ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทเรียนที่ 17 บททดสอบของสายฟ้า
บทเรียนที่ 17 บททดสอบของสายฟ้า
เหตุการณ์เมื่อวานผ่านไปราวกับความฝัน วาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายอย่างเช่นเมื่อวานนี้มาก่อน แต่นั่นก็ทำให้วารู้สึกว่า ตัวเองนั้นจะต้องพัฒนาฝีมือให้มากขึ้นกว่าเดิม
คำพูดที่ว่า “ เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า “ ไม่ผิดแปลกจริงๆ
อากาศยามเช้าในวันนี้ก็ยังคงสดใสเหมือนเช่นเคย วันนี้วาตื่นเช้าเป็นพิเศษทั้งๆที่เมื่อวานก็เหนื่อยแทบตายอยู่แล้ว แต่ที่ทำให้วาตื่นเช้าเป็นพิเศษได้นั่นก็เพราะแรงใจนั่นเอง เขาคิดว่าตัวเองจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้จงได้
หลังจากวาอาบน้ำและจัดของเรียบร้อยแล้ว เขาก็ลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมตัววิ่งตอนเช้ากับดีว่า วันนี้วากลับเป็นฝ่ายมายืนคอยดีว่า ระหว่างที่ยืนคอยอยู่นั้นวาคิดถึงเรื่องต่างๆมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของการดวลปิงปองที่ห้องชมรมเมื่อวานนี้ ผลแพ้ชนะที่แท้จริงยังปรากฎไม่แน่ชัด ยิ่งคิดยิ่งทำให้วารู้สึกอยากแข่งกับเจ้าซิลเวอร์ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปข้าง
ตั้งแต่วาเข้ามาอยู่ที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้ชีวิตของวาก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย วาคล้ายเป็นคนที่มีความกล้าหาญเพิ่มขึ้น นั่นอาจเป็นเพราะเขาเจอแต่สิ่งที่ท้าทายความสามารถของเขาก็เป็นได้
หากใครสักคนอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดีแล้ว อย่างน้อยชีวิตของเขาก็จะดีขึ้นบ้างเป็นธรรมดา
ขณะกำลังคิดอยู่นั้น ลมก็พัดผ่านหน้าวามาวูบหนึ่ง เผยให้เห็นคนที่กำลังเดินมาเขานั่นก็คือ ดีว่า นั่นเอง
“ สวัสดีตอนเช้าครับ “
“ สวัสดีๆ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าวันนี้เราจะมาก่อนนายได้ “
ดีว่ายิ้มเล็กน้อย ความจริงถ้าคำนวณจากความเหนื่อยของเมื่อวานแล้วละก็ ถึงแม้ว่าวาน่าจะดูเหมือนเป็นคนที่เหนื่อยกว่าก็ตาม แต่ที่จริงแล้วดีว่าเหนื่อยมากกว่าวาหลายเท่านัก แค่ตอนที่เขาต่อสู้กับจีดาบคลั่งก็แทบใช้พลังลมปราณไปเกือบครึ่งแล้ว แถมยังต้องมาเจอเกก้าดีนลอบใช้รีเฟรกชั่นทำร้ายใส่อีก และสุดท้ายยังช่วยรักษาคนในห้องชมรมปิงปองให้อีก ความจริงแค่เขาสามารถตื่นไปเรียนวันนี้ให้ทันได้นั่นก็นับว่าเก่งมากแล้ว แต่ดีว่าคล้ายอยู่เหนือผู้อื่นไปอีกขั้นหนึ่ง นั่นก็เพราะเขามีแรงใจที่เข้มแข็งนั่นเอง
หากใครคนหนึ่งคิดจะเก่งกว่าผู้อื่นแล้วละก็ อย่างน้อยเขาต้องเริ่มจากการมีแรงใจที่เข้มแข็งเสียก่อน
“ ไม่น่าแปลกใจหรอกครับ เพราะว่าคุณมีกำลังใจที่เข้มแข็งยังไงละ ถึงสามารถตื่นเช้าขนาดนี้ได้ ทั้งๆที่เมื่อวานก็เหนื่อยออกขนาดนั้น “
“ ไม่หรอก ก็แค่รู้สึก.............. อยากแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมให้ได้ก็เท่านั้นแหละ “
“ ดีแล้วละครับ ความรู้สึกอยากแข็งแกร่งขึ้นที่ไม่ใช่ความอยากเอาชนะผู้อื่นเพียงอย่างเดียวนี่แหละครับ ความรู้สึกนี้แหละครับ ที่จะทำให้คุณเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ แต่ถ้าหากคนผู้หนึ่งคิดแต่จะเอาชนะอย่างเดียวคนๆนั้นก็ไม่มีทางเอาชนะได้หรอกครับ “
“ ฟังดูเหมือนปรัชญายังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่ก็ได้ข้อคิดเหมือนกันนะ “
“ พร้อมจะวิ่งกันหรือยังครับ “
“ แน่นอน ไปกันเลย “
และแล้วทั้งสองก็ออกวิ่งกันเหมือนเช่นเคย นับวันวายิ่งสามารถวิ่งได้เร็วและนานขึ้นเรื่อยๆ
คนผู้หนึ่งหากทำอะไรทุกวันซ้ำกันนานๆก็จะเกิดความเคยชิน เมื่อความเคยชินพัฒนาขึ้นก็จะกลายมาเป็นความสามารถเฉพาะตัว
เช่นกันกับการหยอดกระปุกออมสิน หากคุณหยอดมันลงทุกวันไม่ว่ามันจะน้อยหรือมากก็ตาม สักวันหนึ่งมันก็จะต้องเต็ม แต่หากหยอดบ้างไม่หยอดบ้าง จนกระทั่งความเคยชินหายไปมันก็จะไม่มีทางเต็มได้
ดังนั้นหากคนผู้หนึ่งคิดอยากเก่งเรื่องใดเรื่องหนึ่ง สิ่งแรกที่เขาจะต้องทำก็คือ หมั่นฝึกฝนให้เป็นนิสัย โดยไม่ต้องใส่ใจว่ามันจะพัฒนาได้ช้าหรือเร็ว เพราะคนทุกคนมีความสามารถไม่เหมือนกัน ถ้าฝึกฝนไปเรื่อยสักวันอย่างไรมันก็จะต้องถึงจึดหมายเข้าสักวัน ไม่ต่างกับการหยอดกระปุกออมสินแม้แต่น้อย
ระหว่างที่วาวิ่งอยู่ก็คิดถามดีว่าขึ้นมาเรื่องการประลองอาวุธ
“ เราขอถามเรื่องการประลองอาวุธหน่อยได้ไหม “
“ ได้สิครับว่ามาเลย “
“ ทุกปีนี่มีคนลงแข่งเยอะไหม “
“ แน่นอครับ ทุกปีมีคนลงแข่งเยอะมากๆเลยทีเดียวละครับ จนกรคัดตัวคนในโรงเรียนเพื่อจะไปแข่งระหว่างสถาบันนี่แทบจะตัดสินกันไม่ทันเลยก็ว่าได้ละครับ แต่รู้สึกว่าปีนี้จะมีการแก้ปัญหาเรื่องนั้นแล้วละครับ ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจในเรื่องข้อมูลสักเท่าไหร่นัก คาดว่าวันนี้กติกาใหม่ของการประลองอาวุธน่าจะออกมาให้ได้เห้นกันแล้วละครับ
ที่ผมได้ยินมาก็คือว่า แต่ละปีจะมีคนเข้าแข่งขันเยอะมากจนคัดเลือกกันแทบไม่ทัน คราวนี้เขาก็เลยตัดปัญหาข้อนั้น โดยการให้นักเรียนจับทีมกัน ทีมละน่าจะสามคนนะคับถ้าจำไม่ผิด ทีมไหนชนะสองในสามก็จะเป็นฝ่ายได้เข้ารอบไป โดยสุดท้ายจะคัดเหลือโรงเรียนละประมาณสองถึงสามทีมเท่านั้นแหละครับ “
“ ถ้าเป็นอย่างนี้นายก็ต้องหาคนมาเข้าทีมละสิเนี่ย “
“ ใช่แล้วละครับ แต่ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเลือกใครดีอีกตั้งสองคน “
“ นายก็เลือกคนในชมรมนายดูสิ น่าจะมีคนเก่งเยอะนะ “
“ ชมรมจ้าวกระบี่ของผมนะหรอครับ คนเก่งมีแน่นอนครับ แต่ส่วนใหญ่ผมคิดว่าเขาน่าจะจับทีมกันได้หมดแล้ว อีกอย่างเขาคงไม่คิดจะจับทีมกับผมหรอกครับ “
กล่างถึงตรงนี้แววตาของดีว่าคล้ายเปลี่ยนไปเป็นคิดมากเล็กน้อยแล้ว
“ ทำไมละ นายเก่งออกจะตายไป “
“ ไม่รู้สิครับ คนในชมรมผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ คงเป็นเพราะผม........... “
“ ทำไมหรอ อืม แต่ถ้าพุดแล้วมันไม่สบายใจก็ไม่ต้องพูดก้ได้นะ “
ดีว่ายิ้มให้วา พร้อมกับสั่นศีรษะ
“ ไม่หรอกครับ ก็เพราะว่าในชมรมจ้าวกระบี่นั้นผมเป็นคนเดียวก็สามารถฝึกปราณกระบี่จนถึงขั้นที่สิบสองสายได้ยังไงละครับ และอีกเหตุผลที่สำคัญก็คือ ผมเป็นหนึ่งในคนที่มีสิทิจะได้ครอบครอง “ เทพกระบี่ประกายแสง “ ด้วย “
“ อย่างนี้แสดงว่า คนในชมรมนายนี่ขี้อิจฉากันจังเลยนะ เห็นคนอื่นเขาได้ดีเป็นไม่ได้ คนที่มีนิสัยขี้อิจฉาก็คงไม่แปลกหรอกที่จะฝึกกระบี่ไม่ได้ดีเท่านายจริงไหม “
วาพูดอย่างนี้ ดีว่าก็ได้แต่ยิ้มแล้ว เขารู้สึกว่า ความคิดของวาดูไม่คล้ายเด้กและไม่คล้ายเป็นผู้ใหญ่เกินไป แต่เป็นคำพูดที่ฟังดูมีเหตุผลยิ่ง ตรงที่ว่า คนที่ขี้อิจฉาคนอื่นนั้นไม่มีทางฝึกกระบี่ได้ดี
หากคิดจะฝึกกระบี่ที่ดีให้ได้ ต้องเริ่มจากทำจิตใจให้ว่างเปล่าเสียก่อนค่อยขึ้นขั้นรวมเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ ดังนั้นหากมีจิตใจที่ขี้อิจฉาแล้วก็ไม่สมารถฝึกกระบี่ที่ดีได้แน่นอน
วาเห็นดีว่าเงียบไปเลยถามต่อ
“ ว่าแต่ในเมื่อคนในชมรมนายไม่มีใครจับทีมกันนาย เราหมายถึงเขาจับทีมกันเองหมดแล้ว ทำไมนายไม่ลองชวนคนนอกชมรมดูบ้างละ “
“ คนนอกชมรมเก่งๆ ผมก็คิดว่าเขาน่าจะมีทีมกันหมดแล้วละครับ ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ......... “
ดีว่าครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ อย่าหาว่าผมอวดดีเลยนะครับ คุณก็เห็นฝีมือของพวกนั้นมาแล้วใช่ไหมละครับเมื่อวานนี้ มีไม่กี่คนในโรงเรียนหรอกครับที่จะสามารถจัดการกับเจ้าพวกนั้นได้ แถมที่เจอมาเมื่อวานนี้ก็ยังเป็นแค่ระดับปานกลางเท่านั้นนะครับ ที่จะต้องเข้าไปเจอในการประลองระหว่างสถาบันมีแต่ยอดฝีมือที่โหดๆกว่านั้นเยอะเลยละครับ “
“ มีคนที่โหดกว่าเจ้าหมวกนั่นด้วยหรอ “
“ มีแน่นอนครับ แต่ว่าคนที่ใส่หมวกเมื่อวานนี้ไม่ใช่คนที่มีฝีมือระดับเดียวกันกับจีดาบคลั่ง ต้อง
เป็นผู้ที่มีความสามารถระดับสูงแน่นอนครับ “
“ อืม พูดถึงเมื่อวานนี้แล้ว ทำไมนายไม่ลองชวนโซเฟีย หรือรุ่นพี่ซาโต้เข้าทีมดูละ “
“คงไม่ได้หรอกครับ พวกนั้นแค่เป็นคณะกรรมการนักเรียนผมก็ว่าเขาน่าจะเหนื่อยพอแล้วละครับ อีกอย่างรุ่นพี่ซาโต้เขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบการประลองาวุธสักเท่าไหร่หรอกครับ “
วาสะเหยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินดีว่าพูดว่า พวกกรรมการนักเรียนน่าจะเหนื่อยพอแล้ว เพราะมันทำให้เขาคิดถึงโซเฟียขึ้นมาทันที เห็นเธอเป็นทั้งหัวหน้าห้อง ทั้งมาเป็นมือกีต้าร์ให้วงของเขา ทั้งจับคู่กับเขาแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบัน และที่สำคัญยังมีแรงกวนประสาทเขาอีก นี่นะหรือเหนื่อยพอแล้วสำหรับการเป็นคณะกรรมการนักเรียน วาคิดว่าถ้าจะทำให้เป็นการเหนื่อพอสำหรับโซเฟียอย่างน้อยคงต้องให้เธอเก็บขยะทั่วโรงเรียนสักหนึ่งรอบ
คิดถึงตอนนี้วาเองก็อดขำไม่ได้แล้ว
“ น่าเสียดายเนอะ ที่คนอย่างรุ่นพี่ซาโต้ไม่สนใจการลงแข่งประลองอาวุธน่ะ ถ้าลงแข่งคงจะน่ากลัวเลยทีเดียว แล้วว่าแต่ไม่ลองชวนโซเฟียดูละ ถึงเขาจะเป็นกรรมการนักเรียนแต่เราว่าเขาไม่น่าจะเหนื่อยสักเท่าไหร่หรอกนะ อีกอย่างเรารู้สึกว่าเขาน่าจะชอบด้วยซ้ำ “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมค่อนข้างจะเกรงใจเขาน่ะครับ และที่สำคัญคุณโซเฟียเขาเป็นผู้หญิงด้วย ถึงแม้ว่าจะมีฝีมือมากถึงขนาดนั้นก็ตาม แต่พวกที่อยู่ในรอบการแข่งจริง มันอาจจะทำให้คุณโซเฟียเป็นอันตรายก็ได้นะครับ ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นผมคงจะต้องรู้สึกผิดเอามากๆเลยละครับ “
“ พูดสมกับเป็นดีว่าจริงๆ ฮ่าๆ “
วาหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ งั้นทำไมนายไม่ลองชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชดูละ เมื่อวานเขาก็เป็นคนช่วยนายนะ แถมดูเหมือนเขาน่าจะยังไม่มีทีมด้วย “
“ คงไม่ได้หรอกครับ ยิ่งเมื่อวานนี้เขาเป็นคนช่วยผม ผมยิ่งไม่กล้าชวนเข้าไปใหญ่ เพราะแค่นั้นก็เป็นหนี้น้ำใจเขามากแล้วละครับ “
“ มันก็ไม่แน่หรอกนะ ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้นะ “
“ มันก็จริงนะครับ ความจริงผมก็อยากให้รุ่นพี่เขาอยู่ทีมเดียวกับผมเหมือนกัน แต่ว่า........ “
“ แต่ว่าอะไรละ บอกแล้วไงว่าไม่ลองไม่รู้ เอาอย่างนี้นะถ้านายไม่กล้าชวนเดียวเราชวนให้นายเอง แล้วถ้าชวนได้อีกคนที่เหลือนายว่าควรจะชวนใครดีละ “
“ ผมเองก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันละครับ แล้วคุณสนใจบ้างไหมละครับ
“ หาาาาาา !!! เราเนี่ยนะ “
“ ใช่แล้วละครับ ความจริงเมื่อวานตอนที่ผมคุยกับน้องระรินเขาก็ถามผมว่าทำไมไม่ลองชวนพี่วาดูละค่ะ แต่ผมบอกน้องเขาไปว่า ผมเกรงใจอีกอย่างหนึ่งคุณเองก็ลงแข่งไปตั้งเยอะตั้งแย่ะแล้ว คงไม่มีเวลามาลงประลองอาวุธอีก “
“ ไอ้เรื่องเวลามันก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่านายเองก็บอกไม่ใช่หรอว่าในโรงเรียนนี้มีไม่กี่คนที่สามารถเอาชนะเจ้าพวกนั้นได้ นายเองก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอที่เราลงไปเมื่อวานน่ะมันเป็นยังไง “
“ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงไม่ชวนหรอกครับ อีกอย่างผมไม่ได้เลือกคนที่ฝีมือ แต่ผมเลือกตรงที่เขาจริงใจต่างหากละครับ “
“ ไม่เป็นไรหรอก เราไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทีมหรอก “
“ ทีมจะมีความหมายอะไรละครับ ถ้ามุ่งแต่จะเอาชนะอย่างเดียวจนลืมถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน อย่างที่เพิ่งบอกไปไม่ใช่หรอครับ คนที่มุ่งแต่จะเอาชนะอย่างเดียวผลสุดท้ายเขาก้จะไม่มีวันชนะ “
“ อืมนะ อย่างนั้นก้ต้องขอเวลาเราคิดก่อนละกัน เพราะถ้าเราลงหลายรายการมากเกินไปอาจจะกลายเป็นผลเสียมากกว่าผลดีจริงไหม “
“ ได้ครับ “
“ ก่อนที่เราจะตัดสินใจ ยังไงเราจะลองชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชให้ก็แล้วกัน “
ดีว่าไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่ยิ้มให้วาเท่านั้น จริงอย่างที่วาพูด ถ้าหากเขาลงหลายรายการมากเกินไปอาจจะเป็นผลเสียไปเลยก็ได้ เพราะคนเราหากทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันมากเกินไป ร่างกายอาจจะรับไม่ไหว ถึงต่อให้รับไหวก็คงไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่
แต่ดีว่าอาจะลืมคิดไปว่า ถ้าคนเราคิดที่จะสู้แล้วละก็ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหน สักวันเราก็จะต้องทำมันได้แน่นอน เพราะชีวิตคนเราลิขิตตัวเองเท่านั้น
ที่ล็อบบี้ชั้นล่างตอนนี้มีนักเรียนเริ่มลงมาบ้างแล้ว และพวกของวาก็เป็นหนึ่งในนั้น ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดพวกของวาดูคล้ายกับว่า กระตือรือร้นกว่านักเรียนกลุ่มอื่นอยู่บ้าง
มิว นีโอ เบต้า หรือแม้แต่เสือใบ้นิคต่างก็ลงมาพร้อมหน้ากันแล้ว ทุกคนต่างซื้ออาหารของตัวเองมานั่งรวมกันที่โต๊ะประจำโดยเป็นโต๊ะตัวที่อยู่ใกล้ริมกระจก และอยู่ด้านในสุดของล็อบบี้ วาเองก็รู้สึกว่ามุมโต๊ะที่เลือกนี้ช่างสบายตาดีเหลือเกิน มองออกไปข้างนอกแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก
“ เมื่อวานเป็นไงบ้างละ สนุกไหม ”
มิวเป็นคนเริ่มถามวา
“ ก็สนุกดีนะ แต่รู้สึกว่าจะโหดไปหน่อยนะ ”
“ เมื่อวานเรานี่ยากจะอัดเจ้าเซตสักสองสามหมัดจริงๆเลยให้ตายสิ ทำไมมันทำตัวได้น่าหมั่นไส้ขนาดนี้นะ สมน้ำหน้าที่โดนสายฟ้าฟาดใส่ ”
วาไม่พูดอะไรต่อนอกจากเริ่มรับประทานข้าวหน้าเป็ด และน้ำชาเขียวที่อยู่ด้านหน้าของเขา
“ อืม วานายเป็นคนชอบอ่านหนังสือนิยายใช่มไหม ”
“ อะฮะ ทำไมหรอ ”
“ นายเคยอ่านหนังสือเล่มนี้ไหม รวมประวัติเพี้ยนที่คุณไม่เคยรู้ ”
“ อ๋อ หนังสือเล่มนั้นน่ะหรอ เคยสิที่เขียนโดย จ๋อกับชูใช่ไหมละ ”
“ ใช่แล้วละเล่มนั้นเลยละ ”
“ ว่าแต่มีอะไรหรอ ”
“ ป่าวหรอก เราแค่อยากจะบอกว่ามันสนุกดีนะ แต่เราเพิ่งอ่านไปได้ไม่กี่เรื่องเอง แล้วพอดีเรื่องที่เราอ่านเรื่องแรกก็เป็นเรื่อง ที่มาของข้าวเช้า และตอนเช้า น่ะ”
เบต้าซึ่งแอบฟังอยู่รู้สึกสนใจเลยถามมิว คล้ายกับหุ่นยนต์ที่ต้องการข้อมูเพิ่มเติม
“ แล้วมันมีที่มายังไงหรอ ”
“ ที่มาของข้าวเช้านะหรอ ในหนังสือเล่มนั้นบอกว่า ที่จริงแต่ก่อนเขาไม่ได้เรียกข้าวเช้าหรอก เขาเรียกกันว่า ข้าวช้า !! ซึ่งมาจากตอนเช้า ที่จริงแต่ก่อนเขาไม่เรียกกันว่าตอนเช้าหรอกนะ เขาเรียกกันว่าตอนช้า !! ”
“ ทำไมเป็นงั้นไปละ ”
“ ก็เพราะว่าตอนเช้าเป็นช่วงที่คนเราเพิ่งจะตื่นใช่ไหมละ แล้วเวลาที่คนเราเพื่งตื่นก็จะทำอะไรได้ช้าใช่ไหม เขาเลยเรียกกันว่าตอนช้า แต่ตอนหลังเรียกกันจนเพี้ยนเป็นตอนเช้ายังไงละ ”
“ อ๋อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเรื่องข้าวเช้าละ ”
“ ก็เหมือนกับตอนเช้าน่ะแหละ คนเราพอตื่นแล้วทำอะไรช้า พอจะทำข้าวกินก็เลยช้าไปด้วย เลยกลายเป็นข้าวช้าไง แล้วตอนหลังถึงกลายเป็นข้าวเช้า ”
นีโอซึ่งฟังอยู่ก็อดขำด้วยไม่ได้ เขารู้สึกว่าคนที่แต่งเรื่องนี้ออกจะเพี้ยนอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้หายเครียดได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว
“ ที่จริงยังมีเรื่องประวัติที่มาของอะไรหลายๆอย่างอีกเยอะเลยละ ไว้เราจะมาเล่าให้ฟังเป็นระยะๆก็แล้วกัน ”
วาเองก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงหนังสือเล่มนี้บ้าง
“ งั้นว่าแต่นายอ่านถึงนี่หรือยังละ ทำไมเขาถึงเรียกคนที่กินข้าวแล้วไม่ยอมจ่ายว่า ชักดาบ ละ”
“ ยังไม่ถึงเลย ว่าแต่ทำไมละ เราอยากรู้ตอนนี้เลย ”
“ ในหนังสือเขาบอกว่า ช่วงนั้นเป็นยุคสมัยท่ะพวกซามูไรเป็นใหญ่ มีทั้งซามูไรที่ดีแล้วก็ไม่ดี แล้วอยู่มาวันหนึ่งมีซามูไรพวกหนึ่งไปกินข้าวที่ร้านข้าวแห่งหนึ่ง
พอกินกันจนเสร็จก็ไม่คิดที่จะจ่ายเงิน คนที่นำกลุ่มซามูไรเถื่อนนั่นก็เลยตะโกนขึ้น ตอนที่เจ้าของร้านจะมาเก็บเงินว่า เฮ้ย !! พวกเราชักดาบ ซามูไรเถื่อนก็ชักดาบออกมาขู่เจ้าของร้านทำให้เจ้าของร้านไม่กล้าเก็บเงิน ตั้งแต่นั้นมาเขาเลยเรียกไอ้พวกกินแล้วไม่จ่ายว่า ไอ้พวกกินแล้วชักดาบ ซึ่งหลายๆคนเข้าใจผิดว่าเป็นการกินแล้วหนีแต่จริงๆแล้วไม่ใช่ แต่เป็นอย่างที่เล่ามาเนี่ยแหละ ”
เบต้าอดทึ่งไม่ได้
“ คิดได้ยังไงเนี่ย อย่างกับเรื่องจริงแน่ะ ”
“ แต่เขาเขียนไว้ท้ายเล่มว่า โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะเขาบอกว่าที่กล่าวมาทั้งหมดเป็นเขาแต่งขึ้นมากันเองสองคนเพื่อคลายความเครียด ”
“ เห็นทีเราคงต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้างแล้วละ ท่าทางจะคลายเครียดได้เยอะเลย ”
“ วันนี้ได้ข่าวว่ากติกาการประลองอาวุธจะออกด้วยนิ สนใจจะตั้งทีมแข่งกับเขากันบ้างไหม ”
มิวพูดอย่างทีเล่นทีจริง
“ ไม่ละแค่ซ้อมวงดนตรีกับเรียนชมรมแฮคเกอร์เราก็เหนื่อยแทบตายอยู่แล้ว ”
เบต้าตอบอย่างหุ่นยนต์หมดพลังงาน
“ แล้วนายละนิค ”
เสือใบ้นิคสั่นศีรษะ ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักคงคิดว่านิคเป็นคนที่หยิ่งไม่ยอมพูด แต่ถ้าได้รู้จักแล้วละก็คุณจะไม่มีวันหวังว่าเขาจะพูดเลย
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็เดินทางไปยังตึกอาคารเรียน ระหว่างมิวพบกับพิชากิจึงแวะเข้าไปคุยด้วย วาคาดว่าน่าจะเป็นเรื่องการซ้อมวงดนตรีเสียเก้าสิบเปร์เซนต์
ที่หน้าห้องเรียนตรงข้างกระดานวันนี้มีประกาศติดเพิ่มมาด้วยหนึ่งแผ่น ซึ่งประกาศจากโปสเตอร์มีติดไว้อยู่ในทุกห้องเรียนเลยทีเดียว มีเด็กนักเรียนมากมายเข้าไปมุงดูกันอย่างสนอกสนใจ
คนที่ดูสนใจเป็นพิเศษก็คือ วานั่นเอง เขาพอจะเดาออกว่าที่ติดไว้ก็คือ กติกาและกำหนดการประลองอาวุธนั่นเอง วารอจนมีที่ให้เขาสามารถอ่านประกาศนั้นได้อย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านกติกา
กติกาการเข้าร่วมแข่งขันประลองอาวุธประจำปี
1. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องศึกษาอยู่ในโรงเรียนที่มีรายชื่อร่วมในการแข่งขันครั้งนี้เท่านั้น โดยไม่สามารถเข้าร่วมกับโรงเรียนอื่น
2. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องกำลังศึกษาอยู่ในช่วงชั้นเรียน มัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้น
3. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องมีทีมเป็นของตัวเอง โดยผู้เข้าแข่งขันหนึ่งคนมีสิทธิอยู่ได้ทีมเดียวเท่านั้น โดยแบ่งเป็นทีมละ 4 คน ตัวจริงในการลงแข่งขัน 3 คน และตัวสำรองอีก 1 คน ( ตัวสำรองนั้นจะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ )
4. การแข่งขันจะเป็นการแข่งขันแบบตัวต่อตัว โดยทีมไหนชนะครบ 2 ใน 3 รอบก่อนจะเป็นทีมที่เข้ารอบ
5. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องได้รับการตรวจสุขภาพก่อนการแข่ง และไม่เป็นโรคซึ่งจะก่อให้เกิดอันตรายในการแข่งขัน
6. จะทำการคัดเลือกทีมที่จะเข้าไปสู่การประลองอาวุธระหว่างสถาบันเหลือเพียงแค่ 2 ทีมเท่านั้นจากทีมทั้งหมด
7. ห้ามผู้เข้าแข่งขันทะเลาะกันก่อน หรือหลังแข่งขันเด็ดขาด
8. หากจับได้ภายหลังว่าผู้เข้าแข่งขันละเมิดกฎข้อใดข้อหนึ่งจะถูกตัดสิทธิแข่ง และปรับแพ้ทันที
- ส่งรายชื่อสมาชิกในทีม และชื่อทีมก่อนวันที่ 10 ตุลาคมนี้
- การจัดตารางการแข่งจะประกาศให้ทราบภายในวันที่ 14 ตุลาคมนี้
- หากมีข้อสงสัยใดๆ โปรดติดต่อคณะกรรมการนักเรียน หรือคุณครูประจำชั้น
__________________________________
“ น่าสนใจไหมละ ”
วาตกใจเมื่อโซเฟียพูดขึ้นระหว่างที่เขากำลังอ่านปรากศนี้อยู่ ไม่ทราบว่าเธอมายืนอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ ก็น่าสนใจนะ แต่เราคงไม่เข้าร่วมด้วยหรอก เพราะอย่างเราคงจะสู้ใครไม่ได้ ”
“ อย่างนายสู้ไม่ได้ แต่ก็วิ่งหนีได้นี่ แบบเมื่อวานยังไงกันละ อิอิ ”
วาแทบจะชินกับการกวนประสาทของโซเฟียแล้วก็ว่าได้ จึงพูดกลับไปว่า
“ แหม ใครจะเก่งเหมือนคนที่นั่งข้างเราละ ใช้ดาบเพลิงอัคคีชนะเขาแล้ว แถมยังมีน้ำใจนักกีฬาไปเป็นห่วงเขาอีกว่าเป็นอะไรรึเปล่า ”
“ แน่นอน แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าเป็นคุณเด๋ออาจจะวิ่งหนีดาบเพลิงอัคคีของเราทันก็ได้นะ อิอิ ”
วาคล้ายกับไม่มีทางโต้คารมชนะโซเฟียได้เลยจริงๆ
“ แล้วว่าแต่เธอเองไม่สนใจบ้างหรอ อย่างเธอนี่น่าจะเอาชนะคนได้เยอะเลย ”
“ เอาชนะคนได้เยอะก็เท่านั้นแหละ ถ้าไม่มีทีมอยู่อ่านะ ว่าแต่คุณเด๋อสนใจจะตั้งทีมกันกับเราไหมละ ”
วาไม่ทราบว่าโซเฟียถามจริงๆ หรือแกล้งถามกันแน่ แต่พอได้ยินคำถามนี้ขึ้นมาวาก็นึกได้ถึงที่คุยกับดีว่าตอนเช้า ( หรือตอนช้าในความหมายของจ๋อและชู คนแต่งประวัติเพี้ยน ) ว่าทำไมไม่ลองชวนโซเฟียดูละ
เมื่อคิดได้ดังนั้นวาจึงถามโซเฟียกลับ
“ กลัวตั้งจริงแล้วจะไม่มีคนอยู่น่ะสิ โดยเฉพาะคนถามเนี่ยแหละ ”
คราวนี้วายิ้มอย่างผู้ชนะ เขามั่นใจว่าโซเฟียจะต้องปฎิเสธ หรือไม่ก็บอกว่าเราแค่ล้อเล่นแน่ๆ แต่เมื่อโซเฟียตอบกลับวาก็ยิ่งคิดว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นจริงๆ คาดคำนวณไม่ถูกจริงๆ
“ ทำไมเราจะไม่กล้าอยู่ละ ถ้าคุณเด๋อตั้งรับรองเราอยู่แน่นอน กลัวแต่จะไม่ตั้งน่ะสิ ”
คราวนี้คนที่คิดจะปฎิเสธ หรือพูดว่าล้อเล่นกลับเป็นวาเสียเอง แต่ก่อนที่วาจะบอกว่าเขาล้อเล่นนั้นเขาก็คิดขึ้นมาได้ทันที “ ประกาศเมื่อสักกครู่มันบอกว่ามีตัวจริงสามคน และตัวสำรองอีกหนึ่งคน ถ้าเราเป็นตัวสำรองเราก็ไม่ต้องลงแข่ง ปล่อยให้คนที่เป็นตัวจริงลงแข่งเสียก็สิ้นเรื่อง ” และวาก็พอจะนึกออกว่าตัวจริงสามคนนั้นจะเป็นใคร คนที่หนึ่งต้องเป็นโซเฟียแน่นอน คนต่อไปก็ต้องเป็นดีว่า และสุดท้ายรุ่นพี่ไซโคร แนช คิดถึงตอนนี้วาก็รีบตอบกลับไปทันที
“ คนอย่างเราเนี่ยนะจะไม่กล้าตั้ง ตกลงเธอแน่ใจว่าจะอยู่ทีมเดียวกันกับเรา ”
“ แน่ใจสิ ว่าแต่อย่างคุณเด๋อจะหาคนเพิ่มมาอีกตั้งสองได้หร๋อ ”
“ มีอะไรที่คนอย่างเราทำไม่ได้ละ “
วายิ้มอย่างผู้ชนะ
“ ไม่มีหรอก ขนาดวิ่งหนีดาบยังวิ่งหนีได้เลย อิอิ ”
วาคล้ายไม่มีทางโต้คารมชนะจริงๆ
“ เอาละคุณเด๋อ ไปนั่งที่กันดีกว่า เดี๋ยววันนี้ชั่วโมงแรกอาจารย์มาน่อฟเข้าด้วยสิ ”
วันนี้ชั่วโมงแรกผ่านไปช้าอีกตามเคยสำหรับนักเรียนหลายคน วิชาเลขคล้ายกับเป็นศัตรูของนักเรียนบางคนตลอดกาลจริงๆ แต่คนที่ไม่ชอบวิชาเลขแต่ละคน จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า ถ้าเขายิ่งหนีไม่กล้าที่จะลองทำแบบฝึกหัด หรือจับปากกาขึ้นสู้ตั้งใจศึกษามันอย่างจริงจังจริงๆ เขาก็จะต้องหนีมันไปอย่างนี้ตลอดชีวิต
คนส่วนใหญ่ในโลกก็มักจะเป็นแบบนี้ เมื่อเจอปัญหาอะไรก็มักจะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้แล้วยอมแพ้ตั้งแต่แรก เพียงแค่พวกเขาคิดแค่นี้เขาก็แพ้แล้ว และสักวันความผ่ายแพ้ก็จะมาถึงพวกเขาจริงๆ แต่ถ้าพวกเขาลุกขึ้นสู้ไม่แน่ว่าอาจจะชนะได้ ในโลกนี้จึงมีบ้างบางคนที่คล้ายเป็นผู้แพ้ และบางคนคล้ายเป็นผู้ชนะตลอดกาล
ตลอดชั่วโมงเลขที่ผ่านมา วาตั้งใจเรียนไปด้วย พร้อมกับแอบคิดชื่อทีมแข่งขันประลองอาวุธไปด้วย แต่เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก บางครั้งการตั้งชื่ออะไรสักอย่างให้ดีๆก็เป็นที่ยากลำบากเรื่องหนึ่งเหมือนกัน ยิ่งเมื่อเวลาพ่อแม่คิดตั้งชื่อให้ลูกของตัวเองนั้นคล้ายยากลำบากกว่าตั้งชื่อทีมมากนัก
ระหว่างรออาจารย์พิชายะเข้าสอน โซเฟียซึ่งเห็นวาเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่นั้นก็เกิดสงสัยจึงถามขึ้น
“ นายกำลังคิดอะไรอยู่หรอ บอกเรามั่งสิ เผื่อเราจะได้นั่งเหม่อมั่งไง อิอิ ”
“ คิดถึงเธอมั้ง ............”
วาพุดอย่างล้อเล่น คราวนี้โซเฟียไม่โต้กลับเหมือนทุกคราว เป็นเพราะอะไรวาเองก็ไม่รู้ วาแทบไม่ได้คิดก่อนที่จะพุดออกไปด้วยซ้ำ เพราะเขากำลังตั้งสมาธิอยู่กับการตั้งชื่อทีม
“ ล้อเล่นน่า เราก็แค่กำลังคิดจะตั้งชื่อทีมอยู่ก็เท่านั้นแหละ ”
“ งั้นหรอ......... ”
โซเฟียเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเช่นกันจากนั้นก็ถามขึ้นว่า
“ แล้วว่าแต่นายคิดไว้หรือยังว่าจะชวนใครอีกสองคนเข้าร่วมทีมละ ”
“ ก็คิดไว้แล้วละ ”
“ ใครบ้างหรอ ”
“ ถึงตอนนั้นก็รู้เองแหละ แบบว่าเซอร์ไพส์น่ะ ”
“ ไม่ยักรู้ว่าคนอย่างคุณเด๋อจะชอบทำเซอร์ไพส์คนอื่นเขาด้วย ท่าทางจะเป็นคนโรแมนติกนะเนี่ย ”
“ เหอๆ ”
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว วาก็ตรงไปยังห้องชมรมนักมายากลทันที มองผ่านกลุ่มนักเรียนทั้งหลายไปทางด้านขวา วาก็เห็นดีว่าจึงรีบเข้าไปบอกข่าวดีให้ดีว่าฟัง
“ เรามีข่าวดีจะบอกแหละ ”
“ อะไรหรอครับ ”
“ เราชวนโซเฟียเข้าร่วมทีมได้ด้วยละ แล้วเราก็ตัดสินเข้าร่วมทีมด้วย นายคงได้อ่านกติกาแล้วใช่ไหมละ ที่ว่ามีตำแหน่งตัวสำรองด้วย เดี๋ยวเราจะเป็นตำแหน่งตัวสำรองเอง ที่เหลือก็ชวยรุ่นพี่ไซโคร แนชให้ได้เท่านั้นเราก็จะได้ไปลงทะเบียนกันสักที ”
“ จริงหรอครับเนี่ย ขอบคุณมากนะครับ แต่ไม่น่าจะต้องรบกวนคุณโซเฟียเลย ”
“ เอาน่า ไหนๆเขาก็ร่วมกับเราแล้ว นี่ยังไงตอนหลังเลิกชมรมไปชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชด้วยกันไหม เพราะเราไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนน่ะสิ ”
“ เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ”
“ โอเคงั้นตอนหลังเลิกชั่วโมงชมรมเจอกันตรงนี้นะ ”
เมื่อวาเข้าไปในห้องฮาโมเนียก็พบซาซาไรรออยู่แต่แรกแล้ว ก่อนที่จะเริ่มบทเรียนวาจึงเล่าเรื่องที่เขาจะเข้าร่วมแข่งขันประลองอาวุธให้ซาซาไรฟัง
“ น่าสนุกดีนี่ครับ นี่ถ้าผมย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กได้คงจะต้องขออยู่ร่วมทีมกับคุณสักหน่อยแล้วละ ”
“ ถ้ามีมาสเตอร์อยู่ก็คงชนะเลิศแล้วละครับ ”
“ แต่ทำไมถึงคิดจะเป็นตัวสำรองละครับ ที่จริงคนที่ควรจะเป็นตัวสำรองน่าจะเป็นโซเฟียมากกว่านะ ”
“ ทำไมหรอครับมาสเตอร์ ก็เพราะคุณเป็นผู้ชายแล้วเขาเป้นผู้หญิงนะสิครับ ต้องช่วยดูแลสุภาพสตีรสิครับ ”
“ แหม ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะครับ แต่ผมไม่มีฝีมือเรื่องการต่อสู้เลยนิครับ แล้วผมจะปกป้องใครได้ ”
ถึงตอนนี้ซาซาไรก็ยิ้มแล้ว
“ คุณต้องการพลังที่จะปกป้องคนอื่นหรอครับ ”
“ มันก็ไม่เชิงหรอกครับ ที่จริงก็ป้องกันตัวเองแล้วก็ใช้แข่งขันด้วยก้ดีนะครับ มาสเตอร์ถามเหมือนกับจะให้พลังพิเศษผมตามแบบการ์ตูนทั่วๆไปเลยนะครับ ฮ่าๆ ”
“ แล้วถ้าผมให้ได้ละครับ ”
วาหัวเราะไม่ออกแล้ว
“ จะให้ได้ยังไงหรอครับ ”
“ ถึงผมจะไม่มีพรหรือพลังพิเศษที่จะให้คุณเหมือนในการ์ตูน แต่ผมมีความรู้ ความสามารถที่จะถ่ายทอดให้คุณได้นะครับ ก็จริงอย่างที่เขาว่าแหละครับว่า
อันความคิดวิทยา เหมือนอาวุธ
ประเสริฐสุดซ่อนไว้ เสียในฟัก
สงวนคมสมนึก ใครฮึกฮัก
จึงคอยชักเชือดฟัน ให้บรรลัย ”
“ คมจังเลยนะครับเนี่ย สรุปแล้วก็คือ มาสเตอร์จะสอนวิธีต่อสู้ให้ผมหรอครับ ”
“ ใช่แล้วละครับ ผมจะสอนเท่าที่เวลาจะมีก็แล้วกันนะครับ ”
“ ครับผมจะตั้งใจรับการฝึกอย่างเต็มที่เลยละครับ ”
“ ซึ่งความจริงการฝึกมายากลคุณก็ว่ามันยากอยู่แล้วใช่ไหมละครับ แต่ว่าการฝึกต่อสู้โดยใช้มายากลนั้นยากกว่าอีกหลายเท่าเลยละครับ ”
“ ผมจะทำให้เต็มที่ แล้วจะไม่มีคำว่าเสียใจครับมาสเตอร์ ”
“ ดีมาก แล้วเป็นยังไงบ้างตอนนี้ สามารถใช้ใพ่ได้คล่องขึ้นหรอยังครับ ”
“ ก็ค่อนข้างแล้วละครับ นั่นก็คงเป็นหนึ่งในสิ่งที่ต้องใช้สู้ใช่ไหมครับ ”
วาจำได้ตอนที่ซาซาไรใช้ใพ่ช่วยเขาในวันแรกที่เข้ามาเรียนได้
“ ใช่แล้วละครับ งั้นไหนลองทดสอบฝีมือหน่อยนะครับ ”
พูดจบซาซาไรก็กระดิกนิ้ว ทันใดนั้นเองปรากฎหมอกควันขึ้นบนเวทีฮาโมเนียข้างหน้าเขา เมื่อหมอกจางลงก็ปรากฎให้เห็นเป็นเป้ารูปคนยืนอยู่จำนวนสามคน มีระยะห่างระหว่างกันประมาณคนละหนึ่งเมตร
“ ลองซัดใพ่ประจำตัวออกไปจากตรงนี้ ให้ถูกเป้าทั้งสาม โดยแบ่งเป้าละอย่างน้อยสิบใบให้ดูหน่อยสิครับ ”
จากตรงนี้ที่วายืนอยู่ค่อนข้างจะไกลเลยทีเดียว สำหรับการที่ใครสักคนจะปาของไปให้โดน แล้วยิ่งเป็นใพ่แล้วด้วย ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ยังดีที่ว่าใพ่ของวานั้นเป็นใพ่ที่มีน้ำหนักเป็นพิเศษ เหมือนกับสร้างมาเพื่อใช้ได้สารพัดประโยชน์จริงๆ
วาเริ่มเพ่งสมาธิไปที่เป้าล่อรูปคนแล้ว โดยเริ่มจากเป้าทางซ้ายมือของเขาก่อน ใพ่ใบแรกประทับอยู่ระหว่างนิ้วมือขวาของเขาแล้ว ใพ่หนึ่งสำรับมีทั้งหมดห้าสิบสองใบ ต้องใช้ทั้งหมดสามสิบใบในการซัดไปให้โดนเป้าล่อทั้งสาม ดังนั้นวาสามารถซัดใพ่พลาดได้เพียงแค่ยี่สิบสองใบเท่านั้น
และแล้วประกายใพ่วูบขึ้น ใพ่ถูกซัดออกจากมือของวาแล้ว ใพ่นี้พุ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว เป็นเพราะสมาธิที่วาใช้เพ่งเมื่อสักครู่ ประกอบกับน้ำหนักที่สมดุลย์ของใพ่ทำให้ การซัดใพ่ครั้งนี้ดูไปรวดเร็วยิ่ง
ใพ่ถูกซัดปักเป้าล่อแล้ว โดยไร้เสียแม้แต่น้อย นี่คงเป็นผลจากการฝึกฝนอย่างมุ่งมั่นของวานั่นเอง ซาซาไรปรบมือให้พร้อมกล่าว
“ ใพ่แรกที่รวดเร็ว แม่นยำนัก ไหนขอลองดูใพ่ต่อไปหน่อยซิ ”
ในที่สุดเป้าล่อทั้งสามก็ถูกซัดใส่ด้วยใพ่ของวาแล้ว แต่ละตัวถูกใพ่ปักครบสิบใบพอดีตามที่ซาซาไรได้สั่งไว้ วาซัดใพ่พลาดไปจากทั้งหมดเพียงแค่สิบสามใบเท่านั้น
“ ยอดเยี่ยมเลยทีเดียวครับ สำหรับครั้งแรก ”
“ ยากเอาการเหมือนกันนะครับเนี่ย ”
“ แต่อย่าลืมนะครับว่า เวลาที่เราจะต้องใช้จริงๆ เป้าหมายมันไม่ยืนอยู่เฉยๆให้เราซัดใส่หรอกครับ ”
กล่าวจบเป้าทั้งสามที่ตั้งอยู่นิ่งๆ ก็ขยับหมุนได้แล้ว แถมยังหมุนค่อนข้างเร็วอีกต่างหาก
“ ขอยืมใพ่สักสามใบได้ไหมครับ ”
วายื่นใบของเขาให้แก่ซาซาไร
“ ผมจะซัดให้โดนเป้าละใบนะครับ ”
ซาซาไรเพ่งสมาธิอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ใพ่ทั้งสามใบก็ถูกซัดออกจากมือแทบจะเป็นเวลาใกล้เคียงกันเลยก็ว่าได้ เพียงเห็นประกายวูบหนึ่งใพ่ทั้งสามก็ปักลงที่เป้าล่อทั้งสามแล้ว ความเร็วที่ซัดออกไปนั้นแทบจะเรียกได้ว่า ชั่วพริบตาจริงๆ แถมใพ่ทั้งสามยังปักเป้าลึกจนแทบจะมองไม่เห็นใพ่เลยทีเดียว
“ สุดยอดเลย ”
“ ในการต่อสู้จริงๆต้องซัดใพ่ให้ถึงระดับนี้นะครับ มิเช่นนั้นถึงเราซัดใพ่ถูกคู่ต่อสู้ได้ แต่ก็คงลดพลังชีวิตเขาได้เพียงแค่เล็กน้อยซึ่งไม่ค่อยจะคุ้มค่านักกับใพ่ใบหนึ่งที่เราต้องเสียไป จำไว้นะครับว่าเรามีเพียงแค่ห้าสิบสองใบ ”
ห้าสิบสองใบในความคิดของคนอื่นนั้นเรียกได้ว่าใช้ยังไงก็ไม่น่าจะหมด แต่สำหรับซาซาไรนั้นมีเพียงแค่น้อยนิดเท่านั้น
“ ห้าสิบสองยังไม่พอ ทำไมไม่หาเพิ่มมาอีกสำรับละครับ ”
“ ถามได้ดีมากครับ ที่ไม่เพิ่มมาอีกสำรับหนึ่งก็เพราะหากเพิ่มมาอีกสำรับก็จะกลายเป็นมากเกินไป อาจทำให้เราเกิดความประมาทได้น่ะสิครับ ที่สำคัญนักมายากลมีใพ่ประจำตัวเพียงสำรับเดียวเท่านั้นนะครับ มันก็เหมือนอาวุธประจำกายละครับ ”
จริงอย่างที่ซาซาไรพูด บางครั้งการทำอะไร หรือมีอะไรมากเกินไปก็กลับกลายเป็นไม่ดีได้ เช่นเดียวกับการทำอะไร หรือมีน้อยเกินไปก็ไม่ดีเช่นกัน ดังนั้นการใช้อย่างพอเพียงจริงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เช่นเดียวกับทางสายกลางนั่นเอง
“ แต่ผมก็คิดว่าห้าสิบสองมันก็น่าจะพอแล้วละครับ ดูออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ ”
“ ผมจะบอกให้ครับว่าทำไมถึงจะไม่พอ ก็เพราะว่าเวลาที่เราซัดจริงๆ เราไม่ซัดเพียงแค่ใบเดียวหรอกครับ อาจบางทีซัดใพ่ครั้งหนึ่งใช้ถึงสากว่าใบได้ และถ้ายิ่งเป็นท่าจู่โจมพิเศษอาจใช้ใพ่ถึงครึ่งสำรับเลยนะครับ ”
“ ผมจะทำได้ไหมครับเนี่ย ซัดทีสิบ ยี่สิบใบเนี่ย แค่คิดก็ยากแล้วครับ ”
“ ไม่ยากหรอกครับ เวลาฝึกฝนยังมี ขอให้ตั้งใจอย่างเต็มที่ก็พอครับ ”
หลังจากนั้นวาก็เริ่มฝึกอย่างจริงจัง ทำให้ชั่วโมงชมรมสี่ชั่วโมงนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก ซาซาไรสอนเทคนิคใหม่ให้เขาเพิ่มมากขึ้นกว่าตอนแรกๆ คงเป็นเพราะเขาเก่งขึ้นด้วย และเวลาก็มีไม่มากนัก
วาแค่เดินออกมาจากห้องชมรมก็เห็นดีว่ายืนคอยดูก่อนแล้ว ทั้งๆที่วาเองก็เลิกค่อนข้างจะเร็วแล้ว แต่ดีว่ายังมาก่อนอีก สมแล้วที่เป็นดีว่าจริงๆ
“ มาเร็วจังนะ ”
“ ไม่หรอกครับ พอดีวันนี้ที่ชมรมไม่ค่อยมีอะไรมาก ”
“ อืม ว่าแต่จะไปหารุ่นพี่ไซโคร แนชได้ที่ไหนละ ”
“ ผมเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักหรอกนะครับ แต่ผมคิดว่าน่าจะมีไม่กี่ที่หรอกครับ ”
วาเดินตามไปดีว่าไปเรื่อยๆ โดยที่วาก็ไม่ได้ถามว่าดีว่าจะไปที่ไหน แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินกลับไปที่ตึกหอพัก ดีว่าพาวาเดินมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ใกล้ตึกหอพักเมื่อวานที่เกิดเรื่องขึ้น และมันก็ทำให้วาอดประหลาดใจไม่ได้ เพราะคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้นก็คือ ไซโคร แนช จริงๆ
ไซโคร แนชคล้ายเพิ่งมาถึงเช่นกัน ราวกับนัดกันไว้ แต่ไซโคร แนชก็ไม่มีท่าทีสนใจดีว่ากับวาเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าต่อให้มีระเบิดเกิดขึ้นต่อหน้าเขาก็ไม่นำพา
ดีว่าเป็นคนที่เดินเข้าไปหาไซโคร แนชก่อน
“ สวัสดีครับ ”
“……….. ”
ไซโคร แนชไม่ตอบเพียงแต่หันหน้ามามองที่ดีว่ากับวาเท่านั้น
“ คือ ผมอยากจะมาขอบคุณเรื่องเมื่อวานที่ช่วยผมไว้น่ะครับ ”
“ มีธุระอะไรอีกไหม ”
ช่างเป็นคำพูดที่ไรมนุษยสัมพันธ์ดีแท้ นี่ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ดีว่กับวาแล้วละก็ คงไม่ทนยืนอยู่ต่อไปเป็นแน่ แต่ดีว่ากลับยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับส่งสายตาไปให้วา เป็นเชิงว่าช่วยจัดการต่อให้ที
“ เออ รุ่นพี่ครับ คือ รุ่นพี่ได้อ่านกติกาการประลองอาวุธดูหรือยังละครับ ”
“ เหอ อ่านแล้วมีอะไร ไม่อ่านแล้วจะมีอะไร ”
“ ก็คืออย่างนี้น่ะครับ พวกผมตั้งทีมกันได้แล้วสามคน แต่ยังไม่ครบสี่คน ผมก็เลยจะลองมาชวนรุ่นพี่ดู เผื่อว่ารุ่นพี่จะเข้าร่วมทีมกับพวกผม ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจ ”
สายตาของไซโคร แนชจับจ้องไปที่วา คล้ายกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน
“ เจ้าก็อ่านแล้วไม่ใช่เรอะ ว่ามีแค่ทีมละสามคนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีตัวสำรอง แล้วทำไมถึงต้องมาชวนข้าอีกละ ”
วาจะบอกว่า เขาอยากเป็นตัวสำรองเองก็ยังไงอยู่จึงพูดเลี่ยงว่า
“ พวกผมคิดว่า ถ้าได้รุ่นพี่ไซโคร แนชมาช่วยทีมเราต้องชนะแน่ๆเลยละครับ ”
“ เหอ ขอโทษทีนะ ข้าไม่สนใจ ”
“ ไม่สนใจ หรือว่ารุ่นพี่มีทีมแล้วละครับ ”
“ ยังไม่มี แล้วข้าก็ไม่คิดที่จะเข้าแข่งคราวนี้ด้วย ”
“ แล้วรุ่นพี่ไม่สนใจจะสู้กับเจ้าหมวกเมื่อวานนี้หน่อยหรอครับ ”
เมื่อวากล่าวถึงเกก้าดีน ไซโคร แนชก็คล้ายเปลี่ยนไปเล็กน้อย วาเมื่อเห็นไซโคร แนชครุ่นคิดอยู่จึงรีบกล่าวต่อว่า
“ เปลี่ยนใจมาเข้าร่วมกับพวกผมแล้วใช่ไหมครับเนี่ย ”
“ เหอ ข้าไม่เคยคิดที่จะทำงาน หรือร่วมอะไรกับใครมาก่อนหรอก ขอบอกไว้ด้วย เว้นแต่........... ”
ไซโคร แนชสเหยะยิ้มแล้ว ดูไปคล้ายมีความมั่นใจอย่างยิ่ง
“ เว้นแต่พวกเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ ข้าจะเข้าร่วมทีมเดียวกันกับพวกเจ้า ”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งวา และก็ดีว่าต้องอึ้งไปตามๆกัน
“ พวกเจ้าบอกว่าพวกเจ้ามีกันสามคน แล้วอีกคนหนึ่งละหายไปไหนเสีย ”
“ อีกคนหนึ่งเขาไม่ได้มาด้วยน่ะครับ ผมคิดว่ารุ่นพี่ก็คงจะต้องรู้จักนะครับ เขาคือ กรรมการนักเรียนที่ชื่อ โซเฟีย ยังไงกันละครับ ”
เอ่ยถึงคำว่า กรรมการนักเรียน สีหน้าไซโคร แนชก็คล้ายกับเปลี่ยนไปอีกแล้ว
“ งั้นเรอะ เอาละถ้าพวกเจ้าหมดธุระแล้วก็รีบไปเสีย ”
“ เดี๋ยวก่อนสิครับ ”
คราวนี้คนที่พูดกลับเป็นดีว่าแล้ว
“ ผมต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่เมื่อวานรุ่นพี่ช่วยผมไว้ แต่เมื่อสักครู่นี้รุ่นพี่บอกไว้ว่าต้องเอาชนะรุ่นพี่ให้ได้ใช่ไหมครับถึงจะยอมร่วมทีมกับพวกผม ”
“ แน่นอนถ้าพวกเจ้าทำได้ ”
“ อันที่จริงผมเองไม่อยากที่จะสู้กับรุ่นพี่เลยนะครับ รุ่นพี่เป็นคนช่วยผมไว้ แถมพวกผมยังมารบกวนรุ่นพี่อีก ผมรู้สึกละอายใจมากเลยครับ เพียงแต่ว่า............ ”
ดีว่าคล้ายกล้ำกลืนคำพูดอยู่ ก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ เพียงแต่ว่าถ้าการที่จะได้รุ่นพี่มาร่วมทีมกับพวกผมได้ ผมจะต้องสู้กับรุ่นพี่ผมก็คงจะต้องทำแล้วละครับ เพราะว่าผมอยากให้รุ่นพี่มาร่วมทีมกับพวกผมจริงๆ ”
ดีว่าเป็นคนที่มีมารยาทอยู่ทุกเวลาจริงๆ เพียงแค่คำพูดของเขาก็คล้ายกับทำให้ไซโคร แนชใจอ่อนลงได้เยอะทีเดียว
“ เรื่องที่ข้าไปช่วยเจ้าน่ะไม่ต้องมาขอบคุณหรอก ข้าเพียงแต่ไม่อยากเห็นคนมาทุลักทุเลต่อหน้าข้าอีกก็เท่านั้น เอาละถ้าเจ้ากล้าที่จะสู้ก็จงสู้กับข้า แต่ถ้าเจ้าไม่กล้าก็จงกลับไปเสียเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไม่ต้องคิดที่จะยั้งมือเพราะเห็นว่าข้าช่วยเจ้าไว้ด้วย เพราะถ้าเจ้าคิดยั้งมือเมื่อไหร่ละก็นั่นก็คือจุดจบของเจ้าเอง ”
คำพูดนี้คล้ายไม่กล่าวโอ้อวดเกินไป เพราะหากดีว่าคิดยั้งมือขึ้นมาแล้วละก็คงจะต้องผ่ายแพ้ให้แก่ไซโคร แนชแน่นอน
“ เดี๋ยวก่อนนะครับ นี่คิดจะสู้กันตรงนี้เลยหรอครับ มันอาจจะเป็นอันตรายได้นะครับ ”
วากล่าวอย่างเป็นห่วงทั้งสองคน
“ ถ้าหากเจ้าเป็นห่วงเพื่อนเจ้าละก็ อยากจะช่วยเพื่อนเจ้าก็ได้นะ เจ้าสองคนช่วยกันไม่แน่ว่าอาจจะเอาชนะข้าได้ ”
“ ผมเพียงแต่คิดว่าถ้าจะสู้กันแบบเอาจริงเอาจัง น่าจะไปสู้กับที่ลานประลองอาวุธมากกว่านะครับ ”
“ ไม่ได้หรอกครับ ที่นั่นเขาไม่ค่อยได้เปิดให้คนนอกเข้าไปใช้ได้อย่างพร่ำเพรื่อนะครับ ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า........”
ดีว่าไม่ตอบ แต่สั่นศีรษะให้กับวาแทน
“ รุ่นพี่ครับผมขออนุญาติให้การต่อสู้ครั้งนี้ มีการใช้อาวุธเป้นท่อนไม้แทนได้หรือไม่ครับ ”
“ แล้วแต่เจ้า”
กล่าวจบดีว่าก็พุ่งปราดไปยังต้นไม้ต้นอื่นที่ไม่ใช่ต้นไม้ต้นใหญ่นี้ พอไปถึงประกายกระบี่ก็วูบขึ้นติดต่อกันหกเจ็ดวูบ พร้อมกันนั้นบนมือของดีว่าก็ปรากฎท่อนไม้ขนาดพอดีมือยาวแทบจะเท่ากันจำนวนทั้งสิ้นสี่ท่อน พลังและความเร็วในการลงมือของดีว่านับได้ว่าน่าตื่นตระหนกแล้ว แม้แต่วาเองก็ยังอดทึ่งไม่ได้ทั้งๆที่เมื่อวานดีว่าใช้พลังลมปราณเยอะขนาดนั้นแต่ก็ยังกลับมีแรงอยู่ได้จนถึงตอนนี้ก็นับว่าเก่งมากแล้ว
ดีว่ายื่น่อนไม้ยาวสองท่อนให้แก่ไซโคร แนช
“ ผมรู้ครับว่ารุ่นพี่ใช้ดาบคู่ ”
ไซโคร แนชไม่พูดอะไรเพียงแต่รับท่อนไม้ทั้งสองท่อนมาเท่านั้น การที่ดีว่าเลือกใช้ท่อนไม้ให้แก่ไซโคร แนชนั้นไม่ใช่ว่ากลัวตัวเองบาดเจ็บหรืออย่างไร เพียงแต่เขาทราบว่าท่อนไม้จะต้องไม่สามารถนำไฟฟ้าได้เป็นอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงยังมีโอกาสเอาชัยแก่ไซโคร แนชได้บ้าง
จากนั้นดีว่าก็ยื่นให้วาท่อนหนึ่งเช่นกัน เป็นอันว่าวาต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้เสียแล้ว
“ เอาละถ้าพวกเจ้าพร้อมแล้วก็เชิญ ”
ทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยความนิ่งไม่ทีใครคิดจะเป็นฝ่ายเปิดการโจมตีก่อน โดยเฉพาะวาเขาไม่คิดที่จะต้องสู้กับไซโคร แนชแต่แรกแล้ว
ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่มีใครขยับตัวแม้แต่น้อย เหงื่อของวาเริ่มไหล่ออกมาบ้างแล้ว ในคงเป็นเพราะความกดดันชนิดหนึ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นั่นเอง
หากตอนนี้มีใครมาเห็นคนทั้งสามคนนี้ยืนอยู่แล้วละก็ อดคิดไม่ได้แน่ว่าทั้งสามคนนี้จะต้องบ้าไปแล้วอย่างแน่นอน เพราะทั้งสามคนยืนนิ่งไม่ขยับเป็นเวลานานคล้ายกับกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปเสียแล้ว
และขณะนั้นเองลมพัดโชยมาวูบหนึ่ง ดีว่าก็เป็นฝ่ายลงมือแล้ว สภาวะการลงมือของดีว่ารวดเร็วแบจะเรียกได้ว่า ไม่มีทางหลบพ้นแน่นอน
“ เป๊าะ !!! ”
เสียงท่อนไม้ของดีว่ากระทบกับท่อนไม้ของไซโคร แนช ตอนนี้ท่อนไม้ในมือของทั้งคู่คล้ายกับเปลี่ยนเป็นอาวุธที่อันตรายที่สุดแล้ว
ไม่ปล่อยให้ไซโคร แนชลงมือดีว่าก็เปลี่ยนแปลงท่าร่างของตัวเองแล้ว แทงออกไปหลายกระบี่ แต่ถึงกันนั้นไซโคร แนชก็สามารถรับกระบี่ท่อนไม้ของดีว่าได้อย่างไม่มีพลาดเลยแม้แต่น้อย วาเองก็ได้แต่ดูจนแข็งทื่อไปแล้ว
ฝ่ายหนึ่งรวดเร็วคล้ายสายลมที่พัดไปมาอย่างไร้ทางจับได้ ฝ่ายหนึ่งคล้ายสายฟ้ารวดเร็ว มั่นคง ตรงไปตรงมา หากเปรียบตอนนี้ดีว่าก็คือสายลม และไซโคร แนชก็คือสายฟ้านั่นเอง แล้ววาเล่า ?
ดีว่าลงมืออย่างไม่หยุดยั้ง ส่วนไซโคร แนชก็ไม่ได้โต้ตอบแต่อย่างใด ทั้งสองคนคล้ายเพียงแต่กำลังอุ่นเครื่องให้ตัวเองอยู่เท่านั้น พลังฝีมือของดีว่ากับไซโคร แนชนั้นคล้ายดุไม่ออกจริงๆว่าใครเป็นฝ่ายเหนือกว่าใคร เพราะทั้งสองต่างก้เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในยอดฝีมือทางด้านการต่อสู้ของโรงเรียนเช่นกัน นี่เรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ที่ใครๆก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดขึ้นได้
และแล้วในที่สุดการต่อสู้ที่แท้จริงก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อดีว่าเปลี่ยนสภาวะการจู่โจม เป็นการกระโดดตีลังกากลับหลังให้พ้นวิถีดาบท่อนไม้ของไซโคร แนช และภายในพริบตาเดียวกันนั้นเองขณะที่กำลังตีลังกาอยู่นั้น ลมสายหนึ่งคล้ายพุ่งออกมาจากกระบี่ท่อนไม้ของดีว่า
“ ปราณกระบี่ไร้เงา !!! ”
เป็นการลงมือที่รวดเร็วยิ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่คิดว่าไซโคร แนชจะหลบพ้น แต่ไซโคร แนชหลบพ้นแล้ว เสียงปราณกระบี่ไร้เงาปะทะพื้นดินดัง “ ปั้ก !!!” ร่างของไซโคร แนชถ ก็ลันวูบหนึ่งก็กระโดดตรงไปยังดีว่าแล้ว
“ ปึ่ก !!! ”
ดาบท่อนไม้ทั้งสองข้างของไซโคร แนชฟันใส่หน้าอกของดีว่าอย่างจัง หากผู้อื่นเห็นคงคิดว่าฟันใส่เบายิ่ง แต่ที่จริงแล้วรวดเร็ว รุนแรงยิ่ง ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่ดีว่าก้ไม่สามารถหลบพ้นได้
ไซโคร แนชคล้ายกับรอโอกาสนี้อยู่นานแล้ว โอกาสที่ดีว่าจะต้องกระโดดขึ้นใช้ปราณกระบี่ เนื่องจากสภาวะที่ลอยตัวอยู่นั้นถึงจะขาดการป้องกันไป เมื่อขาดการป้องกันไปเพียงเล็กน้อย หรือแม้แต่เสี้ยววินาทีก็เท่ากับเปิดช่องโหว่ให้กับคู่ต่อสู้มากแล้ว ยิ่งเป็นยอดฝีมือแล้วการพลาดเพียงแค่นิดเดียวอาจทำให้ผ่ายแพ้ได้ในดาบเดียว
ไซโคร แนชลงถึงพื้นก่อนที่ดีว่าจะลงถึงพื้นเสียอีก ลมพัดโชยวูบหนึ่วทำให้เสื้อคลุมของทั้งไซโคร แนช และดีว่าพัดไปตามลมทั้งคู่ ดีว่าถึงกับต้องทรุดเข่าลงกับพื้น การลงมือของไซโคร แนชเมื่อสักครู่นี้นั้นรวดเร็ว และรุนแรงมากจริงๆ หากเป็นคนอื่นแล้วละก็คงต้องล้มพับไปแล้ว
“ ปึ้ก !!! ”
ไซโคร แนชถึงกับต้องเอามือข้างหนึ่งกุมท้องตัวเองไว้ พร้อมกับสะเหยะยิ้ม
“ ทำได้ไม่เลวนิ เจ้ารุ่นน้อง ”
ดีว่าไม่ตอบเพียงแต่ค่อยๆลุกขึ้น และยิ้มให้แกไซโคร แนชเช่นกัน แสดงว่าการจู่โจมของไซโคร แนชเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เป็นฝ่ายได้ผลเพียงฝ่ายเดียว แต่ดีว่าก็ได้ด้วยเช่นกัน การปล่อยปราณกระบี่ครั้งแรกของดีว่าก็เพื่อให้ไซโคร แนชหลบได้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ดีว่าคำนวณพลาดไปอย่างเดียว เขาคิดไม่ถึงว่าไซโคร แนชจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ ขณะที่เขากำลังปลดปล่อยปราณกระบี่ใส่ไซโคร แนชเขาก็โดนดาบท่อนไม้ของไซโคร แนชเข้าให้แล้ว
“ ท่าเมื่อสักครู่นี้ก็คือ ปราณกระบี่สายที่สาม – ระเบิดเวลา !!! ครับ มันเป็นการอัดพลังปราณในชั่วพริบตาใส่ครู่ต่อสู้เมื่อผ่านไปได้สักพักพลังลมปราณของคู่ต่อสู้ก็จะแตกซ่าน แต่ผมไม่คิดว่ารุ่นพี่จะเร็วได้ถึงขนาดนี้ ปราณของผมโคจรเพียงเสี้ยววินาทีแต่รุ่นพี่ยังสามารถโจมตีผมได้ก่อนที่จะโคจรปราณสมบูรณ์เสียอีก รุ่นพี่เก่งจริงๆครับ ”
ถ้าเมื่อสักครู่นี้ดีว่าโคจรปราณกระบี่สายที่สายทันเวลาจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คงเป็นที่คาดเดาได้
“ เข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องยั้งมือ เข้ามาให้เต็มที่ ”
การต่อสู้ของทั้งสองคนนี้คล้ายกับการเดินหมากก็ว่าได้ ต้องคาดคำนวณการจู่โจมของคู่ต่อสู้ และในบางเวลาก็ต้องแลกกันบ้าง แต่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในการเดินหมากครั้งนี้กันแน่ ?
“ ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขออภัยที่ประมาทไปหน่อยนะครับ ขออนุญาติเอาจริงละนะครับ ”
ไซโคร แนช ยิ้มอย่างชอบใจพร้อมกันนั้นก็คล้ายลืมความเจ็บปวดเปลี่ยนถ่วงท่าเป็นการตั้งรับแล้ว ดีว่าเองก็เช่นกัน ดีว่าเริ่มร่ายรำกระบี่ท่อนไม้ของเขาแล้ว
“ กระบวนท่าที่สิบสาม วายุพิชิตอัสนี !!!! ”
________________________________________
เหตุการณ์เมื่อวานผ่านไปราวกับความฝัน วาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายอย่างเช่นเมื่อวานนี้มาก่อน แต่นั่นก็ทำให้วารู้สึกว่า ตัวเองนั้นจะต้องพัฒนาฝีมือให้มากขึ้นกว่าเดิม
คำพูดที่ว่า “ เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า “ ไม่ผิดแปลกจริงๆ
อากาศยามเช้าในวันนี้ก็ยังคงสดใสเหมือนเช่นเคย วันนี้วาตื่นเช้าเป็นพิเศษทั้งๆที่เมื่อวานก็เหนื่อยแทบตายอยู่แล้ว แต่ที่ทำให้วาตื่นเช้าเป็นพิเศษได้นั่นก็เพราะแรงใจนั่นเอง เขาคิดว่าตัวเองจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้จงได้
หลังจากวาอาบน้ำและจัดของเรียบร้อยแล้ว เขาก็ลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมตัววิ่งตอนเช้ากับดีว่า วันนี้วากลับเป็นฝ่ายมายืนคอยดีว่า ระหว่างที่ยืนคอยอยู่นั้นวาคิดถึงเรื่องต่างๆมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของการดวลปิงปองที่ห้องชมรมเมื่อวานนี้ ผลแพ้ชนะที่แท้จริงยังปรากฎไม่แน่ชัด ยิ่งคิดยิ่งทำให้วารู้สึกอยากแข่งกับเจ้าซิลเวอร์ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปข้าง
ตั้งแต่วาเข้ามาอยู่ที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้ชีวิตของวาก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย วาคล้ายเป็นคนที่มีความกล้าหาญเพิ่มขึ้น นั่นอาจเป็นเพราะเขาเจอแต่สิ่งที่ท้าทายความสามารถของเขาก็เป็นได้
หากใครสักคนอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดีแล้ว อย่างน้อยชีวิตของเขาก็จะดีขึ้นบ้างเป็นธรรมดา
ขณะกำลังคิดอยู่นั้น ลมก็พัดผ่านหน้าวามาวูบหนึ่ง เผยให้เห็นคนที่กำลังเดินมาเขานั่นก็คือ ดีว่า นั่นเอง
“ สวัสดีตอนเช้าครับ “
“ สวัสดีๆ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าวันนี้เราจะมาก่อนนายได้ “
ดีว่ายิ้มเล็กน้อย ความจริงถ้าคำนวณจากความเหนื่อยของเมื่อวานแล้วละก็ ถึงแม้ว่าวาน่าจะดูเหมือนเป็นคนที่เหนื่อยกว่าก็ตาม แต่ที่จริงแล้วดีว่าเหนื่อยมากกว่าวาหลายเท่านัก แค่ตอนที่เขาต่อสู้กับจีดาบคลั่งก็แทบใช้พลังลมปราณไปเกือบครึ่งแล้ว แถมยังต้องมาเจอเกก้าดีนลอบใช้รีเฟรกชั่นทำร้ายใส่อีก และสุดท้ายยังช่วยรักษาคนในห้องชมรมปิงปองให้อีก ความจริงแค่เขาสามารถตื่นไปเรียนวันนี้ให้ทันได้นั่นก็นับว่าเก่งมากแล้ว แต่ดีว่าคล้ายอยู่เหนือผู้อื่นไปอีกขั้นหนึ่ง นั่นก็เพราะเขามีแรงใจที่เข้มแข็งนั่นเอง
หากใครคนหนึ่งคิดจะเก่งกว่าผู้อื่นแล้วละก็ อย่างน้อยเขาต้องเริ่มจากการมีแรงใจที่เข้มแข็งเสียก่อน
“ ไม่น่าแปลกใจหรอกครับ เพราะว่าคุณมีกำลังใจที่เข้มแข็งยังไงละ ถึงสามารถตื่นเช้าขนาดนี้ได้ ทั้งๆที่เมื่อวานก็เหนื่อยออกขนาดนั้น “
“ ไม่หรอก ก็แค่รู้สึก.............. อยากแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมให้ได้ก็เท่านั้นแหละ “
“ ดีแล้วละครับ ความรู้สึกอยากแข็งแกร่งขึ้นที่ไม่ใช่ความอยากเอาชนะผู้อื่นเพียงอย่างเดียวนี่แหละครับ ความรู้สึกนี้แหละครับ ที่จะทำให้คุณเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ แต่ถ้าหากคนผู้หนึ่งคิดแต่จะเอาชนะอย่างเดียวคนๆนั้นก็ไม่มีทางเอาชนะได้หรอกครับ “
“ ฟังดูเหมือนปรัชญายังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่ก็ได้ข้อคิดเหมือนกันนะ “
“ พร้อมจะวิ่งกันหรือยังครับ “
“ แน่นอน ไปกันเลย “
และแล้วทั้งสองก็ออกวิ่งกันเหมือนเช่นเคย นับวันวายิ่งสามารถวิ่งได้เร็วและนานขึ้นเรื่อยๆ
คนผู้หนึ่งหากทำอะไรทุกวันซ้ำกันนานๆก็จะเกิดความเคยชิน เมื่อความเคยชินพัฒนาขึ้นก็จะกลายมาเป็นความสามารถเฉพาะตัว
เช่นกันกับการหยอดกระปุกออมสิน หากคุณหยอดมันลงทุกวันไม่ว่ามันจะน้อยหรือมากก็ตาม สักวันหนึ่งมันก็จะต้องเต็ม แต่หากหยอดบ้างไม่หยอดบ้าง จนกระทั่งความเคยชินหายไปมันก็จะไม่มีทางเต็มได้
ดังนั้นหากคนผู้หนึ่งคิดอยากเก่งเรื่องใดเรื่องหนึ่ง สิ่งแรกที่เขาจะต้องทำก็คือ หมั่นฝึกฝนให้เป็นนิสัย โดยไม่ต้องใส่ใจว่ามันจะพัฒนาได้ช้าหรือเร็ว เพราะคนทุกคนมีความสามารถไม่เหมือนกัน ถ้าฝึกฝนไปเรื่อยสักวันอย่างไรมันก็จะต้องถึงจึดหมายเข้าสักวัน ไม่ต่างกับการหยอดกระปุกออมสินแม้แต่น้อย
ระหว่างที่วาวิ่งอยู่ก็คิดถามดีว่าขึ้นมาเรื่องการประลองอาวุธ
“ เราขอถามเรื่องการประลองอาวุธหน่อยได้ไหม “
“ ได้สิครับว่ามาเลย “
“ ทุกปีนี่มีคนลงแข่งเยอะไหม “
“ แน่นอครับ ทุกปีมีคนลงแข่งเยอะมากๆเลยทีเดียวละครับ จนกรคัดตัวคนในโรงเรียนเพื่อจะไปแข่งระหว่างสถาบันนี่แทบจะตัดสินกันไม่ทันเลยก็ว่าได้ละครับ แต่รู้สึกว่าปีนี้จะมีการแก้ปัญหาเรื่องนั้นแล้วละครับ ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจในเรื่องข้อมูลสักเท่าไหร่นัก คาดว่าวันนี้กติกาใหม่ของการประลองอาวุธน่าจะออกมาให้ได้เห้นกันแล้วละครับ
ที่ผมได้ยินมาก็คือว่า แต่ละปีจะมีคนเข้าแข่งขันเยอะมากจนคัดเลือกกันแทบไม่ทัน คราวนี้เขาก็เลยตัดปัญหาข้อนั้น โดยการให้นักเรียนจับทีมกัน ทีมละน่าจะสามคนนะคับถ้าจำไม่ผิด ทีมไหนชนะสองในสามก็จะเป็นฝ่ายได้เข้ารอบไป โดยสุดท้ายจะคัดเหลือโรงเรียนละประมาณสองถึงสามทีมเท่านั้นแหละครับ “
“ ถ้าเป็นอย่างนี้นายก็ต้องหาคนมาเข้าทีมละสิเนี่ย “
“ ใช่แล้วละครับ แต่ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเลือกใครดีอีกตั้งสองคน “
“ นายก็เลือกคนในชมรมนายดูสิ น่าจะมีคนเก่งเยอะนะ “
“ ชมรมจ้าวกระบี่ของผมนะหรอครับ คนเก่งมีแน่นอนครับ แต่ส่วนใหญ่ผมคิดว่าเขาน่าจะจับทีมกันได้หมดแล้ว อีกอย่างเขาคงไม่คิดจะจับทีมกับผมหรอกครับ “
กล่างถึงตรงนี้แววตาของดีว่าคล้ายเปลี่ยนไปเป็นคิดมากเล็กน้อยแล้ว
“ ทำไมละ นายเก่งออกจะตายไป “
“ ไม่รู้สิครับ คนในชมรมผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ คงเป็นเพราะผม........... “
“ ทำไมหรอ อืม แต่ถ้าพุดแล้วมันไม่สบายใจก็ไม่ต้องพูดก้ได้นะ “
ดีว่ายิ้มให้วา พร้อมกับสั่นศีรษะ
“ ไม่หรอกครับ ก็เพราะว่าในชมรมจ้าวกระบี่นั้นผมเป็นคนเดียวก็สามารถฝึกปราณกระบี่จนถึงขั้นที่สิบสองสายได้ยังไงละครับ และอีกเหตุผลที่สำคัญก็คือ ผมเป็นหนึ่งในคนที่มีสิทิจะได้ครอบครอง “ เทพกระบี่ประกายแสง “ ด้วย “
“ อย่างนี้แสดงว่า คนในชมรมนายนี่ขี้อิจฉากันจังเลยนะ เห็นคนอื่นเขาได้ดีเป็นไม่ได้ คนที่มีนิสัยขี้อิจฉาก็คงไม่แปลกหรอกที่จะฝึกกระบี่ไม่ได้ดีเท่านายจริงไหม “
วาพูดอย่างนี้ ดีว่าก็ได้แต่ยิ้มแล้ว เขารู้สึกว่า ความคิดของวาดูไม่คล้ายเด้กและไม่คล้ายเป็นผู้ใหญ่เกินไป แต่เป็นคำพูดที่ฟังดูมีเหตุผลยิ่ง ตรงที่ว่า คนที่ขี้อิจฉาคนอื่นนั้นไม่มีทางฝึกกระบี่ได้ดี
หากคิดจะฝึกกระบี่ที่ดีให้ได้ ต้องเริ่มจากทำจิตใจให้ว่างเปล่าเสียก่อนค่อยขึ้นขั้นรวมเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ ดังนั้นหากมีจิตใจที่ขี้อิจฉาแล้วก็ไม่สมารถฝึกกระบี่ที่ดีได้แน่นอน
วาเห็นดีว่าเงียบไปเลยถามต่อ
“ ว่าแต่ในเมื่อคนในชมรมนายไม่มีใครจับทีมกันนาย เราหมายถึงเขาจับทีมกันเองหมดแล้ว ทำไมนายไม่ลองชวนคนนอกชมรมดูบ้างละ “
“ คนนอกชมรมเก่งๆ ผมก็คิดว่าเขาน่าจะมีทีมกันหมดแล้วละครับ ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ......... “
ดีว่าครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ อย่าหาว่าผมอวดดีเลยนะครับ คุณก็เห็นฝีมือของพวกนั้นมาแล้วใช่ไหมละครับเมื่อวานนี้ มีไม่กี่คนในโรงเรียนหรอกครับที่จะสามารถจัดการกับเจ้าพวกนั้นได้ แถมที่เจอมาเมื่อวานนี้ก็ยังเป็นแค่ระดับปานกลางเท่านั้นนะครับ ที่จะต้องเข้าไปเจอในการประลองระหว่างสถาบันมีแต่ยอดฝีมือที่โหดๆกว่านั้นเยอะเลยละครับ “
“ มีคนที่โหดกว่าเจ้าหมวกนั่นด้วยหรอ “
“ มีแน่นอนครับ แต่ว่าคนที่ใส่หมวกเมื่อวานนี้ไม่ใช่คนที่มีฝีมือระดับเดียวกันกับจีดาบคลั่ง ต้อง
เป็นผู้ที่มีความสามารถระดับสูงแน่นอนครับ “
“ อืม พูดถึงเมื่อวานนี้แล้ว ทำไมนายไม่ลองชวนโซเฟีย หรือรุ่นพี่ซาโต้เข้าทีมดูละ “
“คงไม่ได้หรอกครับ พวกนั้นแค่เป็นคณะกรรมการนักเรียนผมก็ว่าเขาน่าจะเหนื่อยพอแล้วละครับ อีกอย่างรุ่นพี่ซาโต้เขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบการประลองาวุธสักเท่าไหร่หรอกครับ “
วาสะเหยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินดีว่าพูดว่า พวกกรรมการนักเรียนน่าจะเหนื่อยพอแล้ว เพราะมันทำให้เขาคิดถึงโซเฟียขึ้นมาทันที เห็นเธอเป็นทั้งหัวหน้าห้อง ทั้งมาเป็นมือกีต้าร์ให้วงของเขา ทั้งจับคู่กับเขาแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบัน และที่สำคัญยังมีแรงกวนประสาทเขาอีก นี่นะหรือเหนื่อยพอแล้วสำหรับการเป็นคณะกรรมการนักเรียน วาคิดว่าถ้าจะทำให้เป็นการเหนื่อพอสำหรับโซเฟียอย่างน้อยคงต้องให้เธอเก็บขยะทั่วโรงเรียนสักหนึ่งรอบ
คิดถึงตอนนี้วาเองก็อดขำไม่ได้แล้ว
“ น่าเสียดายเนอะ ที่คนอย่างรุ่นพี่ซาโต้ไม่สนใจการลงแข่งประลองอาวุธน่ะ ถ้าลงแข่งคงจะน่ากลัวเลยทีเดียว แล้วว่าแต่ไม่ลองชวนโซเฟียดูละ ถึงเขาจะเป็นกรรมการนักเรียนแต่เราว่าเขาไม่น่าจะเหนื่อยสักเท่าไหร่หรอกนะ อีกอย่างเรารู้สึกว่าเขาน่าจะชอบด้วยซ้ำ “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมค่อนข้างจะเกรงใจเขาน่ะครับ และที่สำคัญคุณโซเฟียเขาเป็นผู้หญิงด้วย ถึงแม้ว่าจะมีฝีมือมากถึงขนาดนั้นก็ตาม แต่พวกที่อยู่ในรอบการแข่งจริง มันอาจจะทำให้คุณโซเฟียเป็นอันตรายก็ได้นะครับ ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นผมคงจะต้องรู้สึกผิดเอามากๆเลยละครับ “
“ พูดสมกับเป็นดีว่าจริงๆ ฮ่าๆ “
วาหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ งั้นทำไมนายไม่ลองชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชดูละ เมื่อวานเขาก็เป็นคนช่วยนายนะ แถมดูเหมือนเขาน่าจะยังไม่มีทีมด้วย “
“ คงไม่ได้หรอกครับ ยิ่งเมื่อวานนี้เขาเป็นคนช่วยผม ผมยิ่งไม่กล้าชวนเข้าไปใหญ่ เพราะแค่นั้นก็เป็นหนี้น้ำใจเขามากแล้วละครับ “
“ มันก็ไม่แน่หรอกนะ ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้นะ “
“ มันก็จริงนะครับ ความจริงผมก็อยากให้รุ่นพี่เขาอยู่ทีมเดียวกับผมเหมือนกัน แต่ว่า........ “
“ แต่ว่าอะไรละ บอกแล้วไงว่าไม่ลองไม่รู้ เอาอย่างนี้นะถ้านายไม่กล้าชวนเดียวเราชวนให้นายเอง แล้วถ้าชวนได้อีกคนที่เหลือนายว่าควรจะชวนใครดีละ “
“ ผมเองก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันละครับ แล้วคุณสนใจบ้างไหมละครับ
“ หาาาาาา !!! เราเนี่ยนะ “
“ ใช่แล้วละครับ ความจริงเมื่อวานตอนที่ผมคุยกับน้องระรินเขาก็ถามผมว่าทำไมไม่ลองชวนพี่วาดูละค่ะ แต่ผมบอกน้องเขาไปว่า ผมเกรงใจอีกอย่างหนึ่งคุณเองก็ลงแข่งไปตั้งเยอะตั้งแย่ะแล้ว คงไม่มีเวลามาลงประลองอาวุธอีก “
“ ไอ้เรื่องเวลามันก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่านายเองก็บอกไม่ใช่หรอว่าในโรงเรียนนี้มีไม่กี่คนที่สามารถเอาชนะเจ้าพวกนั้นได้ นายเองก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอที่เราลงไปเมื่อวานน่ะมันเป็นยังไง “
“ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงไม่ชวนหรอกครับ อีกอย่างผมไม่ได้เลือกคนที่ฝีมือ แต่ผมเลือกตรงที่เขาจริงใจต่างหากละครับ “
“ ไม่เป็นไรหรอก เราไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทีมหรอก “
“ ทีมจะมีความหมายอะไรละครับ ถ้ามุ่งแต่จะเอาชนะอย่างเดียวจนลืมถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน อย่างที่เพิ่งบอกไปไม่ใช่หรอครับ คนที่มุ่งแต่จะเอาชนะอย่างเดียวผลสุดท้ายเขาก้จะไม่มีวันชนะ “
“ อืมนะ อย่างนั้นก้ต้องขอเวลาเราคิดก่อนละกัน เพราะถ้าเราลงหลายรายการมากเกินไปอาจจะกลายเป็นผลเสียมากกว่าผลดีจริงไหม “
“ ได้ครับ “
“ ก่อนที่เราจะตัดสินใจ ยังไงเราจะลองชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชให้ก็แล้วกัน “
ดีว่าไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่ยิ้มให้วาเท่านั้น จริงอย่างที่วาพูด ถ้าหากเขาลงหลายรายการมากเกินไปอาจจะเป็นผลเสียไปเลยก็ได้ เพราะคนเราหากทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันมากเกินไป ร่างกายอาจจะรับไม่ไหว ถึงต่อให้รับไหวก็คงไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่
แต่ดีว่าอาจะลืมคิดไปว่า ถ้าคนเราคิดที่จะสู้แล้วละก็ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหน สักวันเราก็จะต้องทำมันได้แน่นอน เพราะชีวิตคนเราลิขิตตัวเองเท่านั้น
ที่ล็อบบี้ชั้นล่างตอนนี้มีนักเรียนเริ่มลงมาบ้างแล้ว และพวกของวาก็เป็นหนึ่งในนั้น ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดพวกของวาดูคล้ายกับว่า กระตือรือร้นกว่านักเรียนกลุ่มอื่นอยู่บ้าง
มิว นีโอ เบต้า หรือแม้แต่เสือใบ้นิคต่างก็ลงมาพร้อมหน้ากันแล้ว ทุกคนต่างซื้ออาหารของตัวเองมานั่งรวมกันที่โต๊ะประจำโดยเป็นโต๊ะตัวที่อยู่ใกล้ริมกระจก และอยู่ด้านในสุดของล็อบบี้ วาเองก็รู้สึกว่ามุมโต๊ะที่เลือกนี้ช่างสบายตาดีเหลือเกิน มองออกไปข้างนอกแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก
“ เมื่อวานเป็นไงบ้างละ สนุกไหม ”
มิวเป็นคนเริ่มถามวา
“ ก็สนุกดีนะ แต่รู้สึกว่าจะโหดไปหน่อยนะ ”
“ เมื่อวานเรานี่ยากจะอัดเจ้าเซตสักสองสามหมัดจริงๆเลยให้ตายสิ ทำไมมันทำตัวได้น่าหมั่นไส้ขนาดนี้นะ สมน้ำหน้าที่โดนสายฟ้าฟาดใส่ ”
วาไม่พูดอะไรต่อนอกจากเริ่มรับประทานข้าวหน้าเป็ด และน้ำชาเขียวที่อยู่ด้านหน้าของเขา
“ อืม วานายเป็นคนชอบอ่านหนังสือนิยายใช่มไหม ”
“ อะฮะ ทำไมหรอ ”
“ นายเคยอ่านหนังสือเล่มนี้ไหม รวมประวัติเพี้ยนที่คุณไม่เคยรู้ ”
“ อ๋อ หนังสือเล่มนั้นน่ะหรอ เคยสิที่เขียนโดย จ๋อกับชูใช่ไหมละ ”
“ ใช่แล้วละเล่มนั้นเลยละ ”
“ ว่าแต่มีอะไรหรอ ”
“ ป่าวหรอก เราแค่อยากจะบอกว่ามันสนุกดีนะ แต่เราเพิ่งอ่านไปได้ไม่กี่เรื่องเอง แล้วพอดีเรื่องที่เราอ่านเรื่องแรกก็เป็นเรื่อง ที่มาของข้าวเช้า และตอนเช้า น่ะ”
เบต้าซึ่งแอบฟังอยู่รู้สึกสนใจเลยถามมิว คล้ายกับหุ่นยนต์ที่ต้องการข้อมูเพิ่มเติม
“ แล้วมันมีที่มายังไงหรอ ”
“ ที่มาของข้าวเช้านะหรอ ในหนังสือเล่มนั้นบอกว่า ที่จริงแต่ก่อนเขาไม่ได้เรียกข้าวเช้าหรอก เขาเรียกกันว่า ข้าวช้า !! ซึ่งมาจากตอนเช้า ที่จริงแต่ก่อนเขาไม่เรียกกันว่าตอนเช้าหรอกนะ เขาเรียกกันว่าตอนช้า !! ”
“ ทำไมเป็นงั้นไปละ ”
“ ก็เพราะว่าตอนเช้าเป็นช่วงที่คนเราเพิ่งจะตื่นใช่ไหมละ แล้วเวลาที่คนเราเพื่งตื่นก็จะทำอะไรได้ช้าใช่ไหม เขาเลยเรียกกันว่าตอนช้า แต่ตอนหลังเรียกกันจนเพี้ยนเป็นตอนเช้ายังไงละ ”
“ อ๋อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเรื่องข้าวเช้าละ ”
“ ก็เหมือนกับตอนเช้าน่ะแหละ คนเราพอตื่นแล้วทำอะไรช้า พอจะทำข้าวกินก็เลยช้าไปด้วย เลยกลายเป็นข้าวช้าไง แล้วตอนหลังถึงกลายเป็นข้าวเช้า ”
นีโอซึ่งฟังอยู่ก็อดขำด้วยไม่ได้ เขารู้สึกว่าคนที่แต่งเรื่องนี้ออกจะเพี้ยนอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้หายเครียดได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว
“ ที่จริงยังมีเรื่องประวัติที่มาของอะไรหลายๆอย่างอีกเยอะเลยละ ไว้เราจะมาเล่าให้ฟังเป็นระยะๆก็แล้วกัน ”
วาเองก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงหนังสือเล่มนี้บ้าง
“ งั้นว่าแต่นายอ่านถึงนี่หรือยังละ ทำไมเขาถึงเรียกคนที่กินข้าวแล้วไม่ยอมจ่ายว่า ชักดาบ ละ”
“ ยังไม่ถึงเลย ว่าแต่ทำไมละ เราอยากรู้ตอนนี้เลย ”
“ ในหนังสือเขาบอกว่า ช่วงนั้นเป็นยุคสมัยท่ะพวกซามูไรเป็นใหญ่ มีทั้งซามูไรที่ดีแล้วก็ไม่ดี แล้วอยู่มาวันหนึ่งมีซามูไรพวกหนึ่งไปกินข้าวที่ร้านข้าวแห่งหนึ่ง
พอกินกันจนเสร็จก็ไม่คิดที่จะจ่ายเงิน คนที่นำกลุ่มซามูไรเถื่อนนั่นก็เลยตะโกนขึ้น ตอนที่เจ้าของร้านจะมาเก็บเงินว่า เฮ้ย !! พวกเราชักดาบ ซามูไรเถื่อนก็ชักดาบออกมาขู่เจ้าของร้านทำให้เจ้าของร้านไม่กล้าเก็บเงิน ตั้งแต่นั้นมาเขาเลยเรียกไอ้พวกกินแล้วไม่จ่ายว่า ไอ้พวกกินแล้วชักดาบ ซึ่งหลายๆคนเข้าใจผิดว่าเป็นการกินแล้วหนีแต่จริงๆแล้วไม่ใช่ แต่เป็นอย่างที่เล่ามาเนี่ยแหละ ”
เบต้าอดทึ่งไม่ได้
“ คิดได้ยังไงเนี่ย อย่างกับเรื่องจริงแน่ะ ”
“ แต่เขาเขียนไว้ท้ายเล่มว่า โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะเขาบอกว่าที่กล่าวมาทั้งหมดเป็นเขาแต่งขึ้นมากันเองสองคนเพื่อคลายความเครียด ”
“ เห็นทีเราคงต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้างแล้วละ ท่าทางจะคลายเครียดได้เยอะเลย ”
“ วันนี้ได้ข่าวว่ากติกาการประลองอาวุธจะออกด้วยนิ สนใจจะตั้งทีมแข่งกับเขากันบ้างไหม ”
มิวพูดอย่างทีเล่นทีจริง
“ ไม่ละแค่ซ้อมวงดนตรีกับเรียนชมรมแฮคเกอร์เราก็เหนื่อยแทบตายอยู่แล้ว ”
เบต้าตอบอย่างหุ่นยนต์หมดพลังงาน
“ แล้วนายละนิค ”
เสือใบ้นิคสั่นศีรษะ ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักคงคิดว่านิคเป็นคนที่หยิ่งไม่ยอมพูด แต่ถ้าได้รู้จักแล้วละก็คุณจะไม่มีวันหวังว่าเขาจะพูดเลย
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็เดินทางไปยังตึกอาคารเรียน ระหว่างมิวพบกับพิชากิจึงแวะเข้าไปคุยด้วย วาคาดว่าน่าจะเป็นเรื่องการซ้อมวงดนตรีเสียเก้าสิบเปร์เซนต์
ที่หน้าห้องเรียนตรงข้างกระดานวันนี้มีประกาศติดเพิ่มมาด้วยหนึ่งแผ่น ซึ่งประกาศจากโปสเตอร์มีติดไว้อยู่ในทุกห้องเรียนเลยทีเดียว มีเด็กนักเรียนมากมายเข้าไปมุงดูกันอย่างสนอกสนใจ
คนที่ดูสนใจเป็นพิเศษก็คือ วานั่นเอง เขาพอจะเดาออกว่าที่ติดไว้ก็คือ กติกาและกำหนดการประลองอาวุธนั่นเอง วารอจนมีที่ให้เขาสามารถอ่านประกาศนั้นได้อย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านกติกา
กติกาการเข้าร่วมแข่งขันประลองอาวุธประจำปี
1. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องศึกษาอยู่ในโรงเรียนที่มีรายชื่อร่วมในการแข่งขันครั้งนี้เท่านั้น โดยไม่สามารถเข้าร่วมกับโรงเรียนอื่น
2. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องกำลังศึกษาอยู่ในช่วงชั้นเรียน มัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้น
3. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องมีทีมเป็นของตัวเอง โดยผู้เข้าแข่งขันหนึ่งคนมีสิทธิอยู่ได้ทีมเดียวเท่านั้น โดยแบ่งเป็นทีมละ 4 คน ตัวจริงในการลงแข่งขัน 3 คน และตัวสำรองอีก 1 คน ( ตัวสำรองนั้นจะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ )
4. การแข่งขันจะเป็นการแข่งขันแบบตัวต่อตัว โดยทีมไหนชนะครบ 2 ใน 3 รอบก่อนจะเป็นทีมที่เข้ารอบ
5. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องได้รับการตรวจสุขภาพก่อนการแข่ง และไม่เป็นโรคซึ่งจะก่อให้เกิดอันตรายในการแข่งขัน
6. จะทำการคัดเลือกทีมที่จะเข้าไปสู่การประลองอาวุธระหว่างสถาบันเหลือเพียงแค่ 2 ทีมเท่านั้นจากทีมทั้งหมด
7. ห้ามผู้เข้าแข่งขันทะเลาะกันก่อน หรือหลังแข่งขันเด็ดขาด
8. หากจับได้ภายหลังว่าผู้เข้าแข่งขันละเมิดกฎข้อใดข้อหนึ่งจะถูกตัดสิทธิแข่ง และปรับแพ้ทันที
- ส่งรายชื่อสมาชิกในทีม และชื่อทีมก่อนวันที่ 10 ตุลาคมนี้
- การจัดตารางการแข่งจะประกาศให้ทราบภายในวันที่ 14 ตุลาคมนี้
- หากมีข้อสงสัยใดๆ โปรดติดต่อคณะกรรมการนักเรียน หรือคุณครูประจำชั้น
__________________________________
“ น่าสนใจไหมละ ”
วาตกใจเมื่อโซเฟียพูดขึ้นระหว่างที่เขากำลังอ่านปรากศนี้อยู่ ไม่ทราบว่าเธอมายืนอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ ก็น่าสนใจนะ แต่เราคงไม่เข้าร่วมด้วยหรอก เพราะอย่างเราคงจะสู้ใครไม่ได้ ”
“ อย่างนายสู้ไม่ได้ แต่ก็วิ่งหนีได้นี่ แบบเมื่อวานยังไงกันละ อิอิ ”
วาแทบจะชินกับการกวนประสาทของโซเฟียแล้วก็ว่าได้ จึงพูดกลับไปว่า
“ แหม ใครจะเก่งเหมือนคนที่นั่งข้างเราละ ใช้ดาบเพลิงอัคคีชนะเขาแล้ว แถมยังมีน้ำใจนักกีฬาไปเป็นห่วงเขาอีกว่าเป็นอะไรรึเปล่า ”
“ แน่นอน แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าเป็นคุณเด๋ออาจจะวิ่งหนีดาบเพลิงอัคคีของเราทันก็ได้นะ อิอิ ”
วาคล้ายกับไม่มีทางโต้คารมชนะโซเฟียได้เลยจริงๆ
“ แล้วว่าแต่เธอเองไม่สนใจบ้างหรอ อย่างเธอนี่น่าจะเอาชนะคนได้เยอะเลย ”
“ เอาชนะคนได้เยอะก็เท่านั้นแหละ ถ้าไม่มีทีมอยู่อ่านะ ว่าแต่คุณเด๋อสนใจจะตั้งทีมกันกับเราไหมละ ”
วาไม่ทราบว่าโซเฟียถามจริงๆ หรือแกล้งถามกันแน่ แต่พอได้ยินคำถามนี้ขึ้นมาวาก็นึกได้ถึงที่คุยกับดีว่าตอนเช้า ( หรือตอนช้าในความหมายของจ๋อและชู คนแต่งประวัติเพี้ยน ) ว่าทำไมไม่ลองชวนโซเฟียดูละ
เมื่อคิดได้ดังนั้นวาจึงถามโซเฟียกลับ
“ กลัวตั้งจริงแล้วจะไม่มีคนอยู่น่ะสิ โดยเฉพาะคนถามเนี่ยแหละ ”
คราวนี้วายิ้มอย่างผู้ชนะ เขามั่นใจว่าโซเฟียจะต้องปฎิเสธ หรือไม่ก็บอกว่าเราแค่ล้อเล่นแน่ๆ แต่เมื่อโซเฟียตอบกลับวาก็ยิ่งคิดว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นจริงๆ คาดคำนวณไม่ถูกจริงๆ
“ ทำไมเราจะไม่กล้าอยู่ละ ถ้าคุณเด๋อตั้งรับรองเราอยู่แน่นอน กลัวแต่จะไม่ตั้งน่ะสิ ”
คราวนี้คนที่คิดจะปฎิเสธ หรือพูดว่าล้อเล่นกลับเป็นวาเสียเอง แต่ก่อนที่วาจะบอกว่าเขาล้อเล่นนั้นเขาก็คิดขึ้นมาได้ทันที “ ประกาศเมื่อสักกครู่มันบอกว่ามีตัวจริงสามคน และตัวสำรองอีกหนึ่งคน ถ้าเราเป็นตัวสำรองเราก็ไม่ต้องลงแข่ง ปล่อยให้คนที่เป็นตัวจริงลงแข่งเสียก็สิ้นเรื่อง ” และวาก็พอจะนึกออกว่าตัวจริงสามคนนั้นจะเป็นใคร คนที่หนึ่งต้องเป็นโซเฟียแน่นอน คนต่อไปก็ต้องเป็นดีว่า และสุดท้ายรุ่นพี่ไซโคร แนช คิดถึงตอนนี้วาก็รีบตอบกลับไปทันที
“ คนอย่างเราเนี่ยนะจะไม่กล้าตั้ง ตกลงเธอแน่ใจว่าจะอยู่ทีมเดียวกันกับเรา ”
“ แน่ใจสิ ว่าแต่อย่างคุณเด๋อจะหาคนเพิ่มมาอีกตั้งสองได้หร๋อ ”
“ มีอะไรที่คนอย่างเราทำไม่ได้ละ “
วายิ้มอย่างผู้ชนะ
“ ไม่มีหรอก ขนาดวิ่งหนีดาบยังวิ่งหนีได้เลย อิอิ ”
วาคล้ายไม่มีทางโต้คารมชนะจริงๆ
“ เอาละคุณเด๋อ ไปนั่งที่กันดีกว่า เดี๋ยววันนี้ชั่วโมงแรกอาจารย์มาน่อฟเข้าด้วยสิ ”
วันนี้ชั่วโมงแรกผ่านไปช้าอีกตามเคยสำหรับนักเรียนหลายคน วิชาเลขคล้ายกับเป็นศัตรูของนักเรียนบางคนตลอดกาลจริงๆ แต่คนที่ไม่ชอบวิชาเลขแต่ละคน จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า ถ้าเขายิ่งหนีไม่กล้าที่จะลองทำแบบฝึกหัด หรือจับปากกาขึ้นสู้ตั้งใจศึกษามันอย่างจริงจังจริงๆ เขาก็จะต้องหนีมันไปอย่างนี้ตลอดชีวิต
คนส่วนใหญ่ในโลกก็มักจะเป็นแบบนี้ เมื่อเจอปัญหาอะไรก็มักจะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้แล้วยอมแพ้ตั้งแต่แรก เพียงแค่พวกเขาคิดแค่นี้เขาก็แพ้แล้ว และสักวันความผ่ายแพ้ก็จะมาถึงพวกเขาจริงๆ แต่ถ้าพวกเขาลุกขึ้นสู้ไม่แน่ว่าอาจจะชนะได้ ในโลกนี้จึงมีบ้างบางคนที่คล้ายเป็นผู้แพ้ และบางคนคล้ายเป็นผู้ชนะตลอดกาล
ตลอดชั่วโมงเลขที่ผ่านมา วาตั้งใจเรียนไปด้วย พร้อมกับแอบคิดชื่อทีมแข่งขันประลองอาวุธไปด้วย แต่เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก บางครั้งการตั้งชื่ออะไรสักอย่างให้ดีๆก็เป็นที่ยากลำบากเรื่องหนึ่งเหมือนกัน ยิ่งเมื่อเวลาพ่อแม่คิดตั้งชื่อให้ลูกของตัวเองนั้นคล้ายยากลำบากกว่าตั้งชื่อทีมมากนัก
ระหว่างรออาจารย์พิชายะเข้าสอน โซเฟียซึ่งเห็นวาเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่นั้นก็เกิดสงสัยจึงถามขึ้น
“ นายกำลังคิดอะไรอยู่หรอ บอกเรามั่งสิ เผื่อเราจะได้นั่งเหม่อมั่งไง อิอิ ”
“ คิดถึงเธอมั้ง ............”
วาพุดอย่างล้อเล่น คราวนี้โซเฟียไม่โต้กลับเหมือนทุกคราว เป็นเพราะอะไรวาเองก็ไม่รู้ วาแทบไม่ได้คิดก่อนที่จะพุดออกไปด้วยซ้ำ เพราะเขากำลังตั้งสมาธิอยู่กับการตั้งชื่อทีม
“ ล้อเล่นน่า เราก็แค่กำลังคิดจะตั้งชื่อทีมอยู่ก็เท่านั้นแหละ ”
“ งั้นหรอ......... ”
โซเฟียเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเช่นกันจากนั้นก็ถามขึ้นว่า
“ แล้วว่าแต่นายคิดไว้หรือยังว่าจะชวนใครอีกสองคนเข้าร่วมทีมละ ”
“ ก็คิดไว้แล้วละ ”
“ ใครบ้างหรอ ”
“ ถึงตอนนั้นก็รู้เองแหละ แบบว่าเซอร์ไพส์น่ะ ”
“ ไม่ยักรู้ว่าคนอย่างคุณเด๋อจะชอบทำเซอร์ไพส์คนอื่นเขาด้วย ท่าทางจะเป็นคนโรแมนติกนะเนี่ย ”
“ เหอๆ ”
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว วาก็ตรงไปยังห้องชมรมนักมายากลทันที มองผ่านกลุ่มนักเรียนทั้งหลายไปทางด้านขวา วาก็เห็นดีว่าจึงรีบเข้าไปบอกข่าวดีให้ดีว่าฟัง
“ เรามีข่าวดีจะบอกแหละ ”
“ อะไรหรอครับ ”
“ เราชวนโซเฟียเข้าร่วมทีมได้ด้วยละ แล้วเราก็ตัดสินเข้าร่วมทีมด้วย นายคงได้อ่านกติกาแล้วใช่ไหมละ ที่ว่ามีตำแหน่งตัวสำรองด้วย เดี๋ยวเราจะเป็นตำแหน่งตัวสำรองเอง ที่เหลือก็ชวยรุ่นพี่ไซโคร แนชให้ได้เท่านั้นเราก็จะได้ไปลงทะเบียนกันสักที ”
“ จริงหรอครับเนี่ย ขอบคุณมากนะครับ แต่ไม่น่าจะต้องรบกวนคุณโซเฟียเลย ”
“ เอาน่า ไหนๆเขาก็ร่วมกับเราแล้ว นี่ยังไงตอนหลังเลิกชมรมไปชวนรุ่นพี่ไซโคร แนชด้วยกันไหม เพราะเราไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนน่ะสิ ”
“ เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ”
“ โอเคงั้นตอนหลังเลิกชั่วโมงชมรมเจอกันตรงนี้นะ ”
เมื่อวาเข้าไปในห้องฮาโมเนียก็พบซาซาไรรออยู่แต่แรกแล้ว ก่อนที่จะเริ่มบทเรียนวาจึงเล่าเรื่องที่เขาจะเข้าร่วมแข่งขันประลองอาวุธให้ซาซาไรฟัง
“ น่าสนุกดีนี่ครับ นี่ถ้าผมย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กได้คงจะต้องขออยู่ร่วมทีมกับคุณสักหน่อยแล้วละ ”
“ ถ้ามีมาสเตอร์อยู่ก็คงชนะเลิศแล้วละครับ ”
“ แต่ทำไมถึงคิดจะเป็นตัวสำรองละครับ ที่จริงคนที่ควรจะเป็นตัวสำรองน่าจะเป็นโซเฟียมากกว่านะ ”
“ ทำไมหรอครับมาสเตอร์ ก็เพราะคุณเป็นผู้ชายแล้วเขาเป้นผู้หญิงนะสิครับ ต้องช่วยดูแลสุภาพสตีรสิครับ ”
“ แหม ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะครับ แต่ผมไม่มีฝีมือเรื่องการต่อสู้เลยนิครับ แล้วผมจะปกป้องใครได้ ”
ถึงตอนนี้ซาซาไรก็ยิ้มแล้ว
“ คุณต้องการพลังที่จะปกป้องคนอื่นหรอครับ ”
“ มันก็ไม่เชิงหรอกครับ ที่จริงก็ป้องกันตัวเองแล้วก็ใช้แข่งขันด้วยก้ดีนะครับ มาสเตอร์ถามเหมือนกับจะให้พลังพิเศษผมตามแบบการ์ตูนทั่วๆไปเลยนะครับ ฮ่าๆ ”
“ แล้วถ้าผมให้ได้ละครับ ”
วาหัวเราะไม่ออกแล้ว
“ จะให้ได้ยังไงหรอครับ ”
“ ถึงผมจะไม่มีพรหรือพลังพิเศษที่จะให้คุณเหมือนในการ์ตูน แต่ผมมีความรู้ ความสามารถที่จะถ่ายทอดให้คุณได้นะครับ ก็จริงอย่างที่เขาว่าแหละครับว่า
อันความคิดวิทยา เหมือนอาวุธ
ประเสริฐสุดซ่อนไว้ เสียในฟัก
สงวนคมสมนึก ใครฮึกฮัก
จึงคอยชักเชือดฟัน ให้บรรลัย ”
“ คมจังเลยนะครับเนี่ย สรุปแล้วก็คือ มาสเตอร์จะสอนวิธีต่อสู้ให้ผมหรอครับ ”
“ ใช่แล้วละครับ ผมจะสอนเท่าที่เวลาจะมีก็แล้วกันนะครับ ”
“ ครับผมจะตั้งใจรับการฝึกอย่างเต็มที่เลยละครับ ”
“ ซึ่งความจริงการฝึกมายากลคุณก็ว่ามันยากอยู่แล้วใช่ไหมละครับ แต่ว่าการฝึกต่อสู้โดยใช้มายากลนั้นยากกว่าอีกหลายเท่าเลยละครับ ”
“ ผมจะทำให้เต็มที่ แล้วจะไม่มีคำว่าเสียใจครับมาสเตอร์ ”
“ ดีมาก แล้วเป็นยังไงบ้างตอนนี้ สามารถใช้ใพ่ได้คล่องขึ้นหรอยังครับ ”
“ ก็ค่อนข้างแล้วละครับ นั่นก็คงเป็นหนึ่งในสิ่งที่ต้องใช้สู้ใช่ไหมครับ ”
วาจำได้ตอนที่ซาซาไรใช้ใพ่ช่วยเขาในวันแรกที่เข้ามาเรียนได้
“ ใช่แล้วละครับ งั้นไหนลองทดสอบฝีมือหน่อยนะครับ ”
พูดจบซาซาไรก็กระดิกนิ้ว ทันใดนั้นเองปรากฎหมอกควันขึ้นบนเวทีฮาโมเนียข้างหน้าเขา เมื่อหมอกจางลงก็ปรากฎให้เห็นเป็นเป้ารูปคนยืนอยู่จำนวนสามคน มีระยะห่างระหว่างกันประมาณคนละหนึ่งเมตร
“ ลองซัดใพ่ประจำตัวออกไปจากตรงนี้ ให้ถูกเป้าทั้งสาม โดยแบ่งเป้าละอย่างน้อยสิบใบให้ดูหน่อยสิครับ ”
จากตรงนี้ที่วายืนอยู่ค่อนข้างจะไกลเลยทีเดียว สำหรับการที่ใครสักคนจะปาของไปให้โดน แล้วยิ่งเป็นใพ่แล้วด้วย ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ยังดีที่ว่าใพ่ของวานั้นเป็นใพ่ที่มีน้ำหนักเป็นพิเศษ เหมือนกับสร้างมาเพื่อใช้ได้สารพัดประโยชน์จริงๆ
วาเริ่มเพ่งสมาธิไปที่เป้าล่อรูปคนแล้ว โดยเริ่มจากเป้าทางซ้ายมือของเขาก่อน ใพ่ใบแรกประทับอยู่ระหว่างนิ้วมือขวาของเขาแล้ว ใพ่หนึ่งสำรับมีทั้งหมดห้าสิบสองใบ ต้องใช้ทั้งหมดสามสิบใบในการซัดไปให้โดนเป้าล่อทั้งสาม ดังนั้นวาสามารถซัดใพ่พลาดได้เพียงแค่ยี่สิบสองใบเท่านั้น
และแล้วประกายใพ่วูบขึ้น ใพ่ถูกซัดออกจากมือของวาแล้ว ใพ่นี้พุ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว เป็นเพราะสมาธิที่วาใช้เพ่งเมื่อสักครู่ ประกอบกับน้ำหนักที่สมดุลย์ของใพ่ทำให้ การซัดใพ่ครั้งนี้ดูไปรวดเร็วยิ่ง
ใพ่ถูกซัดปักเป้าล่อแล้ว โดยไร้เสียแม้แต่น้อย นี่คงเป็นผลจากการฝึกฝนอย่างมุ่งมั่นของวานั่นเอง ซาซาไรปรบมือให้พร้อมกล่าว
“ ใพ่แรกที่รวดเร็ว แม่นยำนัก ไหนขอลองดูใพ่ต่อไปหน่อยซิ ”
ในที่สุดเป้าล่อทั้งสามก็ถูกซัดใส่ด้วยใพ่ของวาแล้ว แต่ละตัวถูกใพ่ปักครบสิบใบพอดีตามที่ซาซาไรได้สั่งไว้ วาซัดใพ่พลาดไปจากทั้งหมดเพียงแค่สิบสามใบเท่านั้น
“ ยอดเยี่ยมเลยทีเดียวครับ สำหรับครั้งแรก ”
“ ยากเอาการเหมือนกันนะครับเนี่ย ”
“ แต่อย่าลืมนะครับว่า เวลาที่เราจะต้องใช้จริงๆ เป้าหมายมันไม่ยืนอยู่เฉยๆให้เราซัดใส่หรอกครับ ”
กล่าวจบเป้าทั้งสามที่ตั้งอยู่นิ่งๆ ก็ขยับหมุนได้แล้ว แถมยังหมุนค่อนข้างเร็วอีกต่างหาก
“ ขอยืมใพ่สักสามใบได้ไหมครับ ”
วายื่นใบของเขาให้แก่ซาซาไร
“ ผมจะซัดให้โดนเป้าละใบนะครับ ”
ซาซาไรเพ่งสมาธิอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ใพ่ทั้งสามใบก็ถูกซัดออกจากมือแทบจะเป็นเวลาใกล้เคียงกันเลยก็ว่าได้ เพียงเห็นประกายวูบหนึ่งใพ่ทั้งสามก็ปักลงที่เป้าล่อทั้งสามแล้ว ความเร็วที่ซัดออกไปนั้นแทบจะเรียกได้ว่า ชั่วพริบตาจริงๆ แถมใพ่ทั้งสามยังปักเป้าลึกจนแทบจะมองไม่เห็นใพ่เลยทีเดียว
“ สุดยอดเลย ”
“ ในการต่อสู้จริงๆต้องซัดใพ่ให้ถึงระดับนี้นะครับ มิเช่นนั้นถึงเราซัดใพ่ถูกคู่ต่อสู้ได้ แต่ก็คงลดพลังชีวิตเขาได้เพียงแค่เล็กน้อยซึ่งไม่ค่อยจะคุ้มค่านักกับใพ่ใบหนึ่งที่เราต้องเสียไป จำไว้นะครับว่าเรามีเพียงแค่ห้าสิบสองใบ ”
ห้าสิบสองใบในความคิดของคนอื่นนั้นเรียกได้ว่าใช้ยังไงก็ไม่น่าจะหมด แต่สำหรับซาซาไรนั้นมีเพียงแค่น้อยนิดเท่านั้น
“ ห้าสิบสองยังไม่พอ ทำไมไม่หาเพิ่มมาอีกสำรับละครับ ”
“ ถามได้ดีมากครับ ที่ไม่เพิ่มมาอีกสำรับหนึ่งก็เพราะหากเพิ่มมาอีกสำรับก็จะกลายเป็นมากเกินไป อาจทำให้เราเกิดความประมาทได้น่ะสิครับ ที่สำคัญนักมายากลมีใพ่ประจำตัวเพียงสำรับเดียวเท่านั้นนะครับ มันก็เหมือนอาวุธประจำกายละครับ ”
จริงอย่างที่ซาซาไรพูด บางครั้งการทำอะไร หรือมีอะไรมากเกินไปก็กลับกลายเป็นไม่ดีได้ เช่นเดียวกับการทำอะไร หรือมีน้อยเกินไปก็ไม่ดีเช่นกัน ดังนั้นการใช้อย่างพอเพียงจริงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เช่นเดียวกับทางสายกลางนั่นเอง
“ แต่ผมก็คิดว่าห้าสิบสองมันก็น่าจะพอแล้วละครับ ดูออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ ”
“ ผมจะบอกให้ครับว่าทำไมถึงจะไม่พอ ก็เพราะว่าเวลาที่เราซัดจริงๆ เราไม่ซัดเพียงแค่ใบเดียวหรอกครับ อาจบางทีซัดใพ่ครั้งหนึ่งใช้ถึงสากว่าใบได้ และถ้ายิ่งเป็นท่าจู่โจมพิเศษอาจใช้ใพ่ถึงครึ่งสำรับเลยนะครับ ”
“ ผมจะทำได้ไหมครับเนี่ย ซัดทีสิบ ยี่สิบใบเนี่ย แค่คิดก็ยากแล้วครับ ”
“ ไม่ยากหรอกครับ เวลาฝึกฝนยังมี ขอให้ตั้งใจอย่างเต็มที่ก็พอครับ ”
หลังจากนั้นวาก็เริ่มฝึกอย่างจริงจัง ทำให้ชั่วโมงชมรมสี่ชั่วโมงนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก ซาซาไรสอนเทคนิคใหม่ให้เขาเพิ่มมากขึ้นกว่าตอนแรกๆ คงเป็นเพราะเขาเก่งขึ้นด้วย และเวลาก็มีไม่มากนัก
วาแค่เดินออกมาจากห้องชมรมก็เห็นดีว่ายืนคอยดูก่อนแล้ว ทั้งๆที่วาเองก็เลิกค่อนข้างจะเร็วแล้ว แต่ดีว่ายังมาก่อนอีก สมแล้วที่เป็นดีว่าจริงๆ
“ มาเร็วจังนะ ”
“ ไม่หรอกครับ พอดีวันนี้ที่ชมรมไม่ค่อยมีอะไรมาก ”
“ อืม ว่าแต่จะไปหารุ่นพี่ไซโคร แนชได้ที่ไหนละ ”
“ ผมเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักหรอกนะครับ แต่ผมคิดว่าน่าจะมีไม่กี่ที่หรอกครับ ”
วาเดินตามไปดีว่าไปเรื่อยๆ โดยที่วาก็ไม่ได้ถามว่าดีว่าจะไปที่ไหน แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินกลับไปที่ตึกหอพัก ดีว่าพาวาเดินมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ใกล้ตึกหอพักเมื่อวานที่เกิดเรื่องขึ้น และมันก็ทำให้วาอดประหลาดใจไม่ได้ เพราะคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้นก็คือ ไซโคร แนช จริงๆ
ไซโคร แนชคล้ายเพิ่งมาถึงเช่นกัน ราวกับนัดกันไว้ แต่ไซโคร แนชก็ไม่มีท่าทีสนใจดีว่ากับวาเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าต่อให้มีระเบิดเกิดขึ้นต่อหน้าเขาก็ไม่นำพา
ดีว่าเป็นคนที่เดินเข้าไปหาไซโคร แนชก่อน
“ สวัสดีครับ ”
“……….. ”
ไซโคร แนชไม่ตอบเพียงแต่หันหน้ามามองที่ดีว่ากับวาเท่านั้น
“ คือ ผมอยากจะมาขอบคุณเรื่องเมื่อวานที่ช่วยผมไว้น่ะครับ ”
“ มีธุระอะไรอีกไหม ”
ช่างเป็นคำพูดที่ไรมนุษยสัมพันธ์ดีแท้ นี่ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ดีว่กับวาแล้วละก็ คงไม่ทนยืนอยู่ต่อไปเป็นแน่ แต่ดีว่ากลับยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับส่งสายตาไปให้วา เป็นเชิงว่าช่วยจัดการต่อให้ที
“ เออ รุ่นพี่ครับ คือ รุ่นพี่ได้อ่านกติกาการประลองอาวุธดูหรือยังละครับ ”
“ เหอ อ่านแล้วมีอะไร ไม่อ่านแล้วจะมีอะไร ”
“ ก็คืออย่างนี้น่ะครับ พวกผมตั้งทีมกันได้แล้วสามคน แต่ยังไม่ครบสี่คน ผมก็เลยจะลองมาชวนรุ่นพี่ดู เผื่อว่ารุ่นพี่จะเข้าร่วมทีมกับพวกผม ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจ ”
สายตาของไซโคร แนชจับจ้องไปที่วา คล้ายกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน
“ เจ้าก็อ่านแล้วไม่ใช่เรอะ ว่ามีแค่ทีมละสามคนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีตัวสำรอง แล้วทำไมถึงต้องมาชวนข้าอีกละ ”
วาจะบอกว่า เขาอยากเป็นตัวสำรองเองก็ยังไงอยู่จึงพูดเลี่ยงว่า
“ พวกผมคิดว่า ถ้าได้รุ่นพี่ไซโคร แนชมาช่วยทีมเราต้องชนะแน่ๆเลยละครับ ”
“ เหอ ขอโทษทีนะ ข้าไม่สนใจ ”
“ ไม่สนใจ หรือว่ารุ่นพี่มีทีมแล้วละครับ ”
“ ยังไม่มี แล้วข้าก็ไม่คิดที่จะเข้าแข่งคราวนี้ด้วย ”
“ แล้วรุ่นพี่ไม่สนใจจะสู้กับเจ้าหมวกเมื่อวานนี้หน่อยหรอครับ ”
เมื่อวากล่าวถึงเกก้าดีน ไซโคร แนชก็คล้ายเปลี่ยนไปเล็กน้อย วาเมื่อเห็นไซโคร แนชครุ่นคิดอยู่จึงรีบกล่าวต่อว่า
“ เปลี่ยนใจมาเข้าร่วมกับพวกผมแล้วใช่ไหมครับเนี่ย ”
“ เหอ ข้าไม่เคยคิดที่จะทำงาน หรือร่วมอะไรกับใครมาก่อนหรอก ขอบอกไว้ด้วย เว้นแต่........... ”
ไซโคร แนชสเหยะยิ้มแล้ว ดูไปคล้ายมีความมั่นใจอย่างยิ่ง
“ เว้นแต่พวกเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ ข้าจะเข้าร่วมทีมเดียวกันกับพวกเจ้า ”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งวา และก็ดีว่าต้องอึ้งไปตามๆกัน
“ พวกเจ้าบอกว่าพวกเจ้ามีกันสามคน แล้วอีกคนหนึ่งละหายไปไหนเสีย ”
“ อีกคนหนึ่งเขาไม่ได้มาด้วยน่ะครับ ผมคิดว่ารุ่นพี่ก็คงจะต้องรู้จักนะครับ เขาคือ กรรมการนักเรียนที่ชื่อ โซเฟีย ยังไงกันละครับ ”
เอ่ยถึงคำว่า กรรมการนักเรียน สีหน้าไซโคร แนชก็คล้ายกับเปลี่ยนไปอีกแล้ว
“ งั้นเรอะ เอาละถ้าพวกเจ้าหมดธุระแล้วก็รีบไปเสีย ”
“ เดี๋ยวก่อนสิครับ ”
คราวนี้คนที่พูดกลับเป็นดีว่าแล้ว
“ ผมต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่เมื่อวานรุ่นพี่ช่วยผมไว้ แต่เมื่อสักครู่นี้รุ่นพี่บอกไว้ว่าต้องเอาชนะรุ่นพี่ให้ได้ใช่ไหมครับถึงจะยอมร่วมทีมกับพวกผม ”
“ แน่นอนถ้าพวกเจ้าทำได้ ”
“ อันที่จริงผมเองไม่อยากที่จะสู้กับรุ่นพี่เลยนะครับ รุ่นพี่เป็นคนช่วยผมไว้ แถมพวกผมยังมารบกวนรุ่นพี่อีก ผมรู้สึกละอายใจมากเลยครับ เพียงแต่ว่า............ ”
ดีว่าคล้ายกล้ำกลืนคำพูดอยู่ ก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ เพียงแต่ว่าถ้าการที่จะได้รุ่นพี่มาร่วมทีมกับพวกผมได้ ผมจะต้องสู้กับรุ่นพี่ผมก็คงจะต้องทำแล้วละครับ เพราะว่าผมอยากให้รุ่นพี่มาร่วมทีมกับพวกผมจริงๆ ”
ดีว่าเป็นคนที่มีมารยาทอยู่ทุกเวลาจริงๆ เพียงแค่คำพูดของเขาก็คล้ายกับทำให้ไซโคร แนชใจอ่อนลงได้เยอะทีเดียว
“ เรื่องที่ข้าไปช่วยเจ้าน่ะไม่ต้องมาขอบคุณหรอก ข้าเพียงแต่ไม่อยากเห็นคนมาทุลักทุเลต่อหน้าข้าอีกก็เท่านั้น เอาละถ้าเจ้ากล้าที่จะสู้ก็จงสู้กับข้า แต่ถ้าเจ้าไม่กล้าก็จงกลับไปเสียเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไม่ต้องคิดที่จะยั้งมือเพราะเห็นว่าข้าช่วยเจ้าไว้ด้วย เพราะถ้าเจ้าคิดยั้งมือเมื่อไหร่ละก็นั่นก็คือจุดจบของเจ้าเอง ”
คำพูดนี้คล้ายไม่กล่าวโอ้อวดเกินไป เพราะหากดีว่าคิดยั้งมือขึ้นมาแล้วละก็คงจะต้องผ่ายแพ้ให้แก่ไซโคร แนชแน่นอน
“ เดี๋ยวก่อนนะครับ นี่คิดจะสู้กันตรงนี้เลยหรอครับ มันอาจจะเป็นอันตรายได้นะครับ ”
วากล่าวอย่างเป็นห่วงทั้งสองคน
“ ถ้าหากเจ้าเป็นห่วงเพื่อนเจ้าละก็ อยากจะช่วยเพื่อนเจ้าก็ได้นะ เจ้าสองคนช่วยกันไม่แน่ว่าอาจจะเอาชนะข้าได้ ”
“ ผมเพียงแต่คิดว่าถ้าจะสู้กันแบบเอาจริงเอาจัง น่าจะไปสู้กับที่ลานประลองอาวุธมากกว่านะครับ ”
“ ไม่ได้หรอกครับ ที่นั่นเขาไม่ค่อยได้เปิดให้คนนอกเข้าไปใช้ได้อย่างพร่ำเพรื่อนะครับ ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า........”
ดีว่าไม่ตอบ แต่สั่นศีรษะให้กับวาแทน
“ รุ่นพี่ครับผมขออนุญาติให้การต่อสู้ครั้งนี้ มีการใช้อาวุธเป้นท่อนไม้แทนได้หรือไม่ครับ ”
“ แล้วแต่เจ้า”
กล่าวจบดีว่าก็พุ่งปราดไปยังต้นไม้ต้นอื่นที่ไม่ใช่ต้นไม้ต้นใหญ่นี้ พอไปถึงประกายกระบี่ก็วูบขึ้นติดต่อกันหกเจ็ดวูบ พร้อมกันนั้นบนมือของดีว่าก็ปรากฎท่อนไม้ขนาดพอดีมือยาวแทบจะเท่ากันจำนวนทั้งสิ้นสี่ท่อน พลังและความเร็วในการลงมือของดีว่านับได้ว่าน่าตื่นตระหนกแล้ว แม้แต่วาเองก็ยังอดทึ่งไม่ได้ทั้งๆที่เมื่อวานดีว่าใช้พลังลมปราณเยอะขนาดนั้นแต่ก็ยังกลับมีแรงอยู่ได้จนถึงตอนนี้ก็นับว่าเก่งมากแล้ว
ดีว่ายื่น่อนไม้ยาวสองท่อนให้แก่ไซโคร แนช
“ ผมรู้ครับว่ารุ่นพี่ใช้ดาบคู่ ”
ไซโคร แนชไม่พูดอะไรเพียงแต่รับท่อนไม้ทั้งสองท่อนมาเท่านั้น การที่ดีว่าเลือกใช้ท่อนไม้ให้แก่ไซโคร แนชนั้นไม่ใช่ว่ากลัวตัวเองบาดเจ็บหรืออย่างไร เพียงแต่เขาทราบว่าท่อนไม้จะต้องไม่สามารถนำไฟฟ้าได้เป็นอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงยังมีโอกาสเอาชัยแก่ไซโคร แนชได้บ้าง
จากนั้นดีว่าก็ยื่นให้วาท่อนหนึ่งเช่นกัน เป็นอันว่าวาต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้เสียแล้ว
“ เอาละถ้าพวกเจ้าพร้อมแล้วก็เชิญ ”
ทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยความนิ่งไม่ทีใครคิดจะเป็นฝ่ายเปิดการโจมตีก่อน โดยเฉพาะวาเขาไม่คิดที่จะต้องสู้กับไซโคร แนชแต่แรกแล้ว
ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่มีใครขยับตัวแม้แต่น้อย เหงื่อของวาเริ่มไหล่ออกมาบ้างแล้ว ในคงเป็นเพราะความกดดันชนิดหนึ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นั่นเอง
หากตอนนี้มีใครมาเห็นคนทั้งสามคนนี้ยืนอยู่แล้วละก็ อดคิดไม่ได้แน่ว่าทั้งสามคนนี้จะต้องบ้าไปแล้วอย่างแน่นอน เพราะทั้งสามคนยืนนิ่งไม่ขยับเป็นเวลานานคล้ายกับกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปเสียแล้ว
และขณะนั้นเองลมพัดโชยมาวูบหนึ่ง ดีว่าก็เป็นฝ่ายลงมือแล้ว สภาวะการลงมือของดีว่ารวดเร็วแบจะเรียกได้ว่า ไม่มีทางหลบพ้นแน่นอน
“ เป๊าะ !!! ”
เสียงท่อนไม้ของดีว่ากระทบกับท่อนไม้ของไซโคร แนช ตอนนี้ท่อนไม้ในมือของทั้งคู่คล้ายกับเปลี่ยนเป็นอาวุธที่อันตรายที่สุดแล้ว
ไม่ปล่อยให้ไซโคร แนชลงมือดีว่าก็เปลี่ยนแปลงท่าร่างของตัวเองแล้ว แทงออกไปหลายกระบี่ แต่ถึงกันนั้นไซโคร แนชก็สามารถรับกระบี่ท่อนไม้ของดีว่าได้อย่างไม่มีพลาดเลยแม้แต่น้อย วาเองก็ได้แต่ดูจนแข็งทื่อไปแล้ว
ฝ่ายหนึ่งรวดเร็วคล้ายสายลมที่พัดไปมาอย่างไร้ทางจับได้ ฝ่ายหนึ่งคล้ายสายฟ้ารวดเร็ว มั่นคง ตรงไปตรงมา หากเปรียบตอนนี้ดีว่าก็คือสายลม และไซโคร แนชก็คือสายฟ้านั่นเอง แล้ววาเล่า ?
ดีว่าลงมืออย่างไม่หยุดยั้ง ส่วนไซโคร แนชก็ไม่ได้โต้ตอบแต่อย่างใด ทั้งสองคนคล้ายเพียงแต่กำลังอุ่นเครื่องให้ตัวเองอยู่เท่านั้น พลังฝีมือของดีว่ากับไซโคร แนชนั้นคล้ายดุไม่ออกจริงๆว่าใครเป็นฝ่ายเหนือกว่าใคร เพราะทั้งสองต่างก้เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในยอดฝีมือทางด้านการต่อสู้ของโรงเรียนเช่นกัน นี่เรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ที่ใครๆก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดขึ้นได้
และแล้วในที่สุดการต่อสู้ที่แท้จริงก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อดีว่าเปลี่ยนสภาวะการจู่โจม เป็นการกระโดดตีลังกากลับหลังให้พ้นวิถีดาบท่อนไม้ของไซโคร แนช และภายในพริบตาเดียวกันนั้นเองขณะที่กำลังตีลังกาอยู่นั้น ลมสายหนึ่งคล้ายพุ่งออกมาจากกระบี่ท่อนไม้ของดีว่า
“ ปราณกระบี่ไร้เงา !!! ”
เป็นการลงมือที่รวดเร็วยิ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่คิดว่าไซโคร แนชจะหลบพ้น แต่ไซโคร แนชหลบพ้นแล้ว เสียงปราณกระบี่ไร้เงาปะทะพื้นดินดัง “ ปั้ก !!!” ร่างของไซโคร แนชถ ก็ลันวูบหนึ่งก็กระโดดตรงไปยังดีว่าแล้ว
“ ปึ่ก !!! ”
ดาบท่อนไม้ทั้งสองข้างของไซโคร แนชฟันใส่หน้าอกของดีว่าอย่างจัง หากผู้อื่นเห็นคงคิดว่าฟันใส่เบายิ่ง แต่ที่จริงแล้วรวดเร็ว รุนแรงยิ่ง ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่ดีว่าก้ไม่สามารถหลบพ้นได้
ไซโคร แนชคล้ายกับรอโอกาสนี้อยู่นานแล้ว โอกาสที่ดีว่าจะต้องกระโดดขึ้นใช้ปราณกระบี่ เนื่องจากสภาวะที่ลอยตัวอยู่นั้นถึงจะขาดการป้องกันไป เมื่อขาดการป้องกันไปเพียงเล็กน้อย หรือแม้แต่เสี้ยววินาทีก็เท่ากับเปิดช่องโหว่ให้กับคู่ต่อสู้มากแล้ว ยิ่งเป็นยอดฝีมือแล้วการพลาดเพียงแค่นิดเดียวอาจทำให้ผ่ายแพ้ได้ในดาบเดียว
ไซโคร แนชลงถึงพื้นก่อนที่ดีว่าจะลงถึงพื้นเสียอีก ลมพัดโชยวูบหนึ่วทำให้เสื้อคลุมของทั้งไซโคร แนช และดีว่าพัดไปตามลมทั้งคู่ ดีว่าถึงกับต้องทรุดเข่าลงกับพื้น การลงมือของไซโคร แนชเมื่อสักครู่นี้นั้นรวดเร็ว และรุนแรงมากจริงๆ หากเป็นคนอื่นแล้วละก็คงต้องล้มพับไปแล้ว
“ ปึ้ก !!! ”
ไซโคร แนชถึงกับต้องเอามือข้างหนึ่งกุมท้องตัวเองไว้ พร้อมกับสะเหยะยิ้ม
“ ทำได้ไม่เลวนิ เจ้ารุ่นน้อง ”
ดีว่าไม่ตอบเพียงแต่ค่อยๆลุกขึ้น และยิ้มให้แกไซโคร แนชเช่นกัน แสดงว่าการจู่โจมของไซโคร แนชเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เป็นฝ่ายได้ผลเพียงฝ่ายเดียว แต่ดีว่าก็ได้ด้วยเช่นกัน การปล่อยปราณกระบี่ครั้งแรกของดีว่าก็เพื่อให้ไซโคร แนชหลบได้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ดีว่าคำนวณพลาดไปอย่างเดียว เขาคิดไม่ถึงว่าไซโคร แนชจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ ขณะที่เขากำลังปลดปล่อยปราณกระบี่ใส่ไซโคร แนชเขาก็โดนดาบท่อนไม้ของไซโคร แนชเข้าให้แล้ว
“ ท่าเมื่อสักครู่นี้ก็คือ ปราณกระบี่สายที่สาม – ระเบิดเวลา !!! ครับ มันเป็นการอัดพลังปราณในชั่วพริบตาใส่ครู่ต่อสู้เมื่อผ่านไปได้สักพักพลังลมปราณของคู่ต่อสู้ก็จะแตกซ่าน แต่ผมไม่คิดว่ารุ่นพี่จะเร็วได้ถึงขนาดนี้ ปราณของผมโคจรเพียงเสี้ยววินาทีแต่รุ่นพี่ยังสามารถโจมตีผมได้ก่อนที่จะโคจรปราณสมบูรณ์เสียอีก รุ่นพี่เก่งจริงๆครับ ”
ถ้าเมื่อสักครู่นี้ดีว่าโคจรปราณกระบี่สายที่สายทันเวลาจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คงเป็นที่คาดเดาได้
“ เข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องยั้งมือ เข้ามาให้เต็มที่ ”
การต่อสู้ของทั้งสองคนนี้คล้ายกับการเดินหมากก็ว่าได้ ต้องคาดคำนวณการจู่โจมของคู่ต่อสู้ และในบางเวลาก็ต้องแลกกันบ้าง แต่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในการเดินหมากครั้งนี้กันแน่ ?
“ ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขออภัยที่ประมาทไปหน่อยนะครับ ขออนุญาติเอาจริงละนะครับ ”
ไซโคร แนช ยิ้มอย่างชอบใจพร้อมกันนั้นก็คล้ายลืมความเจ็บปวดเปลี่ยนถ่วงท่าเป็นการตั้งรับแล้ว ดีว่าเองก็เช่นกัน ดีว่าเริ่มร่ายรำกระบี่ท่อนไม้ของเขาแล้ว
“ กระบวนท่าที่สิบสาม วายุพิชิตอัสนี !!!! ”
________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น