โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #54 : บทเรียนที่ 49 สาสน์ท้ารบถึงปีศาจ

                               




                                                                                     บทเรียนที่ 49  สาสน์ท้ารบถึงปีศาจ

คาบเกี่ยวระหว่างผลแพ้ชนะถูกกำหนดโดยลูกปิงปองที่หมุนอย่างเชื่องช้าที่กลางตาข่ายตรงหน้าของวิสด้อม

วิสด้อมเหงื่อตกด้วยความวิตก ตั้งแต่แข่งปิงปองมาไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกใจหายเท่าครั้งนี้มาก่อน ความกลัวแผ่พุ่งไปทั่วร่างกาย กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งไปด้วยความตึงเครียด

หากบอกว่าวิสด้อมกลัวลูกปิงปองที่อาจจะตกลงมายังฝั่งเขาหรือไม่ ก็ต้องยอมรับเลยว่า ‘กลัว’ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากลัวที่สุด เพราะสิ่งที่เขากลัวอย่างที่สุดในตอนนี้ก็คือ…..

‘ โอ้ ! ’

เสียงอุทานของผู้ชมทั่วห้องโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่ว เมื่อลูกปิงปองที่หมุนอยู่นั้นเอียงตกลงบนโต๊ะอย่างนิ่มนวล

แต่ฝั่งที่ลูกปิงปองนั้นหล่นลงไม่ใช่ฝั่งของวิสด้อม !

“ บ้าน่า ” วาเผลออุทานขึ้นด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นตะโกนออกไปอย่างลืมตัว “ อย่าแพ้เขานะ ! ”

ไลร่าจะต้องไม่แพ้……..หลังจากที่เห็นลมดำแพ้ให้แก่วิสด้อมครั้งหนึ่ง เขาก็ไม่อยากที่จะเห็นคนที่เขาเชียร์ต้องแพ้อีกแล้ว 

แต่ไม่ทราบว่าไลร่าจะได้ยินหรือไม่ ตอนนี้ที่เธอทำได้ก็คือ การพยายามพุ่งตัวเข้าหาโต๊ะอย่างสุดชีวิตเท่าที่ตัวเองจะทำได้

พริบตานั้นดวงตาของวิสด้อมพลันเบิกกว้าง กล้ามเนื้อข้อมือ และเท้าเกร็งขึ้นจากภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ลูกปิงปองสัมผัสโต๊ะฝั่งไลร่าอย่างแผ่วเบา จากนั้นเด้งขึ้นเบาๆเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

‘ ฟึ่บ ! ’

เป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนที่ลูกปิงปองจะเด้งสัมผัสกับโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง  ร่างของไลร่าที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็เข้ามาในระยะประชิดโต๊ะ ก่อนที่จะกวาดไม้ปิงปองเรียบกับโต๊ะออกด้วยความรวดเร็ว หากมองจากฝั่งของวิสด้อมแล้วเรียกได้ว่า ไม้ปิงปองแทบจะเกือบสัมผัสกับผิวโต๊ะเลยทีเดียว

ความเร็วและความแม่นยำขนาดที่วิ่งมาด้วยระยะยี่สิบก้าว พร้อมตวัดไม้ออกรับลูกนี้ได้ทันนั้น แถมไม่ชนกับตัวโต๊ะเลยทั้งตัวไม้และผู้เล่นนั้น ต้องเรียกว่า สุดยอดฝีมือจริงๆ

“ ว้าว! เก่งจังเลยนะผู้หญิงคนนั้น ” โซเฟียถึงกับเอ่ยปากชม “ โดนตบมาขนาดนั้นยังอุตส่าห์สวนกลับไปได้ ดูท่าฝ่ายนั้นท่าจะแย่แล้วละ ”

“ เห็นไหมบอกแล้วว่า สุดยอดจริงๆ ” วายิ้มร่า โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า มีสายตาที่ยากจะบรรยายจากเบื้องหลังสายหนึ่งกำลังจดจ้องมายังตน

‘ ฟ้าว ! ’

ลูกตัดธรรมดาลูกหนึ่งลอยข้ามตาข่ายกลับไปยังฝั่งของวิสด้อม พิจารณาจากพลังและความเร็วของลูกนั้นแทบจะเรียกได้ว่า เพียงพอที่จะให้วิสด้อมตบกลับและทำเกมเป็นผู้ชนะไปได้ง่ายๆเลยทีเดียว

เพียงแต่การโต้กลับครั้งนี้อยู่เหนือความคาดหมายของวิสด้อมมากนัก มันทำให้วิสด้อมต้องผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สติสัมปชัญญะหายไปวูบหนึ่ง คล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่าง มือไม้ขยับไม่ออก

อาการเช่นนี้หากไม่ประสบพบกับตัวเอง หรือลองได้มายืนเล่นเองคงยากที่จะบรรยายได้……….

หรือดาบอัคคีที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความมืดนั้นจะถูกความหนาบเย็นของโล่น้ำแข็งแห่งแสงครอบงำเข้าเสียแล้ว

ลูกปิงปองหมุนคว้างข้ามตาข่ายราวกับเพชฌฆาตที่กำลังจะทำการประหัตประหารวิสด้อมที่กำลังตื่นตระหนกจนทำตัวไม่ถูก

เสียงผู้คนรอบห้องโห่ร้องขึ้นอีกครั้งหนึ่ง บ้างมาจากฝั่งที่เชียร์ไลร่า บ้างก็มาจากฝั่งที่กำลังเชียร์วิสด้อม การสวนกลับที่เหนือความคาดหมายของไลร่าครั้งนี้นับว่าสร้างความกดดันให้แก่วิสด้อมมากทีเดียว

‘ มะ ไม่ เราจะต้องไม่แพ้…….. ’ สมองของวิสด้อมสั่งเช่นนั้น เพียงแต่เขารู้สึกราวกับร่างกายเคลื่อนที่ช้าไปวูบหนึ่ง

‘ ไม่ทันแล้ว ! ’ พริบตานั้นลูกตัดที่หมุนด้วยความเร็วปกติสัมผัสกับผิวโต๊ะครั้งหนึ่งก่อนที่จะกระเด็นออกไปด้านซ้ายของโต๊ะที่วิสด้อมเพิ่งจะลุกขึ้นยืนมาได้

เป็นการโต้กลับที่วิสด้อมคาดไม่ถึงจริงๆ ความจริงเขาแทบจะนึกภาพที่ไลร่าจะวิ่งมารับได้ไม่ออกอยู่แล้ว แต่การสวนกลับในด้านที่เขาเพิ่งลุกขึ้นมาได้นั้นยิ่งเหนือความคาดหมายมากกว่า ทั้งนี้เพราะหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้วิสด้อมก็รีบวิ่งเข้าไปยังด้านขวาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เห็นไลร่าวิ่งเข้ามา เนื่องจากกลัวจะถูกโจมตีใส่ฝั่งขวาซึ่งจะทำให้เขาไม่สามารถรับทันได้ ทำให้เป็นการเปิดช่องว่างทางด้านซ้ายมากเกินกว่าที่จะวิ่งไปรับทันได้ในสภาวการณ์เช่นนี้

“ รีบรับสิ รับ !!! ” เสียงแหลมตะโกนจากด้านหลังวิสด้อม เรียกสติวิสด้อมคืนมาทันที

ทันใดนั้นร่างกายของวิสด้อมก็วิ่งไปยังด้านซ้ายของโต๊ะโดยไม่มีความลังเลใดๆ ร่างกายของเขาคล้ายเคลื่อนไหวก่อนการสั่งการของสมองเสียอีก

เสียงของโทโมะคล้ายประกาศิตสำหรับเขาเสมอ…..

แต่ลูกปิงปองกระเด็นหล่นไปยังด้านซ้ายของโต๊ะแล้ว

“ เฮ้ย ! ” วาอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ไม่นะ………..ท่าทางแบบนั้น ระ หรือว่า เจ้าแว่นฟ้านั่นคิดจะรับลูกนั้นจริงๆ

พริบตานั้นก่อนที่ลูกปิงปองจะสัมผัสกับผิวโต๊ะ ร่างโปร่งของวิสด้อมที่กระโจนถีบตัวออกโดยใช้ขาขวาก้าวสลับเตะตัวออกมาพุ่งตัวไปถึงหน้าลูกปิงปอง

หากมองจากฝั่งคนดูแล้วภาพที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าคล้ายสตั้นแมนในหนังแอ๊คชั่นที่กำลังกระโดดเอียงตัวหลบกระสุนก็ไม่ปาน

สายตาคมกริบของวิสด้อมจดจ้องยังลูกปิงปองที่ลอยห่างจากโต๊ะเพียงไม่กี่เซนต์ ก่อนที่จะตวัดไม้ปิงปองออกโดยไร้ซึ่งความลังเล

 ‘ ท่าแบบนั้น เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด……. ’ วาจ้องมองด้วยสายตาตื่นตระหนก ใช่แล้วนั่นเป็นท่าที่     วิสด้อมใช้โต้กลับลูกไม้ตาย ‘ เหยี่ยวทมิฬ ’ของลมดำที่แม้แต่ว่าเองก็ยังไม่เคยรับได้เลยสักครั้งเดียว แถมยังสวนกลับไปโดยที่ลมดำไม่มีโอกาสตั้งรับได้เลย

‘ ฟ้าว !!! ’

ลูกปิงปองที่เกือบจะสัมผัสกับผิวโต๊ะถูกไม้ปิงปองของวิสด้อมตวัดตบตรงไปยังมุมทแยงของอีกฝากโต๊ะ โดยที่ลูกปิงปองนั้นเฉียดตาข่ายข้ามไปได้อย่างหวาดหวิด ซึ่งนั่นทำให้พลังความรุนแรงของลูกลดลงไปพอสมควร

แต่ถึงกระนั้นลูกโต้กลับคราวนี้ก็ยังอยู่เหนือความคาดหมายเกินไป รวดเร็วเกินไป น่าสะพรึงกลัวเกินไป…..

‘ ปุก ! ’

ร่างของวิสด้อมกระแทกลงกับพื้นอย่างจัง เพียงแต่ใต้กรอบแว่นสีฟ้านั้นแฝงรอยยิ้มอย่างมั่นใจไว้ ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาเพื่อดูผลของลูกที่ตีออกไป 

ได้ยินเสียงผู้ชมอุทานออกมาด้วยความตกใจ บางคนถึงกับเผลอปรบมือขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว

อาจเป็นเพราะลูกที่วิสก้อมโต้กลับมานั้นรวดเร็ว รุนแรง ทั้งที่ตีออกในสภาวะเช่นนั้น

หรือว่าที่แท้การตีแบบนั้นจะเป็นไม้ตายก้นหีบของดาบอัคคีทมิฬกันแน่ ?!

ลูกโต้กลับที่แม้แต่ลมดำก็ยังรับไม่ได้ ลูกโต้กลับที่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกผู้คนเช่นเดียวกับลูกที่ไลร่าโต้กลับวิสด้อมมาได้

แล้วโล่น้ำแข็งแห่งแสงที่ได้ชื่อว่าสามารถป้องกันได้ทุกลูกนั้น จะสามารถโต้กลับมาได้หรือไม่

เมื่อวิสด้อมลุกขึ้นมาได้ สายตาก็เบิกโผลงทันที

“ บ้าน่า เธอเป็นสัตว์ประหลาดหรือยังไง ?! ”

เขาอุทานด้วยความตื่นตระหนก ลูกที่แม้แต่ลมดำยังไม่สามารถโต้กลับมาได้ ลูกตบที่ร้อนแรงราวเปลวเพลิงแห่งความมืด พุ่งข้ามตาข่ายกลับมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

วิสด้อมไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าท่าที่ไลร่าใช้รับลูกของเขาเป็นเช่นไร หรือแม้แต่จะขยับตัวก็ไม่ทันเสียแล้ว

‘ เป๊าะ !’

แต่เทพธิดาแห่งชัยชนะคล้ายยังคงเข้าข้างเขาอยู่ ลูกตบความเร็วสูงที่ไลร่าโต้กลับลูกพิสดารของวิสด้อมนั้นเผอิญสัมผัสกับหน้าไม้ของวิสด้อมที่ถือไว้อย่างไม่ตั้งใจ  ส่งให้ลูกปิงปองเด้งขึ้นลูกลอยข้ามกลับไปหาไลร่าซึ่งเตรียมตั้งท่าจะตบเผด็จศึกวิสด้อมให้อยู่หมัด

“ เจ้าหมอนั่นดวงดีชะมัดยาด ” วาพึมพำด้วยความหงุดหงิด

“ นายเองก็เป็นสัตว์ประหลาดเหมือนกันนั่นละ ! ” ไลร่าฉีกยิ้ม จากนั้นตวัดไม้ด้วยท่าตั้งรอตบที่วิสด้อมเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก คงเป็นเพราะที่ผ่านมาไลร่าเป็นฝ่ายรอตั้งรับมาโดยตลอด ดังนั้นนี่จึงดูเหมือนเป็นลูกรุกจริงๆจังๆครั้งแรกของไลร่า

‘ ช่วยแพ้ทีเถอะนะ เราเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว…… ’ ไลร่าคิด ก่อนที่จะส่งลูกตบท๊อปสปินของหล่อนอัดไปยังฝั่งวิสด้อมอย่างเต็มกำลัง

เป็นลูกท๊อปสปินที่รุนแรงจนแม้แต่ลมดำ หรือคิง สตั้นที่ดูอยู่อดจะทึ่ง และคิดไม่ได้ว่าลูกท๊อปสปินที่ตัวเองเคยตีจะมีพลังเท่ากับลูกนี้ได้หรือไม่

แต่วิสด้อมกลับฉีกยิ้มรู้สึกเหมือนคนที่เพิ่งรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด โชคชะตาช่างเข้าข้างเขาเสียจริงๆ เทพธิดาแห่งชัยชนะกำลังประทานโอกาสมาให้เขาอีกครั้ง เพราะฉะนั้นเขาจะต้องไม่พลาดเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด !

‘ ฟ้าว ! ’

ลูกท๊อปสปินที่หมุนคว้างด้วยความแรงสูงพุ่งข้ามตาข่ายมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะสัมผัสกับผิวโต๊ะ และหยุดกึกหนึ่ง

พริบตานั้นวิสด้อมจ้องลูกปิงปองที่กำลังจะพุ่งขึ้นอย่างเยือกเย็น เพื่อวิเคราะห์ทิศทางของมัน

‘ ฟึ่บ ’

ทางขวา !

ขาซ้ายถีบตัวออก มือขวาตวัดไม้ออก

‘ เป๊าะ ’

แต่นั่นไม่ใช่ลูกตบกลับแต่อย่างใด แต่มันเป็นลูกโต้กลับอย่างสุขุมที่สุด

ลูกปิงปองลอยข้ามตาข่ายไปอย่างพอดี ไม่สูงเกินไป และไม่เลียดต่ำจนเกินไป ซึ่งข้อนี้แม้แต่วาเองก็ยังต้องแปลกใจ เพราะตั้งแต่เห็นวิสด้อมเล่นมานี่ดูเหมือนเพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่วิสด้อมเปลี่ยนไปเป็นสุขุมเยือกเย็นได้ถึงขนาดนี้

แต่ลูกโต้กลับที่ธรรมดาเช่นนี้ แม้จะรวดเร็ว แต่ไม่มีทางทำอะไรไลร่าได้หรอก วาคิด

พริบตานั้นลูกโต้กลับของวิสด้อมก็ถูกโต้กลับโดยไลร่าที่อยู่ในท่าตั้งรอตบกลับไปหาวิสด้อมอีกครั้งหนึ่ง  หากสังเกตดูดีๆจะพบว่าในแววตาของไลร่าเริ่มปรากฏแววร้อนรนขึ้นมาบ้างแล้ว

เป็นเพราะอะไรกันแน่………

หรือโล่น้ำแข็งแห่งแสงในตอนนี้กำลังเริ่มละลาย และดาบอัคคีทมิฬกำลังจะแปรเปลี่ยนไปเป็นเยือกเย็นแทน ?

“ ต้องขอคืนคำพูดที่เคยดูถูกเธอแล้วละ ” วิสด้อมกล่าวพลางรับลูกตบอย่างบ้าคลั่งของไลร่าราวกับว่ามันเป็นลูกโต้กันอย่างสบายๆ ซึ่งในข้อนี้ทำให้ทุกคนที่รู้จักวิสด้อมต้องแปลกใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบ้าบิ่นที่ยังทำใจให้เยือกเย็นลงได้ในสถานการณ์แบบนี้ หรือเพราะว่าคนที่เล่นเกมรุกมาโดยตลอดอย่างวิสด้อมเมื่อเปลี่ยนมาเล่นเกมรับแทนก็ยังสามารถเล่นได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยกันแน่

“ ตั้งแต่แข่งมาเธอเป็นคนแรกที่ทำให้ชั้นต้องตั้งรับถึงขนาดนี้ ” วิสด้อมกล่าวเสียงเรียบ คล้ายชมเชยไลร่า

“ แต่ว่า….. ” วิสด้อมดันแว่นขึ้นขณะโต้ลูกกลับ นี่เขาไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงกันว่าทำให้โทโมะที่ดูอยู่ต้องใจหายใจคว่ำขนาดไหน แต่หล่อนไม่กล้าปริปากต่อว่า เพราะเห็นสถานการณ์ที่บีบคั้นถึงขีดสุดที่เบื้องหน้า หากเรียกวิสด้อมไปอาจทำให้เสียสมาธิและเป็นฝ่ายผ่ายแพ้ได้ในทันที

“ ชั้นไม่มีทางแพ้เธอแน่ กำแพงน้ำแข็งนั่นชั้นจะทลายมันเอง !!! ” วิสด้อมประกาศกร้าว สายตามุ่งมั่นเสียจนเลนส์แว่นสีฟ้าไม่สามารถปิดกั้นความมุ่งมั่นที่อยู่ในแววตานั้นได้

คำพูดแม้จะแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น แต่ทางด้านไลร่าเองก็ไม่แพ้กัน เพียงแต่แววตามุ่งมั่นของไลร่านั้นแฝงความร้อนรนอยู่หลายส่วน

“ ก็ดี จะได้รีบจบๆเกมนี้สักที ” ไลร่ากล่าวคล้ายยั่วโทสะ แต่เธอหมายความอย่างนั้นจริงๆ “ แต่ว่านะ….. แค่คำพูดนะมันช่วยให้ชนะไม่ได้หรอก !!! ”

จากนั้นไลร่าส่งลูกตบของหล่อนตรงเข้าหาวิสด้อมคล้ายท้าชน

พริบตานั้นวิสด้อมที่สงบเยือกเย็นก็คล้ายหลอมละลายกลับเป็นดาบอัคคีทมิฬที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงอีกครั้งหนึ่ง ตวัดไม้ตบลูกกลับโดยไม่สนใจว่าลูกที่ตีมาจะรุนแรงขนาดไหน หรืออาจจะเสียทิศจนต้องติดตาข่ายหรือออกจากโต๊ะไปก็ได้

ส่วนทางด้านไลร่านั้นก็ตบลูกนั้นกลับโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น คล้ายต้องการจะตัดสินผลแพ้ชนะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

โล่น้ำแข็งคล้ายถูกเปลวเพลิงหลอมละลายเอาเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นพลังของมันก็ไม่ได้ลดหย่อนลงแต่อย่างใด แต่กลับแสดงพลังคล้ายต้องการจะทำลายดาบอัคคีทมิฬที่ร้อนแรงกว่าให้พังลงไปให้ได้

เสียงร้องเท้าผ้าใบของทั้งคู่ส่งเสียงเอี๊ยดอาดอย่างไม่ขาดสาย  ลูกปิงปองที่ถูกตบเด้งไปมาลุกแล้วลูกเล่าพุ่งผ่านสายตาของคนนับร้อยในห้องราวกับไม่มีวันสิ้นสุด เพียงแต่ในเวลานี้ทุกคนต่างทราบดีว่าจังหวะของเกมกำลังดำเนินจนถึงขีดสุดแล้ว และผลตัดสินกำลังจะปรากฏขึ้นในไม่ช้านี้แล้ว

“ ระ รุ่นพี่…..” รุ่นน้องหญิงในทีมที่เรียกไลร่าขณะแข่งเมื่อครู่นี้กล่าวด้วยเสียงสลด น้ำตาจู่ๆก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ คล้ายกับว่าภาพการแข่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าบีบคั้นหัวใจของเธออย่างยิ่ง

ถึงแม้วาจะไม่ได้น้ำตาไหล แต่เขายอมรับว่าภาพการแข่งขันที่อยู่เบื้องหน้าเขาในตอนนี้ช่างบีบคั้นหัวใจยิ่งนัก นั่นเพราะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายพลาดพลั้ง

วาไม่กล้าแม้แต่จะละสายตา หรือถอนหายใจ เพราะทุกอย่างกำลังจะถูกตัดสินในชั่วอึดใจเท่านั้น

เพียงแต่หัวใจวาจู่ๆก็รู้สึกหล่นลงวูบหนึ่ง หรือเป็นเพราะส่วนลึกในจิตใจของเขาเริ่มคิดขึ้นมาได้ว่า ต่อให้โล่ที่แข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่มีทางจะเปลี่ยนเป็นอาวุธที่มีพลังทำลายเทียบเท่ากับดาบได้……..

เขาเพียงแต่หวังว่า ไลร่าที่เปลี่ยนมาเล่นเกมรุกเต็มที่จะสามารถเอาชนะวิสด้อมได้โดยเร็ว

‘ เจ้าหมอนี่ เป็นสัตว์ประหลาดหรือยังไงกัน ?! ’ ไลร่ากัดฟันแน่น เธอคล้ายกำลังต่อสู้กับกำแพงที่ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ เป็นกำแพงที่ไม่ว่าจะพยายามทำลายเท่าไหร่ก็มิอาจทลายลงได้ เมื่อคิดเช่นนี้ความร้อนรนในจิตใจเริ่มเพิ่มขึ้นมาเป็นทวีคูณ

ทางด้านวิสด้อมนั้นไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น เขารู้เพียงแต่ว่าจะตบไปอย่างสุดกำลังจนกว่าเขาจะไม่สามารถตบลูกกลับไปได้เท่านั้น  แต่เขาก็ต้องขอยอมรับว่าการเปลี่ยนมาเล่นเกมรุกของไลร่านั้นยอมเยี่ยมอย่างยิ่ง ทุกช่องโหว่ที่มีมาแม้แต่เพียงนิดเดียวจะถูกไลร่าโจมตีในทันที

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกสนุกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เหมือนได้สู้กับตัวเองเลยก็ว่าได้

ลูกปิงปองพุ่งไปมาอย่างรวดเร็วจนแทบมองตามไม่ทัน นั่นเป็นเพราะนี่เป็นการรุกกับรุก ไม่ใช่การรุกกับรับแบบในตอนแรกอีกต่อไป ดังนั้นช่องโหว่หรือการเชื่องช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีก็จะส่งผลแพ้ชนะได้

และในที่สุดพริบตาแห่งการตัดสินก็มาถึงเมื่อไลร่ามองเห็นช่องโหว่ทางด้านซ้ายของวิสด้อมที่เทน้ำหนักเท้าไปทางด้านซ้ายมากเกินไป หากโจมตีกลับไปยังตำแหน่งซ้ายซ้ำเติมจะทำให้เสียจังหวะ เพราะการเทน้ำหนักเท้าซ้ำที่เท้าข้างเติมจะยากลำบากกว่าการเปลี่ยนไปยังอีกด้าน

ดังนั้นเมื่อลูกตบความแรงสูงของวิสด้อมตรงมายังหล่อน ไลร่าก็ผลิกไม้ตวัดออกด้วยท่าแบล๊คแฮนด์เปลี่ยนลูกตบเป็นลูกตัดความเร็วสูงได้อย่างงดงาม ทั้งยังได้มุมที่สุด

‘ ฟ้าวววว !!! ฟิ้วๆๆๆ !!! ’

‘ Everlasting true light ! (แสงแห่งความจริงอันเป็นนิรันดร) ’

ลูกตัดสุดท้ายที่จะตัดสินผลแพ้ชนะหมุนคว้างข้ามตาข่ายไปอย่างสวยงาม ตีวงจากซ้ายมือของไลร่าไปยังขวามือของหล่อน คล้ายถูกพายุหิมะในฤดูหนาวพัดผ่าน ขณะตีวงคล้ายปรากฏแสงระยิบระยับอันสวยงามตลอดการหมุนก่อนที่จะโจมตีไปยังจุดบอดด้านซ้ายของวิสด้อมซึ่งเพิ่งจะเทน้ำหนักตัวไปยังด้านซ้าย

“ สะ สุดยอด ” วาที่นั่งดูอยู่อุทานด้วยความชื่นชม ช่างเป็นลูกตัดที่สวยงามหมดจดจริงๆ

เสียงอุทานของผู้ชมแซ่ซึงไปทั่วห้อง คงเพราะได้มีโอกาสเห็นลูกตัดที่สวยงามขนาดนี้นั่นเอง

แต่ทางด้านของวิสด้อมคล้ายไม่ยินสรรพเสียงใดๆทั้งสิ้น โลกคล้ายหยุดหมุนไปชั่ววูบ เขาเบิกตาโผลงมองลูกอย่างไร้ความรู้สึก ขาคล้ายเหน็บชาจนก้าวไม่ออกราวกับถูกน้ำแข็งเกาะเข้าอีกครั้ง  ซึ่งความจริงนั่นเป็นเพราะจากการรุกมาโดยตลอด ซึ่งต้องใช้พลังข้อ มือ แขนและขามากกว่าฝ่ายรับอยู่หลายส่วน ทั้งผลจากการเทน้ำหนักไปทางซ้ายวูบหนึ่งเมื่อสักครู พอถูกโจมตีกลับยังด้านซ้ายซึ่งยังไม่ได้เทน้ำหนักกลับไปยังส่วนกลางนั้น ทำให้การก้าวขาออกไปรับสะดุดไปจังหวะหนึ่ง

‘ ฟ้าว ! ’

ลูกตัดความเร็วลูกตีวงโค้งจากนั้นสัมผัสกับผิวโต๊ะทางซ้ายก่อนที่จะหมุนคว้างออกอย่างสวยงาม เป็นการเผด็จศึกดาบอัคคีอย่างสมบรูณ์แบบ…….

‘ เผล้ง ! ’

โล่น้ำแข็งแห่งแสงยามนี้คล้ายแตกสลายไปพร้อมกับการโจมตีครั้งสุดท้าย ลูกตัดที่ไลร่าใช้ไปนั้นเกิดจากการผนึกรวมสมาธิของเธอที่มีทั้งหมดพร้อมตีออกไป ดังนั้นหากถูกโจมตีกลับมาด้วยความเร็วสูงภายในเสี้ยววินาทีเธอก็จะไม่สามารถตั้งรับได้ทัน

แต่ต่อให้ดาบจะเป็นอาวุธที่มีทำลายพลังรุนแรงเพียงใดก็ไม่สามารถตั้งรับได้ดีเท่าโล่

ดังนั้นวิสด้อมได้แต่แพ้แล้ว

“ วิสด้อม !!! ” โทโมะตะโกนลั่น แต่เสียงของหล่อนคล้ายส่งไปไม่ถึงวิสด้อมที่ยืนทื่อ ขาคล้ายไม่สามารถก้าวออกได้

พริบตานั้นวิสด้อมรู้สึกราวกับว่าโลกที่กำลังหยุดหมุนเริ่มเคลื่อนที่ได้อีกครั้ง เขาได้ยินเสียงของโทโมะดังก้องเข้ามาในหัวของเขา

‘ ถ้าแพ้โดยที่ไม่พยายามละก็เราไม่ยอมยกโทษให้แน่ ’

พริบตานั้นแววตาของวิสด้อมเปลี่ยนไป จ้องมองลูกปิงปองที่หมุนคว้างเด้งออกไปทางด้านซ้ายของตน จากนั้นขาขวารีบถีบตัวออกตามลูกความเร็วสูงทันที

เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเท่านั้น

สองขาลอยขึ้นจากพื้น ร่างเอียงไปทางด้านซ้ายกลางอากาศ

แต่ดูจากสภาพการณ์ตอนนี้อย่าว่าแต่ก้าวให้ทันลูกเลย ต่อให้ก้าวไปถึงจุดหนึ่งก็ไม่สามารถตีลูกออกได้ เพราะมือขวาที่อยู่ห่างจากลูกจนเกินไป และหากจะตีลูกจากตำแหน่งที่ดีดตัวออกได้นั้นก็จำเป็นต้องใช้มือซ้ายตีเท่านั้น

เพียงแต่ในเวลาเช่นนี้วิสด้อมนั้นไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาดีดตัวด้วยขาขวาออก ทำให้ร่างกายที่ถ่ายน้ำหนักไปทางด้านซ้ายอยู่แล้วเสียการทรงตัวกลายเป็นกระโจนตัวเข้าหาลูกปิงปองราวกับคนบ้า

“ มะ ไม่มีทาง ” วาจ้องตาไม่กระพริบ ต่อให้จะใช้ท่านั้นอีก แต่ครั้งนี้มือมันไม่มีเอื้อมไปถึงหรอกนะ

และก็เป็นเช่นนั้นมือขวาที่พยายามเอื้อมไปจนสุดมือไม่สามารถตีโดนลูกได้

โธ่ เว้ย ! อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ………….

“ ชั้นน่ะ ไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก ! ” วิสด้อมประกาศกร้าว  พริบตานั้นเสียงคนดูทั่วห้องโห่ร้องขึ้น เป็นเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น

ไม้ปิงปองในมือขวาถูกขว้างไปกลางอากาศ ก่อนที่จะจะถูกมือซ้ายกำไว้พร้อมกันนั้นไม้ปิงปองจากมือซ้ายก็ตวัดวูบ

‘ Hunger Saber !!! ’

‘ เป๊ก ! ’

จากนั้นไลร่าสัมผัสได้กับลูกปิงปองที่เด้งมากระแทกใส่ไหล่ข้างขวาของตนซึ่งยังคงค้างอยู่ในท่าตัดลูกเมื่อสักครู่นี้

เสียงลูกปิงปองที่หล่นลงสัมผัสพื้นดังค่อยลงๆ จนหยุดเด้งและกลิ้งเรียบไปกับพื้นในที่สุด

จากนั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องก็ดังขึ้น ในมุมมองของไลร่า เธอเพียงรู้สึกแค่ว่าเพิ่งจะตีลูกออกไปเท่านั้นก็ถูกตีกลับมาแล้ว

ไม่มีเวลาให้ตัดสินใจแม้แต่จะตั้งรับ…………

‘ โครม ’

พร้อมด้วยร่างของวิสด้อมที่ล้มลงกระแทกพื้นอย่างจัง เพียงแต่วิสด้อมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด หรือต้องกล่าวว่ารู้สึกตื่นเต้นจนไม่สนอาการเจ็บปวดที่เกิดจากการกระแทกน่าจะเหมาะกว่า

ในที่สุดการแข่งขันที่แสนยาวนานด้วยเวลารวมทั้งสิ้นกว่าสามสิบนาทีนี้ก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว เพียงแต่ผลที่ออกมานั้นดูออกจะอยู่เหนือความคาดหมายของทุกผู้คนยิ่งนัก แม้แต่วา หรือแม้แต่โซเฟียเองก็เช่นกัน

วาได้แต่นั่งจดจ้องไปยังภาพที่เพิ่งเห็นเบื้องหน้าราวกับไม่เชื่อสายตา

“เจ้าหมอนั่นเปลี่ยนมือกลางอากาศได้……. ” วากล่าวอย่างเลื่อนลอย การสวนกลับครั้งนี้ดูเหลือเชื่อยิ่งกว่าครั้งที่โต้กลับลมดำเสียอีก แถมความเร็วและการรุกกลับนั้นรวดเร็วกว่าเดิมหลายเท่าตัว ทั้งๆที่ใช้มือข้างซ้ายซึ่งไม่น่าจะเป็นด้านถนัด และเพิ่งจะเปลี่ยนมาจับไม้กลางอากาศอีก การปรับองศาหรือมุมของหน้าไม้เรียกได้ว่า ถ้าไม่ได้อยู่ในขั้นสุดยอดก็ต้องเรียกได้ว่า ปาฏิหาริย์ล้วนๆ

“ และผู้ชนะของเราจากการกฎด้วยกฎพิเศษตัดสินกันในลูกเดียวก็คือ วิสด้อมจากโรงเรียนบริงเกอร์ ” กรรมการประกาศผล “ ซึ่งเท่ากับว่าโรงเรียนบริงเกอร์ได้เป็นผู้ผ่านเข้ารอบในการแข่งครั้งนี้  ”

เสียงเชียร์ และเสียงปรบมือดังก้องไม่เพียงแต่ให้กำลังใจผู้ชนะ หรือปลอบใจผู้แพ้เท่านั้น แต่มันเป็นการปรบมือให้กับการแข่งขันที่ดุเดือด สมศักดิ์ศรีและลุ้นระทึกให้แก่ทั้งวิสด้อมและไลร่า

วิสด้อมที่นอนแอ่งแม้งอยู่กับพื้นถึงกับฉีกยิ้มกว้าง หัวเราะออกมาอย่างเต็มที่

“ ยะ ฮู่ว์ ! เทพธิดาแห่งชัยชนะเข้าข้างชั้นจริงๆ ” จากนั้นชูมือขึ้นหลายครั้งด้วยความดีใจ ก่อนที่จะถูกคิง สตั้นซึ่งไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฉุดมือให้ลุกขึ้น จากนั้นสวมกอดแน่นด้วยความยินดี

“ สุดยอดมากเลยเพื่อน ” คิง สตั้นกล่าวอุบอิบโดยลืมไปว่าตนกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่

เมื่อมองลอดระหว่างแขนคิง สตั้นไปก็พบกับรอยยิ้มของโทโมะที่กำลังยืนกุมมืออยู่ราวกับไม่เชื่อว่าวิสด้อมจะทำได้

“ รุ่นพี่ค่ะ เพราะหนูใช่ไหมค่ะ ” รุ่นน้องกล่าวพร้อมรอยน้ำตา

ไลร่าที่เก็บผ้าคลุมไหล่ของตนขึ้นมาสวมใส่อีกครั้ง เดินเข้าไปใกล้พร้อมลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอิ่ม ไม่เหมือนกับคนที่แข่งแพ้เลยสักนิด

“ ไม่ใช่หรอกจ๊ะ พี่พยายามเต็มที่แล้ว ฝั่งนั้นเขาเก่งจริงๆนั่นละ ” กล่าวพร้อมชำเลืองมองไปยังวิสด้อมที่กำลังแสดงอาการยินดีอยู่  ซึ่งดูเหมือนวิสด้อมจะเห็นสายตาของหล่อน จึงบอกคิง สตั้นให้หยุดมือจากนั้นค่อยๆเดินเข้ามาหาไลร่า

“ ก็ถ้ารุ่นพี่ไม่รีบเพราะเรื่องนั้น……. ” รุ่นน้องตัดพ้อ ราวกับเสียดาย

ไลร่าส่ายหน้าจากนั้นจุ๊ปากเมื่อเห็นวิสด้อมก้าวเข้ามายื่นมือให้

“ สุดยอดมาก ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เล่นกับเธอนะ ” วิสด้อมยอมรับไลร่าอย่างหมดใจ

“ เธอเองก็เช่นกัน ” ไลร่าจับมือตอบ เห็นท่าวิสด้อมมีเรื่องจะกล่าวอยู่มาก แต่ตอนนี้เธอต้องรีบจริงๆ จึงกล่าวตัดบท “ ตอนนี้ต้องขอตัวก่อนนะค่ะ ”

ผ้าคลุมสีน้ำเงินปลิวไสวก่อนที่ร่างอรชนอันสง่างามของไลร่าจะจากไป ทิ้งวิสด้อมให้เกาหัวด้วยความงุนงง ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเธอจะรีบไปไหน หรือเป็นเพราะแพ้เลยไม่อยากคุยกับตนเองกันแน่

แต่ที่ทำให้วิสด้อมต้องส่ายหน้าก็คือ ที่บริเวณไหล่ของผ้าคลุมของไลร่านั้นมีเหล็กถ่วงน้ำหนักอยู่ทั้งสองข้างนั่นเอง

‘ หึ ไหนบอกว่าเอาจริงตั้งแต่แรกไง ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ’

ทางด้านวาที่นั่งดูอยู่นั้นก็แปลกใจที่จู่ๆไลร่าก็หายตัวไป โดยไม่ได้อยู่จับมือร่วมระหว่างทีมเสียก่อน คงต้องมีธุระเร่งด่วนอะไรอย่างแน่นอน ดูจากท่าทางเร่งรีบที่เปลี่ยนไปขณะแข่ง ที่แท้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ถ้าเจอตัวคงต้องลองถามดูสักหน่อย แต่ก่อนที่วาจะได้ทันคิดต่อนั้นเสียงใสก็ดังจากด้านหลังของเขา แม้ในขณะนี้เสียงรอบๆห้องจะดังขึ้นเพราะว่าอยู่ในช่วงพักก่อนที่จะแข่งคู่ต่อไปอยู่ แต่วาก็จำเสียนั้นได้แม่น

เสียงที่ทำให้หัวใจของเขาต้องเย็นเฉียบในทันที

“ สองคนนั้นเก่งจัง แต่ว่าถ้าเป็นครอสก็คงจะชนะได้สบายๆสินะ ”

นั่นเป็นเสียงของสโนว์อดีตเพื่อนร่วมห้องที่โรงเรียนเก่าของวา หรือจะเรียกอีกอย่างว่า คนที่ไม่อาจลืมก็ว่าได้

แม้สมองจะสั่งให้เขานั่งอยู่เฉยๆทำเป็นไม่ได้ยินก็ตาม ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองเสียงนั้นแม้ดูเหมือนจะกล่าวกับชายหนุ่มที่ชื่อครอส  แต่น้ำเสียงที่ส่งมาคล้ายต้องการจะสื่อสารกับเขา

วาแอบเหลือบไปมองยังด้านหลังโดยไม่รู้ตัว และก็ต้องพบกับตาเรียวเล็กของสโนว์ที่จับจ้องมายังเขาอยู่แล้ว เมื่อสายตาสบกันสโนว์ก็เบือนหน้าหนี มองตรงไปยังด้านหน้า ใบหน้าปรับเปลี่ยนเป็นตายด้าน ไม่เปิดโอกาสให้วาได้ทักทาย

“ ไม่หรอก เราไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอก แต่ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ ฮ่าๆ ” ครอสหัวเราะร่า คำพูดที่เหมือนกับจะถ่อมตน แต่ไม่ได้ถ่อมตนมันชวนให้วารู้สึกหงุดหงิดเสียจริงๆ ซึ่งความจริงอาจจะไม่ใช่เพราะคำพูด แต่เป็นเพราะเขาได้อยู่ใกล้ชิดกับสโนว์กระมัง

“ ว่าแต่ครอสแข่งอีกทีวันพรุ่งนี้ใช่ไหม ” สโนว์ถามน้ำเสียงใส คล้ายต้องการจะกล่าวให้วาได้ยิน

“ ใช่แล้วครับผม ” ครอสตอบในท่าล้วงกระเป๋า วาที่เหลือบมองอยู่ยิ่งเริ่มหงุดหงิดเพิ่มขึ้นทุกทีโดยที่ตัวเขาเองไม่รู้ตัว รู้สึกว่าความน่าหมั่นไส้ในตัวเซตยังน้อยกว่าเจ้าหมอนี่อีกหลายเท่าตัว

‘ พูดครับผม แล้วยังล้วงกระเป๋าคงคิดว่าตัวเองเท่มากสินะ ’

“ แล้วคิดว่าจะได้เข้ารอบชิงไปเจอกับโรงเรียนไหนละ ” สโนว์ถามแหย่ นัยน์ตาเริ่มแฝงรอยยิ้ม เมื่อเห็นวาเริ่มหันมาสนใจ

“ ก็ไม่รู้สิ ” ครอสกอดอกคิด “ ถ้าไม่ใช่บริงเกอร์ก็อาจจะเป็นไกเซอร์ด้อมอดีตแชมป์ละมั้ง ”

‘ เฮอะ ช่างมั่นใจจริงๆนะ’ วายิ่งฟังยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์ ที่เจ้าหมอนี่ข้ามโรงเรียนเขาไปได้อย่างหน้าตาเฉย อีกอย่างก็คงจะเป็นไอ้ท่าทีที่มั่นใจเต็มร้อยคิดว่าตัวเองเก่งขนาดที่ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา

“ แต่ว่าพรุ่งนี้โรงเรียนอับดุลก็จะแข่งกับโรงเรียนไกเซอร์ด้อมแล้วนิ และถ้าเกิดโรงเรียนอับดุลเกิดชนะโรงเรียนบริงเกอร์ในรอบรองชิงชนะเลิศ ครอสก็อาจจะได้เจอกับโรงเรียนอับดุลก็ได้นะ ไม่คิดอย่างนั้นบ้างหรอ ” สโนว์เอ่ยปากถามแทนวาราวกับรู้ใจ หรือเป็นเพราะต้องการจะกระตุ้นโทสะของเขากันแน่

ทางด้านครอสที่ยังคงยิ้มอยู่ จู่ๆก็หุบยิ้มลงไปดื้อๆ สีหน้าเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“ โรงเรียนอับดุลน่ะหรอ ” กล่าวเสียงสูง “ โรงเรียนที่มีผู้เล่นระดับแค่นั้นอย่าว่าแต่ให้มาแข่งกับเราเลย แค่ชนะไกเซอร์ด้อมให้ได้สักลูกสองลูกก็ถือว่าบุญเต็มทีแล้วละ ”

“ แหม ครอสเป็นอะไรไป ไม่เห็นต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นเลยก็ได้นี่ ” สโนว์หัวเราะคิกคิก

ส่วนวาที่นั่งอยู่เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับฟิวส์ขาดลุกพรวดขึ้นมาทันที

“ เราไปกันเถอะ ! ”  วากล่าวห้วนๆ สายตาขณะกล่าวกับโซเฟีย หันไปมองกวาดยังครอส สลับกับสโนว์

สโนว์หยุดหัวเราะทันที ทำเป็นตกใจที่จู่ๆวาก็เห็นลุกพรวดขึ้นมา รีบกล่าวกลบเกลื่อน ราวกับเพิ่งเห็นวา

“ อ้าววา ! ตายจริงบังเอิญจังเลย ” สโนว์กล่าวทักทายจากนั้นยิ้มให้กับวา ก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปจับจ้องยังโซเฟียพร้อมรอยยิ้มที่หุบลงในทันที ในแววตาคล้ายแฝงอะไรบางอย่างขึ้น

“ อืม ” วาเพียงตอบสั้นๆ เขาทราบดีว่าขืนยืนอยู่ต่อคงไม่ดีแน่ๆ เพราะสายตาของครอสที่จับจ้องมายังเขาดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ และเขาก็ไม่รู้สึกสบอารมณ์มาตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว

“ นี่เพื่อนสมัยเรียนอยู่ที่โรงเรียนเก่าเราที่ชื่อ วา ไงจำได้ไหม น่าจะเคยเจอกันนะ เขาเป็นตัวจริงนักปิงปองทีมโรงเรียนอับดุลด้วยนะ ” สโนว์สะกิดครอสที่นั่งหน้ามุ่ย พร้อมชำเลืองมายังวาอย่างมีเลศนัย

“ อืม ” ครอสตอบห้วนๆ  “ ที่ว่าโรงเรียนนายไปเมื่อกี้ต้องขอโทษด้วย ”

แม้ปากจะกล่าวขอโทษแต่กริยาท่าทางกับน้ำเสียงของเจ้าตัวไม่ได้บ่งบอกเช่นนั้นเลย

“ ไม่เป็นไร ” วาฉีกยิ้ม ในสายตาคล้ายต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างกับครอส  “ หวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้เล่นกันสักเกมนะ เผื่อเราอาจจะชนะนายได้สักลูกสองลูกเป็นบุญของชีวิตยังไงละ ”

“ ก็…ถ้านายเข้ารอบมาได้นะ ” ครอสแบบมือพร้อมยิ้มมุมปาก คำพูดเรียบๆ แต่สื่อความหมายได้ชัดเจน ไม่เพียงแต่ทั้งท้าทาย และดูถูกฝีมือของวา ไม่ต่างกับสาสน์ท้ารบดีๆนี่เอง

“ นายเองก็เหมือนกันนั่นละ ” วาพยักหน้ายิ้มกลับอย่างเป็นมิตรที่สุด คล้ายตอบรับคำท้า

โซเฟียนั่งงงมองหน้าวากับครอสสลับไปสลับมารู้สึกได้ถึงความกดดัน แม้ทั้งสองคนจะยิ้มให้กันก็ตามที

‘ พวกผู้ชายนี่ละน้า ’ ขณะที่กำลังส่ายหน้า โซเฟียที่เหลือบไปเห็นสายตาของสโนว์ก็ชะงักเล็กน้อย หากเธอไม่ได้คิดไปเองสายตานั้นดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่

แต่ก่อนที่โซเฟียจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านี้ เธอก็ถูกวาดึงให้ลุกตามไปก่อนเสียแล้ว

“ เฮ้อ ” วาถอนหายใจขณะเดินออกมา

“ เป็นอะไรไปหรอ ” โซเฟียเอียงคอ

“ รู้สึกหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้สิ ” วาตอบหน้ามุ่ย “ เจ้าหมอนั่นมันมั่นใจเกินไปหน่อยแล้ว ”

“ แหะๆ เอาน่าอย่าไปคิดมากก็แค่คำพูดของคน ” โซเฟียยิ้ม “ คุณเด๋อก็แค่เล่นให้ดีที่สุดก็พอ แล้วพรุ่งนี้ท่านหัวหน้าห้องจะไปคอยเชียร์เอง ”

หากวาสังเกตสักนิดจะพบว่าใบหน้าของเธอในตอนนี้ช่างแสนสดใสขนาดไหน แต่เขาหงุดหงิดเกินไปจนไม่ได้สังเกต  

คนส่วนใหญ่มักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อเจอเรื่องร้ายๆเรามักจะมองแต่ปัญหา โดยไม่คิดจะหันไปมองสิ่งสวยงามรอบข้างว่ามันมีค่ามากขนาดไหน เป็นแรงให้เรามีกำลังใจที่จะสู้ต่อขนาดไหน

“ ขอบใจนะ ” วาตอบเสียงแผ่ว “ แต่ถ้าให้พูดตรงๆละก็นะ เราไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย ”

“ ทำไมละ นายเก่งออกจะตาย ขนาดล้มตัวเต็งอย่างเกเบรียลมาได้แล้วยังจะกลัวอะไรอีก ” โซเฟียพยายามให้กำลังใจ

“ บางทีมันอาจจะจริงอย่างที่เจ้านั่นพูดก็ได้นะ ” วาหยุดเดินเอามือพิงขอบเหล็กมองออกไปยังด้านนอกผ่านกระจกบานยักษ์ หิมะเริ่มตกลงมามากขึ้นเรื่อยๆ คืนนี้อากาศคงจะหนาวขึ้นอีกแน่ 

“ โรงเรียนไกเซอร์ด้อมเป็นถึงอดีตแชมป์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเกเบรียลหลายเท่า ” วากล่าวอย่างถอดใจ อารมณ์หงุดหงิดคล้ายสลายตัวไปเป็นท้อถอยแทน

โซเฟียเดินมายืนพิงขอบเหล็กเป็นเพื่อน มองตามวาออกไปด้านนอก

“ แต่ก่อนถึงจะเจอคนเก่งขนาดไหนก็ไม่กดดันเลยสักนิด แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรจู่ๆก็รู้สึกกดดันขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิ ความรู้สึกที่เหมือนกับจะแพ้ไม่ได้มันผุดขึ้นมาทำให้……. ”

‘ ป้าป ! ’

หลังของวาถูกมือนิ่มของโซเฟียตบเข้าอย่างจัง ไม่แรงและไม่เบาเกินไป

“ เฮ้อ คุณเด๋อเนี่ยน้า ” โซเฟียยิ้มมุมปากพร้อมส่ายหน้า “ เราว่าดีว่าเป็นคนเดียวก็แย่แล้วนะ ไอ้โรคกดดันตัวเองเนี่ย  ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลยนี่ว่าเราจะชนะหรือแพ้ แค่เราทำให้ดีที่สุดก็พอแล้วไม่ใช่หรอ นายเองก็เคยพูดแบบนั้นไม่ใช่หรอไง ”

“ มันก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่ว่า…… ” วาหลบตา

“ เฮ้ๆ ใจเย็นสิๆ ” วารีบห้ามเมื่อเห็นโซเฟียเม้มปากทำท่าจะตบหลังเขาอีกครั้ง “ ขอให้เราพูดจบก่อนสิ ”

“ แหะๆ ก็ได้ ” โซเฟียยืนกอดอกขู่

“ ครอสคนที่เธอเห็นน่ะ ถึงจะดูน่าหมั่นไส้ไปหน่อยแต่ว่านะ……. ”  วาเบ้ปาก

“ แหะๆ นายหมั่นไส้คนเดียวหรอเปล่า ” โซเฟียแหย่สายตาเจ้าเล่ห์

“ มันก็ไม่ได้กล่าวเกินจริงหรอกนะ เรื่องฝีมือคงไม่ใช่ของปลอม เพราะเท่าที่เคยได้ยินมาเจ้าหมอนั่นเองก็เป็นหนึ่งในคนที่เคยเอาชนะคิงได้เหมือนกัน ”

โซเฟียเกาหัว “ แล้วมันหมายความว่ายังไงหรอ ”

“ ก็หมายความว่าเจ้าหมอนั่นเก่งมากยังไงละ ” วากำหมัดแน่น

‘ ป้าป ! ’  หลังโดนตบใส่อีกครั้งหนึ่ง

“ โอ๊ย ” วาอุทาน  

“ เอาเถอะๆ จะยังไงก็ตามแต่ ข้าในฐานะหัวหน้าขอสั่งให้นายวาจงเลิกคิดมากเสียที และเล่นอย่างเต็มที่ในวันนี้พรุ่งนี้ หาไม่เช่นนั้นละก็จะต้องเจอมือประกาศิตเรียกความหนักแน่นอีกรอบ ” โซเฟียกอดอกวางมาด

“ โอเคๆ  ยอมแล้วครับท่านๆ ” วายิ้มแห้งๆ

“ ดีมาก แล้วก็นะ….. ” โซเฟียเอามือวางพาดขอบเหล็กอีกครั้ง หันมามองหน้าวา ยิ้มละมุน ใบหน้าของเธอช่างสดใสเจิดจ้าจริงๆ  ครั้งนี้วาที่เริ่มออกจากอารมณ์หงุดหงิดแล้วสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน จนถึงกับเขินอายขึ้นมาทันที

 “ คนที่ได้ฉายาปีศาจอย่างนายไม่แพ้ง่ายๆหรอก ถึงใครจะไม่คิดอย่างนั้น แต่รู้ไว้เถอะว่าเราเชื่อในตัวนายนะ ”

‘ ป้าป ! ’

โซเฟียตบหลังเรียกความมั่นใจวาอีกรอบหนึ่ง

 “ เอาละตอนนี้พวกเรารีบกลับไปหาดีว่า แล้วก็รุ่นพี่กันเถอะ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง แถมปล่อยให้มาสเตอร์ซาซาไรรอนานคงไม่ค่อยดีแน่ ”โซเฟียตัดบทก้าวเดินออกไป ทิ้งวาที่ยังประหลาดใจอยู่อย่างนั้น

“ ก็จริงของเธอ แต่ว่าเมื่อกี้นี้เธอตบหลังเราข้อหาอะไรมิทราบ ” วากอดอกหรี่ตา

“ แหะๆ ก็……….ข้อหาพอใจมั้ง ” โซเฟียแลบลิ้นจากนั้นวิ่งออกไปในทันที

“ หนอย ขี้โกงนี่ อย่าให้จับได้นะ ” วารีบวิ่งตาม ในใจรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกที่เขาไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว

‘ เชื่อในตัวเราอย่างนั้นหรอ……ขอบใจมากนะ ’  นับวันวายิ่งรู้สึกดีกับโซเฟียเพิ่มขึ้นเรื่อยๆโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว

ทั้งสองคนวิ่งเล่นกันตรงไปยังห้องพยาบาลโดยไม่รู้เลยว่า ที่เบื้องหลังห่างออกไปนั้นมีสโนว์ที่ยืนนิ่งมองตามทั้งคู่ไปจนลับตาอยู่ ในแววตาของเธอไม่ได้ปรากฏแววมุ่งร้ายแต่อย่างใด กลับกันเธอกลับลดตาลงมองยังพื้นราวกับมีความรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เป็นความรู้สึกที่หนาวเหน็บ ซึ่งคงไม่อาจมีใครทราบได้นอกจากตัวเธอเอง

                                     _____________________________________________