เตะภูเขา เผากระท่อม ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #11 : เจ็บไม่จำขอซ้ำอีกที

"นี้เจ้าไปลากเจ้าหนูนั้นกลับมาเลยนะ"เสียงของทหารยามคนแรกกล่าว

"เรื่องอะไรเจ้าก็ไปลากเองสิ แค่ไปถึงทางเข้าป่าข้าจะรอดกลับมาครบ 32 หรือเปล่ายังไม่รู้เลย"
เสียงทหารยามอีกคนกล่าว

ณ กิลของนักผจญภัย

กริ้งงงงง

สายตานับ 50 คู่จ้องมองไปทางประตูก็พบหญิงสาวในชุดอัศวินสวมเกาะสีเงินใช่แล้วอาเซียนั้นเอง

"เดล เจ้าเห็นเด็กผมสีดำดวงตาสีดำหน้าตาน่ารักๆ ไม่ใส่เสื้อและสวมกางเกงขาดๆผ่านมาทีนี้มั้งมั้ย" อาเซียเป็นฝ่ายถามเดลที่ตอนนี้กำลังเคลียร์เอกสารของกิล

"อ่อเห็นสิ เจ้าเด็กที่ดูหน้าตาบ้องแบ๋วนั้นอ่ะนะ ตอนนี้กำลังไปทำภารกิจระดับ E ที่ป่าแห่งชีวิตนู่นหน่ะ ท่านแม่ทัพมีอะไรกับเจ้าหนูนั้นหรอ" เดลตอบก่อนที่จะถามไปพร้อมสีหน้าสงสัย

"ปะ ป่าว ถ้าเจ้าหนูนั้นกลับมาให้รีบแจ้งเราทันทีเลยนะ" อาเซียตอบพร้อมออกคำสั่งกับเดล

"จะรอดกลับมาได้หรือป่าวเถ๊อะ พลังเวทย์ก็ไม่มี แถมพลังกายตำเตี่ยเรี่ยดินคงโดนมอนเตอร์ ระดับ   E ตบตายไปแล้วมั้ง 5555" คาลที่เป็นฝ่ายแขวะใส่พร้อมหัวเราะอย่างสะใจ 

"เจ้าหมายความว่าไง"อาเซียถาม 

"ก็ตามนั้นแหละท่านแม่ทัพ เจ้าหนูนั้นไม่มีพลังเวทย์ แถมพลังกายก็ต่ำ ข้าหละอดห่วงไม่ได้จริงๆ" เดลเล่าให้อาเซียฟังพร้อมสีหน้าห่วงๆ

"ยังไงก็เถอะ ถ้าเขากลับมารีบแจ้งเราทันที่เข้าใจนะ" อาเซียกล่าวจบก็หันหลังเดินออกประตูไปทันที

"เจ้าสวะนั้นเป็นใครกันนะ ถึงทำให้ท่านแม่ทัพอาเซียต้องออกมาหาด้วยตนเองกันนะ"คาลมองอาเซียที่ตอนนี้เดินออกไปก่อนจะหันไปถามเดล

"ข้าก็ไม่รู้"เดลตอบไปเสียงเรียบๆ

'ไร้พลังเวทย์งั้นหรอ พลังกายก็ต่ำ แล้วพลังทำลายล้างที่เราเจอนั้นมันอะไรกัน'อาเซียสบถในใจก่อนที่จะเดินกลับไปที่กองบัญชาการ

ตัดกลับมาที่พระเอกของเราที่ตอนนี้กำลังวิ่งหนีมอนเตอร์งูยักษ์อย่างหัวซุกหัวซุน

"อ๊ากกกก เจ้าสัตว์ประหลาดนี้มาจากไหนวะเนี้ย ไหนบอกมีแต่มอนระดับ E นี้หรอระดับ Eตัวโครตใหญ่เลย อ๊ากกกก "ลีโอตะโกนพร้อมใส่เกียร์หมามาหยุดตรงหน้าผาซึ้งตอนนี้ เด็กน้อยลีโอไม่มีทางที่จะหนีแล้ว ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถึงจะไม่ค่อยอยากใช้เพราะไม่รู้ผลกระทบที่กำลังจะตามมาก็เถอะ ลีโอวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าผาก่อนจะพูดขึ้นว่า

"เอานี้ไปกิน จระเข้ฟาดหางพลัง 2%" ชายหนุ่มหมุนตัวเตะเข้าไปที่หัวของงูยักษ์อย่างจัง

ตู้ม

แพละ 

เกิดคลื่นอากาศพร้อมกับร่างงูยักษ์ที่หายวับไปกับตาก่อนที่ลีโอจะลงไปนอนแผ

"แฮกๆ เหนื่อยเป็นบ้า" เด็กน้อยนอนแผตัวได้ซักพัก ก็ได้ยินเสียงตะโกนเป็นประโยคที่คุ้นหูมาก

"ช่วยด้วยยย ใครก็ได้ช่วยข้าที"เสียงปริศนาตะโกนขึ้น 'เอะเดจาวู'ลีโอสบถในใจก่อนจะกระเด้งตัวเองขึ้นมายืน

"เหอะๆ เจ็บไม่จำขอซ้ำอีกที " ลีโอยิ้มแห้งๆก่อนจะวิ่งไปทางต้นเสียงทันที

"นั้นใครนะ เจ้าอยู่ที่ไหน" ลีโอที่วิ่งตามมายังต้นเสียงแต่ไม่พบเจอใคร เลยตะโกนถามไปอีกครั้ง

"ข้าอยู่นี้ ได้โปรดช่วยข้าที"เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากทางหน้าผาพอเดินไปใกล้ๆ ลีโอถึงมั่นใจว่าต้นเสียงเป็นหญิงสาว แต่ลีโอก็ต้องตกใจเมื่อ เจอหญิงสาวคนนึงกำลังใช้มือเกาะกิ้งไม่ที่งอกออกมาจากหน้าผ่า และเหมือนกิ่งไม้มันกำลังจะ"

กร๊อบ

"กรี๊ดดด"สิ้นเสียงกิ่งไม้ได้หักลง ตามด้วยเสียงกรี๊ดสุดชีวิตของหญิงสาวที่กำลังล่วงหล่นจากหน้าผ่า แต่ก่อนที่เธอกำลังจะตกลงมาถึงพื้นดินก็ได้มีมือเล็กๆมารองรับตัวเธอไว้ก่อนจะลงถึงพื้นดินอย่างนุ่มนวล(หรอ)

ตูมมม


เกิดหลุมขนาด 40 เมตร ในทันทีหลังจากลีโอตกลงมาถึงพื้นดิน จากการแลนดิ้งที่ความสูง100 เมตร "เห้อ ให้มองกี่ทีมันก็ไม่ชินซักที ไอ้พลังของเราเนี้ย "ลีโอสบถกับตัวเองก็จะหันไปถามหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังถูกอุ้มโดยท่าเจ้าหญิงจากเด็กตัวเท่าเอวหละนะ 


"พี่สาว เป็นอะไรหรือเปล่าครับ อะ อ้าว สลบไปแล้ว" ลีโอที่ไม่รู้ทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ จึงได้ตัดสินใจอุ้มหญิงสาววิ่งออกจากป่าก่อนจะไปส่งเธอที่หน้าประตูเมือง โดยทหารยามทั้งสองก็อึ้งๆว่าเจ้าเด็กนี้รอดออกมาได้ยังไง แถมยังอุ้มหญิงสาวที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองมาส่งได้อีก ก่อนที่ลีโอจะวิ่งกลับเข้าไปในป่าเพื่อไปทำภารกิจต่อและฝากหญิงสาวไว้ในการดูแลของทหารยาม แต่ก่อนที่ลีโอกำลังจะเดินทางไปทำภารกิจต่อ พี่ทหารยามจึงรีบห้ามปรามลีโอไว้ ก่อนจะบอกว่าลีโอว่านั้น ไม่ใช่ป่าแห่งชีวิต แต่มันคือป่าล้านอสูรที่เป็นที่อยู่ของสัตว์อสูร ระดับ A ขึ้นไปอาศัยอยู่ลีโอได้ยินดังนั้นก็แอบเขิลกับความซื่อบื่อของตนเอง ก่อนที่พี่ทหารยามคนแรกจะเขียนแผนที่ไปยังประตูทางทิศเหนือให้ และแนะนำให้ลีโอออกเดินทางใหม่ในวันพรุ่งนี้จะดีกว่า เพราะตอนนี้ตะวันเริ่มที่จะลับขอบฟ้าแล้ว เนื่องจากป่าแห่งชีวิตตอนกลางวันนั้นจะมีแค่มอนเตอร์ระดับ E ก็จริงแต่ถ้าเป็นตอนกลางคืนจะมีมอนเตอร์ระดับ DถึงB ขึ้นมาจากใต้น้ำตกนั้นเอง เมื่อลีโอรู้ดังนั้นเลยต้องยอมจำใจกลับเข้าเมืองเผื่อหาที่ซุกหัวนอนในค่ำคืนที่แสนยาวนาน
สาเหตุที่ลีโอไม่ออกไปหาหญ้าสมานแผลในตอนกลางคืนนั้น ถึงเขาจะมีพลังทำลายล้างมหาศาลและไม่เป็นอุปสรรคเมื่อเจอมอนเตอร์ก็เถอะแต่เขาก็ไม่อยากจะใช้พลังถ้าไม่ถึงเวลาขับขันจริงๆและอีกเรื่องนึง คือตัวของเขาเองยังไม่สามารถควบคุมได้ดั่งใจ เผลอปล่อยพลังไปสุ่มสี่สุ่มห้าไปโดนใครตายขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ ซึ่งเขาก็ไม่อยากทำร้ายหรือฆ่าใครโดยไม่จำเป็น
คิดได้ดังนั้นลีโอจึงเดินเข้าเมืองเพื่อหาทำเลในการพักผ่อนเพราะเขาไม่มีตังติดตัวเลยซักเหรียญ แต่พอผ่านประตูเมืองเข้ามา เขาก็ได้ยินเสียงใสๆของผู้หญิงคนนึ่งที่คุ้นหูมากๆ

"เห้ นี้ เจ้าหนู"เสียงใสๆของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับวิ่งตรงมาทางลีโอ ก่อนที่ลีโอจะหันไปทางต้นเสียงก็พบ หญิงสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตเธอจากการตกหน้าผา เธอมีผมสีแดงดวงตาสีเขียวเป็นประกายมรกต ใบหน้ารูปไข่ หน้าตา 'สวยโว้ยยยยยยยยยย ภูเขาก็ใหญ่ด้วยยย'เด็กน้อยตะโกนในใจหัวใจเต้นตูมตาม ก่อนจะสะกดอารมณ์แล้วตอบไปด้วยใบหน้าใสซื่อว่า

"เรียกผมหรอครับพี่สาว" ลีโอที่หันไปตอบด้วยใบหน้าของเด็กน้อยที่ใสซื่อ ซึ้งเขาเองก็ชอบการแสดงเป็นเด็กน้อยบอบบาง ถึงมันจะไปไหนมาไหนลำบากหรือต้องคอยตอบคำถามต่างๆจากคนที่พบ แต่มันก็ทำให้เขาเข้าถึงตัวสาวๆได้อย่างง่ายดาย (ไรต์:เหอะๆ มันเผยร่างแล้ว)

"เจ้านั้นแหละ แฮกๆ" สาวผมแดงได้มาหยุดย่อตัวหายใจหอบตรงหน้าของลีโอเผยให้เห็นร่องภูเขาซึ่งตอนนี้ลีโอได้แต่ยืนหน้าแดงเอามือกุมจมูก ก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มเปิดประเด็น

"จะ เจ้าใช่มั้ยที่เป็นคนช่วยเราไว้ "หญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความเหนื่อยหอบ และถามอย่างตะกุกตะกัก

"หืม พี่สาวจำคนผิดแล้วครับ ผมยังไม่ได้เข้าไปในป่าล้านอสูรเลย"เด็กน้อยกลบเกลื่อนไปอย่างเกือบที่จะแนบเนียน

"อย่ามาโกหกนะ ถ้าเจ้าไม่ได้ช่วยข้า แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่าข้า อยู่ในป่าล้านอสูร"สิ้นเสียงหญิงสาวลีโอถึงกับเหงื่อตกในความซื่อบื้อของตน ก่อนจะก้มหน้ายอมจำนน

"ให้เราได้ตอบแทนเจ้าเถอะ" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่อยากตอบแทน

"มะ ไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้เอง" ลีโอปฏิเสธไปอย่างสุภาพ ซึ้งมันก็ไม่แปลกที่สุภาพบุรุษจะช่วยอิสตรีในตอนที่พบเจออันตราย ถ้าช่วยแล้วหวังสิ่งตอบแทน เข้าคงไม่มีหน้ามาเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายได้อีกต่อไป


จ๊อกกกกกกกก


ณ ร้านอาหารทรูเซ่


ง่ำๆๆๆ


"นี้ๆพี่ชาย ผมขอเจ้านี้ และก็เจ้านั้น เอาน้ำสีเขียวๆให้ผมอีกแก้วด้วย"เสียงของเด็กน้อยที่กำลังสวาปามอาหารจานแล้วจานเล่าก่อนที่จะบรรจงสั่งเพิ่มมาอีก โดยมีสายตาของหญิงสาวผมแดงที่กำลังนั่งจ้องเด็กน้อยลีโอด้วย สายตาไม่กระพริบ

'ตัวแค่นี้แต่กินอาหาร 5 คนกินเนี้ยนะ เอาเข้าไปไว้ที่ไหนเนี้ย'หญิงสาวจ้องมองด้วยความตะลึง

อึกๆ

ฟู้วว

"อิ่มชะมัดยาด ขอบคุณพี่สาวที่เลี้ยงนะ"

"ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง เทียบไม่ได้กับที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้หรอก ว่าแต่เจ้าทำได้ยังไง หน้าผานั้นสูงกว้าง 100 เมตรเชียวนะ"สิ้นเสียงคำถามของหญิงสาว ลีโอก็สะดุ้งเฮือกเหงื่อตก

"คือว่า ผมใช้เวทย์ธาตุลมในการบินลงไปช่วยพี่สาวหนะครับ"ลีโอตอบไปแบบมั่วๆซั่วๆ(ไรต์:เหมือนไรต์เลย555)

"หืมมม เวทย์ธาตุลมหรอ เจ้าโกหกอีกแล้วนะเจ้าหนู มีแต่จอมเวทย์ขั้นราชาเท่านั้นแหละ ถึงจะใช้เวทย์บินได้" หญิงสาวตอบไปพร้อมกับสายตาจับผิดมองไปทางลีโอ

"อะ เอ่อ คือ" ลีโอซึ่งกระวนกระวายใจไม่รู้จะทำยังไงกับสถานะการเช่นนี้

"ไม่เป็นไรถ้าเจ้าไม่อยากบอกข้า ข้าก็จะไม่เซ้าซี้ แต่ขอบใจเจ้ามากๆ ข้าชื่อ ลูน่า ดาเลี่ยน เจ้าชื่ออะไร" หญิงสาวแนะนำตัวเองก่อนจะถามลีโอ

"ผมชื่อลีโอ" ลีโอตอบพร้อมยกมือยื่นออกไปซึ่งหญิงสาวก็งงๆ ก่อนจะยืนมือไปจับมือกับลีโอ

"ว่าเด็กอย่างเจ้าเข้าไปทำอะไรในป่าล้านอสูร" ลูน่าถามกับลีโอ

"ตอนแรกผมจะเข้าไปเก็บหญ้าสมานแผลที่ป่าแห่งชีวิตนะครับ แต่หลงทางตอนกำลังจะไปประตูทางทิศเหนือรู้ตัวอีกทีก็ไปโผล่ผิดประตูก่อนจะเข้าป่าไปนะครับ แฮะๆ"ลีโอตอบพลางใช้มือลูบหัวตัวเองแก่เขิน

"อ่อ ข้าเข้าใจและ" ลูน่าตอบพลางพยักหน้า

"แล้วพี่ลูน่าเข้าไปทำอะไรในป่าล้านอสูรหรอครับ"ลีโอถามพลางเอียงคอสงสัย

"พี่กำลังเดินทางเข้ามาที่เมืองเครนอสกับคาราวานพ่อค้านี้แหละ แต่จู่ๆ ก็ถูกเจ้างูยักษ์มอนเตอร์ระดับ A ที่ไหนไม่รู้โจมตี มีแต่พี่นี้แหละที่หนีไปจนพลัดตกหน้าผาโชคดีที่ลีโอมาช่วยไว้ทันไม่งั้นปานนี้พี่คงกลายเป็นผีเฝ้าป่าแล้วแหงๆ" ลูน่าเล่าพลางทำหน้าตาเศร้าสร้อย ลีโอเห็นดังนั้นจึงปลอบไปก่อนที่ทั้งสองจะแยกจากกันหน้าร้านอาหารทรูเซ่ ลูน่าได้ยืนถุงเงินและยัดเยียดให้ลีโอก่อนที่จะอ้างกับลีโอว่าบางครั้งเด็กผู้ชายต้องมีเสื้อผ้าดีๆใส่ก่อนที่ลีโอจะยอมจำใจรับเงินมาและแยกจากกันไปคนละทาง ลีโอเดินมาหยุดอยู่ตรงอาคารไม้หลังใหญ่หลังนึง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป พอเข้าไปในตัวอาคารก็พบพนักงานหนุ่มอยู่ตรงหน้าแคชเชียล

"มีอะไรให้รับใช้หรือครับเด็กน้อย" พนักงานหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร

"เออคือ ผมกำลังหาที่พักหน่ะครับ"

"ทางเรามีห้องเตียงเดียว ไม่ทราบว่าเจ้าจะพักซักกี่วันหรอขอรับ"พนักงานตอบพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ไม่มีสายตาดูถูกแต่อย่างใด

"1 คืนครับ"

"คืนละ 70 แครอย รวมค่าอาหาร 30 แครอย ทั้งหมด 100 แครอยครับ"

ลีโอเปิดถุงเงินที่ข้างในมีอยู่ 3000 แครอยก่อนจะยืนให้พนักงานไป พอถึงห้องลีโอสอดส่องสายตามองรอบห้องเป็นห้องที่ดูเรียบง่ายทำจากไม้ มีเตียงเดียว หลังจากนั้นเด็กหนุ่มได้ทำการชำระล้างร่างกาย ก่อนที่กระโดดขึ้นเตียงและเอนตัวลงนอนเพราะตั้งแต่มาโลกนี้ยังไม่ได้หลับเลยซักงีบ ก่อนนอนลีโอไม่ลืมที่จะหยิบบัตรนักผจญภัยมาดู

ลีโอ 


อายุ14


เผ่าพันธุ์:มนุษย์

STR:50,000

AGi:40,000

INT:0

VIT:50,000

LUK:2

สกิล:ไม่มี

ระดับพลังเวทย์:ไม่มี

แรงค์:E

สถานะพลัง:2% (ไม่แสดง)

ฉายา:บุตรแห่งผู้สร้าง (ไม่แสดง) (ไรต์:ลีโอไม่เห็นนะเฉพาะฉายา)

"หืมมม มีแต่ค่าINTกับLUKสินะที่ยังเหมือนเดิมอยู่ ไหนลองหน่อยสิ่ 0000.1"


ลีโอ 


อายุ14


เผ่าพันธุ์:มนุษย์

STR:5

AGi:5

INT:0

VIT:3

LUK:2

สกิล:ไม่มี

ระดับพลังเวทย์:ไม่มี

แรงค์:E

สถานะพลัง:0.1% (ไม่แสดง)

ฉายา:บุตรแห่งผู้สร้าง (ไม่แสดง)

"อ๊ะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมและแบบนี้ นี่เองค่าพลังจะเพิ่มขึ้นไปตาม % ที่ใช้พลังสินะ ว่าแต่โลกนี้ไม่มีระบบเลเวลงั้นหรอเนี้ย " ลีโอเก็บบัตรนักผจญภัยเข้ากระเป๋าก่อนจะหลับตานอน


ติ๊ง


"ติดตั้งระบบดวงตาแห่งอาซิรุสเสร็จสิ้น" เสียงปริศนาดังขึ้น โดยที่เด็กน้อยไม่ได้รู้สึกตัวแต่อย่างใด