ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ภารกิจที่ต้องถูกดำเนินต่อ และการส่งกลับจากอดีต
เวลาผ่านไปไวเสียจนเหมือนกับโกหก นี่ก็เข้าวันที่หกของสึนะแล้ว และเป็นวันที่ห้าสำหรับผู้พิทักษ์ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเหล่าผู้พิทักษ์มองสึนะเปลี่ยนไป พรีโม่แฟมิลี่ก็เช่นกัน ซึ่งสึนะก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วคิดว่าเขาทำในสิ่งที่เขาควรจะทำ
“เราไม่เห็นจำเป็นต้องใส่ใจ ก็มันจำเป็นต้องทำนี่น่า”
ขณะเดียวกันที่ยุคปัจจุบัน วันที่ห้าของการไล่ล่า ทุกๆวันในเมืองจะต้องพบกับโศกนาฏกรรมสีเลือดในทุกค่ำคืน สิบยมทูตหนุ่มสาวทำหน้าของเขาเป็นอย่างดีมาโดยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ยามรัตติกาลคือเวลาทำงาน ส่วนยามทิวานั้น...
“ฮ้าว...”ร่างสูงของยมทูตหนุ่ม ดารอนเอามือป้องปากของตัวเองที่หาวด้วยความง่วง “นายจะไปไหนน่ะแฟรคลอยย์?”
“เจ้าพวกนั้นชวนไปเที่ยวน่ะ”หนุ่มเพื่อนรักตอบพร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูดี “นายจะไปไหมล่ะ?”
“ไม่ล่ะ ฉันนอนอยู่ห้องนี่แหละ”คนที่นอนทำหน้างัวเงียบนเตียงตอบปัดๆอย่างขอไปที “นายจะไปก็ตามสบายเลย ฉันจะนอน”
“อา งั้นฉันไปล่ะนะ!”
“อือ....”
ก่อนที่แฟรคลอยย์จะเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป เหลือเพื่อนรักขี้เซาให้นอนเฝ้าห้องไป ดารอนรีบปิดม่านเพื่อบังแสงแดด และเปิดเครื่องปรับอากาศภายในทันที ก่อนที่จะกลับมานอนที่เตียงนอนของตัวเองเหมือนเดิม สายตาเริ่มพร่าเลือนก่อนจะเข้าสู่ห้วงภวังค์
“อืม...”
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกับแสงสลัวๆภายในห้องช่วยให้บรรยากาศรอบๆดูน่านอนมากยิ่งขึ้น ร่างสูงบนเตียงหลับตาพริ้มบนฟูกหนานุ่ม พร้อมกับผจญในห้วงความฝันของตัวเอง เป็นดั่งฝันอันแสนหวานและแฝงด้วยความเศร้าโศก
‘ดารอน...ดาเฟรอน’
“พี่ครับ! พี่เซส!”
‘คิดถึงจัง...ใบหน้าของน้องชายของพี่’ร่างตรงหน้ายิ้มบางๆส่งให้เขา ใบหน้าที่เป็นต้นแบบของเขา พี่ชายคนโตที่ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ‘โตขึ้นเยอะเลยนะ ดารอน’
“พี่ครับ...ผม...”
‘อา แย่จัง...”ผู้เป็นพี่ชายยิ้มเศร้าๆ ขณะเดียวกันร่างของเขาก็ค่อยสลายไปต่อหน้าดารอน ‘หมดเวลาแล้วเหรอเนี่ย’
“เดี๋ยวก่อนสิครับ! ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่อีกนะครับ! มีเรื่องอีกเยอะแยะเลย...ที่ผมอยากบอกพี่”น้องชายพยายามเอ่ยคำพูดเพื่อรั้งไว้ แต่เหมือนจะยิ่งเร่งให้ร่างตรงหน้าเลือนรางมากขึ้นกว่าเดิม “พี่เซชิโอ้!”
‘ขอโทษ..นะ’
ก่อนที่ร่างของพี่ชายอันเป็นที่รักจะหายไปจากตรงหน้า ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา เม็ดเหงื่อไหลอาบร่างกายและใบหน้า และอีกสิ่งหนึ่งคือน้ำตาที่ไหลปริ่มขอบตา ความฝันอันแสนหวานคือความจริงที่ฟังและหดหู่แล้วทรมาน พี่ชายที่เขาเห็น ไม่มีลมหายใจอยู่แล้ว
“ฝันไปเหรอเนี่ย....”ชายหนุ่มปาดน้ำตาออกแล้วเหลือบมองนาฬิกาในห้อง เวลาตอนนี้คือ บ่ายสองโมงกับอีกสี่สิบนาที “นี่เรานอนไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ฉันกลับมาแล้วนะ!”เสียงของเพื่อนรักดังมาจากหน้าห้องเป็นสัญญาณว่าเขากลับมาแล้ว “นายนอนอยู่รึเปล่า?”
“เปล่า! เข้ามาเลย”
“อา!”
เวลาเดียวกันที่สนามบินในเมืองข้างๆ ทันทีที่เครื่องลงจอดถึงพื้น ผู้โดยสารก็ต่างพากันทยอยเบียดเสียดกันออกมา แต่ที่เป็นจุดรวมสายตาของผู้คนคนจะเป็นหญิงสาวผมลอนยาวสีทองในชุดเดรสเข้ารูปสีแดงสด กับชาวหนุ่มในชุดสูทสีม่วง กับเด็กสาวอีกประมาณสามคน
“บอสครับ เราไม่จำเป็นต้อง...”
“หุบปากทากอิ!”หญิงสาวตวาดใส่ชายคนสนิท “ฉันต้องมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนักฆ่าที่ฉันจ้างมา!”
“ใช่ๆ”เด็กสาวผมทองเอ่ยพร้อมยิ้มร่า “เนอะคะคุณแม่”
“แฟรน ลูกช่วยทำตัวน่ารักๆนะจ๊ะ”หญิงสาวขยี้ผมสีทองของลูกสาวอย่างเอ็นดู “แม่รับรองว่าต้องทำให้วองโกเล่รุ่นสิบหลงรักลูกแน่นอนจ้ะ”
“ใช่ค่ะ บอส”หนึ่งในเด็กสาวฝาแฝดพูดขึ้น “เนอะคาริสซ่า”
“ใช่ๆเมริสซ่า”
“หรือว่าวองโกเล่จะรู้แผนของเรากันนะ...”
“ไม่หรอกครับ เรื่องนี้น่าจะรู้กับแค่ในโรซซ่าเรจิน่าแน่นอนครับ”
“อ๋อจริงสิ ทากาอิ”หญิงสาวหันไปหาชายหนุ่มคนสนิท “จัดการเรื่องโรงเรียนให้ลูกสาวฉันด้วยนะ”
“ครับบอส”
เวลานั้นอารินที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ในคฤหาสน์ของเธอกับนายองครักษ์พิทักษ์ประจำตัวคนเดิม อเลนสันก็เผยอยิ้มอย่างมีเลศนัยจนนายทหารองครักษ์รู้สึกงงๆเล็กน้อย หญิงสาววางถ้วยชาลงก่อนจะยืนขึ้นแล้วเป็นม่านที่หน้าตาออก
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณนาโอคิ?”อเลนสันถามด้วยความสงสัย “ยิ้มแบบนั้น หรือว่า...”
“เธอคนนั้นมาแล้วล่ะค่ะคุณอเลนสัน”เธอตอบด้วยรอยยิ้ม “รู้สึกว่าจะทำให้เธอมาได้สำเร็จนะคะ”
“ยินดีด้วยแล้วกันนะครับ”
“ค่ะ “
ที่อดีตนั้น ระหว่างที่สึนะกำลังทำงานภายในปราสาทพร้อมๆกับคุยกับเอ็นมะ จู่ๆร่างของบุรุษทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เอ็นมะตกใจจนสุดล้ม ส่วนสึนะนั้นพอจะตั้งสติตัวเองได้ เขาเลยไม่ลงไปนั่งกับพื้นเหมือนอย่างเพื่อนของตัวเอง
“ตกใจหมดเลย...”
“พวกคุณ...”
“พวกเรามาแจ้งข่าวน่ะ”คาสเตอร์พูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ “เรื่องการเดินทางในวันพรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้!”เด็กหนุ่มทั้งสองอุทานพร้อมกัน “พรุ่งนี้จะกลับนามิโมริเหรอครับ!?”
“ใช่แล้ว”เลโอเน็กซ์พยักหน้า “อย่างลืมไปบอกเพื่อนๆของพวกเธอด้วยล่ะ”
ด้วยความดีใจทั้งสงคนเลยรีบวิ่งไปตามคนจากยุคเดียวกันมาหาสองชายหนุ่มปริศนา ไม้พอยังลากพวกวองโกเล่พรีโม่มารับฟังข่าวดีนี้อีกด้วย เมื่อทราบข่าวสีหน้าของคนจากอนาคตดูจะดีใจสุดๆ เนื่องจากพวกเขาต้องทนอยู่ในยุคที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย ผิดกับฝั่งคนที่อยู่ในอดีต
“จะไปแล้วเหรอเนี่ยขอรับ”อุเก็ตสึบ่นอย่างเสียดาย “กระผมรู้สึกว่าปราสาทของพวกเราครึกครื้นมากเวลามีพวกเด็กๆนะขอรับ”
“ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”
“ถึงกำหนดกลับไปตามสัญญาที่ให้ไว้แล้วนี่น่า”
ถึงเวลาแล้วที่เหล่าวองโกเล่รุ่นที่สิบจะต้องกลับไปที่ยุคของตัวเอง แต่พวกเขาก็รู้สึกเสียใจนิดๆที่ต้องจากลาพวกพรีโม่ ก่อนที่เลโอเน็กซ์และคาสเตอร์จะกลับไปนั้น ได้พูดทิ้งท้ายเอาไว้ เป็นประโยคที่ฟังดูกำกวมแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจความหมายของมัน
“อ่อ จริงสิ”
“ครับ?”
“เดี๋ยวอีกไม่นานจะมารับนะ เตรียมตัวให้ดีล่ะ”
“ครับ?”
ก่อนที่ร่างของบุรุษร่างสูงทั้งสองจะหายไป ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า...
ณ ยุคปัจจุบัน
“เจ้าสึนะหายไปไหนกันแน่นะ”ครูพิเศษที่นึกเป็นห่วงที่เด็กหนุ่มศิษย์รักยังไม่กลับมาที่บ้านสักที บวกกับผู้พิทักษ์ที่มีความเกี่ยวข้องก็ต่างหายตัวไปอย่าลึกลับในเวลาไล่เลี่ยกัน “ผู้พิทักษ์เองก็เหมือนกัน”
“นี่ก็จะสัปดาห์นึงแล้ว ฮายาโตะนังไม่กลับห้องเลย”
“แรมโบ้ก็หายไป”
ทั้งๆที่ลูกชายของตัวเองหายไป นานะก็ไม่คิดจะแจ้งความ เพราะเธอรู้ว่าใครเป็นคนพาลูกชายไป และพาไปที่ไหน ชายคนนั้นได้บอกใบ้ให้หญิงสาวคร่าวๆแล้วว่ามีอันตรายกำลังเขาใกล้ จึงจำเป็นต้องส่งไปในสถานที่อันแสนห่างไกลที่ปลอดภัย
“คุ้มครองลูกชายฉันด้วยนะคะ ท่านคาสเตอร์ ท่านเลโอเน็กซ์”
ณ โลเซียส ดินแดนแห่งการตัดสินและลงทัณฑ์วิญญาณ เหล่าคณบดีเงากลับมารวมกันอีกครั้งหลังจากเพิ่งจะประชุมไปเมื่อไม่กี่วัน และคราวนี้คนที่เป็นหัวหน้าได้ออกคำสั่งเพิ่มเติมให้กับเพื่อนคณบดีของตัวเองให้ไปช่วยงานอีกคนที่กำลังจะกลับมา
“ฉันฝากงานนี้ให้เธอต่อนะมาซี่”
“ได้เลย”
“ยังไงภารกิจของเราก็ต้องดำเนินต่อไป...จนกว่าจะส่งพวกเขามาที่นาว่าสำเร็จ”
รุ่งเช้าในวันต่อมา... วันที่เจ็ด วันกำหนดกลับของเดชิโม่แฟมิลี่ เลโอเน็กซ์และคาสเตอร์ก็มารับตามที่ให้สัญญาไว้ และก็ยังเรียกแฟมิลี่รุ่นแรกมาบอกลาเด็กๆอีกด้วย ก่อนที่ทั้งสองจะเปิดประตูมิติและพาเด็กๆทั้งแปดกลับอนาคต
“ลาก่อนนะครับพรีโม่”
“ลาก่อนเดชิโม่”
ในที่สุดวองโกเล่รุ่นที่สิบและอีกหนึ่งชิม่อนก็ได้เดินทางกลับจากอดีต แต่ในปัจจุบันที่พวกเขากลับมานั้น มีบางสิ่งบางอย่างรอพวกเขาอยู่
สวัสดีค่ะ เราหายไปอีกแล้ว 555 ว่าจะลงวันศุกร์ แต่ดันขี้เกียจซะงั้น อีกเหตุผลคือติดเรื่องเตรียมเอกสารเรียนต่อค่ะ ตอนนี้ส่งเรียบร้อยแล้ว น่าจะไม่ต้องกังวลอะไรมากอีกแล้วค่ะ จริงๆลงตั้งแต่เมื่อวานก็ได้นะคะเพราะเราแต่งตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มันสั้นไป เลยเพิ่งมาต่อ ตามที่ประกาศไปตอนที่แล้วนะคะ เราลงเรื่องนี้ไม่แน่นอนจริงๆ อย่าลืมเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ เราชอบอ่านกับตอบคอมเมนท์มากเลยนะ ส่งมาให้เราดีใจหน่อยก็ได้ค่ะ แล้วอีกอย่างที่แปลกใจคือเวลาลงคนอ่านจะน้อย แต่พอหายไปยอดฟอลเพิ่มเฉย 555 ช่างเถอะ เราไปแล้วค่ะ บาย!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น