Pairing : Eddie x Waylon
Rating : PG-15
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Oh Darling
(โอ้ ที่รัก)
It’s hard to think that a someone like you
(มันยากนะที่จะหาใครที่เหมือนคุณได้อีก)
I know you don’t belive me but i don’t care...
(ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางเชื่อผม แต่ผมไม่สนหรอกนะ...)
You're perfectly perfect to me
(คุณช่างสมบูรณ์แบบสำหรับผมเลยล่ะ)
เอ็ดดี้เดินฮัมเพลงพร้อมด้วยช่อดอกไม้สีแดงสดที่เขาคิดว่ามันเหมาะกับที่รักที่สุดในชีวิตของเขา เวย์ลอน พาร์ค เอ็ดดี้ชื่นชอบในทุกอย่างของเวย์ลอนจนเรียกได้ว่าออกจะเกินไป เขามีรูปภาพของเวย์ลอนอยู่ทุกมุมผนังห้อง มีชื่อของคนที่เขารักติดอยู่แทบจะทุกที่ในบ้าน
เอ็ดดี้แกว่งช่อดอกไม้เมื่อมาถึงบ้าน เขากวาดสายตาพยายามมองหาเวย์ลอนที่ไม่ได้ออกมารับเหมือนๆกับทุกทีที่เขากลับมา “where are you darling ? (คุณอยู่ที่ไหนนะที่รัก ?)”
เอ็ดดี้ถอดรองเท้าโบร่กของเขาออกและวางไว้ที่หน้าประตูบ้านแบบลวกๆและเดินไปที่ห้องๆนึงที่อยู่มุมในสุด เป็นมุมมืดเล็กๆที่แทบจะมองไม่เห็นประตูหากไม่สังเกต มือหนาบิดลูกบิดประตูและเปิดมันออก ในห้องมืดสนิท มีแค่แสงสลัวจากไฟอีกห้องที่ลอดเข้ามาเท่านั้น
“อยู่นี่เองหรือดาร์ลิ้ง” รอยยิ้มยินดีที่ได้เจอหน้าเวย์ลอนปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคมของเอ็ดดี้ “คิดถึงจังเลยเวย์ลอน” มือหนาเข้าสวมกอดคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ไร้ซึ่งการตอบสนอง
“ดูสิ….ดอกไม้ที่ดาร์ลิ้งเคยบอกว่าชอบไง” เอ็ดดี้ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงและวางมันลงบนอกของคนที่นอนอยู่ “คุณผอมลงหรือเปล่านะดาร์ลิ้ง ?” เขาทำท่าคิดและกวาดสายตามองดูชามอาหารที่เขาเพิ่งเอามาวางไว้ให้เมื่อเช้า มันไม่ได้ลดลงเลย
“ไม่กินอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้นะดาร์ลิ้ง ดูสิ...คุณผอมไปตั้งเยอะแหนะ” เขาจับมือเล็กๆขึ้นมาลูบไล่สัมผัสมันอย่างอ่อนโยน นิ้วหนาลูบไปยังนิ้วเล็กๆที่มีสันกระดูกโผล่ออกมาชัดเจน “แต่ถึงยังไงดาร์ลิ้งก็ยังสวยสำหรับผมอยู่ดีนะ”
เอ็ดดี้โน้มใบหน้าไปสัมผัสกับริมฝีปากที่ซีดเผือกของเวย์ลอน… ลิ้นอุ่นหนาค่อยๆลุกเข้าไปในโพรงปากที่เย็นเฉียบและไร้การตอบสนอง
“อือ...ดาร์ลิ้ง”
มือหนาค่อยๆเลื่อนชุดแต่งงานที่สวมใส่อยู่บนร่างของเวย์ลอนออก เผยร่างข้างใต้ที่ซูบลงจนเห็นซี่โครงและผิวซีดไร้เม็ดสี นิ้วหนาค่อยๆไล่สัมผัสจากส่วนยอดอกลงไปที่ส่วนท้องน้อยที่เล็กและยุบลงจากการที่ไม่มีอะไรถึงท้องมาเป็นเวลานาน ไล่มาจนถึงไรขนบางที่ด้านล่าง “...ได้ใช่ไหม”
เอ็ดดี้ร้องขอก่อนที่นิ้วของเขาจะเริ่มรุกไล่ที่ช่องทางแคบและเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่า “ดาร์ลิ้งรู้สึกดีไหม ?”
ร่างของเวย์ลอนไร้การตอบสนองนอกจากการสั่นครอนจากแรงของเอ็ดดี้และเสียงของเตียงที่ครอนตามแรงขยับ “ดาร์ลิ้งชอบหรือเปล่า ?” ใบหน้าคมยิ้ม มือหนาเลื่อนไปจับที่คางตอบก่อนจะโน้มใบหน้าไปรับสัมผัสจูบที่เย็นเฉียบอีกครั้ง
“ดาร์ลิ้ง….?” เขาถอนจูบออก ใบหน้าคมจ้องมองใบหน้าตอบที่ไร้การตอบสนอง เขาลูบไล่มันซ้ำๆเหมือนเตือนอะไรในตัวเอง “ดาร์ลิ้ง….นี่...ดาร์ลิ้ง”
ไม่ตื่นแล้วจริงๆน่ะหรือ….
รอยยิ้มค่อยๆจางหายไปจากใบหน้าของเอ็ดดี้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย…
ไม่ตื่นแล้วจริงๆใช่ไหม….?
….เขาลูบไล่ใบหน้านั่นซ้ำๆ
บอกทีสิว่ามันแค่โกหก…?
…….เขาจับมือเล็กๆที่ซูบลงจนเห็นกระดูกชัดเจน
บอกทีสิว่านี่เป็นแค่ฝัน… ?
…….เขาสวมกอดเวย์ลอนที่ร่างกายเย็นเฉียบและซูบซีดจนเห็นกระดูก
ทำไมถึงทิ้งฉันไปล่ะ
ทำไมถึงทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว….
ดาร์ลิ้ง
END
ชอบก็คอมเม้นท์ได้นะคะ จะได้ชื่นใจกับเขาบ้าง(?)
เรารู้สึกว่าถ้าเวย์ลอนยังมีชีวิตอยู่เอ็ดดี้ต้องดูแลเวย์ลอนอย่างดีแน่ ๆ ค่ะ TT
ขอบคุณสำหรับฟิคคู่นี้นะคะ (ที่ไทยหายากจริง ๆ ฮืออ)
ปล. สรุปคือเป็นแนวคิดที่เรามองต่อเอ็ดดี้เท่านั้นค่ะ นั่นคือ ไม่มีใครที่ดาร์คสุดๆมาตั้งแต่แรกๆโดยที่มันไม่มีเหตุผลมารองรับอย่างที่มันเป็น จะบอกว่าเอ็ดดี้เป็นโรคจิตประเภทนึงนั่นก็ใช่...แต่อาจจะไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับสภาพแว้ดล้อมและปัจจัยหลายๆอย่าง....
ปลล. เราชอบเอ็ดดี้ที่ไม่ได้ดาร์คจนสุดเน้นไล่ฆ่าเหยื่อ...แต่ชอบเอ็ดดี้ที่มีสเน่ห์มากกว่านั้น...