[SongFic The Legend Of Sun Knight] อึดอัด (แพลมแพลม)

เนื้อเรื่อง

[SongFic The Legend Of Sun Knight] อึดอัด (แพลมแพลม)

Pairing : แลนซ์ x เกรเชียส

Authors: Kimmacus(Kill)

 

Note : อา…เป็นฟิคหวานเรื่องแรกในชีวิตผมแหะปกติจะแต่งแต่ดาร์ก ไม่รู้อะไรมาดลใจแหะอาจจะเป็นเพราะอ่านเล่มหกจบล่ะมังฮา แอบมีหวานด้วยหลายฉากเลยอดคันมือถึงกับลัดคิวฟิคอื่นเลยทีเดียว การดำเนินเรื่องเทอร์มิสจะเป็นคนเล่าน่อครับ~

 

 

 

“แลนซ์ แลนซ์ ดูนั้นซิดาวตกล่ะ!!” เสียงหวานร้องตะโกนลั่นจนข้าสะดุ้งสุดตัวก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมกับจับจ้องไปที่ปลายนิ้วเล็กนั้นชี้ไปขอบฟ้าไกลลิบๆ ที่มีหมู่ดาวมากมายบนท้องฟ้า แต่มีเพียงหนึ่งเท่านั้นที่ดูแตกต่างออกไปแสงสีขาวนวลลอยพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว 

เกรเชียสประนมมือเข้าด้วยกันพลางหลับตาลงแล้วงึมงำอะไรสักอย่างที่ข้าไม่เข้าใจก่อนจะกระทุ้งศอกเล็กนั้นเข้ากับสีข้างของข้าเต็มๆแล้วเร่งให้ข้าขอพรเร็วๆไม่งั้นเดี๋ยวดาวตกจะหายลับไปซะก่อน ข้าจึงหลับตาลงแล้วทำตามที่เขาบอกอย่าเลี่ยงไม่ได้

“เจ้าขอว่าอะไร” ดวงตาสีฟ้าใสจ้องข้าแป๊วอย่างรอคำตอบ ข้ายื่นมือออกไปอย่างช้าๆก่อนจะขยี้หัวเขาเต็มแรงอย่างนึกหมั่นไส้เรื่องแบบนี้มันบอกกันได้ที่ไหนเล่าแล้วอีกอย่างข้าเองก็ขอส่งๆไปซะด้วยเพราะนึกไม่ออกว่าจะขออะไร 

เกรเชียสทำหน้ามุยแล้วอมลมเข้าปากทำแก้มป่องใส่ข้าอย่างงอนๆเหมือนกับเวลาอึงอ่างพองตัวใหญ่ขึ้นเพื่อขู่ศัตรูแบบนั้น…….แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียวเพราะอึงอ่างนั้นทำเพราะขู่ให้กลัวแต่เกรเชียสทำแล้วจากการขู่มันจะกลายเป็นทำให้น่าแกล้งเสียมากกว่า

ข้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกล่าวคำขอโทษออกไป แต่เขาก็ยังสะบัดหน้าหนีแถมจ้ำอ้าวหนีกลับไปหาท่านอาจารย์นีโอซะแล้ว….. พรุ่งนี้ข้าจะซวยไหมเนี้ยที่ไปแกล้งแหย่ศิษย์รักของท่านเทพอัศวินครีอุสที่เก่งกาจที่สุดในประวัติศาสตร์………….

คืนที่เหน็บหนาว ดาวที่พร่างพราย

กับภูมิคุ้มกายที่มันอ่อนแอ



“ท่านหัวหน้าเทพอัศวินเทอร์มิส…...” เสียงเรียกของใครสักคนลอยเข้ามาในโสตประสาทของข้าเบาๆอย่างอ่อนแรงราวกับว่าเขาเพิ่งจะวิ่งข้ามแคว้นมาอย่างนั้น เรือนผมสีชมพูอ่อนยุ่งกระเซิงไม่เป็นทรงผิดวิสัยของผู้เป็นเจ้าของโดยสิ้นเชิงผิวสีซีดราวกับศพนั้นยื่นมือออกมาจากชายเสื้อตัวโคร่งที่เขาใส่อยู่ประจำ 

“มีเรื่องอันใดหรือท่านเทพอัศวินเนเฟลหรือว่าเขาจะก่อเรื่องอีกแล้ว?” ข้าถามออกไปพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เกรเชียสนี่เจ้ากะจะหาเรื่องมาให้ข้าไม่ได้พักเลยหรือไง…….สักวันข้าต้องเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่ๆ!!

“เปล่า” เนเฟลตอบเสียงแผ่วพลางนั่งลงข้างๆข้าแล้วนั่งมองดาวบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ข้าเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขาเท่าไรนักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปสักพักเนเฟลก็บอกเหตุผลที่เขามานั่งอยู่ข้างๆข้าตรงนี้

“อดีตเทพอัศวินครีอุสรุ่นก่อนเกิดอาการคลั่งเพราะหาเพื่อนดื่มเหล้าและประลองดาบไม่ได้แม้แต่ไอเควสยังหายหัว ทุกคนเองก็ร่วมใจกันหนีไปไหนก็ไม่รู้โดยไม่บอกข้า……...จนกระทั้งประตูห้องสมุดเปิดออกนั้นแหละ” พอเล่าถึงจุดนั้นตัวของเนเฟลก็สั่นเทาราวกับลูกนกที่เปียกฝนสักพักก่อนจะร้องสะอื้นออกมามือเรียวขาวซีดทั้งสองข้างกอดเข่าตัวเองแน่น แต่ก็ยังเล่าต่อด้วยน้ำเสียงสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

“อดีตเทพอัศวินครีอุสก็ลากข้าออกไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อน ถึงข้าจะบอกว่าดื่มไม่เป็นเขาก็ไม่ฟังลากข้าออกไปแล้วยังบังคับให้ดื่มอีก พอไม่ดื่มก็จับเหล้ากรอกปากข้าฮึกๆ….สุดท้ายข้าทนไม่ได้เลยหนีออกมา” พอเล่าจบเนเฟลก็ปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาเปียกแขนเสื้อของเขาจนชุ่มไปหมดข้าเองก็ได้แต่นั่งมองเขาเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

ข้ารอจนกระทั่งลอเรนกลับมาจากการลาดตะเวนรอบเมืองและกลับมารายงานข้าตามปกติแต่วันนี้เขากลับดูรีบร้อนมาก วิ่งเข้ามาเหมือนกับกำลังหาอะไรอยู่สักอย่างก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นเนเฟลที่นั่งร้องไห้จนหมดแรงแล้วล้มตัวลงนอนพิงกับก้อนหินเท่านั้น ขาทั้งคู่ก็หยุดชะงักทันทีจากนั้นก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ

“ท่านเทพอัศวินเนเฟลเจ้าไม่เป็นอะไรนะ….ตอนที่ข้าลาดตะเวนอยู่เห็นเจ้าร้องไห้วิ่งกลับวิหารมามีอะไรหรือเปล่า” ลอเรนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแต่กลับไม่มีคำตอบอกมาจากปากของเนเฟลเลยสักคำนอกจากความเงียบ ข้าเลยตอบคำถามนั้นแทนพร้อมกับบอกว่าเนเฟลร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็เผลอหลับไป 

ลอเรนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะช้อนร่างของเนเฟลขึ้นแล้วอุ้มกลับไปส่งที่ห้องสมุด โดยมีข้าที่ส่งสายตามองทั้งสองคนจนหายลับเข้าไปในความมืดก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆเพื่อที่จะกลับไปผักผ่อนที่ห้องเนื่องจากตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว

 ตัวก็รุมร้อน ไม่มีเรี่ยวแรง

ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไร

มันหายใจติดขัด มีท่าทางอึดอัด

ข่มตาจะนอนเท่าไรก็ไม่หาย




ดาราบนฟากฟ้าต่างส่องแสงพราวระยับอวดโฉมของตนเองอย่างเต็มที่ดังเช่นเคย

แต่….ก็ไม่งดงามดังครานั้นเพราะอะไรนะทั้งๆที่ทุกอย่างก็เหมือนกับคืนนั้นทุกประการ

ทำไมกัน……ราวกับว่ามีบางสิ่งมันขาดหายไป…..

อะไรกันที่หายไป…..ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆทั้งความรู้สึกแปลกๆนี้อีก

หนาวๆร้อนๆอย่างบอกไม่ถูกวุ่นวายกระสับกระส่าย….

จนข้าไม่สามารถข่มตาลงได้……

ข้าลุกขึ้นมานั่งตรวจเอกสารบนโต๊ะต่อในรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ในคืนนี้ พอตรวจไปได้สักพักก็เกิดอาการง่วงแต่พอกลับไปถึงที่เตียงตั้งท่าจะหลับก็หลับไม่ลง….สุดท้ายก็ต้องลากงานมาทำมันบนเตียงซะเลย…

แต่ก็ไม่มีสมาธิจะอ่านข้อความบนหน้ากระดาษสักตัวแถมยังหัวตื้อๆมึนไปหมดหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุ….หรือว่าข้ากำลังจะเข้าวัยทองกันนะ จะเป็นไปได้ยังไงข้ายังไม่ถึง30ด้วยซ้ำ…..

ข้าถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปเดินเล่นข้างนอกสูดอากาศยามค่ำคืนเพื่อมันจะทำให้ข้าอาการดีขึ้นและข่มตานอนลงได้บ้าง ข้าค่อยๆเดินไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอยจนสุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่งทั้งๆที่ข้าไม่คิดจะมาด้วยซ้ำ…..ป่านี้แล้วเขาคงจะตื่นอยู่หรอกข้าถอนหายใจเบาๆแต่มือเจ้ากรรมก็ดันยื่นออกไปเคาะประตูซะแล้ว…..

 เพียงแค่ใจอุ่นๆ จากคนรักซักคนข้างกาย

    เมื่อผ่านคืนที่เลวร้ายคงหายดี

“ไม่ทราบว่าพี่น้องท่านใดต้องการเสวนาถึงคุณงามความดีของท่านเทพเจ้าแห่งแสงสว่างกับข้าในยามวิกาลเช่นนี้” เสียงของเกรเซียสเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ข้านิ่งนิ่งและนิ่งไปพักใหญ่ๆก่อนจะตอบไปว่า “ข้าเองเทอร์มิส” เท่านั้นแหละประตูก็ถูกดีดพึ่งออกเกือบจะกระแทกหน้าข้าพอดี….ถ้าเกิดหลบไม่ทันน่ะนะดั้งข้าอาจจะไม่มีให้ใครเห็นอีกต่อไปก็ได้……

“แลนซ์ เทอร์มิส……เจ้ารู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเจ้าพยาธิตัวตืดสมควรตาย!!!!” ครีอุสเค้นเสียงเย็นยะเยีบรอดไรฟันขาวออกมาพลางส่งสายตาจะกินเลือดกินเนื้อมาให้ข้าผ่านแป้งพอกสีชมพูครึ่งหนึ่งกับสีเขียวอีกครึ่งบนใบหน้า ข้านึกว่าตอนนั้นเจ้าจะพูดเล่นซะอีกเอาจริงเหรอเนี้ย!! น่าอ้วกเป็นบ้า!!

มือเรียวเล็กนั้นกระฉากคอเสื้อข้าแล้วเหวี่ยงเข้าไปในห้องเต็มแรงพร้อมกับปิดประตูล๊อคกลอนไม่ให้ใครเข้ามา…ในมือเขาถือดาบเทพอัศวินครีอุสอยู่ “ถ้าเหตุผลไม่สวยเตรียมตัวตายได้เลยเจ้าพยาธิตัวตืด!!!”

ข้ากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเพราะดันลืมเรื่องสำคัญไปอย่างว่าห้ามปลุกเกรเซียสตอนหลับแล้วเด็ดขาดเขาจะทำอะไรบ้าๆออกมาก็ไม่มีใครรับประกันได้พอๆกับเขาโมโหหิวนั้นแหละ……

“เจ้ารู้ไหมกว่าข้าจะหลับได้นะมันลำบากขนาดไหน!!!” ครีอุสเริ่มโวยวายเสียงดังพลางเดินปึงปังๆเข้ามาหาข้าตอนนี้ข้าเองก็เริ่มถอยหลังร่นไปเรื่อยๆจนติดกำแพง โดยมีครีอุสถือดาบเทพอัศวินครีอุสไล่ตามมาเรื่อยๆจนถึงตัวข้า

“เมื่อค่ำเนเฟลร้องไห้วิ่งมาหาข้า……”ครีอุสเอาดาบในมือที่เตรียมจะพาดคอข้าออกแล้วเดินถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้วจ้องข้าเขม็งอย่างโกรธๆ 

“ใคร….ใครมันกล้ามารังแกเทพอัศวินของข้า!!!” ครีอุสตะเบ็งออกมาสุดเสียงด้วยความโกรธพลางกระชับดาบในมือแน่นเตรียมจะไปฟันหัวคนที่กล้ามารังแกเนเฟล ข้าเลยได้แต่ล๊อคตัวเข้าไว้ก่อนพร้อมทั้งปลอบให้ใจเย็นลงแต่ก็ไม่เป็นผล ข้าจึงจำเป็นต้องเอ่ยชื่อคนๆนั้นออกไป 

กึก ครีอุสยืนแข็งข้างอยู่ตรงนั้นราวกับหินโดยที่ข้าไม่ต้องล๊อคเขาไว้อีกต่อไปท่าทีที่ดูฮึดฮัดจะเอาเรื่องเต็มที่หมดลงไปแทบจะทันที 

“เจ้ากล้าไปเอาเรื่องกับอดีตเทพอัศวินครีอุสผู้แข็งเกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์รึ???” เอ่ยถามเสียงเบาครีอุสได้แต่ยืนค้างอยู่สักพักก่อนจะเดินแบบศพเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างแป้งพอกสีสยองทั้งสองออก พร้อมทั้งเดินออกมาในชุดเต็มยศ

“ใครบอกว่าข้าจะป็นคนไปล่ะหึๆๆๆ ต่อให้เป็นท่านอาจารย์ก็อภัยให้ไม่ได้” ครีอุสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นพร้อมกับหัวเราะแปลกๆมือเล็กนั้นคว้าข้อมือของข้าก่อนจะออกแรงลากข้าออกจากห้องไปตามทางเดินวิหาร ในระหว่างนั้นเขาก็ถามข้าถึงที่อยู่ของท่านอาจารย์ ข้าก็ถึงบางอ้อจากนั้นก็นำทางไปยังที่พักของท่านอาจารย์ทันที


คืนแห่งความเหงา ดาวที่คุ้นเคย

กลับไม่สวยเลยเมื่อเธอจากไป

ฉันนอนอยู่ตรงนี้ เธออยู่ที่ใด

โปรดเข้าใจและช่วยกลับมา

 

หลังจากเสร็จเรื่องทั้งหมดแล้วข้าก็พาครีอุสที่อารมณ์ดีอย่างสุดๆกลับตำหนักเทพหลังจากที่ได้แก้แค้นท่านนีโออย่างเจ็บแสบแล้วโดยการให้อาจารย์ของข้าบุกไปสั่งสอนถึงห้อง….จะสั่งสอนแบบไหนนั้นข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่คงน่ากลัวมากแน่ๆ เพราะท่านนีโอถึงกับหน้าซีดตัวสั่นเลยทีเดียว…..

 

“ฮ้า สบายใจจังเลย~หึๆๆสมน้ำหน้าท่านอาจารย์บังอาจมาแกล้งเหล่าเทพอัศวินของข้าจนกระเจิดกระเจิงหนีหายกันหมด แถมยังแกล้งเนเฟลจนร้องไห้อีกสมสมสมแบบนี้ต้องโดนซะบ้าง!!” ครีอุสหัวเราะร่าอย่างสะใจสุดๆ

 

“แล้วถ้าท่านนีโอแกล้งข้าเจ้าจะทำยังไง” ข้าลองถามออกไปบางข้าอยากรู้ว่าถ้าข้าโดนแกล้งบ้างเขาจะช่วยแก้แค้นให้ข้าเหมือนกับเนเฟลไหม แต่เขากลับทำตาโตใสข้าแบบงงก่อนจะเอานิ้วเล็กๆดีดหน้าผากข้าดังเพี๊ย

 

“พูดอะไรบ้าๆท่านอาจารย์รึจะกล้าแกล้งเจ้าไม่มีทางซะล่ะถ้าเขายังไม่อยากโดนท่านชาเซลกระทำชำเราจนลุกไม่ขึ้นไปเป็นเดือนๆ แต่ถ้าเขาแกล้งเจ้าจริงๆล่ะก็ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง!!” ครีอุสพูดพร้อมกับมายิ้มสว่างไสวให้ข้าท่ามกลางหมู่ดาวมากมายบนท้องฟ้า

 

อา….ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ดาวมันถึงไม่สวยดังเช่นวันนั้น

 

ทำไมข้าถึงรู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ

 

ข้ารู้แล้วว่าเพราะอะไร……….

 

เจ้ามันตัวแสบจริงๆเกรเชียส….

 

ปั่นทุกสิ่ง……ป่วนทุกอย่าง……ไม่เว้นกระทั่งใจข้า….

 

ข้าคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะสวมเสื้อคลุมอีกครั้งหลังจากกลับมาถึงห้องและเตรียมตัวจะไปหาเจ้าตัวป่วนที่กำลัง ทำการปั่นหัวใจของข้าเล่นอย่างสนุกสนานอยู่ ทั้งๆเขาก็รู้มาตลอดแต่ไม่ยอมบอกด้วยซ้ำว่าทุกสิ่งที่ข้ามอบให้เขาทั้งหมดเพราะว่าข้าหลงรักเขาจนหมดใจ แต่กลับแกล้งหลอกข้าว่าข้าแค่รู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิดเท่านั้น ซึ่งข้าก็ซื่อเชื่อเสียสนิดมาหลายปี แสบ แสบจริงๆเกรเซียส ครีอุส!!!

 

ยังไม่ทันที่ข้าจะเปิดประตูออกไป ประตูกลับถูกผลักเข้ามาอย่างแรงพร้อมกับร่างของคนที่ข้าเพิ่งจะสรรเสริญไปเมื่อครู่วิ่งพรวดเข้ามาแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา ใบหน้าของครีอุสซีดขาวซะจนไม่เหลือเส้นเลือด อ้อมแขนเล็กนั้นโถมกอดข้าแน่นเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก

 

“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เทอร์มิสช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย เจ้าต้องช่วยข้านะ นะได้โปรด” ครีอุสเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาแล้วก็วิ่งปรูดเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าของข้าอย่างว่องไวพอๆกับเทมเพสเลยทีเดียว สักพักข้าก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างแรง ข้าเลยต้องรีบไปเปิดให้อย่างรวดเร็วไม่งั้นคนข้างนอกอาจจะพังประตูห้องข้าพังก็เป็นได้

 

“เกรเซียส ครีอุสข้ารู้นะว่าเจ้ามาหลบอยู่ที่นี่!!!!!!!!” ท่านนีโอคำรามลั่นพลางพุ่งตัวเข้ามาในห้องข้าแล้วเริ่มหาตัวเกรเซียสทันที ข้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกสักพักจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา ท่านนีโอหันกลับมาตวาดถามข้าด้วยความโกรธว่า เกรเชียสอยู่ไหน ข้าได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าไม่รู้ แต่ท่านนีโอก็ไม่เชื่อและเริ่มสอบสวนข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย……..แต่ข้าก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าโกหกเกรเชียสอยู่ที่นี่ใช่ไหม ข้าขอถามเป็นครั้งสุดท้าย!!!” ข้ายังคงสั่นหัวและยืนยันคำตอบเดิมท่านนีโอชักดาบออกมาขู่ข้าและถามอีกครั้งข้าก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม เขาโมโหมาจนเกือบจะแทงข้าเข้าให้จริงๆถ้าท่านอาจารย์ชาเซลไม่มาขวางไว้ก่อน

 

“พอได้แล้วนีโอ!!! เจ้าหัดยอมรับซะบ้างเถอะว่าตัวเองผิดนะ” ท่านอาจารย์คำรามเสียงต่ำแต่ท่านนีโอก็ยังไม่ยอมแพ้ตะโกนว่าท่านอาจารย์กลับแล้วยืนเถียงกันไปเถียงกันมาซักพักท่านอาจารย์ก็เข้าประชิดตัวท่านนีโอแล้วปัดดาบให้หลุดจากมือ แล้วจัดการมัดมือมัดเท้าแบกกลับที่พักไปอย่างรวดเร็วเสียจนข้าแทบมองไม่ทัน ก่อนไปท่านอาจารย์หันมายิ้มให้ข้าและก้มหัวขอโทษแทนท่านนีโอพร้อมกับปิดประตูห้องให้ข้าอีกด้วย

 

เกรเซียสค่อยๆโผล่ออกมาจากที่ซ่อนเมื่อแน่ใจแล้วว่าท่านอาจารย์ทั้งสองไปไกลแล้วก็กระโดดผลุงล้มตัวลงนอนลงบนเตียงของข้าหน้าตาเฉย…..ข้าเลยได้แต่มองเขาประหลับปะเหลือกอย่างโกรธๆแต่เจ้าตัวดีก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีกต่างหาก

 

ข้าเลยได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาได้อีกครั้งเมื่อนึกอะไรดีๆออกสำหรับการแก้แค้นเจ้าตัวป่วนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงของข้า ข้าถอดเสื้อคลุมออกแล้วแขวนไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะรวบตัวร่างเล็กบอบบางตรงหน้าเข้ามากอด

 

เกรเซียสได้แต่ดิ้นคลุกคลักๆอยู่ในอ้อมกอดของข้าสักพักก่อนจะโผล่หัวขึ้นมาโวยวายใส่ข้า แต่ข้าก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วกอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิมแล้วหลับตาลงโดยไม่สนใจเสียงโวยวายประท้วงของคนในอ้อมกอดอีกต่อไป จนเกือบจะหลับไปแล้วเจ้าตัวดีก็ดันเร่งเสียงตะโกนซะดังจนข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมา….

 

“ปล่อยข้านะเจ้าพยาธิตัวตืดดดดดดดดดด!!!!. เกรเซียสยังคงโวยวายไม่หยุดแถมเพิ่มความดังของเสียงแหลมๆนั้นมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย มันน่ารำคาญนะ….ข้าอุส่าหลับแล้วแท้เชียว

 

เส้นเลือดกระตุกปืดๆอย่างเหลืออดข้าดันเกรเชียสลงนอนราบกับพื้นก่อนจะขึ้นคล่อมทับบนตัวเขา ส่งผลให้เขายิ่งกรีดร้องโวยวายแถมยังดิ้นหนักกว่าเดิมอีกจนสุดท้ายข้าทนความรำคาญไม่ไหวเลยจัดการปิดปากเขาซะด้วยริมฝีปากของข้านี่แหละ!! สักพักร่างข้างใต้ก็หยุดดิ้นขัดขืนแต่กลับโอบกอดข้าไว้แน่น แล้วยังส่งเสียงครางอย่างมีความสุขอีกต่างหาก…..เกรเซียสเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะยั่วข้าใช่ไหม!!??

 

ข้าค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างช้าๆถึงจะเสียดายก็เถอะ….ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าริมฝีปากของเกรเซียสจะหวานได้ขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะเขากินขนมหวานมากเกินไปล่ะมัง

 

“แลนซ์ เทอร์มิส….เจ้ามัน….เจ้ามันคนฉวยโอกาส=[]=!!!!” ครีอุสร้องเสียงแหลมอีกครั้งเมื่อรู้สึกตัวได้มือเล็กนั้นพยายามผลักข้าออกแต่ก็ไม่เป็นผล ข้าก้มลงกระซิบข้างๆหูเขาเบาๆว่าถ้าไม่อยากถูกกดก็นอนไปอยู่เฉยๆซะ

 

ได้ผลครีอุสหยุดขัดขืนแต่โดยดี ข้าเลยล้มตัวลงนอนข้างๆเขาเหมือนเดิมพร้อมกับรวบตัวเขามากอดไว้แน่นแล้วสูดดมกลิ่มหอมของกลิ่นดอกลาเวนเดอร์ที่โฉยออกมาจนช่ำปอดแล้วจึงหลับตามลงอีกครั้ง โดยมีเสียงบ่นของเกรเซียสที่บ่นอุบอิบไม่ยอมหยุด

 

ด่าข้าว่าพยาธิสมควรตายมังล่ะ

 

เจ้าของเซ่นราหูมังละ

 

เจ้าหื่นกามจอมฉวยโอกาศบางล่ะ

 

แต่ข้าก็รักเจ้านะ………

…

…

…

…

…

 

แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายมันไม่ใช่คำด่าไม่ใช่เหรอเฮ้ยอย่าเพิ่งง่วงซิข้าอยากรู้ว่าเกรเซียสพูดจริงหรือเปล่า!!!ไม่นะอย่าเพิ่งหลับซิ ไม่นะอย่าเพิ่งหลับข้าอยากรู้ว่าที่เจ้าพูดนะมันจริงหรือเปล่า!!!

อ๊ากกกกกกไม่ไหวแล้วข้าง่วง ง่วงมากเหลือเกินลืมตาไม่ขึ้นอีกแล้วโถ่ว้อย!!!ไว้ถามพรุ่งนี้ก็ได้หวังว่าข้าจะได้คำตอบจากปากของเจ้าอีกครั้งนะเกรเซียส ครีอุส…

 

Fin.

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>