ไว้เรากลับมาที่นี่ด้วยกันอีกนะ

" ไว้เรากลับมาที่นี่ด้วยกันอีกนะ "
 

ใครจะคิดว่านั่นคือประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกัน ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว
 

" ทำไมความรักถึงจากเราไปไวขนาดนี้ "
 

กว่าจะรู้สึกตัวว่าไม่มีเธออยู่ข้างๆ ก็ตอนที่หัวใจเริ่มเต้นช้าลง...ตอนที่โลกใบนี้เริ่มปกคลุมด้วยสีหม่นจากความคิดถึง ก่อนจะพาตัวเองกลับมาที่นี่อีกครั้ง ที่ที่เธอเคยบอกว่าจะกลับมาเที่ยวด้วยกันเหมือนทุกปี

ฉันยังคงเดินไปตามเส้นทางที่เราเคยเดิน ผ่านผู้คนมากมายบนท้องถนน แต่กลับไม่เคยพบเธอที่ฉันเฝ้าตามหา...

" ไม่เจอสิ่งใดเลยนอกจากเศษเสี้ยวของความทรงจำ "

บางทีเธออาจจะออกเดินทางจากที่แห่งนี้ไปแล้วไกลแสนไกล เป็นฉันเองที่ยังวนเวียนอยู่อย่างนี้กับความหวังลมๆ แล้งๆ
 

" สักวันหนึ่งเธออาจจะคืนกลับมา "
 

ประโยคนี้ยังคงดังซ้ำๆ ในวันที่ฉันคิดได้ว่าควรตัดใจ ประโยคเดียวที่ฉันใช้หลอกตัวเองเพื่อให้หัวใจยังเต้นต่อไปได้
 

" บางทีเธออาจนึกขึ้นได้ว่ามีใครกำลังรออยู่ที่นี่

หรืออาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยมีฉันอยู่ตรงนี้... "