คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : เหตุการณ์ในวันนั้น(ตอนเสริมเนื้อเรื่องหลัก)
ย้อนกลับไปในในวันที่อารินเพิ่งเข้ามาสมัครเรียน(ถ้าใครงง สามารถย้อนกลับไปอ่านตอนสร้อยบนทางเดินได้นะคะ ตอนนี้คือฉากที่เราตัดไปค่ะ) ในช่วงเวลาทั้งวันของวันนั้น สึนะรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาด เหมือนเขาไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
“มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่นะ…”
ความสับสนและกังวลค่อยๆถาโถมใส่เด็กหนุ่ม ขณะเดียวกันนั้นเอง เขาก็ไปบังเอิญเห็นร่างสีดำของอะไรสักอย่างผ่านตาของเขาไป เรื่องน่าทึ่งเกิดขึ้นกับตัวเขาเป็นครั้งที่สามแล้ว การติดต่อจากคนแปลกหน้า ความสามารถด้านการวาดรูปที่น่าอัศจรรย์
“วันนี้มันอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงมีแต่เรื่องที่ชวนให้คิดเต็มไปหมดเลยนะ!”
ในเย็นวันนั้น เด็กหนุ่มก็กลับบ้านตามปกติ และได้รับการทักทาย(ด้วยลูกเตะ)ที่อบอุ่นจากรีบอร์น แน่นอนว่าเพราะไอความรู้สึกพวกนั้นทำให้ตัวตนของสึนะเริ่มเปลี่ยนไป เขารับมันได้และว่าครูพิเศษตัวเล็กของเขาลง
“ว้าว! นายทำให้ฉันตกใจนะสึนะ”
“อะไรกันรีบอร์น แค่รับได้เอง”สึนะชักสีหน้าด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก ก็เพราะคราวก่อนที่รับได้รีบอร์นก็ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรนี่น่า “วันนี้ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย”
“อะไรกันครับพี่สึนะ”ฟูตะยิ้มร่า “มันผิดปกติเกินไปแล้วนะครับ”
“ใช่แล้วล่ะนะสึนะ”เบียงกี้เสริม “ตั้งแต่กลับมาจากที่หายไป นายก็เปลี่ยนไปนะ”
“แบบนี้คงต้องบอกรุ่นที่เก้าให้รีบจัดพิธีสืบทอดตำแหน่งอย่างเป็นทางการแล้วล่ะมั้ง…”
“…”
“แกน่ะ พัฒนาจนน่าจะรับผิดชอ…”ระหว่างที่รีบอร์นกำลังพูดด้วยความภูมิในผลลัพธ์ที่ได้ ความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจของเด็กหนุ่มที่อยากใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาก็เรียกร้องออกมา
“ฉันไม่อยากเป็น…”
“เอ๊ะ? เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?”เบียงกี้ที่ได้ยินประโยคนั้นของสึนะก็ถึงกับตกใจ “ไม่อยากเป็นงั้นเหรอ?”
“…”ว่าที่บอสรุ่นสิบพยักหน้ารับเบาๆ สีหน้าของหนุ่มน้อยตอนนี้ดูไม่สู้ดีนัก “อืม ฉันไม่อยากเป็น…”
“ไม่เอาน่าครับพี่สึนะ พี่สึนะต้องเป็นคนเปลี่ยนแปลงวองโกเล่นะครั…”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นนี่น่า! แล้วทำต้องบังคับฉันด้วย!”
นั่นเป็นครั้งแรกที่สึนะแสดงสีหน้าโมโหได้น่ากลัวขนาดนั้น นานะที่ได้ยินเสียงลูกชายก็ตกใจ รีบวิ่งจากครัวเพื่อออกมาดู เธอก็ต้องพบกับสีหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธของลูกชาย
“สึคุง…”
“ขอโทษนะครับแม่…”
ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีหน้าทุกคนในบ้านไปแล้วเข้าห้องของตัวเอง เจ้าหนุ่มทำการล็อกประตูห้อง และให้ความเงียบเยียวยาหัวใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ทำตามที่ใจตัวเองเรียกร้องสักครั้ง เด็กหนุ่มไม่คิดเสียใจแม้แต่น้อยที่ตอบครูพิเศษไปแบบนั้น
“ฮะๆๆๆๆ”สึนะหัวเราะออกมาด้วยความสะใจตัวเอง ความรู้สึกเหล่านั้นได้กลับมาอีกครั้ง ใครกันที่เป็นเจ้าของความสับสนนี้ หากไม่ใช่ตัวเขาเอง เขางงกับตัวเองเหลือเกิน
ไม่ทันไรนักหยาดน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา พร้อมกับเสียงหัวเราะนั้น หยาดน้ำตาประกายสีแดงดุจสีของเลือด มันหยดลงบนพื้นก่อนจะตกผลึกกลายเป็นอัญมณีที่งดงาม แล้วก็สลายหายไป
“เมื่อกี้นี้…”
“น่ากลัว…”
“รีบอร์น… “
ทางด้านคนที่เพิ่งเห็นใบหน้านั้นของสึนะก็ต้องยืนอึ้งไปตามๆกัน มันเป็นสิ่งที่ไม่คาดฝัน รีบอร์นที่เมื่อก่อนเขาคิดว่าลูกศิษย์สามารถทำให้เด็กทารกที่แข็งแกร่งที่สุดหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้
“นี่เจ้าสึนะไปเจออะไรมากันแน่…”
ส่วนนานะ ผู้เป็นแม่เมื่อมองท่าทางแบบนั้นของลูกชาย เธอก็ดันไปเห็นภาพซ้อนในอดีตที่นานแสนนาน ช่างเป็นความทรงจำที่น่าคิดถึงซะจริง คุณนายสาวกลับไปที่ห้องอย่างเงียบๆ
“เซชิโอ้…”นานะบรรจงหยิบกรอบยิ้มอย่างเศร้าที่ซ่อนจากสายตาคนในบ้านออกมาพร้อม
‘ท่านแม่…’
“แม่ขอโทษนะจ๊ะ”เธอลูบภาพถ่ายของเธอกับสามีและลูกชายอย่างทะนุถนอม ภาพถ่ายของลูกชายทั้งห้าของเธอที่ตอนนี้กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง
‘นี่เรา ทำเกินไปรึเปล่านะ’ร่างโปร่งใสของเซชิโอ้พึมพำกับตัวเอง เขามองร่างเนื้อของตัวเองที่กำลังนอนหลับด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ด้วยแววตาเศร้าสร้อย ‘เมื่อไหร่กันนะที่เราจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ความทรงจำแบบฉันและตัวตนร่างกายเนื้อหนังอย่างนาย สึนะ…’
ผ่านพ้นคืนนั้นไปทุกอย่างในบ้านซาวาดะก็ไม่อาจจะเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป พร้อมกับการตัดสินใจครั้งใหญ่ของครูพิเศษนักฆ่า การจากลาที่ไร้ซึ่งคำล่ำลาของรีบอร์น
“แบบนี้จะดีจริงๆเหรอรีบอร์น?”
“ฉันอ่านใจหมอนั่นไม่ออกแล้วด้วยซ้ำเบียงกี้ เราคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
“รีบอร์น…”
“พี่สึนะ…”
“อิ้ผิงไม่เข้าใจ…”
“ลาก่อนนะเจ้าห่วยสึนะ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ…”
_ _ _ _ _
ตอนนี้เป็นตอนเสริมนะคะ ฉะนั้นมันจะสั้นหน่อยๆ แล้วเราก็รู้สึกงงๆกับตัวเองเหมือนกัน 555 ที่พิมพ์ไปมันอ่านรู้เรื่องรึเปล่าคะ ถ้าไม่รู้เรื่องเราขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ช่วงนี้หาทางเติมไฟให้ตัวเองอยู่ค่ะ แต่ก็นะ ไม่ไปไหนจริงๆค่ะ พรุ่งนี้ขอดูก่อนนะคะว่าเราไหวไหม ถ้าตอนเช้าๆแต่งได้เราจะทำค่ะ แล้วเย็นๆค่อยมาต่ออีกนิด น่าจะโอเคนะคะ แล้วเจอกันค่ะ บาย!
ความคิดเห็น