คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Destinesia (17) นอกเหนือความคาดหมาย
Destinesia (17) นอกเหนือความคาดหมาย
แฮรี่ไม่กลับไปที่ห้องเก็บกระจกเป็นรอบที่สอง .. เขากลัวว่าเขาอาจจะยึดกระจกกลับบ้านเขาเลยซะมากกว่า .. แม้ภาพในกระจกจะตอกย้ำยังไง ปฏิเสธไม่ได้ว่า เขาก็คำนึงหาความรู้สึกแบบนั้นเสมอ .. เขาไม่ควรจะทำให้ตัวเองเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แฮกริดเรียกพวกเขาไปชมสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง ซึ่งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ดูจะสนใจไม่น้อยเกี่ยวกับของที่แฮกริดจะนำเสมอ แต่คงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาแน่ ที่จะต้องไปผจญภัยในป่าต้องห้ามสร้างความสงสัยให้กับใครบางคน
และเขาคงไม่โชคดีมากนัก หากเข้าใกล้อีกฝ่ายมากเกินไป ในช่วงที่เขาแสดงความสามารถหลายๆอย่าง ถึงทอมจะชอบเล่นสนุกกับเหยื่อของตัวเองก่อนจะจัดการ แต่เขาไม่เสี่ยงกับวิญญาณไม่ถึงครึ่งของอีกฝ่าย นอกจากจะจำใจต้องเผยตัวจริงๆ
เขาสามารถเลี่ยงทุกอย่างจนเหมือนว่าเขาไม่ได้มาเพื่อทำหน้าที่เด็กชายผู้รอดชีวิตจริงๆ แต่อย่างน้อยทุกคนรู้ว่าเขาก็ยังอยู่ในคำทำนายบ้าๆนั้น.. เขาไม่อยากจะคิดถึงเวลาทอมอ่านคำทำนายของพวกเขา แล้วเกิดเชื่อจนอยากจะจัดการเขาจริงๆ
เขาคงขำไม่ออกแน่ๆ กับตลกร้ายครั้งนี้ .. คงต้องหาทางคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่อง .
ก็อาจจะสามารถเลี่ยงได้ทุกอย่างละมั้ง ….
“พวกนายต้องไปป่าต้องห้ามจริงๆหรอ” นั้นเป็นคำถามหวั่นๆจากปากของเด็กชาย ไม่ใช่ว่าจะหวาดกลัว แต่เพราะรู้มากกว่า ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้..
“มัลฟอยน่ะสิ แอบตามพวกเราไปหาแฮกริด เลยเอาเรื่องที่เราหนีออกมาตอนกลางคืนไปบอกศาตราจารย์มักกอนนากัล นายน่าจะเห็นหน้าหมอนั้นตอนนั้น ที่รู้ว่าโดนทำโทษแบบเดียวกัน ฮ่ะๆ” แม้จะเจ็บใจที่ถูกจับได้ แต่คุณชายที่ดูจะลืมว่าตัวเองก็ออกมาข้างนอกตอนกลางคืนเหมือนกัน เลยโดนทำโทษไม่ตามระเบียบ
“น่าเสียดายจัง ป่าต้องห้ามไม่ให้นักเรียนเข้าไปด้วยสิ พวกนายโชคดีนะ” ใช่ โชคดีมาก เขาละอยากประชดแบบนั้นจริงๆ .. แม้จะเป็นการลงโทษ แต่สำหรับกริฟฟินดอร์ การได้ทำอะไรนอกเหนือจากที่คนอื่นทำ ถือเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งเลยละ
รอนยึดอกแม้เฮอร์ไมโอนี่จะไม่เห็นด้วย ยิ่งฟังคำเขาที่ดูจะเสียดายจริงๆ ก็ได้แต่มองค้อนเขา ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นขนาดนั้น .. อย่างน้อยมัลฟอยก็น่าจะวิ่งหนีทอมในร่างควีเวลล์เร็วปานนิมบัสสองพันเลยละ
ยามค่ำคืนผ่านไป รอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับมาดูเหมือนจะเป็นเรื่องน่ายินดี เพราะไม่มีใครบาดเจ็บหรือหลงทา..
“เจ้าเขี้ยวกับมัลฟอยหายไปในป่าต้องห้าม ตอนนี้ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง พวกเรากลับมาพร้อมแฮกริด เขาน่าจะไปขอความช่วยเหลือจากศาตราจารย์คนอื่นแล้วละ..”
เพล้ง!
แก้วในมือของแฮรี่แตกอย่างฉับพลัน เศษแก้วหล่นลงโต๊ะ.. ดวงตาสีมรกตฉายแววไหววูบ ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดบนฝ่ามือของตัวเองเลย .. โต๊ะกริฟฟินดอร์หันควับมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรอยเลือดและเศษแก้วของแฮรี่..
“แฮรี่! ตายแล้ว ไปห้องพยาบาลเร็ว เลือดนายไหลเต็มไปหมดแล้ว” เป็นอีกครั้งที่แฮรี่ทำตัวแปลกจนเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องกระวีกระวายหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดให้เด็กชายอย่างไม่เสียดายผ้าของตัวเอง
เขาก้มมองฝ่ามือที่ถูกเช็ดออกแม้จะมีรอยแดงๆจากการเช็ดเหลืออยู่ บาดแผลบนมือเล็กน้อยกว่าความสับสนภายในจิตใจที่เริ่มแตกออกเป็นหลายเส้นทาง
“ตอนนี้ยังหาไม่เจอหรอ? ไม่ใช่ว่าทั้งคืนแล้วนะ” คงกลับมาตอนเช้าแล้วใช่มั้ย … แต่คำตอบที่ได้รับก็กำกวม แต่ก็เป็นลางที่ไม่ดีเท่าซะเลย .. ไม่ใช่ว่ามัลฟอยต้องหันกลับไปทางแฮกริดไม่ใช่หรอ ..
“ไม่รู้ ฉันยังไม่เห็นมัลฟอยเลย งั้นลองไปหาแฮกริดหลังจากนี้ก็ได้ ตอนนี้นายต้องทำแผลก่อน” แฮรี่พยักหน้า ก่อนจะไปห้องพยาบาลให้มาดามพรอมพรีย์ทำแผลให้ แม้ความคิดจะเตลิดไปไหนถึงไหนแล้ว
แฮกริดไม่อยู่.. นั้นเป็นคำตอบที่ชัดเจนมาก .. เขาเก็บความร้อนรนไว้ในใจเพื่อไม่ให้เพื่อนสองคนเขากังวล แม้รอนจะบอกว่า มัลฟอยอวดเท่อยากจะไปคนเดียวเพื่อแสดงความกล้าก็ตาม .. เจ้าเขี้ยวขี้ขลาดกว่ามัลฟอยเสียอีก
ไม่เข้าใจว่าแฮกริด..ไม่สิ ไม่เข้าใจว่ามัลฟอยจะหนีไปคนเดียวทำไม มั่นใจว่าแฮกริดคงเสนอหนึ่งในสองคนให้ไปด้วย แต่ถ้าคิดตามเหตุผลแล้ว มัลฟอยตอนนี้ก็เกลียดรอนเข้าไส้ และดูถูกเฮอร์ไมโอนี่ไม่เว้นแต่ละวัน คงยากที่เจ้าตัวจะยอมตกลงปลงใจไปกับใครสักคน ..
เป็นเพราะเขา.. อย่างน้อยถ้าเขาไปพร้อมอีกฝ่าย ยังเป็นเขาที่อยู่ด้านหลัง .. ไม่ควรให้มัลฟอยมาเดือดร้อนเพราะการเปลี่ยนแปลงจากตัวของเขา
แปะ..
“ไม่ทำงั้น แฮรี่ ฉันเข้าใจว่าเธอห่วงพวกเขา แต่ถ้าเราเป็นกังวลมากเกินไป มันจะไม่ดีกับตัวนายเองนะ” มือของเฮอร์ไมโอนี่ตีเข้าที่หน้าเขาเบาๆ มันไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้เขาได้สติกลับมาจากความคิดฟุ่งซ่าน ..
นั้นสิ อย่างน้อยอีกฝ่ายอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ .. เจ้าเขี้ยวถึงจะขี้ขลาดแต่ก็พอรู้เส้นทางในป่า .. ถ้าหลงทางจริงๆ คงรอจนเช้าเพื่อมองทางให้ชัดขึ้น นี้ก็เพิ่งจะเช้าได้ไม่กี่ชั่วโมง .. เขาไม่ควรด่วนสรุปไป
เขายิ้มบางอย่างเข้าใจให้เฮอร์ไมโอนี่ ดูเหมือนว่าเพื่อนสาวเขาดูจะรู้ถึงความสัมพันธ์ที่เขาไม่ได้เกลียดมัลฟอยขนาดนั้น เพียงแค่อยู่ต่างบ้านกันเท่านั้นเอง …
และเหมือนการรอคอยเขาจะเป็นผล .. แฮกริดกลับมาพร้อมเจ้าเขี้ยวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย .. แปลว่าทุกคนปลอดภัยดี ..
“เป็นไงบ้าง แฮกริด ไปเจอพวกเขาที่ไหน”
“ออ คุณมัลฟอยเขาไปวิ่งสะดุดบางอย่างลงในหลุมดักสัตว์นะสิ ยังดีนะที่มันไม่มีกับดักอะไร แต่ก็เพียงข้อเท้าพลิกกลับขึ้นมาไม่ได้นั้นแหละ” แฮกริดพูดอย่างสบายๆ
แต่ถ้าเขาจำไม่ผิด กับดักนั้นเป็นของแฮกริดที่ไว้ใช้ดักนั้นไม่ใช่หรอ ..
“เจ้าเขี้ยวไม่ได้ตกไปด้วย แต่ก็ปล่อยมัลฟอยทิ้งไว้ตรงนั้นไม่ได้ กว่าจะไปเจอก็ลึกพอสมควร” แฮกริดพูดต่อจนจบ ก่อนจะพาพวกเขาเข้าไปด้านในบ้าน แม้ใจเขาจะโล่งอก แต่ก็โทษตัวเองที่เป็นส่วนหนึ่งทำมัลฟอยเป็นแบบนั้น …
มัลฟอยไม่เดินไปเจอทอมก็จริง แต่ก็เดินลึกเข้าป่ามากเกินไป จนไปเจอหลุมพลางของแฮกริดเข้านั้นแหละ วันหลังเขาจะบอกแฮกริดไม่ให้เอาหลุมดักไปดักสิ่งที่ไม่ใช่สัตว์แบบนั้น ..
เดรโกที่ข้อเท้าแพลงเพราะเดินตกหลุมของแฮกริดไม่รู้ตัว ตอนนี้ถึงกลับนอนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนเตียง ยิ่งเห็นหน้าของแฮรี่ที่เดินเข้ามา เขาถึงกลับสะบัดหน้าหนีเพราะกลัวคำเยาะเย้ยจากร่างเล็กที่ปากหนักเกินขนาดตัว
“จะมาเยาะเย้ยฉันก็ไปไกลๆเลย พอตเตอร์ .. ใครจะคิดว่าเดินไปจะมีหลุมบ้าๆกลางป่า .. มืดขนาดนั้นใครจะไปเห็น ” ยังดีที่เจ้าหัวแผลเป็นไม่ได้เห็นสภาพอเนจอนาถของเขา ไม่งั้นคงได้ถูกหัวเยาะไปหลายวัน
แฮรี่อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หุบลงอย่างลังเล .. แม้อึดอัดแต่กลับทำอะไรไม่ได้ อยากจะโทษว่าเป็นความผิดตัวเอง แต่พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ .. ถ้าเขาอยู่ตรงนั้น .. อีกฝ่ายอาจไม่ต้องอยู่ในป่าต้องห้ามทั้งคืนก็ได้
เดรโกไม่ได้ยินเสียงหวานเล็กพูดสักที ก็หันกลับไปเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายที่ฉายแววเจ็บปวดแต่ก็หายไปเมื่อเห็นเขาหันกลับมา ..รอยยิ้มไม่เป็นธรรมชาติเผยขึ้นบนใบหน้าของเด็กชายหน้าหวาน จนเดรโกก็สงสัย ..
“ฉันน่าจะไปด้วย .. อย่างน้อย .. นายคงไม่ต้องไปคนเดียว” สุดท้ายเด็กชายก็อึดอัดจนต้องพูดออกมาสักนิด ความผิดมันตีตื้นขึ้นมาจนเขาทำอะไรไม่ถูก ..
“เหอะ ทำไมนายจะต้องมาด้วย ฉันดูแลตัวเองได้ นายมาก็เป็นภาระเปล่าๆ มั่นใจเลยว่า จะเป็นนายที่ตกลงไปแทนฉัน” แม้น้ำเสียงจะเย้ยหยันเช่นปกติ แต่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็ไม่เอ่ยอะไรทำร้ายจิตใจมากไปกว่านี้
ถึงจะไม่เข้าใจว่า อีกฝ่ายจะทำหน้าตาเจ็บปวดแทนเขาทำไม .. ทำอย่างกับตัวเองเป็นสาเหตุให้เขาตกลงไปซะแบบนั้น ซึ่งมีเพียงแฮรี่ที่เข้าใจ
“แบบนั้นยังดีซะกว่า” เด็กชายเอ่ยเสียงเบาวิว .. เดรโกหยุดพูด นิ่วหน้ามองเด็กชายที่อยากหาเรื่องเข้าตัวเองซะงั้น บางทีเขาก็คิดว่าพอตเตอร์มันโง่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะโง่ให้ตัวเองลำบากทำไม..
“งั้นเป็นความผิดนายก็ได้ สบายใจรึยัง” เดรโกประชด แต่กลับได้รับสีหน้าแปลกใจแทนที่จะไม่พอใจจากร่างเล็กตรงหน้า .. แถมยังพยักหน้าให้เขาอีกต่างหาก
แฮรี่ได้ยินแบบนั้น กลับรู้สึกสบายใจ .. ถึงแม้มันจะมีส่วนและไม่มีส่วนก็ตาม.. อย่างน้อยให้เขารู้สึกผิดที่ตัดสินใจจะหนีเส้นทางของตัวเอง ..
“แล้วไปทำบ้าอะไรกับมือมา .. ทำไมพันผ้าแบบนั้น ไม่ใช่ว่านายก็นอนอยู่ที่หอไม่ใช่รึไง” เดรโกจับข้อมือของแฮรี่ขึ้นมาดู .. ผ้าพันแผลยังใหม่ๆ คงเพิ่งจะเป็นแผลได้ไม่นาน
แฮรี่ก็อยากจะบอกว่า เขาตกใจกับเรื่องที่หมอนี้หายตัวไปนั้นแหละ .. และแฮรี่มั่นใจว่า ถ้าอีกฝ่ายไม่ออกมาภายในเที่ยง เขาจะเข้าป่าไปหาหมอนี้ด้วยตัวเอง
“แก้วแตกน่ะ อย่าใส่ใจเลย ฉันมาให้มาดามทำแผลก่อนนายมาที่นี้นั้นแหละ” เดรโกก็ยังอยากตำหนิเด็กชายที่ไม่เจียมตัว ปล่อยมือซีดๆของตัวเองเป็นแผลทั้งที่เขายังไม่ทำอะไรเลย
“หัดดูแลตัวเองซะบ้าง .. แต่ลืมไป นายมันคุณหนูพอตเตอร์ มีคนดูแลไปทั่ว เลยดูแลตัวเองไม่เป็น” เดรโกเบ้หน้า ก่อนจะปล่อยมือของเขาลงจนแฮรี่ตาปริบๆ เขาเป็นคุณหนูตั้งแต่เมื่อไหร่ และเขาเป็นผู้ชาย ใช้คำว่าคุณหนูได้หรอ.. หรือว่าเขาจำผิดกันนะ
ยิ่งสีหน้างุนงงของแฮรี่ไม่ได้ทำให้เดรโกสงสัย กลับหมั่นไส้คนไม่รู้ตัวเอง เรื่องอื่นน่ะฉลาด แต่เรื่องตัวเองกลับไม่รู้ .. ฝีปากกล้านั้น คงไม่ใช่กับเรื่องตัวเอง ในหัวเล็กๆนั้น ใส่อะไรไว้บ้างเนี่ย ..
เดรโกก็ไม่มีวันเข้าใจพอตเตอร์อยู่ดี .. แต่ไม่นานก็กระตุกยิ้มให้กับเด็กชายตรงหน้า หันไปมองห้องที่อยู่ติดกัน … และปากเย่อหยิ่งก็เอื้อนเอ่ยคำพูดเอาแต่ใจ แต่แฮรี่เพียงยิ้มขำ และยินยอมทำตามใจอีกฝ่าย..
“ตอนนี้ฉันโครตเบื่อเลย พอตเตอร์ .. หน้าที่นาย ที่ต้องพาฉันออกไปโดยไม่ให้มาดามรู้ตัว” เดรโกกระซิบ เพียงพอให้เด็กชายได้ยิน
“ตามที่คุณชายประสงค์เลย ฮ่ะๆ” แฮรี่แสร้งโน้มตัวหัวเราะเสียงเบา เดรโกยกมือพาดบ่าแฮรี่เพื่อพยุงตัวเอง ราวกับเพื่อนสนิทกันก็ไม่ปาน .. ทีเวลาสร้างเรื่องละ เร็วเชียวนะ พอตเตอร์
เดรโกได้แต่หัวเราะในคอ ให้เด็กชายร่างเล็กที่ไม่เจียมตัวเองค่อยๆพาตัวเองออกจากห้องพยาบาลไปอย่างเงียบเฉียบ ดวงตาคู่สวยยังฉายแววดื้อรั้นพร้อมใบหน้าที่ดูจะสนุกซะเหลือเกิน
ก็ดี … ทำหน้าเหมือนจะเป็นจะตายเมื่อกี้ เขาไม่ชินซะเลย
“กินให้มันเยอะๆหน่อย พอตเตอร์ .. ไม่งั้นเขาจะหาว่าที่บ้านนายยาจก” แม้จะพูดหลอกด่าแบบนั้น แฮรี่ก็ไม่สะทกสะท้านตอบกลับมาทันที และทำหน้าเหนื่อยใจไม่น้อย
“ก็บ้านฉันมันไม่มีจะกินจริงๆนิน่า”
“ฉันยังไม่ลืมหรอกนะ ฉันไปให้เห็นกับตาตัวเองแน่”
“ฮ่ะๆๆ จะรอละกัน ”
เราจะสร้างเรือฮาเร็มละ เรือแต่ละลำถึงใจจริงๆ
จะบอกว่าเราแต่งตามนิสัยตัวละคร
แทบไม่มีพอร์ตเรื่องตายตัว
ก็อิงว่า ถ้าแต่ละคนอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น
จะทำอะไรบ้าง รู้สึกนึกคิดยังไง
แค่ให้มีน้องเป็นอิทธิพลทางความคิดนิดหน่อย
มันเลยออกมาแบบนั้น กลายเป็นเราหลงเรือซะงั้น
แต่เอาจริงๆนะ ถ้าจะลงเรือพี่เดร ต้องลงเรือฮาเร็มแล้วละ 5555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น