คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : เซชิโอ้กับปาร์ตี้น้ำชาในความฝัน
ตอนนี้ตรงหน้าของผมคือเซชิโอ้ชายปริศนาที่มีหน้าเหมือนผมอย่างกับแกะ ถึงจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนก็เถอะ เป็นคนที่แปลกๆจริงเลยนะ ถึงอย่างนั้นทำไมผมถึงได้ไม่กังวลใจหรือรู้สึกไม่ดีเวลาอยู่กับเขาเลย
“ชา?”
“อืม ชาอร่อยนะ มานั่งจิบชากันเถอะ!”
จู่ๆก็ชวนผมจิบชาซะอย่างงั้น นี่มันความฝันไม่ใช่เหรอครับ! แล้วถ้ามันนั่งจิบชาแล้วมันจะรู้สึกอิ่มได้ยังไงล่ะ! มันแปลกเกินไปแล้ว! ความรู้สึกในตอนนี้ทำให้ผมสับสนไปหมด จนคิดว่านี่อาจจะไม่ใช่ความฝันก็เป็นได้
“มานั่งตรงนี้สิ”
“เอ่อ…”
น่ากลัวแฮะ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังทำสีหน้าที่ดูเศร้าๆ แต่แค่แป๊บเดียวเขาก็กลับมายิ้มอีกแล้ว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตามคำเชิญของผู้ชายประหลาดตรงหน้าของผม
“เชิญตามสบายเลยนะ ขนมนี่ก็หยิบทานได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”พูดจบเขาก็วางถาดเล็กๆที่บรรจุขนมหวานหลากหลายชนิดลงบนโต๊ะ นอกจากชาแล้วมีขนมด้วยเหรอเนี่ย…
“จะทานแล้วนะครับ…”ถึงจะดูอันตรายไปหน่อย แต่มันก็น่ากินซะจนผมอดไม่ได้ที่จะลิ้มลอง เขาคงไม่ได้ใส่ยาพิษหรืออะไรแปลกๆลงไปใช่ไหม…
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆลงไปหรอก…”
“!”บ้าจริง! นี่เขาอ่านความคิดผมออกรึยังไงกัน! “ขอโทษนะที่ฉันระแวงนาย”
“ไม่เป็นไรหรอก”เขายิ้มแป้น “กับคนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งอย่างฉัน มันไม่แปลกหรอก”
ถึงจะดูเข้าถึงได้ยาก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่ดีแฮะ จะว่าไปแล้วที่เขาพูดขอโทษผมก่อนหน้านี้มันเรื่องอะไรกัน เหมือนเขาจะรู้สึกผิดมากๆด้วย ผมควรจะลองถามดีไหมนะ…
“เอ่อ…”
“เรื่องคำขอโทษของฉัน ไม่ต้องใส่ใจหรอกนะ”นายอ่านใจฉันอีกแล้วงั้นเหรอ! “แต่ก็ช่วยรับไว้หน่อยก็แล้วกัน”
“นายอ่านใจฉัน?”ไม่รู้ด้วยแล้ว ผมสงสัยจริงๆ ถามตรงๆไปเลยละกัน
“อืม ใช่แล้วล่ะ”ตอบง่ายจังเลยครับพ่อคุณ! “ขอโทษด้วยนะที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก! ฉันว่าความสามารถนายเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ!
เขาหัวเราะเบาๆ เหมือนจะดีใจกับคำชมของผมนะ ดูๆไปแล้วรอบๆตัวของเซชิโอ้เนี่ยดูเปล่งประกายดีนะ แล้วก็เป็นคนที่ดูพึ่งพาได้เสมอเลย ว่ายังไงดีล่ะ เขามีคุณสมบัติของผู้นำหรือผู้ปกครองล่ะมั้ง ผิดกับผมลิบลับเลย
“นายอิจฉาฉันเหรอ?”
“อืม…”ยอมรับตรงๆเลยล่ะครับ ความสามารถเขาทำให้ผมซ่อนความคิดตัวเองไม่ได้จริงๆ อิจฉาจัง ดูแข็งแกร่งแล้วก็ดูฉลาดด้วย ผมมันห่วย ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง จะให้ไปเทียบกับเซชิโอ้มัน… “นายเนี่ย ดีจังเลยนะ”
“ไม่หรอกนะ…”สีหน้าแบบนี้อีกแล้ว… “ฉันว่าฉันชอบชีวิตธรรมดาๆแบบนายมากกว่า”
“ทำไมล่ะ?! ชุดที่นายใส่ก็ดูหรูหรา! นายดูฉลาดแถมดูพึ่งพาได้ด้วย ฉันน่ะไม่มีอะไรน่าอิจฉาหรอก!”
“นายไม่รู้เลยสินะ นายมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากมีนะ” รอยยิ้มแบบนั้น ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดใจได้ถึงขนาดนี้กันนะ รอยยิ้มที่เหมือนกับฝืนยิ้มออกมา อย่างกับว่าผมกำลังเห็นตัวเองในกระจกเงาไม่มีผิด “ทั้งอิสระ ความธรรมดาและความสุข…”
“เอ๊ะ? ความสุข?”
“นายมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ของนายไหมสึนะโยชิ?”แววตาของเขาดูจริงจังมาก จะตอบว่ายังไงดี ผมไม่ได้รู้สึกแย่กับมันนะ ผมค่อนข้างโอเคกับมันด้วย หรือเพราะชินกับชีวิตห่วยๆของตัวเองกันนะ ฮะๆๆ
“ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรนะ”ผมตอบเขา “แล้วทำไมนายถึงถามฉันแบบนั้นล่ะ?”
เซชิโอ้เม้มปากแน่น ผมสังเกตได้เลยว่าเขาไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามผมซักเท่าไหร่ นี่ผมกำลังทำให้บรรยากาศระหว่างเราทั้งคู่ดูน่าอึดอัดอย่างงั้นเหรอ
“เอ่อ… นายไม่จำเป็นต้องตอ…”
“ฉันน่ะมักจะถูกคาดหวังเสมอ จากทางครอบครัว คนรอบข้างหรือแม้กระทั่งน้องชายของตัวเอง ฉันเลยต้องทำทุกอย่างให้มันเป็นไปตามที่พวกเขาต้องการ”นี่เขามีพี่น้องด้วยเหรอ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ?
“…”
“จนฉันเริ่มไม่เข้าใจแล้วล่ะว่ามีครั้งไหนบางที่ฉันทำเพื่อตัวเอง ไม่มีใครเลยที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน…”อย่าพูดแบบนั้นสิ
“ไม่หรอกนะ! ฉันเชื่อว่ามีแน่นอน!”
“?”
“มันต้องมีแน่นอน คนที่เข้าใจนายน่ะ ถึงตอนนี้ฉันจะยังไม่เข้าใจ แต่ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ! ฉันจะพยายามช่วยนายเท่าที่ทำได้!”
“ขอบใจนะ สึนะโยชิ…”
ผมทำถูกแล้วใช่ไหมครับ สีหน้าของเซชิโอ้ดูไม่ดีเอาซะเลย ผมนี่ปากพล่อยจริงๆที่ถามเรื่องที่ทำให้กระทบจิตใจของเขา แต่ว่าทำไมกันนะ ทำไมผมถึงพลอยรู้สึกเศร้าใจไปด้วยล่ะ…
“นี่ก็คงใกล้ได้เวลาแล้วสินะ…”เซชิโอ้เงยหน้ามองท้องฟ้า “ใกล้ที่เราจะต้องบอกลากันซะแล้วสิ”
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ?”
“นายคงจะลืมไปแล้วสินะว่าที่นี่คือความฝันของนาย”เขายิ้มเศร้าๆ จริงสิ… ที่นี่คือความฝันนี่น่า… “นายจะต้องตื่นแล้วนะสึนะโยชิ”
“เราจะได้เจอกันอีกรึเปล่า…?”ผมถามเขา
“…แน่นอนสิ!”
ดีจัง อย่างน้อยก็จะได้เจอกันอีก ผมเริ่มจะชอบความฝันที่ได้พบกับคนแปลกหน้าซะแล้วสิ กับคนที่อ้างว่าเป็นพระเจ้าคนนั้นจะได้เจอกันอีกไหมนะ อยากจะถามจริงๆว่าเธอคือพระเจ้าจริงๆรึเปล่า
“นายได้พบท่านแล้วสินะ ไม่ต้องห่วง นายจะต้องได้พบท่านอีกแน่นอน”ผมเองก็ชักจะเริ่มชินกับความสามารถพิเศษเขาเขาซะแล้วสิ “เพราะคำสัญญา…”
“เซชิโอ้… นายรู้อะไรเกี่ยวกับคำสัญญาอย่างงั้นเหรอ?!”
“…”เขาพยักหน้ารับเบาๆก่อนส่งยิ้มบางๆมาให้ผม “ก็เป็นคำสัญญาเกี่ยวกับเงื่อนไขของการหวนคืนนี่น่า ฉันจำได้แม่นเลย…แต่ว่าฉันบอกนายตอนนี้ไม่ได้”
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ?”ผมอยากรู้จริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม่เธอถึงมาทวงสัญญานั่นกับผม สัญญาการหวงคืน หวนคืน การกลับมาเกิดใหม่งั้นเหรอ?! “เดี๋ยวก่อนนะ! อย่าบอกนะว่า!”
“ได้เวลาแล้วล่ะนะ…ล…าก่…อน สึ…น…โ…ย…ชิ ตั…ว…ฉั…น แ…ล้ว…เ…จอ…กั…น…”
“!”
“อรุณสวัสดิ์สึนะโยชิ…”นี่ผม…กลับมาโลกความจริงแล้วเหรอ? “ฮื้ม…ทำไมทำหน้าตาแบบนั้นล่ะครับ?”
“อา…ไม่มีอะไรหรอกครับ…”ความฝันประหลาดของผมจบลงแล้วสินะ แต่ว่าก่อนหน้านี้เซชิโอ้พูดอะไรก่อนผมจะตื่นนะ ลาก่อนสึนะโยชิ…ตัวฉัน? แล้วเจอกัน ประโยคสุดท้ายมันเบามากจนผมได้ยินไม่ชัดเลย แต่คงหมายความว่าแล้วเจอกกันคืนนี้ล่ะมั้ง?
End Tsunayoshi’s Part.
เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาจากปาร์ตี้น้ำชาที่แสนยาวนานในความฝัน การได้พบปะกับเซชิโอ้ทำให้เขาเริ่มได้เบาะแสของการปรากฏตัวของพระเจ้าแล้วนิดหน่อย ใจความสำคัญของสัญญาที่นางได้มาทวงคืน สัญญาแห่งการหวนคืน
“วันนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ? ทำไมดูไม่รีบร้อนเลยล่ะ?”
“อ๊ะ! ขอโทษครับ! เผลอคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย!”
“สึนะโยชิ! เราต้องการอาหารเช้านะ!”
“ครับๆ! ผมจะรีบไปทำครับ!”
ชีวิตประจำวันของรุ่งอรุณวันใหม่ของซาวาดะ สึนะได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มว่าที่บอสรุ่นสิบแห่งวองโกเล่แฟมิลี่คิดว่าทำอย่างมันยังคงเหมือนเดิม แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าทุกอย่างมันได้เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เขาได้เดินชนคณบดีเลโอเน็กซ์วันนั้น และไม่อาจเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป
“สัญญานั่นน่ะ…คนที่ให้เอาไว้คือตัวนายนะสึนะโยชิ ไม่สิ เซชิโอ้…”
เรื่องราวในปัจจุบันกำลังเชื่อมกับคำสัญญาแสนสำคัญในอดีต การหวงคืนที่แลกด้วยบางสิ่ง การจากลา และการสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป แต่ตอนนี้มันเริ่มกลับมาแล้ว… หรือนี่จะเป็นสัญญาณของการเดินทางกลับของเขากันนะ
_ _ _ _ _
ขอโทษนะคะที่เราหายไป พอดีเราขี้เกียจน่ะค่ะ สารภาพตรงๆเลยค่ะ วันนี้เป็นวันทานาบาตะ(七夕)ของญี่ปุ่นล่ะค่ะ แต่เราก็ไม่ได้มีกำหนดการพิเศษอะไรนอกจากอยู่หอ วันนี้มีสอบJLPT ที่ญี่ปุ่นด้วยค่ะ แต่เราไม่ได้สอบเพราะความรู้ยังไม่ถึงที่จะสอบผ่าน 5555 หยุดฤดูร้อน(夏休み)ก็ใกล้เข้ามาแล้ว แล้วช่วงนี้ไม่รู้นึกขยันอะไรถึงอยากวาดรูป นิยายแทบไม่แตะเพราะวาดรูปนี่เอง ごめんなさいね。 แต่จะพยายามไม่หายไปนานนะคะ อาจจะอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ยังไงก็อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะคะ
ป.ล.มีใครสนใจเสนอธีมให้เราวาดให้ไหมคะ?
ความคิดเห็น