ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คำขอของเธอคนนั้น
หลังจากสมาชิกห้องคนใหม่ทั้งสี่แนะนำตัวเสร็จแล้ว อาจารย์ประจำชั้นก็เชิญพวกเธอไปนั่งที่นั่งที่ว่างอยู่ ซึ่งบังเอิญว่ามันอยู่หลังห้อง ทำให้สี่สาวต้องเดินผ่านสึนะที่นั่งตรงกลางๆห้อง และเหมือนเด็กสาวจากอิตาลีจะพยายามส่งสารบางอย่างให้สึนะได้รู้ด้วย
“นายน่ะ”สองฝีเท้าของเธอหยุดตรงที่นั่งของเด็กหนุ่ม พร้อมกับหันหน้าไปเผชิญกับเขาด้วยรอยยิ้ม “ซาวาดะ สึนะโยชิใช่ไหม?”
“?”เขาพยักหน้ารับเบาๆแล้วเธอด้วยแววตาที่ดูงุนงง
“เลิกเรียนแล้วเรามีเรื่องอยากคุยกับนายหน่อยนะ!”แฟรนซิสซ่าพูดพร้อมขยิบตาส่งให้เด็กหนุ่ม “แล้วเจอกันนะ!”
“เอ๊ะ?”สึนะถึงกับทำหน้าเหวอเมื่อมีสาวมาทักทาย ผู้ชายในห้องจ้องเขม็งไปที่ว่าที่บอสรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ด้วยความหมั่นไส้
“ซาวาดะ....”
“อะไรกันเนี่ย!”
สาวน้อยผู้เป็นคนเปิดประเด็นให้เด็กหนุ่มผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แอบกลั้นหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องสนุกอยู่ที่โต๊ะของเธอที่ด้านหลัง เช่นเดียวกับเพื่อนๆจากถิ่นเดียวกันอย่างแฝดสาว ผิดกับสาวน้อยน่ารักจากอังกฤษที่ดูจะไม่พอใจกับพฤติกรรมของแฟรนซิสซ่าเท่าไหร่นัก
“เอาล่ะ เรามาเริ่มบทเรียนของเรากันต่อเถอะ”
“ครับ/ค่ะ!”
ตลอดการเรียนนั้น สายตาของนักเรียนชายต่างมองจิกไปที่เด็กหนุ่มเจ้ากรรมจนทำให้สึนะไม่มีสมาธิในการเรียนเลยด้วยซ้ำ โกคุเดระก็ทำได้เพียงแผ่รังสีอำมหิตใส่เพื่อนผู้ชายเท่านั้น ส่วนยามาโมโตะดูจะไม่ทุกข์ร้อนเหมือนเพื่อนสองคนเขา
“ชิ!”
“คงเป็นพวกลูกคุณหนูบ้านรวยน่ะสิ”
“น่าเกลียดชะมัด ให้ท่าผู้ชายด้วย”ฝ่ายสาวๆส่วนใหญ่ก็ดูจะเหม็นขี้หน้าสาวนักเรียนใหม่ไม่น้อยเลย วาจาที่พวกเธอเอ่ยต่างเป็นไปในทิศทางจิกกัด มอาจมีเพียงไม่กี่คนที่รู้สึกว่าการที่มีคนเข้ามาเพิ่ม ทำให้ห้องเรียนมันดูครึกครื้นมากกว่าเดิม
ด้านอารินที่กำลังจะมีบทบาทสำคัญในเร็ววันนี้ เธอกำลังมุ่งหน้ามาที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริด้วยรอยยิ้มเบิกบานพร้อมกับนายทหารราชองครักษ์ประจำตัว อเลนสัน เธอให้พลังในโลกของเธอพรางรูปร่างให้ดูอ่อนเยาว์ลงด้วยน้ำยาเวทมนตร์จนพอจะให้เห็นว่าเธอคือนักเรียนมัธยมต้น
“เราจะถึงที่โรงเรียนเมื่อไหร่เหรอครับ?”
“อีกไม่นานหรอกนะคะ ใกล้จะถึงแล้วล่ะค่ะ”สาวเจ้าตอบ “อดทนอีกนิดเดียวนะคะ”
“ครับ”
นายราชองครักษ์พยักหน้าหงึกๆแล้วเดินตามโดยไม่ปริปากบ่นใดๆทั้งสิ้น ส่วนหญิงสาวในคราบเด็กสาววัยแรกรุ่นก็พยายามจะเดินให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้จัดการธุระอื่นๆต่อ การเดินทางครั้งนี้ของอารินยังคงถูกจับตามองโดยคณบดีแห่งแสงและเงาเจ้าของแผนการต่อไป...
“เลโอ นายว่ายังไง?”
“ถามฉันทำไมล่ะมาซี่?”
“ต้องการความเห็นจากคู่หูอย่างนายไง”
สองคณบดีแห่งเงาสนทนากันอย่างครื้นเครง ผิดกับแสงเพียงหนึ่งเดียวอย่างคาสเตอร์ที่มองร่างของหัวหน้าผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรเนโอโทเปียสลับกับเพื่อนของเขาแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของทั้งคู่ เพราะเขารู้สึกค่อนข้างจะเหนื่อยใจกับการเถียงกันไปกันมาของเลโอเน็กซ์และมาซิก้าเหลือเกิน
“ถ้าจะทะเลาะกันไปทะเลาะกันที่อื่นนะ ฉันขี้เกียจเข้าไปห้าม”
“อะไรกัน โกรธเหรอคาส?”เลโอหันไปแหย่เพื่อนรักด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม “หรือนายแค่หิว?”
“เลโอ ฉันโกรธแล้วนะ”
“ตาเลโอ! หุบปากไปเลยนะยะ! นายยิ่งปากพล่อยอยู่!”ว่าแล้วคณบดีสาวก็เอามือทั้งสองข้างอุดปากของคู่หูปากปีจอของเธอ “อยู่เงียบๆซะตาทึ่ม!”
“อ่าอาอุ่งอ่า! อัยอ้าอาอี้!”(อย่ามายุ่งน่า! ยัยบ้ามาซี่!)
อีกด้าน ในเมือง
ยมทูตหนุ่ม ดารอนกำลังเดินเล่นชมทิวทัศน์รอบเมื่อในช่วงเวลากลางวันเป็นครั้งแรกหลังจากต้องปฏิบัติงานในตอนกลางคืนเสมอๆ เขามีท่าทางสนอกสนใจวิทยาการของโลกใบนี้เป็นอย่างมาก ถึงมันจะด้อยกว่าที่ๆเขาเคยอยู่ก็ตามทีเถอะ
บุรุษร่างสูงย่างกรายเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งก่อนตัดสินใจสั่งโกโก้ร้อนๆที่เขาชอบมาทานพร้อมฮอตเค้ก บาริสต้าสาวก็รับเมนูที่เขาสั่งด้วยอาการร้อนรนนิดๆ เมื่อสั่งเสร็จดารอนก็ไปหาที่นั่งรอ ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างมองเขาเป็นตาเดียว
“คนนั้นดารารึเปล่าอะเธอ?”
“ไม่รู้สิ แต่ดูดีมากเลยนะ!”
“แต่งตัวดูมีรสนิยมดีนะ ชอบอ่ะ”
มันไม่น่าแปลกนักสำหรับดารอน เพราะตามปกติเขาก็ต้องรับมือกับพวกผู้หญิงที่เกาะแกะเป็นประจำ โดยเฉพาะลูกน้องในหน่วย แต่ในหัวสมองของยมทูตหนุ่มกลับมีเพียงความว่างเปล่า จนเสียงเรียกของบาริสต้าสาวดังขึ้นพร้อมกับแก้วโกโก้ของเขาและจานฮอตเค้ก
“โกโก้ที่สั่งได้แล้วนะคะ!”
“ครับ ขอบคุณ...”ดารอนเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนกลับไปนั่งจิบโกโก้ร้อนๆ
อีกด้านที่คฤหาสน์ของอาริน ขณะนี้เธอกำลังจัดแจงของใส่ลงในกระเป๋าเอกสารสีดำโดยมีอเลนสัน นายองครักษ์คอยยืนมองข้างๆพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ร่างของหัวหน้าผู้พิทักษ์แห่งวารีดูอ่อนเยาว์เนื่องด้วยผลของน้ำยาเวทมนตร์
“พร้อมรึยังครับ?”
“ค่ะ”เธอตอบ “รีบไปกันเถอะค่ะ”ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวจะก้าวออกจากคฤหาสน์ด้วยสีหน้าที่มั่นใจ มุ่งหน้าสู่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ...
ดารอนหลังจากทานอะไรรองท้องเสร็จเขาก็เดินออกมาจากร้านโดยไม่ลืมที่จะจ่ายเงิน แล้วเดินชมวิวรอบเมืองในยามกลางวันเป็นครั้งแรก รอบนอกดูไม่ต่างจากโลกที่เขาอยู่มากนัก แต่คงต่างตรงที่โลกของเขามีเวทมนตร์ล่ะมั้ง ยมทูตหนุ่มกำลังเดินทางผจญภัยในต่างแดน
“อยากให้ทุกคนมาเดินด้วยกันจัง...”คำอธิษฐานของเขาจะเป็นจริงบ้างรึเปล่านะ...
เวลาไล่เลี่ยกันนั้น อารินและอเลนสันทำท่าจะก้าวออกจากโรงเรียนไป หากว่าเธอไม่ต้องปะทะกับพวกนักเรียนชายจอมหื่นที่หวังจะทำความรู้จักเธอซะก่อน ถึงอย่างนั้นผู้พิทักษ์แห่งวารีก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการปะทะได้ เธอจึงจำเป็นต้องสั่งสอนพวกเขาสักหน่อย
“อั่ก!”
“แรงเยอะจังวะ!”
“ขอโทษนะคะ มันเสียเวลาชีวิตของฉันค่ะ!”กลุ่มชายหนุ่มพ่ายแพ้ผู้หญิงอย่างเธออย่างราบคาบ แน่นอนว่าหลังการปะทะ อารินจำเป็นต้องเก็บกวาดสถานที่ให้เรียบร้อยด้วย ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวโดยไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทิ้งของสำคัญเอาไว้...
หลังเลิกเรียน
หลังเลิกเรียนเด็กหนุ่มก็ได้เข้าไปสอบถามสาวน้อยที่นัดเขาด้วยความอยากรู้ แต่เธอบอกให้เขาตามไป ซึ่งว่าที่บอสวองโกเล่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วเดินตามอย่างว่าง่าย จนมาถึงสถานที่ที่ค่อนข้างเปลี่ยว เหมือนว่าลางสังหรณ์ของสึนะทำงานได้ถูกที่ถูกเวลาซะจริงๆ ตอนนี้ตรงหน้าของเขาคือสาวน้อยนามแฟรนซิสซ่า สัมผัสอันตรายแผ่ออกมารุนแรงมากจากเธอคนนี้
“เอ่อ..มีธุระอะไรกับผมอย่างงั้นเหรอ?”
“ฉันมีเรื่องจะขอร้องหน่อยน่ะ...”
“กับผม?”
“ใช่แล้ว...นายช่วยมาเป็นแฟนฉันหน่อยได้ไหม?”
สึนะถึงกับทำหน้าเหวอ เมื่อสิ่งที่เธอของนั้นเหนือความคาดหมายไปอย่างลิบลับ รอยยิ้มที่แฝงด้วยเลศนัยอย่างประหลาดผุดขึ้นบนใบหน้าของสาวน้อย สึนะจะให้คำตอบกับเธอว่ายังไงกัน จะปฏิเสธหรือว่าตอบตกลงไปกันนะ ไม่มีใครล่วงรู้เลย...
เราขอโทษที่ไม่ได้ลงเมื่อวานนะคะ เกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ เผลอไปกดลบค่ะ ดีนะกู้คืนได้นิดหน่อย เลยไม่ต้องนั่งพิมพ์ใหม่ทั้งหมด หัวร้อนเลยค่ะ อย่าลืมให้กำลังใจเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะที่สนับสนุนผลงาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น