คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RyuJin - RyuSei [ 1 ] [[ กำเนิดเทพบุตร 1 ]]
ตอนที่ 1 : RyuJin - RyuSei [ 1 ] [[ กำเนิดเทพบุตร 1 ]]
เมื่อหลายพันปีมาแล้ว..มีตำนานโบราณเล่าขานกันว่า….บนสรวงสวรรค์เบื้องบนนั้น มีเทวีที่งดงามมาก นามว่า ชินจู พระนางนั้นงดงามทั้งรูปโฉม กิริยาวาจา อีกทั้งยังสง่างามราวกับนางพญา สมชื่อชินจู ที่แปลว่า ไข่มุก เปรียบดั่งไข่มุกแห่งสรวงสวรรค์นั่นเอง พระนางชินจูได้ให้กำเนิด พระโอรสแฝดสองพระองค์
องค์พี่ นามว่า ริวจิน มีเส้นผมสีขาวสะอาดดุจหิมะ ดวงเนตรสีทองดุจอำพัน ครั้นประสูติก็มีเสียงดนตรีบรรเลงเพลงไพเราะเสนาะหู ท้องนภาสดใสสว่างเจิดจ้า
องค์น้อง นามว่า ริวเซ มีเส้นผมสีดำเงางามดุจเส้นไหม ดวงเนตรสีเงินดุจเหล็กกล้า ครั้นประสูติกลับมีเสียงกัมปนาทสนั่นทั้งสามแดน คือ สวรรค์ โลกมนุษย์และใต้พิภพ เป็นที่น่าแปลกใจแก่เหล่าเทพยิ่งนัก
...................................................
กาลเวลาล่วงเลยไปถึงสิบห้าปี จากพระโอรสองค์น้อยมาเป็นเทพหนุ่มรูปงาม จนร่ำลือไปทั่วสรวงสวรรค์
ริวจิน เติบโตขึ้นมาพร้อมกับความรักจากเหล่าเทพ เพราะอุปนิสัยที่ดีงาม อ่อนโยน มีเมตตา และเฉลียวฉลาด พระองค์ทรงสง่างาม มีเส้นผมสีขาวยาวสลวยถึงกลางหลัง สวมมงกุฎรัดเกล้าสีทองประดับด้วยเพชรงามตา อีกทั้งยังสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์เนื้อละเอียด
ส่วนริวเซ นั้นเติบโตมาพร้อมกับความเกลียดชังจากเหล่าเทพ เพราะอุปนิสัยที่ก้าวร้าว แม้ว่าพระองค์จะทรงสง่างามเหมือนเช่นพระเชษฐาก็ตามที พระองค์ทรงมีเส้นผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง สวมมงกุฎรัดเกล้าสีเงินประดับด้วยหินสีนิล สวมชุดด้วยผ้าเนื้อหยาบสีดำดูลึกลับน่าเกรงขาม
ทว่า..เทพบุตรสองพระองค์นี้ ต่างก็ได้รับความรักจากพระนางชินจูเท่าๆกัน จึงรักใคร่ปรองดองมิเคยทะเลาะเบาะแว้งแม้แต่ครั้งเดียว จนกระทั่ง......ทุกๆสิบห้าปีบนสรวงสวรรค์ จะมีการจัดเทศกาล "เท็นชิโนะ โอโดะ" ซึ่งมีการเลี้ยงฉลองด้วยอาหารต่างๆมากมาย และมีการร่ายรำของเหล่าเทพธิดา อีกทั้ง ยังมีการแข่งกีฬา "เท็นชิโนะ" ซึ่งเป็นที่นิยมกันอย่างมาก โดยให้เทพได้ต่อสู้ประชันกันในลานกว้างที่จัดขึ้น ผู้ชนะจะได้รับตำแหน่งเทพผู้ยิ่งใหญ่มีอำนาจรองจากประมุขแห่งเทพยาวนานถึงสิบห้าปี ซึ่งปีนี้ ริวจิน กับ ริวเซ ก็ได้รับเชิญให้ไปงานเทศกาลในครั้งนี้ด้วย
...................................................
ริวจินกำลังนั่งดีดพิณอยู่บริเวณระเบียงริมตำหนัก เถาดอกไม้ที่เลื้อยตามรั้วระเบียงต่างไหวระริก ราวกับกำลังประสานท่วงทำนองที่ริวจินกำลังบรรเลงอยู่ในขณะนี้
"ริวจิน เจ้าว่าข้าบอกรักชินเทกิดีมั้ย"
สุรเสียงของเทพหนุ่มรูปงามนาม ริวเซ เอื้อนเอ่ยถามพระเชษฐา ริวจินหยุดดีดพิณพลางทอดเนตรมองพระอนุชาที่อยู่ไม่ห่างจากพระองค์มากนัก
"ถ้าเจ้ารักนาง เจ้าก็บอกนางไปสิ วันงานเทศกาลเท็นชิโนะ โอโดะ อย่างไรล่ะ นางคงมาด้วย"
ริวจินตอบพลางดีดพิณต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ….ชินเทกิ.. เทพธิดา ผู้งดงาม เป็นที่หมายปองแก่เหล่าเทพทั้งหลาย ว่ากันว่า นางมีเส้นผมสีน้ำตาลยาวเงางามประดุจไหม ดวงเนตรสีน้ำตาลวาววับดุจอัญมณีล้ำค่า แต่เอาเถอะ..ทั้งเขาและริวเซก็ยังไม่เคยได้เห็นนาง ได้ฟังแต่คำร่ำลือเท่านั้น หากแต่ว่าก็สามารถทำให้ริวเซหลงใหล แม้ยังไม่เคยได้ยลโฉมนางจริงๆเลยก็ตาม
...................................................
วันงานเทศกาลเท็นชิโนะ โอโดะ เทพมากมายพากันไปร่วมฉลองสังสรรค์กันตามประสา พากันสนทนาถึงเรื่องเทพผู้ยิ่งใหญ่ว่าในปีนี้จะเป็นผู้ใดที่ได้รับตำแหน่งไประหว่างรอการแข่งขันที่จะเริ่มในอีกไม่ช้า ทันทีที่ริวจินกับริวเซไปถึง เหล่าเทพก็พากันให้ความสนใจ…ใครเล่าจะไม่สนใจ เทพพี่น้องที่เหมือนกันราวกับส่องกระจก..หากแต่อุปนิสัยช่างแตกต่างกันราวขาวกับดำตามสีผมของแต่ละพระองค์ เทพชราผู้หนึ่งรีบฝ่าเหล่าเทพที่ยืนจับจ้องมองดูพลางเข้าไปหาเทพหนุ่มรูปงามสองพระองค์ พร้อมไม้เท้าในมือถึงสองด้าม
"ท่านริวจิน ท่านริวเซ ข้ามีของขวัญพิเศษมามอบให้"
เทพชราพูดพลางส่งไม้เท้าด้ามสีขาวให้ริวจิน และส่งไม้เท้าด้ามสีดำให้ริวเซ เทพพี่น้องทั้งสอง รับไม้เท้านั้นมาถือไว้ในมืออย่างฉงน
"ข้าสงสัยว่า ไม้เท้านี้พิเศษตรงไหนกัน ท่านถึงได้นำมันมามอบให้กับข้า…"
ริวจินเอื้อนเอ่ยถามอย่างสงสัย เทพชราแย้มริมฝีปากเล็กน้อยพลางตอบไป
"ไม้เท้านี้หาใช่ไม้เท้าธรรมดา หากท่านโยนมันขึ้นไปในอากาศ มันจะกลายเป็นมังกรพาหนะผู้ซื่อสัตย์ของท่าน คงเข้าใจแล้วสินะว่ามันพิเศษตรงไหน"
พูดจบเทพชราก็เดินออกไป ริวจินและริวเซมองไม้เท้าในมือ จริงหรือที่ว่ามันจะกลายเป็นมังกร !!!! เอาเถอะไม่ได้เห็นกับตา ใครจะไปเชื่อ เทพหนุ่มทั้งสองหาได้ใส่ใจไม้เท้าในมือเสียเท่าไร แต่ก็ถือมันขณะที่เดินชมงานเทศกาลไปด้วย.. มีเทพธิดามากมายที่มาร่วมงานดูสะสวยทั้งหน้าตา เครื่องประดับที่สวมใส่ทับอาภรณ์ เทพหนุ่มที่มาก็ใช่ย่อย ดูสง่างามไม่แพ้กัน บ้างก็สังสรรค์อยู่ที่โต๊ะอาหาร บ้างก็เดินไปที่ลานกว้างเพื่อรอชมการแข่งขัน ไม่นานนัก เสียงเฮโลที่ลานกว้างก็เริ่มดังขึ้น การแข่งกีฬา เท็นชิโนะ คงเริ่มขึ้นแล้ว...
...................................................
เหล่าเทพมากมายนั่งรายล้อมรอบบริเวณลานกว้างพลางทอดเนตรดู ยาโตะ เทพหนุ่มผู้ครองตำแหน่งเทพผู้ยิ่งใหญ่ครั้งที่แล้ว….เขามีร่างกายใหญ่โต ผมสีเทายาวถึงกลางหลังถูกมัดรวบด้วยเชือกที่ทำจากดิ้นทอง กำลังสู้กับเทพร่างเล็กบนอาชาอยู่กลางลานนั้น
ริวจินเดินนำริวเซไปยังอาสน์ว่างๆที่เหลืออยู่ในระหว่างชมการประลอง สตรีที่นั่งถัดไปหาใช่ผู้ใด นางคือ ชินเทกิ เทพธิดาผู้เป็นที่หมายปองของเหล่าเทพนั่นเอง ชินเทกิหันมาสบเนตรริวจินที่นั่งข้างๆ ไม่ต้องมีใครบอกกล่าวก็ทราบได้ทันทีว่าสองเทพนี้คือผู้ใด...เพราะลักษณะท่าทางที่ชัดเจนทั้งสีผม สีตาและกิริยาต่างๆตามที่เขาร่ำลือกัน ดวงเนตรสีน้ำตาลจดจ้องบุรุษรูปงามราวกับปรารถนามาไว้เพื่อครอบครอง เช่นเดียวกับริวเซที่จ้องมองนางไม่ต่างกันเพราะทราบได้ทันทีว่าสตรีผู้นี้คือสตรีที่หมายปอง ความงดงามดั่งที่เขาร่ำลือกันจริงๆ หากแต่ริวจินกลับแย้มโอษฐ์เล็กๆตอบชินเทกิไป โดยไม่มีจิตพิศวาสสักนิดเดียว
"ข้าชนะแล้ว!!!"
ยาโตะเอ่ยเย้ยเทพร่างเล็กที่ตกอาชาไป เสียงเฮกระหึ่มลั่น พลัน เทพร่างใหญ่ก็ตะโกนดังทั่วลาน
"ข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ มีผู้ใดกล้าสู้กับข้าบ้าง หากไม่มี ข้าก็จะได้ครอบครองชินเทกิสมใจ"
ริวเซนิ่งไป…อะไรกัน การประลองครั้งนี้..ใช้ชินเทกิเป็นของพนันด้วยอย่างนั้นหรือ… วันนี้เขาจะบอกรักนาง ถ้านางถูกยาโตะครอบครองคงไม่ดีแน่ เขาขยับกายจะลุกขึ้น ทว่า ริวจินกลับลุกขึ้นก่อน...
"ช้าก่อน.... ข้าขอประลองกับเจ้า!!!..."
เหล่าเทพต่างฮือฮา อะไรกัน !!!!! ริวจินหมายปองชินเทกิอยู่เหมือนกันอย่างนั้นหรือ…เทพหนุ่มผู้พี่กำลังทอดเนตรมองยาโตะผู้เก่งกาจ ได้ข่าวร่ำลือมานานแล้วว่า เทพผู้นี้เป็นผู้ที่ชนะเลิศในการแข่งขันเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว จึงสามารถครองตำแหน่งเทพผู้ยิ่งใหญ่ หากเขาชนะเทพทรนงผู้นี้ได้ คงง่ายที่จะท้าริวเซลงมาประชัน ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาจะได้แกล้งทำเป็นแพ้ พระอนุชาก็จะได้สมหวังกับชินเทกิเสียที ริวจินคิดพลางแย้มโอษฐ์ให้ริวเซ หากแต่ริวเซกลับหาได้คิดอย่างริวจินไม่ ในอกร้อนรุ่มดั่งเพลิงมาแผดเผา ...ริวจิน เจ้าคนตีสองหน้า เจ้าคิดครอบครองนางไว้แต่เพียงผู้เดียว ..!!!
...................................................
เหล่าเทพกำลังฮือฮากันทั่วลานเมื่อเห็นริวจินหยิบไม้เท้าสีขาวของตนและดาบเล่มยาวที่ทางงานจัดเตรียมไว้ใช้สำหรับต่อสู้พลางย่างก้าวเดินออกไปประจันหน้ากับยาโตะราวกับไม่เกรงกลัวสิ่งใด หากแต่ในใจริวจินนั้นก็หวั่นอยู่บ้างเหมือนกัน เทพร่างใหญ่ทอดเนตรมองริวจินอย่างขบขัน..ดูร่างช่างอรชรอ้อนแอ้นราวกับสตรี นี่หรือจะมาต่อตีกับข้า
"เจ้าเด็กน้อย..เจ้าคิดดีแล้วหรือที่จะมาประลองฝีมือกับข้า.. เจ้ารู้มั้ยว่าข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในสรวงสวรรค์มานานถึงสิบห้าปี"
ยาโตะเย้ยหยันริวจิน เทพหนุ่มทอดเนตรสีทองจับจ้องเทพร่างใหญ่อย่างไม่สะทกสะท้าน
"คงจะแค่สิบห้าปีเท่านั้นล่ะ…ถ้าข้าคิดไม่ดีคงไม่มายืนตรงหน้าท่านเยี่ยงนี้หรอก"
ริวจินเอ่ยตอบฉะฉาน ดวงเนตรสีทองทอประกายอย่างมั่นใจพอสมควร
"ก็ดี… ถ้าอย่างนั้น มาเริ่มกันเลยดีกว่า กติกาเจ้าคงรู้.. สู้กันบนพาหนะอะไรก็ได้ ไหนล่ะ พาหนะของเจ้า อย่าบอกนะว่ามาตัวเปล่า ฮ่าๆๆ"
เทพร่างใหญ่เอ่ยพลางหัวเราะก่อนจะกระโจนขึ้นขี่อาชาของตน นั่นสินะ.....ริวจินตรึกตรองดู เขาไม่มีพาหนะเลย ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เขาก็เหลือบไปมองไม้เท้าสีขาวในมือของตน ก่อนจะแย้มริมฝีปากอย่างมีเลศนัย
"ไม่ลองก็ไม่รู้"
พลัน เทพหนุ่มก็โยนไม้เท้าขึ้นไปในอากาศ บังเกิดเสียงกัมปนาท...เปรี้ยงงง!!!!...อสุนีบาตฟาดลงมายังไม้เท้านั้น พลันเกิดควันสีขาวฟุ้งตลบ ไม้เท้าสีขาวก็กลับกลายเป็นมังกรร่างใหญ่ สีขาวสะอาด เกล็ดของมันใสเหลือบมุก มีดวงตา เขา และหนวดยาวสีทอง มันกำลังเหาะอยู่กลางอากาศก่อนจะลงมาสยบแนบนิ่งใกล้ๆกับริวจิน ท่ามกลางความตกใจของเหล่าเทพทั่วลาน
"ข้าขอสู้กับท่านด้วยมังกรตัวนี้ละกัน"
ริวจินเอ่ยพลางจะขึ้นไปขี่ยังมังกรร่างใหญ่ ในใจแอบหวาดเกรงมังกรสีขาวตัวนี้อยู่เหมือนกัน…หากแต่ก็ตัดสินใจขึ้นไปขี่จนได้ ท่ามกลางความอัศจรรย์ใจของเหล่าเทพ ต่างจากยาโตะที่มีสีหน้าหวาดเกรงเทพหนุ่มร่างน้อยผู้นี้ขึ้นมาเสียแล้ว หากแต่ว่าชาติบุรุษพูดคำไหนคำนั้น จะสู้ก็ควรสู้ หากผิดคำพูดคงไม่เหมาะเป็นแน่
"เริ่ม!!!..."
พลัน อาชาสีขาวของยาโตะก็กระโจนทะยานตรงเข้าไปทันทีทันใด เทพร่างใหญ่คว้าหลาวขึ้นมาพุ่งใส่คู่ต่อสู้ทันที มังกรสีขาวฉวัดเฉวียนหลบเบี่ยงได้ไม่ยากอีกทั้งยังตวัดหลาวด้วยหาง จนหลาวนั้นกระเด็นออกไปไกลหลายสิบเมตร ริวจินกำดาบแน่นในตอนนี้ เขาไม่มีจังหวะพอที่จะต่อกรกับเทพผู้นั้นได้..ยาโตะช่างว่องไวเหลือเกิน สมแล้วที่ได้รับตำแหน่งเทพผู้ยิ่งใหญ่ในสวรรค์นานถึงสิบห้า ปี แต่เขาล่ะ แค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่ไม่เคยฝึกหรือใช้อาวุธด้วยซ้ำ แม้หลาวจะถูกพุ่งไปแล้ว หากแต่เทพร่างใหญ่นั้นยังมีหลาวอีกอันที่กำลังพุ่งใส่มาทางเขา ริวจินได้แต่เพียงคอยหลบหลีกเท่านั้น
"เจ้าเด็กบ้านี่..จะหลบไปถึงไหนกันนะ"
ดูเหมือนว่ายาโตะคงจะรำคาญใจอยู่บ้างเช่นกัน ที่ริวจินหาได้สู้กับเขาเสียที เอาแต่หลบหลีกเลี่ยงไปเลี่ยงมาอยู่ได้ ก่อนจะพุ่งหลาวใส่ตรงไปยังเทพหนุ่มอีกครั้งด้วยความเร็ว มังกรสีขาวฟาดหางของมันเข้าใส่หลาวอีกครั้งเช่นกัน แล้วเหาะเข้าไปเสยกับอาชาของยาโตะ….อาชาที่ตื่นกลัวมังกรอยู่แล้ว…พอเห็นมังกรตัวใหญ่พุ่งตรงเข้ามา มันก็ยกขาทั้งสองข้างขึ้นเพื่อหลบเลี่ยง พลัดเอาร่างยาโตะที่ไม่ได้เตรียมตัวร่วงหล่นลงสู่พื้นทันทีอย่างไม่ตั้งใจ
ตุบบบบ!!!!!!!!.....เหล่าเทพทั่วลาน ต่างนิ่งเงียบก่อนที่เสียงเฮโลยินดีจะกระหึ่มดังอีกครั้ง เหมือนกับฝันไป…ริวจินมองเทพร่างใหญ่ที่ร่วงหล่นบนพื้นด้วยความใจหาย…เขาชนะแล้วอย่างนั้นหรือ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยแท้ๆ ริวจินมองดูมังกรสีขาวที่เอี้ยวหัวมาสบดวงเนตรสีทองของเขา ก่อนลูบหลังมันเบาๆ ในใจก็นึกขอบคุณที่ช่วยให้เขาชนะโดยง่าย หากต้องปะฝีมือกันจริงๆ เขาอาจแพ้หมดรูปก็เป็นได้
"เจ้าเก่งจริงๆ ข้าขอยอมแพ้..อีกทั้งพาหนะเจ้าก็วิเศษยิ่งนัก…ช่างคู่ควรกับคนที่มีบุญบารมีเช่นเจ้าแล้ว…"
เทพร่างใหญ่พยุงร่างลุกขึ้นมาเอ่ยชื่นชมริวจินอย่างชายชาตรี.. ริวจินได้แต่แย้มริมฝีปากตอบไปเท่านั้น..เสียงกระหึ่มดังทั่วลานกว้าง เสียงเหล่าเทพต่างเฮโลยินดีกับเทพรูปงาม
"ท่านริวจินเก่งจริงๆ"
"ท่านริวจินได้ชินเทกิไปแล้ว"
เสียงตะโกนของเหล่าเทพ ทำเอาชินเทกิหน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย ในขณะที่ริวเซกลับเคืองแค้น ดวงเนตรสีเงินลุกวาวมองผู้เป็นพระเชษฐาอย่างพิโรธยิ่งนัก ริวจินเงยหน้าทอดเนตรมองพระอนุชาแล้วคิด…เราควรท้าประลองริวเซ แล้วแกล้งแพ้.. คราวนี้..ริวเซก็จะได้ครอบครองชินเทกิสมใจเสียที หากแต่ยังไม่ทันที่ริวจินจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา ริวเซก็ลุกขึ้นพลางเอ่ยเสียงดังลั่นลานว่า
"ข้าขอประลองกับเจ้า..ริวจิน!!!"
...................................................
ทั้งลานเงียบกริบ ชินเทกิมองริวเซที่ยืนข้างกายด้วยความงุนงงยิ่งนัก ไม่ต่างจากเหล่าเทพมากมายและริวจิน เกิดอะไรขึ้น..ทำไมพี่น้องถึงอยากสู้กันเอง!!!
"ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ลงมาสิ"
ริวจินตะโกนตอบไป..ดีเหมือนกัน ไม่ต้องท้าให้เสียเวลา ริวเซคว้าดาบข้างตัวที่จัดไว้ให้อยู่แล้ว ก่อนโยนไม้เท้าสีดำขึ้นไปกลางอากาศโดยไม่รอลงไปยังลานกว้าง เสียงกัมปนาทดังขึ้นทั่วสารทิศ เปรี้ยงงง!!!...อสุนีบาตฟาดลงมายังไม้เท้าสีดำอันนั้น พลันเกิดควันสีดำฟุ้งตลบ ไม้เท้าสีดำก็กลับกลายเป็นมังกรร่างใหญ่ สีดำสนิท เกล็ดของมันดำดุจนิล มีดวงตา เขา และหนวดยาวสีเงิน มันกำลังเหาะอยู่กลางอากาศ
ริวเซกระโดดขึ้นไปขี่บนหลังมังกรพลางเหาะทะยานลงมาหาริวจินอย่างรวดเร็ว ดวงเนตรสีเงินของริวเซวาววับด้วยความโกรธ…ในมือจับดาบไว้แน่นพลางเงื้อขึ้นสุดแรงแล้วฟาดฟันลงไปอย่างว่องไว.. ริวจินตกใจนิดหน่อยเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ขี่มังกรสีขาวหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว
"เจ้า..คนทรยศ!!!"
ริวเซตะโกนลั่น สร้างความฉงนแก่เทพผู้พี่ยิ่งนัก….. เขาเอี้ยวตัวหลบจากการฟาดฟันดาบของริวเซอย่างทันท่วงที
"อะไรของเจ้า...ริวเซ"
"เจ้าคิดครอบครองนางแต่แรก… เจ้าต้องการแย่งชินเทกิไปจากข้า"
ริวเซโวยวายอย่างบ้าคลั่ง…ดวงเนตรสีเงินที่เคยสวยงาม บัดนี้ขุ่นมัวด้วยความโกรธ
"ข้าไม่เคยคิดจะครอบครองชินเทกิ..เจ้าเข้าใจผิดแล้ว"
ริวจินพยายามอธิบาย หากแต่ริวเซดูจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเสียแล้ว
"ข้าไม่เชื่อ วันนี้เจ้ากับข้ามาสู้ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย"
เสียงดาบที่ริวเซฟาดฟัน เกิดเสียงดังในอากาศจนน่าใจหาย.. ริวจินได้แต่หลบเลี่ยงไปมาเท่านั้น เอาอย่างไรดีล่ะ จะให้สู้กับพระอนุชาอย่างนั้นหรือ…ริวจินคิดพลางมองริวเซที่พุ่งตรงเข้ามา มังกรสีขาวก็คอยปกป้องผู้เป็นนายสุดชีวิต มันพยายามเหาะหลบไปมา ท่ามกลางความตื่นตระหนกของเหล่าเทพทั่วลาน เอาก็เอา…หาก ริวเซต้องการเช่นนั้น ….ริวจินจับดาบในมือให้กระชับ ขณะที่ริวเซเงื้อดาบอีกครั้ง
แคร้งงง!!!….. เสียงดาบกระทบกันครั้งแรกในการประลองระหว่างริวจินกับริวเซ เทพผู้พี่รับดาบของเทพผู้น้องเอาไว้ แล้วพยายามสะบัดมันออกไป….. แรงเยอะชะมัด…ริวจินดันดาบที่ริวเซดันเข้ามาให้ออกห่างจากตัวได้สำเร็จ.. ก็ขี่มังกรสีขาวขึ้นสู่เบื้องบนท้องฟ้า….ริวเซไม่ลดละขี่ตามขึ้นไปทันที
"เจ้าจะหนีไปไหน"
ริวเซตะโกนโวยวายขี่มังกรดักหน้าแล้วพุ่งดาบเข้าไปเฉียดกายริวจินนิดเดียว เส้นผมสีขาวขาดร่วงสี่ถึงห้าเส้น…
"ข้าไม่อยากต่อสู้กับเจ้า...ริวเซ"
ริวจินตะโกนลั่น หากแต่ริวเซก็ยังไม่ฟัง
"ไอ้คนขี้ขลาด!!!"
ริวเซฟาดดาบใส่ร่างพระเชษฐา ริวจินรับไว้ได้ทัน… ดวงเนตรสีเงินจดจ้องดวงเนตรสีทองอย่างแข็งกร้าว… จะให้สู้ด้วยได้อย่างไร ในเมื่อริวเซเป็นพระอนุชา เพียงแค่รับมือเท่านั้นก็พอ ริวจินคิด…. พลางขี่มังกรสีขาวเหาะขึ้นไปอีก
"คราวนี้ล่ะ"
ริวเซตะโกนกึกก้องทั่วฟ้า เงื้อดาบขึ้นมาอีกครั้ง ริวจินเตรียมตั้งท่ารับมือ… ทว่า ริวเซไม่ได้ต้องการแทง แต่กลับตวัดดาบในมือของริวจินออกไป ริวจินจะคว้าดาบไว้หากแต่ไม่ทัน ดาบหลุดกระเด็น…ร่วงหล่นสู่พื้นเบื้องล่าง ริวเซใช้จังหวะนี้ขี่มังกรเสยเข้าไปหาพระเชษฐาอย่างรวดเร็ว
ซวบบบบ!!!…… ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีเสียงอะไรดังในตอนนี้เลย เขาสีเงินของมังกรที่ริวเซขี่เสียบทะลุอกของริวจิน
"อั่ก….."
โลหิตสีแดงไหลออกจากริมฝีปากของริวจิน สีหน้านั้นแสดงความเจ็บปวด โลหิตมากมายไหลลงมาตามเขาสีเงินก่อนที่มังกรสีดำจะสะบัดร่างริวจินหลุดออกจากเขาของมัน
"กรี๊ดดดด!!!"
"เฮ้ยย!!!.."
เสียงวี้ดว้ายของเหล่าเทพมากมายต่างฮือฮา เมื่อร่างของริวจินร่วงหล่นลงมาจากเบื้องบน กระทบกับพื้นเบื้องล่างเสียงดังสนั่น
ตุบบบบ!!!!!! …ร่างเทพหนุ่มนอนแน่นิ่ง ดวงเนตรสีทองหรี่มองดูพระอนุชาที่ขี่มังกรลงมา ก่อนจะสำลักเลือดในลำคอออกมาจนไหลเปื้อนเปรอะพื้น แล้วสิ้นใจตรงนั้น…….
ความคิดเห็น