KOOKMIN | THE SOUL

     Intro

         ก๊อกๆ

     "คุณจองกุกคะ คุณท่านเรียกให้ไปพบค่ะ"

    

     สิ้นเสียงเรียกของแม่บ้าน จอนจองกุกก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  มือหนาปล่อยเม้าส์ไร้สายออกก่อนจะทิ้งตัวพิงหลังกับพนักเก้าอี้ตัวนุ่มด้วยความเบื่อหน่าย  เรียวตาคมจรดจ้องมองภาพกราฟฟิกจากเกมคอมพิวเตอร์ที่เล่นค้างไว้บนหน้าจอแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้งไม่ได้

     "น่าเบื่อชะมัด"  บ่นพึมพำแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าชุดกับโต๊ะคอมพิวเตอร์แต่โดยดี  จองกุกยืดแขนบิดไล่ความเมื่อยล้าเนื่องจากนั่งอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลานานให้เบาลง ก่อนมือหนาจะยกขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าของตัวเองแล้วเดินออกไป

     "มาแล้วหรอ  มานั่งตรงนี้"  ผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายเพียงคนเดียวเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน  มือกร้านกวักเรียกให้ร่างสูงนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะยื่นซองเอกสารส่งให้พร้อมกับเพยิดหน้าสั่งให้จองกุกเปิดอ่านมัน  "อ่านซะสิ"

     จองกุกขมวดคิ้วมองซองกระดาษตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก แต่หากเขาก็ยอมรับมันมาเปิดออกเพื่ออ่านสิ่งที่อยู่ภายในตามคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

      "นี่มันอะไรครับพ่อ?"  เอ่ยถามขึ้นทันทีหลังจากที่ไล่สายตาอ่านข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้ากระดาษในมือจนจบ  มือหนาตบกระดาษวางลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยปฏิเสธออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  "ผมไม่ยอมเด็ดขาด!"

     "แกจะไม่ยอมได้อย่างไรจองกุก!"  ผู้เป็นพ่อขึ้นเสียงดัง "แกต้องยอม เพราะแกคือลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน และวิธีนี้จะมันจะช่วยให้ธุรกิจของเราเติบโตมากขึ้นกว่าเดิม"

     "ไม่มีทาง ผมไม่ยอม! พ่อจะให้ผมไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ!"

      "คิมซอกจินไม่ใช่คนอื่นสำหรับตระกูลเรา"

      "แต่ผมไม่ได้รักเขา!"  จองกุกตวาดเสียงด้วยความโกรธจัด  เรียวตาคมฉายแววแข็งกร้าวมองจ้องผู้ให้กำเนิดตรงหน้าพร้อมกับขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว

     "แกปฏิเสธมันไม่ได้หรอกนะจองกุก"  แม้จะได้รับการปฏิเสธจากลูกชาย แต่ทว่าผู้เป็นพ่อก็ยังคงไม่ยอมแพ้  "ยังไงแกก็ต้องแต่ง-- แกจะไปไหนจอนจองกุก กลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!"

     ผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้านตวาดเสียงเรียกลูกชายหัวรั้นที่เดินหนีออกไปทั้งที่เขายังพูดไม่จบด้วยความโมโห 

     และเมื่อสิ้นเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ ขาเรียวยาวที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้านก็หยุดชะงัก ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความโกรธจัดจะหันกลับไปมองหน้าผู้ที่ให้กำเนิดช้าๆ  เรียวตาคมแดงก่ำเจือเต็มไปด้วยหยาดน้ำ แต่หากจองกุกก็พยายามสะกดกั้นมันเอาไว้  ริมฝีปากกระจับกระตุกยิ้มขึ้นก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาแล้วรีบสาวเท้าเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันโปรดพร้อมกับบิดเร่งเครื่องออกไปจากตัวบ้านทันที

     "ถ้าอยากให้ผมแต่งงานกับเขามากนักล่ะก็...  รอผมตายก่อนแล้วกัน"

.

.

.

     "โถ่โว้ย!!" 

      จองกุกสบถขึ้นพลางเร่งบิดคันเร่งให้ความเร็วเพิ่มสูงขึ้นด้วยความหงุดหงิด เขาทั้งโกรธ และเสียใจ ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป พ่อก็ไม่เคยที่จะสนใจความรู้สึกของเขาเลยสักนิด  เรียวตาคมจ้องมองถนนยามค่ำคืนตรงหน้าก่อนจะเพิ่มแรงบิดคันเร่งจนเข็มความเร็วเลยตัวเลขที่กำหนด  แต่หากจองกุกไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย  เขายังคงเร่งความเร็วอยู่อย่างนั้นเพื่อหวังให้มันช่วยบรรเทาความครุกครุ่นภายในจิตใจ  

     ริมฝีปากกระจับสบถด่าตัวเองอีกครั้งเนื่องจากความโมโหที่มีก่อนหน้านี้มันทำให้เขาลืมหยิบหมวกกันน็อคมาด้วย  ลมต้านความเร็วปะทะตีเข้ากับใบหน้าของเขาจนรู้สึกเจ็บชาไปหมด

     รถมอเตอร์ไซค์คันหรูยังคงวิ่งต่อไปบนถนนยามค่ำคืนที่มีผู้คนบางตา  เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะขับไปที่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจ จองกุกยังคงจรดมองพื้นถนนตรงหน้า ก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกได้ถึงความกระตุกของเครื่องยนต์

     "อะไรอีกวะเนี่ย!!"  กร่นด่าออกมาอีกครั้งเมื่อก้มลงมองจอตรงหน้าแล้วก็พบว่าขีดเข็มน้ำมันตกลงจนถึงขีดแดง  จองกุกกำคันเร่งแน่นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองไปยังท้องถนนด้านหน้าต่อ

     ปรื๊นนนนนน

     เสียงบีบแตรดังลากยาวพร้อมกับแสงไฟวูบสูงที่ถูกสาดส่องใส่ตรงหน้า  จองกุกเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือหนาเตรียมหักเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง 

     แต่ก็...

         โครม!! 

      ไม่ทัน...   เร็วเท่าความคิด รถมอเตอร์ไซค์ของเขาก็ชนประสานงานเข้ากับรถยนต์ที่ขับสวนมาเข้าอย่างจังจนเกิดเสียงโครมครามดังไปทั่วบริเวณ

     เศษซากรถแตกกระจายไปคนละทิศทาง  ร่างของจองกุกกระเด็นอัดเข้ากับกระจกหน้ารถของคู่กรณีจนแตกร้าวไปทั้งแผง ก่อนจะกลิ้งตกไปด้านหลังของรถพร้อมกับศีรษะที่ตกกระแทกลงอย่างแรงเนื่องจากไร้หมวกนิรภัย

     เลือดสดสีแดงข้นค่อยๆไหลนองเป็นวงกว้าง  เรียวตาพร่ามัวปรือมองภาพเบื้องถนนที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดจากเลือดด้วยลมหายใจรวยริน  

     เจ็บปวด

     ทรมาน

    นี่คือสิ่งที่จองกุกกำลังรู้สึก..  

     เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปรือปิดลงช้าๆเพราะเริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว  ก่อนสติที่หลงเหลืออยู่จะดับวูบลงไป

    พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มอ่อนลง... 

___TBC____

#โซลกุกมิน

Twitter : @__orrri