ตอนที่ 122 : ภาค 2 ตอนที่ 48 ของเหลวสีทอง

ภายใต้สายตาของดวงตาเลเมเกทัน เมอร์ลินมองเห็นอักขระหลากหลายวิถีหลั่งไหลพลั่งพลูออกมาราวกับสายธารแห่งดวงดาว

การคัดลอกของดวงตาเลเมเกทันนั้นมีประสิทธิภาพยิ่ง ภาพเหตุการณ์ต่างๆ นั้นถูกบันทึกอย่างหมดจด อักขระเวทย์ที่อยู่ภายในของเหลวสีดำนั้นเคลื่อนไหวเป็นวิถีนับร้อย เปล่งพลังแห่งการเปลี่ยนแปลงนับพันๆ รูปแบบ

คนธรรมดานั้นยากที่จะมองเห็นอักขระเวทย์เหล่านี้และถึงแม้ว่าจะมองเห็นก็ไม่สามารถทำความเข้าใจกับวิถีอักขระเหล่านี้ได้

แม้แต่เมอร์ลินเองที่อาศัยอำนาจของดวงตาเลเมเกทันเข้าช่วยเหลือก็สามารถทำความเข้าใจได้หนึ่งในสองส่วนเพียงเท่านั้น

“ดวงตาได้บันทึกภาพวิถีอักขระเวทย์เหล่านี้ไว้หมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ข้าต้องทำความเข้าใจมัน”

เมอร์ลินปิดตาลงและใช้สมาธิจมดิ่งลงไปในภาพความคิด

ภาพวิถีอักขระเวทย์ที่ดวงตาเลเมเกทันบันทึกไว้ถูกเมอร์ลินฉายซ้ำวนเวียนนับครั้งไม่ถ้วน

เมอร์ลินกำลังนั่งสมาธิใต้ต้นไม้ใหญ่ตัวตนเหมือนดั่งปลายกระบี่ บรรยากาศแห่งพลังสมาธินั้นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เรือนผมสีดำสะบัดพลิ้วไปตามสายลม ดวงตาข้างขวาส่องประกายสีทองวาบผ่านเปลือกตา

เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าใดถึงจะสามารถทำความเข้าใจศาสตร์อักขระของของเหลวสีดำนี้ได้

ด้านกลุ่มดารา

ภูเขาที่เป็นเป้าหมายนั้นดูเหมือนจะใกล้แต่ความจริงแล้วไกลเป็นอย่างมาก

คนทั้งสิบสองใช้เวลาไปกว่าสองชั่วโมงถึงจะเจอกับทะเลสาบขนาดใหญ่ที่เมอร์ลินพูดถึง

ทะเลสาบแห่งนี้มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมาก ความกว้างของมันราวๆ เกือบหนึ่งกิโลเมตรเห็นจะได้ มิหนำซ้ำน้ำในทะเลสาบยังนิ่งผิดปกติ มีคนเคยบอกว่าบึงน้ำที่นิ่งสงบนั้นน่ากลัวกว่าแม่น้ำที่เชี่ยวกราด

แน่นอนว่าทะเลสาบแห่งนี้ย่อมไม่ใช่ธรรมดา แม้แต่หัวหน้าตัวน้อยของพวกเขาเองก็เคยเอ่ยเตือนมาก่อนหน้านี้แล้ว

“พวกเราต้องว่ายน้ำข้ามทะเลสาบนี้จริงๆ หรือ?” ซากีต้า หญิงสาวผู้มีใบหน้าตกกระเอ่ย สายตาของเธอที่มองไปยังทะเลสาบนั้นแฝงไปด้วยความหวาดกลัว

“ถูกต้อง” สกูตั้ม ชายร่างท้วมเอ่ยอย่างหนักแน่น

“พวกเราอ้อมทะเลสาบนี้ไปไม่ได้หรอ ข้าว่ามันน่าจะทำเวลาได้ดีกว่าว่ายน้ำข้ามไป” ลาเซอต้า ชายหน้าแหลมเอ่ย ใบหน้าของเขานั้นดูเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่ตลอดเวลา

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะว่ายน้ำข้ามผ่านทะเลสาบที่สงบนี้

“เข้าอยากจะถูกหัวหน้าลงโทษหรืออย่างไร?” เมนซ่า ชายผู้ผอมแห้งอมโรคเอ่ย

“ข้าว่า ... เขาคงไม่รู้” พาโว หญิงสาวผู้ทรงเสน่ห์เอ่ยแย้ง

“ที่ผ่านมาเจ้ายังไม่เห็นถึงอำนาจของหัวหน้า? แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กแต่เขาก็เป็นผู้ใช้เวทย์มิติ การจะติดตามพวกเรา เขานั้นสามารถทำได้ราวกับพลิกฝ่ามือ” เมนซ่าเอ่ยอย่างเย็นชา จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาในใจของเขาได้นับถือเมอร์ลินไปแล้วมากกว่าแปดส่วน เด็กคนนี้คือผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง จึงเหมาะสมแล้วหากเขาจะให้การเคารพคนคนนี้

ได้ยินคำพูดของเมนซ่า ทุกคนจึงเงียบลง

คำพูดของเมนซ่านั้นถูกต้อง ตัวตนของหัวหน้าตัวน้อยนั้นน่าสะพรึงกลัว การที่เขาสามารถสยบสัตว์อสูรระดับ 4 โดยแค่กระโดดยืนบนหลัง พวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่หลายส่วน

ไม่นับการใช้เวทย์มิติที่เยี่ยมยอด การติดตามคนอย่างพวกเขาแค่กลุ่มหนึ่ง ย่อมไม่ใช่เรื่องยากอะไรในสายตาของคนเช่นนั้น

“เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ หากช้าไปกว่านี้เกรงว่าจะเลยกำหนดเวลาที่หัวหน้าได้ตั้งไว้” สกูตั้มเอ่ยและเดินไปที่ทะเลสาบ

ไม่นานสกูตั้มก็โดดลงไปและว่ายน้ำออกไปอย่างไม่เกรงกลัว

“อย่านั้นพวกเราก็ไปกัน” เมนซ่าพยักหน้าและกระโดดว่ายน้ำตามสกูตั้มออกไป

เมื่อเห็นเมนซ่ากระโดดคนที่เหลือก็ทำตาม

กลุ่มคนทั้งสิบสองคนว่ายน้ำในทะเลสาบได้อย่างราบรื่น เกือบจะถึงครึ่งทางแล้วพวกเขายังไม่เจออันตรายใดๆ เลย

“หรือพวกเราคิดมากเกินไป หวาดกลัวกันไปเอง?”

เมื่อวางใจได้แล้วพวกเขาก็ว่ายน้ำกันอย่างขยัน หลายคนแม้จะเหนื่อยหอบแต่ก็ยังพอทนได้

“ข้าไม่เคยเห็นวิธีการฝึกเช่นนี้มาก่อนเลย พวกเราเป็นนักเวทย์จำเป็นต้องฝึกร่างกายแบบนี้ด้วยหรอ?” พาโวว่ายไปพลางบ่นไปพลาง พื้นฐานนิสัยของหญิงสาวนั้นเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

ไม่มีใครเอ่ยตอบเธอ ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตน ว่ายน้ำอย่างแข็งขัน ต้องการที่จะไปถึงเป้าหมายให้เร็วที่สุด

แต่ในตอนนั้นเองสัตว์ร้ายใต้ทะเลสาบลึกก็โผล่ออกมา

มันคือปลาที่มีใบหน้าคล้ายกับสิงโต มีเกล็ดสีดำเหมือนสัตว์เลื้อยคลานและมีครีบที่แหลมคมราวกับใบมีด บนร่างแผ่ไอเย็นอำมหิตออกมาอย่างน่ากลัว

เมนซ่าเป็นคนที่มองเห็นปลาตัวนั้นเป็นคนแรก หนอนหนังสือเคลื่อนที่ตะโกนออกมาอย่างตกใจ

“ปลาหน้าสิงโต สัตว์อสูรระดับ 2”

“ทุกคนระวังปลาตัวนั้น!”

ทันใดนั้นเองการแสดงออกของคนที่เหลือก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน จากที่ตั้งหน้าตั้งตาว่ายน้ำให้เร็วที่สุดก็ต้องมาระวังตัวจากสัตว์ร้าย

“ปลาหน้าสิงโตถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่สัตว์อสูรระดับ 2 เทียบเท่ากับผู้ใช้เวทย์ แต่หากต่อสู้กับมันในน้ำ ปลาตัวนี้ก็เป็นตัวตนที่ไม่สามารถประมาทได้” เมนซ่าเอ่ยพร้อมกับร่ายพลังเวทย์

ในตอนนี้ทุกคนล้วนสะพายอาวุธไว้ด้านหลัง มันยากมากหากจะใช้อาวุธต่อสู้ในน้ำอย่างนี้

ทุกคนหยิบอาวุธออกมาอย่างทุลักทุเล การว่ายน้ำข้ามทะเลสาบแห่งนี้ไม่ได้สบายอย่างที่คิด

สัตว์ร้ายใต้พื้นน้ำพุ่งเข้าหากลุ่มดาราด้วยความเร็วสูง พื้นน้ำถูกกรีดผ่านด้วยครีบอันแหลมคม พื้นน้ำถูกแหวกออกไปเป็นสองซีกด้วยอำนาจของปลาตัวนี้

“มันใกล้เข้ามาแล้วเตรียมรับมือ”

กลุ่มดาราดึงอาวุธออกมาพร้อมกับร่ายเวทย์ แม้จะลำบากแต่ก็จำเป็นที่จะต้องทำ ปลาตัวนี้แม้จะมีพลังเทียบเท่ากับผู้ใช้เวทย์ แต่ยังไงมันก็เป็นถึงสัตว์อสูรร้ายตัวหนึ่ง มิหนำซ้ำเมื่อมันอยู่ใต้พื้นน้ำมันก็ถือครองความได้เปรียบอยู่มาก

คมเขี้ยวอันดุร้ายนั้นสามารถฉีกกระชากร่างของมนุษย์คนหนึ่งได้อย่างไม่ยากเย็น

“มันมาแล้ว!”

ตูม!

ปลาหน้าสิงโตกระโดดอย่างปราดเปรียวขึ้นสู่ท้องฟ้าและจู่โจมลงมาเบื้องล่าง

“โล่มรกต”

โล่สีเขียวขนาดใหญ่ปรากฏออกมาและพุ่งเข้าปะทะเข้ากับปลาหน้าสิงโตอย่างจัง

ปลาหน้าสิงโตถูกโล่มรกตกระแทกจนกระเด็นออกไป

สกูตั้มนั้นเป็นนักเวทย์ผู้หนึ่ง พลังของเขาเพียงพอที่จะสร้างความเสียหายให้แก่ปลาหน้าสิงโตที่มีพลังเทียบเท่ากับผู้ใช้เวทย์ได้

ปลาหน้าสิงโตกระเด็นออกไปไกลถึงสิบเมตร ก่อนที่จะถึงพื้นน้ำมันตวัดหางและดำดิ่งลงไป

“พวกเราชนะแล้ว?”

“ยังหรอก”

“ระวังการโจมตีใต้น้ำ” เมนซ่าผู้ที่อ่านหนังสือมามากเอ่ยตะโกนเตือน แน่นอนว่าเขาไม่วางใจในปลาตัวนี้

“มันอยู่ตรงนั้น!” ไลลาสังเกตเห็นถึงฟองอากาศ

ทุกคนต่างรนราน พวกเขาไม่เคยต่อสู้ในน้ำมาก่อน

ฟุบ!

ในตอนนั้นเองจู่ๆ ร่างของเดลพินัส หญิงสาวผู้ไม่ชอบแสดงออกก็จมลงไป

“แย่แล้ว!   เดลพินัสถูกลากลงไปในน้ำ” ไลลาตกใจเป็นอย่างมาก ร่างกายของเธอแทบจะควบคุมสติไว้ไม่อยู่

“ข้าจะลงไปช่วยเดลพินัสเอง” สกูตั้มเอ่ยอย่างกล้าหาญ แต่ในระหว่างที่เขากำลังจะดำลงไป เมนซ่าก็เอ่ยอย่างกะทันหัน

“ไม่ต้องแล้วสกูตั้ม”

“ดูนั่น!”

เมนซ่าชี้ไปที่ผิวน้ำบริเวณหนึ่ง ผิวน้ำของทะเลสาบสีน้ำเงินบริเวณนั้นปรากฏสีแดงที่มีกลิ่นคาวเลือด

หัวใจของกลุ่มดาราเกิดสั่นไหว สมาชิกคนหนึ่งถูกลากลงไปในน้ำและเลือดสีแดงก็ลอยขึ้นมา

“เดลพินัสถูกจัดการแล้ว!” ไลลาเอ่ยอย่างสั่นๆ ในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ทุกสายตามองไปยังกลุ่มเลือดบริเวณนั้นอย่างสยดสยอง ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเพียงแค่สัตว์อสูรระดับ 2 จะร้ายกาจขนาดนี้ พวกเขามีกันตั้งสิบสองคนแต่กลับจัดการมันไม่ได้

แต่ในทันใดนั้นเอง ผิวน้ำก็เกิดเสียงระเบิด “ปัง!”

กลุ่มเลือดที่ลอยอยู่บนผิวน้ำนั้นพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏกายอย่างน่าเกรงขาม

มือขาวถือฉมวกเล่มหนึ่งชูขึ้นแทงทะลุร่างของปลาหน้าสิงโต

เธอคือ “เดลพินัส”

เดลพินัสพลิกตัวและขึ้นไปยืนบนร่างของปลาหน้าสิงโต ในมือถือฉมวกเหล็กแหลมปักอยู่ที่ใต้ท้องของปลาหน้าสิงโต

“เหมือนข้าจะเคยบอกไปแล้วว่าข้ามาจากหมู่บ้านประมง การต่อสู้ใต้น้ำนั้นคือสิ่งที่ข้าถนัดที่สุด” เดลพินัสเอ่ยและยิ้มอย่างเย็นชา

แต่ในตอนนั้นเอง “พีชเชล” หญิงสาวขี้อายและหัวอ่อนก็ดีดตัวพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า สองมือถือมีดที่คมเป็นประกายมุ่งไปยังจุดที่เดลพินัสยืนอยู่

สายตาของพีชเชลนั้นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า รังสีสังหารพุ่งออกมาจากร่างของเธอ

เดลพินัสที่ยืนอยู่บนตัวของปลาหน้าสิงโตนั้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอรีบดึงฉมวกขึ้นมาเตรียมรับการต่อสู้

ซูม!

ทันใดนั้นเองด้านหลังของเดลพินัสก็ปรากฏเสียงของสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายโผล่ขึ้นมา การโจมตีที่ไร้คำเตือนนั้นทำให้เดลพินัสตกใจเป็นอย่างมาก

ฉลามสีเงิน สัตว์อสูรระดับ 3

ฉลามสีเงินก็โดดขึ้นมาจากผิวน้ำอ้าปากพร้อมที่จะงับศีรษะของเดลพินัส

“คมมีดตัดวารี”

พีชเชลพุ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง เมื่อเธอร่ายเวทย์เสร็จมีดในมือทั้งสองข้างก็ปรากฏพลังเวทย์วารีที่ร้ายกาจ

ทันทีที่พีชเชลตวัดมีดในมือ อากาศที่ว่างเปล่าก็ปรากฏใบมีดน้ำขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเมตร

ฉัวะ!

คมมีดตัดวารีวาดผ่านปากของฉลามสีเงิน

หัวของของฉลามสีเงินขาดออกจากกันเป็นส่วนในทันที ผิวน้ำบริเวณนั้นล้วนถูกย้อมไปด้วยสีของเลือดฉลามสีเงิน

พีชเชลหมุนตัวพลิกกลับและยืนอยู่บนตัวของฉลามสีเงินอย่างสง่างาม เธอหันใบหน้าไปทางเดลพินัสและเอ่ย

“ไม่ใช่เจ้าคนเดียวหรอกที่มาจากหมู่บ้านประมง” พีชเชลยิ้ม

“ขอบใจ” เดลพินัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“พวกเราควรไปได้แล้ว เลือดของปลาหน้าสิงโตและฉลามสีเงินจะล่อให้สัตว์อสูรมาชุมนุมมากขึ้น” พีชเชลรีบเอ่ยและพุ่งตัวว่ายน้ำต่อไปยังจุดหมายต่อ

คนที่เหลือไม่รั้งรอให้เป็นเหยื่อของเหล่าสัตว์อสูร พวกเขารีบเร่งว่ายน้ำตามพีชเชลไปทันที

เมื่อกลุ่มดาราว่ายน้ำข้ามมาอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบ แต่สิ่งที่พวกเขาเจอกลับไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาหวัง

อีกฝากหนึ่งของทะเลสาบแห่งนี้ไม่ใช่ชายน้ำตื้นที่สามารถเดินขึ้นไปได้ แต่มันกลับเป็นแพงหินผาที่ตั้งตระหง่านกว่ายี่สิบเมตร หน้าผาอันสูงชันเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะสามารถปีนป่ายได้อย่างง่ายดาย

นี่คือบททดสอบอีกอย่างหนึ่งที่เมอร์ลินได้มอบไว้ให้

ทุกคนต่างหันไปมองหน้ากัน นัยน์ตาแต่ละคนมีทั้งความเหนื่อยและท้อ

การฝึกฝนของหัวหน้าตัวน้อยของพวกเขานั้นไม่ง่ายเลย

กลับมาที่เมอร์ลิน

เด็กน้อยนั่งสมาธิยืดหลังเหยียดตรง รอบตัวปรากฏพลังสมาธิอันน่าเกรงขาม พื้นที่บริเวณนี้นั้นเงียบสงบอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับว่าร่างของเด็กน้อยนั้นเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ

เมอร์ลินนั่งทำความเข้าใจศาสตร์อักขระของของเหลวสีดำ ฉายภาพซ้ำไปซ้ำมาเป็นพันๆ รอบ

จนในที่สุด

ร่างเล็กก็ลืมตาขึ้น ดวงตาปรากฏความรู้แจ้ง

ในที่สุดเมอร์ลินก็เข้าใจความลับของพลังอักขระที่ซ่อนอยู่ในของเหลวสีดำ

มือน้อยค่อยๆ โบกสะบัดไปเบื้องหน้า พลันพลังอักขระที่อยู่ภายในร่างก็สร้างอักขระออกมาจากความว่างเปล่าพลั่งพลูออกมาราวกับสายน้ำ

อักขระเวทย์จำนวนมากค่อยๆ ปรากฏออกมา ล่องลอยอยู่กลางอากาศราวกับทางช้างเผือก

เมอร์ลินใช้สายตาของเขาตัวสอบอักขระทุกตัวอย่างรวดเร็ว

ภายใต้อำนาจของดวงตาเลเมเกทันนั้นทำให้เมอร์ลินสามารถตรวจจับอักขระต่างๆ ได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ เมื่อเขาเห็นว่าอักขระตัวใดบกพร่อง เขาก็จะทำลายและสร้างมันขึ้นมาใหม่ให้สมบูรณ์ทันที

เมอร์ลินกำลังทดลองสร้างอักขระที่อยู่ในของเหลวสีดำ

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง อักขระเวทย์จำนวนมากก็ล่องลอยเต็มท้องฟ้า

ดวงตาของเมอร์ลินมีประกายสว่างวาบ

“ขั้นตอนการสร้างอักขระเวทย์เสร็จสิ้นแล้ว ลำดับต่อไปคือการร้อยเรียงวิถีอักขระ”

เมอร์ลินกวาดตามองอักขระเวทย์แต่ละตัวและค่อยๆ ร้อยเรียงภาพวิถีอักขระในหัว

หนึ่งวิถีนั้นสร้างรากฐาน สิบวิถีสู่การเปลี่ยนแปลง ร้อยวิถีสู่ความผันแปร

ของเหลวสีดำบรรจุอักขระเวทย์ไว้ทั้งหมดสองร้อยเจ็ดสิบแปดวิถีผันแปรและเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง วิถีเหล่านั้นล้วนมาจากวิถีร่างต้น

หนึ่งวิถีแรกนั้นเป็นแกนกลางนำสู่สิบวิถีเปลี่ยนแปลงและร้อยวิถีผันแปร

หนึ่งหยดก่อกำเนิด เปลี่ยนแปลงและผันแปรเป็นรูปร่าง

ทันใดนั้นเองดวงตาของเมอร์ลินก็กลายเป็นกระจ่างใส รัศมีแห่งปัญญาส่องผ่านออกมาจากร่าง

พลังสมาธิเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

แม้ว่าเมอร์ลินจะไม่รู้ว่าพลังสมาธินั้นเพิ่มขึ้นมาจำนวนเท่าไหร่ แต่เขานั้นกลับรู้สึกได้ถึงการที่เพิ่มขึ้น

นัยน์ตาปรากฏความรู้ที่เปล่งประกาย

เมอร์ลินจิกปลายนิ้วจนเลือดออก เขาดีดเลือดหยดหนึ่งขึ้นกลางอากาศ

มือขวาขยับไปมาอย่างคล่องแคล่ว

ทันใดนั้นเองเลือดหยดนั้นก็เปล่งแสงสีเขียวประกายออกมา พลังอักขระปรากฏอยู่ในหยดเลือดเอ่อล้นเป็นคลื่นแผ่ออกมา

สีเขียวบริสุทธิ์ส่องประกายราวกับเป็นแก่นแท้

หยดเลือดสัมพันธ์กับร่างต้น เมื่อหยดเลือดส่องแสง ร่างของเมอร์ลินก็ส่องแสง

กระแสพลังไหลเชี่ยวรอบตัวเมอร์ลินแผ่กลิ่นอายที่ยากหยั่งลึกออกมา อัตราการเต้นของหัวใจเมอร์ลินเร็วขึ้น จักรวาลหัวใจตอบสนองต่อหยดเลือด เลือดในกายสูบฉีดราวกับแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว

“ตอนนี้แหละ!” ดวงตาของเมอร์ลินเป็นประกายออกมา

สองมือน้อยขยับอย่างคล่องแคล่ว ไอพลังอักขระพรุ่งพล่านมหาศาลระเบิดออกมาจากหยดเลือด

ทันใดนั้นเองหยดเลือดก็กลายเป็นอักขระเวทย์ตัวหนึ่งที่เป็นแก่นแท้

ฮวง!

“สำเร็จ!” เมอร์ลินเผยรอยยิ้มออกมา เขาสามารถสร้างแก่แท้ของวิถีอักขระของเหลวสีดำได้สำเร็จ

“ต่อไป ...” 

ไม่หยุดเพียงแค่นั้น ทันทีที่เมอร์ลินสร้างอักขระแก่นแท้สำเร็จ

อักขระเวทย์มากมายที่เต็มไว้ก็ถูกเมอร์ลินร้อยเรียงตามภาพในหัวที่สร้างไว้ ด้วยอำนาจของดวงตาเลเมเกทันนั้นทำให้เมอร์ลินสามารถสร้างวิถีอักขระอันลึกล้ำได้อย่างแม่นยำและสมบูรณ์

อักขระเวทย์ร้อยเรียงและไหลเวียนกันเป็นเส้นสายราวกับทางช้างเผือก อำนาจของวิถีอักขระมากมายทำให้อากาศเกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แผ่พลังคุกคามไม่ใช่เล่นๆ

“ได้ที่แล้ว”

เมอร์ลินใช้ปลายนิ้วบังคับอักขระแต่ละวิถี

อักขระหลายร้อยวิถีพุ่งเข้าสู่อักขระแก่นแท้ที่สร้างมาจากหยดเลือด อำนาจอักขระนั้นราวกับฝูงงูยักษ์ เคลื่อนไหวสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งอากาศ

วิถีอักขระดั่งพายุคลั่ง แผ่กลิ่นอายที่แข็งกร้าว

ทันใดนั้นเองอักขระนับร้อยวิถีก็หลอมรวมเข้ากับอักขระแก่นแท้ เกิดเสียงระเบิดตูมตามออกมาเป็นชุดๆ

อักขระแก่นแท้ปะทุแสงสีทองออกมาอย่างเจิดจ้าราวกับด้วยอาทิตย์ส่องสว่างถึงขีดสุด

แสงสีทองแผ่ไปทั่วท้องอากาศ

พลังอักขระภายในกายของเมอร์ลินกลายเป็นเดือดพล่าน

เมอร์ลินจ้องมองอักขระแก่นแท้นั้นอย่างตื่นเต้น

ในที่สุด

แสงสีทองค่อยๆ ทอแสงอ่อนลง จนสายตาของเมอร์ลินสามารถมองเห็นของเหลวสีทองหยดหนึ่ง

“ในที่สุดก็สำเร็จ” เมอร์ลินกล่าวอย่างตื่นเต้น