ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : อากิกับสร้อยคริสตัล
“ว่ายังไง?”
“เอ่อ...”
สึนะอ้ำอึ้งไปกับการคาดคั้นคำตอบของแฟรนซิสซ่า แต่ว่าหากไม่รีบให้คำตอบที่ชัดเจนกับเธอ ในอนาคตอันใกล้นี้มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ในใจของสึนะนั้นมีผู้หญิงอยู่แล้ว เธอไม่ใช่ใครอื่นไกล หากคือน้องสาวของผู้พิทักษ์แห่งอรุณของตัวเขาเอง
“ขอโทษนะ!”และเด็กหนุ่มก็เลือกที่ตอบปฏิเสธไปจนได้ “ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะ...”
“หว่า...”สาวเจ้าถอนหายใจแล้วทำหน้าสลดอย่างผิดหวัง “ฉันน่ารักไม่พอเหรอเนี่ย...”
“ไม่เลย!”ว่าที่บอสรุ่นสิบรีบส่ายหัว “แฟรนน่ารักมากเลยนะ! แต่ว่า...”
“สู้คนในใจของเธอไม่ได้สินะ”
“...”
สัมผัสรังสีอันตรายยังคงแผ่ออกมาจากรอบตัวของแฟรนซิสซ่า เหมือนว่าเธอไม่ได้ต้องการและไม่พอใจคำตอบที่เขาตอบไปเมื่อครู่นัก แล้วทางเลือกของสึนะคืออะไรกันล่ะ? หรือว่าคำตอบที่เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายต้องเอ่ยออกมานั้นมีเพียงแค่...
“ตกลง...ฉันจะลงคบเธอดูนะ”
“เย่! ขอบคุณนะ!”ท่าทางเธอจะดีใจมากเลยล่ะกับคำตอบที่เด็กหนุ่มตรงหน้ามอบให้ “ตั้งแต่วันนี้พวกเราเป็นแฟนกันแล้วนะสึนะ!”
“อะอืม...”สึนะได้แค่ยิ้มเจื่อนๆส่งให้เธออย่างไม่เต็มใจนัก และซาวาดะ สึนะโยชิก็ได้คบกับแฟรนซิสซ่า(อย่างไม่ค่อยจะยินดีนัก)
ยามเย็นของเด็กหนุ่มอีกสองคนเพื่อนสนิทที่สุดของสึนะ ยามาโมโตะและโกคุเดระนั้นก็ไม่ได้แตกต่างจากปกติมากนัก วันนี้พวกเขาก็รอที่จะได้กลับบ้านกับผู้เป็นบอส แต่หากว่าสึนะไม่มีท่าทีและวี่แววจะกลับมาที่ห้องเรียนเลย ผู้พิทักษ์วายุจึงเกิดอาการร้อนใจ
“ทำไมรุ่นที่สิบไปนานจังเลยนะ!”
“น่าๆ เดี๋ยวสึนะก็มาแล้ว”พูดจบประโยค สึนะก็เห็นมาพอดี แต่ที่แถมมาคือสาวเจ้าเจ้าของนัด “นั่นไง มาแล้ว!”
“รอนานไหมทั้งสองคน?”เด็กหนุ่มถามเพื่อนทั้งสอง “ขอโทษนะที่ต้องให้รอ”
“ไม่เลยครับ!”
“งั้นเหรอ ฮะๆๆ”
ว่าที่บอสรุ่นที่สิบหัวเราะแห้งๆพลางเหลือบมองแฟนสาวของเขาด้วยสายตาหวั่นๆโดยที่เขาไม่อยากให้โกคุเดระและยามาโมโตะรู้เรื่องนี้เลย มันเป็นเรื่องที่อาจดูน่าเหลือเชื่อ แต่ว่ามันก็ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าซาวาดะ สึนะโยชิจะมีแฟนเป็นเด็กสาวชาวต่างชาติ
“ถ้าอย่างงั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”
“โอ้ส!”
“ครับ!”
“แล้วเจอกันนะ แฟรน”สึนะไม่ลืมที่จะบอกลาแฟนสาวของเขาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเธอก็โบกมือลากลับก่อนที่สามหนุ่มจะพากันเดินออกไปจากตรงนั้นทิ้งไว้เพียงเด็กสาวที่กำลังแสยะยิ้มย่างพึงพอใจ ครู่ต่อมาสองสาวฝาแฝดก็ปรากฏตัวพร้อมใบหน้าที่นิ่งเรียบ
“เป็นยังไงบ้างคะคุณแฟรน?”เมริสซ่าเอ่ยถาม “สำเร็จไหมคะ?”
“สำเร็จสิ คิๆๆ”เจ้าหล่อนหัวเราะชอบใจ “ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่ดูซื่อๆ ไร้เดียงสาแบบนี้คือวองโกเล่รุ่นที่สิบเหมือนกันนะ”
“แล้วหลังจากนี้คุณแฟรนจะทำยังไงต่อล่ะคะ?”แฝดผู้น้องเอ่ยถามบ้าง
“ก็คงต้องทำตามแผนของคุณแม่ล่ะนะ”แฟรนซิสซ่าถอนหายใจ “ทำไมงานครั้งนี้มันง่ายจังเลยนะ...”
แล้วสามสาวก็พากันเดินออกไปพร้อมกระเป๋าเพื่อจะกลับบ้าน ความประมาทของว่าที่บอสรุ่นที่ห้าของโรสซ่าเรจิน่ากำลังจะทำให้พวกเธอตกที่นั่งลำบากในอนาคตอันไกล พวกเธอคงจะลืมไปว่ามีศัตรูอีกคนหนึ่งที่กำลังแอบเงี่ยงหูฟังบทสนทนาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“ว่าแล้วเชียว..ยัยนี่มาเพื่อเล่นงานวองโกเล่รุ่นที่สิบจริงๆตามที่คุณพ่อคาดการณ์ไว้สินะ”เธอไม่ใช่ใคร เอริส นักเรียนใหม่เช่นเดียวกับสามสาวนั่นเอง “ต้องรีบเตือนพวกเขา ไม่งั้นแย่แน่ๆ!”
ขณะเดียวกันนั้น อารินกำลังร้อนรนสุดๆเมื่อเธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอได้ทำของสำคัญของเธอหาย มันคือสร้อยคริสตัลสีฟ้ารูปดาว ที่ใช้สำหรับติดต่อสื่อสารกันระหว่างผู้พิทักษ์ สร้อยสตาร์ชิค อเลนสันเองก็พยายามช่วยเธอหาแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะอยู่ในคฤหาสน์
Arin ‘s Part :
บางทีสิ่งที่มันจะต้องเกิดในอนาคตอันใกล้นั้น คือสิ่งที่ฉันเป็นกังวลมากที่สุดค่ะ เพราะตอนนี้ฉันดันดวงซวยทำสร้อยสตาร์ชิคหล่นหาย ต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆ ตอนที่ปะทะกับเด็กที่โรงเรียน คุณอเลนสันดูจะเป็นห่วงฉันเลยกะจะตามมาด้วย แต่นี่เป็นความผิดพลาดของตัวฉัน ดังนั้นฉันจึงต้องออกมาตามหามันด้วยตัวเองค่ะ
ฉันกลับมาที่โรงเรียนนามิโมริอีกครั้งเพื่อตามหาของที่ฉันทำหล่นหาย มันกลับไม่มีวี่แววเลย สร้อยคริสตัลรูกดาวนั่นสำคัญมากซะด้วยสิ ถ้าเกิดฉันไม่มีมัน ฉันจะไม่สามารถติดต่อใครได้เลย ซึ่งมันแย่มากๆถ้าเกิดมีการรายงานความคืบหน้าของภารกิจนี้
“ไม่มีเลยอย่างงั้นเหรอ...”เธอจะยอมแพ้ไม่ได้นะอาริน ขืนท่านอัลเฟรดรู้ว่าเธอทำพลาดเขาจะซ้ำเติมเธอนะ “ขอร้องล่ะค่ะ อย่าเพิ่งติดต่อมาหาฉันเลยนะคะทุกคน”
“อ้าว เธอคือคุณโทคุระนี่น่า...”คุณผู้อำนวยการ... “มาทำความคุ้นเคยกับที่นี่งั้นเหรอ?”
“ค่ะ...”ความจริงแค่มาหาของน่ะค่ะ “จะได้คุ้นเคยกับโรงเรียนใหม่ได้เร็วๆน่ะค่ะ”
“โอ้งั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นฉันขอตัวก่อนนะ”
“ค่ะ...”
หลังจากคุณผู้อำนวยการเดินจากไปแล้วฉันก็เริ่มหาบริเวณนั้นต่อค่ะ แย่จัง หาเท่าไหร่ก็หายไม่เจอเลย หรือว่าจะมีคนเก็บไปแล้ว แบบนี้ก็แย่น่ะสิ ถ้าเขาได้ยินบทสนทนาของพวกเรา มีหวังแย่แน่ๆ ถ้าหากภารกิจต้องล้มเหลวจริงๆแล้วฉันไม่สามารถพาเขากลับนาว่าไปได้ สงครามเคออสผลต้องพลิกอย่างแน่นอน
“ไม่มีจริงๆเหรอเนี่ย...”ช่วยไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ฉันคงต้องกลับคฤหาสน์ซะแล้วล่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวคุณอเลนสันจะเป็นห่วงเอา คงต้องมาหาต่อพรุ่งนี้แล้วล่ะค่ะ “กลับดีกว่า....”
End Arin ’s Part.
ยามนี้สึนะก็ได้เดินทางกลับมาถึงที่บ้านได้โดยไม่เกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง แต่เหมือนกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงภัยอันตรายบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้าใกล้ตัวเขา อันตรายสีดำสนิทดั่งรัตติกาลพร้อมกับนัยน์ตาสีแดงก่ำดังโลหิต มันมาพร้อมเคียวใหญ่สีทมิฬ
“ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีก ดวงตะวันที่สาบสูญ...”
เวลาเดียวกันในราชอาณาจักรอิเทรเชีย
“อ่า! เสร็จสักที!”ราชาคนปัจจุบันเอ่ยอย่างยินดี “ในที่สุดก็หมดจนได้ เล่นเอาเมื่อยไปหมดเลยนะเนี่ย...”
หลังจากต้องต่อสู้กับมรสุมงานมานานนับหลายวัน ในที่สุดกษัตริย์เอ็นริโอ้ก็สามารถกำจัดกองเอกสารตรงหน้าของเขาได้หมด เอเดนเบิร์กและอดีตกษัตริย์วินเชสแทนก็ยิ้มรับด้วยสีหน้าเบิกบานหลังจากเข้ามาจับตาดูเป็นระยะๆ
“ยินดีด้วยนะขอรับฝ่าบาท”
“เก่งมากเลยนะลูก”ผู้เป็นพ่อเดินเข้าไปตบบ่าลูกชายเบาๆ “อยากทานอะไรไหม?”
“ผมขออะไรก็ได้ครับท่านพ่อ”ราชาหนุ่มยิ้มแหยะๆ “ขอเป็นฝีมือท่านแม่จะดีมากเลยครับ”
“ได้เลย”ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากรับคำ “เดี๋ยวพ่อไปบอกแม่ให้นะ”
สำหรับที่โลกมนุษย์ ณ ประเทศญี่ปุ่นอาจเป็นช่วงเวลาใกล้พลบค่ำ แต่หากที่เกาะแห่งมนตรานั้นคือเวลาสายๆของวันเท่านั้นเอง ในใจของเอ็นริโอ้ขณะนี้กำลังคิดถึงลูกชายของเขาที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ ด้วยความเป็นห่วงและเป็นกังวล
“เซชิโอ้...”กษัตริย์หนุ่มพึมพำชื่อจริงๆของลูกชายออกมาก่อนจะควานหาสิ่งๆหนึ่งที่เป็นของๆเด็กคนนั้นที่เขาพกไว้กับตัวตลอดเวลา “ลูกจะยังปลอดภัยอยู่รึเปล่า? ลูกสบายดีไหมนะ?”
“ฝ่าบาท...”นายทหารราชองครักษ์ที่ยังคงยืนอยู่มองตามด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปกอดปลอบด้วยความเป็นห่วง “กระหม่อมรู้ว่าพระองค์เป็นห่วงองค์ชายเซชิโอ้ แต่ว่าตอนนี้องค์ชายก็ยังจำเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีตไม่ได้หรอกนะขอรับ”
“ฉันรู้เอเดน มันเป็นความผิดของฉันเอง”เอ็นริโอ้พูดทั้งน้ำตา “ถ้าฉันใส่ใจเขาให้มากกว่านี้ เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น เซชิโอ้อาจจะ...”
“อย่าโทษตัวเองเลยนะขอรับ ยังไงเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว”
“นั่นสินะ...ฉันควรจะคืนสิ่งนี้ให้เด็กคนนั้นสินะ”เขามองของในมืออย่างอาลัย “ของที่เป็นของเด็กคนนั้นน่ะ...”
สิ่งของเคยเป็นของเจ้าชายเซชิโอ้คืออะไรกันนะ?
ที่บ้านซาวาดะ
“ทำไมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...”สึนะบ่นพึมพำเบาๆกับตัวเองแต่ก็ไม่อาจจะเล็ดลอดประสาทสัมผัสของรีบอร์นได้
“บ่นอะไรของแกนะเจ้าห่วย”
“อะ! เปล่า.. ไม่มีอะไร...”
ผ่านมื้ออาหารเย็นไป ทุกคนก็แยกย้ายกันเพื่อจะอาบน้ำและเข้านอน เวลาตอนนี้คือหนึ่งทุ่มนิดๆ แต่น่าแปลกที่สึนะไม่สามารถห้ามความง่วงที่ทำลังครอบงำจิตใจอันอ่อนล้าของตัวเองได้อีกต่อไป เขาจึงรีบที่จะอาบน้ำและเข้านอนทันที
“ราตรีสวัสดิ์นะรีบอร์น”
“ราตรีสวัสดิ์”ก่อนที่เขาจะพล้อยหลับไปและดำดิ่งสู่ห้วงความฝันแสนประหลาดที่มีใครบางคนรอเขาอยู่...
โอเคค่ะ ในที่สุดก็มาต่อจนครบแล้ว ตอนต่อไปมีเรื่องให้ลุ้นอยู่ค่ะ แต่ต่อจากตอนหน้ามีฉากบู้ด้วย(เป็นฉากที่บรรยายยากที่สุดสำหรับเราเลยค่ะ 555) ฝากติดตามกันด้วยนะคะ แล้วก็อย่าลืมเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น