The New Eden สงครามเทวทูตแห่งสวนศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 The Power (rewrite)

บทที่ 2 The Power

 

      มันคือหน้าที่ของเรามาโดยตลอด เข้าต่อสู้ ทำลาย ปกป้อง อำนาจมืดที่แผ่ขยายขึ้นมายังโลกมนุษย์ แต่พลังของเรายังน้อยเกินกว่าจะรับมือได้ 

     'เกเบรียล'หนึ่งในเจ็ดอัครเทวทูตได้เคยพยายามปลดปล่อย 'แมมมอน' แต่ถูกขัดขวางไว้ก่อน เกเบรียลได้หายสาบสูญไปนับแต่ตอนนั้น นั่นทำให้เราตระหนักได้ว่าสิ่งที่ต้องระวังนั้นไม่ได้มีแต่เบื้องล่างเท่านั้น พลังของเราต่อกรกับเทวาชั้นสูงไม่ได้ แต่พลังของ 'ผู้ขี่ม้าปริศนาสี่คน' สามารถทำได้

 

      "ขอเชิญ คาระ ฮาร์ทมาน ม.ปลาย ปีสองห้องสองที่ห้องพักครูด้วยค่ะ" เสียงประกาศจากลำโพงที่ติดอยู่บนกำแพงสูงขึ้นไปเกือบถึงเพดานได้เรียกตัวคาระซึ่งอยู่ในห้องเรียน

 

      "คาระ ให้ฉันไปด้วยมั้ย"เซตถาม

      "ไม่ต้องหรอก"  

 

      เมื่อเขาเดินออกจากห้องเรียนก็มุ่งตรงสู่ห้องพักครูทันที แม้ว่าความเจ็บปวดจากแผลฟกช้ำตามร่างกายจะรบกวนการเดินก็ตาม 

 

      "ข้าไม่คิดว่าเจ้าต้องการทดสอบผลของการฝึกขนาดนั้น" ฟาเรนไฮต์ที่เดินข้างๆ คาระกล่าวขึ้น โดยที่เขาไม่รู้มาก่อน 

     

      "เหวอ!...ฉันไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอก แต่พวกนั้นเริ่มก่อน"

      "เข้าโรงพยาบาลสามจากห้าคน"

      "สมควรแล้วนี" 

 

      เมื่อเขาพูดจบ เธอเดินตัดมาขวางข้างหน้าเขาในทันที 

 

      "คาระ เจ้าทำไปเพราะอะไรกันแน่" เธอถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง

      "พูดไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดีล่ะน่ะ"

      "เจ้าดูถูกข้านะ คาระ แต่จะไม่บอกข้าหน่อยหรอ"

      "..." คาระไม่ได้ตอบคำถามเธอ

      "ไม่เป็นไร แต่คาระ มนุษย์นั้นมีวิธีที่ทำให้คนอื่นเข้าใจสิ่งที่ตัวเองต้องการหลายวิธี แต่วิธีที่ดีที่สุดคือ การสื่อสารด้วยวาจา" 

      "ฉันเข้าใจเรื่องนั้นดี แต่" ก่อนที่เขาจะพูดจบ บานประตูห้องพักครูได้ถูกเลื่อนเปิดออก 

       ครูคนหนึ่งที่เปิดประตูนั้นมองคาระครู่หนึ่งก่อนเดินออกมา ฟาเรนไฮต์ก็หายวับไปในทันที

 

      "เชิญจ้ะ" เธอพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

      "ครับ" 

   

      เมื่อเขาเดินเข้ามาภายในห้องพักครู ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา ครูหลายคนในห้องทราบถึงเหตุผลการมาที่นี่ดี คาระจึงรีบเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งคนที่นั่งตรงนั้นได้นั่งรอการมาอยู่แล้ว 'ครูประจำชั้น' เธอเป็นครูสาวที่ค่อนข้างสวยพอสมควรและพึ่งเข้ามาใหม่ในปีการศึกษานี้ ผมสีน้ำตาลสั้นใส่แว่นกรอบสี่เหลี่ยมตัวเล็กบอบบาง 

 

      "สวัสดีจ้ะ คาระ ฮาร์ทมาน" เธอทักทาย

      "สวัสดีครับ ครูฟิล์ม" 

      "คาระ ที่ครูเรียกมาเพราะอยากจะทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานน่ะ เล่าให้ฟังจะได้ไหม" 

      "ครับ พวกห้องหนึ่ง มาหาเรื่องผมที่หลังโรงเรียนก่อนก็เท่านั้นแหละครับ" 

      "ทำไมพวกเค้าต้องมาหาเรื่องล่ะ"

      "อยากตายมั้งครับ" คาระตอบเล่นเพราะรู้สึกผ่อนคลายกว่าที่คิด แต่ทั้งห้องพักครูกลับเงียบสงบทุกสายตาต่างจ้องมาที่เขา "ล้อเล่นน่ะครับ"

      "อ่า จ้ะ ตอนนั้นพวกเขากำลังทำอะไรอยู่หรอ แล้วเธอไปทำอะไรล่ะจ๊ะ" เธอถามต่อ

      "ผมก็แค่ไปเดินเล่น ส่วนพวกเขาก็ไม่ทราบครับ"

      "มีคนอื่นอีกมั้ยจ๊ะ" เธอถามด้วยท่าทีปกติของเธอ

      "ไม่ มี ครับ"คาระเริ่มหวั่นไหวเล็กน้อย

      "อืม นั่นสินะ" เธอถอดแว่นออกและพับขาแว่นวางไว้บนโต๊ะ "ไปเดินเล่นกันมั้ยจ๊ะ" 

 

      เมื่อเธอถอดแว่นผมก็รู้สึกว่าไม่สามารถหลอกสายตาของเธอได้อีกต่อไป 

 

      "ครับ" เขาไม่สามารถปฏิเสธได้

 

      เธอเดินจนขึ้นไปที่โรงยิมของโรงเรียนและนั่งลงบนสแตนด์ เวลานี้ยังไม่มีใครใช้โรงยิมมันจึงเงียบสงบ 

 

      "มานั่งตรงนี้สิจ๊ะ" เธอตบที่นั่งที่ถัดจากที่เธอนั่งไปหนึ่งที่

      "ครับ" คาระเดินไปนั่งตรงนั้น

      "คาระ ครูไม่รู้ว่าเธอจะรู้หรือไม่ว่า หลังโรงเรียนตอนมีเหตุทะเลาะวิวาท 'เฟส' ก็อยู่นั่นด้วยน่ะ"

      "ผมก็พึ่งรู้นี่ล่ะครับ" คาระพยายามทำเสียงให้เป็นธรรมชาติ

      "คาระ ที่ครูไม่รู้ก็เหลือแต่เหตุผลที่เธอต้องโกรธขนาดนั้นนะจ๊ะ" 

 

      เมื่อเขาได้ฟังประโยคนั้นก็พูดอะไรไม่ออกเพราะสิ่งที่พยายามปิดบังมันสูญเปล่า

 

      "ครับ เมื่อวานผมไปเดินเล่นหลังโรงเรียนและผมก็พบพวกห้องหนึ่งกับเฟสยืนโต้เถียงกัน ผมจึงพยายามเลี่ยงไปทางอื่นแต่กลับได้ยินเฟสพูดว่า'เธอไม่ได้ชอบฉันจริงๆหรอ' นั่นทำให้ผมสนใจขึ้นมาน่ะครับ"

      "อืม เรื่องหลักของวัยรุ่นสินะ" เธอพูดด้วยความตื่นเต้น

      "แต่พวกห้องหนึ่งกลับหัวเราะกับคำถามที่เธอถามด้วยความหวัง"

    

       "หมายความว่าไงจ๊ะ" เธอเริ่มสงสัย

      "ฉันแค่จะทดสอบดูว่าจะจีบเธอติดไหมแค่นั้นเอง ก็เธอชอบคิดว่าตังเองดีกว่าคนอื่น หักอกผู้ชายตั้งหลายคนเลยอยากลองเล่นกับเธอ นั่นคือสิ่งที่พวกนั้นตอบเธอ"

      "หวา ใจร้ายจัง"

      "ตอนที่พวกนั้นกำลังเดินกลับก็ได้เห็นผมพอดี พวกนั้นมันเลยขู่ผมว่าห้ามบอกใคร ผมเลยส่งพวกมันไปนอนวัดพื้นน่ะครับ"

       "สุดยอดอย่างกับพระเอกในหนังเลยแน่ะ" เธอปรบมือให้ผมเบาๆ

      "ผมก็คงผิดจริงเรื่องทะเลาะวิวาทล่ะครับ" 

      "ช้าก่อนจ้ะ ทางฝ่ายปกครองต้องไต่สวนอีกทีล่ะจ้ะ ครูจะช่วยเธอสุดความสามรถเลยจ้ะ" ถึงตอนถอดแว่นตาของเธอจะดูเหมือนนักฆ่าแต่ตอนนี้ก็ดูเหมือนเด็กที่ได้มาสวนสนุกล่ะนะ 

 

      ระหว่างที่เขาเดินกลับห้องเรียน ก่อนนั้นแวะได้เข้าห้องน้ำ เมื่อวานถือว่าโชคดีด้วยเช่นกันที่ฟาเรนไฮต์ได้ฝึกการต่อสู้แบบต่างๆให้ ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้น จิตใจด้วยเช่นกันทั้ง วิ่ง ดันพื้น ฝึกฟันดาบ ต่อสู้มือเปล่า ใช้อาวุธแบบต่างๆ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาหนึ่งเดือนกว่าจนกระทั่งเกิดมีเรื่องเมื่อวานขึ้น คาระจึงได้ใช้ทักษะที่ฝึกจริงๆ ซึ่งแน่นอนฟาเรนไฮต์ไม่ชอบใจเท่าไรจึงเพิ่มการฝึกให้หนักขึ้น

 

       ฮืออ ซิก ซิก ฮืออ

 

       เอ๋? เดี๋ยว! เสียงสะอื้น จากไหน ห้องน้ำหญิงหรอ ในช่วงเวลาเรียนแบบนี้เนียนะ จะมีใครมาร้องไห้ในห้องน้ำกัน  เสียงชัดขนาดนี้ จะไปดูดีไหมเนีย กลับห้องเรียนดีกว่า อย่าไปสนเลย

 

      "ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว"

 

       คาระรีบปีนออกนอกหน้าต่างที่อยู่ในห้องน้ำ หน้าต่างนี้อยู่ห่างจากหน้าต่างห้องน้ำหญิงเล็กน้อยซึ่งมีทางเดินเล็กๆเชื่อมต่อกันตลอดทุกชั้นของตึกเรียน ที่ไม่เข้าทางหน้าประตูดีๆก็เพราะกลัวว่าจะมีคนมาเห็นเข้า

 

      "ให้ตายเถอะ กลับไปเข้าทางประตูทันไหมเนีย" คาระมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหาที่วางเท้า แต่ที่เห็นคือภาพพื้นเบื้องล่างพื้นคอนกรีตสีเทาและพื้นปูนที่ยื่นออกจากตัวตึกพอแค่วางเท้าได้ เขาจึงค่อยๆส่งตัวเองออกไปนอกหน้าต่างอย่างระมัดระวัง 

     เมื่อออกมาได้ทั้งตัว ลมที่ปะทะกับร่างกายเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น นั่นทำให้เขาเริ่มที่จะก้าวขาไม่ออก หากพลาดไปแม้แต่นิดเดียวนั่นหมายถึงชีวิต 

 

      "ใครก็ได้ ขอร้องล่ะ" เสียงนั้นลอดออกมาจากหน้าต่างห้องน้ำหญิง

      เสียงที่คุ้นหูนั้น ทำให้คาระฝืนใจที่จะค่อยๆก้าวขาออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในที่สุดหน้าต่างห้องน้ำหญิงก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้นเขาจึงค่อยๆเลื่อนบานหน้าต่างให้เปิดออกและส่งตัวขึ้นไปบนขอบหน้าต่างเพื่อเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเท้าได้เหยียบลงพื้นห้องน้ำทุกอย่างได้เงียบสนิทลงเหลือเพียงแต่เสียงลมหายใจของตัวเขาเอง 
 

 

      วูบบ!!

 

      ฝุ่นละอองสีดำลอยผ่านหน้าของเขาไป หมอกควันสีดำสนิทราวกับจะดูดกลืนแม้กระทั่งแสงสว่างลอยต่ำๆอยู่ทั่วพื้นห้องน้ำ ณ ที่กลางห้องน้ำนั้นมีกลุ่มหมอกสีดำที่ลอยสูงและหมุนวนเหมือนพายุ 
 

 

      "เอ๋ !?" เขาเผลออุทานออกไป

 

      ทันใดนั้นหมอกที่หมุนวนก็หยุดนิ่งลงราวกับทุกสิ่งได้ถูกหยุดอยู่กับที่ 
 

 

      นี่มันคืออะไรกันล่ะเนีย!? 

 

      ตูมมมม!!!

 

      หมอกนั้นได้ระเบิดออกกระจายหายไปเผยให้เห็นร่างเกราะเหล็กสีดำสนิทพร้อมกับผ้าคลุมสีดำที่ขาดรุ่งริ่งโบกสะบัดอย่างดุดัน 

 

      เพล้ง!!

 

      ในช่วงเสี้ยววินาทีนั้น ร่างของคาระได้ถูกซัดกระเด็นออกนอกหน้าต่างห้องน้ำออกมาพร้อมกับเศษกระจกที่แตกละเอียดคล้ายกับเม็ดทรายลอยอยู่รอบตัว เมื่อแสงตกกระทบมันได้ส่องแสงประกายระยิบระยับ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนแรงโน้มถ่วงจะดึงผมลงสู่เบื้องล่าง
 

 

      "ฟาเรนฮาาาาาย!"