โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #29 : บทเรียนที่ 24 กางเขนสีเลือดและความทรงจำของเจ้าชาย

                                 บทเรียนที่ 24  กางเขนสีเลือดและความทรงจำของเจ้าชาย

                      ท้องฟ้ามืดครึ้มค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีจางลงเรื่อยๆ       ช่วงเวลาเช่นนี้ความจริงเหมาะแก่การนอนรอพระอาทิตย์ขึ้นแท้ๆ    แต่ภายในห้องนั้นกลับมีคนลุกขึ้นแล้ว 

                เจ้าชายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  เขากลับไม่มีความรู้สึกง่วงหลงเหลือเลยแม้แต่น้อย   เหลียวไปดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนผาผนังแล้วเป็นเวลาประมาณตีห้า 

                     ' นี่ทำไมเราถึงตื่นเช้าผิดปกติอย่างนี้น่ะ   แถมไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิดเดียว '

                เมื่อคิดไปคิดมาแล้ว  ที่เขาตื่นเช้า หรือใกล้เช้าผิดปกติแบบนี้ในวันนี้นั่นก็เพราะ   วันนี้เป็นวันหยุดพิเศษของทางโรงเรียนนั่นเอง   แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ  วันนี้เป็นวันพฤหัส  และสืบเนื่องจากวันนี้เป็นวันพฤหัสนั่นก็หมายความว่าวันนี้คือ วันเกิดของเขา   และก็สืบเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของเขาอีก  ดังนั้นจึงเป็นวันที่เขาได้นัดไปเที่ยวกับรีน่านั่นเอง

                       แต่เวลานัดหมายนั้นไม่ใช่เช้าตรู่ขนาดนี้    คงเป็นเพราะความตื่นเต้นทำให้เจ้าชายตื่นขึ้นมาได้   

                       เจ้าชายตัดสินแล้วว่าจะไม่นอนต่ออีก   เพราะเขารู้สึกว่าการที่เขาจะมีโอกาสได้ตื่นขึ้นมาในเวลาแบบนี้คงจะมีไม่กี่ครั้งเท่านั้น   และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญสำหรับเขา     เขาจึงกลัวว่าหากนอนต่ออาจจะตื่นขึ้นมาอีกทีไม่ได้ก็ได้

                 ดังนั้นเจ้าชายเลิกผ้าห่มขึ้น  ยืนบิดขี้เกียจสักพักก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวในทันที    หลังจากนั้นเจ้าชายก็ใช้เวลาไปกับการเลือกเสื้อที่ใช้ใส่ในวันนี้   

                       ไม่นานนักเจ้าชายก็สามารถเลือกเสื้อที่เขาจะใส่ในวันนี้ได้    ชุดที่เขาสวมใส่นั้นเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวท่าทางธรรมดาๆตัวหนึ่งเท่านั้น   บนตัวเสือไม่มีลวดลายใดๆเป็นพิเศษ  มีเพียงแค่สัญลักษณ์กางเขนสีเทาอยู่ที่ข้างแขนเสื้อด้านขวาเท่านั้น    ส่วนกางเกงนั้นเจ้าชายเลือกกางเกงผ้าขายาวสีขาวตัวหนึ่ง     เมื่อสวมใส่จนครบชุดแล้วกลับคล้ายเจ้าชายจริงๆ  

                       เจ้าชายใช้เวลาในการจัดเตรียมของที่เขาจะเอาไปในวันนี้อยู่สักพักหนึ่ง  ตรวจดูจำนวนเงินในกระเป๋าว่ามีพอหรือไม่     จากนั้นเมื่อเห็นว่าเตรียมพร้อมแล้วก็สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวพร้อมกับเดินออกจากห้อง  แต่ก็เหมือนกับเพิ่งคิดได้   เขาสังเกตว่าเวลาในตอนนี้แค่เพียงตีห้าสิบห้านาทีเท่านั้น   แต่เวลานัดคือ แปดนาฬิกา   นั่นก็หมายความว่าหากเขาออกจากห้องไปตอนนี้ต้องรออยู่อีกสามชั่วโมงเลยทีเดียว  

                 ดังนั้นเจ้าชายถอดร้องเท้าออกกลับเข้าห้องนั่งลงบนเตียง    ครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งก็เดินไปหยิบหนังสือนิยายเล่มหนึ่งจากนั้นก้าวออกจากห้องไป  

                 เจ้าชายนั่งสั่งอาหารที่ลอบบี้ใต้หอมารับประทาน   ใช้เวลาไม่นานนักก็ลุกขึ้นไปจากเงิน    จากนั้นก้าวออกจากหอ  

                      เมื่อออกมาห้องหอพบว่าอากาศข้างนอกค่อนข้างหนาวพอสมควร  แต่เขากลับชอบอากาศแบบนี้เป็นพิเศษ 

                       ที่เบื้องหน้าของเขาปรากฏคนในเสื้อคลุมสีส้มตัวหนึ่งวิ่งผ่านหน้าเขาไป     เมื่อคิดอยู่สักพักก็จำจดออกว่าเป็นเด็กหนุ่มเมื่อวันนั้นที่เป็นคนใช้พลังลมหยุดไพ่ของซาซาไรไว้    แต่จะกล่าวทักทายก็ไม่ทันเสียแล้ว

                       เจ้าชายเดินตรงไปเรื่อยๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลนักก็ถึงต้นไม้ใหญ่เจ้าชายมองไปรอบๆพร้อมสูดอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ค่อยทรุดนั่งลงใต้ต้นไม้   เห็นว่าพอมีแสงสว่างขึ้นมาบ้างแล้วก็เปิดหนังสือนิยายที่พกมานั่งอ่านไปเรื่อยๆ

                       เจ้าชายชอบการอ่านหนังสือใต้ต้นไม้นี้มากเพราะมันทำให้เขารู้สึกมีสมาธิกว่าปกติ  ดังนั้นจึงเลือกที่จะลงมาอ่านที่นี่แทนที่จะนั่งอยู่บนห้อง  

                   ไม่ทราบเวลาผ่านไปนานเท่าใด  ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีขาว  พระอาทิตย์ส่องแสงลงมาแล้ว   เบื้องหลังเจ้าชายกลับปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัว

                    " ฮะ แฮ่ม "  คนที่เบื้องหลังเจ้าชายส่งเสียง   เจ้าชายซึ่งกำลังมีสมาธิกับการอ่านหนังสือไม่ทันสนใจสิ่งรอบข้าง  เมื่อได้ยินเสียงถึงดับสะดุ้งหันกลับไปมองในทันที

                          คนที่ส่งเสียงนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นรีน่านั่นเอง    วันนี้เธอใส่เสื้อยืดสีขาวพร้อมด้วยเสื้อแจ๊กเก็ตสีขาว  กระโปรงยีนสีขาว และรองเท้าผ้าใบสีขาว  เธอแต่งชุดขาวเช่นนี้คล้ายกับนัดแน่ะกับเจ้าชายมาก่อนแล้ว  แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งสองคนไม่ได้นัดแน่ะอะไรกันไว้เลย   นั่นสร้างความประหลาดใจแก่ทั้งสองคนเป็นอย่างมาก

                           " อ่า ตกใจหมดเลยมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย "   เจ้าชายถามพร้อมกับยิ้มให้

                            " ก็เมื่อสักครู่นี้เองละ "

                     เจ้าชายเมื่อเห็นรีน่าก็อดคิดไม่ได้ว่า  วันนี้เธอดูสวยกว่าทุกวัน นั่นอาจเป็นเพราะวันนี้เธอแต่งตัวได้เข้าชุดเป็นพิเศษก็ว่าได้

                             " นี่กี่โมงแล้วหรอ " 

                             " ก็ " รีน่าก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ " เจ็ดโมงสีสิบ"

                      " ยังไม่แปดโมงเลยนิ  มาก่อนเวลาตั้งยี่สิบนาทีเลยนะเนี่ย "  เจ้าชายหัวเราะ

                            " ถ้าอย่างนั้นจะรอให้แปดโมงก่อนแล้วเราค่อยมาก็ได้เอาไหม  ตอนนี้เราจะได้กลับไปก่อน "                    

                             รีน่าแกล้งแหย่    

                             " ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ฮ่าๆ " เจ้าชายหัวเราะ จากนั้นค่อยๆ ลุกขึ้น  " ว่าแต่ถ้าอย่างนั้นเราจะไปกันเลยดีไหม "                      

                      รีน่าพยักหน้าให้เจ้าชาย   จากนั้นทั้งสองคนก็เดินตรงไปยังประตูหน้าโรงเรียนเพื่อไปขึ้นรถประจำทางไปยังสวนสนุก    ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้นเจ้าชายรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่น่าจดจำวันหนึ่งจริงๆ   ถ้าหากทุกวันเป็นได้เช่นวันนี้ก็คงจะดีไม่น้อย

                              ทั้งสองคนใช้เวลาไม่นานนักในการรอรถประจำทาง   จากนั้นก็นั่งรถมาสักพักก็มาถึงสวนสนุก    รถประจำทางเมื่อจอดลงทั้งสองคนก็ก้าวลงจากรถ   เบื้องหน้านั้นปรากฏผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน   ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเช้าเช่นนี้ผู้คนยังมากมายขนาดนี้     

                              " โห คนเยอะจังเลยเนอะ  "  รีน่ากล่าวพร้อมมองผู้คนรอบๆ

                              " นั่นสิเนอะ แต่ก็ดีแล้วละ บรรยากาศจะได้สมกับเป็นสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหน่อย  "   

                            ทั้งสองเดินตรงไปเรื่อยๆ เพื่อไปยังที่ขายบัตรผ่านประตู   บริเวณที่ขายบัตรก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย  บ้างมาเที่ยวเป็นกลุ่ม  บ้างก็มากันสองคน  หรือบางคนถึงกับมาคนเดียวก็มี   แต่ไม่ว่าคนจะเยอะเพียงใดก็ตาม  ก็ยังดีที่ทางสวนสนุกแห่งนี้นั้นมีช่องบริการต่อคิวให้มากพอที่จะทำให้แถวหนึ่งไม่ต้องต่อคิวกันยาวมากนัก

                            เจ้าชายกับรีน่าต่อแถวไม่นานนักก็ถึงเค้าเตอร์ขายบัตร  ซึ่งที่เค้าเตอร์นั้นมีคนขายบัตรแต่งตัวเป็นตัวตลกอยู่

                            " ไม่ทราบว่ารับบัตรเข้ากี่ที่ครับ "   เจ้าตัวตลกถาม

                            " สองที่ครับ "  เจ้าชายตอบ  พร้อมกับยิ้มเงินในกระเป๋าส่งให้เจ้าตัวตลก    จากนั้นเจ้าตัวตลกก็ส่งบัตรแข็งคล้ายบัตรเครดิตสองใบให้กับเจ้าชาย    พร้อมกล่าวคำ " ขอบคุณมากครับ "

                      เจ้าชายหยิบบัตรนั้น  พร้อมกับเดินออก  แต่ขณะที่เขาก้าวออกไปเพียงไม่กี่ก้าวเจ้าตัวตลกก็ตะโกนเรียกเขา 

                             " มีอะไรหรอครับ "   เจ้าชายเดินไปถามเจ้าตัวตลก

                             " อ๋อ คือว่าวันนี้ทางสวนสนุกของเรามีกิจกรรมพิเศษนะครับ  เนื่องในโอกาสฉลองครบรอบ 10 ปี   สำหรับคู่รักที่มาด้วยกันสามารถเข้าร่วมเกมชิงของรางวัลได้นะครับ  กิจกรรมจะจัดในตอนเย็นของวันนี้  รายละเอียดอ่านได้ตามนี้เลยนะครับ   " 

                      เจ้าตัวตลกยื่นใบปลิวให้กับเจ้าชาย   รีน่าเมื่อได้ยินคำว่าคู่รักก็หน้าแดงขึ้นมาทันที    ส่วนเจ้าชายนั้นแอบขำเล็กน้อย  จากนั้นก็เดินออกมาจากช่องซื้อบัตร

                             " อะ นี่ค่าบัตรเข้า "  รีน่ายื่นเงินค่าบัตรให้กับเจ้าชาย   ส่วนเจ้าชายนั้นยังคงขำอยู่กับอาการอายของรีน่า

                             " ไม่เป็นไรหรอก  ถือว่าเราเลี้ยงก็แล้วกัน   ก็วันนี้มันวันเกิดเรานี่น่ะ "

                      รีน่าเห็นเจ้าชายยิ้ม ยิ่งรู้สึกอายจึงมองค้อนเจ้าชายไปทีหนึ่ง  จากนั้นหยิบบัตรของเจ้าชายพร้อมทั้งเดินไปที่หน้าประตู  ทิ้งให้เจ้าชายยืนงงอยู่         เจ้าชายเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามไปในทันที

                             " โห น่าเล่นจังเลย "    รีน่าเงยหน้ามองไปยังเจ้าเครื่องเล่นไวกิ้งยักษ์    เห็นผู้คนที่อยู่ข้างเครื่องเล่นส่งเสียงโห่ร้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่   จึงชวนเจ้าชายเล่นดู     

                             เจ้าชายแค่เห็นก็รู้สึกสยองแล้ว   เจ้าเรือไวกิ้งขนาดยักษ์นี้ไม่เพียงใหญ่กว่าที่สวนสนุกอื่น   ทั้งเรื่องของความสูง และแรงในการโยนของไวกิ้งที่นี้นั้นเหนือกว่าที่อื่นๆเกือบสองถึงสามเท่าเลยทีเดียว    ซึ่งก็ไม่ต้องคิดเลยว่าหากคนที่กลัวความสูงเล่นเข้าไปจะมีสภาพเป็นอย่างไร 

                             เจ้าชายเองแม้จะไม่กลัวความสูงแต่ก็อดที่จะสยองในใจไม่ได้      เขาความจริงไม่คิดที่จะเล่นเจ้าเครื่องเล่นเครื่องนี้เลยแม้แต่น้อย    แต่ไม่ทราบเพราะอะไรเมื่อรีน่าก้าวเข้าไปต่อคิวรอเครื่องเล่น  ขาของเขากลับพาตัวเองไปโดยที่ตัวเองไม่ทันรู้ตัว   แถมปากก็ไม่ได้เอ่ยปฎิเสธเลยแม้แต่น้อย  

                      ไม่นานนักเจ้าเครื่องเล่นไวกิ้งก็หยุดลงพร้อมด้วยประตูข้างๆเรือก็เปิดออก   ผู้เล่นชุดก่อนค่อยๆก้าวลงจากเครื่องเล่น   บางคนยิ้มแย้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น    บางคนทำท่าตกใจเล็กน้อยราวกับฝันร้ายได้จบลงไปแล้ว    แต่ที่ทำให้เจ้าชายต้องรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องก็คือ  มีเด็กหนุ่มสองสามคนหามเพื่อนที่หมดสติลงมาด้วย   นั่นยิ่งทำให้เจ้าชายรู้สึกกลัวเข้าไปใหญ่     ขนาดเขายังไม่ขึ้นเลยยังกลัวขนาดนี้    เมื่อขึ้นไปอาจมีสภาพเช่นเดียวกันกับเด็กหนุ่มคนเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นได้

                         ไม่ทันจะคิดอะไรต่อเมื่อพนักงานจัดการกับผู้เล่นชุดก่อนเรียบร้อยแล้วก็เปิดประตูเชิญผู้เล่นชุดใหม่     เจ้าชายบอกกับรีน่าว่าควรจะเลือกที่นั่งแถวกลางเรือเพราะเวลาเรือโยนตัวขึ้นไปจะไม่สูงมากเกินไป    แต่รีน่าคล้ายไม่ได้ยินกลับพาเจ้าชายเดินตรงไปที่หัวเรือ  ซึ่งถือได้ว่าเป็นจุดที่เรือจะถูกโยนไปสูงที่สุด    

                           เจ้าชายไม่ทราบจะกล่าวอะไรดี   รู้ตัวอีกทีเขาก็นั่งลงแล้ว 

                           รีน่าเห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดีนักจึงแกล้งแหย่เล่น

                            " เป็นอะไรไปหรอ  ท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะ   หรือว่ากลัว  ถ้ากลัวจะเปลี่ยนไปนั่งตรงกลางก็ได้นะเราไม่ว่าหรอก "

                     เจ้าชายไหนเลยบอกว่าตัวเองกลัวได้   ในเมื่อขนาดรีน่ายังไม่แสดงท่าทางว่ากลัวเลยแม้แต่น้อย

                            " ใครบอกว่าเรากลัวกัน   ถ้าเรากลัว เราคงจะกลัวว่าเธอจะเป็นลมไปทั้งๆที่เล่นอยู่ต่างหากละ "

                     " อ๋อ งั้นหรอ "

                     ทั้งสองคนขณะกำลังจะกล่าวอะไรกันต่อเครื่องก็ล็อคตัวผู้เล่นไว้แล้ว   จากนั้นก็ได้ยินเสียงนับถอยหลังเตรียมการเริ่มเล่น 

                            เสียงนับถอยหลังดังขึ้น  สาม  สอง  หนึ่ง  !!!!!!

                      เรือไวกิ้งถูกโยนขึ้นในทันที    เสียงผู้คนที่อยู่บนเครื่องโห่ร้องกรี๊ดกร๊าดเป็นการใหญ่      ส่วนเจ้าชายนั้นสัมพัสได้ถึงความเร็วในการโยนได้เป็นอย่างดี  และแล้วทันใดนั้นเองด้านหัวเรือก็ถูกโยนขึ้นสูงขึ้นในทันที       ความสูงนั้นประมาณตึกชั้นห้าชั้นหกเลยก็ว่าได้    และเมื่อมองลงไปที่เบื้องล่างแล้วก็อย่าได้พูดถึง   มองจากตรงนี้ไปนั้นแทบจะเห็นผู้คนเป็นเม็ดข้าวเลยก็ว่าได้   เสียงผู้คนร้องลั่นเป็นการใหญ่

                            รีน่านั้นก็ร้องออกมาด้วยความหวาดเสียวเช่นกัน    ส่วนเจ้าชายนั้นกลับนิ่งเงียบไปเสียแล้ว   

 รีน่านั้นแม้จะหวาดเสียวอยู่บ้าง   แต่เมื่อเห็นเจ้าชายเงียบผิดปกติจึงคิดว่าเจ้าชายสลบไปแล้วจริงๆ รีบหันไปมองเจ้าชายแต่กลับพบกับสายตาของเจ้าชายจ้องมองมาที่ตนเองอยู่แล้วพร้อมกับรอยยิ้ม  ถึงกับต้องหันหน้ากลับไปด้วยความอายในทันที    

                            ตลอดเวลาที่เล่นเครื่องเล่นนี้เจ้าชายไม่ได้แสดงอาการหวาดเสียวเลยแม้แต่น้อย  เขาเองก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ทำไมไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย  

                            เมื่อลงจากเครื่องเล่นเห็นรีน่าถอนหายใจเล็กน้อย  จากนั้นแทนที่เธอจะยิ้มกลับทำหน้าแสดงความกังวล   เจ้าชายเห็นรีน่าไม่ค่อยสบายใจจึงถาม

                           " เป็นอะไรไปหรอ ดูท่าทางไม่ค่อยสบาย  เล่นไวกิ้งแล้วรู้สึกมึนหรือเปล่า  ถ้าอย่างนั้นพักก่อนก็ได้นะ    หรือว่าถ้าไม่สบายจริงๆเดี๋ยวเราลองไปหาที่พยาบาลให้ดูไหม "

                    รีน่าส่ายหน้า

                          " เปล่าหรอก  เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก  แต่เห็นเธอไม่กลัวเลยน่ะสิ   กลับนั่งเงียบ  มันไม่สนุกหรอ   ถ้าอย่างนั้นเราขอโทษนะที่ชวนเล่นน่ะ "

                   เจ้าชายเห็นรีน่าเป็นห่วงว่าตัวเองสนุก หรือไม่สนุกแค่นี้ก็เป็นกังวลใจ  รู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย จึงยิ้มขึ้นบอกไปว่า

                          " ไม่หรอก  มันสนุกจะตายไป   แต่ที่เราไม่แสดงอาการกลัวเลยเราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน   ทั้งๆที่ก่อนขึ้นกลัวแทบตาย   คงเพราะเราเห็นเธอกลัวมั้งเราเลยไม่กลัว ฮ่าๆ "

                    รีน่าได้ยินดังนั้นแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในความหมายของเขา  แต่ก็สบายใจขึ้นเยอะ  ดังนั้นชวนเขาไปเล่นเครื่องเล่นเครื่องต่อไป   

                          แต่ที่เจ้าชายรู้สึกก็คือ  เขากลัวแทบตาย  แต่เมื่อเห็นรีน่ากลัวถ้าเขายังกลัวอยู่ก็คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้  หากเธอเป็นอะไรขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงต้องไม่กลัว   นี่คล้ายเป็นหนึ่งในคติของเขา  หากต้องการปกป้องใครสักคน  แต่ตัวเองไร้ซึ่งจิตใจที่เข้มแข็งแล้ว ยังจะสามารถปกป้องใครได้อีก 

                         จากนั้นทั้งสองคนก็เล่นเครื่องเล่นไปอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นเมืองกระจกซึ่งข้างในเต็มไปด้วยกระจกมากมาย  เวลาส่องจะได้ภาพไม่เหมือนกันเพราะกระจกจะมีรูปทรงแตกต่างกันไปมากมายนับไม่ถ้วน   มีครั้งหนึ่งรีน่าส่องกระจกแล้วกลายเป็นรูปร่างอ้วนขึ้นมา  ทำให้เจ้าชายอดหัวเราะแทบไม่ได้      หรือไม่ว่าจะเป็นการเข้าไปในบ้านผีสิงซึ่งจัดทำได้เหมือนจริงอย่างยิ่ง   แต่เจ้าชายคิดว่างานฮาโลวีนที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นมานั้นก็น่ากลัวไม่แพ้กัน   และเครื่องเล่นอื่นๆอีกมากมาย  ซึ่งต่อให้ใช้เวลาสองสามวันก็ไม่มีทางเล่นจนหมดทั้งสวนสนุก  

                      เวลาผ่านไปรวดเร็วอย่างยิ่ง  เจ้าชาย และรีน่าเองก็รู้สึกเช่นนั้น   ซึ่งที่จริงเวลาแห่งความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นานจริงๆ    และขณะนี้ก็ใกล้ถึงเวลาของกิจกรรมพิเศษของทางสวนสนุกแล้ว   นั่นก็คือ กิจกรรมแข่งขันของคู่รักที่มาเที่ยวนั่นเอง 

                      เจ้าชายเองเหมือนเพิ่งนึกได้  จึงหยิบใบปลิวที่เจ้าตัวตลกให้มาในตอนก่อนเข้าสวนสนุกขึ้นมาดู   ในใบนั้นไม่ได้เขียนอะไรไว้มากมาย  เพียงแค่ว่าขอเชิญคู่รักที่มาในวันนี้เข้าร่วมกิจกรรมแข่งขันหาคู่รักประจำวัน  คู่รักที่จะชนะก็จะได้ของรางวัลที่ทางสวนสนุกจัดขึ้นมา  โดยเกมก็อาจจะเป็นการตอบปัญหา  หรือวัดดวงของคู่รักเป็นต้น

                      รีน่าเห็นเจ้าชายหยิบใบปลิวนั้นขึ้นมาดูก็เพิ่งนึกได้เหมือนกัน   ตัวเองอดเขินไม่ได้   

                      " ว่าไงสนใจไหม "    เจ้าชายถาม  เขาความจริงไม่อยากคิดอะไรมาก  ที่จริงถึงกับไม่กล้าถามเพราะเกรงใจรีน่า   แต่กว่าจะคิดได้ตัวเองก็ถามออกไปเสียแล้ว

                      " อะไรที่ว่าสนใจ "   รีน่ากล่าวทำเป็นไม่รู้   พร้อมกับชี้ไปยังใบปลิว  " หมายถึงไอ้กิจกรรมคู่รักอะไรเนี่ยหรอ "

                 เจ้าชายอายเล็กน้อย  พร้อมกับพยักหน้า    เห็นรีน่าทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง   คิดในใจว่า เธอคงจะต้องบอกปฎิเสธแน่นอน  ไม่แน่อาจจะโกรธเขาก็ได้     ดังนั้นจึงคิดจะเปลี่ยนเรื่อง     แต่ไม่ทันที่จะเปลี่ยนเรื่องรีน่าก็กล่าวออกมา

                     " อืม มันก็น่าสนใจดีนะ  ลองไปเล่นกันดูไหม "

                คำพูดของรีน่าทำให้เจ้าชายถึงกับตะลึง   เขาไม่คิดว่าเธอจะบอกอย่างนี้   ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเธอยอมรับเขาเป็นแฟนทางอ้อมแล้วอย่างนั้นหรือ ?   แต่ไม่ทันไรความคิดของเขาก็ต้องสลายไปนั่นเพราะรีน่ากล่าวดักมาว่า

                   " นี่ๆ อย่าคิดอะไรมากนะ  ที่เราอยากเล่นก็เพราะ….  เพราะอยากได้ของรางวัลก็เท่านั้น "

               เจ้าชายแอบผิดหวังในใจ  แต่ก็ยิ้มให้กับรีน่า  

               " อืม แต่สำหรับเราแค่เธอยอมไปเล่นด้วยก็ถือว่าเป็นของรางวัลแล้วละ  "

                รีน่าเมื่อได้ยินก็ต้องมองค้อนใส่เขาทีหนึ่ง  แต่ตัวเองอดที่จะอดยิ้มไม่ได้    

                ทั้งสองพากันเดินไปยังสถานที่จัดกิจกรรม  ซึ่งมองจากตรงนี้ไปไกลๆก็พอจะเห็นลางๆแล้ว    ที่บริเวณงานนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นคู่รักที่จะมาร่วมกิจกรรมกันในครั้งนี้  หรือไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่ต้องการจะมาดูกิจกรรมในครั้งนี้   และคนของทางสวนสนุกที่แต่งตัวเป็นตัวการ์ตูน หรือตัวตลกต่างๆมากมาย  กำลังแจกของเล็กๆน้อยให้กับผู้คนที่อยู่บริเวณนั้น 

                     และที่สะดุดตาที่สุดก็คือ เวทีที่การจัดกิจกรรม   หากจะบอกว่าเป็นเวทีที่จัดกิจกรรมตอบปัญหาธรรมดาก็ออกจะดูใหญ่เกินไปหน่อย  แต่ก็ไม่น่าแปลกสำหรับสวนสนุกที่ใหญ่เช่นที่นี่    บนเวทีตกแต่งไปด้วยดอกไม้สีชมพูเป็นหลักและสีอื่นๆรวมๆกัน ดูแล้วน่ารักสวยงาม     ส่วนพื้นหลังของเวทีเป็นรูปปราสาทคล้ายปราสาทในนิยายแฟนตาซีทั่วๆไป   เพียงแต่ตกแต่งให้ดูสวยงามเหมาะสำหรับในการจัดกิจกรรมครบรอบ 10 ปีสวนสนุกแห่งนี้ และกิจกรรมสำหรับคู่รัก

                       เจ้าชายไม่อยากจะคิดเลยว่า  หากเป็นวันวาเลนไทน์แล้วเวทีจะเลิศหรูอลังการขนาดไหน   แต่ดูไปดูมากิจกรรมคู่รักนี้ก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงวันวาเลนไทน์ได้จริงๆ

                      และแล้วดูเหมือนว่ากิจกรรมฉลองครบรอบ 10 ปี และกิจกรรมคู่รักกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว    เจ้าชายและรีน่าเดินเข้าไปถึงบริเวณหน้าเวทีพอดี    เห็นพิธีกรตัวตลกขึ้นมากล่าวเปิดงาน และทันใดนั้นเสียงดังของพรุก็ดังขึ้น   พรุถูกจุดขึ้นเป็นรูปสัญลักษณ์ตัวตลกประจำสวนสนุก และรูปต่างๆมากมาย   ผู้คนรอบๆต่างปรบมือให้กับการความอลังการและความสวยงามของพรุ  

                        จากนั้นพิธีกรตัวตลกก็กล่าวเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของสวนสนุกนี้ก่อนที่จะเชิญคู่รักที่มาในวันนี้เข้าร่วมกิจกรรม    

                        " เอาละครับ  ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ทุกๆท่านรอคอยกันแล้วนะครับ  กิจกรรมพิเศษที่จัดขึ้นในวันฉลองครบรอบ 10 ปี   เราจะทำการสุ่มคู่รักที่มาในวันนี้ขึ้นมาแข่งขันกันบนเวทีนี้  โดยหากคู่รักคู่ไหนตอบได้ถูกใจกรรมการมากที่สุดก็จะเป็นผู้ชนะ  ได้รับของรางวัลไป    ซึ่งกรรมการของเราในวันนี้ไม่ใช่ใครอื่น  แต่เป็นผู้คนที่มาชมงานอยู่ในวันนี้  โดยเราจะมอบรีโมทให้แต่ละคน   หากถูกใจคำตอบหรือคู่รักคู่ไหนก็ให้กดให้คะแนนกันตามใจชอบนะครับ "

                          จากนั้นเจ้าตัวตลกอ่านโน้ตย่อในมือพร้อมกับกล่าวต่อ

                          " เอาละครับ  ต่อจากนี้เราจะทำการสุ่มคู่รักที่จะขึ้นมาบนเวทีนี้เป็นจำนวน 10 คู่ด้วยกันนะครับ   เนื่องจากสีประจำสวนสนุกของเขาเป็นสีขาว  ดังนั้นขอเชิญคู่รักที่มีเครื่องประดับ เสื้อผ้า หรือของอะไรก็ได้ที่เป็นสีขาวก้าวขึ้นมาบอกเวทีได้เลยครับ !!! "

                   พอเจ้าตัวตลกกล่าวเช่นนี้เสียงผู้คนมากมายก็พูดขึ้น   เห็นคู่รักบางคู่จูงมือกันขึ้นเวที   บางคู่มีตัวตลกเป็นคนชักชวนขึ้นไป   บางคู่ไม่มีอะไรที่เป็นสีขาว  แต่ฝ่ายชายบอกว่าตัวเองคิดมากมีผมหงอกสีขาว  เจ้าตัวตลกกลับให้ผ่านขึ้นไปได้

                        เจ้าชายรู้สึกว่าบริเวณรอบๆเขาเต็มไปด้วยสายตาของผู้คนที่กำลังจับจ้องมา   นั่นก็เพราะไม่เพียงเขาจะใส่ชุดสีขาวทั้งตัว  แต่รีน่าเองก็ใส่ชุดสีขาวด้วยเช่นกัน    ดังนั้นก็ไม่เป็นที่น่าแปลกที่ผู้คนจะต้องจ้องมองมายังเขา

                        ขณะนี้คู่รักที่อยู่บนเวทีมีทั้งหมด เก้าคู่แล้ว   เหลือเพียงคู่เดียวเท่านั้น    เจ้าชายตอนแรกคิดจะขึ้นไปเล่นๆ  แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับไม่กล้าที่ก้าวขึ้นไปแม้แต่น้อย      แต่เขาก็คิดถึงรีน่าที่อุส่าห์ตกใจว่าจะขึ้นไปเล่นแล้ว   ถ้าหากเขาไม่กล้าขึ้นไปก็คงจะทำให้เธอผิดหวัง  

                         แต่ทันใดนั้นไม่ทันที่เจ้าชายจะก้าวไปไหนทั้งสิ้น  เสียงของพิธีกรตัวตลกก็ดังขึ้น

                         " โอ้ !! และแล้วเราก็ได้คู่รักครบทั้งสิบคู่แล้วละครับ "  

                    เจ้าชายได้ยินว่าได้ครบทั้งสิบคู่แล้วก็เกิดอาการผิดหวังขึ้นมาในทันที   แต่ผู้คนบริเวณรอบๆกลับหันมามองยังเขาทั้งสองคนอยู่ แถมยังมากขึ้นอีกด้วย  

                          " ใช่แล้วละครับ  นั่นก็คือ คู่สุดท้ายของเรานั่นเอง "

                    ที่แท้พิธีกรตัวตลกบอกว่าครบแล้วนั้นรวมถึงเขา และรีน่าด้วยนั่นเอง    โดยสาเหตุที่พิธีกรตัวตลกชี้มายังเขาก็เพราะเจ้าตัวตลกตัวหนึ่งเป็นคนยกมือขึ้นเลือกเขาทั้งสองคนให้นั่นเอง     โดยเจ้าตัวตลกที่เลือกเขาทั้งสองคนนั้น   เจ้าชายจำได้ว่าเป็นเจ้าตัวตลกที่ขายบัตรผ่านทางให้กับเขาในตอนเช้านั่นเอง

                          เสียงผู้คนโดยรอบปรบมือดังขึ้นอย่างชอบใจ   เพราะเห็นการแต่งตัวของทั้งสองคนเข้าชุดกันได้เป็นอย่างดี      เจ้าชายเห็นรีน่าหน้าแดงตัวเองแม้อายแต่ก็ต้องสะกดอาการเอาไว้ค่อยๆก้าวขึ้นไปบนเวที 

                            " ตอนนี้เราได้คู่รักที่จะแข่งกันครบสิบคู่แล้วนะครับ  ก็จะขออธิบายกติกาสักนิดหน่อย  โดยกติกานั้นไม่มีอะไรยากครับ   เราจะมีคำถามทั้งหมดสิบข้อโดยจะให้คู่รักแต่ละคู่เป็นคนตอบ  หากคู่ไหนตอบได้โดนใจกรรมการก็จะได้ผ่านเข้ารอบไป   คู่ไหนที่กรรมการให้คะแนนน้อยที่สุดก็ต้องตกรอบไป   โดยสุดท้ายจะเหลือคู่รักประจำวันที่เป็นผู้ชนะเพียงคู่เดียวเท่านั้น   เอาละครับถ้าพร้อมกันแล้วขอเชิญพบกับคำถามข้อแรกเลยครับ !!!! "

                   เสียงผู้คนปรบมือกันดังขึ้น    เจ้าชายหันไปมองรีน่าทั้งสองพบสายตาจากนั้นก็ยิ้มให้กัน  

                         " เธอว่าเราจะผ่านรอบแรกไหม "   เจ้าชายถามพร้อมกับขำตัวเอง

                         " ก็ไม่รู้เหมือนกัน  "    รีน่ายิ้มให้  แต่ในใจกลับคิดอยากจะผ่านรอบแรกให้ได้ก็ยังดี

                          และแล้วพิธีกรตัวตลกก็เอ่ยคำถามข้อแรกขึ้น

                         " ข้อแรกถามว่า   ครั้งแรกที่เจอกันนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร !!! "

                   พอผู้คนได้ยินก็ร้องชมชอบใจคำถามนี้เป็นการใหญ่     เจ้าชายกับรีน่าหันมามองหน้ากัน  แต่ไม่ทันที่เขาทั้งสองจะคิดอะไร   เจ้าตัวตลกก็เริ่มถามคู่รักคู่แรกที่อยู่ทางด้านขวาสุดเสียแล้ว

                           โดยที่คู่แรกบอกว่าได้เจอกันครั้งแรกเพราะตอนนั้นเรือโคลงเคลง  ฝ่ายหญิงเซ ฝ่ายชายเห็นเลยเข้าไปช่วย  ผู้คนปรบมือชอบใจเป็นการใหญ่     จากนั้นเจ้าตัวตลกก็ถามไปเรื่อยๆ โดยที่เจ้าชาย และรีน่าถือว่าเป็นคู่สุดท้าย    มีบางคู่บอกว่าเพราะจูงสุนัขไปเดินเล่น  แล้วสุนัขทั้งสองกัดกันเลยรู้จักกันก็มี    จนกระทั่งในที่สุดก็ถึงคิวของคู่เจ้าชาย  

                            ผู้คนต่างจับตามองคู่ของเขาเป็นพิเศษ  มีบางคนคิดว่าคงเป็นการเจอกันที่โรแมนติกเป็นที่สุด   เพราะดูจากการแต่งตัวที่คล้ายกันของทั้งสองคน        แต่พอได้ยินเจ้าชายบอกว่าตอนนั้นเขาเข้าไปช่วยเด็กชายที่กำลังโดนซ้อมแล้วรีน่ามาเห็นทุกคนก็เงียบไปในทันที

                           เจ้าชายมองไปรอบๆไม่ทราบว่ากล่าวอะไรผิด  คาดว่าตัวเองคงจะต้องตกรอบแรกแล้วแน่ๆ   แต่ไม่ทันไรเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นมาทันที    ผู้คนรอบๆกลับชอบเรื่องราวของเจ้าชายเป็นพิเศษถึงกับต้องเงียบไปพักหนึ่ง    บางคนถึงกับคิดว่าเป็นการพบที่วิเศษที่สุดเลยก็ว่าได้

                          " เอาละครั้ง  ตอนนี้ก็ถึงเวลาตัดสินแล้วนะครับ  ขอให้ทุกคนช่วยกันกดคะแนนเลือกคู่ที่ท่านชอบด้วยนะครับ "

                     พิธีกรตัวตลกกล่าวขึ้น   จากนั้นเสียงผู้คนปรึกษากันว่าจะให้คะแนนคู่ไหนดีดังขึ้นสักพัก   ตัวเลขข้างบนหัวของคู่รักแต่ละคนก็วิ่งขึ้น

                            จากนั้นเมื่อตัวเลขหยุดลงหมด   พิธีกรตัวตลกก็มองไปยังตัวเลขพร้อมกับยิ้มและกล่าวขึ้น

                            " เอาละครับ  ในที่สุดเราก็ได้คะแนนกันเรียบร้อยแล้วนะครับ   ก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับคู่แรกที่จะต้องลงจากเวทีนี้ไปก่อนด้วยนะครับ  คู่แรกที่จะต้องลงไปก่อนก็คือ …………"

                      เจ้าตัวตลกชี้ไปที่คู่รักคู่ที่สี่  ซึ่งได้คะแนนเพียงสามคะแนนจากร้อยเท่านั้น   คู่รักคู่อื่นๆก็หันไปดูคะแนนของตัวเอง    เจ้าชายก็เช่นกัน  แต่เขาก็ต้องตกใจเนื่องจากคะแนนของเขานั้นได้มากถึงสี่สิบห้าคะแนน ซึ่งถือว่ามากเป็นอันดับหนึ่งของคู่รักทั้งสิบเลยทีเดียว

                             พิธีกรตัวตลกได้มอบของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับคู่รักที่ต้องลงไปก่อน   จากนั้นก็เริ่มคำถามข้อที่สองต่อ  และก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงรอบที่เก้า  เจ้าชายเองคิดว่าตัวเองต้องตกรอบสักทีเพราะคำถามนั้นถามว่าต้องสองคนมีฉายาว่าอะไรบ้าง

                              โดยที่เจ้าชายก็ตอบไปตรงๆว่ามีฉายาว่าเจ้าเช้ากับเจ้าหญิง ซึ่งเขาคิดว่าผู้คนจะต้องโห่เขาแน่นอน   เนื่องจากมันดูเว่อร์เกินไป   แต่แล้วคะแนนที่ออกมาก็พบว่าคู่ของเขายังคงได้คะแนนเยอะที่สุดอยู่ดี   โดยที่คู่ที่บอกว่าฉายาพริกขี้หนู กับหมูแฮมเป็นอันต้องตกรอบไป 

                              " โอ้ว!!!! ในที่สุดก็ถึงเวลาตัดสินกันสักทีนะครับ  ตอนนี้คู่รักที่เหลืออยู่บนเวทีเหลือเพียงแค่สองคู่เท่านั้น  และต่อจากนี้ไปก็เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะครับ  โดยเราจะถามฝ่ายหญิงว่า ถ้าตอนนี้มีสิ่งที่อยากจะบอกฝ่ายชายที่สุด   ฝ่ายหญิงอยากจะบอกฝ่ายชายว่าอะไรครับ !!!! "

                        พิธีกรตัวตลกกล่าวจบผู้คนปรบมือพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเป็นการใหญ่  นั่นเป็นเพราะนี่เป็นคำถามที่โดนใจผู้คนจริงๆ     เจ้าชายหันหน้ามามองรีน่าเห็นเธอทำท่าคิดอะไรสักอย่างอยู่   ตัวเองก็เกิดอายขึ้นมาทันที

                              ' สิ่งที่อยากจะบอกงั้นหรอ   อย่าบอกนะว่า………. '

                       ขณะที่เจ้าชายกำลังคิดอะไรอยู่นั้น  เสียงของพิธีกรตัวตลกก็ดึงเขากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง   โดยคู่เริ่มถามอีกคู่ก่อน

                               ซึ่งก็ได้ยินฝ่ายหญิงกล่าวว่า 

                               " เอมี่รักเซตมากที่สุดเลยนะค่ะ "

                        พร้อมด้วยเสียงปรบมือดังลั่น   เสียงคนเชียร์เป็นการใหญ่     เจ้าชายเองเมื่อได้ยินก็รู้สึกว่าคู่นี้คงรักกันมาจริงๆ จากนั้นรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงยังไงบอกไม่ถูก  รู้สึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆตัวคล้ายเหลือแค่เขากับรีน่าเท่านั้น   พิธีกรตัวตลกค่อยๆเดินมาหาเขากับรีน่าแล้วในตอนนี้

                                เห็นพิธีกรตัวตลกทวนคำถามซ้ำจากนั้นก็ยื่นไมค์ไปให้รีน่าแล้ว   

                                " สิ่งที่อยากบอกมากที่สุดตอนนี้น่ะหรอค่ะ ……… "    เจ้าชายไม่ทราบเป็นอะไรใจเต้น แรงขึ้นไปอีก และแล้วรีน่าก็กล่าวต่อ  

                        " สิ่งที่อยากบอกมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ…  สุขสันต์วันเกิดนะ ! "   รีน่ากล่าวพร้อมกับหันมายิ้มให้กับเจ้าชาย   เจ้าชายเองแม้จะผิดหวังเล็กน้อย  แต่ก็อดดีใจไม่ได้  

                               แต่ตอนนี้เจ้าชายเองก็รู้แล้วว่าผู้ที่ชนะจะเป็นคู่ของใคร    พลางคิดในใจ ' เราคงมาได้แค่นี้สินะ  แต่ก็ดีใจจริงๆ ที่ได้เสียงคำว่า สุขสันต์วันเกิดจากปากเธอ  ไม่คิดว่าจะได้ยินแล้ว '

                        จากนั้นโดยไม่ต้องบอกกล่าวทุกคนก็เริ่มกดให้คะแนนคู่รักที่ตนเองชอบแล้ว    เจ้าชายเองก็รู้ดีว่าตัวเองต้องไม่ชนะแน่   เพราะตอนที่รีน่ากล่าวออกมานั้นผู้คนโดยรอบเงียบสนิท  ไม่มีแม้แต่เสียงปรบมือสักนิดเดียวผิดกันกับรอบที่ผ่านๆมา  

                               และแล้วรู้สึกเหมือนกับว่าคะแนนได้หยุดวิ่งลงแล้ว   พิธีกรตัวตลกทำท่าตกตะลึงจากนั้นยิ้มเป็นการใหญ่  

                              " โอ้ว!!! ในที่สุดเราก็ได้คู่รักที่ชนะการแข่งครั้งนี้แล้วละครับ   แถมยังชนะด้วยคะแนนที่เป็นเอกฉันท์ด้วยสิครับ "

                       จากนั้นได้ยินเสียงผู้คนโห่ร้อง  บางคนตะโกนออกมาว่า " ใช่ๆ  คู่นี้แหละโดนใจที่สุด "

                       เจ้าชายเมื่อได้ยินคำว่าโดนใจที่สุดก็รู้แล้วว่าต้องเป็นคู่ก่อนหน้าเขาแน่   เพราะการบอกรักกันแสดงว่าสมควรที่จะเป็นคู่รักที่รักกันมากจริงๆ     

                              " และผู้ชนะคู่รักในวันนี้ก็คือ …………."

                       ทุกคนนั้นคล้ายเตรียมการแสดงความยินดีให้กับคู่รักอีกคู่หนึ่ง  

                              " คู่ของเจ้าหญิง และเจ้าชายคร๊าบ  !!!!! "

                       เสียงปรบมือดังลั่น  และเสียงกรี๊ดกร๊าดดังสนั่น   เจ้าชาย และรีน่าเองแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร     ส่วนคู่รักอีกคู่ก็เช่นกันโดยเฉพาะฝ่ายหญิงถึงกับทำหน้าไม่พอใจการตัดสินในครั้งนี้อย่างแรง   เนื่องจากคะแนนที่ปรากฏอยู่นั้นเป็นเก้าสิบเก้าต่อร้อยนั่นเอง 

                             เจ้าชายหันไปมองหน้ารีน่า  จากนั้นไม่ทราบจะกล่าวอะไรดี  เห็นเธอยิ้มมาให้ด้วยเช่นกัน   จากนั้นพิธีกรตัวตลกก็กล่าวเสริมมา  คล้ายอยากให้คู่รักอีกคู่หนึ่งเข้าใจ   

                              " คะแนนออกมาเป็นเช่นนี้  อาจเป็นเพราะว่าหลายคนเห็นว่าความรักนั้นไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยคำพูดเสมอไป   การกระทำต่างหากที่สำคัญกว่า  ยิ่งได้ยินคำพูดที่ว่า สุขสันต์วันเกิดยิ่งเป็นการแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจซึ่งกันและกัน   นี่นับว่าโดนใจหลายคนมากเลยทีเดียว   ดังนั้นก็ต้องขอแสดงความยินดีให้กับคู่เจ้าหญิงและเจ้าชายด้วยนะครับ !!!   "   จากนั้นกล่าวเสียงเบา  " และก็ขอแสดงความเสียใจแก่คู่รักที่ต้องตกรอบไปด้วยนะครับ "

                       พิธีกรตัวตลกกล่าวคล้ายแอบหมั่นไส้คู่รักคู่นั้นด้วย   และดูท่าเขาจะชอบคู่เจ้าชาย และเจ้าหญิงเป็นอย่างมาก  

                              รีน่าเมื่อได้ยินคำว่าที่ว่า สุขสันต์วันเกิดเป็นการแสดงความใส่ใจแก่เจ้าชายก็อดเขินไม่ได้    เสียงปรบมือยังคงดังอย่างไม่ขาดสาย  และพรุก็ถูกจุดขึ้นมา   คราวนี้ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นมืดแล้วถึงจะยังไม่มืดสนิทแต่ก็ทำให้แสงไฟของพรุนั้นส่องสว่างสวยงามขึ้นมาเป็นอย่างยิ่ง 

                               เจ้าชายมองหน้ารีน่า  เห็นหน้าของเธอภายใต้แสงไฟสวยงามเป็นอย่างยิ่ง  อดยิ้มในใจไม่ได้ 

แต่ภายใต้แสงปรบมือแสดงความยินดี  และพรุที่จุดประกายสวยงามอยู่นั้น   ใครจะทราบว่ามีสายตาชิงชังหลายคู่มองมายังเจ้าชาย  

                               หลังจากที่พิธีกรตัวตลกมอบของรางวัลพิเศษให้กับเจ้าชาย และรีน่าแล้วก็กล่าวขอบคุณทุกคนที่อุส่าห์มาเที่ยว และร่วมสนุกกับงานในครั้งนี้แล้ว    เจ้าชายกับรีน่าก็คิดว่าน่าจะได้เวลาที่จะต้องกลับกันแล้ว

                               แต่รีน่ากลับชวนเขาไปขึ้นกระเช้าลอยฟ้า   เจ้าชายความจริงคิดอยากขึ้นอยู่แล้ว ดังนั้นจึงขึ้นไปสักหน่อย   

                              และมันก็ทำให้เขารู้ว่าความสวยงามของมุมมองที่มองจากข้างบนลงไปข้างล่างนั้นมันเป็นเช่นไร   แสงไฟจากนั้นสวนสนุกที่เปิดสว่างไสวไปทั่วนั้นชวนให้บรรยากาศที่อยู่ข้างบนนี้ดีขึ้นมาจริงๆ  

                      เจ้าชายมองผ่านกระจกออกไปมองบรรยากาศเบื้องล่างโดยที่ตัวเองไม่รู้เลยว่าถูกสายตาของรีน่าจับมองอยู่ตลอดเวลา

                             ' เราจะให้เขาเลยดีไหมนะ '

                      " นี่ลองดูที่นั่นสิ  ตรงนั้นไงที่เราเล่นไวกิ้งกันไงละ "    รีน่าต้องซุกของสิ่งหนึ่งกับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทันที  เมื่อเจ้าชายหันมาชวนให้มองไปยังเรือไวกิ้งซึ่งทั้งสองเล่นเมื่อเช้านี้    เรือไวกิ้งในตอนนี้ต่างจากตอนเช้านักตรงที่บนเรือก็เปิดไฟสว่างไสวดูแล้วซ้ายกับเรือในความฝันของเด็กๆ                      

                            ' ไว้ตอนกลับแล้วเราค่อยให้เขาดีกว่า '

                      รีน่าคิดจากนั้นก็ยิ้มขึ้น    คล้ายอยากให้เวลานั้นมาถึงเร็วๆ    ทันใดนั้นเสียงแปะๆ ก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา   บนกระจกกระเช้ามีจุดน้ำเม็ดเล็กๆตกลงมา   ใช่แล้วฝนเริ่มตกแล้วนั่นเอง   เพียงแต่ว่าเพิ่งจะตกเพียง ปอยๆเท่านั้น    

                           " แย่แล้วสิ  ถ้าเกิดฝนตกหนักละก็แย่แน่ๆเลย   ถ้าลงไปแล้วต้องรีบกลับกันแล้วละ "   เจ้าชายกล่าวด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยอยากเปียกฝนเท่าไหร่นัก    

                           ที่เบื้องล่างเครื่องเล่นกระเช้านั่นปรากฏเด็กหนุ่มประมาณสิบคน   โดยแต่ละคนนั้นมีสีหน้าไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง     ได้ยินหนึ่งในนั้นพูดขึ้นโดยคนที่พูดนั้นคือ เด็กหนุ่มผิวคล้ำตัวใหญ่ ผมหยิกๆ  มีรอยบากที่แก้มซ้าย

                          " แหม บังเอิญจริงๆเลยนะครับ   ที่พวกเราเห็นมันเข้าเมื่อเย็นนี้น่ะครับ "  

                   ใช่แล้วเด็กหนุ่มคนนี้ก็คือ เด็กหนุ่มที่ขู่เอาเงินนายแว่น  แล้วเจ้าชายเขามาขวาง  และเขาก็เป็นหนึ่งในแก๊งเอ็ดดี้นั่นเอง  

                           " หึ ดูท่าโชคจะไม่เข้าข้างแกเลยนะเจ้าชาย   คราวนี้แหละชั้นจะทำให้แกได้รู้ว่าการมายุ่งกับคนอย่างชั้นมันเป็นอย่างไร   ถือเป็นของขวัญวันเกิดแกเลยละกัน ฮ่าๆๆๆ "

                      คนที่พูดก็คือ เด็กหนุ่มหน้าแหลมผมตั้งหัวหน้าแก๊งเอ็ดดี้นั่นเอง    

                            " เราจะจัดการมันตอนมันลงมาเลยดีไหมครับ "     เด็กหนุ่มหน้าบากถาม

                            " อย่าเพิ่ง   ตรงนี้ยังมีคนอยู่เอาเป็นว่าพอมันลงมาเราก็ตามมันไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน   บอกพวกของเราข้างนอกสวนสนุกด้วยว่าวันนี้ชั้นมีอะไรสนุกๆให้ทำ "

                     " ได้ครับ "

                     เมื่อเห็นกระเช้าหยุดลง และผู้คนเริ่มลงมากันแล้วเด็กหนุ่มหน้าแหลมก็สั่งให้พวกไปหลบมองดูห่างๆ   

                            เจ้าชาย หลังจากค่อยๆก้าวลงจากเครื่องก็รู้สึกว่าฝนตกมากขึ้นทุกทีแล้ว   เจ้าชายกลัวรีน่าจะเป็นหวัดแต่ตนเองก็ไม่มีร่ม หรืออะไรที่สามารถกันฝนได้เลย  ดังนั้นคิดโทษตัวเอง   แต่ขณะที่กำลังจะโทษว่าตัวเองนั้นรีน่าก็สะกิดเขา

                             " นี่ไม่รีบเดินเดี๋ยวก็เปียกหรอก เอ๊า "   พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าของเธอให้เป็นเชิงว่าเอาไว้กันฝนเถอะ  ส่วนตัวเธอนั้นไม่เป็นไรอยู่แล้วเพราะเธอใช้หมวกที่ติดมากับเสื้อแจ็กเก็ตของเธอมาคลุมหัวเรียบร้อยแล้ว

                           " อืม ขอบใจนะ  แต่ไม่เป็นไรหรอก เรารีบไปกันเถอะ "   เจ้าชายกล่าวพร้อมกับรีบก้าวออกไป โดยไม่เอาผ้าเช็ดหน้าของรีน่ามาใช้

                           ทั้งสองกึ่งเดินกึ่งวิ่งเป็นเวลาไม่นานนักก็มาถึงทางหน้าสวนสนุก   แต่ตอนนี้ฝนเริ่มตกมามากแล้ว   เมื่อมองไปด้านหน้าพบว่าบริเวณป้ายรถประจำทางเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย   ซึ่งแทบจะไม่มีที่ให้ยืนหลบฝนได้เลยแม้แต่น้อย

                            เจ้าชายนั้นเห็นท่าไม่ได้การเลยบอกกับรีน่าว่า

                           " นี่พวกเราเรียกแท็กซี่กันกลับดีกว่านะ "

                     " อืม ก็ดีเหมือนกัน "

                     แต่ที่เรียกรถแท็กซี่อยู่คนละที่กับบริเวณป้ายเรียกรถประจำทาง    หรือหากคิดจะยืนรอรถแท็กซี่ตรงป้ายรถประจำทางละก็เป็นไปไม่ได้แน่นอน   เนื่องจากเมืองนี้ได้มีการจัดระบบการจราจรเป็นอย่างดี   โดยเฉพาะที่สวนสนุกแห่งนี้ซึ่งมีผู้คนมากมายต่อวันหากไม่มีการจัดระบบที่ดีพอละก็รถคงทำให้รถที่จะมาที่นี่ติดมากมายเลยทีเดียว

                          เจ้าชายพยายามเดินไปให้ถึงที่เรียกรถแท็กซี่ให้เร็วที่สุด   แต่ทางที่จะไปไม่ใช่ใกล้ๆเลย    บัดนี้ท้องฟ้ามืดมิดฝนที่ตกลงมาก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ     แต่ภายใต้สายฝนเจ้าชายไหนเลยทราบได้ว่ามีคนหลายสิบคนกำลังติดตามเขาอยู่  

                  " เฮ้อ ถ้าฝนตกหนักกว่านี้คงไม่ไหวแน่   เราไปทางลัดกันดีไหม "   เจ้าชายบอกรีน่า  ซึ่งเธอก็9v[ตกลง    โดยทางลัดที่ว่านั้นเป็นทางแคบเล็กๆคล้ายๆซอยซึ่งสามารถเดินตัดผ่านไปถึงที่เรียกแท็กซี่ได้    เจ้าชายรู้จักทางลัดนี้เมื่อมาแถวที่นี่ครั้งก่อนกับพวกเพื่อนๆ

                         เมื่อเป็นเช่นนี้เขาก็ตัดสินใจพารีน่าไปยังทางลัดโดยเร็ว

                              ___________________________________