ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทเรียนที่ 12 อัศวินเพลิง
บทเรียนที่ 12 อัศวินเพลิง
หลังจากวาได้แยกย้ายกับพวกมิวแล้ว เขาก็ตรงไปยังห้องชมรมของเขาทันที ซึ่งดูเหมือนว่าจะไปก่อนเวลาตามเคย วาเริ่มเป็นคนตรงต่อเวลามากขึ้นคงเป็นเพราะสภาพแวดล้อมของโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ ทำให้เขาหรือแม้แต่นักเรียนทุกคนรู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประการสำคัญที่ทำให้วาตรงเวลามากขึ้นก็คือ โซเฟียนั่นเอง เธอมักจะชอบแอบว่าวาทางอ้อมเสมอเมื่อเขาไปสาย
ประตูใหญ่ห้องชมรมนักมายากลค่อยๆ เปิดออก วาเดินเข้าไปหาซาซาไรเหมือนเช่นเคย
“ สวัสดีครับมาสเตอร์ ”
“ อืม สวัสดีครับ ”
“ วันนี้มาสเตอร์รู้เรื่องการประลองอาวุธที่โรงเรียนเกเบรียลมาประลองกับเราหรือเปล่าครับ ”
“ ต้องรู้สิ ถ้าไม่รู้ก็แย่แล้วละครับ ”
ซาซาไรยิ้ม กล่าวต่อ
“ แถมยังคิดว่าหลังจากเลิกสอนชั่งโมงชมรมนี้แล้ว อาจจะแวะไปดูด้วย ที่จริงก็อยากจะลองลงไปประลองเล่นๆ ดูเหมือนกันนะครับ แต่ดูเหมือนว่าคงจะไม่มีใครมาสู้ด้วยน่ะสิครับ ”
“ มันก็แน่นี่ครับ ใครจะไปกล้าสู้กับมาสเตอร์ละ เก่งออกถึงขนาดนี้ ”
“ ไม่จริงหรอกครับ แต่ถ้ามีคนจะสู้ด้วยก็กะว่าจะลองดูเหมือนกัน ”
“ แล้วมาสเตอร์เคยลงไปประลองกับเค้าด้วยหรือครับเนี่ย ”
“ ก็มีบ้างนะ ”
“ มาสเตอร์ใช้แค่ไพ่สู้หรอครับ ”
“ มันก็ไม่เชิงหรอกนะ ”
ซาซาไรกล่าวต่อ
“ ไพ่ก็จัดว่าเป็นอาวุธได้เหมือนกัน สิ่งที่ทำอันตรายคนได้มันก็คืออาวุธทั้งนั้นแหละครับ ”
“ อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆ จังเลยท่าทางคงจะสู้กันสนุกน่าดูเลยนะครับ ”
“ ก็อีกไม่นานหรอกครับ แล้วว่าแต่คุณจะลองลงประลองเล่นๆ ดูบ้างไหมละครับ ”
“ ผมลงไปจะสู้ใครได้ละครับ ”
“ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงจริงไหม ”
“ ผมไม่ค่อยอยากจะลองสักเท่าไหร่หรอกครับ ”
“ ที่จริงอาวุธที่ผมใช้จริงๆ มันก็ไม่ได้มีแค่ไพ่เพียงอย่างเดียวหรอกครับ ” ระหว่างที่ซาซาไรพูดอยู่นั้นเขาก็ส่ายมือข้างขวาไปมาอยู่ดีๆ ก็ปรากฎคทาสีดำอันไม่ยาวเท่าไหร่นักขึ้นบนมือข้างนั้น
“ อาวุธอีกอย่างหนึ่งก็คือคทา ”
“ คทาหรอครับ ? ”
“ ใช่แล้ว อีกหน่อยคุณก็ต้องเรียนวิธีการใช้คทาเหมือนกันนะครับ แต่ไพ่เป็นพื้นฐานแรกก่อนที่จะไปสู่การเรียนคทาดังนั้นต้องนี้คุณจึงต้องฝึกการใช้ไพ่ให่เก่งเสียก่อน ”
วาคิดว่าไพ่ก็ยากพออยู่แล้ว ถ้าเขาต้องเรียนคทาอีกจะไหวไหมหน๋อ แต่ก็ยังดีที่วาเป็นคนที่สามารถเรียนรู้อะไรได้เร็วจึงไม่เป็นปัญหาในการเรียนมายากลสักเท่าไหร่ แต่ที่วายังคงสงสัยอยู่ก็คือ คทาจะเอาไปสู้อะไรได้ หรือจะเอาไว้ฟาดหัวคู่ต่อสู้กันแน่ ถึงกระนั้นวาก็ไม่ได้ถามอะไรซาซาไรเกี่ยวกับเรื่องคทาเลย
ในชั่วโมงชมรมวันนี้วาได้เรียนมายากลเพิ่มอีกหนึ่งอย่างซึ่งก็ไม่ยากและไม่ง่ายจนเกินไปนัก และเมื่อจบชั่วโมงซาซาไรก็เดินไปกับวาด้วย เพราะซาซาไรเองก็อยากจะไปดูการประลองยุทธ์เหมือนกัน
ในตึกอาคารชมรมมีนักเรียนเดินอยู่ไปมาจำนวนมากมายคงเป็นเพราะต้องการที่จะไปดูการประลองที่ห้องชมรมอัศวินก็เป็นได้ วาเดินตามซาซาไรไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
วาและซาซาไรเดินขึ้นบันไดวนที่ดูหรูหรา ระหว่างทางมีรูปภาพต่างๆ มากมายประดับไว้ข้างๆ กำแพง โดยรูปส่วนใหญ่จะเป็นรูปเกี่ยวกับพวกศาสนาเสียส่วนใหญ่ ทำให้เข้ากับบรรยากาศของบันไดวนนี้เป็นอย่างมาก วาเองก็เพิ่งรู้ว่ามีทางขึ้นทางนี้อยู่ด้วย ที่วาไม่รู้ก็คงเป็นเพราะว่าตึกอาคารชมรมคิ่อนข้างที่จะใหญ่โตและวาเองก็ไม่ใคร่จะอยากเดินสำรวจสักเท่าไหร่นัก
ในที่สุดวาก็เดินตามซาซาไรมาจนถึงชั้นบนสุดของบันไดวน เมื่อวาเหลือบมองลงไปข้างล่างก็เห็นนักเรียนจำนวนมากมายกำลังเดินขึ้นมา นักเรียนบางคนถึงกับแบกอาวุธขึ้นมาด้วย คงจะอยากจะมาลองประลองกับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ ดูหลังจากที่พิธีการประลองระหว่างโรงเรียนในวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว เพราะจะมีการเปิดโอกาสให้ผู้ที่สนใจสามารถลงประลองได้เช่นกัน
ซาซาไรบอกกับวาว่าสนามประลองไม่ได้เปิดให้นักเรียนไปประลองกันได้ทุกวัน เขาจะเปิดเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น และดูเหมือนว่าวันนี้ก็จะเป็นโอกาสทองสำหรับนักเรียนที่บ้าการประลองทั้งหลายที่จะสามารถได้โชว์ความสามารถให้นักเรียนหลายๆ คนได้เห็นด้วย จึงไม่แปลกที่ทำไมวันนี้ถึงมีนักเรียนบางคนหอบอาวุธประจำตัวเองขึ้นมาด้วย
ที่ทำให้วาอดขำไม่ได้ก็คือ นักเรียนตัวอ้วนใส่แว่นคนหนึ่งที่กำลังพยายามแบกขวานเล่มใหญ่บนหลังเขาขึ้นมาตามทางบันได วาคิดว่าแค่น้ำหนักตัวที่จะต้องแบกตัวเองขึ้นมาก็ลำบากพอควรอยู่แล้วแต่นี่ถึงกลับต้องแบกขวานด้ามใหญ่ขึ้นมาด้วยยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่ แถมดูท่าทางเด็กชายตัวอ้วนคนนั้นทำท่าเกือบจะหกล้มหลายทีแล้วด้วย
หลังจากมองเด็กนักเรียนที่กำลังเดินขึ้นมาตามทางบันไดวนอยู่สักพักหนึ่งซาซาไรก็เดินต่อ บนสุดของบันไดวนมีรูปปั้นรูปผู้ชายใส่หมวกนักรบครึ่งตัวประดับอยู่บนราวบันได ดูเหมือนว่านี่จะเป็นชั้นบนสุดของตึกอาคารชมรมซึ่งกว่าจะขึ้นมาถึงก็เหนื่ยพอสมควร แต่รูปภาพที่สวยงามหรือลักษณะทางเดินต่างๆ ที่ประดับอยู่ข้างทางทำให้วาเพลิดเพลินจนลืมความเหนื่อยไปเลย
พื้นชั้นบนสุดปูด้วยพรมสีแดงสวยหรูเหมือนกำลังอยู่ในพระราชวังอย่างใดอย่างนั้น ที่ชั้นบนสุดนี้ดูเหมือนจะแตกแต่งจากชั้นต่างๆ ลิบลับเพราะดุหรูหราเป็นพิเศษ ข้างทางยังคงประดับไปด้วยรูปภาพที่สวยงามเหมือนที่บันไดวนเช่นเคย มองตรงจากปลายบันไดวนไม่ไกลนักก็จะเห็นว่าทางเดินชั้นบนสุดไม่ได้ยาวสักเท่าไหร่นัก เพราะเบื้องหน้ามีประตูบานใหญ่กั้นอยู่ ประตูบานนั้นเป็นไม้ที่สักด้วยรูปลายสวยหรูพร้อมกับกลอนประตูที่มีสีทองเช่นเดียวกับขอบประตู
ตอนนี้ประตูบานใหญ่ทั้งสองบานกำลีงเปิดอยู่เหมือนกับกำลังเชิญชวนให้ทุกคนเข้าไปในห้องนั้นราวกับมีเวทมนต์ วารู้สึกว่าชั้นนี้มันช่างสวยงามเสียจริงๆ และเมื่อวากับซาซาไรเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้านั้น มองเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงหน้าซึ่งก็คือ ห้องชมรมอัศวินนั่นเอง ภายในห้องถึงกับมีสภาพไม่ต่างไปจากภายนอกสักเท่าไหร่นัก แต่ทว่ามันช่างใหญ่โตเสียจริงๆ
ตรงกลางห้องถึงกับมีลานทรงลมขนาดใหญ่อยู่ นั่นก็คงเป็นลานประลองยุทธ์สินะ ห่างออกไปนั้นมีที่นั่งคล้ายอัฒจันทร์ครึ่งวงกลมอยู่ ซึ่งดูๆ แล้วก็มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวที่กำลังนั่งอยู่
นักเรียนค่อยๆ ทยอยกันเข้ามาให้ห้องเรื่อยๆ ซึ่งวาก็กำลังเดินมองหาพวกเพื่อนๆ ของเขาว่านั่งอยู่ที่ตรงไหนแต่ก็หาไม่เจอเพราะแสงในห้องไม่สู้จะสว่างนัก คงเป็นเพราะโคมไฟทรงกลมที่ทำจากแก้วบนเพดานห้องนั้นใช้แสงไฟแบบสีนวลนั่นเอง ดูไปดูมาบรรยากาศในห้องนี้ไม่ต่างจากโรงหนังหรือเวทีฮาโมเนีย ( ห้องชมรมนักมายากล ) สักเท่าไหร่นัก
ในเมื่อวามองหาพวกเพื่อนๆ ของเขาไม่เจอเขาจึงตัดสินใจไปหาที่นั่งเองเสียก่อน ซึ่งอย่างน้อยเขาก็ยังมีซาซาไรนั่งอยู่ข้างๆ
มิคาดขณะที่วากำลังจะเดินเพื่อไปนั่งบนอัฒจันทร์ที่มีที่นั่งเป็นเบาะสีแดงเหมือนในโรงหนังนั้น เขาก็พบกับดีว่าพอดี
“ นายก็มาด้วยเหมือนกันหรอเนี่ย ”
“ แน่นอน นานๆ มีอย่างนี้ทีนึงจะพลาดได้ยังไงกันครับ ”
ดีว่ายิ้มเหมือนกับชอบชมการประลองเป็นพิเศษ และเมื่อเขาสังเกตเห็นซาซาไร ดีว่าก็กล่าวสวัสดีซาซาไรอย่างนอบน้อม
“ สวัสดีครับมาสเตอร์ซาซาไร ” ดีว่าพุดพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ
“ อืม สวัสดีครับ คุณคงจะเป็นนักเรียนดีว่าใช่ไหมครับ ”
“ ใช่แล้วครับ ”
วาไม่รู้มาก่อนว่าทั้งสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน ซึ่งก็เป็นที่น่าแปลกอยู่เหมือนกัน
“ แล้วมาสเตอร์จะลองลงประลองไหมครับ”
“ ถ้ามีคนจะสู้ด้วยก็อาจจะลงนะครับ แต่ดูเหมือนจะไม่มีเลยนะสิ ”
“ ผมก็คิดว่าจะลองลงเหมือนกันนะครับ แต่คงไม่คิดจะประลองกับมาสเตอร์หรอกครับ ขืนประลองผมก็แพ้ยับแน่เลย ”
ดีว่าเมื่อพูดจบซาซาไรก็หัวเราะคงเพราะชอบในความถ่อมตนของดีว่ากระมัง ทั้งสามคนเดินตามทางขึ้นไปยังที่นั่ง เมื่อมองหาที่ว่างเจอแล้วทั้งสามคนก็นั่งลงโดยที่มีวานั่งอยู่ทางซ้ายสุดของที่นั่งใกล้ๆ ทางเดินส่วนทางขวาของวาเป็นดีว่าแล้วถัดไปก็คือซาซาไร
นักเรียนค่อยๆ ทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ จนที่นั่งบางแถวถูกนักเรียนนั่งกันจนเต็มแล้ว วาต้องคอยยกขาเพื่อหลบให้นักเรียนที่เพิ่งมาผ่านเข้าไปนั่งข้างในได้ ซึ่งก็เยอะพอสมควรกว่าแถวของวาจะเต็ม
และเมื่อถึงกำหนดเวลาที่การประลองจะเริ่มขึ้น ไฟในห้องก็ค่อยๆ หรี่ลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงพอมองอะไรเห็นบ้าง บรรยากาศในตอนนี้ทำให้ชวนนึกถึงตอนอยู่ในโรงหนังไม่มีผิดเพี้ยน ประตูบานใหญ่คิ่อยๆ ถูกปิดลง นักเรียนในห้องทุกคนต่างหยุดพูดคุยกันหันมาสนใจที่กลางเวทีลานประลอง
กลางเวทีลานประลองบัดนี้ปรากฎคนผู้หนึ่งยืนอยู่ และเมื่อมีไฟส่องไปยังคนๆ นั้นก็ทำให้มองเห็นคนๆ นั้นได้อย่างชัดเจน คนๆ นั้นถึงกับเป็นเด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทอย่างดูเป็นพิธีการ
“ ฮะ แฮ่ม ”
เด็กคนนั้นลองเสียงผ่านไมค์ที่ถืออยู่
“ ขอกล่าวสวัสดีท่านผู้มีเกรียติและท่านผู้ถูกเกลียดทุกท่าน ……….” ดูเหมือนว่าเด็กชายคนนี้จะชอบปล่อยมุขเสียด้วย ซึ่งการปล่อยมุขครั้งแรกของเขาก็ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบไปกว่าเดิมเสียอีก
“ ฮะ แฮ่ม มุขน่ะครับ”
“ ในวันนี้อย่างที่ทุกท่านได้ทราบกันไปแล้วนะครับ ว่าจะมีการประลองระหว่างโรงเรียนเราและโรงเรียนที่มาเยี่ยมเยี่ยนโรงเรียนเราซึ่งก็คือ โรงเรียนเกเบรียลนั่นเอง ในโอกาสนี้ขอเริ่มเปิดพิธีการประลองอาวุธขึ้น ณ บัดนี้ครับ ” หลังการนักเรียนคนนั้นพูดจบนักเรียนที่นั่งอยู่ในห้องทุกคนต่างปรบมือพร้อมกัน
“ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลากระผมก็ขออธิบายกฎการประลองคร่าวๆ ก่อนเลยนะครับ โดยปีนี้เราได้มีการเปลี่ยนแปลงกฎในการประลองเล็กน้อย จากเดิมที่เรามีการตัดสินผลแพ้ชนะด้วยการนับคะแนนที่ผู้เข้าแข่งขันสามารถตีโดนจุดต่างๆ ของฝ่ายตรงข้ามได้ ตอนนี้ได้มีการยกเลิกการนับแต้มเป็นการใช้กฎไลท์พอต์ย (พลังชีวิต) แทนแล้ว ซึ่งผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนจะมีไลท์พอต์ยคนละ 3000 หน่วย เมื่อผู้เข้าแข่งขันถูกฝ่ายตรงข้ามโจมตีใส่จะถูกหักลบไลท์พอต์ยไปเรื่อยๆ ซึ่งเมื่อไลท์พอต์ยของผู้เข้าแข่งขันเหลือ 0 ก็จะแพ้ทันที ส่วนด้านการคำนวณไลท์พอต์ยนั้นไม่ใช่ปัญหาเนื่องจากทางเราได้มีการพัฒนาชุดเกราะที่สวมใส่ให้สามารถหักลบไลท์พอต์ยได้เองโดยอัตโมนัติ ส่วนทางด้านกติกาอื่นๆ นั้นยังคงเหมือนเดิม ในเมื่อกระผมได้อธิบายการเปลี่ยนแปลงกติกาใหม่แล้วก็ขอให้ทุกท่านสนุกกับการชมการประลองได้เลยครับ ”
หลังจากเด็กชายคนนั้นพูดจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แสงไฟที่ฉายเด็กชายคนนั้นค่อยๆ หรี่ลงจนหมดไป ห้องทั้งห้องมืดลงกว่าเดิมจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น
“ การประลองในวันนี้มีด้วยกัน 5 คู่ กระผมขอแน่ะนำให้ทุกท่านรู้จักกันเลยนะครับ ทีมแรกทีมจากโรงเรียนเกเบรียลครับ !! ” เสียงของเด็กชายคนนั้นพูดถึงจะมองไม่เห็นตัวก็ตามที่ และก็ตามมาด้วยเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งห้อง ทันใดนั้นเองแสงไฟก็ฉายขึ้นทางด้านซ้ายของห้องมีนักเรียนโรงเรียนเกเบรียลในเครื่องแบบประจำโรงเรียนอยู่อยู่ด้วยกัน 5 คน ซึ่งถ้าสังเกตดีๆ บนอัฒจันทร์ด้านหน้าสุดยังมีนักเรียนเกเบรียลอีกประมาณ 6-7 คนที่ไม่ได้ลงไปยืนอยู่ด้วย คงมาเพื่อดูการแข่งอย่างเดียวกระมัง เสียงปรบมือค่อยๆ เงียบลงไปเมื่อเด็กชายคนนั้นกล่าวต่อ
“ และทีมที่สองทีมจากโรงเรียนของเราเอง ทีมโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ครับ !! ” เสียงปรบมือดูเหมือนจะดังกว่าตอนที่ไฟส่องไปทางโรงเรียนเกเบรียลเสียอีก ก็เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วเพราะที่นั่งดูอยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นวกนักเรียนโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ทั้งนั้น
เมื่อไฟส่องไปที่ตัวแทนนักเรียนโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ วาก็พอจะสังเกตได้ว่ามีใครอยู่บ้าง สองคนในนั้นเป็นคนที่วารู้จักดี ซึ่งก็คือ โซเฟีย และรุ่นพี่ซาโต้นั่นเอง ส่วนอีกสามคนที่เหลือนั้นนั้นวาไม่รู้จัก คงจะเป็นพวกกรรมการนักเรียนกกระมัง แต่เมื่อวามองไปที่สามคนที่เหลือนั้นเขาก็ต้องประกลาดใจเพราะหนึ่งในสามคนนั้นก็คือ เด็กชายตัวอ้วนใส่แว่นที่แบกขวาขึ้นมาตรงทางบันไดวนที่วาแอบขำนั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะประลองด้วยแถมยังเป็นตัวแทนโรงเรียนอีกเสียด้วย
“ ห้าคนนั้นเป็นพวกกรรมการนักเรียนทุกคนเลยหรือเปล่าอะ ” วากระซิบถามดีว่าที่อยู่ข้างๆ
“ ใช่แล้วละครับ ห้าคนที่เห็นก็คือ พวกกรรมการนักเรียนของโรงเรียนเรา ส่วนอีกโรงเรียนอาจจะไม่ใช่นะครับ ”
“ ขอความกรุณารอสักครู่ให้ผู้เข้าแข่งขันของเราสวมชุดเกราะกันก่อนนะครับ แล้วเราก็จะเริ่มการแข่งขันกันในทันที ” เด็กชายคนนั้นกล่าว ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง วาสังเกตไปที่โซเฟียและรุ่นพี่ซาโต้ที่กำลังใส่ชุดเกราะป้องกันส่วนต่างๆ อยู่ โดยเริ่มจากส่วนตัวเป็นชุดเกราะสีเงินรูปร่างคล้ายชุดเกราะอัศวิน ท่าทางจะมีความทนทานต่ออาวุธต่างๆ สูง จากนั้นก็เป็นชุดเกราะแขนสีเงินคลุมตั้งแต่หัวไหล่ไปถึงปลายนิ้วมือ ตรงส่วนแขนนั้นมีแทบพลังติดอยู่ตั้งแต่ข้อมือยาวไปจนเกือบจะถึงข้อศอก ซึ่งนั่นคงจะเป็นเครื่องนับไลท์พอต์ยนั่นเอง ต่อจากนั้นก็เป็นชุดเกราะป้องกันขา เมื่อใส่ทั้งหมดที่กล่าวมาแล้วแทบจะมองไม่เห็นช่องโห่วที่จะทำให้คนที่อยู่ภายใต้ชุดนั้นบาดเจ็บได้เลยแม้แต่น้อย
รุ่นพี่ซาโต้ค่อยๆ หยิบหมวกป้องกันซึ่งก็คือเกราะป้องกันอันสุดท้ายมาสวมใส่ เกราะป้องกันส่วนหัวนั้นดูคล้ายๆ หมวกเหล็กของพวกอัศวินผสมกับหมวกกันน็อคยังไงก็บอกไม่ถูก โดยมีกระจกสีใสอยู่พอให้ผู้ใส่มองเห็นอะไรได้บ้าง เมื่อล็อคส่วนหัวเข้ากับส่วนลำตัวเรียบร้อยรุ่นพี่ซาโต้ก็ค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเวทีการประลอง ซึ่งก็ดูเหมือนว่าทางฝั่งโรงเรียนเกเบรียลอีกคนก็จะพร้อมแล้วเหมือนกัน นักเรียนเกเบรียลใส่ชุดเกราะสีดำ ทำให้สามารถแยกฝั่งได้ไม่ยากนัก
นักเรียนเกเบรียลคนที่เดินมานั้นถูกหมวกป้องกันปิดหน้าไว้ทำให้มองเห็นหน้าได้ไม่ค่อยชัดนัก ยิ่งถ้ามองจากตรงที่วานั่งอยู่แล้วละก็ยิ่งไม่สามารถมองเห็นได้เลย นักเรียนเกเบรียลคนนั้นเดินมาพร้อมกับลูกตุ้มเหล็กอันใหญ่ดูน่าเกรงขาม และก็เป็นที่น่าแปลกที่รุ่นพี่ซาโต้ไม่ได้ถืออาวุธอะไรอยู่ในมือเลย นอกจากถุงมือสีดำที่ใส่อยู่ทั้งสองข้าง
“ ผู้เข้าแข่งขันประจำที่ ”
เด็กชายคนนั้นกล่าวต่อ
“ เมื่อพร้อมแล้วเริ่มการประลองคู่แรกได้ ! ” สิ้นเสียงเด็กชายคนนั้นก็มีเสียงอ็อดดังไปทั่วห้องเป็นสัญญาณเริ่มการประลองคู่ที่หนึ่ง
“ คู่ที่หนึ่งฝั่งโรงเรียนเกเบรียลมูเร็น และฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ประธานนักเรียนซาโต้ มูเร็นผู้ใช้อาวุธลูกตุ้มเหล็กฟังว่า ใครที่โดนเข้าไปไม่เกินสองครั้งเป็นต้องแพ้ทุกราย ส่วนทางด้านซาโต้………. ”
เด็กชายคนนั้นหยุดพูด ดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้ข้อมูลว่าซาโต้ใช้อาวุธอะไรเลย ทั้งคู่ค่อยเดินเข้ามาหากันอย่างช้าๆ มูเร็นเริ่มถือลุกตุ้มแก่วงไปแกว่งมา จากนั้นก็เริ่มหมุนมันขึ้นให้เร็วขึ้น ส่วนทางด้านซาโต้นั้นกลับยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น
มูเร็นค่อยๆ เดินเข้าใกล้ซาโต้ไปเรื่อยๆ แต่ซาโต้ก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน หรือเป็นเพราะว่ากลัวจนไม่กล้าขยับกันแน่ ลูกตุ้มที่ค่อนข้างใหญ่ขนาดนั้นถ้าผู้ที่ใช้รู้จักขวางออกมาอย่งชำนาญแล้วละก็ย่อมเร็วเป็นพิเศษและยากที่จะหลบได้อย่างยิ่ง ความเร็วของมันนั้นเรียกได้ว่า แทบจะไม่มีใครหลบได้เลยก็ว่าได้
ซาโต้แย้มยิ้มซึ่งมูเร็นก็พอจะสังเกตได้
“ ได้ยินชื่อมานานว่า ลูกตุ้มของนายไม่มีใครโดนแล้วรอดมาได้เลยสักคนจริงหรือไม่ ”
“ ย่อมต้องใช่ ” มูเร็นตอบซาโต้ ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะใส่ชุดเกราะอยู่แต่ก้สามารถพูดได้ยินถึงกันได้ เนื่องเพราะชุดเกราะได้รับการออกแบบมาอย่างพิเศษสามารถให้ผู้ที่สวมใส่อยู่สามารถพูดให้อีกฝ่ายหนึ่งหรือแม้แต่คนที่อยู่รอบข้างได้ยินได้แถมเสียงีท่พุดออกมายังดังมากกว่าที่ไม่ใส่ชุดเกราะเสียอีก หรือจะเป็นเพราะในชุดเกราะมีไมค์ตัวๆ เล็กๆ อยู่ก็เป็นได้
ซาโต้ยิ้มอีกครั้ง ขณะที่มูเร็นอยู่ในระยะที่พร้อมจะลงมือแล้ว
“ ขอเตือนอะไรไว้สักอย่างหนึ่งนะ ถ้านายเดินเข้ามาอีกก้าวละก็ นายไม่รอดแน่ ”
“ ใครกันแน่ที่จะไม่รอด อย่ามาทำเป็นขู่กันไปหน่อยเลย ”
เมื่อสิ้นคำพูดมูเร็นก็ทำท่าจะวิ่งตรงเข้ามาเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กนั้นใส่ซาโต้ แต่ทว่ามูเร็นไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ แม้แต่ขยับก็ทำไม่ได้
“ โอ้ววววว !!! เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย มูเร็นไม่สมารถขยับได้หรือว่าจะเป็นเพราะอาวุธของซาโต้ครับเนี่ย ” เด็กชายกล่าวด้วยความตื่นเต้น ทำให้ผู้ฟังต้องพลอยตื่นเต้นและสงสัยตามไปด้วย
ภายใต้หมวกป้องกันนั้นซาโต้ยิ้มอย่างมีชัย มูเร็นตอนนี้ได้แต่อยู่ในอาการตื่นตระหนกจ้องมองไปที่ยังซาโต้
“ นายแพ้แล้วละ ”
สิ้นคำพูดนั้นเองซาโต้ก็ทำท่าเหมือนกับกำลังดึงอะไรบางอย่างอยู่ ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าซาโต้ทำอะไร ดีว่าและซาซาไรต่างยิ้มเล็กน้อย เหมือนกับว่ารู้ว่าที่ซาโต้กำลังทำอยู่มันคืออะไร ส่วนวานั้นได้แต่นั่งงงอยู่อย่างนั้น โดยที่วาพยายามจ้องไปเพื่อจะมองให้เห็นว่าที่ซาโต้กำลังทำมันคืออะไรกันแน่
ซาโต้วิ่งเลยไปข้างหลังห่างจากมูเร็นพอสมควร จากนั้นก็ย่อเข่าลงข้างหนึ่ด้วยความเร็วงพร้อมกับทำท่าเหมือนกับกอดอกแต่ที่จึงมันคือ การดึงอะไรบางอย่างอยู่นั่นเอง จากนั้นซาโต้ก็กำมือทั้งสองข้างพร้อมกับกระตุกมันอย่างแรง
ทันใดนั้นเองร่างของมูเร็นลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยราวกับกับโดนสลิงยกขึ้นยังไงยังงั้น พร้อมกับเสียงอ็อดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีผู้เข้าแข่งขันคนนึงไลท์พอต์ยหมด ซึ่งก็หมายความว่ามูเร็นแพ้แล้วนั่นเอง
เพียงแค่การกระตุกมือของซาโต้เพียงครั้งก็ทำให้ไลท์พอต์ยจาก 3000 หน่วยเหลือ 0 ภายในพริบตาเดียว มูเร็นไม่อาจเชื่อมันต้องไม่ยอมเชื่อแน่ๆ แต่มันก็ได้แพ้แล้ว
ร่างของมูเร็นหล่นลงสู่พื้นทันที วาสังเกตเห็นอะไรเป็นเส้นๆ สะท้อนแสงค่อยๆ ลอยกลับไปสู่ถุงมือทั้งสองข้างของซาโต้ มันคืออะไรกันแน่
“ การประลองคู่ที่หนึ่งผู้ชนะคือ ประธานนักเรียนซาโต้ครับ !!!! ”
เด็กชายตะโกนดังลั่น พร้อมกับเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งห้อง และยังมีเด็กนักเรียนผู้หญิงบางกลุ่มซึ่งกับกรี๊ดออกมาเสียงดังเลยทีเดียวคงจะเป็นพวกที่ชื่นชอบซาโต้อยู่ก็ได้ แต่ว่าฝีมือของซาโต้ก็นับว่าสุดยอดจริงๆ ที่สามารถล้มคู่ต่อสู้ได้ในเวลายังไม่ถึง 5 นาที วายังคงสงสัยไม่หายว่าไอ้เส้นๆ ที่เขาเห็นเมื่อสักครู่นั้นมันตืออะไรกันแน่จึงหันไปถามดีว่าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ นายรู้หรือเปล่าว่ารุ่นพี่ซาโต้เขาทำอะไรเมื่อสักครู่นี้น่ะ ”
ดีว่าหันมายิ้มพร้อมกับกล่าว
“ ก็พอจะรู้บ้างละครับ คุณเห็นเส้นลวดใส่บ้างหรือเปล่าละครับ ”
“ คิดว่าเห็นนะ ไอ้เส้นๆ ที่มันสะท้อนแสงเมื่อสักครู่นี้ใช่รึเปล่า ”
“ ใช่แล้วละครับ นั่นคืออาวุธของรุ่นพี่ซาโต้เขาละ ”
“ ไม่เห็นจะเคยเห็นอาวุธแบบนี้มาก่อนเลย มันคืออะไรกันแน่ ”
“ เห็นถุงมือสีดำคู่นั้นที่รุ่นพี่ซาโต้ใส่อยู่รึเปล่าละครับ ภายในถุงมือนั้นมีเส้นลวดสีใสซ่อนอยู่ มันก็คล้ายๆ ลวดที่เขาเอาผูกไว้กับพวกระเบิดนั่นแหละครับ เพียงแต่ว่ามันจะมีความทนทานสูงมากไม่ขาดเอาง่ายๆ แถมยังคมอีกต่างหากไม่แน่ว่าอาจจะสามารถโค่นต้นไม้ทั้งต้นให้หักลงมาต่อหน้าเลยก็ได้นะครับ……. ”
ได้ยินแค่นี้วาก็เกิดอาการอึ้งขึ้นอีกแล้ว แต่ดีว่าก็กล่าวต่อ
“ แต่ว่าอาวุธชนิดนี้หาคนใช้ได้น้อยมาก เพราะยากต่อการควบคุม และเส้นลวดก็ไม่ใช่แค่สั้นๆ นะครับความยาวของมันนั้นผมก็ไม่ทราบว่าเท่าไหร่แต่ก็รู้ว่ามันยาวมากๆ เลยหละครับ และคนที่จะใช้มันได้นั้นต้องรู้จักควบคุมทิศทางของเส้นลวดนั้นได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ซึ่งแม้แต่ผมเองก็ยังไม่คิดว่าจะใช้มันได้ มันเหมือนกับเวลาแมงมุมชักใยนั่นแหละครับ สรุปแล้วก็คือ อาวุธอันนี้ก็มีลักษณะเช่นเดียวกันกับการชักใยของแมงมุมนั่นเองแหละครับ ”
เมื่อวาคิดตามที่ดีว่าพูดมาแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไพ่ที่เขากำลังเรียนอยู่คงจะเทียบความยากไม่ติดกับอาวุธที่รุ่นพี่ซาโต้นั้นใช้อยู่เป็นแน่ ส่วนซาซาไรนั้นแย้มยิ้มเล็กน้อยเหมือนกับพึงพอใจในฝีมือของซาโต้มาก
เสียงพูดคุยของนักเรียนในห้องยังคงพึมพำอยู่บ้าง คงเป็นเพราะว่าได้เห็นฝีมือการล้มคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วของซาโต้นั่นเอง ทางด้านทีมโรงเรียนเกเบรียลนั้นถึงกับหน้าเสียไปตามๆ กัน และที่ดูเหมือนจะเจ็บปวดที่สุดก็คือ มูเร็นนั่นเอง
ไม่นานนักหลังจากการแข่งขันคู่ที่หนึ่งเสร็จสิ้นลงการแข่งขันคู่ที่สองก็ทำท่าจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เด็กนักเรียนทางฝั่งโรงเรียนเกเบรียลที่รูปร่างใหญ่ แต่ได้สัดส่วนก็สวมหมวกป้องกันเข้าในทันที ดูจากลักษณะของท่าทางแล้วออกจะเป็นพวกไฮโซสักนิดหน่อย และวาก็สังเกตเห็นว่า ทางด้านฝั่งโรงเรียนเขาเอง คนที่กำลังจะสวมหมวกป้องกันก็คือ โซเฟีย !!! นั่นเอง
ในที่สุดอีกไม่กี่วินาทีที่จะถึงนี้วาก็จะได้เห็นความสามารถของโซเฟียเสียที เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า จะเก่งสมดังที่ดีว่าหรือเพื่อนๆ พูดกันไว้หรือไม่
ดีว่าหันมาพูดกับวาก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มขึ้น
“ ผมว่าคู่นี้ท่าทางจะสนุกกว่าคู่เมื่อสักครู่เสียอีกนะครับ ”
“ นั่นสินะ แต่ยังมีคนที่เหนือกว่ารุ่นพี่ซาโต้อีกหรอเนี่ย ”
“ แน่นอนครับ เหนือฟ้าย่อมต้องมีฟ้าครับ แต่ที่บอกว่าน่าสนใจไม่ใช่คนที่ฝีมือที่เหนือกว่ารุ่นพี่ซาโต้นะครับ ที่น่าสนใจก็คือ คู่ต่อสู้ของคุณโซเฟียต่างหากละครับ ”
“ ทำไมหรอ ”
“ คู่ต่อสู้ของคุณโซเฟียไม่ง่ายเหมือนกับของรุ่นพี่ซาโต้น่ะสิครับ เพราะผู้ชายคนนั้นเคยลงแข่งประลองอาวุธจนได้เข้ารอบคัดเลือกรอบที่ 1 ด้วยละครับ ฝีมือจึงต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ”
เมื่อดีว่าพูดมาเช่นนั้นทำให้วายิ่งสนใจการประลองคู่นี้มากขึ้น และรู้สึกเป็นห่วงโซเฟียอยู่ลึกๆ ว่าเธอจะแพ้ไหม จะบาดเจ็บหรือเปล่า
“ แล้วนายว่าสองคนนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะละครับ ”
“ เรื่องนี้ผมก็พอจะรู้อยู่แล้วละครับว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ แต่ขอเก็บไว้ไม่บอกก็แล้วกันนะครับ ดูเอาเองก็แล้วกันครับระหว่างคุณโซเฟียผู้ที่ได้รับฉายาว่า “ อัศวินเพลิง “ หรือ นักเรียนเกเบรียลที่เคยผ่านเข้าไปถึงรอบคัดเลือกรอบที่ 1 ในการประลองปีที่แล้ว ที่มีฉายาว่า “ นักรบเกราะเหล็ก “ ”
“ นักรบเกราะเหล็ก เราก็พอจะเข้าใจนะว่าเขาคงมีความสามารถในการป้องกันสูง แต่อัศวินเพลิงนี่สิ คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลย ”
ดีว่าไม่ตอบเพียงแต่แย้มยิ้มและกล่าวต่อ
“ เดี๋ยวก็จะรู้เองแหละครับ ว่าอัศวินเพลิงน่ะมันเป็นยังไง ”
วาหันมาสนใจที่เวทีลานประลองอีกครั้ง ปรากฎว่าทั้งสองฝ่ายต่างสวมชุดเกราะป้องกันพร้อมแล้วทั้งคู่
“ การประลองคู่ที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วละครับท่านผู้ชม ”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายต่างขึ้นมาบนเวทีลานประลองทั้งคู่แล้ว เด็กชายก็กล่าวต่อ
“ การประลองคู่ที่สองระหว่างฝั่งโรงเรียนเกเบรียล ไอร่อน นักรบเกราะเหล็ก ฟังว่า ชุดเกราะของเขานั้นมีความทนทานสูงมาก ไม่ว่าจะเป็นอาวุธที่รุนแรนขนาดไหนเขาก็สามารถป้องกันได้หมด แถมยังเป็นผู้เข้ารอบคัดเลือกรอบที่ 1 ในการประลองระหว่างสถาบันคราวที่แล้วเสียด้วย และอีกด้านหนึ่งฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ โซเฟีย……….. ”
ยังไม่ทันที่เด็กชายคนนั้นจะกล่าวจบก็มีเสียงเชียร์ดังไปทั่วห้อง ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงที่เกิดจากนักเรียนชายเสียมากกว่า วาเองก็เพิ่งจะทราบว่า โซเฟียนั้นก็เป็นขวัญใจชาวโรงเรียนอับดุล อินเตอร์เหมือนกัน แต่ที่วาสนใจที่สุดตอนนี้ก็ คือ โซเฟียจะเอาชนะไอร่อนเกราะเหล็กได้หรือไม่
“ ฮะ แฮ่ม….. ”
เด็กชายทำเสียงเมื่อเขาต้องการที่จะกล่าวต่อ
“ ฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเดอร์ โซเฟีย อัศวินเพลิง ฟังว่ามีไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้เห็นท่าไม้ตายของเธอ เนื่องจากเธอไม่เคยลงแข่งประลองอาวุธมาก่อน แต่ว่าเธอเองก็ไม่เคยแพ้ให้แก่ใครมาก่อนเหมือนกัน ท่าไม้ตายของเธอจะเป็นอย่างไร หวังว่าเราทุกคนคงจะได้เห็นกันในวันนี้แล้วละครับท่านผู้ชม ”
เสียงเฮดังมาอีกหลังจากเด็กชายพูดจบประโยค
“ และในเมื่อทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้วละก็ ขอเริ่มการประลองคู่ที่สองได้ ณ บัดนี้ !!! ”
เมื่อสิ้นเสียงเด็กชายประกาศจบเสียงร้องเชียร์ก็หายไปในทันที ทั้งห้องในตอนนี้ตกอยู่ในความเงียบชนิดที่เรียกได้ว่า แม้แต่ใครทำเข็มตกลงพื้นก็ยังสามารถได้ยิน
โซเฟียชักดาบเล่มบางยาวของเธอออกมาจากฝักดาบ ซึ่งดาบเล่มนั้นเป็นเล่มเดียวกันกับที่วาได้เห็นในตอนเช้านั่นเอง เสียงดาบขณะที่กำลังจะออกมาจากฝักดัง “ ชิ้ง ! “ ดูแล้วช่างสง่ามงามและน่าเกรงขามนัก
เมื่อดาบออกมาจากฝักแล้ว โซเฟียก็ตั้งท่าเตรียมจู่โจมของเธอทันที โดยการใช้มือข้างขวาซึ่งกำลังถือดาบอยู่ชี้ตรงไปยังคู่ต่อสู้พร้อมกับย่อตัวลงเล็กน้อย
ทางด้านไอร่อนเกราะเหล็กนั้นก็ชักดาบซึ่งเป็นอาวุธของตนออกมาเช่นเดียวกับโซเฟีย ดาบของไอร่อนมีลักษณะหนาและใหญ่แต่ดูไร้ซึ่งพิษสงค์ ดูแล้วไม่น่าเกรงขามเหมือนกับดาบของโซเฟีย ท่าจะเทียบความสง่างามของดาบแล้วละก็เรียกได้ว่าเทียบไม่ติดเลยทีเดียว
“ ยินดีที่ได้เจอนะ อัศวินเพลิง ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเก่งสมคำล่ำลือหรือเปล่า”
ไอร่อนยิ้มอย่างท้าทาย ซึ่งทุกคนในห้องต่างก็ได้ยินคำพูดของเขา เพราะว่าห้องในตอนนี้ตกอยู่มในความเงียบอย่างแรง
“ ยินดีที่ได้เจอเหมือนกัน ไอร่อน นักรบเกราะเหล็ก “
โซเฟียยิ้มท้าทายกลับไป พร้อมกับกล่าวต่อ
“ ส่วนไอ้เรื่องเก่งไม่เก่งก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ ถ้าอยากรู้ก็คงต้องพิสูจน์เองแล้วละ”
สิ้นคำพูดของโซเฟียทั้งคู่ต่างก็วิ่งเข้าหากันด้วยความเร็วอย่างยิ่ง เหมือนกับการดวลดาบของพวกอัศวินในสมัยก่อน หากแต่ในที่นี้ไม่มีม้าให้ขี่ก็เท่านั้น
ไอร่อนเมื่อถึงระยะที่จะลงมือแล้วก็ตวัดดาบของเขาออกไป แต่ทว่าความเร็วระดับนั้นโซเฟียก็สามารถหลบได้อย่างไม่ยากนัก เธอเอียงตัวหลบดาบของไอร่อนได้อย่างง่ายดายพร้อมกับอ้อมไปทางด้านหลังของไอร่อนอย่างรวดเร็ว
ดาบของโซเฟียแทงเข้าไปเต็มๆ หลังของไอร่อนเลยทีเดียว ซึ่งก็นับว่าเป็นจุดสำคัญอย่างยิ่ง แต่ทว่าไลท์พอต์ยของไอร่อนกลับถูกหักลบไปเพียงแค่ 200 เท่านั้น ซึ่งนับว่าน้อยมากเลยทีเดียว
ไอร่อนยิ้มอย่างมีชัยจากนั้นก็รีบหันกลับมาตวัดดาบใส่โซเฟียด้วยความเร็วกว่าครั้งแรก โซเฟียนั้นถึงแม้ว่ายังตะลึงกับไลท์พอต์ยที่ลดลงไปน้อยว่าที่ควรของไอร่อนก็ไม่ได้เสียสมาธิไปสักเท่าไหร่ เมื่อทราบว่าไอร่อนหันหลังกลับมาตวัดดาบใส่ก็รีบเอียงตัวหลบทันที แต่ว่าถึงจะรู้ตัวอยู่ก่อนแล้วก็ยังไม่สามารถหลบคมดาบของไอร่อนได้พ้นทั้งตัว
ดาบของไอร่อนเฉี่ยวถูกส่วนคอของโซเฟียไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ไลท์พอต์ยของโซเฟียจึงถูกลบลงไปถึง 320 หน่วยเนื่องจากบริเวณส่วนคอนั้นเป็นจุดสำคัญ ซึ่งเมื่อเทียบกับความเสียหายที่ไอร่อนได้รับไปแล้วนับว่าต่างกันมากเลยทีเดียว
โซเฟียตีลังกาห่างออกไปจากไอร่อนพอสมควรพร้อมกับหอบเล็กน้อย ดูท่าทางมันจะไม่ง่ายอย่างที่เธอได้คิดไว้เสียแล้ว เสียงพึมพำของนักเรียนในห้องเริ่มดังขึ้น คงจะกำลังพูดถึงการลบไลท์พอต์ที่แตกต่างกันอย่างมากเป็นแน่
“ ฝีมือไม่เลวนี่ อัศวินเพลิง แต่เสียดายนะที่ดาบของเธอนั้นคงไม่สมารถทำอะไรเราได้ ฮ่าๆ “ ไอร่อนหัวเราะด้วยความสะใจ
“ ทำไมไลท์พอต์ยที่ถูกหักถึงแตกต่างกันอย่างนั้นละ โซเฟียแทงเข้าไปใส่กลางหลังของมันเต็มๆ แต่กลับลบไปแค่ 200 หน่วยเท่านั้นเอง ”
“ ที่เป็นอย่างนั้นก็ถูกต้องแล้วละครับ ไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกว่า ไอร่อนนักรบเกราะเหล็กหรอครับ ความน่ากลัวของไอร่อนไม่ได้อยู่ที่ความเร็วหรือพลังในการโมตีหรอกครับ แต่มันอยู่ที่พลังในการป้องกันอาวุธของเขานั่นเอง เขาจะค่อยๆ กำจัดคู่ต่อสู้ไปอย่างช้าๆ หรือเรียกได้อีกอย่างว่า แลกกันคนละทีนั่นเอง เมื่อคู่ต่อสู้ฟันโดนเขาหนึ่งดาบ เขาก็จะอาศัยจังหวะที่คู่ต่อสู้กำลังฟันมาสวนกลับไปในทันทีโดยที่ไม่คิดจะหลบการโจมตีเลยแม้แต่น้อย อาศัยชุดเกราะของเขามีพลังในการป้องกันสูงกว่าอยู่มาก ทำให้สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างไม่ยากเย็นเลยละครับ ”
ดีว่าหันมาตอบวาอย่างเชี่ยวชาญ วาถึงกับไม่เชื่อ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปแล้วละก็โซเฟียก็คงจะต้องแพ้แน่นอน หรือว่าคนที่ดีว่าคิดเอาไว้ว่าจะเป็นฝ่ายชนะจะเป็นไอร่อนกันแน่
“ โอ้วววว !!! อะไรกันครับเนี่ย การโจมตีของอัศวินเพลิงโซเฟีย ไม่สามารถทำอะไรไอร่อนได้เลยหรือครัยบเนี่ย สมแล้วจริงๆ ครับที่ได้ฉายาว่า นักรบเกราะเหล็ก และถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปละก็อัศวินเพลิงคงไม่มีทางเอาชนะได้อย่างแน่นอนเลยละครับท่านผู้ชม ”
เด็กชายประกาศออกไมค์ด้วยท่าทีลุ้นสุดขีด ซึ่งก็คงเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่ที่กำลังลุ้นคอยเอาใจช่วยโซเฟียอยู่เป็นแน่แท้
ไอร่อนยิ้มอย่างผู้มีชัยเหนือกว่าพร้อมกับค่อยๆ เดินลากดาบกับพื้นเข้าไปใกล้โซเฟียเรื่อยๆ โซเฟียยังคงหอบหายใจอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ขยับถอยหลังหนีแม้แต่น้อย แต่ยังคงตั้งสติยืนอยู่กับที่เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ อัศวินเพลิงที่แท้ก็เท่านั้น สุดท้ายก็กลัวจนไม่กล้าขยับไปไหนเลยสินะ ”
ไอร่อนพูดเหยียดหยามโซเฟียพร้อมกับหัวเราะอีกครั้ง แต่โซเฟียกลับตอบด้วยความร่าเริงเหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่ไอร่อนพูดออกมา แถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก
“ ไลท์พอต์ยของเรายังไม่ได้หมด ก็อย่าเพิ่งด่วนดีใจไปสิจ๊ะ ”
“ อีกไม่นานหรอก เธอก็จะต้องผ่ายแพ้ให้แก่เรา ยอมแพ้เสียเถิด ถึงต่อให้เธอจะเอาอาวุธที่ดีขนาดไหนมาสู้กับเราก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้หรอก ”
“ ที่แท้นายก็กลัวขนาดต้องให้เรายอมแพ้ก่อนเลยหรือเนี่ย ที่จริงคนที่สมควรจะยอมแพ้น่าจะเป็นายเสียมากกว่านะ ก่อนที่เราจะใช้มัน ”
“ ฮ่าๆๆ น่าขันนักยังมีการมาขู่กันอีก คิดหรือว่าเธอจะเอาชนะเราได้ ”
“ ใช่ เราคิดและก็ไม่ได้เพียงคิดอย่างเดียวเท่านั้นนะ ”
โซเฟียพูดพร้อมกับนำปลายดาบของเธอแตะลงสู่พื้นเวทีลานประลอง พร้อมกับกล่าวต่อ
“ ข้าแด่อัคคีแห่งความมืดเอ๋ย ! จงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับข้า! จงเผาพลาญศัตรูของข้าชั่วกัป์ชั่วกัลป์ !!! ”
ทันใดนั้นเองเธอก็ตวัดดาบของเธอลากกับพื้นเวทีด้วยความเร็วสูง ส่งเสียง ชิ้ง !!! ดังไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงที่ตามมาอีกเสียงหนึ่งก็คือ ฟู้ววววว!!!
ดาบที่ถูกลากลงกับพื้นด้วยความเร็วสูงทำให้เห็นประกายไฟที่ปรากฎขึ้นบนดาบได้อย่างชัดเจน และในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นหลังจากที่เกิดประกายไฟขึ้น ไฟก็ลุกขึ้นไปทั่วดาบของโซเฟีย !!!
นักเรียนทั้งห้องต่างตกตะลึงไปตามๆ กันไม่เว้นแม้แต่ไอร่อนก็กำลังค่อยๆ เดินเข้ามาถึงกับต้องหยุดชะงักลงกลางคัน หรือว่านี่จะเป็นที่มาของฉายา อัศวินเพลิงกันแน่
ไฟที่ปรากฎบนดาบนั้นส่งผลทำให้ดาบธรรมดาเล่มนั้น กลายเป็นดาบไฟที่สง่ามงามและสูงส่งทันที ไฟที่สามารถเผาพลาญทุกสิ่งให้ดับสูญๆด้ภายในเวลาไม่กี่วินาที และขณะนี้มันกำลังลุกลามอยู่บนดาบของโซเฟีย เป็นที่น่าแปลกที่ดาบเล่มนั้นสามารถทำให้ไฟลุกขึ้นได้ ถ้าเป็นดาบธรรมดาทั่วๆ ไปแล้วละก็คงไม่สามารถทำให้ไฟลุกขึ้นมาบนดาบได้เช่นนี้แน่นอน
วาถึงกับอึ้งสุดๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองว่าดาบจะสามารถติดไฟได้ และที่ยิ่งไม่น่าเชื่อก็คือคนที่ทำให้ดาบนั้นติดไฟได้ก็คือ โซเฟีย เด็กผู้หญิงจอมกวนประสาทคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานั่นเอง
ทางด้านดีว่าและซาซาไรนั้นต่างก็ยิ้มขึ้นมาพร้อมกันเหมือนกับว่ารอเวลานี้มานานแล้วก็ว่าได้ ซึ่งดูเหมือนว่าคนที่รู้สึกอย่างทั้งสองคนนี้จะมีอยู่ไม่มากนักในห้องนี้ และวาก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่นอน
ไอร่อนถึงกับไม่กล้าขยับไปไหน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าชุดเกราะของเขามีพลังในการป้องกันอาวุธทุกชนิดสูงก้ตาม แต่ที่ปรากฎอยู่ต่อหน้านับว่าไม่ใช่อาวุธธรรมดาเสียแล้ว ถ้าจะเปรียบให้อาวุธมีชีวิตแล้วละก้ อาวุธที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คงจะเรียกได้ว่า “ อาวุธเทพเจ้า “ เลยทีเดียว
หลังจากที่ทุกคนในห้องเริ่มได้สติกลับคืนมา โซเฟียก็แย้มยิ้มพร้อมกับควงดาบไฟมา ดูแล้วไม่ต่างกับการควงคบเพลิงสักเท่าไหร่นัก และยิ่งในห้องนั้นไม่ค่อยมีความสว่างสักเท่าไหร่นัก จึงทำให้มองเห็นไฟบนดาบได้อย่างชัดเจนที่สุด
โซเฟียควงดาบไปเรื่อยๆ และก็ค่อยๆ เร่งความเร็วขึ้นทีละนิด ทำให้มองเห็นเหมือนกับว่าเธอกำลังถือไฟรูปวงกลมอยู่ก็ไม่ปาน การควงดาบไฟของเธอนั้นดูงดงามอย่างยิ่ง แต่ในความงดงามอันนั้นเองกลับซ่อนไปด้วยพลังทำลายที่สูงส่งเกินตัวของมันเองนัก
ไอร่อนเมื่อตั้งสติได้แล้วก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง
“ ฮ่าๆ นึกว่าจะมีอะไรที่แท้ก็แค่ดาบไฟของเล่นของเด็กก็เท่านั้นเอง ของแบบนั้นไม่ระค่ายชุดเกราะเหล็กของเราหรอก ”
ไอร่อนพูดไปอย่างนั้นถึงแม้ว่าในใจจะไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย
“ เราก็อยากลองดูเหมือนกันว่าเกราะของนายจะสามารถทนทาน “ ดาบเพลิงอัคคี “ ของเราได้สักกี่กระบวนท่า ”
ที่แท้ดาบของโซเฟียนั้นก็มีชื่อว่า ดาบเพลิงอัคคีนั่นเอง ดูแล้วช่างเหมาะสมที่จะเป็นอาวุธของผู้ที่มีฉายาว่าอัศวินเพลิงอย่างโซเฟียจริงๆ
ไอร่อนวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหมือนกับจะท้าทายโซเฟีย แต่ก็ดูเหมือนว่าห้องทั้งห้องมืดลงในทันตา ที่จริงไม่ใช่เพราะสาเหตุใดเพียงแต่ว่า ในตอนนี้สิ่งที่สว่างโชติช่วงที่สุดก็คือ ดาบเพลิงอัคคีของโซเฟียนั่นเอง
โซเฟียไม่ได้ขยับไปไหนหากแต่ยังคงควงดาบของเธออยู่อย่างนั้น และเมื่อความเร็วถึงขึ้นสุดยอดแล้ว เธอก็เปลี่ยนท่าทางเป็นการเตรียมจู่โมทันที
ไอร่อนวิ่งเข้ามาในระยะเกือบจะถึงตัวของโซเฟียแล้ว แต่ในทันใดนั้นเองแสงไฟบนดาบของเธอก็ดับวูบลง ไอร่อนถึงกับมองอะไรแทบไม่เห็นเลยทีเดียว เนื่องจากเมื่อสายตาจ้องแสงสว่างมากๆ จะทำให้เกิดอาการตาพร่าได้
รอบๆ เวทีสำหรับไอร่อนในตอนนี้กลับกลายเป็นมืดสนิทไปหมด แต่สำหรับวาแล้วเขายังสามารถมองเห็นโซเฟียได้ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยชัดเจนนก เนื่องจากเขาอยู่ห่างจากเวทีมากทำให้แสงไฟจากดาบเพลิงอัคคีไม่ทำให้เขาตาพร่าได้
ไอร่อนในขณะนี้ตาพร่ามัวไม่หมดแล้วไม่สมารถเห็นอะไรได้เลย เขาหันไปหันมาพร้อมกับยกดาบข้นเตรียมการป้องกัน
“ อยู่ไหนนะ ออกมาเดี๋ยวนี้ กลัวเราหรือไงถึงไม่กล้าปรากฎตัวออกมา ”
“ เรากลัวที่ไหนเล่า เราก็อยู่ข้างๆ นายนี่ไง ”
ทันใดนั้นเองเมื่อโซเฟียพูดจบ เสียง ชิ้ง ! พร้อมกับวูบก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ประกายไฟลุกขึ้นพร้อมกับไฟที่ลุกลามขึ้นไปบนดาบเพลิงอัคคีอีกครั้งหนึ่ง และไอร่อนก็เหมือนกับสังเกตเห็นได้อีกครั้งหนึ่งแต่คราวนี้ เขาเห็นเพียงแคไฟที่อยู่บนดาบเท่านั้น นอกจากนั้นแล้วเขาไม่สามารถมองอะไรเห็นได้อีกเลย
ดาบเพลิงอัคคีค่อยๆ ถูกควงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าครั้งก่อนนัก ดูเหมือนว่าไอร่อนจะรู้สึกตัวช้าไปเสียแล้ว ดาบเพลิงอัคคีกำลังควงเริงระบำอยู่ต่อหน้าแล้วนั่นเอง และทันใดนั้นเอง
“ กระบวนท่าที่หนึ่ง เพลิงอัคคีเริงระบำ !!! ”
เสียงนี้เป็นเสียงของโซเฟียนั่นเอง ภาพที่นักเรียนในห้องเห็นตอนนี้ก็คือ ไฟที่กำลังหมุนไปหมุนมารอบตัวของไอร่อนเหมือนกันกรงจักร มันหมุนเร็วอย่างยิ่งและงดงามอย่างยิ่ง ดาบเพลิงอัคคีที่กำลังลุกโชติช่วงอยู่นั้นเมื่อกระทบโดนชุดเกราะของไอร่อนก็เกิดประกายไฟขึ้น และทุกครั้งเมื่อเกิดประกายไฟขึ้นดาบเพลิงอัคคีก็จะลุกโชติช่วงขึ้นอีกเท่าตัว
กระบวนท่าเพลิงอัคคีเริงระบำหมุนควงรอบไอร่อนอยู่ไม่นาน มันก็เริ่มเร็วขึ้นจนไฟที่ลุกอยู่บนดาบเริ่มน้อยลง เนื่องจากต้องปะทะกับลม มันหมุนเร็วขึ้นจนถึงที่สุด และเมื่อประกายไฟบนดาบเพลิงอัคคีดับวูบลงห้องทั้งห้องก็เหมือนกลับคืนสู่ความมืดอีกครั้งหนึ่ง
วาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย และก็ไม่น่าเชื่อว่าโซเฟียจะมีความสามรถถึงขนาดนี้ กระบวนท่านั้นช่างงดงามและมีแสงยานุภาพในการทำลายสูงส่งยิ่ง
ไม่นานนักห้องทั้งห้องก็เมื่อสว่างขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีใครเปิดหรือปิดไฟเลย เมื่อมองเห็นอะไรได้ชัดขึ้นแล้ว คนทั้งห้องก็พบว่ามีคนๆ หนึ่งกำลังนอนคว่ำอยู่บนเวทีลานประลองซึ่งคนๆ นั้นก็คือ ไอร่อนั่นเอง
ไลท์พอต์ยที่ปรากฎอยู่บนแขนของไอร่อนถึงกับเป็นตัวเลขติดลบ 619 หน่วยเลยทีเดียว แสดงให้เห็นถึงพลังทำลายอันสูงส่งของดาบเพลิงอัคคีได้อย่างเต็มภาคภูมิ ส่วนโซเฟียนั้นยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับถอดหมวกป้องกันออกและสะบัดผมอย่างสบายใจ
โซเฟียนั่งยองๆ ลงไปเบื้องหน้าไอร่อนพร้อมกับลองนำมือไปแตะที่ไหล่ที่สวมด้วยชุดเกราะป้องกันของไอร่อน มีควันลอยออกมาจากชุดเกราะของไอร่อนนิดหน่อย
“ สงสัยคงจะร้อนน่าดู ท่าทางชุดเกราะของนายคงจะกันได้แต่พวกอาวุธเท่านั้นแหละมั้งนะ แหะๆ ”
จบพูดก็โซเฟียเสียบดาบกลับเข้าฝักดาบตามเดิม จากนั้นก็ถือหมวกป้องกันกลับไปยังฝั่งของตัวเอง เด็กชายนักประกาศเมื่อตั้งสติได้แล้วก็รีบประกาศเสียงดังออกไปว่า
“ กะ การ ประลองคู่ที่สองผู้ชนะก็คือ อัศวินเพลิง โซเฟีย แห่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ครับผม !!!”
เสียงเฮ ดังลั่นห้องพร้อมด้วยเสียงปรบมือจากนักเรียนอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งก็มีนักเรียนชายบางคนถึงกับตะโกนไปดังๆ ว่า “ ผมรักคุณ ”
ส่วนวานั้นได้แต่ปรบมืออยู่อย่างเดียวโดยที่ยังคงตะลึงอยู่ไม่หาย ดีว่าและซาซาไรต่างก็ทำเช่นเดียวกันเพียงแต่ว่าทั้งสองคนนั้นไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นเหมือนกับวาสักเท่าไหร่นัก
“ เล่นเสียแรงเชียวนะ ไม่ออมมือบ้างเลยนะเรา ” รุ่นพี่ซาโต้ยิ้มอย่างภูมิใจให้กับโซเฟียเมื่อเธอเดินมาถึง
“ แหะๆ หนูว่ามันก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากนี่ค่ะ แค่กระบวนท่าแรกเอง ของรุ่นพี่ยังยิ่งกว่าหนูเสียอีก ”
ทั้งคู่ต่างหัวเราะกันโดยไม่ได้นัดกันไว้ แต่ทั้งคู่ก็หัวเราะอยู่ได้ไม่นานนักก็ต้องหยุดหัวเราะในทันทีเนื่องจากเสียงเด็กนักเรียนชายทางฝั่งโรงเรียนเกเบียลที่ตะโกนดังออกมา
“ ชิ ! อย่าเพิ่งดีใจกันไปนัก ที่ผ่านมามันมีแต่พวกกระจอกเท่านั้น คู่ต่อจากนี้เราต่อให้พวกแกสามคนที่เหลือเข้ามาพร้อมๆ กันได้เลย หรือจะมากันหมดทั้งห้าคนนั่นเลยก็ได้นะ เราขอแค่คนเดียวก็พอแล้ว
ผู้ที่ตะโกนออกมานั้นถึงกับเป็นจีดาบคลั่งนั่นเอง !!!
_________________________________________
หลังจากวาได้แยกย้ายกับพวกมิวแล้ว เขาก็ตรงไปยังห้องชมรมของเขาทันที ซึ่งดูเหมือนว่าจะไปก่อนเวลาตามเคย วาเริ่มเป็นคนตรงต่อเวลามากขึ้นคงเป็นเพราะสภาพแวดล้อมของโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ ทำให้เขาหรือแม้แต่นักเรียนทุกคนรู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประการสำคัญที่ทำให้วาตรงเวลามากขึ้นก็คือ โซเฟียนั่นเอง เธอมักจะชอบแอบว่าวาทางอ้อมเสมอเมื่อเขาไปสาย
ประตูใหญ่ห้องชมรมนักมายากลค่อยๆ เปิดออก วาเดินเข้าไปหาซาซาไรเหมือนเช่นเคย
“ สวัสดีครับมาสเตอร์ ”
“ อืม สวัสดีครับ ”
“ วันนี้มาสเตอร์รู้เรื่องการประลองอาวุธที่โรงเรียนเกเบรียลมาประลองกับเราหรือเปล่าครับ ”
“ ต้องรู้สิ ถ้าไม่รู้ก็แย่แล้วละครับ ”
ซาซาไรยิ้ม กล่าวต่อ
“ แถมยังคิดว่าหลังจากเลิกสอนชั่งโมงชมรมนี้แล้ว อาจจะแวะไปดูด้วย ที่จริงก็อยากจะลองลงไปประลองเล่นๆ ดูเหมือนกันนะครับ แต่ดูเหมือนว่าคงจะไม่มีใครมาสู้ด้วยน่ะสิครับ ”
“ มันก็แน่นี่ครับ ใครจะไปกล้าสู้กับมาสเตอร์ละ เก่งออกถึงขนาดนี้ ”
“ ไม่จริงหรอกครับ แต่ถ้ามีคนจะสู้ด้วยก็กะว่าจะลองดูเหมือนกัน ”
“ แล้วมาสเตอร์เคยลงไปประลองกับเค้าด้วยหรือครับเนี่ย ”
“ ก็มีบ้างนะ ”
“ มาสเตอร์ใช้แค่ไพ่สู้หรอครับ ”
“ มันก็ไม่เชิงหรอกนะ ”
ซาซาไรกล่าวต่อ
“ ไพ่ก็จัดว่าเป็นอาวุธได้เหมือนกัน สิ่งที่ทำอันตรายคนได้มันก็คืออาวุธทั้งนั้นแหละครับ ”
“ อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆ จังเลยท่าทางคงจะสู้กันสนุกน่าดูเลยนะครับ ”
“ ก็อีกไม่นานหรอกครับ แล้วว่าแต่คุณจะลองลงประลองเล่นๆ ดูบ้างไหมละครับ ”
“ ผมลงไปจะสู้ใครได้ละครับ ”
“ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงจริงไหม ”
“ ผมไม่ค่อยอยากจะลองสักเท่าไหร่หรอกครับ ”
“ ที่จริงอาวุธที่ผมใช้จริงๆ มันก็ไม่ได้มีแค่ไพ่เพียงอย่างเดียวหรอกครับ ” ระหว่างที่ซาซาไรพูดอยู่นั้นเขาก็ส่ายมือข้างขวาไปมาอยู่ดีๆ ก็ปรากฎคทาสีดำอันไม่ยาวเท่าไหร่นักขึ้นบนมือข้างนั้น
“ อาวุธอีกอย่างหนึ่งก็คือคทา ”
“ คทาหรอครับ ? ”
“ ใช่แล้ว อีกหน่อยคุณก็ต้องเรียนวิธีการใช้คทาเหมือนกันนะครับ แต่ไพ่เป็นพื้นฐานแรกก่อนที่จะไปสู่การเรียนคทาดังนั้นต้องนี้คุณจึงต้องฝึกการใช้ไพ่ให่เก่งเสียก่อน ”
วาคิดว่าไพ่ก็ยากพออยู่แล้ว ถ้าเขาต้องเรียนคทาอีกจะไหวไหมหน๋อ แต่ก็ยังดีที่วาเป็นคนที่สามารถเรียนรู้อะไรได้เร็วจึงไม่เป็นปัญหาในการเรียนมายากลสักเท่าไหร่ แต่ที่วายังคงสงสัยอยู่ก็คือ คทาจะเอาไปสู้อะไรได้ หรือจะเอาไว้ฟาดหัวคู่ต่อสู้กันแน่ ถึงกระนั้นวาก็ไม่ได้ถามอะไรซาซาไรเกี่ยวกับเรื่องคทาเลย
ในชั่วโมงชมรมวันนี้วาได้เรียนมายากลเพิ่มอีกหนึ่งอย่างซึ่งก็ไม่ยากและไม่ง่ายจนเกินไปนัก และเมื่อจบชั่วโมงซาซาไรก็เดินไปกับวาด้วย เพราะซาซาไรเองก็อยากจะไปดูการประลองยุทธ์เหมือนกัน
ในตึกอาคารชมรมมีนักเรียนเดินอยู่ไปมาจำนวนมากมายคงเป็นเพราะต้องการที่จะไปดูการประลองที่ห้องชมรมอัศวินก็เป็นได้ วาเดินตามซาซาไรไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
วาและซาซาไรเดินขึ้นบันไดวนที่ดูหรูหรา ระหว่างทางมีรูปภาพต่างๆ มากมายประดับไว้ข้างๆ กำแพง โดยรูปส่วนใหญ่จะเป็นรูปเกี่ยวกับพวกศาสนาเสียส่วนใหญ่ ทำให้เข้ากับบรรยากาศของบันไดวนนี้เป็นอย่างมาก วาเองก็เพิ่งรู้ว่ามีทางขึ้นทางนี้อยู่ด้วย ที่วาไม่รู้ก็คงเป็นเพราะว่าตึกอาคารชมรมคิ่อนข้างที่จะใหญ่โตและวาเองก็ไม่ใคร่จะอยากเดินสำรวจสักเท่าไหร่นัก
ในที่สุดวาก็เดินตามซาซาไรมาจนถึงชั้นบนสุดของบันไดวน เมื่อวาเหลือบมองลงไปข้างล่างก็เห็นนักเรียนจำนวนมากมายกำลังเดินขึ้นมา นักเรียนบางคนถึงกับแบกอาวุธขึ้นมาด้วย คงจะอยากจะมาลองประลองกับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ ดูหลังจากที่พิธีการประลองระหว่างโรงเรียนในวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว เพราะจะมีการเปิดโอกาสให้ผู้ที่สนใจสามารถลงประลองได้เช่นกัน
ซาซาไรบอกกับวาว่าสนามประลองไม่ได้เปิดให้นักเรียนไปประลองกันได้ทุกวัน เขาจะเปิดเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น และดูเหมือนว่าวันนี้ก็จะเป็นโอกาสทองสำหรับนักเรียนที่บ้าการประลองทั้งหลายที่จะสามารถได้โชว์ความสามารถให้นักเรียนหลายๆ คนได้เห็นด้วย จึงไม่แปลกที่ทำไมวันนี้ถึงมีนักเรียนบางคนหอบอาวุธประจำตัวเองขึ้นมาด้วย
ที่ทำให้วาอดขำไม่ได้ก็คือ นักเรียนตัวอ้วนใส่แว่นคนหนึ่งที่กำลังพยายามแบกขวานเล่มใหญ่บนหลังเขาขึ้นมาตามทางบันได วาคิดว่าแค่น้ำหนักตัวที่จะต้องแบกตัวเองขึ้นมาก็ลำบากพอควรอยู่แล้วแต่นี่ถึงกลับต้องแบกขวานด้ามใหญ่ขึ้นมาด้วยยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่ แถมดูท่าทางเด็กชายตัวอ้วนคนนั้นทำท่าเกือบจะหกล้มหลายทีแล้วด้วย
หลังจากมองเด็กนักเรียนที่กำลังเดินขึ้นมาตามทางบันไดวนอยู่สักพักหนึ่งซาซาไรก็เดินต่อ บนสุดของบันไดวนมีรูปปั้นรูปผู้ชายใส่หมวกนักรบครึ่งตัวประดับอยู่บนราวบันได ดูเหมือนว่านี่จะเป็นชั้นบนสุดของตึกอาคารชมรมซึ่งกว่าจะขึ้นมาถึงก็เหนื่ยพอสมควร แต่รูปภาพที่สวยงามหรือลักษณะทางเดินต่างๆ ที่ประดับอยู่ข้างทางทำให้วาเพลิดเพลินจนลืมความเหนื่อยไปเลย
พื้นชั้นบนสุดปูด้วยพรมสีแดงสวยหรูเหมือนกำลังอยู่ในพระราชวังอย่างใดอย่างนั้น ที่ชั้นบนสุดนี้ดูเหมือนจะแตกแต่งจากชั้นต่างๆ ลิบลับเพราะดุหรูหราเป็นพิเศษ ข้างทางยังคงประดับไปด้วยรูปภาพที่สวยงามเหมือนที่บันไดวนเช่นเคย มองตรงจากปลายบันไดวนไม่ไกลนักก็จะเห็นว่าทางเดินชั้นบนสุดไม่ได้ยาวสักเท่าไหร่นัก เพราะเบื้องหน้ามีประตูบานใหญ่กั้นอยู่ ประตูบานนั้นเป็นไม้ที่สักด้วยรูปลายสวยหรูพร้อมกับกลอนประตูที่มีสีทองเช่นเดียวกับขอบประตู
ตอนนี้ประตูบานใหญ่ทั้งสองบานกำลีงเปิดอยู่เหมือนกับกำลังเชิญชวนให้ทุกคนเข้าไปในห้องนั้นราวกับมีเวทมนต์ วารู้สึกว่าชั้นนี้มันช่างสวยงามเสียจริงๆ และเมื่อวากับซาซาไรเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้านั้น มองเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงหน้าซึ่งก็คือ ห้องชมรมอัศวินนั่นเอง ภายในห้องถึงกับมีสภาพไม่ต่างไปจากภายนอกสักเท่าไหร่นัก แต่ทว่ามันช่างใหญ่โตเสียจริงๆ
ตรงกลางห้องถึงกับมีลานทรงลมขนาดใหญ่อยู่ นั่นก็คงเป็นลานประลองยุทธ์สินะ ห่างออกไปนั้นมีที่นั่งคล้ายอัฒจันทร์ครึ่งวงกลมอยู่ ซึ่งดูๆ แล้วก็มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวที่กำลังนั่งอยู่
นักเรียนค่อยๆ ทยอยกันเข้ามาให้ห้องเรื่อยๆ ซึ่งวาก็กำลังเดินมองหาพวกเพื่อนๆ ของเขาว่านั่งอยู่ที่ตรงไหนแต่ก็หาไม่เจอเพราะแสงในห้องไม่สู้จะสว่างนัก คงเป็นเพราะโคมไฟทรงกลมที่ทำจากแก้วบนเพดานห้องนั้นใช้แสงไฟแบบสีนวลนั่นเอง ดูไปดูมาบรรยากาศในห้องนี้ไม่ต่างจากโรงหนังหรือเวทีฮาโมเนีย ( ห้องชมรมนักมายากล ) สักเท่าไหร่นัก
ในเมื่อวามองหาพวกเพื่อนๆ ของเขาไม่เจอเขาจึงตัดสินใจไปหาที่นั่งเองเสียก่อน ซึ่งอย่างน้อยเขาก็ยังมีซาซาไรนั่งอยู่ข้างๆ
มิคาดขณะที่วากำลังจะเดินเพื่อไปนั่งบนอัฒจันทร์ที่มีที่นั่งเป็นเบาะสีแดงเหมือนในโรงหนังนั้น เขาก็พบกับดีว่าพอดี
“ นายก็มาด้วยเหมือนกันหรอเนี่ย ”
“ แน่นอน นานๆ มีอย่างนี้ทีนึงจะพลาดได้ยังไงกันครับ ”
ดีว่ายิ้มเหมือนกับชอบชมการประลองเป็นพิเศษ และเมื่อเขาสังเกตเห็นซาซาไร ดีว่าก็กล่าวสวัสดีซาซาไรอย่างนอบน้อม
“ สวัสดีครับมาสเตอร์ซาซาไร ” ดีว่าพุดพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ
“ อืม สวัสดีครับ คุณคงจะเป็นนักเรียนดีว่าใช่ไหมครับ ”
“ ใช่แล้วครับ ”
วาไม่รู้มาก่อนว่าทั้งสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน ซึ่งก็เป็นที่น่าแปลกอยู่เหมือนกัน
“ แล้วมาสเตอร์จะลองลงประลองไหมครับ”
“ ถ้ามีคนจะสู้ด้วยก็อาจจะลงนะครับ แต่ดูเหมือนจะไม่มีเลยนะสิ ”
“ ผมก็คิดว่าจะลองลงเหมือนกันนะครับ แต่คงไม่คิดจะประลองกับมาสเตอร์หรอกครับ ขืนประลองผมก็แพ้ยับแน่เลย ”
ดีว่าเมื่อพูดจบซาซาไรก็หัวเราะคงเพราะชอบในความถ่อมตนของดีว่ากระมัง ทั้งสามคนเดินตามทางขึ้นไปยังที่นั่ง เมื่อมองหาที่ว่างเจอแล้วทั้งสามคนก็นั่งลงโดยที่มีวานั่งอยู่ทางซ้ายสุดของที่นั่งใกล้ๆ ทางเดินส่วนทางขวาของวาเป็นดีว่าแล้วถัดไปก็คือซาซาไร
นักเรียนค่อยๆ ทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ จนที่นั่งบางแถวถูกนักเรียนนั่งกันจนเต็มแล้ว วาต้องคอยยกขาเพื่อหลบให้นักเรียนที่เพิ่งมาผ่านเข้าไปนั่งข้างในได้ ซึ่งก็เยอะพอสมควรกว่าแถวของวาจะเต็ม
และเมื่อถึงกำหนดเวลาที่การประลองจะเริ่มขึ้น ไฟในห้องก็ค่อยๆ หรี่ลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงพอมองอะไรเห็นบ้าง บรรยากาศในตอนนี้ทำให้ชวนนึกถึงตอนอยู่ในโรงหนังไม่มีผิดเพี้ยน ประตูบานใหญ่คิ่อยๆ ถูกปิดลง นักเรียนในห้องทุกคนต่างหยุดพูดคุยกันหันมาสนใจที่กลางเวทีลานประลอง
กลางเวทีลานประลองบัดนี้ปรากฎคนผู้หนึ่งยืนอยู่ และเมื่อมีไฟส่องไปยังคนๆ นั้นก็ทำให้มองเห็นคนๆ นั้นได้อย่างชัดเจน คนๆ นั้นถึงกับเป็นเด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทอย่างดูเป็นพิธีการ
“ ฮะ แฮ่ม ”
เด็กคนนั้นลองเสียงผ่านไมค์ที่ถืออยู่
“ ขอกล่าวสวัสดีท่านผู้มีเกรียติและท่านผู้ถูกเกลียดทุกท่าน ……….” ดูเหมือนว่าเด็กชายคนนี้จะชอบปล่อยมุขเสียด้วย ซึ่งการปล่อยมุขครั้งแรกของเขาก็ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบไปกว่าเดิมเสียอีก
“ ฮะ แฮ่ม มุขน่ะครับ”
“ ในวันนี้อย่างที่ทุกท่านได้ทราบกันไปแล้วนะครับ ว่าจะมีการประลองระหว่างโรงเรียนเราและโรงเรียนที่มาเยี่ยมเยี่ยนโรงเรียนเราซึ่งก็คือ โรงเรียนเกเบรียลนั่นเอง ในโอกาสนี้ขอเริ่มเปิดพิธีการประลองอาวุธขึ้น ณ บัดนี้ครับ ” หลังการนักเรียนคนนั้นพูดจบนักเรียนที่นั่งอยู่ในห้องทุกคนต่างปรบมือพร้อมกัน
“ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลากระผมก็ขออธิบายกฎการประลองคร่าวๆ ก่อนเลยนะครับ โดยปีนี้เราได้มีการเปลี่ยนแปลงกฎในการประลองเล็กน้อย จากเดิมที่เรามีการตัดสินผลแพ้ชนะด้วยการนับคะแนนที่ผู้เข้าแข่งขันสามารถตีโดนจุดต่างๆ ของฝ่ายตรงข้ามได้ ตอนนี้ได้มีการยกเลิกการนับแต้มเป็นการใช้กฎไลท์พอต์ย (พลังชีวิต) แทนแล้ว ซึ่งผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนจะมีไลท์พอต์ยคนละ 3000 หน่วย เมื่อผู้เข้าแข่งขันถูกฝ่ายตรงข้ามโจมตีใส่จะถูกหักลบไลท์พอต์ยไปเรื่อยๆ ซึ่งเมื่อไลท์พอต์ยของผู้เข้าแข่งขันเหลือ 0 ก็จะแพ้ทันที ส่วนด้านการคำนวณไลท์พอต์ยนั้นไม่ใช่ปัญหาเนื่องจากทางเราได้มีการพัฒนาชุดเกราะที่สวมใส่ให้สามารถหักลบไลท์พอต์ยได้เองโดยอัตโมนัติ ส่วนทางด้านกติกาอื่นๆ นั้นยังคงเหมือนเดิม ในเมื่อกระผมได้อธิบายการเปลี่ยนแปลงกติกาใหม่แล้วก็ขอให้ทุกท่านสนุกกับการชมการประลองได้เลยครับ ”
หลังจากเด็กชายคนนั้นพูดจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แสงไฟที่ฉายเด็กชายคนนั้นค่อยๆ หรี่ลงจนหมดไป ห้องทั้งห้องมืดลงกว่าเดิมจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น
“ การประลองในวันนี้มีด้วยกัน 5 คู่ กระผมขอแน่ะนำให้ทุกท่านรู้จักกันเลยนะครับ ทีมแรกทีมจากโรงเรียนเกเบรียลครับ !! ” เสียงของเด็กชายคนนั้นพูดถึงจะมองไม่เห็นตัวก็ตามที่ และก็ตามมาด้วยเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งห้อง ทันใดนั้นเองแสงไฟก็ฉายขึ้นทางด้านซ้ายของห้องมีนักเรียนโรงเรียนเกเบรียลในเครื่องแบบประจำโรงเรียนอยู่อยู่ด้วยกัน 5 คน ซึ่งถ้าสังเกตดีๆ บนอัฒจันทร์ด้านหน้าสุดยังมีนักเรียนเกเบรียลอีกประมาณ 6-7 คนที่ไม่ได้ลงไปยืนอยู่ด้วย คงมาเพื่อดูการแข่งอย่างเดียวกระมัง เสียงปรบมือค่อยๆ เงียบลงไปเมื่อเด็กชายคนนั้นกล่าวต่อ
“ และทีมที่สองทีมจากโรงเรียนของเราเอง ทีมโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ครับ !! ” เสียงปรบมือดูเหมือนจะดังกว่าตอนที่ไฟส่องไปทางโรงเรียนเกเบรียลเสียอีก ก็เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วเพราะที่นั่งดูอยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นวกนักเรียนโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ทั้งนั้น
เมื่อไฟส่องไปที่ตัวแทนนักเรียนโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ วาก็พอจะสังเกตได้ว่ามีใครอยู่บ้าง สองคนในนั้นเป็นคนที่วารู้จักดี ซึ่งก็คือ โซเฟีย และรุ่นพี่ซาโต้นั่นเอง ส่วนอีกสามคนที่เหลือนั้นนั้นวาไม่รู้จัก คงจะเป็นพวกกรรมการนักเรียนกกระมัง แต่เมื่อวามองไปที่สามคนที่เหลือนั้นเขาก็ต้องประกลาดใจเพราะหนึ่งในสามคนนั้นก็คือ เด็กชายตัวอ้วนใส่แว่นที่แบกขวาขึ้นมาตรงทางบันไดวนที่วาแอบขำนั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะประลองด้วยแถมยังเป็นตัวแทนโรงเรียนอีกเสียด้วย
“ ห้าคนนั้นเป็นพวกกรรมการนักเรียนทุกคนเลยหรือเปล่าอะ ” วากระซิบถามดีว่าที่อยู่ข้างๆ
“ ใช่แล้วละครับ ห้าคนที่เห็นก็คือ พวกกรรมการนักเรียนของโรงเรียนเรา ส่วนอีกโรงเรียนอาจจะไม่ใช่นะครับ ”
“ ขอความกรุณารอสักครู่ให้ผู้เข้าแข่งขันของเราสวมชุดเกราะกันก่อนนะครับ แล้วเราก็จะเริ่มการแข่งขันกันในทันที ” เด็กชายคนนั้นกล่าว ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง วาสังเกตไปที่โซเฟียและรุ่นพี่ซาโต้ที่กำลังใส่ชุดเกราะป้องกันส่วนต่างๆ อยู่ โดยเริ่มจากส่วนตัวเป็นชุดเกราะสีเงินรูปร่างคล้ายชุดเกราะอัศวิน ท่าทางจะมีความทนทานต่ออาวุธต่างๆ สูง จากนั้นก็เป็นชุดเกราะแขนสีเงินคลุมตั้งแต่หัวไหล่ไปถึงปลายนิ้วมือ ตรงส่วนแขนนั้นมีแทบพลังติดอยู่ตั้งแต่ข้อมือยาวไปจนเกือบจะถึงข้อศอก ซึ่งนั่นคงจะเป็นเครื่องนับไลท์พอต์ยนั่นเอง ต่อจากนั้นก็เป็นชุดเกราะป้องกันขา เมื่อใส่ทั้งหมดที่กล่าวมาแล้วแทบจะมองไม่เห็นช่องโห่วที่จะทำให้คนที่อยู่ภายใต้ชุดนั้นบาดเจ็บได้เลยแม้แต่น้อย
รุ่นพี่ซาโต้ค่อยๆ หยิบหมวกป้องกันซึ่งก็คือเกราะป้องกันอันสุดท้ายมาสวมใส่ เกราะป้องกันส่วนหัวนั้นดูคล้ายๆ หมวกเหล็กของพวกอัศวินผสมกับหมวกกันน็อคยังไงก็บอกไม่ถูก โดยมีกระจกสีใสอยู่พอให้ผู้ใส่มองเห็นอะไรได้บ้าง เมื่อล็อคส่วนหัวเข้ากับส่วนลำตัวเรียบร้อยรุ่นพี่ซาโต้ก็ค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเวทีการประลอง ซึ่งก็ดูเหมือนว่าทางฝั่งโรงเรียนเกเบรียลอีกคนก็จะพร้อมแล้วเหมือนกัน นักเรียนเกเบรียลใส่ชุดเกราะสีดำ ทำให้สามารถแยกฝั่งได้ไม่ยากนัก
นักเรียนเกเบรียลคนที่เดินมานั้นถูกหมวกป้องกันปิดหน้าไว้ทำให้มองเห็นหน้าได้ไม่ค่อยชัดนัก ยิ่งถ้ามองจากตรงที่วานั่งอยู่แล้วละก็ยิ่งไม่สามารถมองเห็นได้เลย นักเรียนเกเบรียลคนนั้นเดินมาพร้อมกับลูกตุ้มเหล็กอันใหญ่ดูน่าเกรงขาม และก็เป็นที่น่าแปลกที่รุ่นพี่ซาโต้ไม่ได้ถืออาวุธอะไรอยู่ในมือเลย นอกจากถุงมือสีดำที่ใส่อยู่ทั้งสองข้าง
“ ผู้เข้าแข่งขันประจำที่ ”
เด็กชายคนนั้นกล่าวต่อ
“ เมื่อพร้อมแล้วเริ่มการประลองคู่แรกได้ ! ” สิ้นเสียงเด็กชายคนนั้นก็มีเสียงอ็อดดังไปทั่วห้องเป็นสัญญาณเริ่มการประลองคู่ที่หนึ่ง
“ คู่ที่หนึ่งฝั่งโรงเรียนเกเบรียลมูเร็น และฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ประธานนักเรียนซาโต้ มูเร็นผู้ใช้อาวุธลูกตุ้มเหล็กฟังว่า ใครที่โดนเข้าไปไม่เกินสองครั้งเป็นต้องแพ้ทุกราย ส่วนทางด้านซาโต้………. ”
เด็กชายคนนั้นหยุดพูด ดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้ข้อมูลว่าซาโต้ใช้อาวุธอะไรเลย ทั้งคู่ค่อยเดินเข้ามาหากันอย่างช้าๆ มูเร็นเริ่มถือลุกตุ้มแก่วงไปแกว่งมา จากนั้นก็เริ่มหมุนมันขึ้นให้เร็วขึ้น ส่วนทางด้านซาโต้นั้นกลับยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น
มูเร็นค่อยๆ เดินเข้าใกล้ซาโต้ไปเรื่อยๆ แต่ซาโต้ก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน หรือเป็นเพราะว่ากลัวจนไม่กล้าขยับกันแน่ ลูกตุ้มที่ค่อนข้างใหญ่ขนาดนั้นถ้าผู้ที่ใช้รู้จักขวางออกมาอย่งชำนาญแล้วละก็ย่อมเร็วเป็นพิเศษและยากที่จะหลบได้อย่างยิ่ง ความเร็วของมันนั้นเรียกได้ว่า แทบจะไม่มีใครหลบได้เลยก็ว่าได้
ซาโต้แย้มยิ้มซึ่งมูเร็นก็พอจะสังเกตได้
“ ได้ยินชื่อมานานว่า ลูกตุ้มของนายไม่มีใครโดนแล้วรอดมาได้เลยสักคนจริงหรือไม่ ”
“ ย่อมต้องใช่ ” มูเร็นตอบซาโต้ ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะใส่ชุดเกราะอยู่แต่ก้สามารถพูดได้ยินถึงกันได้ เนื่องเพราะชุดเกราะได้รับการออกแบบมาอย่างพิเศษสามารถให้ผู้ที่สวมใส่อยู่สามารถพูดให้อีกฝ่ายหนึ่งหรือแม้แต่คนที่อยู่รอบข้างได้ยินได้แถมเสียงีท่พุดออกมายังดังมากกว่าที่ไม่ใส่ชุดเกราะเสียอีก หรือจะเป็นเพราะในชุดเกราะมีไมค์ตัวๆ เล็กๆ อยู่ก็เป็นได้
ซาโต้ยิ้มอีกครั้ง ขณะที่มูเร็นอยู่ในระยะที่พร้อมจะลงมือแล้ว
“ ขอเตือนอะไรไว้สักอย่างหนึ่งนะ ถ้านายเดินเข้ามาอีกก้าวละก็ นายไม่รอดแน่ ”
“ ใครกันแน่ที่จะไม่รอด อย่ามาทำเป็นขู่กันไปหน่อยเลย ”
เมื่อสิ้นคำพูดมูเร็นก็ทำท่าจะวิ่งตรงเข้ามาเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กนั้นใส่ซาโต้ แต่ทว่ามูเร็นไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ แม้แต่ขยับก็ทำไม่ได้
“ โอ้ววววว !!! เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย มูเร็นไม่สมารถขยับได้หรือว่าจะเป็นเพราะอาวุธของซาโต้ครับเนี่ย ” เด็กชายกล่าวด้วยความตื่นเต้น ทำให้ผู้ฟังต้องพลอยตื่นเต้นและสงสัยตามไปด้วย
ภายใต้หมวกป้องกันนั้นซาโต้ยิ้มอย่างมีชัย มูเร็นตอนนี้ได้แต่อยู่ในอาการตื่นตระหนกจ้องมองไปที่ยังซาโต้
“ นายแพ้แล้วละ ”
สิ้นคำพูดนั้นเองซาโต้ก็ทำท่าเหมือนกับกำลังดึงอะไรบางอย่างอยู่ ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าซาโต้ทำอะไร ดีว่าและซาซาไรต่างยิ้มเล็กน้อย เหมือนกับว่ารู้ว่าที่ซาโต้กำลังทำอยู่มันคืออะไร ส่วนวานั้นได้แต่นั่งงงอยู่อย่างนั้น โดยที่วาพยายามจ้องไปเพื่อจะมองให้เห็นว่าที่ซาโต้กำลังทำมันคืออะไรกันแน่
ซาโต้วิ่งเลยไปข้างหลังห่างจากมูเร็นพอสมควร จากนั้นก็ย่อเข่าลงข้างหนึ่ด้วยความเร็วงพร้อมกับทำท่าเหมือนกับกอดอกแต่ที่จึงมันคือ การดึงอะไรบางอย่างอยู่นั่นเอง จากนั้นซาโต้ก็กำมือทั้งสองข้างพร้อมกับกระตุกมันอย่างแรง
ทันใดนั้นเองร่างของมูเร็นลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยราวกับกับโดนสลิงยกขึ้นยังไงยังงั้น พร้อมกับเสียงอ็อดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีผู้เข้าแข่งขันคนนึงไลท์พอต์ยหมด ซึ่งก็หมายความว่ามูเร็นแพ้แล้วนั่นเอง
เพียงแค่การกระตุกมือของซาโต้เพียงครั้งก็ทำให้ไลท์พอต์ยจาก 3000 หน่วยเหลือ 0 ภายในพริบตาเดียว มูเร็นไม่อาจเชื่อมันต้องไม่ยอมเชื่อแน่ๆ แต่มันก็ได้แพ้แล้ว
ร่างของมูเร็นหล่นลงสู่พื้นทันที วาสังเกตเห็นอะไรเป็นเส้นๆ สะท้อนแสงค่อยๆ ลอยกลับไปสู่ถุงมือทั้งสองข้างของซาโต้ มันคืออะไรกันแน่
“ การประลองคู่ที่หนึ่งผู้ชนะคือ ประธานนักเรียนซาโต้ครับ !!!! ”
เด็กชายตะโกนดังลั่น พร้อมกับเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งห้อง และยังมีเด็กนักเรียนผู้หญิงบางกลุ่มซึ่งกับกรี๊ดออกมาเสียงดังเลยทีเดียวคงจะเป็นพวกที่ชื่นชอบซาโต้อยู่ก็ได้ แต่ว่าฝีมือของซาโต้ก็นับว่าสุดยอดจริงๆ ที่สามารถล้มคู่ต่อสู้ได้ในเวลายังไม่ถึง 5 นาที วายังคงสงสัยไม่หายว่าไอ้เส้นๆ ที่เขาเห็นเมื่อสักครู่นั้นมันตืออะไรกันแน่จึงหันไปถามดีว่าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ นายรู้หรือเปล่าว่ารุ่นพี่ซาโต้เขาทำอะไรเมื่อสักครู่นี้น่ะ ”
ดีว่าหันมายิ้มพร้อมกับกล่าว
“ ก็พอจะรู้บ้างละครับ คุณเห็นเส้นลวดใส่บ้างหรือเปล่าละครับ ”
“ คิดว่าเห็นนะ ไอ้เส้นๆ ที่มันสะท้อนแสงเมื่อสักครู่นี้ใช่รึเปล่า ”
“ ใช่แล้วละครับ นั่นคืออาวุธของรุ่นพี่ซาโต้เขาละ ”
“ ไม่เห็นจะเคยเห็นอาวุธแบบนี้มาก่อนเลย มันคืออะไรกันแน่ ”
“ เห็นถุงมือสีดำคู่นั้นที่รุ่นพี่ซาโต้ใส่อยู่รึเปล่าละครับ ภายในถุงมือนั้นมีเส้นลวดสีใสซ่อนอยู่ มันก็คล้ายๆ ลวดที่เขาเอาผูกไว้กับพวกระเบิดนั่นแหละครับ เพียงแต่ว่ามันจะมีความทนทานสูงมากไม่ขาดเอาง่ายๆ แถมยังคมอีกต่างหากไม่แน่ว่าอาจจะสามารถโค่นต้นไม้ทั้งต้นให้หักลงมาต่อหน้าเลยก็ได้นะครับ……. ”
ได้ยินแค่นี้วาก็เกิดอาการอึ้งขึ้นอีกแล้ว แต่ดีว่าก็กล่าวต่อ
“ แต่ว่าอาวุธชนิดนี้หาคนใช้ได้น้อยมาก เพราะยากต่อการควบคุม และเส้นลวดก็ไม่ใช่แค่สั้นๆ นะครับความยาวของมันนั้นผมก็ไม่ทราบว่าเท่าไหร่แต่ก็รู้ว่ามันยาวมากๆ เลยหละครับ และคนที่จะใช้มันได้นั้นต้องรู้จักควบคุมทิศทางของเส้นลวดนั้นได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ซึ่งแม้แต่ผมเองก็ยังไม่คิดว่าจะใช้มันได้ มันเหมือนกับเวลาแมงมุมชักใยนั่นแหละครับ สรุปแล้วก็คือ อาวุธอันนี้ก็มีลักษณะเช่นเดียวกันกับการชักใยของแมงมุมนั่นเองแหละครับ ”
เมื่อวาคิดตามที่ดีว่าพูดมาแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไพ่ที่เขากำลังเรียนอยู่คงจะเทียบความยากไม่ติดกับอาวุธที่รุ่นพี่ซาโต้นั้นใช้อยู่เป็นแน่ ส่วนซาซาไรนั้นแย้มยิ้มเล็กน้อยเหมือนกับพึงพอใจในฝีมือของซาโต้มาก
เสียงพูดคุยของนักเรียนในห้องยังคงพึมพำอยู่บ้าง คงเป็นเพราะว่าได้เห็นฝีมือการล้มคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วของซาโต้นั่นเอง ทางด้านทีมโรงเรียนเกเบรียลนั้นถึงกับหน้าเสียไปตามๆ กัน และที่ดูเหมือนจะเจ็บปวดที่สุดก็คือ มูเร็นนั่นเอง
ไม่นานนักหลังจากการแข่งขันคู่ที่หนึ่งเสร็จสิ้นลงการแข่งขันคู่ที่สองก็ทำท่าจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เด็กนักเรียนทางฝั่งโรงเรียนเกเบรียลที่รูปร่างใหญ่ แต่ได้สัดส่วนก็สวมหมวกป้องกันเข้าในทันที ดูจากลักษณะของท่าทางแล้วออกจะเป็นพวกไฮโซสักนิดหน่อย และวาก็สังเกตเห็นว่า ทางด้านฝั่งโรงเรียนเขาเอง คนที่กำลังจะสวมหมวกป้องกันก็คือ โซเฟีย !!! นั่นเอง
ในที่สุดอีกไม่กี่วินาทีที่จะถึงนี้วาก็จะได้เห็นความสามารถของโซเฟียเสียที เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า จะเก่งสมดังที่ดีว่าหรือเพื่อนๆ พูดกันไว้หรือไม่
ดีว่าหันมาพูดกับวาก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มขึ้น
“ ผมว่าคู่นี้ท่าทางจะสนุกกว่าคู่เมื่อสักครู่เสียอีกนะครับ ”
“ นั่นสินะ แต่ยังมีคนที่เหนือกว่ารุ่นพี่ซาโต้อีกหรอเนี่ย ”
“ แน่นอนครับ เหนือฟ้าย่อมต้องมีฟ้าครับ แต่ที่บอกว่าน่าสนใจไม่ใช่คนที่ฝีมือที่เหนือกว่ารุ่นพี่ซาโต้นะครับ ที่น่าสนใจก็คือ คู่ต่อสู้ของคุณโซเฟียต่างหากละครับ ”
“ ทำไมหรอ ”
“ คู่ต่อสู้ของคุณโซเฟียไม่ง่ายเหมือนกับของรุ่นพี่ซาโต้น่ะสิครับ เพราะผู้ชายคนนั้นเคยลงแข่งประลองอาวุธจนได้เข้ารอบคัดเลือกรอบที่ 1 ด้วยละครับ ฝีมือจึงต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ”
เมื่อดีว่าพูดมาเช่นนั้นทำให้วายิ่งสนใจการประลองคู่นี้มากขึ้น และรู้สึกเป็นห่วงโซเฟียอยู่ลึกๆ ว่าเธอจะแพ้ไหม จะบาดเจ็บหรือเปล่า
“ แล้วนายว่าสองคนนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะละครับ ”
“ เรื่องนี้ผมก็พอจะรู้อยู่แล้วละครับว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ แต่ขอเก็บไว้ไม่บอกก็แล้วกันนะครับ ดูเอาเองก็แล้วกันครับระหว่างคุณโซเฟียผู้ที่ได้รับฉายาว่า “ อัศวินเพลิง “ หรือ นักเรียนเกเบรียลที่เคยผ่านเข้าไปถึงรอบคัดเลือกรอบที่ 1 ในการประลองปีที่แล้ว ที่มีฉายาว่า “ นักรบเกราะเหล็ก “ ”
“ นักรบเกราะเหล็ก เราก็พอจะเข้าใจนะว่าเขาคงมีความสามารถในการป้องกันสูง แต่อัศวินเพลิงนี่สิ คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลย ”
ดีว่าไม่ตอบเพียงแต่แย้มยิ้มและกล่าวต่อ
“ เดี๋ยวก็จะรู้เองแหละครับ ว่าอัศวินเพลิงน่ะมันเป็นยังไง ”
วาหันมาสนใจที่เวทีลานประลองอีกครั้ง ปรากฎว่าทั้งสองฝ่ายต่างสวมชุดเกราะป้องกันพร้อมแล้วทั้งคู่
“ การประลองคู่ที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วละครับท่านผู้ชม ”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายต่างขึ้นมาบนเวทีลานประลองทั้งคู่แล้ว เด็กชายก็กล่าวต่อ
“ การประลองคู่ที่สองระหว่างฝั่งโรงเรียนเกเบรียล ไอร่อน นักรบเกราะเหล็ก ฟังว่า ชุดเกราะของเขานั้นมีความทนทานสูงมาก ไม่ว่าจะเป็นอาวุธที่รุนแรนขนาดไหนเขาก็สามารถป้องกันได้หมด แถมยังเป็นผู้เข้ารอบคัดเลือกรอบที่ 1 ในการประลองระหว่างสถาบันคราวที่แล้วเสียด้วย และอีกด้านหนึ่งฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ โซเฟีย……….. ”
ยังไม่ทันที่เด็กชายคนนั้นจะกล่าวจบก็มีเสียงเชียร์ดังไปทั่วห้อง ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงที่เกิดจากนักเรียนชายเสียมากกว่า วาเองก็เพิ่งจะทราบว่า โซเฟียนั้นก็เป็นขวัญใจชาวโรงเรียนอับดุล อินเตอร์เหมือนกัน แต่ที่วาสนใจที่สุดตอนนี้ก็ คือ โซเฟียจะเอาชนะไอร่อนเกราะเหล็กได้หรือไม่
“ ฮะ แฮ่ม….. ”
เด็กชายทำเสียงเมื่อเขาต้องการที่จะกล่าวต่อ
“ ฝั่งโรงเรียนอับดุล อินเดอร์ โซเฟีย อัศวินเพลิง ฟังว่ามีไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้เห็นท่าไม้ตายของเธอ เนื่องจากเธอไม่เคยลงแข่งประลองอาวุธมาก่อน แต่ว่าเธอเองก็ไม่เคยแพ้ให้แก่ใครมาก่อนเหมือนกัน ท่าไม้ตายของเธอจะเป็นอย่างไร หวังว่าเราทุกคนคงจะได้เห็นกันในวันนี้แล้วละครับท่านผู้ชม ”
เสียงเฮดังมาอีกหลังจากเด็กชายพูดจบประโยค
“ และในเมื่อทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้วละก็ ขอเริ่มการประลองคู่ที่สองได้ ณ บัดนี้ !!! ”
เมื่อสิ้นเสียงเด็กชายประกาศจบเสียงร้องเชียร์ก็หายไปในทันที ทั้งห้องในตอนนี้ตกอยู่ในความเงียบชนิดที่เรียกได้ว่า แม้แต่ใครทำเข็มตกลงพื้นก็ยังสามารถได้ยิน
โซเฟียชักดาบเล่มบางยาวของเธอออกมาจากฝักดาบ ซึ่งดาบเล่มนั้นเป็นเล่มเดียวกันกับที่วาได้เห็นในตอนเช้านั่นเอง เสียงดาบขณะที่กำลังจะออกมาจากฝักดัง “ ชิ้ง ! “ ดูแล้วช่างสง่ามงามและน่าเกรงขามนัก
เมื่อดาบออกมาจากฝักแล้ว โซเฟียก็ตั้งท่าเตรียมจู่โจมของเธอทันที โดยการใช้มือข้างขวาซึ่งกำลังถือดาบอยู่ชี้ตรงไปยังคู่ต่อสู้พร้อมกับย่อตัวลงเล็กน้อย
ทางด้านไอร่อนเกราะเหล็กนั้นก็ชักดาบซึ่งเป็นอาวุธของตนออกมาเช่นเดียวกับโซเฟีย ดาบของไอร่อนมีลักษณะหนาและใหญ่แต่ดูไร้ซึ่งพิษสงค์ ดูแล้วไม่น่าเกรงขามเหมือนกับดาบของโซเฟีย ท่าจะเทียบความสง่างามของดาบแล้วละก็เรียกได้ว่าเทียบไม่ติดเลยทีเดียว
“ ยินดีที่ได้เจอนะ อัศวินเพลิง ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเก่งสมคำล่ำลือหรือเปล่า”
ไอร่อนยิ้มอย่างท้าทาย ซึ่งทุกคนในห้องต่างก็ได้ยินคำพูดของเขา เพราะว่าห้องในตอนนี้ตกอยู่มในความเงียบอย่างแรง
“ ยินดีที่ได้เจอเหมือนกัน ไอร่อน นักรบเกราะเหล็ก “
โซเฟียยิ้มท้าทายกลับไป พร้อมกับกล่าวต่อ
“ ส่วนไอ้เรื่องเก่งไม่เก่งก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ ถ้าอยากรู้ก็คงต้องพิสูจน์เองแล้วละ”
สิ้นคำพูดของโซเฟียทั้งคู่ต่างก็วิ่งเข้าหากันด้วยความเร็วอย่างยิ่ง เหมือนกับการดวลดาบของพวกอัศวินในสมัยก่อน หากแต่ในที่นี้ไม่มีม้าให้ขี่ก็เท่านั้น
ไอร่อนเมื่อถึงระยะที่จะลงมือแล้วก็ตวัดดาบของเขาออกไป แต่ทว่าความเร็วระดับนั้นโซเฟียก็สามารถหลบได้อย่างไม่ยากนัก เธอเอียงตัวหลบดาบของไอร่อนได้อย่างง่ายดายพร้อมกับอ้อมไปทางด้านหลังของไอร่อนอย่างรวดเร็ว
ดาบของโซเฟียแทงเข้าไปเต็มๆ หลังของไอร่อนเลยทีเดียว ซึ่งก็นับว่าเป็นจุดสำคัญอย่างยิ่ง แต่ทว่าไลท์พอต์ยของไอร่อนกลับถูกหักลบไปเพียงแค่ 200 เท่านั้น ซึ่งนับว่าน้อยมากเลยทีเดียว
ไอร่อนยิ้มอย่างมีชัยจากนั้นก็รีบหันกลับมาตวัดดาบใส่โซเฟียด้วยความเร็วกว่าครั้งแรก โซเฟียนั้นถึงแม้ว่ายังตะลึงกับไลท์พอต์ยที่ลดลงไปน้อยว่าที่ควรของไอร่อนก็ไม่ได้เสียสมาธิไปสักเท่าไหร่ เมื่อทราบว่าไอร่อนหันหลังกลับมาตวัดดาบใส่ก็รีบเอียงตัวหลบทันที แต่ว่าถึงจะรู้ตัวอยู่ก่อนแล้วก็ยังไม่สามารถหลบคมดาบของไอร่อนได้พ้นทั้งตัว
ดาบของไอร่อนเฉี่ยวถูกส่วนคอของโซเฟียไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ไลท์พอต์ยของโซเฟียจึงถูกลบลงไปถึง 320 หน่วยเนื่องจากบริเวณส่วนคอนั้นเป็นจุดสำคัญ ซึ่งเมื่อเทียบกับความเสียหายที่ไอร่อนได้รับไปแล้วนับว่าต่างกันมากเลยทีเดียว
โซเฟียตีลังกาห่างออกไปจากไอร่อนพอสมควรพร้อมกับหอบเล็กน้อย ดูท่าทางมันจะไม่ง่ายอย่างที่เธอได้คิดไว้เสียแล้ว เสียงพึมพำของนักเรียนในห้องเริ่มดังขึ้น คงจะกำลังพูดถึงการลบไลท์พอต์ที่แตกต่างกันอย่างมากเป็นแน่
“ ฝีมือไม่เลวนี่ อัศวินเพลิง แต่เสียดายนะที่ดาบของเธอนั้นคงไม่สมารถทำอะไรเราได้ ฮ่าๆ “ ไอร่อนหัวเราะด้วยความสะใจ
“ ทำไมไลท์พอต์ยที่ถูกหักถึงแตกต่างกันอย่างนั้นละ โซเฟียแทงเข้าไปใส่กลางหลังของมันเต็มๆ แต่กลับลบไปแค่ 200 หน่วยเท่านั้นเอง ”
“ ที่เป็นอย่างนั้นก็ถูกต้องแล้วละครับ ไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกว่า ไอร่อนนักรบเกราะเหล็กหรอครับ ความน่ากลัวของไอร่อนไม่ได้อยู่ที่ความเร็วหรือพลังในการโมตีหรอกครับ แต่มันอยู่ที่พลังในการป้องกันอาวุธของเขานั่นเอง เขาจะค่อยๆ กำจัดคู่ต่อสู้ไปอย่างช้าๆ หรือเรียกได้อีกอย่างว่า แลกกันคนละทีนั่นเอง เมื่อคู่ต่อสู้ฟันโดนเขาหนึ่งดาบ เขาก็จะอาศัยจังหวะที่คู่ต่อสู้กำลังฟันมาสวนกลับไปในทันทีโดยที่ไม่คิดจะหลบการโจมตีเลยแม้แต่น้อย อาศัยชุดเกราะของเขามีพลังในการป้องกันสูงกว่าอยู่มาก ทำให้สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างไม่ยากเย็นเลยละครับ ”
ดีว่าหันมาตอบวาอย่างเชี่ยวชาญ วาถึงกับไม่เชื่อ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปแล้วละก็โซเฟียก็คงจะต้องแพ้แน่นอน หรือว่าคนที่ดีว่าคิดเอาไว้ว่าจะเป็นฝ่ายชนะจะเป็นไอร่อนกันแน่
“ โอ้วววว !!! อะไรกันครับเนี่ย การโจมตีของอัศวินเพลิงโซเฟีย ไม่สามารถทำอะไรไอร่อนได้เลยหรือครัยบเนี่ย สมแล้วจริงๆ ครับที่ได้ฉายาว่า นักรบเกราะเหล็ก และถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปละก็อัศวินเพลิงคงไม่มีทางเอาชนะได้อย่างแน่นอนเลยละครับท่านผู้ชม ”
เด็กชายประกาศออกไมค์ด้วยท่าทีลุ้นสุดขีด ซึ่งก็คงเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่ที่กำลังลุ้นคอยเอาใจช่วยโซเฟียอยู่เป็นแน่แท้
ไอร่อนยิ้มอย่างผู้มีชัยเหนือกว่าพร้อมกับค่อยๆ เดินลากดาบกับพื้นเข้าไปใกล้โซเฟียเรื่อยๆ โซเฟียยังคงหอบหายใจอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ขยับถอยหลังหนีแม้แต่น้อย แต่ยังคงตั้งสติยืนอยู่กับที่เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ อัศวินเพลิงที่แท้ก็เท่านั้น สุดท้ายก็กลัวจนไม่กล้าขยับไปไหนเลยสินะ ”
ไอร่อนพูดเหยียดหยามโซเฟียพร้อมกับหัวเราะอีกครั้ง แต่โซเฟียกลับตอบด้วยความร่าเริงเหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่ไอร่อนพูดออกมา แถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก
“ ไลท์พอต์ยของเรายังไม่ได้หมด ก็อย่าเพิ่งด่วนดีใจไปสิจ๊ะ ”
“ อีกไม่นานหรอก เธอก็จะต้องผ่ายแพ้ให้แก่เรา ยอมแพ้เสียเถิด ถึงต่อให้เธอจะเอาอาวุธที่ดีขนาดไหนมาสู้กับเราก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้หรอก ”
“ ที่แท้นายก็กลัวขนาดต้องให้เรายอมแพ้ก่อนเลยหรือเนี่ย ที่จริงคนที่สมควรจะยอมแพ้น่าจะเป็นายเสียมากกว่านะ ก่อนที่เราจะใช้มัน ”
“ ฮ่าๆๆ น่าขันนักยังมีการมาขู่กันอีก คิดหรือว่าเธอจะเอาชนะเราได้ ”
“ ใช่ เราคิดและก็ไม่ได้เพียงคิดอย่างเดียวเท่านั้นนะ ”
โซเฟียพูดพร้อมกับนำปลายดาบของเธอแตะลงสู่พื้นเวทีลานประลอง พร้อมกับกล่าวต่อ
“ ข้าแด่อัคคีแห่งความมืดเอ๋ย ! จงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับข้า! จงเผาพลาญศัตรูของข้าชั่วกัป์ชั่วกัลป์ !!! ”
ทันใดนั้นเองเธอก็ตวัดดาบของเธอลากกับพื้นเวทีด้วยความเร็วสูง ส่งเสียง ชิ้ง !!! ดังไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงที่ตามมาอีกเสียงหนึ่งก็คือ ฟู้ววววว!!!
ดาบที่ถูกลากลงกับพื้นด้วยความเร็วสูงทำให้เห็นประกายไฟที่ปรากฎขึ้นบนดาบได้อย่างชัดเจน และในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นหลังจากที่เกิดประกายไฟขึ้น ไฟก็ลุกขึ้นไปทั่วดาบของโซเฟีย !!!
นักเรียนทั้งห้องต่างตกตะลึงไปตามๆ กันไม่เว้นแม้แต่ไอร่อนก็กำลังค่อยๆ เดินเข้ามาถึงกับต้องหยุดชะงักลงกลางคัน หรือว่านี่จะเป็นที่มาของฉายา อัศวินเพลิงกันแน่
ไฟที่ปรากฎบนดาบนั้นส่งผลทำให้ดาบธรรมดาเล่มนั้น กลายเป็นดาบไฟที่สง่ามงามและสูงส่งทันที ไฟที่สามารถเผาพลาญทุกสิ่งให้ดับสูญๆด้ภายในเวลาไม่กี่วินาที และขณะนี้มันกำลังลุกลามอยู่บนดาบของโซเฟีย เป็นที่น่าแปลกที่ดาบเล่มนั้นสามารถทำให้ไฟลุกขึ้นได้ ถ้าเป็นดาบธรรมดาทั่วๆ ไปแล้วละก็คงไม่สามารถทำให้ไฟลุกขึ้นมาบนดาบได้เช่นนี้แน่นอน
วาถึงกับอึ้งสุดๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองว่าดาบจะสามารถติดไฟได้ และที่ยิ่งไม่น่าเชื่อก็คือคนที่ทำให้ดาบนั้นติดไฟได้ก็คือ โซเฟีย เด็กผู้หญิงจอมกวนประสาทคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานั่นเอง
ทางด้านดีว่าและซาซาไรนั้นต่างก็ยิ้มขึ้นมาพร้อมกันเหมือนกับว่ารอเวลานี้มานานแล้วก็ว่าได้ ซึ่งดูเหมือนว่าคนที่รู้สึกอย่างทั้งสองคนนี้จะมีอยู่ไม่มากนักในห้องนี้ และวาก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่นอน
ไอร่อนถึงกับไม่กล้าขยับไปไหน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าชุดเกราะของเขามีพลังในการป้องกันอาวุธทุกชนิดสูงก้ตาม แต่ที่ปรากฎอยู่ต่อหน้านับว่าไม่ใช่อาวุธธรรมดาเสียแล้ว ถ้าจะเปรียบให้อาวุธมีชีวิตแล้วละก้ อาวุธที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คงจะเรียกได้ว่า “ อาวุธเทพเจ้า “ เลยทีเดียว
หลังจากที่ทุกคนในห้องเริ่มได้สติกลับคืนมา โซเฟียก็แย้มยิ้มพร้อมกับควงดาบไฟมา ดูแล้วไม่ต่างกับการควงคบเพลิงสักเท่าไหร่นัก และยิ่งในห้องนั้นไม่ค่อยมีความสว่างสักเท่าไหร่นัก จึงทำให้มองเห็นไฟบนดาบได้อย่างชัดเจนที่สุด
โซเฟียควงดาบไปเรื่อยๆ และก็ค่อยๆ เร่งความเร็วขึ้นทีละนิด ทำให้มองเห็นเหมือนกับว่าเธอกำลังถือไฟรูปวงกลมอยู่ก็ไม่ปาน การควงดาบไฟของเธอนั้นดูงดงามอย่างยิ่ง แต่ในความงดงามอันนั้นเองกลับซ่อนไปด้วยพลังทำลายที่สูงส่งเกินตัวของมันเองนัก
ไอร่อนเมื่อตั้งสติได้แล้วก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง
“ ฮ่าๆ นึกว่าจะมีอะไรที่แท้ก็แค่ดาบไฟของเล่นของเด็กก็เท่านั้นเอง ของแบบนั้นไม่ระค่ายชุดเกราะเหล็กของเราหรอก ”
ไอร่อนพูดไปอย่างนั้นถึงแม้ว่าในใจจะไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย
“ เราก็อยากลองดูเหมือนกันว่าเกราะของนายจะสามารถทนทาน “ ดาบเพลิงอัคคี “ ของเราได้สักกี่กระบวนท่า ”
ที่แท้ดาบของโซเฟียนั้นก็มีชื่อว่า ดาบเพลิงอัคคีนั่นเอง ดูแล้วช่างเหมาะสมที่จะเป็นอาวุธของผู้ที่มีฉายาว่าอัศวินเพลิงอย่างโซเฟียจริงๆ
ไอร่อนวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหมือนกับจะท้าทายโซเฟีย แต่ก็ดูเหมือนว่าห้องทั้งห้องมืดลงในทันตา ที่จริงไม่ใช่เพราะสาเหตุใดเพียงแต่ว่า ในตอนนี้สิ่งที่สว่างโชติช่วงที่สุดก็คือ ดาบเพลิงอัคคีของโซเฟียนั่นเอง
โซเฟียไม่ได้ขยับไปไหนหากแต่ยังคงควงดาบของเธออยู่อย่างนั้น และเมื่อความเร็วถึงขึ้นสุดยอดแล้ว เธอก็เปลี่ยนท่าทางเป็นการเตรียมจู่โมทันที
ไอร่อนวิ่งเข้ามาในระยะเกือบจะถึงตัวของโซเฟียแล้ว แต่ในทันใดนั้นเองแสงไฟบนดาบของเธอก็ดับวูบลง ไอร่อนถึงกับมองอะไรแทบไม่เห็นเลยทีเดียว เนื่องจากเมื่อสายตาจ้องแสงสว่างมากๆ จะทำให้เกิดอาการตาพร่าได้
รอบๆ เวทีสำหรับไอร่อนในตอนนี้กลับกลายเป็นมืดสนิทไปหมด แต่สำหรับวาแล้วเขายังสามารถมองเห็นโซเฟียได้ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยชัดเจนนก เนื่องจากเขาอยู่ห่างจากเวทีมากทำให้แสงไฟจากดาบเพลิงอัคคีไม่ทำให้เขาตาพร่าได้
ไอร่อนในขณะนี้ตาพร่ามัวไม่หมดแล้วไม่สมารถเห็นอะไรได้เลย เขาหันไปหันมาพร้อมกับยกดาบข้นเตรียมการป้องกัน
“ อยู่ไหนนะ ออกมาเดี๋ยวนี้ กลัวเราหรือไงถึงไม่กล้าปรากฎตัวออกมา ”
“ เรากลัวที่ไหนเล่า เราก็อยู่ข้างๆ นายนี่ไง ”
ทันใดนั้นเองเมื่อโซเฟียพูดจบ เสียง ชิ้ง ! พร้อมกับวูบก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ประกายไฟลุกขึ้นพร้อมกับไฟที่ลุกลามขึ้นไปบนดาบเพลิงอัคคีอีกครั้งหนึ่ง และไอร่อนก็เหมือนกับสังเกตเห็นได้อีกครั้งหนึ่งแต่คราวนี้ เขาเห็นเพียงแคไฟที่อยู่บนดาบเท่านั้น นอกจากนั้นแล้วเขาไม่สามารถมองอะไรเห็นได้อีกเลย
ดาบเพลิงอัคคีค่อยๆ ถูกควงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าครั้งก่อนนัก ดูเหมือนว่าไอร่อนจะรู้สึกตัวช้าไปเสียแล้ว ดาบเพลิงอัคคีกำลังควงเริงระบำอยู่ต่อหน้าแล้วนั่นเอง และทันใดนั้นเอง
“ กระบวนท่าที่หนึ่ง เพลิงอัคคีเริงระบำ !!! ”
เสียงนี้เป็นเสียงของโซเฟียนั่นเอง ภาพที่นักเรียนในห้องเห็นตอนนี้ก็คือ ไฟที่กำลังหมุนไปหมุนมารอบตัวของไอร่อนเหมือนกันกรงจักร มันหมุนเร็วอย่างยิ่งและงดงามอย่างยิ่ง ดาบเพลิงอัคคีที่กำลังลุกโชติช่วงอยู่นั้นเมื่อกระทบโดนชุดเกราะของไอร่อนก็เกิดประกายไฟขึ้น และทุกครั้งเมื่อเกิดประกายไฟขึ้นดาบเพลิงอัคคีก็จะลุกโชติช่วงขึ้นอีกเท่าตัว
กระบวนท่าเพลิงอัคคีเริงระบำหมุนควงรอบไอร่อนอยู่ไม่นาน มันก็เริ่มเร็วขึ้นจนไฟที่ลุกอยู่บนดาบเริ่มน้อยลง เนื่องจากต้องปะทะกับลม มันหมุนเร็วขึ้นจนถึงที่สุด และเมื่อประกายไฟบนดาบเพลิงอัคคีดับวูบลงห้องทั้งห้องก็เหมือนกลับคืนสู่ความมืดอีกครั้งหนึ่ง
วาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย และก็ไม่น่าเชื่อว่าโซเฟียจะมีความสามรถถึงขนาดนี้ กระบวนท่านั้นช่างงดงามและมีแสงยานุภาพในการทำลายสูงส่งยิ่ง
ไม่นานนักห้องทั้งห้องก็เมื่อสว่างขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีใครเปิดหรือปิดไฟเลย เมื่อมองเห็นอะไรได้ชัดขึ้นแล้ว คนทั้งห้องก็พบว่ามีคนๆ หนึ่งกำลังนอนคว่ำอยู่บนเวทีลานประลองซึ่งคนๆ นั้นก็คือ ไอร่อนั่นเอง
ไลท์พอต์ยที่ปรากฎอยู่บนแขนของไอร่อนถึงกับเป็นตัวเลขติดลบ 619 หน่วยเลยทีเดียว แสดงให้เห็นถึงพลังทำลายอันสูงส่งของดาบเพลิงอัคคีได้อย่างเต็มภาคภูมิ ส่วนโซเฟียนั้นยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับถอดหมวกป้องกันออกและสะบัดผมอย่างสบายใจ
โซเฟียนั่งยองๆ ลงไปเบื้องหน้าไอร่อนพร้อมกับลองนำมือไปแตะที่ไหล่ที่สวมด้วยชุดเกราะป้องกันของไอร่อน มีควันลอยออกมาจากชุดเกราะของไอร่อนนิดหน่อย
“ สงสัยคงจะร้อนน่าดู ท่าทางชุดเกราะของนายคงจะกันได้แต่พวกอาวุธเท่านั้นแหละมั้งนะ แหะๆ ”
จบพูดก็โซเฟียเสียบดาบกลับเข้าฝักดาบตามเดิม จากนั้นก็ถือหมวกป้องกันกลับไปยังฝั่งของตัวเอง เด็กชายนักประกาศเมื่อตั้งสติได้แล้วก็รีบประกาศเสียงดังออกไปว่า
“ กะ การ ประลองคู่ที่สองผู้ชนะก็คือ อัศวินเพลิง โซเฟีย แห่งโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ครับผม !!!”
เสียงเฮ ดังลั่นห้องพร้อมด้วยเสียงปรบมือจากนักเรียนอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งก็มีนักเรียนชายบางคนถึงกับตะโกนไปดังๆ ว่า “ ผมรักคุณ ”
ส่วนวานั้นได้แต่ปรบมืออยู่อย่างเดียวโดยที่ยังคงตะลึงอยู่ไม่หาย ดีว่าและซาซาไรต่างก็ทำเช่นเดียวกันเพียงแต่ว่าทั้งสองคนนั้นไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นเหมือนกับวาสักเท่าไหร่นัก
“ เล่นเสียแรงเชียวนะ ไม่ออมมือบ้างเลยนะเรา ” รุ่นพี่ซาโต้ยิ้มอย่างภูมิใจให้กับโซเฟียเมื่อเธอเดินมาถึง
“ แหะๆ หนูว่ามันก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากนี่ค่ะ แค่กระบวนท่าแรกเอง ของรุ่นพี่ยังยิ่งกว่าหนูเสียอีก ”
ทั้งคู่ต่างหัวเราะกันโดยไม่ได้นัดกันไว้ แต่ทั้งคู่ก็หัวเราะอยู่ได้ไม่นานนักก็ต้องหยุดหัวเราะในทันทีเนื่องจากเสียงเด็กนักเรียนชายทางฝั่งโรงเรียนเกเบียลที่ตะโกนดังออกมา
“ ชิ ! อย่าเพิ่งดีใจกันไปนัก ที่ผ่านมามันมีแต่พวกกระจอกเท่านั้น คู่ต่อจากนี้เราต่อให้พวกแกสามคนที่เหลือเข้ามาพร้อมๆ กันได้เลย หรือจะมากันหมดทั้งห้าคนนั่นเลยก็ได้นะ เราขอแค่คนเดียวก็พอแล้ว
ผู้ที่ตะโกนออกมานั้นถึงกับเป็นจีดาบคลั่งนั่นเอง !!!
_________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น