โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #60 : บทเรียนที่ 54 ตำนานชมรมปิงปอง และฮิปโปไดร์ฟ

                                บทเรียนที่ 54  ตำนานชมรมปิงปอง และฮิปโปไดร์ฟ

" สวัสดีนักเรียนทุกคน " อาจารย์ตัวอ้วนดำ ผู้ยืนอยู่กลางห้องชมรมกล่าวเสียงก้องกังวาล ดูๆไปคล้ายฮิปโปยักษ์พูดได้ " วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ก็ต้องขอต้อนรับนักเรียนทุกคน ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกเก่า หรือสมาชิกหน้าใหม่ "
พวกนักเรียนเก่าตั้งใจฟังอาจารย์พาทัม ผู้ที่นักเรียนหลายๆคนแอบตั้งฉายาว่า 'ฮิปโป ' แถมยังเป็นอาจารย์ประจำชมรมปิงปองอย่างตั้งอกตั้งใจ พวกมาใหม่บางคนยังดูตื่นเต้นอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ตั้งใจฟังโดยดี
" วันนี้อาจารย์คงจะไม่สอนอะไรมาก แต่จะให้เราเลือกประธานชมรม และรองประธานชมรมคนใหม่กันให้เสร็จเสียก่อน " เสียงทุ้มรับกับใบหน้ากล่าว
ขณะที่กำลังกล่าวอยู่นั้นนักเรียนหน้าใหม่คนหนึ่งบังเอิญทำสิ่งที่ผิดพลาดมหันต์ขึ้น ซึ่งก็คือการแอบคุยกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่สนใจอาจารย์พาทัม
" เฮ้ย รีบเงียบก่อน อะ อันตราย ! " นักเรียนเก่าคนหนึ่งรีบเตือน แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว
' ควับ ! ' ลูกปิงปองสีส้มกลมพุ่งตรงเข้าใส่หน้าผากของนักเรียนใหม่ที่มัวแต่คุยกับเพื่อนอยู่อย่างจัง
' โดนเข้าให้แล้วไง ฮิปโป ไดรฟ์ ! '
วงกลมแดงๆปรากฎบนหน้าผากของนักเรียนผู้เคราะห์ร้าย บรรยากาศแห่งความสนุกสนานเริ่มจางหายไปจากห้องชมรม
" ผมไม่ชอบให้ใครมาพูดแทรกเวลาผมพูดอยู่ " อาจารย์พาทัมที่ไม้ปิงปองโผล่มาอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบกล่าวด้วยเสียงทุ้มหนักแน่น " หรือคุณอยากจะออกมาสอนแทนผม ! "
" ขะ ขอโทษครับ " นักเรียนใหม่กล่าวเสียงอ่อย
" อย่าให้ผมได้ยินใครคุยตอนผมพูดอีกนะ " บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นมาทันที
" ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มเลือกประธานชมรม และรองประธานคนใหม่กันได้เลย " พาทัมตัดบท
นักเรียนหลายคนหันมามองหน้ากัน ส่วนนักเรียนที่เพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นใครก็นั่งทำหน้างงอยู่อย่างนั้น
" ผมขอเสนอพรีสไซครับ " นักเรียนคนนึงกล่าว
" ไหนพรีสไซออกมาสิ " พาทัมกวักมืออวบอิ่มเรียก
เด็กหนุ่มใส่แว่นร่างผอมสูงลุกออกไปทันที เขารู้ดีว่าหากออกไปช้าจะเป็นอย่างไร เพราะอยู่ชมรมนี้มาสองปีแล้ว
" ผมขอเสนอโซลีนครับ " พรีสไซที่เพิ่งออกมากล่าว ทำให้นักเรียนที่เพิ่งเสนอชื่อเขาไปต้องก้าวออกมาข้างหน้าด้วย
ทั้งคู่มองหน้ากันแว่บหนึ่งราวกับนัดแน่ะกันไว้แล้ว
หลังจากนั้นก็มีนักเรียนที่ถูกเสนออีกสองคนออกมายืนเรียงหน้ากระดานกัน โดยเป็นนักเรียนชั้นมัธยมหกทุกคน
" หนึ่ง สอง สาม สี่ " พาทัมชี้นิ้วอวบอิ่มนับจำนวน ซึ่งความจริงแค่ใช้สายตาก็น่าจะนับได้แล้ว
" เมื่อไม่มีใครเสนอชื่อใครอีก เราก็จะเลือกประธาน และรองประธานจากสี่คนนี้กัน " พาทัมยิ้ม แต่มันไม่ได้ช่วยให้นักเรียนรู้สึกหายกดดันได้เลย " ไปหยิบไม้ปิงปองมา "
ทั้งสี่คนทำตามคำสั่งแต่โดยดี
" จับคู่แข่งกันคนละ สิบเอ็ดลูกใครชนะได้เป็นประธาน ใครแพ้เป็นรองประธาน " ช่างง่ายดายเสียจริงๆ
หลังจากนั้นพรีสไซก็เอาชนะคู่ของเขาได้ ส่วนโซลีนเองก็เช่นกัน ดังนั้นทั้งสองคนจึงต้องมาแข่งกันเพื่อตัดสินตำแหน่งประธานชมรมกัน
นักเรียนหลายคนส่งเสียงเชียร์อย่างลืมตัว เพราะฝีมือของทั้งคู่ร้ายกาจจริงๆ แต่พาทัมก็ไม่ได้ว่าอะไร
" เยี่ยมๆ เก่งมากทั้งคู่ เอาละเริ่มการชิงตำแหน่งประธานได้ละ " พาทัมยกแขนสั้นๆขึ้น
พรีสไซที่เป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อนมองหน้าโซลีนคล้ายคิดอะไรบางอย่างอยู่ จริงอยู่ที่ว่าเขากับโซลีนอยู่ชมรมเดียวกันมาสองปี แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่เคยจะได้แข่งด้วยกันอย่างจริงๆจังๆสักที คงเพราะประธานชมรมคนก่อนๆไม่ค่อยจะเอาจริงเอาจังกับการดูแลชมรมนัก ทำให้คนในชมรมไม่ค่อยสนิทกันแถมไม่รู้สึกมีส่วนร่วมอะไรกับชมรมเลยสักนิด นอกจากเข้ามาเล่นปิงปองให้เวลาผ่านไปวันๆ บางคนเข้ามานอนเล่น หรืออ่านการ์ตูนก็ยังมี ส่วนอาจารย์พาทัมก็ไม่ค่อยได้แวะเข้ามาดูแล ปล่อยให้ประธานกับรองประธานเป็นคนจัดการเอง
สองปีที่ผ่านไปอย่างไร้ค่า พรีสไซพร่ำบอกกับตัวเองว่า ก่อนจบเขาจะต้องไปแข่งในงานระหว่างสถาบันให้ได้ ซึ่งก็บังเอิญตรงกับใจโซลีนเช่นกัน ดังนั้นทั้งคู่จึงตกลงที่จะเสนอตัวเองขึ้นมาเป็นประธานชมรมและรองประธานกัน
" ผมขอยอมแพ้ครับ " พรีสไซกล่าวออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาพาทัมหน้าเปลี่ยนสี ส่วนโซลีนทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ซ่อนอาการไว้
" นี่คุณยังไม่ทันได้แข่งเลยนะ "
" ครับ แต่ผมอยากเป็นรองประธานมากกว่า " พรีสไซอธิบาย " แล้วอีกอย่าง ถ้าจะชนะเขาได้ผมต้องแข่งยี่สิบเอ็ดลูก ไม่ใช่แค่สิบเอ็ดลูก "
พาทัมที่ได้ยินถึงกับงุนงง นักเรียนหลายๆคนเองก็เช่นกัน
" ถอยไป " พาทัมมายืนแทนที่โซลีน ประจันหน้ากับพรีสไซ บรรยากาศในห้องกลับมามาคุอีกครั้งเพราะอารมณ์ที่ยากจะคาดเดาได้ของอาจารย์พาทัม " ผมไม่ชอบคนที่ถอดใจอะไรง่ายๆ ถ้าคุณชนะผมไม่ได้ ผมก็ไม่ให้คุณได้เป็นรองประธานชมรม  "
โซลีนที่ยืนอยู่ข้างๆอาจารย์พาทัมเหลือบไปมองพรีสไซ ไม่บอกก็รู้ว่าพรีสไซเสร็จแน่นอน
" เสิร์ฟมาเดี๋ยวนี้ ! " พาทัมคำราม นิ้วอวบอิ่มจับไม้ปิงปองแน่น ดึงกางเกงวอร์มที่ฟิตเปรี๊ยะขึ้น
พรีสไซกลืนน้ำลาย ไม่มีเวลาแม้แต่จะรู้สึกเสียใจแล้วที่ไม่ยอมแข่งกับโซลีนดีๆ แต่การแข่งที่รู้ว่าแพ้อยู่แล้วจะแข่งทำไมกัน เขาคิดแบบนั้น
แล้วพรีสไซก็เสิร์ฟลูกออกไปอย่างรวดเร็ว
" ฮึ่บ ! " เสียงทุ้มจากลำคอที่ราวกับฮิปโปดังขึ้น ก่อนที่ลูกตบอันทรงพลังจะพุ่งใส่โต๊ะฝั่งพรีสไซ และเด้งขึ้นสูง โดยที่พรีสไซไม่สามารถรับได้ทัน
และหลังจากนั้นไม่ว่าพรีสไซจะพยายามโยกหรือหยอดลูกเพื่อให้พาทัมเสียการทรงตัวเพราะร่างอันแสนอ้วนนั่นเพียงไร้ก็ตาม แต่ก็ถูกพาทัมตบลูกทำแต้มได้ในลูกเดียวตลอด
' 5- 0 เปลี่ยนเสิร์ฟ ' โซลีนขาน
" มีแค่นี้หรอครับ " พาทัมคำรามเกรี้ยวกราด ขณะกำลังจะเสิร์ฟเสียงเยือกเย็นที่ด้านข้างก็กล่าวขึ้น
" เดี๋ยวก่อนครับ ต่อจากนี้ผมขอแข่งแทนได้ไหมครับ " โซลีนเป็นคนกล่าว ทำเอาพรีสไซที่กำลังหน้าถอดสีด้วยความเหนื่อยล้าต้องหันไปมองด้วยความสงสัย
" หืม ถ้าคุณอยากจะเล่นกับผมก็รอให้ผมแข่งจบก่อนสิครับ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย " แต่โซลีนก็ยังคงกล่าวอย่างสงบนิ่งต่อไปว่า
" ถ้าอย่างนั้นผมขอเอาตำแหน่งประธานมาร่วมเดิมพันด้วยจะว่าไงครับ "
พาทัมจ้องโซลีนอยู่พักหนึ่ง เขาไม่เคยเห็นนักเรียนคนไหนใจกล้าเท่าสองคนนี้มาก่อน ' เจ้าสองคนนี้ประหลาดจริงๆ แต่แววตามุ่งมั่นดี '
" งั้นก็ได้แต่ถ้าพวกคุณแพ้ก็หมดสิทธิ์จะเป็นประธานกับรองประธานได้เลยนะ "
" รับทราบครับ " โซลีนกล่าวอย่างฉะฉาน เขาเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมต้องเสนอหน้าแทนคนที่ไม่ค่อยสนิทกันขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเขาไม่ชอบเห็นคนถอดใจง่ายๆเลยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาก็ไม่ทราบ
' ชั้นจะทำให้นายดูเองว่า หากยังไม่ถึงที่สุดก็ห้ามถอดใจเด็ดขาด ' โซลีนดันพรีสไซออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึมโดยไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้น
ส่วนพรีสไซนั้นแย้มยิ้มออกมา แว่นตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
" ผมให้คุณเสิร์ฟก่อนเลย " พาทัมโยนลูกให้โซลีน นักเรียนหลายคนเริ่มบ่นพึมพำเพราะรู้ถึงฝีมือของพาทัมดี ส่วนพวกนักเรียนใหม่ก็ได้แต่นั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงุงงง แต่บางคนก็รู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงกับรู้สึกดีใจที่ตนเองตัดสินใจเข้ามาที่ชมรมนี้เลยก็มี
ไม่เคยมีใครเอาชนะอาจารย์พาทัมได้ ถึงแม้รูปร่างจะอ้วนล่ำแบบนั้นแต่สมดุลในการวางน้ำหนักนั้นพาทัมควบคุมได้ดีเยี่ยม ทั้งยังมีลูกตบ 'ฮิปโปไดร์ฟ' อันทรงพลังอีก ดูยังไงๆสองคนนี้ก็รนหาที่กันแท้ๆ
" สู้ๆนะค่ะ " เสียงนักเรียนหญิงหน้าใหม่คนหนึ่งตะโกนเชียร์ ทำเอานักเรียนเก่าหลายคนสะดุ้งเพราะไม่เคยมีใครกล้าตะโกนเชียร์แบบนี้มาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าอาจารย์พาทัม
พาทัมหันขวับไปยังนักเรียนหญิงต้นเสียง เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
' ตั้งแต่เราสอนมาไม่เคยมีนักเรียนคนไหนกล้าตะโกนเชียร์เลย ' จากนั้นหันกลับไปมองยังพรีสไซ และโซลีน ' หรือว่าจะเป็นเพราะเจ้าสองคนนี่กัน ? '
จากนั้นแอบยิ้มเล็กน้อย
" ผมจะเสิร์ฟแล้วนะครับ " โซลีนบอก
" พร้อมเสมอ " พาทัมยิ้มท้าทาย ยักคิ้วเข้มข้างหนึ่งขึ้น
ทันใดนั้นโซลีนก็ตวัดไม้ออก พร้อมกับเสียงอุทานของนักเรียนทั้งห้อง
' เร็ว ! '
พาทัมรีบเอี้ยวตัวเพื่อไปรับลูก แต่ทว่าไม่ทัน ลูกเสิร์ฟของโซลีนเร็วเกินไป ทั้งยังโจมตีไปยังจุดที่รับได้ยากที่สุด นั่นก็คือมุมโต๊ะ
นักเรียนใหม่หลายคนเริ่มปรบมือชอบใจ แต่พวกนักเรียนเก่าทราบดีว่า โซลีนได้ประกาศสงครามกับพาทัมเสียแล้ว การโจมตีไปยังตำแหน่งแบบนั้นเป็นสิ่งที่พาทัมเกลียดมาก เพราะเหมือนเป็นการตอกย้ำว่า พาทัมแขนสั้นและอ้วนเหมือนฮิปโปนั่นเอง
" เล่นแบบนี้เดี๋ยวสวยๆ " พาทัมกล่าวดุดัน แต่โซลีนยังคงสีหน้าเรียบเฉย
'  มะ มาแล้ว !!! ' นักเรียนเก่าอุทานพร้อมกัน เมื่อพาทัมย่อตัวลง แยกขาทั้งสองข้างออก
' ฮิปโป เซตอัพ ! ' ท่าตั้งรับแบบเอาจริงประจำตัวอาจารย์พาทัม ทำให้ร่างกายสามารถถ่ายโอนน้ำหนักดีขึ้น เพื่อป้องกันเวลาโดนโยก หรือทำให้เสียศูนย์
" เสิร์ฟมาได้เลย ! " พาทัมคำราม โซลีนรู้ดีว่าพาทัมเอาจริงแล้ว งานนี้สงสัยไม่จบง่ายๆแน่นอน
เห็นเช่นนั้นโซลีนจึงทุ่มเทสมาธิทั้งหมดเสริ์ฟลูกออกไปยังมุมโต๊ะหวังที่จะโยกพาทัมในลูกต่อไป แต่ทว่าแม้การเสิร์ฟของโซลีนจะรวดเร็วเพียงใดก็ถูกแขนสั้นๆของพาทัมตวัดรับลูกได้อย่างง่ายดาย แถมยังสวนกลับอย่างรุนแรงเสียด้วย
โซลีนกัดฟันถอยหลัง จากนั้นโต้กลับไปอย่างเฉียบคมยังอีกมุมหนึ่งของโต๊ะหวังให้พาทัมไข้วเขว
แต่ทว่าพริบตาเดียวกันนั้นเองที่ดูเหมือนว่าการโยกของโซลีนจะประสบผลก็เกิดปรากฏการณ์บางอย่างขึ้น ทำให้นักเรียนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาดูอยู่แทบช็อคไปตามๆกัน
' ฮะ ฮิปโปยกขาขึ้น ! '
จู่ๆ ขาข้างซ้ายของพาทัมก็ยกขึ้น ก่อนที่ร่างกายอันอ้วนท้วมจะเอียงตามน้ำหนักตัวไปยังด้านขวาอย่างรวดเร็ว
นั่นคือ การถ่ายเทน้ำหนักที่ได้มาจากท่าฮิปโปเซตอัพนั่นเอง !
ร่างกายที่น่าจะหนักเกินกว่าหนึ่งร้อยกิโลของพาทัมกำลังเอียงไปทางด้านขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือสั้นป้อมจะตวัดไม้ปิงปองออก พร้อมเสียงดัง 'ตึง ' ลั่นห้องราวกับประกาศิตของเทพเจ้าฮิปโป  เมื่อเท้าซ้ายของพาทัมกระแทกยังพื้นห้องไข้วอยู่หน้าเท้าขวา
แม้พื้นห้องจะสั่นสะเทือน หรือเสียงจะดังลั่นเพียงใด แต่นักเรียนทั้งห้องหาได้นำพาไม่ เพราะสิ่งที่ทั้งหมดให้ความสนใจก็คือ ความสามารถในการสวนกลับอันเหลือเชื่อของพาทัม กับลูกตบสวนกลับที่แสนจะทรงพลัง ซึ่งนั่นก็คือ ลูกตบในตำนานที่ทำให้เหล่านักเรียนเก่า หรือนักเรียนรุ่นพี่ที่ได้ประสบพบเจอต่างพากันผงาดมาแล้ว และได้ร่วมกันขนานนามมันว่า ' ฮิปโปไดร์ฟ '
' เปลี่ยนน้ำหนักตัวไปช่วยเพิ่มพลังตบอย่างนั้นรึ ? ' พรีสไซขมวดคิ้ว
และหลังจากนั้นโซลีนก็ลองพยายามโยกพาทัมอีกครั้งแต่ก็ไร้ผล เพราะผลที่ออกมาก็คือ การโดนสวนกลับด้วยท่าฮิปโปไดร์ฟอย่างรุนแรง และแม้โซลีนจะสามารถรับได้ทัน แต่ทว่าพลังของลูกก็รุนแรงเกินไปจนทำให้ลูกกระเด็นออกนอกโต๊ะไป
' มันไม่ใช่แค่ลูกตบธรรมดาจริงๆเสียด้วย มันแฝงพลังสปินอันมหาศาลที่เกิดจากการท่าทำแปลกๆนั่นอยู่ด้วย ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ ทางเดียวก็จะสวนกลับลูกแบบนั้นไปได้นั่นก็คือ.......... '  พรีสไซวิเคราะห์
' วิถีของลูกมันตรงไปตรงมาก็จริง แต่พลังของลูก และพลังสปินรุนแรงจริงๆ มีทางเดียวที่จะสวนกลับมันไปได้นั่นก็คือ................  ' โซลีนคิด
' ต้องสวนกลับไปด้วยลูกที่ทรงพลังกว่า และเลียดพื้นที่สุดเท่าที่จะทำได้ !!! ' ทั้งสองคนคิดออกมาแทบจะในเวลาเดียวกัน
" เสิร์ฟมา " พาทัมเร่งเร้า
โซลีนเสิร์ฟด้วยลูกทแยงตามด้วย ตีโยกไปอีกด้านเหมือนเช่นเคย เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่จะเอาชนะอาจารย์ร่างท้วมคนนี้ได้ และเมื่อถูกโยกฮิปโปเซตอัพก็ทำงานทันที แขนสั้นป้อมของพาทัมตวัดออกด้วยลูกฮิปโปไดร์ฟใส่โซลีนอย่างหนักหน่วง
" เอาละนะ " โซลีนเพ่งสมาธิพยายามปรับหน้าไม้ให้ได้มุมที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนที่จะตวัดไม้ปิงปองตบสวนกลับไปอย่างบ้าบิ่น
พริบตานั้นเองที่ทำให้พาทัมต้องชะงัก เพราะตั้งแต่โต้กับนักเรียนคนอื่นๆมา ไม่เคยมีใครกล้าใช้วิธีตบสวนกลับมาใส่เขาเลยแม้แต่คนเดียว
' เจ้านักเรียคนนี้ตัดสินใจได้เฉียบขาดจริงๆ แต่ว่า.......... '
ลูกตบของโซลีนพุ่งข้ามตาข่ายมาได้จริงๆ แต่มุมของหน้าไม้ยังไม่ดีพอ  จึงทำให้มันพุ่งไปโดนพุงของพาทัมเต็มๆ ได้ยินเสียง ' แป๊ก ' เมื่อลูกสัมผัสถูกพุ่งก่อนที่จะร่วงหล่นไป ตามมาติดๆด้วยเสียงหัวเราะที่กลั้นไม่อยู่ของเหล่านักเรียนที่นั่งดูอยู่
บางคนคิดแค่ว่าโซลีนคงทนไม่ไหวที่สู้ยังไงก็สู้ไม่ได้ เลยขอแกล้งอัดใส่พุ่งพาทัมสักทีเป็นการแก้แค้น
เสียงหัวเราะดังไม่นานบรรยากาศมาคุก็กลับมาปกคลุมอีกครั้ง เมื่อพาทัมหันมาถามเหล่านักเรียนที่นั่งอยู่ว่า " พวกคุณหัวเราะอะไรกัน ?! "
จากนั้นหันไปมองหน้าโซลีน ใบหน้าเข้มนั้นดูน่ากลัวพิลึก จนแม้โซลีนจะรู้ว่าไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งก็ยังต้องรีบเอ่ยปากขอโทษออกไป
ตอนนี้คะแนนอยู่ที่แปดต่อศูนย์ อีกสองลูกเท่านั้นหากไม่สามารถทำแต้มได้สักลูกเลยคงจะเสียหน้าพิลึกโซลีนเริ่มรู้สึกกดันขึ้นมา แต่ในแววตายังแฝงความมุ่งมั่นอยู่ ' ไม่ใช่แค่ทำแต้มให้ได้ แต่เขาจะต้องชนะ ไม่อย่างนั้นความฝันที่จะไปแข่งระหว่างสถาบันก็เป็นอันจบสิ้นกัน ! '
" เอาละนะครับ " โซลีนกล่าวด้วยความมุ่งมั่น พร้อมเสิร์ฟออก
" โยกไปก็ไร้ประโยชน์น่า ! " พาทัมคำรามจากนั้นซัดลูกฮิปโปไดร์ฟออกไป
และแล้วพริบตาที่โซลีนรอคอยมาถึง พริบตาที่จะต้องตัดสินกันด้วยกานสวนกลับไปอย่างหนักหน่วงเท่านั้น
ขณะที่กำลังตั้งท่าอย่างมั่นเหมาะนั้นเอง ' เอี๊ยด ' รองเท้าเจ้ากรรมจู่ๆ ก็เกิดลื่นขึ้นมาทำให้โซลีนเสียการทรงตัว แต่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะต้องเอาแต้มให้ได้ทำให้โซลีนตัดสินใตตีลูกออกไปโดยไม่สนว่ามันจะลงโตีะหรือไม่ก็ตาม
จากท่าตั้งตบธรรมดา แต่เมื่อร่างกายเอนไปด้านหลังอย่างเสียหลักทำให้ท่าตั้งตบของโซลีนกลายเป็นการตบแบบตวัดไม้ขึ้นฟ้าแทน
ตามมาด้วยเสียงอุทานของนักเรียนทั้งห้อง พร้อมเสียงแป๊กครั้งหนึ่ง โซลีนที่เสียหลักล้มลงในท่าชันเข่าไม่ทันได้เห็นว่าลูกที่ตีไปเป็นอย่างไร แต่คาดว่าคงจะโดนพุ่งพาทัมอีกครั้ง เขารู้สึกอับอายที่พลาดท่าลื่นเสียได้
แต่เสียงประกาศคะแนนกลับทำให้เขาต้องงุนงง
' 1- 8 '
นี่เขาไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม หรือว่าเจ้าพรีสไซสับสนกันแน่ ?
เมื่อยืนขึ้นก็พบว่า พาทัมกำลังเบิกตากว้างมองลงไปยังพื้นที่ลูกปิงปองยังคงหมุนคว้างอยู่
' เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ' หันหลังกลับไปถามพรีสไซด้วยสายตาก็ได้เพียงคำพูดปริศนาเท่านั้น
" สุดยอดมาก ลูกไม้ตายก้นหีบของนาย น่าจะใช้ตั้งนานแล้วนะ " พรีสไซขยับแว่น " หรือมันเป็นแค่ความบังเอิญกัน "
พาทัมส่ายหัวเมื่อได้สติ ก็ก้มเก็บลูกด้วยความยากลำบาก ลูกเมื่อสักครู่นี้เขาคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
ลูกตบสวนกลับที่ไร้เทียมทานนั่น ไม่เพียงแต่สวนลูกฮิปโปไดร์ฟของเราได้ มันยังกดลูกจนเลียดพื้นโต๊ะแบบไม่มีทางสวนกลับไปได้อีกต่างหาก แถมทั้งพลังตบและพลังสปินยังรุนแรงสุดๆ ลูกแบบนี้เพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรกในชีวิตนะเนี่ย
" ไม่เลวนิครับ " พาทัมยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก โยนลูกให้โซลีน ซึ่งโซลีนก็รับไปอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร
แต่ทว่าปาฏิหาร์ยก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อโซลีนโดนตบมาด้วยฮิปโปไดร์ฟและเกิดลื่นขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้ล้มลงดังนั้นเขาจึงเห็นลูกที่ตีออกไปได้อย่างชัดเจน ลูกปิงปองพุ่งเฉียดตาข่ายไปจากนั้นก็หมุนเลียดพื้นโตีะไปอย่างรวดเร็ว
' แป๊ก ' พุ่งของพาทัมถูกลูกปิงปองอัดใส่อีกครั้งหนึ่ง
' เป็นไปไม่ได้ ' แม้แต่ตัวโซลีนยังไม่เชื่อว่าตัวเองจะตีลูกสุดพิสดารอย่างนี้ออกไปได้ และเมื่อหันไปมองยังพรีสไซก็เห็นพรีสไซพยักหน้า
โซลีนดีใจจนเนื้อตัวเต้นที่เขาได้พบวิธีการตบลูกที่แสนเหลือเชื่อแบบนี้ได้ และหากว่าเขาสามารถตบแบบนี้ไปได้เรื่อยๆ เขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน
แต่ลูกต่อไปเมื่อพาทัมเป็นฝ่ายได้เสิร์ฟแม้โซลีนจะพยายามตีลูกแบบนั้นให้ได้อีกครั้งก็ไม่สามารถทำได้แล้ว
จนกระทั่งคะแนนในตอนนี้กลายเป็นสิบต่อสอง
' คงจะมาได้แค่นี้แหละ แต่อย่างน้อยเราก็ได้พยายามอย่างเต็มที่ละ ' โซลีนเหลือบไปมองยังพรีสไซคล้ายจะสื่อว่า ชั้นไม่ใช่คนที่จะมาถอดใจง่ายๆอย่างนายหรอก หรือเพราะนายนั่นแหละชั้นถึงต้องเสียตำแหน่งไป
" พร้อมรึยัง ! " พาทัมเรียกโซลีนที่หันไปหาพรีสไซอยู่
" ขอโทษครับ พร้อมแล้วครับ " โซลีนพยักหน้า
" เดี๋ยวก่อนครับ " จู่ๆเสียงด้านหลังเขาก็ดังขึ้น
" คุณมีอะไร " พาทัมกล่าวเสียทุ้มแบบสุดๆ
" ลูกสุดท้ายนี้ผมขอเป็นคนเล่นเองครับ " พรีสไซพูดขอแบบดื้อๆ
" แล้วถ้าผมไม่ให้ละ " พาทัมทำหน้าดุ
" ก็ไม่เป็นไรครับ " พรีสไซตอบแบบหน้าตาย " แต่ผมอยากจะเล่นจริงๆครับ "
พาทัมส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจเจ้านักเรียนสองคนนี้เสียจริงๆ ถ้าเป็นปกติเขาคงจะไม่ยอมให้พรีสไซเล่นแน่ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรเขาถึงรู้สึกอยากจะดีใจเป็นพิเศษขึ้นมา
" งั้นคุณถามเพื่อนคุณก่อนว่าจะให้คุณเล่นไหม เพราะถ้าคุณแพ้เขาก็จะอดตำแหน่งประธานไปนะ " พาทัมยิ้ม
พรีสไซหันไปมองโซลีนเป็นการถาม ซึ่งโซลีนก็ไม่กล่าวอะไร เพียงแต่เดินออกจากตำแหน่งและชี้นิ้วโป้งกลับหลังมห้พรีสไซอย่างว่าง่าย
" อย่าหน้าแตกกลับมาก็แล้วกัน " โซลีนกล่าวขณะเดินสวน
" ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น " พรีสไซฉีกยิ้ม

" ผมให้คุณเสิร์ฟก่อนเลย " พาทัมโยนลูกให้ตามสไตล์ของเขา
" ขอบคุณครับ "
เราไม่มีฝีมือถึงขนาดเจ้าโซลีน แถมยังไม่มีดวงที่จะตบลูกประหลาดๆแบบนั้นไปได้ แต่สิ่งที่เรามีก็คือ.............
ว่าแล้วพรีสไซก็เสิร์ฟลูกออก มันเป็นลูกตรงๆที่หาความเร็วไม่ได้ คล้ายกับคนเพิ่งเล่นใหม่ ทำเอาพาทัมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ด้วยนิสัยที่ตรงไปตรงมาของพาทัมทำให้เขาไม่คิดจะอ่อนข้อให้ จึงตบกลับไปอย่างหนักหน่วง
แต่ทันทีที่ตบออกตบลูกปิงปองที่สวนกลับมาราวกับบูมเมอร์แรง เสียงแป๊กเมื่อลูกกระทบถูกพุ่งเขาอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะและเสียงปรบมือจากนักเรียนทั้งห้องให้ดังขึ้น โซลีนที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ถึงกับตะลึงที่จู่ๆพรีสไซก็ตวัดไม้ตบไปอย่างไม่คิดว่ามันจะโดนลูกหรือเปล่า ไม่สิน่าจะเรียกว่ารู้ล่วงหน้าแล้วมากกว่าว่าลูกที่มาทางไหน และเป็นลูกแบบไหนถึงได้สวนกลับไปในเวลาแบบนั้นได้
' เจ้าหมอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ยอมเล่นดีๆเสียแต่แรกละ '
พาทัมเงียบกริบ พยักหน้าให้พรีสไซเสิร์ฟลูกต่อไป
คราวนี้พรีสไซตีลูกออกอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่เร็วขนาดโซลีนเสิร์ฟแต่ก็เรียกได้ว่าไม่เลวเลยทีเดียว จากนั้นก็ซ่อนมือไว้ใต้โต๊ะ และพอพาทัมสวนกลับมาก่อนที่ลูกจะลอยผ่านตัวไปพรีสไซก็ตวัดไม้ตีลูกตัดออกไปอย่างรวดเร็ว
มันเป็นการเดิมพันภายในเสี้ยววินาที เพื่อไม่ให้คู่ต่อสู้เห็นทิศทางของลูก หรือเห็นช้าลงกว่าเดิม
ลูกตัดพุ่งโยกไปอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว พาทัมที่ไม่ล่วงรู้ทิศทางของลูกมาก่อนจึงไม่สามารถใช้ฮิปโปเซตอัพได้ถูกโยกเสียหลักตีลูกออกไปอย่างทุลักทุเล ก่อนจะถูกพรีสไซปิดฉากด้วยลูกตบโยกไปอีกด้านหนึ่ง
เสียงปรบมือดังเกลียวกราวจากเหล่านักเรียนที่ชมดู แม้แต่โซลีนก็อดชมไม่ได้
' เลือกใช้วิธีง่ายๆ แต่ได้ผล แต่การจะทำแบบนี้ได้ต้องอาศัยความซับซ้อนของการอ่านทางคู่ต่อสู้มาเป็นอย่างดีแล้วเท่านั้นถึงจะทำได้ ร้ายกาจจริงๆ '
' ทั้งๆที่พลาดไม่ได้แล้ว ยังกล้าใช้วิธีแบบนี้กับเราได้ เจ้านักเรียนคนนี้ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ ชักถูกใจเจ้าสองคนนี้แล้วสิ ' พาทัมคิด
แบบนี้คงต้องสั่งสอนให้สมกับที่เราถูกใจเสียหน่อยแล้ว............
ลูกต่อไปพรีสไซเสิร์ฟออกอย่างรวดเร็ว พร้อมซ่อนมือไว้ใต้โต๊ะ แต่ครวนี้พาทัมก็ทำเช่นกัน
' แย่ละสิ ' พรีสไซชะงัก เขารู้ดีว่ากลยุทธ์ของเขาได้ถูกทำลายลงแล้ว หากไม่สามารถอ่านทางคู่ต่อสู้ได้ก่อนก็จะต้องเดิมพันด้วยฝีมือแทนแล้ว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่มั่นใจเลย
พาทัมยิ้มจนหางตาโค้งขึ้น เมื่อเห็นท่าทางลนลานของพรีสไซ คราวนี้พรีสไซเลยเป็นฝ่ายถูกพาทัมโยกไปมาแทน
" ชอบโยกกันดีนัก โดนเองซะมั่ง !" พาทัมทำหน้าดุ จนนักเรียนที่นั่งอยู่ยังกลัวแทนพรีสไซ แค่สู้ด้วยฝีมือก็แย่อยู่แล้ว ยังจะมากดดันด้วยหน้าตาอีก
' ขืนโดนโยกแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราเสร็จแน่ '
พรีสไซจึงตัดสินใจหยอดลูกจากนั้นรีบวิ่งกลับไปยังตำแหน่งกลางโต๊ะเพื่อเตรียมตั้งรับการโยก ซึ่งก็ได้ผลเพราะร่างที่อ้วนของพาทัมทำให้เมื่อโดนหยอดจึงต้องเอื้อมแขนสั้นๆไปรับลูกทำให้เสียจังหวะในการโยกไป
เมื่อเห็นว่าพาทัมเสียจังหวะไปพรีสไซจึงถือโอกาสเป็นฝ่ายโยกกลับแทนมั่ง แต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ
พรีสไซที่โยกกลับไปด้วยสันชาตญาณเมื่อคิดได้ก็ต้องอุทานออกมา ' แย่แล้ว เสร็จกัน '
ใช่แล้ว หากโยกใส่โดยที่พาทัมล่วงรู้ทิศทางล่วงหน้าเมื่อไหร่ท่าฮิปโปเซตอัพจะทำงานทันที ขาข้างซ้ายของพาทัมยกขึ้นคล้ายภาพช้าก่อนที่น้ำหนักตัวจะถูกถ่ายเทไปรวมเป็นพลังเพื่อใช้ฮิปโปไดร์ฟออก
" ฮิปโป ไดร์ฟ !!! "
' ใครจะไปยอมแพ้กัน ! ' พรีสไซกัดฟันตบสวนฮิปโปไดร์ฟไปอย่างไม่คิดชีวิต
' แป๊ก ! ' ลูกปิงปองพุ่งใส่พุ่งพาทัมอีกครั้ง
' 11 - 4 เกม ! ' โซลีนประกาศอย่างสิ้นหวัง
" แพ้แล้วครับ " พรีสไซก้มหน้า ถ้าเพียงเขาสามารถรู้วิธีตีลูกแบบนั้นให้ได้เหมือนโซลีนละก็
แต่ทว่าเสียงปรบมือกลับดังก้องขึ้นอย่างเหลือเชื่อ นักเรียนทุกคนต่างพากันปรบมือให้กำลังใจพรีสไซ และโซลีนที่ฮึดสู้มาจนขนาดนี้ได้ แถมยังเล่นได้อย่างยอดเยี่ยม
" หึ " พาทัมคลำพุ่งที่โดนตบใส่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง " พวกคุณสองคนแพ้แล้ว และหมดคุณสมบัติที่จะเป็นประธานกับรองประธานแล้ว ไปนั่งซะ ! เอาละต่อไปเราจะมาหาประธานและรองประธานคนใหม่กันอีกรอบ "
" เดี๋ยวก่อนค่ะ " เด็กหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้น โดยไม่เกรงกลัวพาทัมที่กำลังทำหน้าโหดใส่
" มีอะไร คุณจะเสนอชื่อใคร " เสียงทุ้มที่คล้ายฮิปโปถาม
" เปล่าค่ะ หนูคิดว่ารุ่นพี่สองคนนี้น่าจะได้เป็นประธานกับรองประธานนะค่ะ " เด็กหญิงหันมองยังโซลีนและพรีสไซที่กำลังทำหน้าซึมอยู่
" นี่คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดหรอครับ " พาทัมดุ " ผมบอกแล้วใช่ไหมว่า ถ้าแพ้ก็ต้องอดตำแหน่งไป แล้วผมก็พูดคำไหนคำนั้น ไม่มีทางคืนคำเด็ดขาด "
" แต่ว่า........... " เด็กหญิงพยายามหาเหตุผล " เออคือ ถ้าหนูชนะอาจารย์ได้สักลูกหนึ่งอาจารย์จะช่วยคืนตำแหน่งให้รุ่นพี่สองคนนี้ได้ไหมค่ะ "
ได้ยินเสียงอุทานของเหล่านักเรียนที่ชื่นชมในความกล้าของเด็กหญิง เพราะบางคนขนาดเป็นผู้ชายยังไม่กล้าที่จะเสนอความคิดที่เหมือนกันนี้ออกไปเลย
พาทัมจ้องหน้าเด็กหญิงอยู่พักหนึ่ง ' วันนี้มันวันอะไรกันน่ะ ' จากนั้นฉีกยิ้ม " ก็ได้ เชิญ "
" ดะ เดี๋ยวครับ ผมด้วยครับ ผมขอแข่งด้วย " นักเรียนชายอีกคนที่ดูไม่ค่อยมั่นใจยกมือขึ้น
" ผมด้วยครับ "
" ผมด้วย "
จากนั้นนักเรียนเกือบทั้งสองก็พากันยกมือขึ้นทำเอาพาทัมอึ้งไปตามๆกัน
" ในเมื่อรนหาที่กันแบบนี้ " พาทัมคำราม " ถ้าแพ้ผมพวกคุณจะถูกหักคะแนนนะ "
เมื่อได้ยินเช่นนี้เหล่านักเรียนก็พากันชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปสบตากันแล้วกล่าวอย่างพร้อมเพียงกัน
" ได้ครับ/ค่ะ ! "
" ทุกคน " โซลีนอึ้ง เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าจะทำให้ชมรมที่ตายด้านมาตลอดสามารถลุกฮือขึ้นมาได้ถึงขนาดนี้
" ฮ่าๆๆๆๆ " พาทัมหัวเราะลั่น " ก็ได้ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ขอยอมแพ้ "
เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกคนต่างพากันงง คนอย่างพาทัมเนี่ยนะจะยอมแพ้
" ผมว่าผมแพ้ใจพวกคุณแล้วละ ฮ่าๆๆๆ เยี่ยมมากๆ " พร้อมกับปรบมือให้กับโซลีน และพรีสไซ
" ถ้าอย่างนั้นผมขอมอบตำแหน่งรองประธานชมรมให้กับเจ้าแว่นนี่ " ชี้ไปทางพรีสไซ " คุณชื่ออะไรนะ ? "
" พรีสไซครับ " พรีสไซกล่าวแบบแทบไม่เชื่อตัวเอง
" และตำแหน่งประธานชมรมให้กับคุณ............. "
" โซลีนครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับทุกคน ! " โซลีนกล่าวหนักแน่น น้ำตาหยดเล็กๆซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว
พาทัมก็ยิ้มและหัวเราะร่า นักเรียนทั้งห้องก็โห่ร้องอย่างเป็นสุขที่สุด ช่างเป็นบรรยากาศการเปิดเรียนชมรมวันแรกที่แสนจะน่าประทับใจเสียจริงๆ
' ถ้าเป็นเจ้าสองคนนี้ละก็น่าจะฝากอนาคตชมรมไว้ได้จริงๆ ' พาทัมมองไปยังสายตานักเรียนที่ต่างปรบมือให้กับโซลีนและพรีสไซ มันเป็นสายตาแห่งความศรัทธาและเชื่อมั่น
" อาจารย์ครับ " โซลีนประหลาดใจที่เห็นว่าจู่ๆพาทัมก็เดินไปสะพายเป้ขึ้นกลางหลัง จากนั้นสวมแว่นว่ายน้ำเข้ากับหัวที่อ้วนกลมของตน
" ต่อจากวันนี้ต้องขอฝากชมรมนี้ไว้กับพวกคุณสองคนด้วยนะครับ " พาทัมฉีกยิ้มแบบฮิปโป " ผมคงต้องไปก่อนแล้ว หลังจากแข่งเสร็จแล้วผมจะกลับมา ก่อนที่จะถึงตอนนั้นก็ช่วยคุมชมรมรวมทั้งเช็คชื่อและให้คะแนนแทนผมไปก่อนด้วยนะครับ "
เป็นประโยคสั้นๆแต่เล่นเอาโซลีนกับพรีสไซอึ้งไปตามๆกัน
" แล้วอาจารย์จะไปไหนหรอครับ " ทั้งสองถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน
ฮิปโปยักษ์ หรือพาทัมหันหลังกลับมาก่อนจะเดินลับประตูไป
" ความจริงแล้วผมว่ายน้ำเก่งกว่าเล่นปิงปองน่ะ แล้วผมก็ได้เป็นตัวแทนนักกีฬาไปแข่งระดับภูมิภาค ซึ่งต้องไปเตรียมตัวตั้งแต่พรุ่งนี้แล้ว " และเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง นิ้วสั้นป้อมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา " อ่อ แล้วก็นี่เป็นกติกาการแข่งขันปิงปองระหว่างสถาบันแบบใหม่ ตอนแรกผมก็ว่าจะเอาไปทิ้งแล้ว แต่ถ้าเป็นคุณสองคนคงจะสนใจนะ ปีนี้เขาให้แข่งแบบสามต่อสามน่ะ มีอะไรอีกไหมครับ "
โซลีนรับกระดาษแผ่นนั้นมา
" เดี๋ยวก่อนครับ ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้อาจารย์ยังพอมีเวลาจะซ้อมให้ผมอีกสักหน่อยจะได้ไหมครับ "
" นี่คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดหรอว่าผมจะต้องไปเตรียมตัวตั้งแต่พรุ่งนี้แล้ว " พาทัมดุ ทำเอาโซลีนตัวแข็งไปอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมา " แต่ก็เจอกันตอนทุ่มนึงที่ห้องชมรมก็แล้วกัน ส่วนนี้เลิกคลาสได้ ไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณสองคนแล้วต่างหาก "
จากนั้นร่างที่คล้ายฮิปโปยักษ์มากกว่าคนก็เดินลับประตูไป ทิ้งเอาประธานและรองประธานชมรมหน้าใหม่เคว้งกันอยู่สองคน
นักเรียนในห้องเมื่อเห็นพาทัมเดินลับไปก็เริ่มคุยกันแซด และต่างคิดว่าคลาสวันนี้คงจะต้องเลิกกันแล้ว
" เอายังไงกันดีละพรีสไซ " โซลีนหันมาถาม พรีสไซก้มไปดูนาฬิกา
" ยังพอเหลือเวลาอยู่ " แว่นทั้งสองทอประกายแว่บหนึ่ง
" ถ้าอย่างนั้นก็......." โซลีนหันไปหาทุกคน นักเรียนทุกคนเลยเงียบเพื่อรอฟังว่าคลาสจะเลิกแล้ว แต่ทว่า " ฝึกกันต่อเลย เพราะเวลายังเหลืออยู่ ปีนี้พวกเราจะต้องไปแข่งระหว่างสถาบันให้ได้ !!! "
และแล้ววันเวลาอันโหดร้ายในห้องชมรมปิงปองก็เริ่มขึ้น แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ทุกคนต่างก็ยินยอมเชื่อฟังโซลีนและพรีสไซแต่โดยดี เพราะถึงแม้จะต้องโดนฝึกโหดกว่าที่เคยแต่กลับรู้สึกดีกว่าแต่ก่อนที่เข้ามาเล่นๆไปวันๆไม่มีจุดหมายอะไร
ชีวิตคนเราใยไม่เป็นเช่นนี้ บางครั้งเราก็ต้องฝืนใจตัวเองบ้าง เพื่ออนาคตที่ดีกว่า
หลังจากนั้นโซลีนก็ได้รู้เหตุผลที่ว่าทำไมพรีสไซถึงต้องแข่งแบบยี่สิบเอ็ดลูก เพราะพรีสไซสามารถอ่านทางคู่ต่อสู้ได้ แต่ต้องใช้เวลาก่อน  ส่วนโซลีนก็ได้พรีสไซช่วยฝึกลูกประหลาดนั่นจนได้เป็นลูกไม้ตายหลังจากฝึกฝนอยู่เป็นร้อยเป็นพันลูก และได้ขนามนามลูกไม้ตายนั้นว่า ' Underground ' ผู้ที่ได้เห็นลูกไม้ตายนั้นต่างพากันพูดปากต่อปาก จากแค่ในชมรมรามกับทั่วโรงเรียนจนกระทั่งข้ามไปถึงโรงเรียนอื่น หนึ่งในนั้นที่ได้ยินด้วยก็คือ เกเบรียลและนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ห้องชมรมถูกอาละวาดเมื่อโรงเรียนเกเบรียลมาเยี่ยมที่โรงเรียน
แต่หลังจากที่ฝึกกันอยู่เกือบอาทิตย์หนึ่งโซลีนก็ยังไม่พบนักเรียนคนไหนที่เหมาะจะขึ้นมาเป็นตัวแทนแข่งระหว่างสถาบันเลย จึงตัดสินออกไปเตรียมติดประกาศรับสมัครคนเพิ่มซึ่งก็เป็นวันเดียวกันกับที่เจ้าปีศาจได้เปิดประตูห้องชมรมของเขาออกมานั่นเอง.........................
" เออ คือ พวกเราต้องการจะมาเล่นปิงปองในห้องชมรมของพวกนาย เราพอจะเล่นได้ไหม" ปีศาจตนนั้นเอ่ยถามพรีสไซ

' ไกเซอร์ด้อม ไกเซอร์ด้อม ไกเซอร์ด้อม '
เสียงเชียร์ที่ดังเป็นระยะๆ เรียกพรีสไซในคืนสติกลับมายังการแข่งหลังจากนึกเรื่องย้อนไปถึงวันแรกที่ตนได้รับตำแหน่งรองประธาน และสัญญาว่าจะพาโรงเรียนมาถึงการแข่งระหว่างสถาบันให้ได้ ไม่ใช่สิ ต้องไปให้ถึงรอบชิงให้ได้ต่างหาก
' เอาละ จากนี้จะเป็นการตัดสินเดิมพันทุกอย่างจากจุดอ่อนของเอจิสที่เราเก็บมาได้  '
" จบเกมแล้วนะ " เอจิสกล่าวก่อนเสิร์ฟ " สุดท้ายชื่อจอมทลายกลยุทธ์ก็มีแค่นี้เอง "
คำพูดประโยคนี้ดูเพินๆเหมือนเป็นการดูถูก แต่ความจริงเป็นการกล่าวอย่างผิดหวังเสียมากกว่า
และแล้วลูกปิงปองก็ถูกเสิร์ฟออกอย่างรวดเร็ว พรีสไซซ่อนมือไว้ใต้โต๊ะ จากนั้นเมื่อลูกปิงปองใกล้จะถึงตัวแล้วก็รีบตวัดไม้ขึ้นตีออกเป็นลูกตบ แต่ก็ถูกเอจิสตบกลับมาได้อย่างง่ายดายราวกับรู้อยู่แล้ว
" เอาละนะ " ว่าแล้วพรีสไซก็ใช้การสวนกลับแบบสายฟ้าแล่บไป
" เปล่าประโยชน์น่า ! " เอจิสดักทางพรีสไซได้ถูกก็สวนกลับแบบสายฟ้าแล่บไปเช่นกัน แต่ทว่าคราวนี้พรีสไซไม่พลาดอีกต่อไปแล้ว ไม้ปิงปองในมือดักทางเตรียมไว้เรียบร้อย จากนั้นเมื่อได้จังหวะก็ตวัดไม้ตบออกในทันที
' 19 - 12 อับดุลอินเตอร์ ! '
เอจิสชะงักไปวูบหนึ่ง ' ไม่น่าเชื่อ ดักทางเราถูกถึงสองครั้งได้ยังไงกัน '
เสียงกองเชียร์ฝั่งไกเซอร์ด้อมถึงกับต้องขาดช่วงไป ซึ่งก็เป็นโอกาสที่มิวกับพิชากิรอมานาน เมื่อเห็นว่าได้แต้มก็ไม่รีรอที่จะตะโกนเชียร์อย่างสุดใจ
วาถึงกับใจเต้นขึ้นมา หรือจะเรียกว่าเริ่มมีความหวังขึ้นมาก็ว่าได้
' อาจจะเป็นแค่ความบังเอิญก็ได้ ' เอจิสทดลองเสิร์ฟออกไปอีกครั้ง จากนั้นทั้งคู่ก็โต้กันด้วยการสวนกลับแบบสายฟ้าแล่บ
' หึ คราวนี้ทางซ้ายสินะ ' เอจิสตวัดไม้ออก แต่ทว่าสิ่งที่ตีถูกนั้นกลับเป็นเพียงอากาศธาตุ ' ปะ เป็นไปได้ยังไงกัน ? ก็ปกติมันต้องสวนมาทางซ้ายไม่ใช่หรอ ? '
" หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ! " เอจิสกัดฟัน " บะ บ้าน่า !! ดักทางเราถูกถึงห้าครั้ง ตั้งแต่เล่นมายังไม่เคยมีใครดักทางเราได้มากถึงขนาดนี้มาก่อน ไม่สิอย่าว่าแต่ดักทางเลย แค่โดนตีไปที่จุดอ่อนก็รับไม่ได้แล้วสักคน แต่เจ้านี่ ทำไมจู่ๆถึงได้........... ! "
' 19 - 16 เปลี่ยนเสิร์ฟ อับดุลอินเตอร์ '
" เป็นไปได้ยังไงกัน ! "
มุซาชิตะลึงแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ห้าลูกที่ผ่านมาแม้ว่าเอจิสจะตีไปทางไหนก็ถูกพรีสไซสวนกลับแบบสายฟ้าแล่บได้หมด แถมทุกครั้งที่ตีดวลกันแบบสายฟ้าแล่บพรีสไซเป็นฝ่ายดักได้ถูกตลอด กลับกันเอจิสต่างหากที่เป็นฝ่ายพลาดเองตีถูกอากาศธาตุไปหมด
เสียงเชียร์ดังกึกก้องเมื่อความหวังกลับมาอีกครั้ง
" สุดยอดเลย โต้กลับมาได้ห้าลูกรวดแบบนั้น " วายิ้มกว้าง
" เหมือนตอนนั้นเลยจริงๆ " โซลีนกอดอก ได้ยินว่า ' เหมือนตอนนั้น ' วาเลยหันมามองแบบงงๆ  " เรื่องนั้นไว้เล่าให้ฟังทีหลังก็แล้วกัน เกมมันเพิ่งเริ่มน่ะ อย่าเพิ่งละสายตาเชียวนะ "
อะไรกัน จะตัดสินกันอยู่แล้ว ทำไมเพิ่งบอกว่าเกมมันเพิ่งเริ่มกัน แต่ตอนนี้วาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเชื่อในตัวพรีสไซเท่านั้น
" ฮ่าๆ " คราวนี้เอจิสหัวเราะดังกว่าที่ผ่านมา " สนุกจริงๆ ที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นการจงใจปล่อยจุดอ่อนปลอมๆให้ชั้นสินะ "
พรีสไซไม่ตอบเพียงยิ้มมุมปาก แม้สิ่งที่เอจิสพูดมาแม้จะถูกแต่ก็ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด เพราะตั้งแต่เริ่มคนที่จงใจจะใช้แผนก่อนก็คือฝ่ายเอจิสเอง และพรีสไซก็ถูกบังคับให้เดินไปตามเกม เพราะหากไม่ยอมเผยจุดอ่อนออกมาจริงๆ เอจิสก็จะไม่ยอมเอาจริง ดังนั้นเมื่อถึงจุดหนึ่งพรีสไซจึงยอมเป็นฝ่ายเสียลูกเพื่อหาจุดอ่อนของเอจิสดูบ้าง
หรือจะให้พูดง่ายๆก็คือ ที่ผ่านมาทั้งหมดสองคนนี้เล่นกันโดยใช้ฝีมือกันเพียงไม่กี่ส่วนเท่านั้น แต่ใช้ลูกล่อลูกชนกันเสียมากกว่า และจนถึงตอนนี้ก็ยังบอกไม่ได้อยู่ดีว่าใครกันแน่ที่จะเป็นคนซ้อนแผนไว้อยู่ท้ายที่สุด
แต่หากประเมินจากสถานการณ์ตอนนี้ก็นับว่าพรีสไซได้เปรียบในเรื่องของการดักทางเอจิส ส่วนเอจิสได้เปรียบในเรื่องของคะแนน ซึ่งในข้อนี้จะส่งผลต่อจิตใจของพรีสไซมาก หากเขาเสียลูกไปอีกลูกหนึ่ง   
" จะเสิร์ฟละนะ " พรีสไซตัดบท เขาต้องรีบเผด็จศึกโดยเร็ว
' เทเลพอต์ต ' ลูกปิงปองความเร็วสูงที่พุ่งเป็นเส้นตรง เด้งไปอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นสิ่งที่ทุกคนคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น
' 17 - 19 อับดุลอินเตอร์ ! '
ไม่มีแม้กระทั่งเสียงเชียร์ เพราะนั่นเป็นการปล่อยผ่านลูกไปแบบต่อหน้าต่อตา
" นี่แกจะบ้าหรอไง " มุซาชิใจหายวาบแทน แต่เอจิสหลับตานิ่งราวกับไม่ต้องการจะรับรู้อะไรทั้งสิ้น แม้แต่กรรมการยังแปลกใจ
" เธอเป็นอะไรหรือเปล่า " กรรมการตะโกนถาม
" ไม่เป็นไรครับ เล่นต่อได้เลย " เอจิสกล่าวอย่างสงบนิ่ง ตาทั้งสองข้างปิดสนิทคล้ายกำลังทำสมาธิอยู่
' 18 - 19 อับดุลอินเตอร์ ! '
ครั้งนี้เอจิสก็ปล่อยลูกผ่านอีกเช่นกัน
" มันจะไม่เป็นการประมาทไปหน่อยเรอะ " พรีสไซถาม แต่ไม่ทราบเพราะอะไรเหงื่อบนใบหน้าเขาถึงพุดออกมาเรื่อยๆ
" เสิร์ฟมาสิ !" เอจิสไม่ตอบคำ เจ้าสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเลกำลังดำดิ่งลงไปในทะเลอันแสนมืดมิดอีกครั้งหนึ่งแล้ว พรีสไซรู้สึกเช่นนั้น แต่เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตามเกมของเอจิสเท่านั้น
' 19 - 19 อับดุลอินเตอร์ ! '
ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมีการแข่งแบบนี้อยู่ด้วย
" นี่มันอะไรกันเนี่ย " มิวทำท่าประหลาดใจสุดขีด " การแข่งแบบนี้เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกนะเนี่ย จะชนะอยู่แล้วแต่ปล่อยให้เขามาตีเสมอง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ จะบอกว่าตัวเองมั่นใจว่าจะชนะแล้วเลยทำแบบนั้นหรอ แบบนี้มันประมาทเกินไปแล้วนะ "
" นั่นสิเราก็ว่ามันแปลกๆนะ " นีโอเห็นด้วย " แต่ดูเหมือนว่าฝั่งนั้นกำลังทำสมาธิอยู่นะ "
" ทำสมาธิในช่วงเวลาแบบนี้เนี่ยนะ " มิวเกาหัว
" ไม่รู้สิ แต่การเล่นของทั้งสองคนนี้มันก็แปลกๆมาตั้งแต่เริ่มอยู่แล้วไม่ใช่หรอไง " นีโอยักคิ้ว

พรีสไซเป่าลมออกจากปาก ไม่รู้ว่าเอจิสกำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่รู้แค่ว่าตอนนี้กลับมาตีเสมอได้ก็โอเคแล้ว
' ไม่ ยังหรอกจากนี้ไปต่างหากถึงจะเป็นการตัดสินเดิมพันอย่างแท้จริง '
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ดวงตาของเจ้าสัตว์ร้ายก็ได้เปิดขึ้นแล้ว มันเป็นแววตาที่ทำให้พรีสไซต้องรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
แววตาที่เต็มไปด้วยความสุขุมเยือกเย็น ที่ไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่าภายใต้แววตานั้นซ่อนแผนการณ์อะไรไว้อยู่ เรียกได้ว่าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกเลยก็ว่าได้ ราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะเล่นงานเหยื่อให้ตายภายในคราเดียวก็มิปาน
มุซาชิก็ประหลาดใจเช่นกัน เพราะตั้งแต่เล่นมายังไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองมีอาการเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขารู้เพียงแค่ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นรัว ทั้งๆที่เกมต่อไปเขากำลังจะต้องลงต่อแล้วแท้ๆ ไม่ทราบเป็นเพราะกลัวเอจิสจะแพ้ หรือเพราะท่าทางของเอจิสที่ดูเหมือนจะเอาจริงที่สุดกว่าที่เคยเห็นมาก็ไม่ทราบ
เอจิสไม่กล่าวอะไร เพียงกวักมือเรียกเท่านั้น
พรีสไซสูดหายใจเข้าลึกๆ แต้มนี้เป็นแต้มสำคัญมาก หากเสียไปจะส่งผลต่อแต้มต่อไปเป็นอย่างมาก
' หรือว่ามันจงใจจะเอาแต้มนี้ให้ได้ ' พรีสไซส่ายหน้า ' ไม่ได้ แค่เราเริ่มคิดก็เข้าทางฝั่งนั้นแล้ว เอาละไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว ตัดสินมันไปเลยก็แล้วกัน !!! '
ลูกปิงปองลอยสูงเหนือฟ้า พรีสไซละสายตาจากแววตาของสัตว์ร้าย ตวัดไม้เสิร์ฟออกไปโดยพยายามทิ้งความกดดันไปให้หมด
ลูกปิงปองข้ามตาข่ายไปอย่างรวดเร็ว พริบตานั้นเอจิสรีบซ่อนไม้ไว้ใต้โต๊ะ และตวัดไม้ขึ้นโยกพรีสไซไปทางด้านซ้ายมือแทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน
" ท่าตีแบบนั้นเสี่ยงชะมัด " วาสูดปาก แต่ถึงจะเสี่ยงก็ร้ายกาจมากจริงๆ เพราะท่าแบบนั้นดึงสมาธิคู่ต่อสู้ได้ดีทีเดียว
พรีสไซแม้จะตั้งสมาธิอยู่แล้ว แต่เมื่อเจอท่าตีที่พิสดารของเอจิสก็ต้องชะงักไปวูบหนึ่ง เพราะเดาทางได้ยากมาก จึงโดนโยกไปจังหวะหนึ่ง จากนั้นเมื่อสวนกลับไปได้ก็โดนโยกไปอีก จากหนึ่งจังหวะเริ่มทิ้งไปหลายจังหวะ จนตอนนี้พรีสไซโดนต้อนไปตามเกมของเอจิสแล้ว
' ตั้งสติไว้ๆ ' แม้ในหัวจะคิดเช่นนั้น แต่ร่างกายของพรีสไซก็ต้องทำงานแข่งกับลูกปิงปองที่วิ่งไปมาอย่างรวดเร็ว เมื่อโต้กลับไปก็โดนโต้กลับมาอย่างรวดเร็ว  หากตั้งหน้าไม้เพี้ยนไปจะต้องโดนลูกตบปิดฉากอย่างแน่นอน และดูเหมือนว่าเริ่มจะเกินกำลังที่พรีสไซจะตั้งรับได้แล้ว
' เสร็จกัน ! ' พรีสไซที่โดนโยกอยู่ตั้งหน้าไม้ราบเกินไปทำให้ลูกลอยข้ามตาข่ายไป แม้มันจะเป็นโอกาสที่ทำให้เขามีเวลาตั้งตัวบ้าง แต่ก็เป็นการเปิดโอกาสให้เอจิสตบลูกปิดฉากลงเช่นกัน
' ซ้าย หรือขวา ?! ' พรีสไซเพ่งสมาธิจับจ้องไปยังเอจิส แม้จะเดาทางถูกก็ใช่ว่าจะรับได้ทัน
เห็นเอจิสเงื้อมมือไปด้านหลัง และแล้วพริบตานั้นก็มาถึง
' หยอดงั้นหรอ '
พรีสไซคาดไม่ถึงว่าเอจิสจะใช้ลูกหยอด แต่ขาก็พุ่งไปยังลูกก่อนความคิด
' ทัน ?! '
พรีสไซรับลูกหยอดได้อย่างฉิวเฉียด แต่ทว่า.................
' ฟึ่บ ! '
เอจิสตวัดไม้ปิงปองผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว ตบลูกไปทางขวามือที่เขาเพิ่งจะรับลูกหยอดไปหมาดๆ
' 19 - 20 ไกเซอร์ด้อม ! '
ตามมาด้วยเสียงเชียร์อย่างกึกก้อง ทางด้านวากับโซลีนก็ได้เพียงแค่มองดูด้วยใจที่ลุ้นระทึกเท่านั้น
พรีสไซรู้สึกตัวชาวูบ ตอนนี้เขาเข้าใจจุดประสงค์ทุกอย่างของเอจิสแล้ว ที่ผ่านมาล้วนแต่เป็นกลลวงของเอจิสทั้งนั้น  ความจริงแล้วการอ่านทางเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น และเป็นหมากตัวแรกที่เอจิสตั้งไว้ ซึ่งพรีสไซก็สามารถทำลายหมากตัวนั้นลงได้ เอจิสจึงต้องใช้หมากตัวที่สองนั่นก็คือ การรวมจุดอ่อนที่ได้มารวมเข้ากับฝีมือ แต่เหตุผลที่ปล่อยให้ตีคะแนนเสมอนั้นไม่ใช่เรื่องของความประมาทอย่างแน่นอน แต่มันเป็นการตัดสินใจเดินหมากในตาที่เสี่ยงที่สุดเพื่อแลกกับผลตอบแทนที่ได้มานั่นก็คือ ความกดดันของพรีสไซนั่นเอง จงใจปล่อยลูกผ่านเพื่อให้เกิดความสงสัย จากนั้นก็ทุ่มเท่ฝีมือทั้งหมดเพื่อชิงแต้มสำคัญมาให้ได้
ในตอนนี้การอ่านทางที่ทำมาใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้ว นี่สินะที่มาของคำว่า ' ไร้กลยุทธ์ '
เมื่อไร้กลยุทธ์ก็ไม่สามารถทำลายได้
แต่พรีสไซก็ยังคงสงบนิ่งตั้งสติไว้ได้อยู่ ' ไม่ได้เราจะต้องไม่คิดมาก แพ้ก็แค่แพ้จะกลัวอะไร เราสู้มาได้ขนาดนี้ก็นับว่าเก่งแล้วไม่ใช่หรือยังไง ลองคิดดูสิว่าลูกต่อไปจะเป็นยังไง '
แม้จะบอกว่าไม่คิดมาก แต่แนวการเล่นของพรีสไซเป็นเช่นนี้ ดังนั้นการคิดครั้งนี้จึงไม่ใช่การคิดแบบฟุ้งซ่าน ' ในตอนนี้เรากำลังสับสนอยู่สินะ เพระาฉะนั้นทางที่ดีที่สุดของมันก็คือ ใช้ลูกโยกอีกครั้งหนึ่ง !!! '
เมื่อคิดถึงตรงนี้ภาพๆหนึ่งก็แว่บเข้ามาในหัว
" ขอโทษครับ ขอเวลานอกสักครู่นะครับ " พรีสไซยกมือบอกกรรมการ เขามีเวลาหนึ่งนาที จากนั้นวิ่งกลับมายังที่นั่ง ซึ่งมีโซลีนกับวาที่นั่งลุ้นจนตัวโก่งอยู่
พรีสไซค้นของจากเป้ส่วนตัว  วาแอบชำเลืองมองดูก็พบว่ามันคือ ที่ถ่วงน้ำหนักข้อมือที่ดูๆแล้วน่าจะหนักราวๆสองโลได้ จะเอาของแบบนั้นไปทำอะไรกัน แล้วในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ ?
แต่โซลีนกลับยิ้มออกมา
" คิดจะใช้ท่านั้นเรอะ "
พรีสไซฉีกยิ้ม สวมที่ถ่วงน้ำหนักเข้ายังข้อมือขวา
" อืม คงจะมีทางเดียวเท่านั้นละ ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจแต่ก็ต้องเสี่ยงกันหน่อย "
" เออ สู้ๆนะ " วากล่าวแทรกเมื่อเห็นว่าพรีสไซกำลังจะวิ่งกลับไป
" ใจนะ ชั้นจะทำให้พวกนายเชื่อเอง " พรีสไซสูดหายใจเข้าลึกๆ " เพราะคนอย่างชั้นไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว "
" ทำเป็นพูดดีนะ " โซลีนกล่าวเมื่อพรีสไซวิ่งออกไปแล้ว แต่ในแววตาแฝงความเชื่อมั่นอย่างบอกไม่ถูก ใช่แล้วเพราะมันเป็นความฝันที่เขาสองคนสู้กันมา แม้ฝั่งตรงข้ามจะเป็นคู่แข่งแบบไหนก็ต้องไปให้ถึงที่สุดให้ได้

" พร้อมแล้วครับ " พรีสไซบอกกรรมการ
เอจิสที่เห็นพรีสไซจู่ๆ เอาข้อมือถ่วงน้ำหนักมาสวมแม้จะเป็นคนที่สงบนิ่งเพียงใดก็ต้องอดประหลาดใจไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่าจะโดนโยกกลับเอาเครื่องถ่วงน้ำหนักมือมาสวม แถมยังสวมเพียงข้างเดียวอีก ช่างตรงกันข้ามกันแท้ๆ แต่เอจิสไม่คิดอะไรทั้งนั้น เพราะลูกต่อไปจะเป็นการปิดฉากโดยสมบรูณ์แล้ว

' ชอบโยกนักใช่ไหม งั้นเจอโยกกลับบ้างเป็นไง ' เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยดังก้องในหัวของพรีสไซ
' สอนท่าแบบนั้นให้ผมบ้างสิครับ '
' คุณเป็นคนตัวผอม ถึงตั้งท่าตั้งรับแบบนี้ได้ แต่ก็ไม่มีพลังพอจะสวนกลับไปด้วยฮิปโปไดร์ฟหรอก รังแต่จะทำให้เสียแต้มคู่ต่อสู้เปล่าๆ เพราะหากสวนกลับไปด้วยฮิปโปไดร์ฟไม่ได้ก็เท่ากับจบเกมทันที เพราะศูนย์ของร่างกายใช้ไปกับพลังในการตบลูกหมดแล้ว แต่ผมจะยอมสอนให้ก็ได้ '
' อืม ไม่เลว เพราะแขนขาที่ยาวอยู่แล้วทำให้ท่านี้เหมาะกับคุณมากกว่าผมเสียอีกนะ แต่ยังไงก็ตามถ้าไม่สามารถใช้ฮิปโปไดร์ฟได้ ท่านี้ก็ได้แค่ตั้งรับอย่างเดียวเท่านั้น '

" เอาละนะ " พรีสไซเงยหน้าขึ้นฟ้า จากนั้นแยกแขนขาทั้งสองข้างออก  เป็นท่าเตรียมตัวที่ประหลาดมาก ไม่ว่าใครทำท่าแบบนี้ก็ดูประหลาดอยู่ดี ยิ่งพรีสไซเป็นคนผอมสูง แขนขายาวแล้วด้วยยิ่งดูประหลาดเข้าไปอีก
' เจ้านี่คิดจะทำอะไรของมันกัน เล่นสงครามจิตวิทยาอย่างนั้นเรอะ แต่ว่าไร้ประโยชน์น่า ' เอจิสยิ้มมุมปาก
" คิดถึงจริงๆ ฮิปโปเซตอัพ " โซลีนยิ้ม " แต่ว่าจะได้เห็นฮิปโปไดร์ฟหรือเปล่านะ "
ฮิปโปเซตอัพ ฮิปโปไดร์ฟอะไรกัน ? ไม่เห็นเคยได้ยินเลย วาเบ้ปาก สองคนนี้ชอบมีลับลมคมในที่เขาไม่รู้อยู่เป็นประจำ แข่งเสร็จสงสัยต้องถามให้รู้เรื่องสักที
แม้จะตั้งท่าฮิปโปเซตอัพได้แล้ว แต่พรีสไซก็รู้ดีว่า การที่เขาสวมเครื่องถ่วงน้ำหนักข้อมือไว้จะเป็นการทำให้ท่าฮิปโปเซตอัพใช้ได้ไม่สมบรูณ์เพราะทำให้ร่างกายเสียสมดุลย์ แต่เพื่อการนั้นมันก็จำเป็นจะต้องเสี่ยงดูกันหน่อย !
' ท่านเทพเจ้าฮิปโป เฮ้ย อาจารย์พาทัมช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครัล ' พรีสไซอธิษฐาน
ได้เวลาแล้ว.............พรีสไซเช็ดเหงื่อในมือกับกางเกง จับจ้องไปยังเอจิส
เจ้าสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเล หรือจะเป็นไร้กลยุทธ์เอจิส ชั้นก็ไม่สนใจแล้ว 
มาตัดสินกันไปเลย ด้วยฮิปโปไดร์ฟของชั้น !!!





                                      _____________________________