจ้ากลัว ก็มาพักพิงข้าเสียเถิด.." ดวงตาหุบลงขยับหัวขึ้นลงซุกอกสูดกลิ่นกายหอมกรุ่น ปากขยับรอยยิ้มเล็กผ่อนคลายปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกับการเคลิบเคลิ้มจนโดนผลักกระแทกลงกับพื้นแผ่นดินหญ้าเขียวขจี
ดวงตาไม่สบอารมณ์ในท่าทียั่วยวนโดทำไม่รู้เรื่องของหล่อนทำเขาอารมณ์ฉุนควบคุมตนเองไมได้จนเผลอสถบรุกลํ้าเส้นที่ควรจะเป็นอยู่ไปเสียแล้ว
อย่ามาทำท่าทางอ่อยกันแบบนี้นะเฟ้ย!
"ท่านจักทำอันใ-- อื้ม!" ถ้อยคำถูกกลืนกินหายลงไปกับถ้วงทำนองการบรรเลงตวัดปลายลิ้นจู่โจมลง ปากอื่ออึงครางเสียงหลงหลุดลอยเล็ดลอดยั่วสวาดบุรุษตรงหน้า ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดชิมความหวานจากปากเล็กโดยการบีบคางเปิดทาง ท้วงท่าการประกบปากจูบเป็นดั่งมืออาชีพที่ชํ่าชองในด้านทางเพศ ลิ้นรุกลํ้าอย่างรวดเร็วโดยปล่อยเป็นบางช่วงให้หล่อนโต้กลับมาบ้าง
ร่างบางหน้าขึ้นสีฉาดฉ่านสีเถือกยันใบหู กายร้อนรุ่มไปทั่วทั้งตัว
ลิ้นแลกลิ้น
แน่นอนว่านี้คือการจูบแบบผู้ใหญ่ที่เขาทำกันอย่างปกติถ้าเป็นคู่รักกัน แต่กลับเธอและเขามันไม่ใช่ ทั้งสองไม่ใช่สามีภรรยา หรือคู่หมั้นกันเลยเสียสักนิด เป็นแค่เพียงคนรู้จักกันประปรายพบหน้ากันเพียงบางครั้งเสียเท่านั้น
"เจ้ายั่วยวนข้าก่อนเองนะ ข้ามิผิด" ปากถอนออก ลิ้นเลียมุมปากที่มีคราบนํ้าเชื่อมความสัมพันธ์ พร้อมยันตัวลุกจูงมือบางออกเดิน
"ทะ-ท่านจักพาข้าไปที่ไหน! ปล่อยข้านะ!" ข้อมือเหวียงสะบัดแกะให้มือตนหลุดออกจากพันธนาการของบุรุษผู้นี้
"ถ้าข้าปล่อย เจ้าก็เดินกลับคนเดียวเสียเองนะ" ฮิเมะชะงักกับคำพูดแทงกลางอก ในหัวได้คิดวนหมุ่นไปมาพร้อมความสงสัยมากมายล้นเหลือ
เขารู้ได้เยี่ยงไรว่าข้ากลัวการอยู่ตัวคนเดียวยามคํ่าคืน ข้ายังมิได้ปริปากบอกเสียยสักคำเลย! รู้ได้เยี่ยงไร! เยี่ยงไร!
"ท่านรู้!?"
"ใช่"
"ถ้ารู้แล้วเจ้าก็ช่วยเงียบปากตามข้ามาเสียดี ๆ ซะ ข้าจะพาเดินออกจากป่าเอง" เพียงเท่านั้นคนข้างกายก็เงียบปาก ไม่พูดอะไรสักคำระหว่างที่คนตรงหน้าจูงมือพากลับเรือน
ท้ายที่สุดทั้งสองคนก็เดินกลับเข้าเรือนโดยสวัสดิภาพ รีบอร์นเดินไปส่งฮิเมะหน้าห้องของเธอ และเดินกลับห้องตนเองหลับสู่ห้วงนิทราในยามรัตติกาล ' พระจันทร์สีเลือด '
ยัยไมมมมมมมมมม หายไปไหนรูกกกกกกกกกกกกก ทำไมทิ้งฮิเมะจังไว้คนเดียว! เอ๊ะ.. หรือโดนใครฉุดไปไหนหว่า.. (?)
ขอคอมเม้นหน่อยได้ไหมคะ ว่าการบรรยายของไรท์มันแย่รึเปล่า ไรท์ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลย