ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : พรีโม่มาเยือน (รีอัพ ตอนเก่าเราลบเพราะเรื่องการจัดหน้า)
ขณะนี้ตรงหน้าของดารอนคือพี่ชายที่ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ของเขา พี่ชายที่แสนอ่อนโยน เซชิโอ้ได้มาปรากฏตัวเบื้องหน้าอย่างน่าอัศจรรย์ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มยังคงจ้องมองลงมาแฝงด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น ยมทูตหนุ่มไม่รู้ว่านี่เป็นนิมิตรหมายอันดีที่พระเจ้าทรงมอบให้รึเปล่า แต่ว่า...
“พี่ครับ...”นี่มันคือความฝัน มันไม่ใช่ความจริงเพราะความจริงนั้นช่างขมขื่น และตอกย้ำถึงความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของตัวเองในอดีต “ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกันแน่ครับ?”
“ใกล้ๆกับนายไง...”ผู้เป็นพี่ตอบด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยน “ใกล้จนนายมองข้ามไปเลยล่ะดารอน”
“เอ๊ะ?”
“พี่รออยู่นะ พี่รอมาโดยตลอดเลย...”เซชิโอ้ยิ้มแป้นอย่างมีความสุข “นานมากที่พี่รอ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง”
“เดี๋ยวก่อนครับ! อย่าเพิ่งไป...”ดารอนพยายามเหนี่ยวรั้งพี่ชายที่กำลังจางหายไปเรื่อยสุดเสียง แต่เมื่อพระเจ้าจะยังไม่อยากให้พี่น้องได้พบกันในเวลานี้ “พี่เซชิโอ้!”
เขาเองก็ต้องตื่นมาพบกับและเผชิญกับความเป็นจริงที่ตัวเขาเองพยายามหนีมาโดยตลอด ความจริงที่ว่า…
“เฮ้! ดารอน!”ยมทูตหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความฝันอันหอมหวานกลับสู่ความจริงที่ว่างเปล่า ไม่มีพี่ชาย ไม่มีทุ่งดอกไม้ในความทรงจำ เขาในตอนนี้อยู่ที่ห้องพักกับเพื่อนยมทูต และแฟรคลอยย์กำลังมองด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นอะไรน่ะ?!”
“เปล่า...”เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ “ไม่มีอะไร...”
แม้ปากจะตอบว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่สีหน้าที่เพื่อนแสดงออกมาก็ไม่อาจจะทำให้แฟรคลอยย์รู้สึกโล่งใจได้ ดารอนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเขา แล้วใครคือ เซชิโอ้? คนๆนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนของเขากันแน่? แล้วทำไมใบหน้าของดารอนถึงดูทุกข์ทรมานเหลือเกิน
ขณะเดียวกันที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ
สึนะก็ยังกังวลเกี่ยวกับสร้อยเส้นนั้นเช่นเดิม เขาไม่รู้ว่าควรจะจะยังไงดีระวังเก็บมันไว้หรือตามหาเจ้าของที่แท้จริง แต่ว่าอารินที่ว่านี่มันใครกัน ใช่คนเดียวกับยัยคนหลอกลวงที่แรมโบ้พูดถึงรึเปล่านะ
สองเพื่อนสนิทที่เห็นท่าทางน่าอึดอัดใจของเพื่อนที่มีสถานะควบกับบอสของตัวเองอย่างนั้นก็พาลพาให้รู้สึกกังวลใจไปตามๆกัน แต่พอพยายามเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง คำตอบที่ได้กลับเป็นรอยยิ้มแหยะๆและ...
“ไม่มีอะไรหรอกนะ…”
อีกด้านในยุคอดีต เหล่าวองโกเล่รุ่นแรกต่างก็นั่งกันไม่ติดเก้าอี้เนื่องด้วยความกดดันประหลาดที่มักจะแผ่ซ่านออกมาจากทางด้านหลัง ลางสังหรณ์สุดยอดของบุรุษแห่งนภาเองก็เหมือนจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา การเดินทางที่ไม่คาดคิดแต่มีคนต้องการให้เกิดขึ้น…
“ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มัน…”
‘อีกไม่นานจะมารับนะ เตรียมตัวให้ดีล่ะ’จู่ๆคำพูดทิ้งทวนของเลโอเน็กซ์ก็ดังขึ้นในโสตประสาทของอดีตผู้ก่อตั้งวองโกเล่ ที่แท้ที่บุรุษลึกลับผู้นั้นหมายถึงแบบนี้เองอย่างนั้นเหรอ…
“ฉันหวังว่าพวกเขาจะพร้อมแล้วนะคาส”คณบดีแห่งเงาเอ่ยกับเพื่อนรักอย่างยืดอก “นายล่ะ พร้อมรึยัง?”
“ยังจะมาถามฉันอีกเหรอเลโอ”เทวทูตเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบถอนหายใจอย่างเอือมระอา “ทั้งๆที่นายก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วแท้ๆนะ”
“อย่าเอาอะไรกับตาบ้าเลโอเลยคาส”มาซิก้าที่ยืนสวยๆข้างๆเจ้าหนุ่มผู้เป็นคู่หูแสยะยิ้มอย่างสมเพช “ก็รู้ๆกันอยู่ว่าหมอนี่มันเป็นพวกชอบย้ำคิดย้ำทำ”
“ยัยมาซี่!”
“ทำเป็นรับความจริงไม่ได้เชียวนะ ฮึ!”
“เฮ้อ… เมื่อเลิกทะเลาะกันแล้วค่อยเรียกฉันแล้วกัน”
สองคณบดีแห่งเงายืนเถียงกันไปมาอยู่สักพักกว่าจะสงบปากสงบคำได้ คาสเตอร์ก็หมดอารมณ์ที่จะดำเนินงานต่อไปแล้ว แผนการที่วางไว้จะต้องดำเนินต่อไป ไม่มีใครมาหยุดได้ และมันยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป…
ในที่สุดขั้วอำนาจสองขั้วก็ทำการตกลงอย่างเป็นจริงเป็นจังว่าจะทำการส่งเหล่าบรรพชนรุ่นแรกมาที่นามิโมริในวันรุ่งขึ้น เพื่อให้เป้าหมายของท่านผู้นั้นเสร็จอย่างสมบูรณ์ นี่คือหน้าที่ ยังไงพวกเขาเหล่าคณบดีก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงหน้าที่ที่ได้รับนี้ได้
รุ่งขึ้นนั้นการเดินทางก็มาถึง…
“ที่นี่มัน…”
“เป็นสถานที่ที่คุ้นตาสุดๆ ที่ไหนกันนะ”
“เดี๋ยว! นี่มันโรงเรียนของเดชิโม่นี่!”
การมาเยือนของคนจากยุคอดีต มีความหมายแฝงอะไรกันแน่ แล้วทำไมพวกเขาถึงถูกส่งมาที่นี่… พบกับเฉลยปมในตอนหน้า…
สวัสดีค่ะ เราเซียเองนะคะ กลับมาต่อได้สักที 555 หายไปนานจริงๆ เราต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ ค่อนข้างอิสระแต่เราก็ต้องประหยัดเช่นกัน ได้มาสมใจแล้วค่ะ แต่แอบกลัวเหมือนกันว่าจะเรียนไหวไหม เราจะพยายามค่ะ เรื่องนี้ลงทุกวันอาทิตย์นะคะ ถ้าเป็นไปได้ ทุกวันอาทิตย์เจอกันค่ะ! ถ้าติดธุระจะแจ้งอีกทีนะคะ ขอบคุณค่ะ
ป.ล.เวลาที่นี่ไวกว่าไทย 2 ชั่วโมงค่ะ ดังนั้นเวลาที่ลงเด้งที่ไทยเท่าไหร่ +2 ชั่วโมงด้วยนะคะ ตอนที่พิมพ์นี่เกือบ 3 ทุ่มแล้วค่ะ 555 เดินทางเหนื่อยมากค่ะวันนี้ ดังนั้นเราจะนอนแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ
ชี้แจงเล็กน้อยค่ะ ที่ลบตอนเก่าไปเพราะการจัดหน้ามันอ่านยากน่ะค่ะ เราต้องเปิดตอนใหม่แล้วลงทีเดียวเลย ไม่งั้นก็จะอ่านยากเหมือนตอนที่แล้ว ที่เปิดตอนทิ้งไว้แล้วลงเนื้อหา เลยลบพวกประกาศและอื่นๆที่เคยเปิดไว้ไป ตั้งแต่ตอนหน้าเราคงต้องหาที่ลงประกาศแล้วล่ะค่ะ
“พี่ครับ...”นี่มันคือความฝัน มันไม่ใช่ความจริงเพราะความจริงนั้นช่างขมขื่น และตอกย้ำถึงความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของตัวเองในอดีต “ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกันแน่ครับ?”
“ใกล้ๆกับนายไง...”ผู้เป็นพี่ตอบด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยน “ใกล้จนนายมองข้ามไปเลยล่ะดารอน”
“เอ๊ะ?”
“พี่รออยู่นะ พี่รอมาโดยตลอดเลย...”เซชิโอ้ยิ้มแป้นอย่างมีความสุข “นานมากที่พี่รอ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง”
“เดี๋ยวก่อนครับ! อย่าเพิ่งไป...”ดารอนพยายามเหนี่ยวรั้งพี่ชายที่กำลังจางหายไปเรื่อยสุดเสียง แต่เมื่อพระเจ้าจะยังไม่อยากให้พี่น้องได้พบกันในเวลานี้ “พี่เซชิโอ้!”
เขาเองก็ต้องตื่นมาพบกับและเผชิญกับความเป็นจริงที่ตัวเขาเองพยายามหนีมาโดยตลอด ความจริงที่ว่า…
“เฮ้! ดารอน!”ยมทูตหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความฝันอันหอมหวานกลับสู่ความจริงที่ว่างเปล่า ไม่มีพี่ชาย ไม่มีทุ่งดอกไม้ในความทรงจำ เขาในตอนนี้อยู่ที่ห้องพักกับเพื่อนยมทูต และแฟรคลอยย์กำลังมองด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นอะไรน่ะ?!”
“เปล่า...”เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ “ไม่มีอะไร...”
แม้ปากจะตอบว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่สีหน้าที่เพื่อนแสดงออกมาก็ไม่อาจจะทำให้แฟรคลอยย์รู้สึกโล่งใจได้ ดารอนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเขา แล้วใครคือ เซชิโอ้? คนๆนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนของเขากันแน่? แล้วทำไมใบหน้าของดารอนถึงดูทุกข์ทรมานเหลือเกิน
ขณะเดียวกันที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ
สึนะก็ยังกังวลเกี่ยวกับสร้อยเส้นนั้นเช่นเดิม เขาไม่รู้ว่าควรจะจะยังไงดีระวังเก็บมันไว้หรือตามหาเจ้าของที่แท้จริง แต่ว่าอารินที่ว่านี่มันใครกัน ใช่คนเดียวกับยัยคนหลอกลวงที่แรมโบ้พูดถึงรึเปล่านะ
สองเพื่อนสนิทที่เห็นท่าทางน่าอึดอัดใจของเพื่อนที่มีสถานะควบกับบอสของตัวเองอย่างนั้นก็พาลพาให้รู้สึกกังวลใจไปตามๆกัน แต่พอพยายามเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง คำตอบที่ได้กลับเป็นรอยยิ้มแหยะๆและ...
“ไม่มีอะไรหรอกนะ…”
อีกด้านในยุคอดีต เหล่าวองโกเล่รุ่นแรกต่างก็นั่งกันไม่ติดเก้าอี้เนื่องด้วยความกดดันประหลาดที่มักจะแผ่ซ่านออกมาจากทางด้านหลัง ลางสังหรณ์สุดยอดของบุรุษแห่งนภาเองก็เหมือนจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา การเดินทางที่ไม่คาดคิดแต่มีคนต้องการให้เกิดขึ้น…
“ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มัน…”
‘อีกไม่นานจะมารับนะ เตรียมตัวให้ดีล่ะ’จู่ๆคำพูดทิ้งทวนของเลโอเน็กซ์ก็ดังขึ้นในโสตประสาทของอดีตผู้ก่อตั้งวองโกเล่ ที่แท้ที่บุรุษลึกลับผู้นั้นหมายถึงแบบนี้เองอย่างนั้นเหรอ…
“ฉันหวังว่าพวกเขาจะพร้อมแล้วนะคาส”คณบดีแห่งเงาเอ่ยกับเพื่อนรักอย่างยืดอก “นายล่ะ พร้อมรึยัง?”
“ยังจะมาถามฉันอีกเหรอเลโอ”เทวทูตเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบถอนหายใจอย่างเอือมระอา “ทั้งๆที่นายก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วแท้ๆนะ”
“อย่าเอาอะไรกับตาบ้าเลโอเลยคาส”มาซิก้าที่ยืนสวยๆข้างๆเจ้าหนุ่มผู้เป็นคู่หูแสยะยิ้มอย่างสมเพช “ก็รู้ๆกันอยู่ว่าหมอนี่มันเป็นพวกชอบย้ำคิดย้ำทำ”
“ยัยมาซี่!”
“ทำเป็นรับความจริงไม่ได้เชียวนะ ฮึ!”
“เฮ้อ… เมื่อเลิกทะเลาะกันแล้วค่อยเรียกฉันแล้วกัน”
สองคณบดีแห่งเงายืนเถียงกันไปมาอยู่สักพักกว่าจะสงบปากสงบคำได้ คาสเตอร์ก็หมดอารมณ์ที่จะดำเนินงานต่อไปแล้ว แผนการที่วางไว้จะต้องดำเนินต่อไป ไม่มีใครมาหยุดได้ และมันยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป…
ในที่สุดขั้วอำนาจสองขั้วก็ทำการตกลงอย่างเป็นจริงเป็นจังว่าจะทำการส่งเหล่าบรรพชนรุ่นแรกมาที่นามิโมริในวันรุ่งขึ้น เพื่อให้เป้าหมายของท่านผู้นั้นเสร็จอย่างสมบูรณ์ นี่คือหน้าที่ ยังไงพวกเขาเหล่าคณบดีก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงหน้าที่ที่ได้รับนี้ได้
รุ่งขึ้นนั้นการเดินทางก็มาถึง…
“ที่นี่มัน…”
“เป็นสถานที่ที่คุ้นตาสุดๆ ที่ไหนกันนะ”
“เดี๋ยว! นี่มันโรงเรียนของเดชิโม่นี่!”
การมาเยือนของคนจากยุคอดีต มีความหมายแฝงอะไรกันแน่ แล้วทำไมพวกเขาถึงถูกส่งมาที่นี่… พบกับเฉลยปมในตอนหน้า…
สวัสดีค่ะ เราเซียเองนะคะ กลับมาต่อได้สักที 555 หายไปนานจริงๆ เราต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ ค่อนข้างอิสระแต่เราก็ต้องประหยัดเช่นกัน ได้มาสมใจแล้วค่ะ แต่แอบกลัวเหมือนกันว่าจะเรียนไหวไหม เราจะพยายามค่ะ เรื่องนี้ลงทุกวันอาทิตย์นะคะ ถ้าเป็นไปได้ ทุกวันอาทิตย์เจอกันค่ะ! ถ้าติดธุระจะแจ้งอีกทีนะคะ ขอบคุณค่ะ
ป.ล.เวลาที่นี่ไวกว่าไทย 2 ชั่วโมงค่ะ ดังนั้นเวลาที่ลงเด้งที่ไทยเท่าไหร่ +2 ชั่วโมงด้วยนะคะ ตอนที่พิมพ์นี่เกือบ 3 ทุ่มแล้วค่ะ 555 เดินทางเหนื่อยมากค่ะวันนี้ ดังนั้นเราจะนอนแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ
ชี้แจงเล็กน้อยค่ะ ที่ลบตอนเก่าไปเพราะการจัดหน้ามันอ่านยากน่ะค่ะ เราต้องเปิดตอนใหม่แล้วลงทีเดียวเลย ไม่งั้นก็จะอ่านยากเหมือนตอนที่แล้ว ที่เปิดตอนทิ้งไว้แล้วลงเนื้อหา เลยลบพวกประกาศและอื่นๆที่เคยเปิดไว้ไป ตั้งแต่ตอนหน้าเราคงต้องหาที่ลงประกาศแล้วล่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น