[ Fic SJ Yaoi ] • If You Love Me • ( BumHyuk )

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ถ้าเธอรักฉัน...

ฮร่า~ อันนี้ก็แต่งไว้นานแล้วเช่นกัน
อยากเอาฟิกที่ตัวเองแต่งมารวมในนี้ให้มันครบๆ
เดี๋ยวจะทะยอยลงเรื่องอื่นมาอีกเรื่อยๆ

หวังว่าคนที่อ่านฟิกเรื่องนี้ จะได้รับความสุขไม่มากก็น้อยจากคู่นี้ติดไม้ติดมือไปนะคะ *ยิ้ม

เนื้อเรื่อง

TITLE :: If You Love Me

COMPLE :: Kibum x Hyukjae

STORY BY :: Tachibazaki

===================================

เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสเหมือนทุกวัน...

แต่ไม่เหมือนทุกวัน...

วันนี้ทั้ง 13 คนมีถ่ายแบบของ IVY ด้วยกัน นานๆจะได้ทำงานแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันสักทีเลยทำให้บรรยากาศวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษ
แต่ก็ไม่คึกคักสำหรับทุกคนหรอก...

ในเมื่อลีฮยอกแจเลือกที่จะนั่งติดริมหน้าต่างของเบาะหลังสุดเพื่อคิดอะไรเงียบๆคนเดียว...

ภาพที่คิม คิบอม ยืนกอด ลี ทงเฮ เมื่อคืนนั้น มันลบออกไปจากหัวเค้าไม่ได้ซักที..

"เป็นอะไรรึป่าวฮยอกแจ หน้าตานายดูไม่ค่อยดีเลย" ซองมินเข้ามานั่งข้างๆแล้วถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้ทุกคนหน้าตามีความสุขมากๆ ซึ่งขัดกับสีหน้าอมทุกข์ของฮยอกแจอย่างชัดเจนจนสังเกตได้ง่าย

"ไม่เป็นอะไรหรอก ชั้นก็แค่..มีเรื่องที่ต้องคิด" ฮยอกแจตอบแล้วหลับตาลง...

เค้าลังเลใจมาตลอดกับการเลือกที่จะตัดใจจากใครคนนึง
ตัดใจจากคิบอม...

หลังจากรู้ใจตัวเองเค้าก็หลบหน้าคิบอมมาตลอด พยายามหลีกเลี่ยงกิจกรรมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้เพื่อลดการเผชิญหน้ากัน เพราะรู้ดีว่าจริงๆแล้วคิบอมไม่ได้ใจตรงกับตัวเอง

แต่รู้สึกว่าทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ในเมื่อร่างกายไม่ค่อยทำทำตามการสั่งงานจากสมอง...
แต่เลือกที่จะทำตามหัวใจแทน...

ภาพที่เห็นเมื่อคืน มันเป็นสิ่งที่เค้ากลัวมาตลอด
กลัวว่าทงเฮจะรักคิบอม กลัวว่าเค้าสองคนจะใจตรงกัน
ทั้งที่รู้ว่าเค้ารักใคร ทั้งที่รู้...

...........................

...........

รถเคลื่อนที่ออกจากที่เดิมแล้ว แต่ฮยอกแจยังคงหลับตา คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเกิดหลับไปจริงๆ
แต่หลับไปไม่ได้นาน ก็รู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมากระทบที่ไหล่ซ้าย

เมื่อลืมตาขึ้นมามอง จึงรู้ว่าเป็นศีรษะของใครบางคน
คนที่เค้าเพิ่งจะคิดถึงไปเมื่อกี้..

... คิบอมกำลังหลับตาพริ้ม นอนหลับโดยใช้ไหล่ของเค้าเป็นที่พักพิงอย่างสบายใจ ...

ฮยอกแจนึกสงสัยว่าทำไมที่ตรงนี้ถึงไม่เป็นของซองมิน แต่ก็ได้รับคำตอบจากตัวเองเมื่อมองไปยังเบาะด้านหน้า..
หนีไปนั่งกับเจ้าน้องเล็กตัวแสบนั่นเอง...

เป็นครั้งแรก..ที่อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้

ร่างบางยิ้มให้ตัวเองอย่างขมขื่น ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา
กับอีแค่เค้าหลับพิงไหล่ตัวเอง
ใช่..เค้ากำลังหลับ นั่นก็แปลว่าเค้าไม่รู้สึกตัว..

ฮยอกแจไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเลยสักครั้ง
เพราะถ้ามากไปกว่านี้.. ถ้าเค้ารักคิบอมมากกว่านี้..

...........................

.............

.....

เมื่อรถมาถึงจุดหมาย ทุกคนจึงเตรียมตัว จัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะลงจากรถ

"คิบอม ตื่นได้แล้วนะ" ฮยอกแจเขย่าไหล่ร่างสูงอย่างเบามือ แต่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นสักที

"คิบอม ต้องไปทำงานแล้วนะ ทุกคนรออยู่" ร่างบางเรียกชื่อคนข้างตัวอีกครั้ง แต่ผลที่กลับมาคือความเงียบเช่นเคย

แล้วจะทำอย่างไรดี...

"คิบอม ลงมาได้แล้ว นาน...เกินไปแล้วนะ" สุดท้ายทงเฮเลยกลับมาเรียก เพราะทุกคนคงรออยู่ด้านนอก น้ำเสียงของทงเฮเน้นประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ แล้วปฏิกิริยาของคิบอมก็ทำให้ฮยอกแจปวดใจ

"อืม จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ" ร่างสูงลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงแล้วขานตอบกลับไป ขยับตัวที่พิงฮยอกแจมาเป็นท่านั่งปกติแล้วทำท่าจะลุกออกจากรถ

ฮยอกแจเม้นริมฝีปากจนกลายเป็นสีขาวซีด เพื่อเก็บความรู้สึกที่กำลังจะหลั่งไหลออกมาเป็นน้ำตา

แค่เค้าเรียกเบาๆ นายกลับได้ยิน
ทั้งๆที่เค้าอยู่ไกลกว่าชั้น นายกลับได้ยิน

ชั้นอยู่ใกล้นายขนาดนี้...
ทำไมเสียงของชั้นถึงไปไม่ถึงนาย..คิม คิบอม

"พี่ไม่ลงหรอครับ??" คิบอมหันมาถามฮยอกแจ เมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงนั่งนิ่ง

"ก็รอนายนี่ไง ลงไปซักทีซิ" ฮยอกแจขมวดคิ้วใส่ แกล้งทำเป็นหงุดหงิด

คิบอมยิ้มน้อยๆแล้วดึงมือพี่ชายหน้าหวานให้ลงไปพร้อมกัน คนถูกดึงก็ตามไปอย่างง่ายดาย

อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ยคิบอม
นายไม่รู้หรอกเหรอ?? ว่าการทำแบบนี้ มันทำให้อีกคนเจ็บปวดแค่ไหน..
ความใจดีเล็กน้อยของนาย มันทำให้ชั้นเจ็บปวดเสมอ

เจ็บ..ที่รู้ว่านายทำแบบนี้กับชั้นในฐานะอะไร..

การถ่ายแบบวันนี้เน้นแนวสดใสร่าเริง ซึ่งผู้จัดการคิดว่าเหล่าบรรดาลิงหลากสายพันธุ์ทำได้แน่นอน ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว หรืออาจจะร่าเริงเกินคอนเซ็ปไปด้วยซ้ำ
แต่รู้สึกตัวเองจะคิดผิดไปนิด เมื่อใครบางคนกังวลใจจนเก็บสีหน้าทุกข์ใจของตัวเองเอาไว้แทบไม่อยู่

ครั้งที่ 3 แล้วที่ฮยอกแจต้องถ่ายรูปเดี่ยวใหม่อีกครั้ง ด้วยเหตุผลที่ว่า..

"นายยิ้มเหมือนไม่เต็มใจ เหมือนถูกบังคับให้ยิ้มน่ะ" ช่างภาพพูดกับฮยอกแจพร้อมกับชี้ภาพที่เพิ่งถ่ายเสร็จเมื่อกี้ให้เจ้าตัวดู

"ผมจะพยายามครับ ขอใหม่อีกครั้งนะครับ" ฮยอกแจก้มหัวให้กับช่างภาพ คนถูกก้มหัวให้ส่ายหน้าน้อยๆแล้วบอกให้ฮยอกแจถ่ายภาพใหม่อีกครั้ง

"ฮยอกแจ นายไม่ต้องยิ้มแล้วก็ได้ เปลี่ยนเป็นหน้าตาขรึมๆเท่ห์ๆแทน นายทำได้มั๊ย??" ร่างบางพยักหน้ารับคำสั่งใหม่ทันที 

ภาพที่ถ่ายออกมาดูดีกว่าแบบเดิมมาก ฮยอกแจจึงได้พักหลังจากพยายามฝืนยิ้มจนปวดแก้ม

คนที่ถ่ายต่อจากเค้าคือคิบอม ซึ่งเค้าก็เลือกที่จะไม่อยู่ดูคนๆนี้ถ่ายแบบโดยการหลบออกจากสตูไปอย่างเงียบๆ
แต่ก็ไม่พ้นสายตาหนุ่มสายตาไว ไอคิวสูงอย่างคิม คิบอมอยู่ดี...

"พี่จะไปไหน??" คิบอมคว้าข้อมือฮยอกแจไว้ก่อนที่ร่างบางจะเดินพ้นกรอบประตูไป

"เอ่อ....ก็....ไปรับลมแป๊ปนึง เมื่อกี้พี่ทำงานไม่ค่อยดี นายก็เห็นไม่ใช่หรอ" คนถูกจับมือรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆจึงพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม ซึ่งคิบอมก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี

"พี่ช่วยดูผมถ่ายรูปก่อนได้มั๊ย แล้ว...เราค่อยออกไปรับลมพร้อมกันไง" น้องชายยิ้มตาแทบปิดกลับมาให้ ฮยอกแจถอนหายใจเบาๆแล้วยิ้มกลับไป

"อืม ไปดูก็ได้"

ฮยอกแจเดินตามร่างสูงกลับเข้าไปในสตูอย่างเงียบๆ คิบอมเดินแกมวิ่งเข้าไปนั่งตรงฉากที่ถูกจัดไว้เพราะถูกสายตาดุๆของผู้จัดการส่งมาเตือนว่าเค้าเข้าฉากช้าเกินไปแล้ว

ไม่รู้ว่าฮยอกแจคิดไปเองรึป่าว แต่ตลอดการถ่ายรูปเดี่ยวของคิบอม เค้ารู้สึกว่าตัวเองสบตากับผู้ชายคนนี้บ่อยมากเกินไป
คงคิดไปเองนั่นแหละ ก็ตรงที่เค้ายืนอยู่มันอยู่ตรงหน้าคิบอมพอดีนี่นา..

"เอาล่ะคิบอม นายลองคิดถึงเรื่องที่นายมีความสุขที่สุดแล้วยิ้มออกมานะ" ช่างภาพบอกคิบอมพร้อมกับให้สัญญาณในการถ่ายภาพต่อไป

พระเจ้า..ฮยอกแจคนนี้จะคิดเข้าข้างตัวเองซักครั้งได้มั๊ย
ในเมื่อสายตาของเค้าที่มองมาทางผมในเวลานี้ มันหวานซึ้งเหลือเกิน
พร้อมกับรอยยิ้ม...ที่สวยที่สุดในโลก

"โอเค คิบอม ภาพเมื่อกี้ดีมากๆเลย นายไปพักได้" ช่างภาพบอกกับคิบอมอีกครั้ง

คิบอมลุกออกจากฉากแล้วเดินตรงมาทางฮยอกแจ
แต่เรื่องอะไรที่ฮยอกแจจะรอให้ร่างสูงเดินมาหา

ในเมื่อตอนนี้หน้าเค้าแดงจนปิดแทบไม่อยู่แล้ว ////

ฮยอกแจเดินออกจากสตูฯอย่างรีบร้อน เพราะกลัวอีกคนจะตามเค้ามาทัน..

อย่างน้อยก็รอให้หน้าแดงๆของเค้าปกติก่อนเถอะ แล้วค่อยเจอกัน..

"พี่ไม่รอผม" เสียงพูดติดน้อยใจดังมาจากด้านหลัง ฮยอกแจรู้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร แต่ก็ยังเลือกที่จะไม่หันหลังกลับไปมอง

"คือ... " จะบอกอะไรกลับไปได้ คิบอม..นายจะให้ฮยอกแจคนนี้บอกนายเหรอว่า...เป็นเพราะเขินจนทนไม่ไหว จะให้บอกเหรอ ว่าชั้นคนนี้แอบคิดเข้าข้างตัวเองไปแล้ว..

"ผมว่าพี่แปลกไป พี่ชอบหลบหน้าผม ผมไปทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจรึเปล่า" คิบอมใส่คำถามรัวเร็ว แล้วจับคนที่ยืนหันหลังให้ตัวเองกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

"เรื่องนี้เหรอ ที่นายตามพี่ออกมา" ฮยอกนึกน้อยใจ ความคิดที่ว่าคิบอมอยากอยู่กับตนเองตามลำพังถูกลบออกไปจากสมองทันที

เพราะสิ่งที่เราทำอยู่ มันทำให้เค้าลำบากใจ
ที่ตามออกมา..ไม่ใช่เพราะเรื่องของ"เรา" แต่เป็นเรื่องความไม่สบายใจของคิบอม ที่เกิดจากฮยอกแจ...

"ก็ไม่ใช่ทั้งหมด แต่พี่ตอบคำถามผมมาก่อนได้มั๊ย?"

"พี่ปกติทุกอย่าง นายคิดมากไปเอง"

"ไม่ใช่หรอก อย่างตอนนี้ พี่ก็แปลก!! พี่ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ ว่าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้ผมคิดว่าพี่..เกลียดผม" สีหน้าที่เปลี่ยนจากเคร่งเครียดเป็นเศร้าสลดไปอย่างกระทันหันของคิบอมทำให้ฮยอกแจรู้สึกเจ็บร้าวที่อก

"พี่ไม่เคยเกลียดนาย แล้วก็จะไม่มีวันเกลียด ตรงกันข้าม พี่กลับ....."

ฮยอกแจตาโต รีบเก็บคำพูดต่อไปของตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อคิดถึงคำพูดที่ตัวเองกำลังจะพูดต่อจากเมื่อกี้

"................." คิบอมไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มน้อยๆอย่างน่าหมั่นไส้ในความรู้สึกของฮยอกแจ ยิ้ม...เหมือนคนกำลังจับผิดเด็กคนนึงได้

"ผมคิดว่าผมจะบอกพี่ เมื่อผมพิสูจน์ได้ว่าพี่ไม่ได้เกลียดผม...."

คิบอมเดินเข้ามาสวมกอดฮยอกแจ ร่างบางเกร็งไปทั้งตัวกับท่าทีฝ่ายตรงข้ามที่นึกไม่ถึง

"แล้วตอนนี้ผมก็รู้ ว่าพี่ไม่ได้เกลียดผมแน่ๆ"

ร่างสูงกดคางลงไปบนไหล่ของคนที่อยู่ในอ้อมกอด พรางกระชับกอดให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขัดขืน

"ผมจะบอกให้เอามั๊ย ว่าทำไมผมถึงกระวนกระวายกับท่าทางของพี่นักหนา" ฮยอกแจเริ่มรู้สึกลมหายใจที่เข้าใกล้ใบหน้าของตัวเองมากขึ้นทุกที

".....รัก....." คิบอมกระซิบที่ข้างหูของฮยอกแจอย่างแผ่วเบา เบาเสียจนร่างบางรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยไปกับคำๆนั้น

คิบอมค่อยๆคลายอ้อมกอด แล้วใช้มือทั้งสองข้างวางลงบนไหล่ของคนที่ยังสติหลุดลอยจากคำพูดเมื่อครู่

"ตั้งใจฟังนะ..คิบอม...รัก...ฮยอกแจ..." สิ้นเสียงของคิบอม ฮยอกแจก็ลงไปนั่งกองกับพื้น เพราะแขนขาไม่มีแรงอีกต่อไป

คิบอมนั่งลงกับพื้น แล้วจ้องหน้าฮยอกแจตาไม่กระพริบ

ทำไมคนตรงหน้าเค้าเขินได้น่ารักร้ายกาจขนาดนี้.....
แค่คำบอกรัก ก็ทำให้แขนขาถึงกับไม่มีแรง
ถ้าเค้าแน่ใจว่าคนคนนี้ใจตรงกับเค้าแล้วล่ะก็ จะกอดให้สาสมกับความน่ารักเลย....

เพียงแต่ตอนนี้ เค้ายังไม่ได้รับคำตอบจากร่างบาง...

ฮยอกแจเหมือนจะเริ่มตั้งสติได้ แล้วน้ำตาก็ไหลลงบนแก้มใสอย่างไม่รู้ที่มา

"นายโกหก นายชอบทงเฮ" ฮยอกแจร้องไห้เหมือนเด็กๆ ริมฝีปากบางเบะออกอย่างน่ารักในความคิดของคิบอม

"ใครบอกพี่อย่างนั้น ผมเคยบอกพี่เหรอ??"

...ส่ายหน้า...

"หรือใครมาบอกพี่แบบนั้น??"

...ส่ายหน้า...

"งั้นก็ไม่ดีเลยน๊า ที่พี่มากล่าวหาผมแบบนี้" คิบอมเอื้อมมือไป หวังจะเช็นน้ำตาออกจากแก้มบาง แต่โดนเจ้าของใบหน้าหวานปัดมืออกซะก่อน

"ไม่เห็นต้องให้ใครบอกเลย เรื่องแค่นี้ชั้นดูเองก็รู้"

"แล้วอะไรทำให้พี่คิดว่าผมชอบทงเฮ"

"ก็เมื่อวานไง เมื่อวาน...ชั้นเห็นนายยืนกอด...กับทงเฮ" น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยอีกแล้ว ฮยอกแจก้มหน้าปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ไม่ว่าจะปาดออกเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที เพราะแค่นึกถึงภาพเมื่อคืน เค้าก็แทบหยุดน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว

"ที่ทงเฮกอดผม เพราะผมบอกกับเค้าว่าผมจะเป็นบ้า ถ้าพี่ยังหมางเมินใส่ผมแบบนี้..."

"แล้วทงเฮก็คงรู้ว่าผมจะเป็นบ้าไปจริงๆ เพราะผมร้องไห้" ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมามองแบบไม่เชื่อในสิ่งที่อีกคนพูด

"พี่รู้ใช่มั๊ย ว่าความรู้สึกที่คนที่เรารักไม่รักเรามันเจ็บปวดมากแค่ไหน ถ้า..พี่ก็รู้สึกเหมือนกัน ตอนที่พี่คิดว่าผมชอบทงเฮ"

ใช่..เค้ารู้สึกเจ็บปวดมาก..
มากซะจนต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง

"แล้วทำไมตอนนั้นชั้นเรียกนายตั้งหลายครั้งแต่นายก็ไม่ยอมตื่น แต่พอทงเฮมาเรียกแค่ครั้งเดียว นายก็ตื่นทันทีเลย" เสียงของฮยอกแจไม่ได้เศร้าอีกต่อไป แต่ดูเหมือนเสียงจากอาการ"งอน"มากกว่า

"พี่ไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าผมแกล้งหลับ"

"แล้วที่ทงเฮพูดแบบนั้นเพราะเค้ารู้แผนของผม...."

"แผน..ที่ผมจะได้นอนซบไหล่นิ่มๆของพี่นานๆไง ^^ "

คิบอมพูดพรางเอามือทั้งสองข้างจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้โน้มหน้าผากมาชนกัน..

"เด็กขี้แย"

"นายน่ะซิเด็ก บ้าจริงๆเลย" ฮยอกแจพูดแล้วดันตัวออกห่างจากคิบอม ร่างสูงหัวเราะกับความน่ารักของฮยอกแจ

"ตอนนี้..ผมกอดพี่ได้รึยัง"

"ก็กอดไปแล้วนิ"

"ก็อยากกอดอีก"

เรื่องอะไรที่คิบอมจะรอให้อีกฝ่ายทักท้วงได้อีก คิบอมดึงฮยอกแจเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองอย่างง่ายดาย...

กอด... ให้สมกับที่รักนักหนา...

ฮยอกแจขัดขืนเล็กน้อย แต่แล้วก็ยอมให้อีกฝ่ายกอดได้ตามอำเภอใจ

เค้าจะผลักไสทำไมเล่า...
ในเมื่ออ้อมกอดนี้ เป็นสิ่งที่เค้าโหยหามาตลอด...

"อะ แอ่ม" เสียงจากบุคคลที่สามขัดขึ้น ทำให้สองคนที่กอดกันแนบแน่นเมื่อกี้ผละออกจากกันโดยมิได้นัดหมาย

"ก็ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะหรอกนะ แต่เค้าให้มาเรียกพวกนายไปถ่ายรูปรวมได้แล้ว" ทงเฮส่งยิ้มล้อๆให้เราทั้งสองคน

"ตามมาเร็วๆล่ะ อดใจหน่อยเพื่อน เอาไว้ไปต่อที่บ้าน 555" ร่างเล็กหัวเราะเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้าสตูไปเพราะเกรงว่าคนแถวนี้จะหมันไส้ตัวเองจนมีการลงไม้ลงมือกันเกิดขึ้น

คิบอมลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกจากกางเกง พร้อมกับยื่นมือมาให้ร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้น

"ไปกันเถอะ" ฮยอกแจพยักหน้ารับแล้วจับมือของคิบอมเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น....

..............................................

.................................

.....................

"จะถ่ายแล้วนะ ตั้งท่าต่อไปเรื่อยๆล่ะ" ช่างภาพคนเดิมตะโกนบอกพวกเรา

แชะ!!!!!!!

 

ภาพที่ออกมาคราวนี้ เป็นภาพที่ดูมีความสุขมากๆ

เพราะรอยยิ้มของคนสองคน ที่โดดเด่นกว่าคนอื่นๆ.....

เพราะรอยยิ้มของคนสองคน.....

ที่สวย และมีความสุขที่สุดในโลก......

คิบอม....เอาไว้กลับบ้านแล้ว...ชั้นมีอะไรจะบอกนายนะ >_<

END~*